[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #24 : Destinesia (24) ตรอกน็อกเทิร์น

Destinesia (24) ตรอกน็อกเทิร์น

แฮรี่ได้รับการช่วยเหลือจากการนั่งอุดอู้อยู่แต่ในห้อง ลุงเวอร์นอนคงโทษว่าเป็นความผิดของเขาอย่างเคย แม้เขาจะไม่ได้ปรากฏตัวอะไรเลย ยังดีที่เขาไม่ถูกตีกรงขังถึงขนาดนั้น .. แปลว่าแผนเขาคงแนบเนียนไม่น้อย

ครอบครัววีสลีย์ที่เป็นห่วงความเป็นไปของเขา ตลอดหน้าร้อนที่ไม่ได้รับจดหมายตอบกลับจากเขาเลยสักฉบับ รอนที่เป็นห่วงเขาเลยลากเฟร็ดกับจอร์จขับรถมารับเขาถึงหน้าต่างห้อง ..

การหลบหนีเป็นไปอย่างเรียบง่ายเพราะไม่มีเหล็กขวางหน้าต่าง.. เด็กชายไม่ลืมที่จะเขียนจดหมายแปะหน้าห้องว่า ไปค้างบ้านเพื่อน เผื่อครอบครัวเดอร์สลีย์จะเป็นห่วง? หมายถึงห่วงว่าจะไม่มีใครเก็บกวาดอาหารเหลือทุกมื้อนั้นแหละ

ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมภายในบ้านโพรงกระต่าย นางวีสลีย์ยังคงเป็นห่วงลูกชายที่หนีออกจากบ้านมาช่วยเขาถึงบ้าน เขาได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี คุยกันเรื่องเครื่องมือมักเกิล จัดการโนมในสวน มันช่างเป็นชีวิตเรียบง่าย จนถึงวันที่เขาต้องไปซื้อของในตรอกไดแอกอนนั้นแหละ…

เฮ้อออ ชีวิตเขาเคยสงบบ้างมั้ยเนี่ย..

ตรอกน็อกเทิร์นยังคงดูสกปรกมืดมนไม่เปลี่ยน ทางเดินคับแคบ พ่อมดแม่มดท่าทางประหลาดที่แต่งด้วยชุดสีดำน่าสงสัย ส่วนเด็กชายร่างเล็กก็ดูมอมแมมจนหน้าดำเพราะผงขี้เถ้าในเตาผิง แฮรี่ยกแว่นกรอบกลมของตัวเอง เห็นว่ามันแตกอีกแล้ว ..

แฮรี่ถอนหายใจ ลูบมือผ่านแว่นตาอันเดียวของตัวเอง แว่นตาเลนส์ใสของตัวเองก็ถูกขยับให้เข้ากับใบหน้า แล้วค่อยๆปลีกตัวออกจากร้ายบอร์เจ็นและเบิร์กส์โดยไม่คิดจะแตะต้องศาสตร์มืดใดใด

เด็กชายมีแผนซื้อของสำหรับการปรุงยาเล็กๆน้อยๆ เพราะเขาคงหาโอกาสหลงทางมาที่ตรอกรวมศาสตร์มืดน่าขนลุกแบบนี้ไม่ได้บ่อยๆ แสงไฟสลัวและบรรยากาศที่วังเวง แฮรี่ก็ไม่อยากจะเสียเวลาอยู่ที่นี้นานนัก เมื่อเขากำลังจะเดินขึ้นต่างระดับ ก็ถูกขวางด้วยพ่อมดแม่มดแก่หง่อม เริ่มกรูเข้ามาล้อมรอบตัวเขายื้อยุดฉุดกระชากเด็กชาย

แฮรี่เริ่มหาวิธีหลุดจากการเกาะกุมและลากถูของคนแปลกหน้า เขาคงต้องรีบ ก่อนที่แฮกริดจะมาถึงแล้วเขาจะเสียโอกาส ไม่ว่าแฮรี่จะบอกว่าไม่ได้หลงทาง และจำเป็นต้องขึ้นไปบนนั้น ..

แต่พวกเขาก็ไม่คิดจะหยุดลากเขาเข้าผับ หรือร้านเหล้านั้นแหละ ..

สงสัยเขาคงต้องร่ายคำสาปสะกดใจยกตรอกรึเปล่าเนี่ย...

พรึ่บ!

ร่างเด็กชายที่กำลังถูกลากถูกไปทำมิดีมิร้ายเสียแล้ว ถูกกระชากกลับมาทางเดิม แฮรี่สัมผัสได้ถึงแรงที่รั้งอยู่ที่กลางลำตัว กลิ่นหอมสะอาดและกลิ่นของผลไม้บางอย่างแตะจมูกเขา แตกต่างจากบรรยากาศรอบข้างโดยสิ้นเชิง ..

อย่างชายร่างยักษ์อย่างแฮกริด คงไม่มีทางใช้น้ำหอมอย่างกับผู้ดีแบบนี้แน่ๆ ..

“ไสหัวไปซะ อย่ามายุ่งกับหมอนี้!” เสียงที่เป็นเอกลักษณ์แบบนี้ ไหนจะคำพูดแสลงหูอย่างเคย ไม่ต้องมองหน้าอีกฝ่ายเขาก็เดาออก .. อีกฝ่ายดึงเขาแทบจะออกห่างจากกลุ่มคนตรงหน้าไม่คำนึงถึงสภาพร่างกายเขาเลย

ผู้คนหลีกหนี แม้พวกเขาจะเป็นเด็ก แต่คงไม่อยากหาเรื่องทายาทมัลฟอยที่หัวเด่นเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวเท่าไหร่ ยิ่งอีกฝ่ายแทบจะจ้องเขม็งขนาดนั้นด้วยแล้ว…

“มาทำบ้าอะไรตรงนี้ พอตเตอร์? เลิกหาเรื่องไม่เว้นแต่ละวันจะได้มั้ย?” เดรโกถลึงตามองคนที่เงยหน้ามาหัวเราะแห้งๆจากคำพูดเขา เมื่อไหร่หมอนี้จะโตสักที..

“แบบว่า เอ่อออ.. ปล่อยฉันก่อน” ใบหน้าทั้งคู่แทบจะติดกัน เดรโกที่เหมือนจะตะโกนอัดหน้าอีกคน ก้เพิ่งรู้สึกตัว ผลักร่างอีกคนห่างตัวเอง ไอกระแอ่มสองสามทีเพื่อความเนียน..

ใครใช้ให้หมอนี้ตัวเล็กแล้วกระชากง่ายกันละ..

“ฉันจะขึ้นไปซื้อชุดทำยาด้านในตรอกนั้น” แฮรี่ไขข้อสงสัย พลางกระซิบเบาๆ เมื่อมีสายตาหลายคู่ยังคงจ้องมองพวกเขาอยู่จากหน้าต่างรอบตัว.. “ก็นะ บางอย่างมันไม่ขายข้างนอกนี้น่า”  แฮรี่ขยิบตาพร้อมรอยยิ้มของตัวเองให้คนตรงหน้า

เดรโกมองเด็กชายที่คิดหาเรื่องใส่ตัวไม่เปลี่ยน .. เขาก็ลืมไปว่า ถึงเขาไม่มา ไอหมอนี้คงหาทางหนีทีไล่ได้อยู่ดี .. เสียเวลาชะมัด .. และถึงห้ามยังไง ก็คงจะไม่ฟัง..

“ไปไหนก็รีบไป พอตเตอร์ คนในนี้ใช่ว่าจะสติดีซะเมื่อไหร่..” เดรโกกวาดตามองรอบด้าน เห็นหน้าตาไม่น่าไว้วางใจ ถึงแม้ที่นี้จะมีของน่าสนใจขายอยู่เยอะก็ตาม .. แต่พวกโลกสวยข้างนอก คงไม่ชอบใจเท่าไหร่หรอก

แฮรี่หัวเราะพลางโบกมือลาเพื่อนชัง? ที่ปากหนักและไม่ตรงกับใจตามเคย .. เดรโกมองตามหลังร่างเล็กที่วิ่งเข้าตรอกทางตันไป .. และดูท่าว่า จะไม่ใช่เขาแค่คนเดียว…

เดรโกมองมือตัวเองอย่างครุ่นคิด .. ตัวเขากับพอตเตอร์ก็สูงไม่ห่างกันเท่าไหร่ แต่ทำไมเขาถึงกระชากพอตเตอร์ง่ายซะขนาดนั้น .. ไอกริฟฟินดอร์จอมปลอมยังคงทำตัวมีปัญหาให้คนอื่นเขาเป็นห่วงทุกที.. พวกมักเกิลนั้นคงดูแลพอตเตอร์อย่างดีเลยสินะ ฮึ…

“พ่อ ผมเจอพอตเตอร์.. ทำตัวมีปัญหาไม่เปลี่ยน” เดรโกเดินกลับเข้าร้านมา ยังคงเห็นลูเซียสคุยกับเจ้าของร้านด้วยเรื่องการขายของบางอย่าง ชายตรงหน้าหันกลับมามองลูกชายด้วยสายตาราบเรียบ นึกถึงเรื่องที่เดรโกเล่าให้ฟังเมื่อเดือนก่อน ..

“แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนละ ไม่พาเขามาด้วยกัน?” ไม่มีใคร หลงลืมเด็กชายที่ชื่อแฮรี่พอตเตอร์ได้ แม้แต่ตัวลูเซียสที่นึกดูถูกเด็กชายในใจ แม้จะมีคำบอกเล่าของเดรโกก็ตาม

“ก็นั้นแหละที่ผมจะพูด ผมจะตามหมอนั้นไปสักหน่อย ป่านนี้ไม่รู้โดนลากไปอีกรึเปล่า” เดรโกนั้นใจร้อนและหัวเสียไม่เปลี่ยน ลูเซียสก็ไม่ค่อยเห็นลูกชายดูจะโต้เถียงเขาเท่าไหร่นัก และยิ่งน่าแปลก พอเป็นเรื่องของ เด็กกริฟฟินดอร์เช่นพอตเตอร์

ลูกชายคงจะสนใจอีกฝ่ายไม่น้อย..

“อย่าทำตัวขายขี้หน้าก็พอ” แต่ชายหัวซีดก็ยังคงเย็นชากับเดรโกไม่เปลี่ยน สำหรับเดรโก คงไม่ทำอะไรขายขี้หน้าได้เท่าพ่อคนดังแล้วละ เมื่อออกมาด้านนอก ก็เดินไปตามที่แฮรี่เดินผ่านไป มองหาร้านที่จะขายอุปกรณ์ปรุงยาตามที่อีกฝ่ายตามหา

ก็ไม่เข้าใจว่า แค่จะซื้อชุดปรุงยา จะเรื่องมากดั้นด้นมาถึงที่นี้ทำไม..

“ผมบอกแล้วไง ว่าผมจะเอาพวกมันยกชุด! ถ้าคุณไม่คิดจะขาย คุณจะยกออกมาให้ผมทำไม?” และเดรโกก็หาเด็กชายได้ไม่ยาก เสียงที่โวกเวกออกจากร้านที่อยู่เกือบสุดตรอก ดึงความสนใจของเขาให้ก้าวเข้าไปหาร่างเล็กที่ยืนอยู่

“แต่คุณอายุยังไม่ถึงเกณฑ์ที่สามารถใช้ของพวกนี้ได้” แม่มดที่เจ้าของร้านเอ่ยอย่างหนักใจ แฮรี่นั้นหาของที่ต้องการได้แล้ว แต่เจ้าของร้านกลับไม่อยากจะขายให้เขาซะงั้น..

ชิ แค่เขาจะใช้ชุดปรุงยาของนักปรุงยาขั้นสูงนิดเดียวเอง ทำไมถึงไม่ยอมให้เขากันนะ..

“ผมบอกคุณแล้วไง ว่าผมไม่ได้ซื้อไปให้คนอื่น หรือคิดว่าผมไม่มีเงิน?” แฮรี่ยังคงใจเย็นอยู่บ้าง ที่ไม่โยนเงินทั้งถุงให้กับเจ้าของร้าน แต่หลายสิบเกลเลียนตรงหน้า ก็มากเกินกว่าราคาของอยู่ดี …

เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา แต่เพราะตอนแรกคิดว่ามีผู้ปกครองมากับเด็กชายด้วย กลายเป็นว่าเด็กชายเป็นคนซื้อเสียเองโดยไม่มีคนรองรับ เจ้าของร้านก็ไม่กล้าเสี่ยงขายของให้

“ยังไม่เสร็จอีก? เสียเวลาชะมัด แค่ชุดปรุงยาจะเลือกอะไรมากมาย” เสียงติดรำคาญดังมาจากด้านหลัง แฮรี่ที่ได้ยินเสียงคุ้นหู ก็หันกลับ .. เพื่อจะหาพวกทันที..

“นายมาก็ดีเลย มัลฟอย ช่วยคุยกับเจ้าของร้านให้หน่อย ว่าฉันจะซื้อของพวกนี้” แฮรี่ชี้มือไปที่โต๊ะ กับแม่มดที่ทำสีหน้ากระวนกระวายอย่างยิ่ง ..

เดรโกเลิกคิ้ว มองชุดปรุงยาที่เห็นเบื้องหน้า สามารถบอกได้เลยว่า เป็นของดีและหาไม่ได้ตามร้านข้างนอกตามที่อีกฝ่ายบอกจริงๆนั้นแหละ แต่ก็ต้องขมวดคิ้วมากขึ้น เมื่อเห็นส่วนผสมแปลกๆที่ดูไม่น่าใช้ติดมาด้วย..

“พอตเตอร์ นั้นอะไร..เลือดรีเอม นี้อีก ขนของจอบเบอร์นอลล์ แล้วนั้น พิษจากอโครแมนทูล่า ” เดรโกชี้ไล่เรียงวัตถุดิบที่แฮรี่วางรวมกับชุดปรุงยา ฟังก็รู้แล้วว่า พวกของต้องห้ามและหายากพวกนี้ แม้ร้านพวกนี้จะมี ..

แต่.. “นายจะเอาไปทำบ้าอะไร บอกฉันหน่อยสิ นายเพิ่งจะปีสอง นายคิดวางแผนจะโดนไล่ออกจากฮอกวอตส์แล้วใช่มั้ย? ” แฮรี่ที่ได้ยินอีกฝ่ายก็ยิ้มแห้ง .. สายตาคุณชายจะดีไปไหนเนี่ย ขนาดเขาเอาชื่อข้างขวดหลบแล้วนะ ยังจะไปหยิบมาดูอีก …

เดรโกแทบจะลากอีกคนออกจากร้านมา แต่แฮรี่ก็โวยวาย จนสุดท้ายต้องยอมมัลฟอย ที่ส่งสายตาพิฆาตไม่เหมาะกับหน้าตาตอนนี้ เอาพวกวัตถุดิบต้องห้าม คืนทางร้านไปด้วยความเสียดาย … เสียดายที่ไม่ได้เอาอะไรมาลองเล่นเลย

แฮรี่รวบชุดปรุงยาอันใหม่ที่ได้มาจากร้านเมื่อกี้ โบกไม้นิดหน่อย ของทั้งหมดก็อันตรธานหายไปอย่างไร้ร่องรอย.. แม้จะตาละห้อยมองย้อนหลังนึกถึงวัตถุดิบที่หาไม่ได้บ่อยๆ ก่อนจะได้รับมะเหงกจากคนหัวซีดข้างตัวทันที

“ใครมันจะคุมนายได้บ้าง พอตเตอร์ ไม่ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาสักวันจะตายมั้ย” พวกกริฟฟินดอร์ก็แทบจะตามความคิดแผลงๆไม่ทัน ..แต่ลืมไป พวกกริฟฟินดอร์ไร้สมองพวกนั้น คงไม่ได้สังเกตของพวกนั้นหรอก และถึงจะสังเกต ก็คงจะสนันสนุนพอตเตอร์อย่างดีเลย

ตัวปัญหาชะมัด.. เขาเหนื่อยต้องมาตามจับตาดูหมอนี้ชะมัด

“ชิ นายไม่หาเรื่องคนอื่นสักวันจะตายมั้ยละ?” มียอกย้อน เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย พอตเตอร์ .. เด็กสองคนโวยวายตั้งแต่ท้ายตรอกน็อกเทิร์น ยันทางออก แฮรี่แทบจะถีบส่งมัลฟอยกลับไปหาพ่อตัวเอง เพราะเสียเวลามาเยอะแล้ว กลัวครอบครัววีสลีย์จะสงสัย..

“แล้วก็นะ ..” เสียงบ่นมากยังไม่คิดจะหยุด แฮรี่ก็ได้แต่กลอกตามองคนข้างตัว

ก็เข้าใจนะว่า หมอนี้ชอบกินคำดูถูกเป็นข้าวเช้า ดื่มคำถากถางเป็นข้าวเที่ยง ซดคำเยาะเย้ยเป็นข้าวเย็น ตบท้ายด้วย คำหลอกด่าเป็นของหวาน.. แต่เขาผ่านมาสิบปีก็ไม่อยากจะชินแม้แต่น้อย …

“อะไรอีกละ มัลฟอย -...” ผ้าบางอย่างลูบผ่านหน้าหวานของเด็กชาย .. เดรโกที่เห็นแล้วขัดใจในความอุบาทกับฝุ่นที่เปรอะเปื้อนทั่วใบหน้าที่เคยขาวสว่างของพอตเตอร์ จนอดไม่ได้ต้องเอาผ้าคลุมตัวเองมาเช็ดคราบดำๆให้ร่างเล็กที่ไม่รักษาภาพพจน์ตัวเอง

แฮรี่นิ่งค้าง มองใบหน้าที่ขมวดคิ้วของเด็กชายหัวซีดตรงหน้าที่กำลังเช็ดหน้าให้เขาอย่างลวกๆ ไม่นาน เดรโกก็พยักหน้าพอใจ เห็นอีกฝ่ายนิ่งค้างมองตัวเอง ก็เกิดความกระอักกระอวนจนต้องแก้ต่าง..

“หน้านายมันอุบาท ฉันละสมเพชนายที่ไม่คิดจะดูแลหน้าตัวเอง ..” ก็ไม่พ้นคำดูถูกอยู่ดี ..

“ชิ งั้นก็ไม่ต้องยุ่งสิ ..นายมันพิลึกคน ถ้าไม่อยากจะทำทำไมกัน ” แฮรี่ไม่แม้แต่จะเอ่ยขอบคุณ เพราะเขาไม่ได้ขอ แถมยังด่าสวนอีกคนที่เสียท่าทีตัวเอง ดันทำตัวให้ร่างเล็กด่าซะได้

เดรโกก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าเขาจะทำไปเพื่ออะไร แต่เห็นคนไม่เจียมตัวเองแล้วมันอดมองตามไม่ได้ .. เขาคงจะสมเพชพอตเตอร์มากกว่า.. รู้ตัวอีกที ก็ไปตามจับตามลากพอตเตอร์ติดมือมาด้วยแล้ว..

ยิ่งตอนเขาเห็นพอตเตอร์อยู่กลางดงพ่อมดแม่มดโรคจิตพวกนั้น เขาก็เดินแยกจากพ่อตัวเองมาโดยไม่บอกด้วยซ้ำ… เหอะ คงมีดีแค่พรสวรรค์ แต่ไร้สมองจะใช้ประโยชน์จากมันละสิไม่ว่า

พอตเตอร์งี่เง่า ...

แล้วเขาบอกตอนไหนกัน ว่าไม่อยากทำ..

พอกับบทพี่เดรแล้วค่ะ 5555 เดี๋ยวเรือจะหนักเกินไป

ตอนหน้าเราอาจจะไปทางฝั่งสเนปกับทอมบ้าง

ยังไงเราก็ยังไม่เลิกคิดเรือฮาเร็มนะ

ถ้าเกรี้ยวกราดซะทุกคน เราก็ดึงลงเรือหมดแน่

ต้องบอกว่าเราแต่งแบบไร้แบบแผนสุดๆ

อยากแต่งอะไรก็แต่ง แล้วก็คำนึงความเหมาะสมเอา

อย่างบทตอนนี้ เลยออกมาแบบนี้เนี่ยแหละ

เดี๋ยวจะมีตอนพิเศษให้เรื่องหลักบ้าง ไว้รอดู อิอิ

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?