[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #27 : Destinesia (27) เป็นได้มากกว่าเพื่อน

Destinesia (27) เป็นได้มากกว่าเพื่อน..

เนวิลล์ไม่ได้ล้มตึงตังลงไปกับพื้นเพราะมีแฮรี่ช่วย ด้านเดรโกก็เหมือนในครั้งก่อน ที่ดูจะหัวเสียอะไรบางอย่าง พอดึงต้นแมนเดรกขึ้นมา ก็จับมันยัดลงกระถางอย่างไม่ใยดี แฮรี่ก็ไม่ค่อยแน่ใจว่า เหตุการณ์มันมีอะไรเปลี่ยนรึเปล่า

เอาเป็นว่า คาบเรียนไม่มีปัญหาภายใต้การดูแลลับๆของเด็กชาย…

แม้แต่คาบวิชาแปลงร่างก็ไม่ติดขัด รอนไม่ได้ไม้กายสิทธิ์หักจนทำอะไรไม่ได้ และเขาก็มีวิธีที่จะไม่ให้รอนหัวเสียในวันที่ฝึกควิดดิช หรือไม่ก็ เขาก็คงเสมอทางอื่นเพื่อเบี่ยงความสนใจมัลฟอยซะดีกว่า…

ส่วนเรื่องคาบเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดนะหรอ…

หน้าห้องเรียน .. นักเรียนปีสองทั้งกริฟฟินดอร์และสลิธีรินต่างยืนออกันอยู่หน้าห้องอย่างเป็นปริศนา แฮรี่ชะเงอคอพยายามมองผ่านกลุ่มเพื่อนนักเรียนตรงหน้า ..ภายในห้องมีเสียงร้องแหลมเล็กดันออกมาจนไม่กล้าเปิดเข้าไปภายในห้อง

“มีอะไรอยู่ในห้องด้วยก็ไม่รู้ แฮรี่ สงสัยจังว่าเป็นการเรียนการสอนใหม่ที่ศาตราจารย์ล็อกฮาร์ทนำเสนอรึเปล่า แต่ก็ไม่เห็นเขาออกมาเลยนะ” เฮอร์ไมโอนี่ว่าพลางสันนิษฐานความเป็นไปได้ เธอคงตื่นเต้นกับการเรียนวิชานี้ไม่น้อย อาจจะเพราะหน้าตาของศาตราจารย์เขาที่ต้องใจสาวๆนะสิ

สลิธีรินเหมือนจะรู้ว่าไม่ควรเปิดเข้าไปในห้อง ต่างรวมกลุ่มแยกกันระหว่างสองบ้าน เดรโกอยู่กลางวงสนทนากับเพื่อนบ้านตัวเอง เมื่อเห็นพ่อคนดังเดินเข้ามา ก็ปรายตามองเล็กน้อย กระซิบกระซาบกับเพื่อนตัวใหญ่สองคน ก่อนจะตัดสินใจเดินก้าวไปหาพวกพอตเตอร์..

“ฉันแนะนำนะรอน ถ้านายยังไม่อยากเรียนกับเขา ไปตามศาตราจารย์มักกอนนากัลมาดูดีกว่า” แฮรี่กระซิบกับรอน เพื่อนเขาเห็นด้วยทันที พลางชวนอีกหลายคนไปหาศาตราจารย์ประจำบ้านเพื่อฟ้องเหตุการณ์ภายในห้อง ..

เหลือเพียงเฮอร์ไมโอนี่ยืนรอเป็นเพื่อนเขา เพื่อนสาวเขาคงไม่อยากเสียเวลาที่อาจจะได้พบล็อกฮาร์ทนะสิ .. แต่อย่าหวังเลยว่า ถ้าพวกตัวจิ๋วสีน้ำเงินบินพล่านอยู่เต็มห้อง เขาก็ไม่มีทางเดินออกประตูตอนนี้มาแน่ๆ

“เฮ้ ทุกคน นั่งรอก่อน ฉันให้เพื่อนไปตามศาตราจารย์แล้ว” แต่ไม่ได้หมายถึงศาตราจารย์ประจำวิชานี้นะ .. พอทุกคนได้ยินแบบนั้น ก็พลางถอนหายใจที่อาจจะสายกว่าวิชาเรียน เพราะแค่เปิดประตูห้องไปเจอพิกซี่บินเข้ามาหา ก็แทบปิดประตูไม่ทัน ..

แฮรี่ยิ้มอ่อน จนบางคนมาหยุดที่ด้านหลังเขา .. เด็กชายหันไปมองผู้มาใหม่ รอยยิ้มไม่ได้ลดไปจากใบหน้า แต่สำหรับคนตรงหน้าเขา คงเข้าใจดีว่ามันก็แค่หน้ากากที่เขาใส่เป็นประจำเท่านั้น .. บางทีการเป็นหมอหลายปี ก็ทำให้เขาต้องยิ้มเป็นนิสัยไปแล้ว..

“ฝีมือนายใช่มั้ยละ พอตเตอร์ ดูท่าทางสบายอกสบายใจ พวกกริฟฟินดอร์ก็มักจะไร้สมอง ไม่แสวงหาความรู้เข้าหัวซะบ้าง” แฮรี่คิ้วกระตุก .. มาถึงก็หาเรื่องเขาเลยหรอ แล้วเขาจะแก้ตัวยังไงละทีเนี่ย..

เขาว่าเขาอุตส่าห์เนียนแล้วนะ..

“ไม่มีใครเขาทำตัวเหมือนนาย มัลฟอย เขาไม่ได้นั่งเฉยๆรอคนมาแก้ปัญหาให้หรอกนะ” เฮอร์ไมโอนี่ออกหน้าให้เขา ก็นะสลิธีรินมาถึงก่อนและคงจะเจอเหตุการณ์ในห้องก่อน แต่กลับรออยู่นอกห้องคอยหัวเราะคนที่เข้าไปเจอดี จนต้องวิ่งหนีออกมา..

ดีนะที่รอนไม่อยู่ ถ้าเพื่อนหัวแดงเขาอยู่ เฮอร์ไมโอนี่คงไม่ทันได้เอ่ยปากพูด เพราะมีคนตะโกนด่าอีกฝ่ายอย่างไม่ทันคิด..

“ฉันไม่ได้ขอความเห็นเธอ ยัยเลือดสีโคลน เห็นอยู่ว่าฉันคุยกับพอตเตอร์ คงจะไม่มีใครสอนมารยาทเธอ จนพูดแทรกคนอื่นเขาหรอกนะ” เธอหน้าชา ด่าตั้งแต่ต้นประโยคยันหน้าประโยค แฮรี่ต้องดึงเพื่อนตัวเองไปข้างหลัง สงสัยเขาไม่พูดคงจะไม่ได้..

“เก็บปากของนายไว้เถอะ มัลฟอย ไม่มีใครอยากจะฟังความคิดเห็นของนายเหมือนกัน ” แฮรี่เชิดหน้าอย่างถือดี อีกฝ่ายก็ชักสีหน้าไม่ต่างกัน ไม่คิดว่าพ่อพอตเตอร์จะออกตัวด่าเขาตรงๆแบบนี้.. หึ กล้าทำฉันเสียหน้านะ ไอหัวบาก!

“นายออกตัวปกป้องยัยเลือดสีโคลนอยู่นะ พอตเตอร์ ไม่คิดว่านายจะตกต่ำขนาดนี้” สงสัยเขาจะมองไอหมอนี้ผิดไปจริงๆ ยังไงมันก็กริฟฟินดอร์นั้นแหละ

“โทษทีเถอะ มัลฟอย นายก็รู้ว่าแม่ฉันก็เหมือนเธอ นายด่าเธอก็ด่าแม่ฉันด้วย มัลฟอย” แฮรี่หรี่ตามุ่งร้าย กลายเป็นว่าเจ้าตัวดันทำให้เรื่องตรงหน้าดูรุนแรงขึ้นผิดหูผิดตา ถ้าเขาปล่อยมัลฟอยเอ่ยปากมากกว่านี้ จะเป็นคนเองที่จะจัดการหมอนี้ขั้นเด็ดขาด

เดรโกฮึดฮัดอย่างเสียไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้โง่จนตีความที่แฮรี่บอกไม่ถูก เขาก็ลืมไปว่าบ้านหมอนี้เจออะไรมา .. พอดีกับที่รอนและเพื่อนในคาบเรียนตามศาตราจารย์มักกอนนากัลมาพอดี .. เรื่องราวถึงจบลงไป

หลังจากจัดการพิกซี่ออกจากห้องได้จากการช่วยเหลือของศาตราจารย์มักกอนนากัล เธอตรงเข้าไปตำหนิล็อกฮาร์ทถึงห้องของเขาที่ไม่จัดการดูแลความเรียบร้อยและความปลอดภัยของนักเรียน คาบเรียนแรกเลยเสียไปกับการจัดการและโต้เถียงของคนทั้งคู่..

แฮรี่ไม่ปรายตามองมัลฟอยเช่นทุกครั้ง ด้านคนที่มองตามร่างเล็กไปอย่างไม่วางตา ยังคงนึกถึงคำที่แฮรี่พูดวนไปวนมาในหัว แต่สำหรับคุณชาย เขาไม่คิดจะขอโทษหรือทำอะไรทั้งนั้น .. ในเมื่อเขาพูดความจริง..

ล็อกฮาร์ทยังคงรักในชื่อเสียงและคอยเข้าหาเขาอย่างไม่ลดละ โดยไม่สะทกสะท้านกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในห้องเลย ราวกับมันไม่ได้เกิดขึ้น ไม่ว่าเขาจะทำตัวสงบเสงี่ยมแค่ไหน ก็ยังคงมีคนคอยมาจับตามองเขา จนเขาเหนื่อยใจทุกที …

อยากหนีไปห้องเซเวอร์รัสชะมัด..

และก็เป็นช่วงเวลาที่เขาเฝ้ารอ .. ร่างเด็กชายกริฟฟินดอร์เคาะห้องของศาตราจารย์ประจำบ้านสลิธีรินตามหน้าที่ที่ได้รับ หลังจากไม่กี่อึดใจ เสียงตอบรับก็ส่งออกมา แฮรี่ก้าวเข้าห้องเจอบรรยากาศเดิมที่คุ้นเคย

บรรยากาศอับชื่นของชั้นใต้ดิน ประกอบกับกลิ่นสมุนไพรคละคลุ้งไปทั่วห้อง .. ชั้นวางขวดยาที่เรียงรายนับร้อยขวดพร้อมจะให้เขาหยิบจับ .. อ่า.. ชั้นหม้อปรุงยาที่เรียงซ่อนกันอย่างเป็นระเบียบ.. เขาว่าเขาเห็นงานของเขาละ..

“ขออนุญาติรบกวนนะฮะ” แฮรี่เอ่ยเบาๆทักทายคนภายในห้อง สเนปยังคงขีดเขียนกระดาษดึงสายตาขึ้นมามองเขาเล็กน้อย ก่อนจะหันลงไปทำงานต่อ .. “ศาตราจารย์มักกอนนากัลให้ผมมาช่วยงานคุณ” แฮรี่ยังว่าต่อ พลางเดินเข้ามาในห้อง แม้จะเห็นงานลอยอยู่ตรงหน้าก็ตาม..

“นั่งเฉยๆ อย่าทำตัวเป็นภาระ ฉันไม่ว่างมาจัดการเรื่องของเธอ” สเนปก็ยังคงค่อนแคะเขาเช่นเดิม ต่างที่ว่า ที่บอกไม่ว่าง แต่เมื่อวันก่อนก็เพิ่งเสียเวลาไปรับเขาถึงสถานีรถไฟเลยนะ แฮรี่ลอบยิ้มให้กับตัวเอง พลางนั่งลงที่ประจำไม่ใกล้ไม่ไกลจากกองหม้อเท่าไหร่

ในเมื่อนั่งว่าง แฮรี่ก็ควรจะชักชวนคุยกับอีกฝ่าย .. ไม่นานสเนปก็ลุกจากกองเอกสาร ไปอยู่ตรงชั้นยาทั้งหลายของตัวเอง ทำเหมือนไม่มีแฮรี่นั่งเกะกะอยู่ในห้อง ..

“วันนี้มัลฟอยหาเรื่องผม ก็ไม่เข้าใจว่า หน้าตาผมมันดูออกง่ายขนาดนั้นเลยรึเปล่า เพราะมัลฟอยรู้ดีราวกับพยาธิในท้องผมก็ไม่ปาน” แฮรี่ก้มหน้ายิ้มๆ พลางหยิบขวดยาใกล้มือมาพลิกเล่น เมื่อเรื่องถูกพูดขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย ร่างสูงก็เพียงแค่ชะงักมือแต่ก็กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ

“ผมก็บอกไม่ถูก บางทีผมก็โกรธเขาเหมือนที่ผมโกรธคุณ แต่ต่างตรงที่ว่า พวกคุณสองคนกลับทำไม่เหมือนกันเลย ” เดรโกจะพูดตรงไปตรงมาชนโครมเข้าหน้าเขาจนชามาแล้วก็มี กับสเนปที่นิ่งเงียบปิดบังทุกสิ่งทุกอย่างจนเขาสับสน .. จะบอกโกรธก็บอกไม่ได้เต็มปาก .. นิสัยคนเรามันก็เปลี่ยนกันไม่ได้ ..

“......” สเนปก็อยากบอกให้เด็กชายเลิกพูด แต่เห็นเด็กชายก้มหน้าก้มตาราวกับอัดอั้นตันใจ สเนปก็วางยาตัวเองลง ก่อนจะเดินเข้าหาเด็กชาย ..

แฮรี่เงยหน้ามองเงาอีกฝ่ายที่ยืนทับหัวตัวเอง มือหนาเอื้อมมาหาเขาก่อนที่… ยาในมือที่เขาถืออยู่จะถูกอีกฝ่ายดึงกลับไป

“อย่าหยิบอะไรซี้ซั้วในห้องของฉัน พอตเตอร์ ” แฮรี่ยิ้มแห้งตอบ ตะกี้ในใจนึกว่าสเนปจะปลอบเขาหรืออะไรซะอีก ดูท่าเขาจะหวังมากเกินไป . “เธอกับเดรโกสนิทกัน?” แต่สเนปก็ถามต่อ แฮรี่กระพริบตาแปลกใจในคำถาม แต่ก็เอ่ยตอบไปตามที่ตัวเองรู้สึก

สเนปไม่ได้บ่นที่เขาพูดมาก .. ทำไมเขารู้สึกว่า สเนปก็กำลังศึกษาเขาอยู่เลย..

“บอกไม่ได้เต็มปากหรอกฮะ เมื่อบ่ายผมก็เพิ่งทะเลาะกับอีกฝ่ายมาเอง” แฮรี่ยิ้มตอบ เมื่อมือไม่ว่าง ก็เริ่มหยิบจับหม้อมานั่งขัดทั้งที่ไม่ใช่คำสั่ง แม้สเนปจะดูไม่พอใจในคำตอบเท่าไหร่

“เธอตอบไม่ตรงคำถาม เดรโกส่งจดหมายมาบอกเรื่องเธอ ถ้าพวกเธอไม่สนิทกันจะเรียกว่าอะไร”  เป็นร่างสูงที่เริ่มเอ่ยปากพูด จับจ้องผมสีอีกาของเด็กชายที่นั่งอยู่ รอคอยคำตอบที่เขาอยากได้ยิน ..

“ฮ่ะๆ หมอนั้นทำจริงหรอเนี่ย.. ” แฮรี่หลุดหัวเราะ แปลว่าสเนปก็เริ่มรู้เรื่องที่บ้านเขาแล้วนะสิ มิน่าละ

แฮรี่ไม่เคยคิดจะปิดบัง เดรโกก็ช่างห่วงเกินไป นอกจากลูเซียสแล้ว ก็ยังบอกเซเวอร์รัสอีก หมอนั้นมัน .. น่าตายนัก เขาควรจะอายดีมั้ยเนี่ย เด็กชายมีรอยยิ้มสดใสอย่างที่ควรเป็น มันถูกส่งให้ร่างสูงจนอีกฝ่ายชะงักได้ไม่ยาก

เด็กชายควรทำตัวสมควรแบบนี้เสียมากกว่า … ที่เดรโกเล่ามา บางทีก็ไม่ค่อยจะตรงกับสิ่งที่เด็กชายแสดงออกเบื้องหน้าเขา .. คงมีเรื่องที่เขายังต้องรู้อีกเยอะ

“ถ้าในความคิดผม .. เดรโกก็เหมือนเพื่อนที่รู้เรื่องผมดี และคงเป็นคนหนึ่งที่รู้ตัวตนที่ผมอยากแสดงออก” แฮรี่ท่าทีอ่อนลงเมื่อพูดถึงตัวเอง .. ไม่รู้เลยว่า ดวงตาคู่สวยดูหม่นลงและหลุบสายตาหลบร่างสูงอีกแล้ว

ก็เหมือนที่เขามีตัวตนที่อยากแสดงออกกับเซเวอร์รัส อยากจะเล่าอยากจะบอก อยากจะฟังทุกความเห็นในความคิดอีกฝ่าย บางทีมันอาจจะแรงบ้าง เจ็บจนจุกบ้าง .. แต่เพราะคำพูดอีกฝ่าย มันฝังลึกอยู่ในความทรงจำเขา

กว่าเขาจะเข้าใจมัน.. มันทำให้เห็นว่า เซเวอร์รัสยังคงห่วงใยเขาแม้ท่าทีจะไม่ให้ก็ตาม..

“.. แต่มองกลับกัน .. หมอนั้นก็เป็นคู่แข่งที่ผมอยากจะชนะให้ได้ ไม่ว่าจะเรื่องเรียน หรือเรื่องควิดดิช”

และใช่.. เป็นทั้งเพื่อนเป็นทั้งคู่แข่ง .. แม้พวกเขาจะทะเลาะกันเสมอ แต่เพราะคนอื่นไม่มีใครเทียบเท่าหมอนั้นแล้ว .. ต้องบอกว่าไม่มีใครกล้าเมินเฉยชื่อเสียงของเขา และไม่รักษาน้ำใจเขาเช่นเดรโกมากหรอกนะ

“ฮ่ะๆ ผมก็โกรธหมอนั้นไม่ได้นานหรอกฮะ ไม่งั้นจะเหมือนผมแพ้เขายังไงไม่รู้”

“ก็อย่าทำเหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องสนุก พอตเตอร์ อาจจะมีแค่เธอที่คิดไปเองคนเดียวก็ได้ ..” สเนปว่าเสียงเย็น หันกลับไปวางขวดยาลงกับชั้น แฮรี่ก็ไม่ได้เห็นเป็นเรื่องสนุกอยู่แล้ว

เพราะเขาไม่มีวันยอมแพ้หมอนั้นหรอก..

โกรธกันนิดๆหน่อย แต่น้องเขาโกรธนานแน่

แต่ก็แยกเรื่องแต่ละเรื่องออกมาได้อย่างดี

ประมาณว่า ก็ไม่ได้จะโกรธไปทุกเรื่อง วีนไปหมด

แต่ถ้าคุยเรื่องนั้นเมื่อไหร่ น้องยังโกรธอยู่นะ

ลองฟ้องป๋าสิ ได้คำด่าเป็นรางวัล

พี่เดรเราเดินคงที่สุด น่ารักสุด

ป๋าเนปเดินเร็วสุด แต่ลึกซึ้งสุด

เรือจอมมาร…เดินช้าสุด แต่..คงแรงสุด

ต้องบอกว่า ทอมไวไฟตั้งแต่เรื่องก่อนแล้ว..

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?