[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #31 : Destinesia (31) คำโกหกมักมีความจริงซ่อนอยู่

Destinesia (31) คำโกหกมักมีความจริงซ่อนอยู่

เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ห้องแห่งความลับได้ถูกเปิดขึ้น เมื่อมีคำว่าอีกครั้ง หรือ เคยเกิดขึ้น บ่งบอกได้เลยว่านี้ไม่ใช่ครั้งแรกของฮอกวอตส์ที่อาจจะเกิดเรื่องแบบนี้ แต่กลับห่างหายไปนายหลายสิบปี อย่างไร้วี่แวว

เมื่อเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายเกิดขึ้น .. ต้องมีการคาดคิดไปต่างๆนาๆว่าจะมีเหยื่อรายที่สองและสามตามมาอีกอย่างไม่ต้องสงสัย .. แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ก็ยังมีเด็กกริฟฟินดอร์กลุ่มหนึ่ง กำลังเคร่งเครียดกับการปรุงน้ำยาสรรพรสเพื่อแปลงร่างเข้าหอสลิธีริน ตามหาความจริง ..

ไม่กี่วันหลังจากเขาออกจากห้องพยาบาลมา .. เขากลับพบว่าห้องน้ำชั้นสามที่พวกเขาใช้เป็นที่ปรุงน้ำยาสรรพรสของเฮอร์ไมโอนี่ ทั่วพื้นห้องน้ำกลับเจิ่งนองไปด้วยน้ำที่ไหลเอ่อสูงขึ้นเรื่อยๆ จนทุกคนแทบก้าวถอยหลัง ..

“สงสัยเมอร์เทิลคงทำน้ำท่วมห้อง” รอนคาดการณ์ มองก๊อกน้ำภายในห้องกระฉูดพุ่งลงจากอ่างล้างหน้าล้นท่วมพื้น โชคดีที่เฮอร์ไมโอนี่เก็บหม้อยาไว้ในภายในห้องน้ำ และปิดฝาอย่างดี เลยทำให้มันยังคงอยู่ดี ..

วิญญาณโปร่งแสงกำลังนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนช่องระบายอากาศ พลางคร่ำครวญสมฉายา ลอยตัวเข้ามาหาพวกเขาแล้วตัดพ้อเสียงแข็ง แล้วก็ลอยเข้ามาอ้อนเขาเสียงอ่อน ให้เขาช่วยดูแลและตามหาคนกระทำผิดมาให้เธอ..

“แฮรี่ เพื่อนเธอไม่มีเสน่ห์เหมือนเธอเลย ต้องช่วยฉันนะ ขนาดฉันตายแล้วยังมีคนมากลั่นแกล้งฉันเลย ..” เมอร์เทิลลอยเมินรอนมาหาเขา พอเสร็จก็หันไปแลบลิ้นใส่รอนแล้วหายวับไป จนสองสหายมองตากันปริบๆตามอารมณ์ผีสาวไม่ทันซะแล้ว ..

น่าแปลกที่ครั้งนี้เขาได้สมุดบันทึกปกดำเร็วขนาดนี้ .. น้ำยาสรรพรสยังไม่เสร็จเลยด้วยซ้ำ ..

ท่าทางเขาเนี่ยแหละที่เป็นต้นเหตุ..

เขายืนมองสมุดสีดำหน้าโต๊ะตัวเอง .. หลังปกพิมพ์ชื่อเจ้าของอย่าง ทอม มาร์โวโล ริดเดิ้ล .. ทำไมเมื่อก่อนเขาไม่คิดนะ ว่ามีวิธีอะไรกันที่ทำให้ใส่ความรู้สึกนึกคิดตัวเองลงไปในสิ่งของได้ . แม้จะเป็นเวลาห้าสิบปีของอายุหนังสือ .. แต่เขาก็ยังต้องยอมรับเลยว่า เขาทำอย่างอีกฝ่ายไม่ได้..

ยิ่งมันเป็นศาสตร์มืด…

เขาต้องประมาทแค่ไหน ถึงเอาของอันตรายแบบนี้เก็บมาให้ตัวเอง ..

ปากกาขนนกด้ามใหม่จากใครบางคนที่ทิ้งไว้ให้เขาในห้องพยาบาลวันนั้น ถูกหยิบขึ้นมาใช้อย่างไม่หวง ถ้าเขาไม่ใช้ คนที่ให้เขาจะตำหนิเขาอีก ที่มีของให้ใช้แต่ดันไม่ยอมใช้ให้เกิดประโยชน์..  น้ำหมึกหยดลงบนหน้ากระดาษ แล้วก็ซึมหายไป ..

เขาควรเปิดตัวตนเร็วขนาดนั้นเลยหรอ?

แฮรี่ขยับปากกาไปมาอย่างลังเล ก่อนจะยิ้มบางอย่างมีเลศนัย จรดปลายปากกาลงไปอย่างเชื่องช้าแต่หนักแน่น ค่อยๆเขียนประโยคขึ้นมา ..

“สวัสดี” คำทักทายตรงกันข้ามกับความเป็นจริง ในเมื่อสมุดตรงหน้าไม่มีนัยน์ตามองเขา เขาก็จะเอื้อนเอ่ยอะไรก็ได้ ..

ลายมือเป็นระเบียบและตัวหนักชัดเจนทุกเส้น สวยอย่างมีแบบแผน ค่อยๆจางหายไปอย่างรวดเร็ว … แฮรี่ยกยิ้มกับตัวเอง อาาา เขาไม่ควรเจออีกฝ่ายเร็วขนาดนั้น.. หึ ในอดีตคุณทำผมหัวยุ่งเพราะคำกำกวมของคุณ งั้นผมก็จะตอบแทนคืนเหมือนกัน ..

“หวัดดี ฉัน ทอม ริดเดิ้ล และเธอ?” ถ้าไม่นับคำทักทาย ลายมือของเด็กชายก็ควรจะเป็นลายมือของผู้หญิงที่ดูจริงจังไม่น้อย และคงไม่ใช่จินนี่ที่เขียนด้วยแรงที่เบาและตัวอักษรบางแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด ..

แฮรี่อยากหลุดขำแต่ก็ทำไม่ได้ .. ได้แต่กลั้นยิ้มกับตัวเองอย่างหนัก ก่อนจะจรดปากกาเขียนให้ลายมือเหมือนเมื่อกี้ .. ที่แฮรี่เขียนได้สองแบบ.. มันก็มีเหตุผลง่ายๆ ง่ายอยากที่คนอื่นอยากตำหนิ เพราะความมักง่ายของเขา..

ถ้าเขาเขียนลายมือหมอที่อ่านไม่ออกอย่างตอนทำงาน เพื่อส่งจดหมายให้เซเวอร์รัส เดาว่าร่างสูงจะทำหน้าราบเรียบ ก่อนจะเผาจดหมายเขาโดยยังไม่ทันอ่าน.. เพราะงั้นเขาเลยต้องฝึกเขียนลายมือสวยๆไว้เพื่อส่งจดหมายกับเขาโดยเฉพาะ .. เหตุผลง่ายมั้ย?

“ชารอน เพฟเวอเรลล์ ยินดีที่ได้รู้จัก”

“เพฟเวอเรลล์?? เธอคงโด่งดังที่ฮอกวอตส์ไม่น้อย” ตัวอักษรขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ออกจะประชดเขาซะมากกว่า ถ้าชื่อนี้โด่งดังจริง ทอมที่ควรจะมีข่าวต่างๆผ่านทางจินนี่ ก็น่าจะได้ยินมาบ้าง คิดอีกแง่ คือเธอไม่ได้พูดถึงและทอมก็ไม่ได้ถาม..

“โอ้ เหมือนที่คุณก็โด่งดังไม่น้อยสินะ” หึหึ แฮรี่เขียนจบ หมึกก็จางหายไปอย่างทุกครั้ง แต่ตัวอักษรกลับไม่ปรากฏกลับมาเร็วอย่างครั้งก่อน ..

แฮรี่พิงหลังกับเก้าอี้พลางยืดเส้นยืดสาย .. คุยกับอีกฝ่ายในสภาพนี้คงจะไม่ใช่เรื่องดี .. ไม่สิ ถ้าจำไม่ผิดเขาปรุงน้ำยาสลายพลังเวทย์ได้นิ .. อืมม ถ้าเขาไม่มีเวทย์ เท่ากับ สมุดทอมก็ดูดพลังเขาไม่ได้?

แฮรี่ยิ้มร่าอย่างสนุกสนาน เลื่อนกล่องใต้เตียงตัวเองอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้เพื่อนในห้องตื่น การไร้พลังเวทย์ไม่ใช่เรื่องแย่ และมันก็เป็นเพียงแค่ชั่วคราว ถ้าเขากะปริมาณดีดี ก็กำหนดระยะเวลาของฤทธิ์ยาได้ .. หรือค่อยๆจิบเพื่อยึดระยะเวลาก็ได้ ..

ฝีมือปรุงยาเขานี้ไม่เลวจริงๆ ฮ่ะๆๆ

เซเวอร์รัสต้องภูมิใจในตัวของเขาแน่นอน …

แฮรี่หลังจากดื่มยาเสร็จก็รอยาปรับสภาพ พอดีกับทอมที่ตอบกลับเขามา ..

“ฉันก็แค่นักเรียนฮอกวอตส์คนหนึ่งนั้นแหละ ชารอน ฉันอยากรู้จักเธอมากขึ้นแล้วสิ” ทอมคิดจะใช้เขาแทนจินนี่หรอ? ฮ่ะๆๆ อาจจะเพราะเขาทำตัวรู้มากก็เป็นได้ ถ้าดึงข้อมูลจากเขาอาจจะได้ข้อมูลเยอะกว่า แต่ถ้าเขาระแวง ก็แค่ให้จินนี่มาพากลับไป..

ทอมนี้ร้ายจริงนะ ..

“ ;) คุณกำลังจีบฉันหรอ จากอายุหนังสือ คุณน่าจะกลายเป็นตาแก่แล้วนะ หรือไม่ก็คุณพูดแบบนี้กับผู้หญิงทุกคน”  แฮรี่คุยหยอกล้อกับอีกฝ่าย แม้จะเพิ่งล้ออีกฝ่ายว่าแก่กินเด็กไปซะแล้ว .. หนังสือไม่ได้บ่งบอกอารมณ์ แต่ถ้าอยู่ในมุมมองของทอม คงเริ่มสนใจแล้วว่า ทำไมอีกฝ่ายถึงไม่มีพลังส่งมาหล่อเลี้ยง..

“ตอนนี้ฉันก็กำลังหนุ่มกำลังแน่น ถ้าเธอว่าฉันอายุมากกว่า แล้วที่เธอเล่นหัวผู้ใหญ่แบบนี้ ไม่รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมบ้างหรอ?” ประโยคยาวสามบรรทัดเลยทีเดียว . แฮรี่ขำนิดๆ มองประโยคที่อีกฝ่ายบอกว่ากำลังหนุ่ม แต่บอกตามตรงว่า อดีตพ่อบุญธรรมเขาในอดีต ก็ยังคงดูดีตามที่อีกฝ่ายบอกนั้นแหละ..

“รอบตัวฉันก็มีคนพูดแบบคุณอยู่เยอะแยะ ถ้าคุณอยากรู้จักฉันมากขึ้น เราคงต้องเริ่มกันด้วยคำว่าเพื่อนนะ” เพื่อนกันจริง ไม่เกี่ยงเรื่องอายุ ไม่ว่าจะพูดอะไร ก็ต้องพูดตามที่ใจอยากจะคิด ถ้ายังต้องมากังวลเรื่องพวกนี้ .. อีกฝ่ายคงได้เป็นพ่อบุญธรรมเขาอีกแน่ๆ..

อย่าลืมว่า ตอนนี้ทอมก็อายุแค่สิบหกสิบเจ็ดเองนะ …

และก็เป็นแค่ความนึกคิดและวิญญาณเท่านั้นเอง ..

“เริ่มด้วย การเป็นคนพิเศษจะดีกว่า .. และฉันก็ไม่ได้พูดกับผู้หญิงทุกคนหรอกนะ ” โดยเฉพาะประโยคนี้..

แฮรี่ที่มองประโยคนั้นใหม่อีกครั้งด้วยความรู้สึกแปลกๆ .. เพิ่งได้เห็นมุมมองใหม่ของอีกฝ่ายซะงั้น .. ไม่สิ ทอมก็ขี้แกล้งแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะ .. นี้ถ้าเขาปฏิเสธแปลว่ามันแย่ยิ่งกว่ารึเปล่าเนี่ย..

ตัวอักษรขึ้นต่อหลังจากจางหายไป “เรามาทำความรู้จักกันมากขึ้นด้วยการแนะนำตัวก่อนเป็นไง” ได้ข่าวว่าได้ชื่อเขาไปแล้วนะ แม้จะเป็นชื่อปลอมก็ตาม.. แฮรี่เคาะปากกาขนนกกับหน้าสมุด ก่อนจะเขียนตอบโต้อีกฝ่ายไป ..

“ฉันรอตอนที่เจอคุณตรงๆจะดีกว่า ฉันว่าจิตใจคนเราไม่ใช่หนังสือที่จะเปิดดูเมื่อไหร่ก็ได้” กว่าจะรู้จักคนๆหนึ่ง เขาว่าควรใช้เวลาเรียนรู้กันผ่านวันเวลามากกว่าจะแค่แนะนำตัวว่าชอบอะไร เกลียดอะไรแบบนั้น ..

แต่ตอนนี้ฉันเป็นหน้าหนังสือ..

แฮรี่ไม่ได้แสดงออกว่าไม่อยากรู้จัก แต่ก็บ่งบอกว่าอีกฝ่ายไม่ใช่อีกฝ่ายจริงๆนั้นแหละ ..และตอนนี้ก็เป็นเพียงหน้ากระดาษในสมุดเท่านั้นเอง..

“แต่คนเราก็เหมือนหนังสือ ที่คงตัดสินกันแค่ภายนอกไม่ได้หรอกนะ ถ้าไม่หยิบมาอ่าน ก็ไม่รู้ว่าอีกอะไรอยู่ข้างใน” แม้จะเจอกันแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะรู้จักกันดีสักหน่อย ยังไงก็ต้องเริ่มจากตอนนี้ไปพลางๆก่อน… เขาก็ถือเป็นส่วนหนึ่งของตัวเขาไม่ใช่รึไง..

ไม่ใช่ทุกเล่มที่น่าสนใจ และใช่ว่าทุกเล่มจะได้พบเจอ .. มีไม่กี่เล่มที่จะได้อ่านซ้ำ

บางเล่มติดใจก็อ่านต่อ เล่มไหนไม่ถูกใจก็โยนทิ้งไป..

และบางเล่มก็ต้องค้นหาถึงจะได้มันมา..

“ฉันแค่เปรียบว่า การได้พบกันตรงๆ มันตื่นเต้นมากกว่า” แฮรี่เริ่มคุมตัวอักษรไม่อยู่ เลยพยายามเขียนช้าลงเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต .. การโต้ตอบทอมต้องใช้พลังงานเยอะทีเดียว ..

หมายถึงทั้งความคิดและจิตใจเลยแหละ

เผลอนิดเดียวเขาคงตกหลุมพรางเขาเป็นแน่..

ทอมนั้นชอบเล่นกับความรู้สึก..

“ฉันก็แค่ยกตัวอย่างให้เข้าใจง่ายเท่านั้นเอง” อีกฝ่ายยังคงตอบเขาได้เป็นอย่างดี แม้เขาจะแสดงออกว่าตัวตนของอีกฝ่ายนั้นช่างน่าหวาดระแวง แต่ทอมก็เบี่ยงประเด็นการเป็นสมุดของตัวเองจนเขาไม่ได้ตั้งคำถาม ..

ก็เพิ่งรู้ว่าทอมนั้นช่างมีวิธีหลบเลี่ยงมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ..

หน้าสมุดว่างเปล่า .. สงสัยทอมกำลังคิดคำพูดต่อว่าจะชวนเขาคุยอะไรต่อ แฮรี่ยกยาสลายพลังขึ้นมาจิบเหมือนน้ำเปล่า น้ำยาหกเลอะเล็กน้อยจากการยกผ่าน แต่ไม่ว่าอะไรมันก็ซึมหายไปในสมุด

“นั้นคงไม่ใช่แค่หมึกสีเขียวใช่มั้ยละ ชารอน” เหมือนสมุดจะรู้ทัน แฮรี่ยิ้มขำ แค่จุดเล็กๆน้อยๆแบบนี้ ทอมก็ยังช่างสังเกตแล้วคาดเดา ถ้าตอบไม่ใช่ ก็หมายความว่าเขาโกหกเก็บเพียงเรื่องที่มันผิดสังเกตมาก แต่ถ้าเขาตอบใช่ ก็คงต้องอธิบายต่อว่าอะไร ..

แน่นอนว่า สิ่งที่ทอมเกลียดที่สุด ก็คือคนโกหกและทรยศ..

เหมือนตอนนี้ที่เขาแสดงเป็น ชารอน เพฟเวอเรลล์ อยู่นั้นแหละ.. แม้เขาจะสามารถใช้นามสกุลนั้นได้ก็ตาม.. แต่เขาก็ไม่ได้บอกสักหน่อย ว่านั้นคือชื่อเขาจริงๆ .. และอีกฝ่ายก็ไม่ได้ถาม ..

และถึงทอมจะรู้ แต่คงดูท่าทีเขาอยู่..

“แค่ยาที่ฉันทำเอง ดูคุณจะใส่ใจกับสิ่งเล็กๆน้อยๆนะ” แฮรี่เอ่ยแสดงความแปลกใจให้อีกฝ่าย .. พลางมองเวลาที่เริ่มล่วงเลยซะแล้ว ..

“คงเป็นเพราะเรื่องของเธอ” มันน่าสงสัยและน่าประหลาดใจ ชวนให้ค้นหาซะมากกว่า “น่าชื่นชมที่เธอมีความสามารถในการปรุงยาด้วย” อ่าหะ เขาภูมิใจในฝีมือตัวเองมากเลยละ ยิ่งกับตอนที่จะได้ดื่มยาเพื่อไปแกล้งคนอื่นด้วยแล้ว เขายิ่งมั่นใจ..

“ฉันไม่ใช่คนโอ้อวดตัวเองด้วยสิ แต่ก็ขอบคุณ” ถ้าศาตราจารย์ปรุงยามาได้ยินเรื่องนี้ คงได้สำลักยาตัวเองเป็นแน่..

น่าสนใจ.. นั้นคือสิ่งที่ความคิดในสมุดจะบอกได้ .. แต่มันมาพร้อมความแปลกและความพิศวงในตัวอีกฝ่ายเช่นกัน .. ลายมือก็เป็นเครื่องบ่งบอกตัวตนอีกฝ่ายได้ไม่มากก็น้อย และทอมก็เชื่อสัญชาตญาณตัวเอง ..

ฉลาดจนน่ากลัว .. มีเงื่อนงำจนน่าระแวง..

น่าค้นหาแต่กลับให้ความรู้สึกไม่ควรแตะต้อง..

แต่นั้นทำให้เขาสนใจมากกว่าเดิมเสียอีก..

“น่าสนใจจริงๆ”

ใช่ น่าสนใจมากจริงๆ และในหลายๆความหมาย..

เรือตาแก่ยังมาเรื่อยๆค่ะปั่นหัวพี่แกเล่นหน่อย

แต่น้องดูเหมือนจะแพ้นะยกนี้ หึหึ

เพราะพี่ทอมเขาดักทางได้หมด ทำไงได้ ..

แต่คนที่เป็นได้แค่สมุดตอนนี้ ยังไงก็แพ้น้องอยู่แล้ว

ตอนนี้เรียกความสนใจแล้ว ตอนหน้าต้องทำให้ตามหา

ทอมอาจจะมายาวๆ น้องคงต้องแสดงอีกเยอะเลย..

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?