[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #41 : Destinesia (41) ห้องแห่งความลับ

Destinesia (41) ห้องแห่งความลับ

และแน่นอนว่า .. ช่วงเหตุการณ์ไม่ปกติแบบนี้ .. ภายใต้การคุมเข้มของฮอกวอตส์ .. เป็นไปได้ยากที่จะแอบลอบเข้าห้องน้ำหญิงแม้จะเป็นช่วงค่ำคืนก็ตาม เป็นสถานที่แรกที่คนส่วนใหญ่จะหลีกเลี่ยง แต่ฮอกวอตส์ให้ความสำคัญมัน เพราะเป็นสถานที่แรก ที่เกิดเหตุการณ์จนมีนักเรียนต้องเสียชีวิต..

ถึงไม่กี่วันก่อน ศาตราจารย์มักกอนนากัลก็ประกาศว่า ต้นแมนเดรกใกล้จะได้ที่แล้ว .. ทำให้กำลังใจของนักเรียนส่วนใหญ่กลับมา.. แต่ก็ยังคงอยู่ในความเข้มงวดไม่เปลี่ยน..

จนกระทั่งสองสิงห์จากกริฟฟินดอร์ แก้ไขปริศนาของเรื่องราวทั้งหมดได้ เพราะกระดาษแผ่นเดียว และการพูดใบ้ซะยกใหญ่ ถ้าแฮรี่ไม่บอกใบ้ และแฮกริดก็ไม่ได้บอกใบ้ คงจะยากที่จะมีใครรู้ได้อีก ..

และเมื่อได้โอกาสบอกเล่าเรื่องราวแบบนี้ .. ทั้งสองคนก็ไม่พลาดโอกาส ได้ยินบทสนทนาสำคัญของพวกศาตราจารย์กัน .. แม้จะได้ยินที่ศาตราจารย์บอกให้กลับหอพักของตนเองให้เร็วที่สุดก็ตาม..

โถงทางเดินชั้นสอง ศาตราจารย์หลายคนกำลังหน้าดำคร่ำเครียดกันอยู่เพราะเรื่องที่เกิดขึ้น .. สองสหายแอบหลบหลังเสาอย่างเงียบงันเพื่อฟังพวกเขาพูดคุยกัน..

“อย่างที่คุณเห็น ทายาทสลิธีรินทิ้งข้อความใหม่ไว้อีก สิ่งที่เรากลัวกันเกิดขึ้นอีกแล้ว นักเรียนคนหนึ่งถูกสัตว์ร้ายลักพาตัวไปไว้ในห้องแห่งความลับ พวกนักเรียนจะต้องกลับบ้าน นี่คือจุดจบของฮอกวอตส์” น่าแปลก .. พวกเขาก็รู้ว่าสัตว์ร้ายเป็นตัวการ .. แต่คนต้นเรื่อง ก็คือทายาทสลิธีรินจริงๆ พวกเขาจะรู้ได้ยังไงไม่สำคัญ .. แต่พวกเขากลับไม่มีวิธีป้องกันต่างหาก..

ล็อกฮาร์ทตามมาประชุมสาย .. ด้วยสีหน้าระรื่นอย่างเห็นได้ชัด .. สำหรับสเนปที่คงถึงจุดสิ้นสุดของความอดทน .. ร่างสูงหน้าตาไม่สบอารมณ์กุมมือนิ่งเพ่งมองไปที่ล็อกฮาร์ทที่เริ่มหน้าซีด

" เด็กหญิงคนหนึ่งถูกสัตว์ร้ายลักพาตัวไป เวลาของคุณมาถึงแล้ว "

" เวลาของผม " ล็อกฮาร์ทหน้าถอดสี .. พลางถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

" คุณเพิ่งบอกเมื่อคืนนี้เองว่ารู้มาตลอด ว่าทางเข้าออกห้องลับนั่นอยู่ที่ไหน " ต้องบอกว่าเป็นคำพูดที่อีกฝ่ายโอ้อวดเอง .. สเนปดึงจุดนี้มาใช้ได้ถูกเวลา ไม่แยแสสีหน้ากระวนกระวายของอีกคนเลยแม้แต่น้อย ..

" ตกลงตามนั้น เราจะปล่อยให้คุณจัดการสัตว์ร้าย ฝีมือคุณจะเลื่องลือจนกลายเป็นตำนาน " ศาตราจารย์มักกอนนากัลเห็นด้วยกับเซเวอร์รัสในทันที สีหน้ายิ้มแย้มของเธอแต่ดวงตาไม่ได้ยิ้มตาม คงไม่อยากจะเถียงเธอเป็นแน่ ..

คงมีไม่กี่ครั้ง ที่ศาตราจารย์สองบ้านอย่างกริฟฟินดอร์แลสลิธีริน เห็นชอบตรงกันในเรื่องนี้..

รอนช็อคหน้าถอดสีเมื่อได้ยินชื่อเหยื่อที่ถูกสัตว์ร้ายลักพาตัว ล็อกฮาร์ทเตรียมตัวหนี .. และเขาเชื่อว่าศาตราจารย์คนอื่นคงไปปรึกษากันเองอีกที โดยไม่มีล็อกฮาร์ท.. ถ้าไม่สามารถแก้ไขอะไรได้จริงๆ คงให้ปิดฮอกวอตส์ให้นักเรียนกลับบ้านเป็นแน่

โครงกระดูกของเธอจะอยู่ในห้องนี้ชั่วนิรันดร์

ฟังดูเผินๆ เหมือนล็อกฮาร์ทจะกลับไปเตรียมตัวอย่างว่า และศาตราจารย์คนอื่นคงเดาท่าทางของเขาออกอยู่แล้ว ไม่ว่าเรื่องจะจบลงหรือไม่จบ ล็อกฮาร์ทก็หนีไม่รอดคำครหาอยู่ดี .. สรุปแล้ว ล็อกฮาร์ทก็ถูกวางแผนมาตั้งแต่แรก

" หลอกกันนี่ คุณขโมยความดีความชอบของคนอื่นมาเป็นของตัว .. ชุบมือเปิบ " แฮรี่เผยไต๋ความลับของล็อกฮาร์ทออกมา

" มีอะไรที่คุณทำได้มั่ง " รอนซักชักน้ำเสียงไม่พอใจอย่างรุนแรง ชีวิตน้องสาวเขาตกอยู่ในอันตราย แต่คนที่อวดอ้างว่าทำทุกอย่างได้ รู้ทุกอย่าง .. กลับกลายเป็นคนที่โอ้อวดตัวเองและรับเอาความดีความชอบคนอื่นมาเป็นของตัวเอง ..

น่าขยะแขยง..

" ดีที่เธอเอ่ยขึ้นมา ฉันมีพรสวรรค์เรื่อง คาถาลบความทรงจำ มิฉะนั้นพวกพ่อมดแม่มดคงคุยฟุ้งไปหมดแล้ว ฉันก็ไม่มีวันขายหนังสือได้ ที่จริง .. ฉันต้องเสกคาถาลบความทรงจำเธอด้วย " ล็อกฮาร์ตก้มลงหยิบไม้กายสิทธิ์ แต่ช้าไป แฮรี่และรอนชักไม้กายสิทธิ์จ่อหลังเขาก่อนอย่างรู้ทัน

หลังจากข่มขู่ล็อกฮาร์ทได้ .. จุดหมายเดียวของพวกเขาคือห้องน้ำหญิงของเมอร์เทิลจอมคร่ำครวญ .. พวกเขาสอบถามเรื่องเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อห้าสิบปีก่อน เมอร์เทิลน้ำเสียงสั่นเครือเมื่อต้องเล่าเรื่องนั้น .. เรื่องความตายของตัวเอง ..

วิญญาณสาวชี้ไปที่อ่างล้างมือที่มีก๊อกน้ำรอยสลักงูตัวจิ๋วที่ไม่สามารถหมุนได้ ..

รอนยืนคุมล็อกฮาร์ทที่กำลังหาโอกาสหนีให้ได้ และส่วนหนึ่งของตัวชายหลงตัวเอง ก็คงสนอกสนใจห้องแห่งความลับที่ว่านั้นแหละ ..

แฮรี่เคาะไปตามอ่างเพื่อกลบเกลื่อนเสียงที่แท้จริง .. เสียงแปลกดังแผ่วจากริมฝีปากของเด็กชายที่เดินสำรวจอ่างอยู่ .. เสียงสั่นสะเทือนดังขึ้น แต่ละส่วนของอ่างล้างกลางห้องแยกออกจากัน ตรงกลางเผยอุโมงค์ขนาดใหญ่ทีเป็นช่องลงลึกลงไปอย่างน่ากลัว ..

“สุดยอด” รอนอุทานเสียงหลง ทั้งสองคนที่เห็นการเปลี่ยนแปลงเบื้องหน้า แทบจะหลงลืมวัตถุประสงค์ของตัวเองไปอย่างสิ้นเชิง.. “มันมีอะไรแบบนี้ในห้องน้ำด้วยหรอเนี่ย”

“ถ้างั้นฉันขอลา ไม่จำเป็นที่ฉันจะอยู่ ” คนขี้ขลาดก็ยังเป็นแบบนั้นไม่เปลี่ยน .. อีกสองคนคว้าตัวเขาไว้คนละข้างด้วยสายตารู้ทัน สองสหายมองกันอย่างเข้าใจและมีความคิดเดียวกันในหัว

“ผมให้เกียรติคุณลงไปก่อนเลยครับ” แฮรี่ยิ้มเย็นถึงขนาดผู้ใหญ่ตรงหน้าขนลุกซู่แผ่นหลังยืดตรงอย่างไม่รู้ตัว .. รู้ตัวอีกที ก็ตอนที่ถูกผลักลงกลางอุโมงค์ หวีดร้องหล่นเสียงดังตุบที่ด้านล่าง ..

“ถ้าเธอตายในนั้น ฉันยินดีให้เธอแชร์ห้องส้วมนะ”

“ขอบใจเมอร์เทิล แต่เราเกรงใจ” แฮรี่ยิ้มขำๆ มองลงไปด้านล่างเหมือนรอน .. พวกเขาเกรงใจสุดๆเลยที่จะแชร์ห้องน้ำหญิงแบบนี้เนี่ย.. เขารับไว้แค่ความเห็นใจละกันนะ..

ก่อนที่ทั้งคู่จะกระโดดตามลงไปเมื่อเห็นว่าอีกคนปลอดภัยจนมีเสียงตอบกลับขึ้นมาได้ ..

ไม่มีใครรู้ความเคลื่อนไหวของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย .. แต่ก็มีคนรู้ถึงความผิดปกติที่ว่านั้น.. ร่างสูงตรวจตราตามโถงทางเดินยาวหลังจากที่เกิดเรื่องทั้งหมด .. เพราะไม่มีใครรู้ว่าห้องที่ว่านั้นอยู่ที่ไหน ..

และความปลอดภัยของนักเรียนมาก่อนเป็นอันดับแรก .. ศาตราจารย์ประจำบ้านต้องไปควบคุมนักเรียนก่อน รอเรื่องสงบกว่านี้ คืนนี้ ถ้ายังหาตัวนักเรียนที่หายไปไม่พบ ก็คงต้องประกาศออกไปอย่างเป็นทางการ ..

เซเวอร์รัสที่แผ่รังสีเย็นยะเยือกไปตามทางเดิน มองซ้ายขวาหาความผิดปกติรอบด้านตามหน้าที่ที่ได้รับ .. มันจะเกือบสงบอยู่แล้ว ถ้าไม่มีใครมาเดินเล่นตามทางเดิน..

สีหน้ารีบร้อนและร้อนรนของคนตรงหน้าไม่ได้เปลี่ยนท่าทีของร่างสูง คนที่วิ่งมาเมื่อเห็นอีกคนก็ลดฝีเท้าลงเบื้องหน้า .. ดวงตาลุ่มลึกมองสำรวจผ่านเด็กชายตรงหน้า ไม่มีรอยแผล ไม่มีความผิดปกติ..

“เซเวอร์รัส .. พอตเตอร์อยู่กับคุณรึเปล่า” เรื่องแรกที่ออกมา ทำร่างสูงเลิกคิ้วสูง เปลี่ยนมาขมวดคิ้วเมื่อรับรู้เรื่องร้อนรนของงลูกทูนหัวตัวเอง ที่วิ่งไปวิ่งมาเพราะเรื่องอีกคนเท่านั้นเอง .. “ก่อนหน้านี้ผมยังเห็นพวกนั้นอยู่ที่ห้องโถง แต่กลับไม่เห็นหมอนั่นในกลุ่มที่กลับหอพัก ไอวีสลีย์ก็หายไปด้วย ..  ”

“เขาไม่ได้อยู่กับฉัน เดรโก เธอต้องใจเย็นลงก่อน ” สองคนขมวดคิ้วเปลี่ยนสีหน้า .. สำหรับเซเวอร์รัสที่รู้ชื่อเหยื่อ ก็ไม่แปลกที่เด็กชายวีสลีย์อีกคนจะหายไป แต่เด็กชายอีกคนในกลุ่มดันหายไปด้วย ..

ตั้งแต่แรกเริ่ม ก็คงเป็นเด็กชายพอตเตอร์เนี่ยแหละ ที่ดูจะเป็นเดือดเป็นร้อนน้อยที่สุด .. และดูใจเย็นได้ในสถานการณ์แบบนี้ .. เมื่อไม่ได้ข้อสรุป .. เดรโกนึกถึงความเป็นไปได้ในหัวทันที .. พลางเดินตามร่างสูงที่เดินผ่านไปอย่างไม่ออกความเห็นอะไรอีก

“รู้อะไรอีก เดรโก .. ”

“ไม่กี่วันก่อน..พอตเตอร์รู้เรื่องที่พ่อผมจัดการตาแก่นั้นที่ฮอกวอตส์ ” จะรู้นั้นไม่ใช่เรื่องแปลก แต่รู้ตั้งแต่ก่อนประกาศและรู้ดันสามารถหาเวลาไปเห็นเหตุการณ์ได้พอดิบพอดี ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอยู่แล้ว ..

สำหรับพอตเตอร์ .. คงไม่มีคำว่าเรื่องบังเอิญ..

“เธอรู้ เพราะเธอก็ออกมานอกหอพักนอกเวลาสินะ .. อย่าทำสลิธีรินเสียหน้า เดรโก .. ” เด็กชายอีกคนข้างตัวก็หน้าตึงไปบ้าง แต่นั้นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ..  ตอนนี้ไอพอตเตอร์นั้น ละสายตาหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ..

“เราต้องหาตัวพอตเตอร์ให้เจอ ก่อนที่เด็กนั้นจะไปก่อเรื่อง” ส่งท้ายด้วยเสียงเย็นของเซเวอร์รัส .. เดรโกก็เห็นด้วยเช่นนั้น ไม่อยากจะคิดไปขนาดนั้น .. แต่เชื่อเลยว่า พอตเตอร์ต้องเอาตัวเข้าไปเสี่ยงอันตรายอีกแน่ๆ

ร่างสูงฝ่าบรรยากาศเย็นยะเยือก ตอนนี้มีจุดมุ่งหมายเพิ่มมาอีกอย่าง .. ต้นเหตุอาจไม่ใช่ แต่ส่วนเกี่ยวข้องอาจไม่แน่ .. ไม่ว่ายังไง สเนปก็ไม่อยากจะฟังเหตุผลที่เด็กชายเอาตัวเข้าไปเกี่ยวแน่ๆ และไม่ว่าจะมีเหตุผลดีแค่ไหน เขาก็ยังติเตียนอีกฝ่ายอยู่ดี ที่หาเรื่องปวดหัวให้เขาเสมอ ..

อย่างเด็กชายไม่น่าจะไปก่อเรื่องที่ไหนได้ .. ห้องพยาบาลไม่มีวี่แวว .. สถานที่เกิดเหตุก็มีแต่ความเงียบงัน.. เหมือนกับไร้จุดเริ่มต้นจะตามหา และพวกเขาก็ไม่มีข้อมูลใดใดเลย ..

พอตเตอร์จะไปอยู่ที่ไหนที่จะก่อเรื่องได้ ..

“ผมว่า ผมพอจะรู้ว่าพอตเตอร์จะไปอยู่ที่ไหน ” ร่างสูงหยุดชะงักหันกลับมารอคำตอบจากอีกคนอย่างจริงจัง .. แม้เดรโกจะไม่แน่ใจ แต่ลองไปดูจะคงไม่เสียหายอะไร..

“ช่วงก่อนหน้านี้ พวกพอตเตอร์แอบทำอะไรลับๆล่อๆเพื่อทำอะไรบางอย่าง ผมว่าอาจจะเป็นที่นั้นก็ได้” เดรโกว่าอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่ เพราะไม่รู้ว่าสามสหายนั้นไปทำอะไรกันแน่ ..แต่ก็แน่ใจเรื่องสถานที่เด่นชัด

“นำไปเลย เดรโก” แต่ก็ไม่มีอะไรจะเสีย และไม่ต้องเสียเวลาอีก

เด็กชายพยักหน้า เดินนำพ่อทูนหัวตัวเองตามจับเด็กชายกลับมาให้ได้ ..

ไม่ต้องสงสัยเลย .. ที่ไหนที่พอตเตอร์ก่อเรื่องมาก่อน ที่นั้นยังไงก็ต้องมีเบาะแสเป็นแน่..

มีคนถามว่า เหมือนโดนสปอยเรือเพราะผลโหวต

ประมาณว่า ผลโหวตไม่แน่นอนหรอก .. แค่เป็นแนวทาง

ถึงตอนนี้เรือฮาเร็มจะนำไกล แต่หลังๆ

อาจจะมีเรืออื่นนำ และเปลี่ยนเรื่องทีหลังก็ได้

ไม่ได้อยากบอกว่ามันตัดสินทุกอย่าง

ระหว่างเรื่อง เราก็นำทุกเรือเดินหน้าไปพร้อมกันนั้นแหละ

กว่าจะถึงจุดๆนั้น อาจจะเป็นปีในเรื่องก็ได้

เราไม่ค่อยชอบเรื่องหวือหวา

เน้นความสัมพันธ์และผูกผันเป็นหลัก

เผลอๆ คนหนึ่งอาจโดนเฟรนด์โซน

อีกคนหนึ่งเปลี่ยนมาเป็นพ่อ

มันก็ไม่แน่นอนนิเนอะ 5555

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?