[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #43 : Destinesia (43) คู่แข่ง

Destinesia (43) คู่แข่ง

“นั้น!” สองสลิธีรินมาถึงห้องน้ำชั้นสามที่เป็นถึงที่เกิดเหตุครั้งแรก .. จากอ่างล้างหน้า แปรเปลี่ยนเป็นทางลงขนาดใหญ่มากกว่าขนาดตัวมนุษย์ .. เมอร์เทิลลอยออกมาเมื่อเห็นผู้มาเยือนที่อยู่อาศัยของเธออีกแล้ว..

“รอบนี้เป็นพวกคุณหรอ.. ฉันเกรงว่าส้วมฉันคงแชร์ไม่พอหมดแน่ๆ” เมอร์เทิลลอยไปมาหน้าทางเข้าออกห้องแห่งความลับที่ว่า .. วิญญาณไม่อยากมีข้อสงสัยกับเรื่องตรงหน้า .. แต่ไม่ใช่กับอีกสองคน..

“ใครลงไปแล้ว? เมอร์เทิล” เป็นเซเวอร์รัสที่เอ่ยถาม ในขณะที่เดรโกลอบสำรวจโดยรอบ ไม่พบชีวิตอื่นนอกจากพวกเขา และอุโมงค์ลึกมืดดำเบื้องล่างก็ไม่น่าชวนให้ลงไปเท่าไหร่ ..

เดรโกถึงกลับเบ้หน้ามองหลุมลึกอย่างดูถูก .. ทำไมไอห้องแห่งความลับที่น่ายกย่องนั้น ถึงมาอยู่ในห้องน้ำผู้หญิงแบบนี้ซะได้ .. มันน่าอายมากกว่าที่จะน่าภูมิใจ..

“ก็มีผู้ชายหน้าตาหล่อๆคนหนึ่ง แล้วก็แฮรี่ อา! ไปซะแล้ว” ไม่ทันพูดจบประโยค .. ร่างสูงก็ฟุ่บหายราวกับค้างคาวที่พุ่งตัวลงไปในรังปีศาจเบื้องหน้า .. เดรโกถึงกลับกระพริบตาสองสามที พ่อทูนหัวเขาก็หายไปซะแล้ว ..

“แล้วเธอละ ชื่ออะไร? ถึงแฮรี่จะน่ารักกว่าก็เถอะ”

“ไปชมหมอนั้นคนเดียวเลย .. ใครจะอยากน่ารักแบบหมอนั้นกัน” ก่อนที่จะหายตามพ่อทูนหัวลงไปอย่างไม่อยากเสวนากับวิญญาณพูดมากตรงหน้าต่อ ..

เมอร์เทิลโอดครวญตามหลังเดรโกลงไปอย่างน่าเสียดาย .. ก็แหม หน้าตาก็ดูดี ติดหยิ่งไปสักนิดหน่อย.. น่าเสียดายที่ไม่ทันได้ทำความรู้จักเสียแล้ว …

แต่ก็ดีใจ ที่มีคนเห็นด้วยว่า .. แฮรี่ของเธอ น่ารักน่าแกล้งขนาดนั้น .. แล้วร่างวิญญาณก็กลับห้องน้ำของตัวเองไปอย่างน่าเสียดายจริงๆ..

เดรโกไถลลงตามเซเวอร์รัสไปติดๆ .. คงเป็นประสบการณ์ครั้งใหญ่ที่ได้มาเจอห้องแห่งความลับแบบนี้ .. แม้จะไม่ได้ตั้งใจว่าจะเจอจริงๆ แต่ก็อดทึ่งไม่ได้ .. แต่พอลงมาถึงที่ ..ก็อยากเปลี่ยนความคิดในทันที..

โครงกระดูกเล็กน้อยกระจายอยู่ทั่วบริเวณจนน่าขยะแขยง.. เขาลุกปัดเศษฝุ่นออกจากตัว มองไปรอบด้าน ไม่เห็นเงาของร่างสูงที่นำมาก่อนหน้านี้..  จำใจต้องเดินไปตามทางเบื้องหน้า ..

ยิ่งพอเห็นซากงูที่ลอกคราบทิ้งไว้ .. เดรโกก็ยิ่งหน้าซีด อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายเมื่อเห็นขนาดของมันใหญ่โตเกินกว่าที่จะจินตนาการออก .. ไม่รู้จะยกย่องหรือสมเพชความกล้าตายของพอตเตอร์ที่คิดจะลงมาเจอกับอะไรไม่รู้…

เสียงโครมครามไม่ไกลเรียกความสนใจเขา .. เดรโกวิ่งไปตามเสียง ก่อนจะเจอหนึ่งในสองคนที่เขาตามหา .. เซเวอร์รัสหน้าบอกบุญไม่รับ กำลังมองกดดันไอหัวแดงเพื่อนพอตเตอร์ที่กำลังยืนหน้าถอดสีเมื่อเห็นร่างสูงของคนที่แสนเกลียดชัง ..

“ฉันจะแจ้งเรื่องนี้กับศาตราจารย์ของเธอเป็นแน่ .. ”

“แต่น้องสาวผมกำลังจะตายนะ!”

“นั้นไม่ใช่ข้ออ้างที่จะทำให้เธอมาอยู่ที่นี้ คุณวีสลีย์.. และ...” ประโยคแรกตำหนิและคาดโทษล่วงหน้าไว้ก่อนแล้ว เหลือบมองอีกคนที่ยังสลบอยู่ใต้กองหินสูงไม่รู้ชะตากรรม.. แต่สังเกตภายนอก ไม่มีร่องรอยเลือดหรือบาดแผลให้น่าเป็นห่วง..

และเขาก็ไม่อยากสนใจด้วย ..

“เซเวอร์รัส ตรงนี้ผมจัดการเอง” เดรโกก้าวเข้าไปเบื้องหน้า .. ร่างสูงชะงักไป ก่อนจะพยักหน้า เดรโกหรี่ตาถามถึงอีกคนที่สมควรจะอยู่ที่นี้ด้วย ..  “พอตเตอร์อยู่ไหน วีเซล.. ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน คงไม่มีใครตามมาเจอแกกำลังเน่าตายที่นี้แน่” ไม่ลืมจะพูดข่มและเย้ยหยันอีกคน รอนชักสีหน้า แต่ก็ตอบอีกคนไป

“แฮรี่ไปช่วยน้องสาวฉัน… ไม่เหมือนนาย ที่นอกจากไม่ช่วย ยังจะมาสร้างเรื่องยุ่งอีก” มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยไป!

“ที่ไหน” สเนปที่ทนไม่ได้ ต้องเอ่ยปากหยุด .. รอนทำหน้างงๆ แต่ก็ชี้มือไปอีกทาง ตามที่แฮรี่ไป .. ร่างสูงสะบัดผ้าคลุมสีดำมุ่งไปตามทางที่ว่าอย่างไม่รอช้า ปล่อยหน้าที่ตรงหน้าเป็นของเดรโกแทน

เดรโกจัดการสั่งวีเซลให้ใช้คาถายกก้อนหินออกจากตัวของคนสลบเสียก่อน .. เหมือนอีกคนก็ลืมไปว่าตัวเองเป็นพ่อมด เลยได้รับสายตาดูถูกของเดรโกไปอีกที ..

ด้านเซเวอร์รัสก้าวถึงทางเดินประหลาด ที่ล้อมด้วยรูปปั้นอสรพิษแล้ว .. ทีปลายสุดของทางเดินมีสองร่างฟุบอยู่ .. ไม่รอช้า ร่างสูงก้าวเร็วผ่านพื้นไปด้วยสีหน้าที่เย็นเยือก ..ที่ตอนนี้ไม่อยากมีใครได้รับมัน

ร่างเด็กทั้งสองนอนนิ่งจนน่าใจหาย .. เซเวอร์รัสรีบสำรวจสภาพร่างกายของเด็กสองคนโดยทันที .. ใบหน้าของทั้งคู่ซีดขาวและหายใจแผ่วเบา .. โชคดีที่ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต ..

เมื่อตรวจสอบบริเวณโดยรอบ กลับไม่เจอผู้ต้องสงสัยหรือสิ่งมีชีวิตเพิ่มเติมเลย .. รูปปั้นหน้าคนน่าสนใจไม่น้อย แต่ไม่ใช่เวลาที่ควรจะเป็น .. เมื่อไม่ได้อะไรเพิ่มเติม เลยต้องพาร่างของเด็กสองคน กลับไปห้องพยาบาลเพื่อพักฟื้นต่อไป …

สถานที่ถูกปล่อยทิ้งไว้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ..

เสียงขู่ฟ่อเล็ดรอดผ่านรูปปั้นจนเหมือนเสียงกระซิบ ที่มีแค่คนพิเศษจะได้ยิน ..

.. ทุกคนกลับขึ้นมาได้อย่างปลอดภัย ภายใต้การช่วยเหลือของศาตราจารย์สเนป .. รอนน้ำตาตกเมื่อเห็นสภาพน้องสาวตัวเอง และเพื่อนสนิทนอนหน้าซีดไม่ได้สติ ลอยอยู่ข้างตัวสเนป ..

เดรโกจัดการล่ามโซ่.. เขาหมายถึง มัดศาตราจารย์อีกคน ราวกับหนอนดักแด้ .. พากันกลับทางเดิมผ่านทางท่อน้ำขนาดใหญ่ .. ไม่ได้โล่งใจที่พอตเตอร์กลับมาพร้อมพ่อทูนหัวตัวเองได้ครบสามสิบสอง แต่เพราะด่าร่างเล็กในใจ ไม่ให้หาเรื่องสักที..

เมื่อฮอกวอตส์ได้ตัวจินนี่ วิสลีย์กลับคืนมา .. ศาตราจารย์มักกอนนากัลเรียบเรียงเรื่องราวต่างๆ ส่งข่าวและรายงานเรื่องราวทั้งหมดถึงผู้ปกครองเด็ก.. โชคดีที่พวกเขารอดชีวิตกลับมา แต่กลับไม่สามารถหาผู้บงการได้ ..

และเด็กทั้งสองที่สามารถให้ข้อมูลต่างๆได้ ก็ยังคงหลับใหลไม่ได้สติ..

ล็อกฮาร์ทที่ตื่นขึ้นมาก่อนในสภาพดูไม่ได้ และได้สายตาดูแคลนจากคนอื่นๆ .. ถึงไม่เสียความทรงจำไป แต่ก็คงหมดอนาคตจากคำบอกเล่าของคนอื่นๆเป็นแน่..

นั้นคือสิ่งที่คนโกหกจะได้รับตอบแทน..

เป็นจินนี่ที่ตื่นก่อนแฮรี่ .. เด็กหญิงยอมรับสารภาพความผิดและเรื่องราวทั้งหมดทันทีที่เห็นว่าใครมาช่วยเธอจนไม่ได้สติ … พ่อแม่ของเธอมาพบเธอเพื่อปลอบใจและกล่าวขอโทษเรื่องราวทั้งหมดกับมักกอนนากัล .. และเป็นห่วงอาการของเด็กชายพอตเตอร์ด้วย..

“วันนี้เขาคงยังไม่ตื่น ฉันขอให้ทุกคนให้เด็กชายพักผ่อนก่อน” มาดามพรอมพรีย์บอกอาการคร่าวๆ .. หลายอย่างคงสะสมอยู่ในร่างกายของเด็กชาย ที่อ่อนแออยู่แล้ว .. ถึงจะทานครบมื้อ แต่ก็น้อยกว่าที่ควรจะได้รับ .. นอกจากนี้ยังมีอาการอ่อนเพลียจากการนอนไม่พออีก

แม้จะอยากมีคนอยู่ต่อ .. แต่เจอสายตาเย็นยะเยือกเหมือนมีดเฉือนเข้าเนื้อ .. ก้ได้แต่ถอยกลับไปทั้งทียังไม่ได้พูดคุยกับเด็กชายเลย ..

สองพ่อลูกที่มีส่วนลงไปช่วย .. ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก .. เดรโกแม้จะเป็นคนลงไปจริง แต่เซเวอร์รัสก็รับหน้าปิดบังเรื่องเขาไว้ให้ .. ไอวีเซลที่อยากจะพูดอะไร ก็ไม่อยากมีปัญหากับอริตัวเอง .. ทำหน้าที่เฝ้าแฮรี่อยู่ข้างๆ

คืนนั้น..

กึก..

ร่างสูงในชุดคลุมสีดำทมิฬก้าวเข้ามาภายในห้อง .. จุดหมายคือเตียงเพียงหนึ่งเดียวที่มีคนนอนอยู่.. แม้จะเห็นหน้าเด็กชายตอนหลับมาหลายๆครั้ง .. แต่เขากลับไม่อยากให้เด็กชายอยู่ในสภาพนี้ และที่แห่งนี้เท่าไหร่..

“เจ้าเด็กงี่เง่า .. ทำอะไรเกินตัวอีกแล้ว” เสียงทุ้มเอื้อนเอ่ยเสียงนิ่ง แม้จะไม่มีคนรับฟัง .. เขาก็ไม่อยากเสียเวลามาหาเด็กชายไม่ได้สติตรงหน้า .. แต่เพราะต้องการพักจากงานที่ต้องทำภายในห้อง รู้ตัวอีกที ก็มาถึงหน้าห้องพยาบาลเสียแล้ว ..

คงเพราะเขาเป็นคนพาเจ้าเด็กนี้มา..

บางครั้งเซเวอร์รัสก็รู้สึกว่า .. อยากให้เด็กชายพูดบอกตัวเองมากกว่านี้ .. มากกว่าที่บ่นอยู่ทุกครั้งเรื่องธรรมดาในแต่ละวัน .. แต่นอกจากเรื่องทั่วๆไปแล้ว เจ้าเด็กนี้ก็ไม่เคยยอมพูดอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย ตั้งแต่วันที่ถามเขาวันนั้น..

‘มันเป็นเรื่องบังเอิญรึเปล่า.’ แม้จะไม่ได้อนุญาติให้มารบกวนเวลางาน. แต่เด็กชายก็มักจะพาร่างตัวเองมานั่งจุ้มปุ๊กอย่างน่าตายภายในห้องเขา .. จนเซเวอร์รัสก็เริ่มชินที่มีอีกร่างป้วนเปี้ยนรอบตัวเขา..

มือเลื่อนลงไปสัมผัสความนุ่มของเส้นผมสีอีกาอย่างเบามือเกรงว่าเด็กชายจะตื่น .. ถึงเด็กชายจะตื่นยาก แต่ร่างสูงก็ไม่อยากให้อีกคนรู้สึกตัวตื่นกลางดึก ..

“หึ อวดเก่ง ..คิดจะให้ฉันตามเก็บเธออีกสักกี่ครั้งกัน” ก็คงเป็นคำถามที่ไม่ได้คำตอบ .. มือชักกลับจากเส้นผมที่นุ่มลื่นนั้น .. ลมหายใจพ่นออกอย่างเหนื่อยใจ ก่อนเสียงฝีเท้าจะดังไกลออกไปจากห้องพยาบาล..

วูบ..

บางอย่างเกิดขึ้นภายในห้อง หลังจากที่มีคนเดินออกไป .. ร่างโปร่งแสงจนแสงทะลุผ่านปรากฎด้านข้างร่างเล็กที่มีคนมาเยื่ยมเยือน แม้ในยามที่หลับฝัน..

ร่างเด็กชายมีสีหน้าที่ดีขึ้นตามลำดับ .. ใบหน้าหวานคลอไปกับเสียงจันทร์สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง.. แม้ไม่สะท้อนในดวงตาคู่สวย แต่แค่นี้ ก็ทำให้คนที่จ้องมองอยู่ ไม่อาจละสายตาออกไปได้ ..

ร่างสูงในชุดฮอกวอตส์บ้านสลิธีรินยืนอยู่ข้างเตียงเด็กชายด้วยสายตาที่ยากจะอ่าน .. มือโปร่งแสงลูบไปตามใบหน้าหวานเท่าที่ทำได้ .. แม้จะไม่อาจแตะต้อง แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้มอง ..

แปลกใจไม่น้อย ที่ตัวเองสนใจเด็กตรงหน้าแบบนี้..

และมีอีกหลายเรื่องที่อยากค้นหา…

ดวงตาที่เข้มไม่เท่าคนที่จากไป จ้องมองประตูที่ร่างสูงออกไปด้วยรอยยิ้มเย็นคนละแบบกับอีกฝ่าย .. ถ้าเซเวอร์รัสยิ้มเย็น คงจะเหมือนมีมีดเย็นๆลูบไปตามแผ่นหลัง ทำให้คนหวาดหวั่นและขนลุก  ..แต่ถ้าเป็นทอมละก็ .. คงเหมือนคำสาปพิฆาตที่สั่งให้อีกคนนิ่งงันจนแทบไม่หายใจ.. ได้แต่ค้างอยู่แบบนั้นจนไม่อาจตอบโต้

คนหนึ่งเย็นชาและน่าขนลุก อีกคนร้ายกาจและอำมหิต..

ไม่ว่าใครก็ไม่อยากได้รอยยิ้มแบบนั้น จากทั้งสองคนเป็นแน่..

‘ดูท่า เขาจะมีคู่แข่งสินะ’

ร่างสลายหายไปภายในอกเสื้อของเด็กชายบนเตียง ..

สมุดเล่มเล็กถูกซ่อนไว้ภายในอย่างแนบเนียนจนไม่มีใครสังเกตได้ ..

ถ้าเด็กชายไม่อยากให้เห็น..

ปู่เจอคู่แข่งคนแรกซะแล้ว .. มาแบบหลบๆซ่อนๆพอกัน

สงสัยปู่จะอยากรีบได้ร่าง เพราะอยากจับน้องบ้างเนี่ยแหละ

ปีหน้าเริ่มรุกไล่น้องกันถ้วนหน้าแน่ ..

คนหนึ่งจะเริ่มหาวิธีผ่านเฟรนด์โซนออกมาให้ได้

อีกคนจะชัดเจนขึ้น และหึง?หวง จนเริ่มใจสั่น

แต่กับอีกคน .. เป็นวิญญาณแต่ก็จีบเด็กได้ละกัน

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?