[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #46 : Destinesia (46) ปิดภาคเรียนปีที่สอง

Destinesia (46) ปิดภาคเรียนปีที่สอง

‘พวกเขาเป็นห่วงที่เธอจะตัวเล็กเกินไป เทียบกับพวกเขา เธอก็เหมือนหน้ากระดาษดีดีนั้นเอง’

เสียงกระซิบดังขึ้นภายในหัวแฝงความขบขันจนแฮรี่หน้าบึ้ง .. ทำไมถึงมีแต่พวกเขาที่เห็นดีเห็นงามเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ย .. เขาก็แค่ตัวเล็กกว่ามาตรฐานนิดเดียวเอง ทำไมไม่ว่ามัลฟอยบ้างละ สูงก็พอๆกับเขา ทำไมถึงต่างกันจังเลย

ทางเดินมืดมัวกับเพดานหินที่เพิ่งจะผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง แฮรี่ก็พาร่างที่ปลิวของตัวเองกลับมาที่ห้องแห่งความลับอีกครั้ง .. ทอมค่อยๆปรากฎร่างเดินข้างเด็กชายที่บ่นงึมงำไม่หยุด

“ผมเหมือนหน้ากระดาษยังไงกัน ฮึย .. ผมจุก พวกเขายังกินไม่เท่าผมกินวันนี้เลยด้วยซ้ำ” พวกเขาต้องตั้งใจแกล้งเอาคืนเขาเป็นแน่ .. ต้องใช่แน่ๆ รอยยิ้มของเซเวอร์รัสใช่จะเห็นให้เขาบ่อยๆ ยิ่งพอเห็นเขากินเอากินเอาด้วยความอึดอัดท้องเล็กๆ ก็อารมณ์ดีกว่าปกติอีก

ถ้าเป็นปกติ คงสั่งหักคะแนนเขาหรือไม่ก็รายงานสักเรื่อง ..แบบนี้มันผิดปกติแล้ว ..

แฮรี่ก้าวไปทางชื้นแฉะที่คุ้นชิน .. ทางเดินไม่มีร่องรอยของการระเบิดเหมือนในอดีต และก็ไม่มีร่างของงูยักษ์นอนแน่นิ่งอย่างในความทรงจำ .. เขายังไม่ได้ถามเรื่องลิสกับทอมเลย

“ลิส เธอเป็นยังไงบ้าง .. เธอแบบว่า .. กำลังจะตายอะไรแบบนั้นรึเปล่า ” เป็นเรื่องหนึ่งที่เขาอยากจะถาม .. เขาไม่อยากจะปลิดชีวิตคนอื่นด้วยความจำเป็นโดยขัดกับความต้องการของเขา ..

“เธอก็แค่อายุมากแล้ว กับอ่อนแอนิดหน่อย ” ทอมตอบอย่างไม่ใส่ใจ แม้ความสงสัยในตัวตนของแฮรี่จะมากขึ้น แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากถาม .. สองร่างก้าวเดินไปตามทางจนถึงหน้ารูปปั้นขนาดใหญ่..

ดวงตาสีเขียวสว่างสดใสเป็นประกายไหววูบหนึ่ง มือสองข้างกุมเข้าหากันอย่างภาวนาบางอย่าง..

มันคือความต้องการ ..และความหวัง หลังรูปปั้นหินนั้น ..

แม้มือโปร่งใสเหนือผมนุ่มลื่น ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกตัวแม้แต่น้อย ..

“ผม.. ผมหวังว่า มันจะมีบางอย่างรอผมอยู่” มันเหมือนเป็นหนึ่งในคำยืนยันให้เขามีเส้นทางเดินต่อ ..  เขาเฝ้ารอคอยคนหนึ่งคน ที่หวังว่าจะโพล่มาเจอเขา แต่ก็ไร้วี่แวว.. ไม่แม้แต่ความผิดปกติอะไรเลย ..

เพราะงั้น หลังรูปปั้นนั้น จะตอบคำถามและข้อสงสัยเขา …

“...” เด็กชายเหมือนตัดขาดเข้าสู่โลกส่วนตัวของตัวเองโดยลืมตัวตนของเขาไป .. เสียงภาษาพาเซลที่เขาก็ฟังออก เปล่งออกจากปากเด็กนั้น .. เป็นอีกหนึ่งความพิศวงที่รอคำตอบ ..

ปากของรูปปั้นเลื่อนขึ้น มีเสียงขู่ฟ่อดังตอบมา.. บางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ภายในแผ่ความน่าขนลุกออกมา ..ดวงตาสีทองส่องสว่างในความมืด คอยๆออกมา.. ร่างอสรพิษขนาดใหญ่เกล็ดคลุมไปทั่วร่าง ดูน่ากลัวและน่าเกรงขาม ..

“ลิส”

“โอ้ นักพูด.. เจ้ามาพร้อมเขา?” จ้าวแห่งอสรพิษตอบกลับคำของแฮรี่ ร่างโปร่งแสงของทอมก้าวเข้าไปพูดคุยกับลิสไร้ซึ่งความเกรงกลัว ..

แฮรี่ยังจดจำได้ .. วันที่เขาลงดาบที่ร่างตรงหน้า ด้วยความตั้งใจของเขาเอง … มือกุมตรงแขนข้างที่เคยถูกเขี้ยวฝังจนจม เหมือนความขมขื่นและความเศร้าเสียใจตีขึ้นมาจากความทรงจำครั้งเก่า ..

นานมากแล้ว .. ตั้งแต่ร่างตรงหน้าเขาหมดลมหายใจไปต่อหน้าเขา..

เราไม่เคยเกลียดกัน แต่เขากลับต้องฆ่าอีกฝ่าย..

มันน่าอดสูชะมัด..

“มาสิ แฮรี่” ทอมเอ่ยเสียงความคิดเขากลับมา .. ไม่นานทางเดินผุดขึ้นจากทางน้ำสู่ปากของรูปปั้น .. เด็กชายสูดหายใจแน่วแน่อีกครั้ง พยายามไม่หวั่นไหวไปกับเรื่องตรงหน้า ..

ร่างเล็กวิ่งเยาะเข้าไปหาด้วยใจที่เต้นระรัว .. ทางเดินภายใต้รูปปั้นกว้างพอให้ลิสเคลื่อนไหว ไม่ชื้นแฉะเหมือนภายนอก .. แต่ก็ไม่มีกลิ่นใดให้จดจำ ..  ภาพเลือนลางจากความทรงจำพอให้นึกถึง..

เขารอช่วงเวลานี้มาตลอด .. มันคือคำตอบของความสงสัยตั้งแต่มีความทรงจำของอีกโลกหนึ่งอยู่ .. เขาตั้งคำถามตั้งมากมายกับโลกนี้ … โลกนี้ต้องการอะไรจากเขา .. ทำไมถึงเป็นเขาแค่คนเดียว..

ถ้าต้องการให้เขากลับมาเปลี่ยนบางสิ่ง .. แล้วมันคือสิ่งไหนกัน …

หรือมันจะเป็นเพียงแค่ความฝันจริงๆ .. แค่ภาพลวงหลอก ที่เขาเฝ้าหลอกตัวเองงั้นหรอ..

สงสัยหรอ ว่าอะไรที่อยู่ที่นี้? นั้นก็คือสิ่งที่เขาต้องตามหาไงละ .. อดีตที่ตามหา มีทั้งพี่สาว ทั้งเพื่อน ..ที่เขาเจอจากที่นี้ ..ความจริงอยู่เบื้องหลังรูปปั้น .. มันคือจุดเริ่มต้นของความจริงที่ถูกเผยออก..

ใบหน้าเสี้ยวของเด็กชายมีความลังเลไม่แน่ใจจนสังเกตได้ .. ที่เขาบอกว่าแฮรี่เหมือนหน้ากระดาษก็เพราะแบบนี้แหละ .. อ่านง่ายถ้าตั้งใจคิดจะอ่าน .. เด็กชายยิ่งอ่านง่ายเข้าไปอีก เมื่อมีอารมณ์ความรู้สึกเข้ามาเกี่ยวข้อง

มีเรื่องบางอย่างที่เขาไม่รู้.. และเด็กชายก็ยังไม่คิดจะพูดตอนนี้..

เมื่อเห็นห้องบางอย่างในสายตา .. เบื้องหน้าเป็นหลุมหญ้าแห้งบางอย่างสำหรับที่พักผ่อนของอสรพิษสาวที่ตามมาด้านหลัง .. สายตาที่คาดหวังกวาดมองที่จุดเดียว ….

ลึกลงไปมีบางอย่างว่าอยู่ แต่….แต่ ไม่ทั้งหมด.

แฮรี่ใจหายลมหายใจสะดุด.. ไม่มีคนที่เขาตามหา .. ไม่มีแม้แต่ร่างและเงา.. เขาไม่อยากจะหลอกตัวเองว่า เธอก็แค่ไม่อยู่ที่นี้ … อีกไม่นานเธอก็จะมา แต่ทั้งความรู้สึกและสัญชาตญาณของเขา .. มันกลับปฎิเสธ ..

เจ็บลึกจนช้ำ .. ราวกับหลอกตัวเองยิ่งขึ้นไป..

ดวงตาใสสว่างคู่นั้นหวั่นไหวและหมองลงอย่างรวดเร็ว.. เขาหลับตาลงยืนนิ่งไม่ขยับ.. สั่งตัวเองไม่ให้คิดแง่ร้ายกับเรื่องที่หาข้อพิสูจน์ไม่ได้ … สั่งตัวเอง.. ไม่ให้คิดไปไกลเกินกว่าที่อยากจะรู้.

เหมือนตัวตนหนึ่งกำลังจะหายจากความทรงจำของเขาทีละนิดๆ

มันน่ากลัว .. ความกลัวกำลังกัดกินความคิดเขา..

มันไม่จริง.. งั้นความทรงจำที่เขามีมันคืออะไรกัน .. มันเป็นแค่ภาพลวงตาจริงๆหรอ..

ความทรงจำที่แสนวิเศษพวกนั้น .. เป็นของจริงใช่มั้ย …

ห้องเงียบลงจนเกิดช่องว่าง .. ทอมจ้องแผ่นหลังของเด็กชายที่มองพื้นหญ้าเหมือนมันกำลังสั่นไปด้วยความกลัว .. ราวกับแก้วที่กำลังร้าว .. ไม่นานเกิดการเปลี่ยนแปลง..

ร่างเล็กที่ยืนนิ่ง อยู่ๆก็พุ่งตัวลงไปในนั้นอย่างรวดเร็ว . ทอมเผลอวิ่งไปอย่างไม่รู้ตัว มองตามลงไปในนั้นเพื่อหาร่างของเด็กชาย… แฮรี่กำลังนั่งถืออะไรบางอย่างไว้ในมืออย่างถะนุถนอม..

แฮรี่ไม่รู้ว่าเขาวิ่งมาตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ .. สิ่งที่อยู่ในมือเคลื่อนไหว บ่งบอกชีวิตที่กำลังเกิด .. เปลือกไข่ประหลาดถูกดันจากด้านในเพื่อจะออกมา ..

เปลือกที่แข็งแม้ตกพื้นก็ยังไม่แตก .. แต่เพียงภายในช่างเปราะบาง รอยแยกถูกเปิดออกมา เผยร่างของอสรพิษตัวน้อยที่กำลังดูโลกใหม่.. สีแดงเลือดบนร่างพร้อมหนามแหลมเล็กๆรอบตัวไม่ได้ทำให้แฮรี่ปล่อยมือลง หรือตกใจกลัว …

พอสบตาสีแดงคู่นั้น ที่ห่างจากเขาไม่กี่นิ้ว . มันย้ำเตือนเขา ว่าทุกอย่างเกิดขึ้นจริง.. มันไม่ใช่เรื่องโกหก .. ความทรงจำเขาไม่ใช่ความฝันซะหน่อย .. และมันบ้ามากที่จะบอกว่ามันเป็นแค่ภาพลวงตา…

หยาดน้ำตาร้อนผ่าวไหลรินออกจากดวงตาคู่สวย .. กระทบฝ่ามือของตัวเอง ดั่งเด็กน้อยไม่ประสีประสาที่เพิ่งลืมตาตื่นเจอคนตรงหน้า .. เอียงคออย่างไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้ถอยหนี .. พลางสำรวจใบหน้าของบุคคลแรกที่เจอ..

“เฮกเตอร์ ฮึก.. ขอบใจนะที่ตื่นขึ้นมา” เสียงเปล่งคือชื่อของสิ่งมีชีวิตรงหน้า .. ใบหน้าหวานโน้มเข้าหาอสรพิษตัวน้อยที่ตอบกลับด้วยการถูไถใบหน้าของเด็กชาย ..

ร่างเบื้องหลังไม่แม้แต่จะก้าวเข้าไปหา .. เสียงสะอื้นเล็กๆของเด็กชายเหมือนจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ . ทั้งที่ไม่ได้เจ็บปวดตรงไหน .. และถึงจะอยากปลอบยังไง .. ฝ่ามือที่ไร้ความอบอุ่นและไม่อาจสัมผัสเด็กชายได้ ..  ทำได้แค่เพียงมองจากตรงนี้เท่านั้น …

“ขอบใจจริงๆ” เขาปล่อยน้ำตาไหลอาบใบหน้าอย่างไม่สนใจภาพลักษณ์ แทบจะลืมไปแล้ว ว่าเขาก็ถูกมองจากดวงตาอีกสองคู่ .. แต่รอยยิ้มสดใสก็เริ่มเผยออกมา ทุกครั้งที่เขานึกถึง อย่างน้อยเขาก็จะได้รู้ ว่ามันไม่ใช่ความฝัน..

ไม่มีใครตอนนี้จะเข้าใจความรู้สึกของเขา .

หลายคนคงคิดว่า .. การย้อนเวลาหรือได้กลับมาเกิดใหม่มันเป็นโชคชะตาหรือความโชคดี ที่เราสามารถกลับมาเริ่มต้นใหม่ได้ .. แต่ไม่ใช่เลย ..

มันไม่ได้ง่ายแบบนั้น ..

แฮรี่ไม่ได้ปราถนาจะย้อนกลับมาเริ่มต้นใหม่ในช่วงชีวิตนี้ .. เขามีความสุขกับความทรงจำดีดีที่มีอยู่ .. แล้วคุณจะรู้สึกยังไงละ ..

เหมือน.. โป้ง!..เหมือนลูกโป่งที่แตกออก..  ทุกอย่างกลายเป็นเพียงแค่ความฝันและภาพลวงตา .. สิ่งที่ควรมีกลับหายไป .. สิ่งที่ไม่ควรเกิด กลับเกิดขึ้นโดยที่เขาไม่ได้ร้องขอ

เขา.. อยากได้ช่วงเวลานั้นกลับมา..

แต่ดูว่า ไม่มีทาง.. ไม่มีทางตั้งแต่ไม่มีเธอ..

แค่พี่สาวเขาหายไปราวกับไม่มีตัวตนอยู่ … เขาก็รู้ตัวเองดี ว่ามันจะไม่มีทางเหมือนเดิมอีกแล้ว .. และเขาไม่มั่นใจด้วยว่า จะทำให้ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนเดิม..

แม้ด้านข้างจะมีไข่สีขาวสะอาดอีกกอง .. แต่มันไร้วี่แววว่าจะขยับเลย … ราวกับมันกำลังจะตายอย่างช้าๆ..

น้ำตาหยุดไหลในไม่กี่นาที .. ขอบตาแดงเล็กน้อยจากอารมณ์ที่อ่อนไหว. เหมือนความอ่อนแอเมื่อครู่เป็นเพียงภาพลวงตาเสียมากกว่า .. เขาจะต้องเข้มแข็ง. แม้ยามต้องเผชิญกับความจริงเพียงลำพัง..

แฮรี่ส่งเฮกเตอร์เข้าคอตัวเองโดยไม่ขอความเห็นคนด้านหลัง ที่ยังไงก็ยินยอมให้เด็กชายดูแลว่าที่ราชาอสรพิษอยู่แล้ว .. มือบางแตะที่เปลือกไข่สีขาวอย่างคิดถึง .. แม้จะส่งพลังเวทย์เข้าไปแค่ไหน ก็ไม่มีท่าทีว่าจะฟักเลย

.. ไม่เหมือนกันสินะ ..

แฮรี่ถอนหายใจเมื่อหันกลับ เห็นทอมที่ยืนนิ่งอยู่ .. ก็ได้แต่ส่งยิ้มบางให้อดีตพ่อบุญธรรมตัวเอง ร่างเล็กเดินเข้าหาอีกฝ่ายที่รอคอยเขาอยู่ .. มือโปร่งแสงยกขึ้นอย่างฉงนจนแฮรี่ทำหน้าสงสัย .. แต่ก็ปล่อยลง พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าเขา

“เธอมีอะไรต้องบอกฉันอีกเยอะนะ แฮรี่” ไม่เอ่ยถึงเรื่องตะกี้ .. แต่ก็ให้ความสนใจเฮกเตอร์ที่อยู่บนคอของเขา .. มือบางลูบเกล็ดแข็งอย่างเบามือ .. ปล่อยอสรพิษหลับไปท่ามกลางความอบอุ่นของตัวแฮรี่

“ผมรู้ .. คุณอยากฟังเรื่องไหนก่อน...”

“เรื่องของเรา”

“มีที่ไหนละฮะ.. ” แฮรี่แทรกขัดคำพูดกำกวมของอีกฝ่าย..

“หึหึ .. ตามใจเธอเลย ฉันมีเวลาทั้งชีวิต จะนั่งฟังเธอ”

เอาเถอะ .. เขาก็มีเวลาทั้งคืนที่จะเล่าให้อีกฝ่ายฟัง..

สงสารน้องนะ ที่เราต้องใจร้ายแบบนี้

เราวางเรื่องไว้แล้ว ว่าจะมีแค่เฮกเตอร์เท่านั้นที่เสริมเข้ามา

นอกนั้นก็เหมือนแค่มโนของน้องเท่านั้น

ตอนแรกว่า จะไม่ให้มีอะไรเลยนะ

แต่เดี๋ยวน้องจะคิดว่าฝันซะเปล่าๆ

อย่างน้อยเราก็อยากให้มีจุดเชื่อมระหว่างสองเรื่อง

ไม่ใช่ว่า มันแค่ฝันอย่างที่น้องเคยโดนบอกไว้

รู้คนเดียว เจ็บคนเดียว .. เราให้น้องได้แค่นี้จริงๆ

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?