คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #53 : Destinesia (53) ขบวนรถไฟแสนหดหู่
Destinesia (53) ขบวนรถไฟแสนหดหู่
ครอบครัววีสลีย์สอบถามเขาโดยทันทีที่เห็นเขาปรากฎตัว . ข่าวของเขาไปเร็วพอๆกับเรื่องของนักโทษแหกคุก ได้ชื่อว่าเด็กชายผู้รอดชีวิต … ไม่มีใครไม่ให้ความสนใจ แต่จะมีสักกี่คนที่ตั้งความหวังในตัวเด็กตัวเล็กๆอย่างเขากัน
“แฮรี่” รอนเอ่ยทักเขาเมื่อเห็นเขาลงมา ยังคงถือสแคบเบอร์ออกห่างเฮอร์ไมโอนี่ที่ทำกำลังอุ้มบางอย่างที่เป็นก้อนฟูฟ่องสีส้ม ที่เล็งหาจังหวะกระโจนใส่อีกฝ่ายเป็นแน่..
เฮอร์ไมโอนี่อุ้มครุกแชงก์ที่หน้าตามันก็ยังไม่น่ารักในสายตาเขาอยู่ดี .. พวกเขาสองคนยังคงทะเลาะกันเรื่องครุกแชงค์ไล่ตามสแคบเบอร์อย่างไม่ลดละ .. ตอนนี้รอนตั้งแง่กับแมวขนฟูตัวใหญ่ซะแล้ว
“เอาไปห่างๆสแคบเบอร์เลย เฮอร์ไมโอนี่ . เจ้าหมูขนดก สักวันมันอาจจะกลายร่างมาขยำเธอก็ได้” เฮอร์ไมโอนี่แลบลิ้นไม่เชื่อ พลางหันมาทักทายเขา
แฮรี่ลูบเจ้าแมวหน้าบึ้งแสนฉลาด มันปล่อยให้เขาลูบขนนุ่มๆของมันอย่างไม่ติดใจ .. ทั้งคู่ก็ไม่คิดว่า อย่างแฮรี่จะรักสัตว์เป็นด้วย .. ยิ่งตะกี้มันยังไล่กัดสแคบเบอร์ของรอนอีก ..
“เขาว่าบรรพบุรุษของแมวก็คือสิงโตนะ มันก็เหมาะกับกริฟฟินดอร์แบบเราแล้วนิ” แฮรี่ว่าอย่างสบายๆ ปล่อยมือลงเอื้อมหนังสือพิมพ์มาอ่าน .. เพื่อนหน้าขนอย่างครุกแชงก์ที่ดูแลซีเรียสอย่างดี เขายอมเข้าข้างสัตว์จอมร้ายกาจ มากกว่า อดีตเพื่อนทรยศของพ่อแม่เขาอยู่แล้ว ..
“แฮรี่ นายคงไม่รู้ว่าตอนเราเจอมันครั้งแรก เกิดอะไรขึ้น .. มันกระโจนเข้าหาฉันขู่ร้องอย่างบ้าคลั่ง ”
“มันเป็นสัญชาตญาณ รอน ” ไม่ว่าจะเรื่องที่แมวต้องไล่ตามจับหนู หรือไม่ว่าเพราะ … บางอย่างไม่น่าไว้วางใจสำหรับมันในสายตาของแมววิเศษที่พร้อมจะปกป้องคนอื่น .
“สัญชาตญาณของสัตว์กระหายเลือดละสิ แฮรี่ ” เขาได้แต่ยักไหล่ ..ถึงพูดไปตอนนี้ ยังไงรอนก็ยังไม่ไว้วางใจครุกแชงก์อยู่ดี .. และเขาก็พูดอะไรไม่ได้มากสำหรับเรื่องนี้
คุณอาเธอร์หรือพ่อของรอนยังคงย้ำเตือนเกี่ยวกับเรื่องนักโทษแหกคุก ที่มันดูไม่มีเหตุมีผลเอาซะเลยที่ซีเรียสจะเพิ่งมาแหกคุกออกมาตอนนี้เพื่อมาจัดการเขา .. หรือการที่เขาขวางทางความยิ่งใหญ่ของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร..
และเหตุผลก็อาจจะเพราะข่าวการมีอยู่ของเขาลงหน้าหนังสือพิมพ์ซะเด่นขนาดนั้น .. แต่ถ้าใครสังเกตดีดี .. แม้ข่าวของซีเรียสแหกคุกจะประกาศช้ากว่า แต่เป็นซีเรียสหนีจากอัซคาบันได้ก่อนที่เขาจะเผาบ้าน .. หมายถึง อุบัติเหตุๆ..
ยิ่งถ้าเป็นในอดีตยิ่งแล้วใหญ่ .. แม้เขาจะโด่งดัง แต่ก็ดังมาตั้งนานแล้ว .. พ่อทูนหัวเขาคงใจร้ายซะมากกว่า ที่เพิ่งหาวธีหนีออกจากคุกบ้าๆนั่นได้โดยใช้เวลาตั้งสิบปี!
ฟ้ามืดครึ้มสีทมิฬ .. เมฆหมอกลอยต่ำอย่างไม่น่าไว้ใจ บรรยากาศที่เย็นขึ้น กับใจที่เหมือนจะถูกดึงลงต่ำ .. แรงสั่นไหวไปทั่วขบวนรถไฟที่กำลังเคลื่อนที่สู่ฮอกวอตส์สำหรับนักเรียน .. เสียงหวูดรถไฟดังก้องตามระยะทางที่ผ่าน…
จนกระทั่ง …
เสียงแหลมราวกับเหล็กขูดไปตามรางจนเข็ดฟัน .. แรงดึงกระชากร่างของผู้โดยสารทั่งขบวนจนรถไฟหยุดชะงัก กระชากร่างของนักเรียนเข้ากับพนักพิง . ไฟดับบ่งบอกว่าทุกอย่างหยุดลง หยุดลงแม้กระทั่งเสียงหายใจ …
เสียงฝนเข้ามาแทนที่ รวมกับความเหน็บหนาวจนลมหายใจออกเป็นควัน ..
แรงกระชากอีกครั้งดับไฟและสร้างความตื่นตระหนกให้กับเพื่อนทั้งสอง .. อุณหภูมิต่ำลงจนทุกคนสัมผัสได้ .. รอนชักมือออกจากหน้าต่างที่เริ่มเกาะเป็นไอหนาของความเย็น .. ลามเข้ามาถึงห้องโดยสารได้ด้วยตาเปล่า..
ทุกคนเปลี่ยนสีหน้า… แฮรี่ตั้งสติตัวเอง และทำสิ่งที่ควรทำ ..
“ใจเย็นนะ … ฉันไม่อยากให้พวกนายกลัว แต่… บางอย่างกำลังมา .. และพวกนายควรอยู่นิ่งๆ ” ทั้งคู่พยักหน้า .. ไม่ต้องคิดเลยว่า ความสามารถในการปลอบคนต่ำของแฮรี่ กริฟฟินดอร์ไม่ควรเอ่ยปากเมื่อถึงเวลาคับคัน ..
เด็กชายหันมองผู้ใหญ่เพียงคนเดียวภายในห้อง … ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม และอยู่ในสถาวะที่ปกติ ..
ทุกอย่างผิดปกติ .. และเหมือนลางสังหรณ์ร้องก้องภายในหัว .
เงาไหววูบผ่านประตูเลื่อนที่ส่องแสงจากภายนอก .. เงามืดของความเป็นและความตายกลืนส่วนของแสงเข้ามาจากอีกด้าน .. ผ้าคลุมสีดำขนาดใหญ่เคลื่อนผ่านช้าๆจนแทบลืมหายใจ ..
โครงกระดูกมือเลื่อนขึ้นสู่สายตาของคนทั้งห้อง ..ขยับเพื่อเปิดห้องโดยสารของพวกเขา …
แม้แฮรี่จะไม่ต้องเตือน ก็ไม่มีใครกล้ากรีดร้องและขยับร่างกายไปไหน …
ดั่งยมทูตที่ตามหาความตายที่มีชีวิต …
ไม่ใช่เพียงหนึ่ง … ด้านขวาของทางเดินขวางทางด้วยร่างผ้าคลุมสีดำเบื้องหน้า .. แต่ด้านขวากลับมีอีกเงาเลื่อนเข้ามาใกล้เขา จนรวมเป็นสอง …
ครุกแชงก์ขู่ฝ่อและสแคบเบอร์ที่ดิ้นหนี ..เฮอร์ไมโอนี่แทบชิดเข้าหาเพื่อนผมแดงตั้งแต่เผยตัวตนแปลกประหลาดอีกร่าง ..
ทุกสิ่งถูกช่วงชิงได้ เพียงแค่ไม่ถึงเสี้ยวนาที..
มันแย่ยิ่งกว่าความตาย ..
ผู้คุมวิญญาณเผยใบหน้าที่ไม่ใช่ใบหน้าใต้ผ้าคลุมศีรษะ .ส่วนหัวที่ไร้ดวงตาแสดงความรู้สึก .. แทนที่สิ่งที่กลวงโบ๋ขนาดใหญ่ของปาก เพื่อดูดกลืนสิ่งที่เรียกว่าความรู้สึกของจากร่างเพียงเท่านั้น ..
ความทุกข์
ความเศร้า
ความสิ้นหวัง ..
ความรู้สึกจากการสูญเสีย..
โพรงเปิดอ้าไม่เป็นรูปเป็นร่าง เริ่มเกิดเสียง .. มันจ้องมองเด็กชายไม่ละสายตา เหมือนเจอเหยื่อที่โอชะและโปรดปราน .. เด็กชายหน้าซีดขาวเมื่อสัมผัสได้ว่าบางอย่างกำลังถูกดึงออกจากร่าง ..
ความสุข.. กำลังจะถูกดึงออกไป .. จะไม่เหลือแม้ความทรงจำต่างๆ จนไม่เหลือสิ้นตัวเอง ..
ใบหน้าขาวซีดระลึกถึงคำบอกกล่าวของพ่อทูนหัว..
นึกถึงเหตุผลของการมีชีวิต..
แน่นอนว่า...มันช่างยาก .. มาถึงจุดนี้ .. ตัวแฮรี่ที่ยังหาเหตุผลของการกลับมาใช้ชีวิตใหม่ไม่ได้ .. รวมกับความสูญเสีย ไม่ใช่เพียงครอบครัวที่ถูกเข่นฆ่า.. แต่เป็นความสูญเสียจากการจากลาอย่างไม่มีเหตุผล
และตัวเขายังไม่อยากยอมรับ … มันคือความหดหู่และสิ้นหวังอย่างแท้จริง..
แฮรี่พ่ายแพ้…
โบกี้ของเด็กชายผู้รอดชีวิต รายล้อมไปด้วยร่างที่แสดงถึงความสิ้นหวัง .. ผู้คุมวิญญาณทั้งสอง ไม่รวมด้านนอกที่ถูกดึงดูดด้วยความหอมหวนจากความสิ้นหวังที่ออกจากร่างเด็กชาย .. เด็กชายแทบสิ้นสติจะคงอยู่ .. แม้สมองจะสั่งให้ไม่รู้สึก .. แต่จิตใจกลับถูกชักนำ ..
จนแสงสีขาวสว่างวาบจากด้านหลัง .. ร่างยมทูตทั้งสองเผ่นหนีไปตามทางที่เข้ามา .. เสียงกรีดร้องจากบางอย่าง กู่ร้องภายในหูของเขา .. หวนคืนสู่ความจริงอันแสนเจ็บปวดที่ปิดบัง ..
เด็กชายค่อยๆสิ้นสติจากการถูกดึงความรู้สึก .. มันหนักยิ่งกว่าครั้งก่อน .. หดหู่ยิ่งกว่าครั้งไหน .. ถูกดึงทุกความรู้สึกออกมาตรงหน้า .. มากมายอยากเก็บ .. มากมายอยากลืม
ไม่ใช่ไม่อยากรู้สึก ..
แต่จำเป็นต้องเก็บซ่อน
อยากแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครต่อใครได้รู้ ..
แต่ต้องไม่ให้ใครรู้ …
เขาก็อยากเป็นแค่แฮรี่ ….
เป็นแค่ แฮรี่ เท่านั้น …
เราแต่งจนน้องจะไร้ความรู้สึกแล้ววว
แง ไม่อยากทำแบบนี้เลย . แต่น้องดื้อ+ด้าน
ต้องให้น้องมีกำแพงซะบ้าง ไม่ใช่แค่ฮาเร็มน้องแค่ฝ่ายเดียว
น้องยอมรับยากนะ ทำได้แค่เก็บแค่ปิดและบัง
ไม่ใช่อยากให้น้องเก่งเลิศเล่อ ให้น้องไร้พ่าย
อยากให้น้องเป็นแค่เด็กธรรมดาที่ต้องมีคนคอยดูแล?
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น