[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #68 : Destinesia (68) อะไรมากกว่าที่เห็น

Destinesia (68)  อะไรมากกว่าที่เห็น

‘ถ้าฉันแกล้งเธอแบบนั้นบ้าง.. เธอคิดว่ายังไง’

เสียงในหัวดังก้องขึ้น หลังจากที่เขาลากสังขารออกจากห้องของศาสตราจารย์ปรุงยามาได้ ..

เด็กชายนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย แต่ไม่นานก็มีเพียงเสียงหัวเราะราวกับมันเป็นเรื่องตลกซะแบบนั้น .. และน่าจะไม่เหมือนกับที่เด็กชายแสดงออกเมื่อกี้เป็นแน่..

“ฮ่ะๆๆ เอาตามตรงนะฮะ .. ผมคิดภาพคุณแกล้งผมแบบนั้นไม่ออกจริงๆ” แฮรี่ทำหน้าอมยิ้มเมื่อนึกถึงทอมในอนาคต .. บางทีก็น่าแปลกที่เขากลับรู้สึกแบบนั้นกับเซเวอร์รัสแค่คนเดียว ..

“คุณจำได้มั้ย ว่าผมผ่านอนาคตมาครั้งหนึ่งแล้ว . อันที่จริงเรื่องพวกนี้มันไม่เคยเกิดขึ้น” เขาเกริ่นด้วยเรื่องที่อีกฝ่ายน่าจะพอเดาออก เชื่อหรือไม่เขาก็ไม่รู้หรอกนะ .. เขาก็เอามาอ้างอิงเฉยๆ

มีอีกหลายเรื่องที่ไม่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่ได้ส่งผลอะไรต่ออนาคตอย่างที่เขากังวล..

เสียงในหัวเขาเงียบไปเป็นคำตอบกลับมาให้ .. เด็กชายเงยหน้ามองบรรยากาศนอกระเบียงทางเดินที่ทอดยาว ความคิดถึงถูกส่งไปถึงบุคคลที่คงกำลังพูดคุยกับแมวขนฟูสีส้มภายใต้ต้นวิลโลว์ วางแผนหรือเริ่มต้นแผนการอะไรก็ว่ากันไป …

“คุณเป็นเหมือนพ่อคนที่สามของผมนะ ทอม .. ครั้งนั้นผมก็ยังไม่มั่นใจเต็มร้อยนัก .. ว่าอะไรที่ทำให้คุณอยากให้ผมเป็นลูกบุญธรรมคุณ ฮ่ะๆ .. ”

‘อืม ฉันก็อยากจะถามตัวเองในตอนนั้นเสียจริง .. ฉันว่าเธอคงเป็นได้มากกว่านั้นนะ …’ มากกว่าแค่พ่อลูกกัน…. หรือเพราะเขาคนนั้น .. มองแฮรี่เป็นแค่เด็ก หรือไม่แฮรี่ก็ไร้ความสามารถเกินไปจนไม่น่าสนใจ...

“ไม่รู้สิฮะ” ขนาดอีกคนยังไม่รู้ อย่างเขาก็คงไม่รู้หรอกนะ ..

‘ ดูเธอจะเข้าใจ เขา ดีเหลือเกินนะ แฮรี่… ’ ทอมไม่ได้เอ่ยชื่อว่าหมายถึงใคร .. แต่กับแฮรี่ที่เพิ่งออกจากห้อง เขา ที่ว่ามา .. ก็เดาได้ไม่ยาก..

ทั้งทีอีกคนไม่ได้พูดอธิบายอะไรเลยสักคำ เพียงใช้การกระทำที่เหมือนกัน กลับทำให้เด็กชายคิดออกเองได้ .. ถ้าแฮรี่ไม่เข้าใจอีกฝ่ายดีพอ คงจะคิดไม่ออกเป็นแน่ ..

น่าอิจฉานักที่เด็กชายเข้าใจคนอื่นดี นอกจากเขา …

“เขาก็เป็นแบบนี้เสมอแหละฮะ .. ไม่ชอบพูดอะไรให้มันยืดยาว .. กว่าผมจะเข้าใจความคิดของเซเวอร์รัสได้ ก็ใช้เวลาเป็นปีเลยนะ .. ” ต้องบอกว่าหลายๆปีเลย .. เผลอๆโลกที่แล้ว เขาอาจจะเข้าใจอีกฝ่ายไม่ถ้องแท้ด้วย .. ยังมีอีกหลายเรื่องที่เขาก็ยังไม่รู้เกี่ยวกับสเนป

ก็ในเมื่อเขาถาม แล้วอีกฝ่ายไม่ยอมบอก งั้นเขาก็ทำได้แค่เก็บรายละเอียดด้วยตัวเอง .. มองสีหน้าท่าทางการแสดงออก .. เขาว่าอีกฝ่ายก็ดูไม่ยาก ถ้าตั้งใจจะดูจริงๆ..

‘ไหนจะทายาทมัลฟอยอีก … ฉันละอยากรู้จริงๆ ว่าพวกเขาเป็นอะไรในสายตาเธอกันแน่’ ทอมเปลี่ยนประเด็นไม่ให้นึกถึงเรื่องแปลกๆกับความสัมพันธ์ของพวกเขาที่ยังไม่เกิดขึ้น แต่ก็ยังอยู่ในหัวข้อเดิม ..

เป็นคำถามที่บุคคลที่สามในบทสนทนาอยากจะรู้มากที่สุด .. เพียงแต่ไม่มีโอกาสได้ถาม .. ไหนจะมีเรื่องอีกมากมายที่จำเป็นต้องรู้ยิ่งกว่าเรื่องนี้ซะอีก

“ผมพูดไปก็แปลกเหมือนกันนะฮะ .. คุณเป็นพ่อบุญธรรมผมได้ .. เดรโก มัลฟอยคนที่ว่า กลับกลายเป็นพี่เขยผมซะงั้น ..  ” แฮรี่เพียงคิดไปตามคำถามที่ทอมเอ่ยลอยๆ .. แต่เด็กชายก็ตอบคำถามได้อย่างกับมันเป็นเรื่องเล็กน้อย .. แต่อีกคนรู้ คงได้สำลักอากาศเสียก่อน.

และถ้าเขาเป็นพ่อบุญธรรมแฮรี่จริงๆในครั้งนี้… เขาเกรงว่า อาจจะได้ ลูกเขย แทน.. ทอมก็ได้แต่คิดในใจ .. พยายามหาวิธีเปลี่ยนความคิดเดิมๆของเด็กชายให้หายไป ..

‘แล้วเซเวอร์รัส สเนป?’ ในเมื่อถามไปแล้ว ก็ถามให้มันจบๆไปเลย ..

“เขาก็เป็น..ศาสตราจารย์ไงฮะ .. ” แฮรี่เม้มปากครุ่นคิดราวกับไม่แน่ใจ .. แต่ก็ตอบออกมาเป็นคำตอบที่เป็นกลางที่สุด .. จะเป็นพ่อก็ไม่ใช่ จะเป็นเพื่อนก็ไม่เชิง .. เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันแฮะ.. คนสนิท? ฟังแปลกๆแฮะ .

แต่ทอมก็อยากถามว่า … แล้วหลังจากที่ไม่ใช่ศาสตราจารย์ล่ะ?

‘ไม่มีอะไรมากกว่านั้น? แต่ฉันเป็นแค่พ่อบุญธรรมเธอเนี่ยนะ.. ’

“เขาก็เป็นศาสตราจารย์ไงฮะ .. คุณหมายถึงอะไรกัน”

ก็หมายถึงว่า .. ทำไมระหว่างเขาถึงเป็นสถานะที่ชัดเจน แต่กลับคนอีกคน .. ทำให้เด็กชายถึงกลับลังเลไม่แน่ใจ และก็เป็นสถานะที่ไม่ชัดเจนที่สุด แต่ก็น่าคิดที่สุดอีกด้วย ..

แฮรี่ว่าจบ แต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับจากวิญญาณในหัว .. แม้เด็กชายจะเรียกอีกฝ่ายเท่าไหร่ ทอมก็ไม่แม้แต่จะตอบกลับอะไรเลย .. สงสัยว่าคงจะตกใจกับเรื่องที่ได้ฟังไปแน่ๆ ..

คงเพราะอีกฝ่ายเพิ่งอายุสิบเจ็ด แต่กลับจะให้มีลูกบุญธรรมซะแล้ว ...

เด็กชายนึกย้อนถึงเจ้าของห้องที่อยู่ฟังเรื่องนี้ด้วยกัน .. ตอนนั้นสเนปหน้านิ่งก็จริง แต่ถึงกลับปากกาขนนกหลุดจากมือและค้างอยู่ท่านั้นเกือบนาที .. พอๆกับเขาที่ยืนอ้าปากค้างจนสเนปต้องมาทุบหัวให้คืนสตินั่นแหละ

.. พอนึกถึงจุดนี้ … เด็กชายก็เผลอนึกถึงเรื่องเมื่อกี้ไม่ตก .. ส่ายหัวไล่ความคิดฟุ่งซ่านออกไป พลางจ้ำอ้าวกลับหอพักกริฟฟินดอร์ของตัวเอง และไม่คิดจะเล่าเรื่องแบบนี้ให้ใครอย่างเด็ดขาด..

สำหรับคริสต์มาสที่มาถึง … แฮรี่ได้เป็นเสื้อสเวตเตอร์สีแดงเด่นกับสัญลักษณ์สิงโตด้านหน้า เค้กเล็กน้อย .. หนังสือจิตวิทยา?จากเฮอร์ไมโอนี่ .. แล้วก็…

ไม้กวาดไฟร์โบลด์ด้ามใหม่เอี่ยมอ่อง…

เทียบกันแล้ว .. ไม้กวาดนิมบัสที่หักครึ่งไม่กี่อาทิตย์ก่อน … ก็ยังช้ากว่า ไม้กวาดไฟร์โบลด์ที่ขึ้นชื่อและได้รับการยกย่องว่าเป็นไม้กวาดที่ดีที่สุดในโลก .. ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องราคาของมัน .. แพงขูดเลือดขูดเนื้อ ..

เขาเชื่อว่า .. ไม่มีใครยอมเสียเงินซื้อของที่แม้แต่ก็อบลินยังต้องการจดสิทธิบัตร มาเป็นของขวัญให้กับเด็กชายที่จับลูกสนิชนับครั้งได้แบบเขาแน่..

แม้ในตอนแรกเฮอร์ไมโอนี่จะหวาดระแวงกับของขวัญที่ใครก็ไม่รู้ส่งมา ไม่มีแม้แต่จดหมายระบุตัวตน .. แต่แฮรี่ก็อยากบอกว่า .. ถ้ากลัวว่ามันจะถูกสาป งั้นผ้าคลุมล่องหนก็คงเป็นหนึ่งของต้องสงสัยที่น่านำไปตรวจสอบยิ่งกว่า …

เธอเย็นลงได้ทันที ที่พอบอกว่า มาจากคนที่เราก็รู้ๆกัน..

พอนึกถึงบุคคลที่ใบหน้าไม่เข้ากับชื่อ . เฮอร์ไมโอนี่ก็คาดการได้ว่า .. สงสัยที่แฮรี่ติดพ่อทูนหัวของตัวเอง ก็เพราะมีพ่อสายจ่ายไม่อั้นแบบนี้เอง … ชอบใจเด็กชายแหละ มิน่าละถึงดูไม่ค่อยเสียดายไม้กวาดอันก่อนเท่าไหร่ ..

แฮรี่ยังคงส่งของขวัญเล็กน้อยให้เจ้าของคุกใต้ดินอย่างสเนป .. แม้ช่วงนี้เขาจะมองหน้าอีกฝ่ายไม่ได้นานๆ แต่ก็ยังแวะไปเบียดเบียนสม่ำเสมอ .. ยังดีที่อีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ผ่าน เขาเลยปัดเรื่องดังกล่าวออกจากหัวได้ ..

จะว่าสนิทกันมั้ย .. เขาก็บอกไม่ถูก ถ้าเซเวอร์รัสไม่ทำหน้านิ่งคิ้วขมวด ยังคงพูดจาเชือดเฉือนเขาทุกครั้งที่ก่อเรื่อง เขาก็คงจะบอกว่า เราอาจจะสนิทกัน .. เฮ้ออออ มีแต่เขานั่นแหละที่คิดเองเออเองตลอด …

รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ทะเลาะกันเรื่องครุกแชงค์ไล่จับสแคบเบอร์อย่างไม่หยุดหย่อน … เป็นช่วงเดียวกับที่เขาต้องเริ่มการฝึกกับศาสตราจารย์รีมัส คาถาผู้พิทักษ์ดูจะแย่ลงเล็กน้อย เมื่อใช้ความทรงจำจากอดีต .. กลายเป็นว่า เขาต้องใช้จินตนาการเรื่องราว ถึงสามารถเสกมันได้…

น่าเศร้านักที่มันไม่มีความสุขเช่นเดิม…

ด้านเดรโกที่เอาผ้าพันแขนออกแล้ว เรื่องลงโทษไอนกยักษ์นั่น พ่อเขาก็จัดการให้เป็นที่เรียบร้อย .. การแข่งควิดดิชที่ผ่านไปก็สามารถนำชัยชนะมาให้กับทีมตัวเองได้ ..

ได้ข่าวมาบ้างว่า พอตเตอร์คนเก่งที่ทำไม้กวาดหักครึ่ง .. ได้รับเป็นไม้กวาดไฟล์โบลด์ด้ามใหม่ราคาสูงลิบลิว ที่แม้แต่พ่อเขายังไม่ยอมซื้อให้ .. เขาก็อยากจะรู้แล้ว ว่ามีพ่อบุญทุ่มที่ไหน ซื้อของแพงๆให้กัน ….

ให้ตายเถอะ .. แค่เรื่องคราวก่อน เขาก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เจ้าหัวขี้เลื่อยเข้าใจ … แต่เหมือนว่าพ่อทูนหัวเขาจะจัดการได้แล้ว ..

“นั่น .. เดรโก .. พวกกริฟฟินดอร์ .. น่าจะกำลังไปดูพอตเตอร์แข่งกับเรเวนคลอแน่เลย..” พวกกริฟฟินดอร์แต่งหน้าทาตัวเป็นสีประจำบ้าน .. ยกธงตัวเองไปทางสนามแข่งกันอย่างกระตือรือร้น .. แม้พ่อพอตเตอร์คนเก่งเพิ่งจะตกไม้กวาดมา

เดรโกเบือนหน้าหนีจากกลุ่มของกริฟฟินดอร์ฝูงใหญ่ .. สลิธีรินที่ถูกเลื่อนการแข่งกับอีกฝ่ายไปเป็นทีมสุดท้าย .. เขาก็หวังว่าพอตเตอร์จะไม่ทำอะไรเจ็บตัวจนไม่อาจแข่งได้ซะก่อน ..

สองสมุนมองสลับกับสองฝั่ง ก่อนจะเดินตามหลังคุณชายมัลฟอยไป .. รู้หรอกว่าแฮรี่กับเดรโกสนิทกัน อดไม่ได้ที่จะถามข้อสงสัยในใจ..

“นายไม่ไปดูเขาหน่อยหรอ .. บางทีนายควรจะไปให้กำลังใจนะ พอตเตอร์คงอยากจะเห็นนายไปยืนอยู่บนอัฒจันทร์”

เดรโกไม่ได้หยุดเดินหรือชะงัก .. ที่จริงเขาก็คิดจะไปดูหรอก แต่เดี๋ยวพอตเตอร์จะทำเป็นได้ใจ มาแซวว่าเขาเป็นห่วงมันน่ะสิไม่ว่า เห็นหน้าแบบนั่น หลงตัวเองยิ่งกว่าอะไร

สองคนนี้คงไม่เคยเห็นพอตเตอร์หลงตัวเอง อวดเก่ง ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรในโลกนี้ที่หมอนั่นทำไม่ได้ … ไม่รวมว่าร่างเล็กก็พูดเหมือนว่า ตัวเองผ่านอนาคตมาแล้ว .. แค่อะไรเล็กๆน้อยๆแบบนี้ คงไม่ทำให้เจ้าพอตเตอร์นั่นย่ามใจหรอก..

และถึงเขาไม่ไปดู ถ้ามันไม่มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นในสนาม .. ฝีมือระดับแฮรี่ก็คงสามารถชนะการแข่งได้สบายๆ เผลอๆจะเล่นสนุกกับคนอื่นก่อนที่จะจับลูกสนิชซะอีก

“มันจะแพ้ชนะไม่เกี่ยวกับฉัน .. เลิกพูดเรื่องไอหัวบากได้แล้ว พวกนายนี่มันปากมากจริงๆ”

แค่นั้น? จริงๆหรอ . ทำไมรู้สึกเหมือนว่ามีอะไรมากกว่าแค่คำถากถางปกติกัน..

ร่างคุณชายเดินกลับหอพักใต้ดินทั้งที่ยังไม่ทันได้รอฟังผลการแข่งขัน .. ดูเป็นความเฉยเมยในสายตาเด็กร่างใหญ่อย่างแครบและกอยส์ .. ไม่คาดคิดว่า นอกจากเดรโกจะทำเป็นไม่สนใจอีกฝ่ายแล้ว .. ทำเหมือนกับว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเองจริงๆ ..

ทั้งที่ก็แอบดูแลอีกคนอยู่ห่างๆ ..

มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่นอน ...

แต่ถ้าได้เห็นสายตาของแผ่นหลังเบื้องหน้าละก็ .. ก็คงได้เปลี่ยนความคิดแล้วกลับมาครุ่นคิดกับประโยคเมื่อกี้ซะใหม่ ..

ไม่ใช่ไม่สนใจ .. แต่เพราะมั่นใจต่างหาก ..

มั่นใจว่าไม่มีใครเก่งเกินคนแกล้งทำตัวเป็นเด็ก.. แกล้งทำตัวเหมือนแกะโง่เขลา ทั้งๆที่ตัวเองเป็นสิงโตหุ้มหนังแกะชัดๆ ….

ไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วงหรอก … ห่วงแต่ว่าจะทำตัวเองซะมากกว่า …

หึ .. ไม่จำเป็นต้องดู..

คงใกล้จบปีสามแล้ว เรื่องความรู้สึกจะลดลงในปีหน้า

เข้าสู่ดราม่าเข้มข้นที่เราพยายามปูเรื่องเอาไว้

จะสังเกตเห็นว่า น้องไม่ตามหาฮอร์ครักซ์ให้ปู่เลย

ไม่ใช่น้องยังไม่มีเวลาทำนะ แต่ที่จริงคือ ..น้องไม่รู้มากกว่า

ลองอิงแค่ว่า .. ในหนังไม่มีบอกเลยว่า

ฮอร์ครักซ์แต่ละชิ้นอยู่ที่ไหนบ้าง

กว่าจะรู้อีกที ก็ตอนที่อยู่กับใครต่อใครไปแล้ว

เพราะงั้น น้องรู้แค่ว่า มีอะไรบ้าง แต่ไม่รู้อยู่ที่ไหนค่ะ

ตามนั้น … น้องไม่มี แฮรี่วิกิ กับตัวนะ 5555

และอันที่รู้ มันก็ใช่ว่าจะเอาได้ง่าย ไหนจะของปลอมอีก

ยกเว้นรัดเกล้ากับตัวน้องเอง .. ที่เหลือ ไม่ง่ายเลย

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?