คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #77 : Destinesia (77) ไร้ความต้องการ
Destinesia (77) ความต้องการ
กรู๊ๆ ฟึ่บๆ
แฟ่! ซี่…ฟ่อ
กี๊ๆ!
กร๊วบ!
เสียงร้องสองเสียงดังขึ้นภายในห้องที่เพิ่งถูกเปิดขึ้น .. สำหรับแฮรี่ มันคงเป็นเรื่องปกติ ที่จะมีสิ่งมีชีวิตสองชีวิตร้องโต้ตอบกันไปมาแม้จะเป็นเสียงที่แตกต่างกัน แต่เหมือนบทสนทนาที่มีแต่พวกเขาที่เข้าใจ ..
แต่บางอย่างกลับประหลาดว่าทุกครั้งที่เคยได้ยิน..
“เฮ็ดวิก! เฮกเตอร์..เสียงอะไรน่ะ? ทำอะไรกันอยู่” เขาร้องเรียกเพื่อนสองคน .. แฮรี่เดินอ้อมเตียงตัวเองเพื่อไปมุมห้องที่ทั้งคู่อยู่ .. นกฮูกหิมะสีขาวสะอาดกำลังเช็ดขนตัวเองที่เก้าอี้ตรงโต๊ะ โดยมีเฮกเตอร์กำลังทำอะไรบางอย่างอยู่บนโต๊ะเขา …
เมื่อเสียงเด็กชายร้องเรียก พวกเขาหันมาตามเสียง แต่จากสายตาแฮรี่ .. สภาพทั้งคู่… ดูไม่จืด?เท่าไหร่…และกลิ่นบางอย่างที่คุ้นจมูก ทำให้เขาต้องวิ่งเข้าไปดูด้วยความกระวนกระวายใจ..
“เกิดอะไรขึ้น!? บาดเจ็บหรอ ทำไมมีกลิ่นเลือด? แล้วนั่น! เลือดอะไรนองเต็มโต๊ะไปหมดเลยล่ะ?!” แฮรี่โวยวายใส่ แต่สองตัวกลับไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจไปตามเจ้าของตัวเอง ..
ให้ไม่ตกใจได้ไงกัน?
เฮ็ดวิกเปื้อนเลือดเล็กน้อย.. แต่ผิดกับเฮกเตอร์ บาซิลิกส์ที่ตัวแดงเลือดอยู่แล้ว พอมีของเหลวกลิ่นสนิมเหล็กเลอะอยู่เต็มหัวเต็มตัว .. ในปากมีอะไรบางอย่างอยู่…
เฮกเตอร์กลืนของในปากดังอึกลงท้องไป พลางโต้ตอบแฮรี่ที่เข้าใจภาษาตัวเองได้…
“ไม่มีอะไร แค่มีคนไม่เจียมตัวจะมายุ่งกับเฮ็ดวิก” สัมผัสได้ถึงความหงุดหงิดที่แฮรี่ก็ไม่เข้าใจ แต่ประโยคต่อมาก็ทำให้เข้าใจที่มาของเหตุการณ์ตรงหน้า.. “มันทำตัวน่ารำคาญ .. ก็เลยเผลอกินมันซะเลย ฟุ.. รสชาติแย่ชะมัด”
“คงไม่ทำเขาทรมาณใช่มั้ยเนี่ย?” สงสารก็สงสาร แต่ก็ทำอะไรไม่ได้…
“เสียดายที่คำตอบคือ ใช่.. ผมอยากให้มันทรมาณก่อนจะตาย แต่ดันเผลอกินมันไปก่อน .. ใครใช้ให้มันมายุ่งกับเฮ็ดวิกกัน ..” ขนาดนั้นเลยหรอ?
พองูตัวน้อย?พูดจบก็หันไปมองเฮ็ดวิกที่ส่งเสียงร้องเรียก เขาก็ยังสงสัยทุกวันนี้ ว่าพวกเขาเข้าใจกันได้ยังไง
แฮรี่หมดคำพูดถอนหายใจปล่อยพวกเขาทั้งคู่ไปคุยกันเองอีกแล้ว ..เขาเหลือบไปเห็นจดหมายที่เพิ่งเปื้อนเลือดสดๆ คงจะมาจากนกฮูกที่ถูกเฮกเตอร์กลืนลงท้องไปแล้ว ..
แล้วเขาจะบอกเจ้าของจดหมายยังไงเกี่ยวกับเรื่องนกฮูกที่หายไปล่ะ?
แต่พอได้เห็นเนื้อความของจดหมายที่ถูกส่ง เด็กชายก็พอถอนหายใจโล่งอกได้เปราะหนึ่ง ..
‘ถึง แฮรี่
คิดถึงฉันบ้างรึเปล่า แฮรี่ที่รัก ฉันเพิ่งเคลียร์เรื่องไร้สาระเสร็จ
แต่ไม่ต้องเป็นห่วงไป เรื่องของเธอสำคัญที่สุดสำหรับฉัน
น่าเสียดายที่เธอไม่อาจส่งจดหมายหาฉันได้ในตอนนี้
อย่าเสียใจไป อีกไม่นานเราจะได้พบกันแน่นอน
เรื่องนกฮูก ไม่ต้องส่งมันกลับมา
ฉันได้มาจากหางหนอน ไม่ต้องดูแลมันดีก็ได้
ทอม’
แฮรี่อดหัวเราะไม่ได้ที่ดูอดีตพ่อบุญธรรมเขาจะยังดูขี้เล่นผิดวัย แม้ตอนนี้ อีกฝ่ายจะอายุวิญญาณเท่าๆกับเขาก็ตาม .. ทอมไม่ได้พูดถึงเรื่องสำคัญอะไรเท่าไหร่ คงมีแต่เรื่องเขาที่อีกฝ่ายก็ยังใส่ใจไม่เปลี่ยน
มีทั้งข้อความที่ราวกับคาดเดาความคิดเขา และก็มีทั้งที่ดูจะจุดมุ่งหมายแปลกๆ เพราะเขาก็ไม่คิดว่า ชีวิตเขาจะหลีกหนีจากตัวตนของอีกฝ่ายได้ .. เขาหมายถึงในสถานะของเด็กชายผู้รอดชีวิต ที่มีคำทำนายติดหัวด้วยชื่อของอีกฝ่ายไปแล้ว…
“มีอะไรน่าดีใจขนาดนั้น แฮรี่.. นายทำหน้าตาแปลกๆมาตั้งแต่ออกจากหอแล้ว ..” เฮอร์ไมโอนี่ทักเขาด้วยสายตาจับสังเกต เด็กชายกำลังนั่งอ่านข่าวในเดลี่พรอเฟ็ตด้วยหัวข้อจากนักข่าวปากกรรไกรแห่งปี …
แฮรี่ยิ้มโคลงหัวไม่ได้ปฎิเสธว่าไม่ได้มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น .. เพื่อนสาวก็ไม่ได้อะไร แต่ส่งสายตาล้อเลียนมาให้ โดยที่รอนดูจะไม่ได้ดูแปลกอะไรกับรอยยิ้มของแฮรี่เลย .. เพราะเพื่อนเขาก็ยิ้มแบบนี้ตลอดจนชินตาซะแล้ว ..
เขาคงแสดงออกมาถึงขนาดเฮอร์ไมโอนี่สังเกตได้..
“ยิ้มแบบนี้แปลว่าใช่.. แต่จะใช่เรื่องของรุ่นพี่สุดหล่อบ้านแบดเจอร์รึเปล่าน่า..” เธอลากเสียงยาว และมันทำให้รอนหันมาสนใจเรื่องของเพื่อนได้ทันที
“นายยังไม่ยอมใจอ่อนอีก? ฉันคิดว่าพวกนายคบกันแล้วซะอีก .. ฉันแทบจะเห็นหน้าเซดริกทุกวันจนเอียนแล้วนะ” ก็เหมือนเห็นคนหล่อเดินไปเดินมารอบตัวเขาทุกวัน .. ถึงจะชินก็ไม่ชินอยู่ดี
“ไม่ใช่อย่างที่พวกนายคิดสักหน่อย พวกเราก็เป็นเพื่อนกันนั่นแหละ .. ”
“เพื่อนที่ไหนใส่ใจนายถึงขนาดหาเวลาว่างมาอยู่กับนายได้ตลอดเวลา .. มีแต่นายคนเดียวที่คิดแบบนั้น .. และฉันก็มั่นใจว่า นายไม่ได้รังเกียจเขาด้วย”
คนที่ถูกนินทาหลายรอบยังคงเห็นได้จากที่ไกลๆ ราวกับอีกฝ่ายสามารถเข้ามาอยู่ในขอบเขตสายตาของเขาได้เสมอ .. และพอเขาหันไปสบตา ก็มีรอยยิ้มและการโบกมือทักทายมาให้
ซึ่งหลังๆเขาก็ชักจะเริ่มหลงตัวเอง .. จากที่ลังเลว่าอาจจะไม่ใช่ตัวเอง .. แต่จนแล้วจนเล่า .. ถ้าเขาไม่ยอมทักทายกลับหรือแสดงท่าทีลังเลสักนิด เซดริกก็จะก้าวเข้ามาหาเพื่อยืนยันความคิดเขาให้กระจ่าง..
และก็ใช่… เขาไม่ได้เกลียดอีกฝ่ายหรอกนะ แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่า เซดริกอยากให้เขาชอบในสถานะอะไร .. เป็นเพื่อน เป็นรุ่นพี่ หรือเป็นมากกว่านั้น.. การแสดงออกโต้งๆของอีกฝ่าย ทำให้เขาหลงตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว ..
แต่….
แต่เขาไม่เคยต้องการมัน ..
เขาไม่เคยหวังให้ใครต่อใครมาชอบตัวเอง เมื่อก่อนอาจจะใช่ .. เขาหวังและคาดหวังจะได้ในสิ่งที่เขาต้องการและสิ่งที่เขาอยากจะเปลี่ยนแปลง เป็นในสิ่งที่ตัวเองอยากจะเป็น อยากเลือกที่จะเป็น.... ไม่ว่าจะเรื่องตัวเองหรือเรื่องของคนสำคัญ
มันอาจฟังดูโหดร้ายนะ …
แต่ตัวเขาไม่ได้คิดแยแสเรื่องของคนอื่นนอกเหนือไปจากหน้าที่ของตัวเอง …
เขาก็แค่แสดงออกว่าเป็นเพื่อนกับทุกคน แต่ที่จริงมันไม่ใช่..
เมื่อถึงจุดๆหนึ่ง .. แฮรี่ก็เคยคิดว่า เขาอาจจะเป็นสลิธีรินที่ภายในจิตใจลึกๆ .. เขาสวมหน้ากากเปื้อนยิ้มของตัวเองเพื่อความสุขของคนรอบตัว .. ไม่ใช่ว่าเพื่ออยากให้คนมารัก .. แต่เพราะมันคือสิ่งที่ควรทำ ..
เมื่อไหร่ที่มีคนเริ่มก้าวผ่านเส้นบางอย่าง ที่จะเปลี่ยนจากคนภายนอก มาเป็นคนใกล้ชิด .. เขาก็อยากจะเมินเฉยช่องว่างบางอย่างที่ตัวเขาสร้างขึ้นมาเอง …
น่าแปลก .. แต่เพราะอะไรกัน .
ตัวตนเขาเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ เขาก็ไม่รู้ ..
อาจจะตั้งแต่เขามีพ่อบุญธรรมเป็นจอมมารแห่งยุค .. อยู่ในสังคมที่ต้องสวมหน้ากากเข้าหากัน เขามีความรับผิดชอบที่ต้องดูแล หน้าตา ชื่อเสียง .... ถึงเขาจะตามใจตัวเอง แต่ก็อยู่ในจุดที่เหมาะสม..
เขาต้องรู้จักหน้ากากสลิธีริน ...จนเขาก็สวมมันจนมาถึงตอนนี้ ..
เขาก็เป็นอสรพิษ ที่สวมหัวสิงห์อย่างที่หมวกคัดสรรบอกเขาล่ะมั้ง...
เวลายังคงล่วงเลยผ่านไปเรื่อยๆ ..ใกล้จะถึงเวลาที่ฮอกวอตส์จะเปิดตอนรับแขกผู้มีเกียรติจากทั้งสองโรงเรียนเวทมนตร์เพื่อเหตุการณ์สำคัญ…
แต่เหมือนเหตุการณ์ชีวิตเขาก็กำลังจะเกิดเรื่องสำคัญขึ้นในไม่ช้า..
“ฉันว่า ฉันชอบนาย แฮรี่”
ทั้งที่เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดเลย ..
หรือเพราะเขาโหดร้ายไม่พอกันนะ..
นิยายเราจะกลายเป็นลงทุกสัปดาห์ จากที่มันเคยเป็นทุกวัน
ไม่มีข้อแก้ตัว สำหรับคนติดเกมเช่นเรา555555
ตอนนี้เราเป็นคนปลูกผักทำฟาร์ม(สุสาน)ไปแล้ว อิอิ
ช่วงนี้เน้นสร้างความสัมพันธ์ให้น้องไปก่อน
ตอนหน้าอาจจะเป็นตอนของพี่เดรกับป๋าเนป มั้ง?
เราก็แต่งตามใจชอบนั่นแหละ
โหยหาดราม่าที่ยังไม่ถึงจุดลงตัวสักที
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น