คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Destinesia (8) สิ่งที่ลืมเลือน
Destinesia (8) สิ่งที่ลืมเลือน
แก๊ง! ปึง!
เสียงเปิดประตูดังขึ้น จนกระแทกไปจนดังปัง เสียงเดินตึกตักดังในความเงียบของห้อง .. ไม่มีผู้ใดกล้าส่งเสียงตกใจ มีเพียงเสียงเย็นยะเยือกเหมือนกับบรรยากาศห้องดังขึ้นเพียงเสียงเดียว..
“จะไม่มีการโบกไม้กายสิทธิ์ หรือร่ายเวทมนต์คาถาในชั้นนี้” ก่อนที่ร่างสูงของสเนปจะเดินถึงหน้าห้องและหันควับมากวาดสายตากับนักเรียนที่นิ่งสนิท..
“ดังนั้นฉันจึงไม่คาดหวังว่าหลายคนจะเป็นปลื้ม.. ต่อวิทยาศาสตร์กับศิลปะในการปรุงยา ถึงอย่างไรถ้าเธอเป็น.. คนที่มีความตั้งใจจริง ฉันสามารถสอนให้เธอสะกดจิตใจ ควบคุมความรู้สึกรับรู้ ฉันจะสอนให้เธอสร้างความโด่งดัง กลั่นความรุ่งโรจน์ และแม้แต่ความตายได้”
และดวงตาคู่เดิม.. ก็หันมาสบกับดวงตาสีมรกตที่ต่างฝ่ายต่างคุ้นเคย..
สเนปตอนนี้ .. เกลียดเขา .. เกลียดที่ใบหน้าเขาเหมือนพ่อ .. และก็เกลียดที่เขาได้ดวงตาคู่งดงามและอ่อนโยนของแม่เขา .. ถ้าเขามีดวงตาสีอื่น สเนปอาจจะเจ็บปวดน้อยกว่านี้..
ใจเขาสั่นไหวและดวงตาของเขาเต้นระริกอย่างตื้นตัน.. เขาสัมผัสได้ถึงความเกลียดชังที่อีกฝ่ายมีให้เขา ..
คิดถึง…
นั้นคือความรู้สึกเดียวที่เขามี … ไม่นานความเจ็บปวดบางอย่างก็ตีตื้นขึ้นมาในใจเขา .. เขาคิดถึงวันที่เขายังคงพูดคุยเล่นกับสเนปได้อย่างสนิทใจ และเข้าห้องอีกฝ่ายเป็นว่าเล่น ..
เขาอยากเก็บเวลาต่างๆมากมายที่ผ่านมา .. แววตาของเขาฉายแววเจ็บปวดจนคนที่สบตาอยู่รู้สึกได้ ใบหน้าที่เศร้าสร้อยราวกับสูญเสียบางอย่างที่สเนปก็ไม่อาจรับรู้..
“และพวกเธอบางคน..ก็อาจจะเตรียมตัวมาดีแล้ว จนนั่งเหม่อลอยกับคำพูดของฉัน .. คุณพอตเตอร์!”
ประโยคที่เปลี่ยนไปและชื่อเรียกเขา ทำเอาเขาสะดุ้งโหยง … น้ำเสียงของสเนปแข็งกระด้างจนน่าใจหาย .. สายตาที่ไหววูบของเขา ยังคงอยู่ในสายตาของอีกฝ่าย..
แฮรี่สูดหายใจ นั่งหลังตรงเพื่อเก็บงำความรู้สึกไว้ภายใน.. แม้ใจจะเจ็บปวดที่อีกฝ่ายห่างเหินและไม่รู้จักเขาอีกแล้ว … มีแค่เขาที่รู้จักอีกฝ่ายดี แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ..
ความทรงจำกลับกลายเป็นเรื่องเจ็บปวดจนได้..
“คนดังคนใหม่ของเรา ผงจากรากอัสโฟเดลผสมน้ำกระสายต้นเวิร์มวู้ดจะได้อะไร? "
แฮรี่ขมวดคิ้ว พลางคิดถึงคำถามของอีกฝ่าย.. ทั้งสองส่วนเป็นส่วนผสมของ น้ำยาตายทั้งเป็น และมันก็เป็นหนึ่งในยาขั้นสูงที่เขาได้เรียนรู้มันได้ตอนปีหก เขาว่ามันเป็นคำถามที่ยากเกินไปรึเปล่าสำหรับเด็กปีหนึ่ง …
ฟังเผินๆมันก็เหมือนคำถามธรรมดาที่ต้องการวัดความรู้ของนักเรียนแบบเขา .. แต่ลางสังหรณ์กลับบอกเขาว่า มันไม่ใช่แค่นั้น ..
หรือมันมีอะไรซ่อนอยู่ในคำถามรึเปล่านะ
“น้ำยาตายทั้งเป็นครับ” เมื่อคิดถึงความเป็นไม่ได้ไม่ออก เขาก็ตอบไปตามตรง โดยสเนปนิ่งไปเล็กน้อย แต่ก็ยังคงเอ่ยปากต่อ
“น่าประทับใจ ที่เธอไม่ได้สมองของพ่อเธอมา” แม้จะเหมือนคำชม แต่ก็เป็นคำด่าไปในตัว ..
อีกฝ่ายจะบอกว่าเขาเหมือนแม่อีกแล้วละสิ ฮ่ะๆ..
“งั้นอีกครั้ง .. ถ้าฉันสั่งให้เธอเอาบิซัวร์มา เธอจะไปหาได้จากที่ไหน” อันนี้ง่ายแฮะ มันไว้ใช้คำยาแก้พิษ และอนาคตหมอเช่นเขา ก็หยิบจับน้ำยาตัวนี้หล่นแตกมาไม่รู้เท่าไหร่แล้ว
“กระเพาะแพะครับ ไว้ผสมน้ำยาแก้พิษ” เขาตอบอย่างมั่นใจ แต่ลืมไปว่า สเนปจะคิดว่าเขาอวดเก่งซะเปล่าๆ ดวงตาสีดำยังคงจ้องจับผิดเขา ด้วยสายตาคาดคะเน ผ้าคลุมถูกสะบัดอีกครั้ง ก่อนที่ร่างสูงจะเดินกดดันเข้ามาใกล้เข้ามากกว่าเดิม ..
คุณต้องการจะบอกอะไรผม … เซเวอร์รัส..
ผมอยากจะเข้าใจคุณ แต่มันทำได้ยากเหลือเกิน…
“ไม่ใช่ไม่พูด แต่นายไม่เข้าใจต่างหาก”
เขาชะงักค้าง .. ไม่ใช่กับร่างสูงเบื้องหน้า แต่เป็นความทรงจำที่หวนกลับมาตอกย้ำความจริงที่เขาต้องการจะรู้… ไม่ใช่อีกฝ่ายไม่พูด แต่เพราะเขาไม่เข้าใจ..
สเนปไม่ใช่บุคคลที่จะพูดตรงๆอยู่แล้ว อีกฝ่ายแสดงออกว่าไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ไม่แสแสร้งแกล้งทำ และเพราะแบบนั้น อยู่ๆจะให้พูดบอกอย่างออกมาตรงๆ ยิ่งกับเขาด้วยแล้วยิ่งแล้วใหญ่…
“ถ้านายจำครั้งแรกที่นายพูดกับเขาได้ นายจะเข้าใจความหมาย”
ถ้านี้คือครั้งแรกที่พูดกัน แล้วมันมีความหมายว่าอะไร….
เมื่อความคิดยิ่งแล่นเร็วขึ้นอย่างฉับพลัน พร้อมกับคำถามสุดท้ายที่เขาจำได้…
“สุดท้าย. พอตเตอร์ มองส์ฮู้ด กับวู้ฟส์เบนแตกต่างกันอย่างไร”
ทั้งสองอย่างเหมือนกัน กลับเรียกแตกต่างกัน และความหมายที่ต่างกัน..
เรื่องนี้เขาจำได้..
การให้เกียรติ การยกย่อง …
ความเกลียดชัง และ ความไม่ไว้ใจ…
ตอนนั้นเขาตอบตัวเองไม่ได้ ว่าสิ่งเหล่านี้มันหมายความว่าอะไร … และนานวันเข้ามันก็จางหายไปกับความทรงจำเสียแล้ว … ถ้ารวมกับคำถามก่อนหน้านี้แล้ว
อะไรที่มันซ่อนอยู่กัน..
ต้นอัสโพเดล ก็เป็นแค่พืชชนิดหนึ่ง มีลำต้นสูงแตกกิ่งก้าน ออกดอกสีขาวสว่างทั่วลำต้น.. มีความหมายที่เฉพาะเจาะจงในตัวเอง และ…. จัดเป็นลิลี่ประเภทหนึ่ง..
ต้นเวิร์มวูดก็เป็นสมุนไพรที่รสชาติโครตขมชนิดหนึ่ง แต่น้ำยาที่สกัดออกมา ถ้ามากเกินไปก็จะแปรเปลี่ยนตัวเองเป็นพิษร้าย .. ความหมายก็ตรงตัว… ความขมขื่น เจ็บปวด เสียใจกับการจากไป..
ลิลี่..
การจากไป
ความเสียใจจนถึงหลุมฝังศพ..
ทำไม เขาถึง…….
แปะ…แปะ
เป็นเขาเอง..
“...ทั้งคู่ คือสิ่งเดียว..ฮะ” น้ำเสียงเขาที่สั่นจนเขารับรู้ได้ แม้จะพยายามกลั้นแค่ไหน .. สเนปนิ่งชะงักไปเพราะอะไรบางอย่างที่แสดงออก ของเหลวสีใสค่อยไหลลงเงียบๆ จนกระทบกับโต๊ะ จนสเนปได้แต่นิ่งงันและสับสน
ดวงตาที่สบกันเหมือนกับลืมหายใจไปชั่วครู่ แฮรี่เผยรอยยิ้มกล้ำกลืน ขอโทษอีกฝ่ายผ่านสายตา โดยที่ร่างสูงไม่มีวันเข้าใจ..
จนเพื่อนสาวสังเกตความเงียบที่เกิดขึ้น สะดุ้งตกใจจนร้องเรียกร่างเล็กที่ดูบอบบางราวกับแตกสลาย “แฮรี่! นายเป็นอะไร..นายตอบถูกแล้ว ไม่ร้องนะ!”เฮอร์ไมโอนี่ว่าแบบนั้น กระวีกระวาดหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองซับน้ำตาให้เขา …
แฮรี่ยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองที่เปียกชื้นอย่างไม่รู้ตัว … ดวงตาสีเขียวกระพริบอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ยิ่งเช็ดมันก็ยิ่งไหล .. ยิ่งห้ามมันกลับยิ่งรู้สึก .. บางอย่างถูกปลดภายในจิตใจของเขา เหมือนความสงสัยตลอดมา ได้กระจ่างแต่ใจเขาแล้ว
เป็นเขาเอง..เป็นเขาที่โง่เอง… เป็นอีกฝ่ายที่บอกเขามาตั้งแต่ครั้งแรก .. แต่เขากลับไม่เคยเข้าใจ และเอาแต่โทษอีกฝ่ายว่าไม่ยอมบอกอะไรเลย…
“ผะ ผม ขอโทษฮะ.. ฝุ่นมันเข้าตา ผมแพ้ฝุ่นน่ะครับ..” แฮรี่ยิ้มขอโทษแม้น้ำตาจะเต็มใบหน้า เฮอร์ไมโอนี่แทบค้อนสายตากล่าวโทษเจ้าของคาบที่กดดันแฮรี่ไปเสียแล้ว …
นักเรียนต่างมองสเนปด้วยสายตาซุบซิบ จนสเนปรู้สึกตัวเมื่อเห็นรอยยิ้มแสนเศร้าของแฮรี่ ได้แต่กลืนคำพูดของตัวเองกลับไป แม้ในใจจะแปลกใจกับท่าทีของเด็กชายก็ตาม..
“เห็นแก่ความพยายามและความตั้งใจ ..ฉันหักห้าคะแนน สำหรับความล่าช้าในการตอบ..” ไม่แม้แต่จะพูดถึงน้ำตาที่ไหลอาบแก้มแฮรี่ ซึ่งแฮรี่เข้าใจดี พลางเช็ดน้ำตาของตัวเองเงียบๆ
กริฟฟินดอร์ไม่พอใจกับการตัดสินคะแนนของสเนป เห็นชัดเลยว่าเขาจงใจกลั่นแกล้งแฮรี่ พอตเตอร์ของพวกเขา ถ้าแฮรี่ตอบไม่ได้มากกว่านี้ จะไม่โดนหักเยอะกว่านี้อีกรึไง..
สลิธีรินนั้นไม่ใส่ใจกับการหักคะแนน เพราะยังไงสเนปก็ศาตราจารย์ประจำบ้าน … ได้แต่ยิ้มเยาะพวกสิงห์จอมโวยวายไปตามระเบียบ…
ผมเองก็เสียใจ…
ที่ทำให้คุณต้องเจ็บปวด.. เสมอมา
ผมขอโทษ… ที่ช้าเกินไป..
แต่หวังว่าจะไม่สายเกินไป
กรี้ดดดดดดดดด ไม่ช้าลูก
แม่ว่ามันไม่ช้า ลุยเลยลูก
ชาติก่อน? ไม่ได้เคลียร์กันเรื่องนี้เลย
มีแค่เรื่องคำทำนาย กับรู้ว่าสเนปรักแม่มาก
แต่ก็แค่นั้น มันยังติดเป็นตราบาปในใจของป๋าเขาเสมอ
ความรู้สึกของป๋าเขา ยังไม่ได้รับการชำระล้าง
ไม่ว่าความเสียใจกับความเจ็บปวดของป๋าเขาก็ยังอยู่
ยิ่งน้องอยู่ตรงหน้าไม่ไปไหน มันก็เหมือนตอกย้ำแหละ
เราจะให้น้องกลับมาประสานรอยร้าวซะที
ไม่ควรมีใครต้องเจ็บปวด กับสิ่งที่มันผ่านไปแล้ว
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น