ตอนที่ 55 : ตอนพิเศษ fc พี่ฟาส2 จบ

อย่าว่ากันที่แต่งออกมาแนวนี้ เพราะเราเป็นแบบนี้อยู่แล้สสสส อะเคร๊!! แต่งมาสนองตัวเอง5555+

ขอบคุณที่ทุกคนติดตามมาตลอดนะคะ

พิเศษ fc พี่ฟาส จบ

ทั้งสองคนก็เดินไปขึ้นลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังชั้นบนที่เป็นห้องทำงานของฟาส ขนุนเคยมาที่นี่แล้วสามสี่ครั้ง แต่เพียงแค่สามสี่ครั้งที่ว่านั่น ทำให้พนักงานทุกคนตั้งแต่ระดับสูงไปจนถึงแม่บ้านต่างรู้จักขนุนกันหมดทุกคน เหตุเพราะ แต่ละครั้งที่มาคนตัวเล็กมักจะขจัดและขับไล่ความวุ่นวายและความร้อนภายในบริษัทออกไปด้วยทุกครั้ง และครั้งนี้ทุกคนก็หวังให้เป็นแบบนั้น เพราะตลอดสี่ห้าวันที่ผ่านมาที่นี่เหมือนมีไฟร้อนๆจ่อก้นทุกคนอยู่ตลอดเวลา เอาเป็นว่าไม่มีใครอยากอยู่เฉยเลยสักคน ทุกคนต้องพยายามหางานมาทำให้ยุ่งเข้าไว้ไม่เว้นแม้แต่ แม่บ้าน….

 แต่ละคนเมื่อเห็นว่าใครที่เดินมาข้างๆฟาสก็พากันทำหน้าเหมือนเห็นเทวดาลงมาโปรด ‘รอดแล้วกู’ นี่คือสิ่งที่ทุกๆคนคิดออกมาพร้อมกันเมื่อเห็นหน้า ขนุน

“คุณอรครับ” 

ฟาสเรียกเลขาหน้าห้องที่กำลังก้มหน้าก้มตารีบทำงานให้ฟาสอยู่ โดยไม่มันได้มองว่าฟาสเดินมาอยู่หน้าโต๊ะแล้ว ทำให้ตอนที่ฟาสเรียกเลจาสาวถึงกับผวาเสียงก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นมามองและตอบรับเสียงติดขัด

“คะ..คะคุณฟาส”

“เดี๋ยวผมจะรีบสะสางงานด้านใน อย่าให้ใครเข้ามารบกวนผมเป็นอันขาดนะครับ”

“ค่ะ ได้ค่ะ เอ่อ สวัสดีค่ะคุณขนุน”

“สวัสดีครับ แต่ว่าเรียกแบบนั้นอีกแล้วนะครับพี่อร ผมบอกแล้วไงเรียกขนุนเฉยๆก็พอครับ”

“ขอโทษค่ะอรลืมตัว น้องขนุนจะทานอะไรมั้ยคะ เดี๋ยวพี่ยกเข้าไปให้ในห้องค่ะ”

“เอาอะไรมั้ยขนุน”

“ไม่ครับ ไม่เป็นไรผมกินมาอิ่มแล้ว^^ ส่วนนี่ของฝากครับ ฝากพี่อรแบ่งให้พี่ๆคนอื่นด้วยนะครับ วันนี้พวกพี่ๆดูเครียดกันนะครับ ผมเดินเข้ามามีแต่คนยุ่งๆทั้งนั้นเลย ยังไงก็ดูแลตัวเองกันด้วยนะครับอย่าโหมงานกันเยอะนัก ผมเป็นห่วง^^”

พอขนุนพูดแบบนี้เลขาอรยิ่งยิ้มเอ็นดูเด็กตรงหน้าเข้าไปใหญ่ คนอะไรมันจะน่ารักขนาดนี้ ถ้าไม่ติดว่ามีคุณฟาสเธอจะติดต่อให้น้องชายเธอจริงๆด้วย!

“หึ ห่วงคนอื่นแล้วพี่ล่ะครับ” 

ฟาสหันมาพูดแกล้งคนตัวเล็กข้างๆพร้อมบีบจมุกเบาๆไปหนึ่งที

 เลขาอรหันมองขวับเมื่อคนอย่างประธานของเธอกำลังเรียกร้องความสนใจจากคนข้างๆ

 “งื้อ….พี่ฟาสอ่ะ ตอนนี้ผมเป็นห่วงพี่ที่สุดเลยรู้เอาไว้นะครับ ห่วงมากๆด้วย” 

ขนุนโยกหน้าหนีมือฟาสก่อนจะกอดแขนแล้วเอาหน้าถูแขนฟาสอย่างเอาใจ มองดูเหมือนมีลูกแมวมาออดอ้อนในสายตาของทุกคน

ฟาสที่ไม่ค่อยได้เจอขนุนในลักษณะขี้อ้อนน่ารักน่าฟัดแบบนี้ก็อดที่จะตกใจไม่ได้ แต่บอกเลยว่าเขาชอบขนุนเวอชั่นนี้มากๆ ฟาสเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะรู้ว่าตัวเองเขินคนตัวเล็กนี่เล็กน้อยและกำลังจะอดใจไม่ไหว จับคนตัวเล็กฟัดซะตรงนี้

พนักงานหลายคนที่เห็นและเลขาสาวที่อยู่ในเหตุการณ์แบบติดชิดก็ไม่พลาดที่จะได้เห็นเจ้านายตัวเองหูแดงและหันหน้าหนีคนที่กำลังอ้อนอยู่ เหตุการณ์แบบนี้ใช่ว่าใครจะได้เห็นง่ายๆ ทุกคนถึงกับตกใจและเกือบหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่าคนอย่างประธานก็เขินเป็น ที่สำคัญประธานที่น่ากลัวของพวกเขาแพ้ทางให้กับเด็กน้อยหน้ารักที่ชื่อว่าขนุน

ฟาสรีบพาคนตัวเล็กเดินเข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตูล๊อคห้องทันที

“ขนุนนั่งเล่นรอที่โซฟาก่อนเลยนะ เดี๋ยวพี่รีบปั่นงานก่อน”

“ครับ^^”

สิบนาทีผ่านไประหว่าที่ฟาสกำลังรีบทำงานของตัวเอง สายตาของเขาก็แอบๆเหลือบมองคนที่นั่งกดโทรศัพท์และแอบมองเขาเป็นระยะเช่นกันอยู่ตลอด

“มีอะไรหรือเปล่าครับขนุน เห็นเรามองพี่บ่อยๆ” 

ฟาสพูดออกมาพร้อมวางปากกาและมองมายังคนที่กำลังแอบเงยหน้ามามองเขาพอดี คนตัวเล็กที่รู้ตัวว่าโดนจับได้ก็สะดุ้งเล็กน้อย

“คือ…..คือว่า ผม เอาวะขนุน” 

ขนุนอึกอักมองหน้าฟาส ก่อนจะตัดสินใจวางโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นเดินไปหาฟาสที่โต๊ะทำงาน

“หือ….มีอะไรครับ”

 ฟาสเห็นคนตัวเล็กเดินมาข้างเก้าอี้ เขาจึงหมุนเก้าอี้หันมาหาคนตัวเล็กเพื่อจะมองหน้าชัดๆเวลาพูด แต่สิ่งที่ขนุนทำ ทำให้เขาแอบสะดุ้งเสียวเล็กน้อย เพราะเมื่อฟาสหันไปขนุนก็นั่งคร่อมตักเขาทันที พร้อมกับเอาแขนคล้องคอฟาสและมองหน้าด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีจัด

“!!!!”

“///คะ…คือว่า พี่ฟาสครับ  ผมไม่รู้ว่าพี่คิดอะไรอยู่ ตะ…แต่ผมอยากเอาใจพี่ ไม่อยากให้พี่เป็นแบบนี้เลย หรือบางทีผมอาจจะคิดเข้าข้างตัวเองมากไปที่พี่เป็นแบบนี้อาจจะไม่ใช่เพราะผมก็ได้ แต่ผมอยากทะ...ทำให้พี่บ้าง ถ้าพี่ไม่ชอบก็บอกนะครับ ผมจะหยุด” 

พูดจบคนตัวเล็กก็ก้มลงไปประกบปากหนาทันที และแน่นอนว่าขนุนเป็นคนเริ่มคนตัวเล็กแอบสั่นเล็กน้อยเพราะไม่เคยเริ่มก่อนและดูเงอะงะเมื่อเขาพยายามจะส่งลิ้นเข้าไปในปากของฟาส ฟาสเห็นแบบนั้นแต่เขากลับชอบความไม่ประสีประสานั่นจนเขาอดทนรอต่อไปไม่ไหวก็จัดท่าหันองศาหน้าให้เข้าที่และส่งจูบที่ดูดดื่มเร่าร้อนกลับไป มือหนาก็จับประคองหน้าให้คนตัวเล็กรับจูบที่เขาส่งให้ไม่หยุดจนคนตัวเล็กเริ่มอ่อนปวกเปียกเพราะรสจูบที่แสดงถึงความโหยหาและอ่อนโยนนั่น

“ขนุนเข้าใจถูกครับ พี่อาจจะดูงี่เง่าที่ทำให้ขนุนเป็นห่วงแบบนี้ แต่พี่บังคับตัวเองไม่ได้จริงๆ ทั้งที่พี่ก็รู้ว่าขนุนเองก็รักพี่ไม่ต่างจากไอ้พีกับไอ้ผา แต่พี่คะ…..อืม” 

ฟาสที่กำลังจะพูดต่อก็ถูกปิดปากด้วยปากเล็กอีกครั้ง 

ขนุนพอจะเข้าใจความรู้สึกฟาส และไม่อยากให้ฟาสพูดอะไรแล้วจึงมอบจูบไปปิดปากร่างสูงแทน

“ผมรู้ ผมเข้าใจ ผมแคร์พี่นะ ผมแคร์ความรู้สึกพวกพี่ทุกคน เพราะฉะนั้นเวลามีอะไรที่พี่ต้องการหรือไม่สบายใจ พี่บอกผมได้เสมอนะครับ พี่อย่าลืมนะครับว่าพี่เป็นคนที่ผมรัก ผมทำให้ได้ทุกอย่างถ้าเพื่อคนที่ผมรัก^^”

ขนุนผละจูบออกก่อนจะบอกความรู้สึกของตัวเอง

“……เราก็เป็นคนที่พี่รัก และรักมากที่สุดด้วยนะครับจำไว้” 

ฟาสบอกก่อนจะประกบจูบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คงไม่ใช่แค่จูบ เพราะขนุนสัมผัสถึงบางอย่างมาได้สักพักแล้วว่าสิ่งนั้นของฟาสมันกำลังแข็งมากขนาดไหน

“อืม……” 

มือหนาล้วงเข้าไปใต้เสื้อก่อนจะสะกิดที่ยอดอกสีสวยจนคนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งแอ่นรับ

“พะ..พี่ฟาส เดี๋ยวผมจะทำให้พี่////”

“หือ!?.....ซี้ด” 

ฟาสตกใจเมื่อขนุนพูดแบบนั้นพร้อมกับเอื้อมมือเล็กลงมาลูบตรงกลางลำตัวที่เปล่งนูน ทำให้ฟาสอดเสียวจนต้องร้องออกมาไม่ได้

“อยู่เฉยๆก่อนนะครับ ผมจะดูแลพี่เอง”

 ขนุนเลื่อนตัวลงมานั่งระหว่างขาและปลดกางของฟาสออก

(ตัดฉับ555+ เจอกันในกลุ่มนาจา^^)

.

.

.

เสียงเนื้อกระทบเนื้อยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จากที่ห้องทำงานฟาสก็ย้ายเข้ามาอยู่ในห้องอีกห้องที่เขาใช้พักผ่อนเวลาไม่ได้กลับบ้านแทน มันมีเตียงที่ทำให้ขนุนนอนได้สบาย?จึงทำให้ฟาสต่อเกมส์รักไปอีกหลายยก จนคนตัวเล็กต้องร้องขอให้พอ เพราะไม่ไหวแล้ว ฟาสเองถึงจะเสียดายแต่ก็ต้องยอมหยุดเพราะแค่นี้คนตัวเล็กก็ให้เขามากพอแล้ว ฟาสเช็ดเนื้อเช็ดตัวและแต่งตัวให้ขนุนเรียบร้อยเหมือนเดิม ก่อนที่ตัวเขาเองจะเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยเช่นกัน พอหันมาอีกทีขนุนก็หลับไปแล้ว ฟาสเลยปล่อยให้ขนุนนอนไปก่อน และตัวเองก็มาต่องานที่ค้างให้เสร็จๆไป ไม่ถึงชั่วโมงฟาสก็ทำงานเสร็จ เขาก็เก็บข้าวของของตัวเองและขนุนใส่กระเป๋า

“คุณอรครับ เดี๋ยวรบกวนคุณอรช่วยเอาของผมไปไว้ที่รถให้ทีนะครับ  และถ้าเอาไปเก็บเสร็จแล้วก็เข้ามาหาผมด้วยนะครับ ผมมีเรื่องจะแจ้งให้พนักงานทุกคนทราบ”

ฟาสต่อสายไปหาเลขาหน้าห้อง สักพักเลขาอรก็เดินเข้ามาหยิบของออกไปไว้ที่รถให้ จากนั้นเธอก็กลับขึ้นมาบอกฟาสทันทีว่าเรียบร้อยแล้ว

“เรียบร้อยค่ะคุณฟาส มีอะไรเพิ่มเติมอีกมั้ยคะ”

“อืม…ก็ไม่มีอะไรมากครับ กะว่าจะประชุมพรุ่งนี้ แต่ผมว่าจะหยุด ผมเลยฝากคุณอรไปแจ้งแทนเลยดีกว่าครับ”

“ค่ะ ได้ค่ะ”

 เลขาอรหยิบสมุดปากกาขึ้นมาเตรียมจดคำสั่งทันที

“เรื่องยอด ครั้งนี้ผมจะยกให้ ผมจะไม่พูดถึงมันอีกเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น แต่อยากให้ทุกคนตั้งใจทำงานกันให้มากกว่านี้นะครับ และถ้ายอดเกินเป้า 5% สัก 5 เดือน ผมจะเพิ่มโบนัสสิ้นปีให้พนักงานทุกคนอีก1เท่าครับ คุณไปแจ้งเบื้องต้นเอาไว้ก่อน แล้วอีกสองสามวันผมจะเรียกประชุมอีกทีครับ ก็ทั้งหมดมีแค่นี้ คุณอรมีอะไรจะให้ผมเซ็นอีกมั้ยครับ เดี๋ยวผมจะกลับแล้ว”

 “…….”

พอฟังจบเลขาสาวถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ จนเกือบทำสมุดปากกาหลุดมือไปแล้ว ทำไม ทำไม!!!!?? มันถึงได้พลิกจากหลังมือเป็นหน้ามือแบบนี้ โดนด่าโดนว่ากันข้ามวันข้ามคืน แต่พอหายมาอยู่กับน้องขนุนเพียงไม่กี่ชั่วโมง กลับจะลืมเรื่องยอดตกไปง่ายๆแบบนี้แถมมีข้อเสนอจะเพิ่มโบนัสให้อีกด้วย โอ้!!!พระเจ้า ทำไมอะไรบทจะง่ายมันก็ง่ายขนาดนี้……อรอยากจะกรี๊ดใส่ขนุนน้อยดังๆสักสองสามที หนูคือไอดอลของพี่!!!!

“คุณอรครับ คุณอร?” 

ฟาสเห็นเลขาสาวนิ่งไปก็ลองเรียกดู

“คะ…คะ ค่ะ ได้ค่ะ ทุกอย่างตามนี้เลยค่ะ” 

อรรีบตอบรับทันทีเพราะกลัวว่าเจ้านายจะเปลี่ยนใจ

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ คุณฟังที่ผมพูดทั้งหมดใช่มั้ยครับ”

“ค่ะ ฟังทั้งหมดจำได้หมดเลยค่ะ ส่วนเอกสารไม่มีแล้วค่ะ”

“โอเคครับ งั้นเดี๋ยวผมกลับเลยแล้วกันครับ เดี๋ยวคุณโทรตามให้คนขับรถ ขับมารอผมที่ทางออกด้านหลังเลยนะครับ”

“ค่ะ ได้ค่ะ^^” 

อรรีบออกจากห้องไปทำงานที่รับมอบหมายทันทีแบบไม่มีตกหล่น

เรื่องนี้ทำให้คนในบริษัทนี้รู้ได้ทันทีว่าขนุนมีอิทธิพลและสำคัญกับฟาสมากขนาดไหน สำคัญขนาดที่ว่ายอดตกก็ไม่เป็นไรถ้าขนุนน้อยมาคุม เอ้ย!! มาดูแลอยู่ใกล้ๆ จะเปลี่ยนประธานสุดเนี้ยบและโหดให้กลายเป็นป๋าใจดีได้ในทันที

.

.

จบ. พาสพี่ฟาส #fcพี่ฟาส

________________________

เบื้องหลัง คนที่คุณก็รู้ว่าใคร

ฟิว: พี่เทคพิมไปเลยค่ะว่าต้องทำแบบนี้

เทค : ฟิว มันต้องขนาดนี้เลยเหรอ 

เทคทำหน้าลำบากใจ ในฐานะที่อยู่ตำแหน่งเดียวกันกับขนุน และรู้ว่าขนุนขี้อายขนาดไหน เขาเองอยากแกล้งน้อง แต่ไม่คิดว่าจะมีคนที่โหดกว่าเขาขนาดนี้!!

ฟิว: แปปนึงนะคะ

ฟิวกดโทรศัพท์ตัวเองส่งไลน์เข้าเครื่องเทคที่นั่งอยู่ข้างๆ

เทค: เห้ย!! ไปเอามาจากไหนเนี่ย!!!

เทคตกใจเมื่อเห็นขั้นตอนวิธีการต่างๆที่ฟิวส่งมา 

ฟิว: นิยายค่ะ!  แต่ช่างเถอะจากไหนก็ช่าง ส่งเลยค่ะพี่ เร็ว นั่นๆขนุนถามมาอีกแล้วว่าต้องทำไงบ้าง

เทค: อะ เอาแบบนี้เลยระ....แม่!

แม่สา: เทค....เราเป็นคนทำอะไรช้าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก แม่ยืมโทรศัพท์ตอบแทนเอง ขนุนรอนานแล้วเห็นมั้ยลูก

แม่สากดส่งให้ขนุนรัวๆ ฟิวเองก็ส่งขั้นตอนและวิธีปรนเปรอ แค่กๆๆ!! วิธีง้อ ให้แม่สาส่งต่อให้ขนุนอีกทีรัวๆเช่นกัน

ขนุน.......พี่ขอโทษ พี่ไม่คิดว่าจะมีคนที่โหดร้ายขนาดนี้อยู่ข้างตัว T^T จะมีใครน่ากลัวเท่าสองคนนี้อีกมั้ยครับ

ฟิว: แม่คะๆ นี่ค่ะวิธีใช้ลิ้น ส่งเลยๆ

แม่สา: โอเคลูก.....

_____________________________

แถม

ระหว่างทางกลับบ้าน

"พี่ฟาสๆ!! จอดก่อนครับจอดก่อน"

"มีอะไรขนุน!?" 

"ถอยรถไปนิดนึงครับ" 

ถึงจะงงและไม่เข้าใจแต่ฟาสก็ทำตามที่ขนุนบอก 

"พอครับ นั่น...!" 

ขนุนบอกให้หยุดก่อนจะมองไปที่ข้างทางที่เป็นป่าติดถนน คือถ้าไม่สังเกตุคงจะไม่มีใครเห็นเลยว่ามีอะไรนอนอยู่ตรงนี้

ขนุนไม่ต้องคิดนานรีบเปิดประตูรถลงไปดูทันที ฟาสเองก็รีบทำไม่ต่างกันแต่นั่นทำเพราะเป็นห่วงคนที่รีบลงไปก่อนมากกว่า

"พะ...พี่ฟาส พวกเขาจะเป็นอะไรมั้ย" 

ขนุนถามเสียงสั่น 

เขาค่อยๆประคองเด็กน้อยสองคนที่นอนอยู่ขึ้นมา เด็กทั้งสองดูแล้วน่าจะอายุประมาน10-12ขวบได้  เป็นเด็กผู้ชายที่หน้าตาคล้ายกันเหมือนจะเป็นแฝดแต่เพราะมอมแมมมากทำให้ดูไม่ค่อยออก ที่หัวของทั้งสองคนมีเลือดติดอยู่และนอนหลับนิ่ง

ฟาสตั้งสติได้ก็อุ้มเด็กทั้งสองขึ้นรถ ขนุนเองก็ตามขึ้นรถทันทีเพื่อไปโรงพยาบาล

มารู้ที่หลังคือทั้งสองเป็นเด็กฝาแฝดกำพร้า ชื่อมิส กับ เลิฟ  พ่อแม่เสียและโดนโกงโดยผู้ใหญ่ใจร้าย และคงจะถูกทำร้ายมาแล้วนำมาทิ้งไว้ข้างทาง แต่เด็กทั้งสองไม่พูดอะไรเกี่ยวกับคนที่ทำร้ายเลย ทำให้ไม่มีใครทำอะไรได้

ขนุนมองเด็กทั้งสองคนด้วยความเอ็นดูปนสงสาร เขาเข้าใจถึงการสูญเสีย และการอยู่อย่างโดดเดี่ยวเคว้งคว้างไม่มีที่ให้พึงพาดี และเด็กสองคนนี้เพิ่งจะอายุแค่10ขวบ ขนุนก็ยิ่งเห็นใจสงสารเข้าไปใหญ่ ทำให้เขาเกิดความคิดนี้ขึ้นมา

"มาอยู่กับผมมั้ย^^มิส เลิฟ"

นี่คือคำถามที่ดีที่สุดที่เขาคิดได้ในตอนนั้น และเขาก็หวังกับคำตอบจากเด็กทั้งสองมากที่สุดในช่วงเวลานั้นด้วย

"..../...." 

ทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนจะมองหน้าขนุนอีกครั้ง และให้คำตอบที่คนตัวเล็กต้องยิ้มหน้าบานออกมา

"^______^" 

จบ.....จิงๆละ

_____________________

ขอบคุณทุกคนที่อยู่ตามอ่านมาจนถึงทุกวันนี้นะคะ เราอาจจะลงช้าไปบ้าง แต่ก็มาลงถึงจะนานไปหน่อยก็เถอะ555+ ยังไงก็ขอบคุณจริงๆค่ะ กำลังใจครั้งสุดท้ายเพื่อเขียนเรื่องต่อๆไปนะคะ และจะขยันลงให้มากกว่าเดิม ดองให้น้อยลง555+ แหม่คนเรามีตันกันได้เนอะ^0^55+

สุดท้ายนี้ รักคนอ่านและคนคอมเม้นมากๆค่ะ

พวกคุณเป็นกำลังใจที่ดีของนักเขียนทุกคนนะคะ

จุบุ