อย่าเล็งผมเพราะผมขี้เหร่ fall in love [yaoi] (4P) END
ตอนที่ 7 : S7 คนแรกที่รู้ความลับ
S7
“เลิกเรียนไง กูไม่ได้ชวนตอนเรียน… แต่เดี๋ยวนะ….. เด็กมึง? คือไร ขนุนเป็นเด็กมึงตั้งแต่เมื่อไหร่”
“......!!”
“หือ.../เออว่ะ/....” เพื่อนทั้งสามคนมองมาที่พี
“….หือ! ….ก็…..…เด็กในปกครองกูไง มันทำงานให้กู ก็ต้องเด็กกูซิ”
“เหรอ/หรา/หึหึ”
เสียงแรกผาเสียงที่สองเทคและเสียงหัวเราะเบาๆจากฟาส =_=;
“อะไรพวกมึง! ก็เรื่องปกติป่ะ!”
พีตอบกลับไป เหมือนมันเป็นเรื่องปกติจริ๊งๆ ร่างเล็กที่ไม่ได้สนใจอะไรกับบทสนทนา ตั้งแต่พีเริ่มพูดก็กำลังเก็บโต๊ะ ไปอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว เหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง
“ขนมหวานครับ”
ขนุนยกขนมมาให้ทุกคนที่โต๊ะมีบัวลอย2 ลอดช่อง2 เพราะที่เป้ให้มามันถุงใหญ่เลยแบ่งใส่ถ้วยมา เขาคงกินคนเดียวไม่หมดแน่ๆ เสียดายของ
“ผมไม่รู้ว่าพี่เทคกับคุณฟาสจะมา เลยซื้อบัวลอยมาแค่2ถุง แต่มีลอดช่องแทน ทานได้หรือเปล่าครับ”
“ไม่เป็นไร ทานได้ดิ ชอบด้วย”
“ขอบใจ” ฟาสตอบไปเบาๆพร้อมตักลอดช่องกิน
“ทำไมของพีมันใส่ไข่ ของพี่ไม่มีล่ะขนุน”
ผาถามขึ้นมาเมื่อมองถ้วยของพีสลับของตัวเอง
“ก็ครั้งที่แล้วไม่ใส่ไข่ ผมก็คิดว่าพี่ชอบแบบนั้น เห็นไม่ได้สั่งด้วย ส่วนพี่พีผมเห็นพี่เขาชอบกินเลยสั่งมาให้น่ะครับ”
“หึหึ‘พิเศษ’ใส่ไข่”
พีพูดเบาๆพร้อมยื่นหน้าไปหาผาเหมือนเยาะเย้ย
“…..ครั้งหน้าพี่ก็เอา พิเศษ นะขนุน ไม่เอาธรรมดา”
ผาหันไปบอกคนตัวเล็กที่ยืนมองอยู่ก่อนแล้ว ขนุนพยักหน้ารับรู้ส่วนฟาสกำลังมองปฏิกิริยาพีและผาต่อไปเงียบๆพร้อมกับยิ้มน้อยๆเหมือนเจอเรื่องถูกใจ
เมื่ออิ่มหนำทุกคนก็ทยอยกันไปนั่งที่โซฟาห้องรับแขก ดูทีวีคุยเล่นกันไป ส่วนขนุนก็เดินมาจัดการล้างถ้วยชามต่อในครัว เพราะตั้งใจมากเกินไป เลยไม่ได้สนใจคนที่มาด้านหลัง และ กำลังยืนประชิดตัวเขาอยู่ตอนนี้
“แต่งหน้าเนียนดีนะ….”
“อุ้ย!!!!...”
คนตัวเล็กตกใจจานเกือบหลุดมือดีที่คนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังคว้าไว้ได้ทันก่อน
“หึหึ”
“คุณฟาสตกใจเลยครับ แล้วเมื่อกี้ว่าอะไรนะครับ…!!”
ร่างเล็กรับจานที่ฟาสคว้าไว้ทันมาวางในซิ้งเสร็จ ก็ล้างมือ และหันมาถามอีกครั้งก่อนจะผงะนิดนึง ที่ฟาสมายืนชิดเกินไป
“ขยับไปหน่อยมั้ยครับผมยืนไม่ถนัด”
ร่างเล็กดันคนตัวสูงอย่างฟาสเบาๆและเนียนๆให้ไม่ดูเสียมารยาท
ฟาสมองดูปฏิกิริยาเว้นระยะห่างของขนุนก็ต้องเริกคิ้วขึ้นนิดนึง หึหึ ก็เพราะชีวิตเขามีแต่คนอยากจะเข้าใกล้เรื่องหน้าตากับหุ่นนี่ก็มั่นใจในระดับหนึ่ง ยิ่งเรื่องฐานะเขาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าพี หรือเพื่อนคนอื่นเลย เป็นถึงเจ้าของห้างชื่อดัง ถึงจะมีแค่ไม่กี่สาขาแต่ก็รวยพอจะดึงดูดคนให้เข้าหาได้ เพราะเงิน อีกอย่างกิจการเหล่านี้เป็นของเขากับน้องสาวแค่สองคนถึง90% มีหุ้นส่วนอื่นๆอีกนิดหน่อย10% กระจายๆไป กิจจการนี้เกิดขึ้นเพราะพ่อเขาเป็นคนเริ่มต้นมันเป็นกิจการเล็กๆ แต่พ่อเขาก็มาเสียเพราะโรคมะเร็ง แม่เขาก็เลยย้ายไปอยู่ต่างประเทศ แต่งงานมีครอบครัวใหม่ ไม่มายุ่งเกี่ยวเลย ทิ้งกิจการเล็กๆที่นี่ไว้ให้เขากับน้องสาว แต่เขาก็สาน ต่อจนมันงอกเงยขึ้นมาได้มากมายขนาดนี้ คือเรียกว่ามีเท่าไหร่ก็ใช้ไม่หมด และก็ไม่แปลกใจถ้าจะมีคนมากหน้าหลายตา และหลากรูปแบบพยายามตีสนิทหรือเข้าหาเขา พอเจอคนเว้นระยะห่างเลยเกิดสนใจถึงจะรู้ว่าร่างเล็กตรงหน้าไม่รู้ว่าเขามีฐานะ แต่ถ้าเป็นเพื่อนกับเจ้าของโรงแรมแบบไอ้พีได้คนตัวเล็กนี่ก็น่าจะพอเดาออกว่าเขาก็ไม่ธรรมดา แต่จะว่าไปทั้งไอ้พีไอ้ผาและไอ้เทคก็ถูกปฏิบัติแบบปกติไม่มีเข้าหาใครเลยนี่นะ น่าสนใจ
“หึหึ….ป่าวไม่มีอะไรแค่บอกว่าแต่งหน้าได้ดีหือ..กระนี่ก็ทำเหรอเนียนดีนะ”
ฟาสพูดพรางยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกนิด
“…!! คุณฟาส…รู้เหรอครับ!!”
“…รู้สิ พี่เป็นคนแนะนำเรา ให้กับไอ้พีเอง อ่อ เรียกพี่ก็ได้เหมือนที่เรียกพวกมันน่ะ”
ฟาสพูดอย่างไม่ถือเพราะตัวเล็กนี่ซื่อและแปลกจนน่าสนใจ
“ครับ…แล้วพี่....จะไม่บอกใครใช่มั้ยครับ”
ขนุนทำสีหน้าคิดหนักมองฟาสอย่างคาดหวัง
“หึหึ ถ้าพี่จะบอก พี่บอกไปนานแล้ว ไม่แนะนำเราให้มันหรอก”
“เฮ้ออออ ขอโทษนะครับ ที่โกหกพวกพี่ทั้งที่พวกพี่ๆ ก็ดีกับผมมากแท้ๆ แต่…ผม”
“พี่รู้ ลุงพรเล่าเรื่องของเราให้พี่ฟังแล้วล่ะ พี่เข้าใจ ทำที่เราสบายใจเถอะ”
“ขอบคุณมากครับ พี่ฟาสถ้ามีอะไรให้ช่วย บอกผมได้เลยนะครับ^___^”
ฟาสมองใบหน้ายิ้มละไมของคนตัวเล็กแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าน่ารักและดึงดูด ทั้งที่หน้าตาตอนนี้ของขนุนก็ธรรมดาเข้าขั้นเชยด้วยซ้ำ ไม่แปลกใจทำไมไอ้พีถึงได้ออกอาการสนใจจนออกนอกหน้า รวมถึงไอ้ผาด้วยหึหึ น่าติดตามสงสัยเขาต้องร่วมเล่นเกมส์นี้ด้วยแล้วล่ะ
“อ่ะ!!!....งื้อออ”
ตัวเล็กร้องออกมาเบาๆ เพราะเผลอเอามือไปขยี้ตาใต้กรอบแว่นนั่น แต่มือที่ยังล้างไม่สะอาดจากน้ำยาล้างจานทำให้ขนุนแสบตาและขยี้หนักขึ้นไปอีก
“อ่าว อย่าขยี้สิ อยู่เฉยๆ มือไม่สะอาดล่ะสิ มานี่มา”
ฟาสรีบคว้ามือขนุนออกจากตาแล้วเอามือขนุนไปล้างและเอาผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำก่อนจะถอดแว่นขนุนออกเพื่อเช็ดตาให้ คนตัวเล็กยอมทำตามและอยู่เฉยๆ ให้เขาจัดการ ขนุนหลับตาแต่ก็พยายามแง้มเปลือกตานิดๆเพื่อมองแต่ก็โดนเอ็ดซะก่อน
“อย่าเพิ่งลืมสิพี่เช็ดให้ เดี๋ยวบอกแล้วค่อยลืม”
“ครับ” ขนุนหลับตาเงยหน้าให้อีกครั้ง
ฟาสมองหน้าขนุนแล้วขำนิดๆเพราะตัวเล็กนี่เชื่อฟังเหมือนเด็กๆ เขาค่อยๆเช็ดที่รอบๆดาวตาที่พอจะมองออกเลยว่าตาโตมากแน่ๆ แต่ที่ไม่ค่อยสังเกตุเป็นเพราะแว่นมันปกปิดไว้อยู่ เผลอมองลงมาที่ปากเล็กอิ่มสีแดงสดน่ากิน เอ้ย!! ฟาสรีบสบัดความคิดนั่นทิ้งทันที
“อ่ะ…เสร็จแล้วลืมตาได้”
ขนุนค่อยๆขยับเปลือกตา และกระพิบถี่จนรู้ว่า ไม่แสบแล้วก็มองหน้าฟาสตาแป๋ว
“หายแล้ว…ขอบคุณครับ”
ฟาสที่มองตาแป๋วๆนั่นก็เผลอสตั้นไปนิดแต่ก็ได้สติเพราะเสียงของขนุนพูด ฟาสอดไม่ได้กับความน่ารักธรรมชาติของขนุน ก็ยกมือขึ้นมาลูบหัวเบาๆ
“ที่หลังอย่าขยี้ตาแบบนั้นอีกนะ ยิ่งเวลามือไม่สะอาดด้วยรู้มั้ย”
“ครับ ^___^” อ่า…ยิ่มหวานอีกแล้ว อืม....ชักติดใจแฮะ
“ทำอะไรกันน่ะ!!!”
เสียงคุ้นหูของผู้มาใหม่ดังขึ้นที่หน้าประตูห้องครัว เรียกสายตาของทั้งสองคนให้หันไปมองอย่างพร้อมเพียง
พีแปลกใจที่อยู่ๆฟาสหายไปนานเลยเดินมาดู ก็เห็นฟาสกับขนุนที่ยืนใกล้ชิดกันมาก..เกินไป ทั้งท่าทางที่สนิทสนมจนเกินเหตุ ทั้งมือที่ลูบหัวร่างเล็กอย่างเอ็นดู ส่วนขนุนก็ยืนให้เขาลูบเฉยๆไม่ปัดออกพร้อมทั้งส่งยิ้มหวานละไมให้คนที่ลูบหัวอีกต่างหาก!!! พีเดินเข้ามาหาทั้งสองคน มองฟาสที่ยังคงไม่เอามืออกจากหัวของขนุนทั้งยังส่งยิ้มมาให้เขาเล็กๆ เป็นยิ้มที่แปลความหมายไม่ได้ว่าจะสื่ออะไรแต่เขาไม่ชอบแฮะ มันดูกวนตีนแปลกๆ
“มึงมาทำอะไรในนี้เนี่ย ไอ้ฟาสออกไปได้และปะ ขนุนมันจะทำงาน”
“หึหึ พี่ไปแล้วนะขนุน ไว้พี่จะมาหาใหม่ เออ กุไปก่อนนะเดี๋ยวมีประชุมพนักงานเจอกันที่ร้านไอ้เทคเลย”
ขนุนยิ้มและพยักหน้ารับส่วนฟาสพอพูดจบก็ขยี้หัวคนตัวเล็กอีกทีอย่างหมันเขี้ยวก่อนจะเดินออกไป
“สรุปคุยอะไรกันกับไอ้ฟาส…ขนุน”
“ก็….ไม่มีอะไรครับพอดีมือเปื้อนแล้วผมขยี้ตาคุณฟาสเลยเช็ดให้น่ะครับ”
“หือ….”
พีที่พึ่งสังเกตุว่าขนุนไม่ได้ใส่แว่นตาอันใหญ่ ก็อดที่จะสนใจดวงตากลมโตนั่นไม่ได้ เลยเผลอมองซะนานทั้งยังเขยื้อนหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก ฝ่ายขนุนที่ก็รู้สึกว่ามันเริ่มจะใกล้ไป ห่างแค่เพียงคืบขนุนก็ผงะถอยออกมานิดนึง
“มะ..มีอะไรหรือป่าวครับ หน้าผมมีอะไรติดหรือป่าว”
“หะ….อ่อ ไม่มีเมื่อกี้พี่นึกว่ามีอะไรติดอยู่น่ะ แต่ไม่มีแล้ว”
“อ่อ ครับ”
“หัวยุ่งหมดแล้ว ไอ้ฟาสเล่นห่าอะไรก็ไม่รู้”
พีนึกขึ้นได้ เพราะหัวที่ยุ่งนิดๆของขนุน เลยลูบหัวตัวเล็กให้เข้าที่ พร้อมกับทำท่าเหมือนปัดอะไรซักอย่างเหมือนตอนที่เป้ลูบหัวขนุนไม่มีผิด
“แหะๆขอบคุณอีกครั้งครับ”
คนตัวเล็กบอกขอบคุณทั้งยิ้มมาให้ขำๆมันคงยุ่งมากซินะคุณพีถึงทนไม่ไหวต้องจัดทรงให้ใหม่ขนาดนี้
“ว่าแต่ แว่นล่ะขนุนถอดแล้ว มองเห็นเหรอ”
“….!!!! อะ..อ่อนี่ครับ ลืมเลย”
ขนุนหันมาหาแว่นตัวเองแล้วรีบใส่ทันทีเขาลืมไปได้ไงเนี่ย ของสำคัญแท้ๆขนุนเอ้ย….!!!
หลังจากเหตุการณ์ในห้องครัวผ่านไปพวกคุณชายเขาก็กลับไปกันหมด และตอนนี้ก็ฟ้ามืดได้เวลาที่พีต้องออกไปตระเวนราตรีกับเพื่อนเหมือนทุกคืนเช่นเคย
“พรุ่งนี้มีเรียนใช่มั้ย ขนุน”
“อ่อ ครับแต่จะทำข้าวเช้าไว้ให้เหมือนเดิมครับ”
“อืม เตรียมชุดให้ด้วยล่ะพรุ่งนี้พี่มีนัดลูกค้า”
“ได้ครับ^__^”
พอรับงานเสร็จ พีก็ออกจากห้องทันที
ส่วนขนุนพอทำอะไรเรียบร้อยก็ 22.30 แล้วเลยไปอาบน้ำนอน
ตกดึก 02.17น.
ขนุนรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำเลยเดินออกมาเข้าพอทำธุระเสร็จก็ได้ยินเสียงมาจากห้องรับแขกแว่วๆ เลยเดินมาดูด้วยความสงสัย
“อะ อ่าห์ๆ อืมๆ อ่าห์ ลึกไป อ่าห์ พี่พี อืมมม”
เสียงร้องติดหวานของเด็กผู้ชายดังมาเป็นระยะแต่ก็พอจะฟังออก
“ซี้ดดด อืมมม”
เสียงครางทุ้มใหญ่นุ่มหู ก็ดังตามมาติดๆ เป็นจังหวะที่ขนุนเดินออกมาเห็นเต็มๆตา ห้องรับแขกที่เปิดไฟหรี่เอาไว้แต่ก็มองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจน ผิดกับตรงครัวที่ขนุนยืนอยู่ มันถูกปิดไฟมืดทึบทำให้สองคนที่กำลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะ ไม่ทันสังเกตุเห็นคนตัวเล็ก ที่ยืนอ้าปากค้างตาโตใบหน้าร้อนฉ่าแดงจัด//// เพราะภาพตรงหน้าที่เห็นร่างหนากำยำที่เห็นบ่อยๆในช่วงเช้าของพี กำลังขยับซ้อนตัวอยู่ด้านหลังของคนตัวเล็ก ที่เล็กประมาณเขานี่แหละ คนตัวเล็กนั่นกำลังอยู่ในท่าคลานเข่าส่งเสียงร้องครางเสียวไม่เป็นภาษา ขนุนเอามือปิดปากแล้วค่อยๆย่องกลับไปเงียบๆ แต่ขาเจ้ากรรมดันไปเตะโดนถังขยะซะได้
ครืดด~`!!
“…!!! ขนุนเหรอ!!!”
พีส่งเสียงตะโกนถามทันทีที่ได้ยินเสียงดังมาจากห้องครัว
“คะ….ครับ พะ…พอดีผมมาเข้าหะ..ห้องน้ำ ผะ..ผมไม่ได้ตั้งใจรบกวนนะครับ ผมขอโทษ///”
“เวรเอ้ย!!….โทษทีนะ……เดี๋ยวพี่เข้าห้องแล้ว”///
“มะ…ไม่เป็นไรครับ ผมเข้านอนแล้ว ฝันดีครับ”
ขนุนกำลังสับสนอยู่ว่าพีโมโหเขา ที่ไปขัดจังหวะหรือเปล่า เพราะได้ยินเสียงสถบดัง แต่พีก็ดันขอโทษเขาซะงั้น งง? ขนุนรีบเดินเข้าห้องนอนด้วยใบหน้าที่ร้อนฉ่า ภาพร่างกายหนาที่ขยับตามอารมณ์ของพียังติดตาเขาอยู่เลยนี่สิ อ๊ากกกก ลบออกไป ลืมๆๆๆซะ //// แต่…มันไม่ยอมลืมอ่ะ T^Tเสียงก็ยังติดหูอยู่เลย
ส่วนทางด้านพีที่ถึงกับอารมณ์กะตุกเพราะไอ้ตัวเล็กดันมาเห็นเขากำลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะซะนี่
“พี่พีตะ..ต่อมั้ยครับ”
นิวหนุ่มน้อยหน้าหวานคู่ขาวันนี้ของเขาทักขึ้นมา
“เข้าห้องเถอะ”
พูดจบพีก็ลุกและเดินเข้าห้องทันทีไม่สนใจคนตัวเล็กที่นอนให้ท่าอยู่ที่โซฟาสักนิดส่วนนิวพอเห็นพีไม่สนใจก็รีบลุกตามเข้าห้องไปทันที
ตอนนี้พีเขามาในห้องแล้วและกำลังสับสนตัวเองเล็กน้อย ช่วงนี้เขามักจะควงหนุ่มน้อยหน้าหวานซะส่วนมาก อีกอย่างคนที่ควงก็ไม่พ้นว่าจะลักษณะคล้ายๆกับ….. เฮ้อเพ้อเจ้อน่า คิดอะไรอยู่วะเนี่ยว่าแต่ขนุนมันจะตกใจมั้ยวะน่ะ
“พี่พีมาต่อกันเถอะครับนิวไม่ไหวแล้ว”
พีหันมาตามเสียง ก็เห็นนิวกำลังนอนให้ท่าเขาอยู่ไม่ต้องรอให้เรียกรอบ2คนบ้าเซ็กส์แบบเขาก็รีบพุ่งเข้าใส่ทันที พรางคิดในใจว่าพรุ่งนี้จะขอโทษขนุนอีกที ?! เอ๊ะ!แปลกๆนะกู
รุ่งขึ้น ขนุนลุกขึ้นแต่เช้าตรู่เหมือนเคย จัดการอาหารเรียบร้อยก็ค่อยๆย่อง จะไปเปิดประตูห้องพี เพื่อเตรียมชุดให้ แต่..ห้องล๊อคง่ะ และเมื่อเข้าห้องไม่ได้ ขนุนก็ตัดสินใจไปเรียนทันทีเพราะต้องไปล้างเมคอัพนี่ด้วย
“แป้ง รอนานป่าว”
เมื่อขนุนเดินเข้ามอมาก็ตรงไปจุดนัดหมายประจำที่เขาชอบมานั่งกับเพื่อนสนิททันที
“ไม่นานๆนั่งรอก่อนเดี๋ยวไปซื้อน้ำแป๊ป”
พอขนุนมาถึงแป้งก็ให้นั่งทันทีเพราะเดี๋ยวคนมาแย่งโต๊ะ ขนุนก็นั่งลงอย่างรู้งาน
กริ๊งงงง`~ ๆเสียงเรียกเข้าดังปุ๊ปขนุนก็หยิบมาดูแล้วกดรับทันที
“คะ…ครับพี่พี”
แต่พอจะคุยเสียงมันดันตะกุกตะกัก ซะงั้น เพราะดันไปคิดถึงภาพติดตาเมื่อวานที่ลอยเด่นขึ้นมาในหัว
‘..ขนุน ทำไมไปเช้าจัง’
“อ่อ พอดีวันนี้มีเรียนแต่เช้าน่ะครับ”
ขนุนพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ
‘อ่อ อืมๆ เออทำไมไม่เตรียมเสื้อให้พี่! พี่บอกแล้วไงว่ามีนัดลูกค้าเช้าน่ะปกติไม่เคยลืมนี่!”
พีพูดเสียงติดดุขนุนหน่อยๆเพราะเขาไม่ชอบให้อะไรมันคลาดเคลื่อนอย่างวันนี้เขาต้องมาลื้อตู้หาเสื้อผ้าใส่เอง
“คือ…ห้องพี่พีล๊อคอ่ะครับขนุนเข้าไม่ได้ และไม่กล้าเรียกด้วยเพราะปกติ เห็นพี่ไม่ล๊อคเลย…. กลัว..พี่ทำ
ธุระอยู่…///”
(ธุระอะไรขนุนตอบ!!! 555+) ขนุนพูดไปติดๆขัดๆ
‘….อ่อ งั้นเหรอ นิว!!! เมื่อคืนนายล๊อคห้องทำไม!! ขนุนงั้นแค่นี้นะพี่จัดการธุระก่อน”
พีพูดกับขนุนทีนึง ก่อนที่จะหันไปคุยกับเด็กนิวที่เขาหิ้วมา พอพูดจบก็ตัดสายไป ปล่อยให้ขนุน งง งวยเล็กๆ และรู้สึกผิดหน่อยๆที่ทำหน้าที่บกพร่องเลยโดนพีดุมาเบาๆ
ทางด้านพี
“มึงจะล๊อคห้องทำไมห๊ะ!! ใครสั่ง!! รู้มั้ยว่ามันทำให้ขนุนเข้ามาในห้องไม่ได้”
“นะ…นิวไม่รู้นี่ครับ”
“….จิ๊!! ยุ่งไม่เข้าเรื่อง!! ออกไปได้แล้วปะรำคาญ!!”
พีตวาดนิวลั่นห้องเพราะหงุดหงิดที่อะไรๆมันคลาดเคลื่อนไปหมด
“ตะ…แต่นิวยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะครับพี่พี”
นิวยังคงใจกล้าตอบกลับไปเบาๆ
“อย่าเยอะ!!! กูไม่ใช่คนใจเย็น มึงทำให้กูอารมณ์เสียแต่เช้า! กูบอกให้ออกไป! นั่นเช็ค!! หรือจะไม่เอา”
“อะ…เอาครับ”
นิวรีบสวมเสื้อผ้าด้วยความไวแสง =_=; คว้าเช็คแล้วรีบออกจากห้องทันทีเพราะดูจากหน้าพีแล้วซักพักระเบิดต้องลงตู้มที่เขาแน่ๆเพราะงั้นเขาขอไม่เสี่ยงเดี๋ยวชวดเงิน
พีกลับมาสงบสติอารมณ์ได้แต่ความหงุดหงิดยังคงอยู่หันไปมองตู้เสื้อผ้าที่ถูกรื้อออกมาด้วยมือตัวเองแล้วนึกในใจนี่กูหาเสื้อผ้าชุดเดียวทำไมมันเละขนาดนี้วะ ด้วยความที่มองแล้วรู้สึกว่าขนุนมาเห็นจะต้องตกใจแน่ๆ เลยหยิบตัวที่เกลื่อนๆพื้นยัดใส่ตู้ไปแล้วรีบปิดประตูตู้ทันทีก่อนที่มันจะไหลถล่มลง !? มา=_=;;
“เฮ้อ….เรียบร้อยขนุนคงเหนื่อยน้อยลงเนอะ” (เอ่อ…ถ้าพีจะยัดขนาดนั้นปล่อยไว้เฉยๆเถอะคุณชาย=_=;;)
พอยัดเรียบร้อย? พีก็นึกขึ้นได้หือ?! …แล้วเขาจะมากลัวขนุนเหนื่อยทำไม ในเมื่อมันเป็นหน้าที่ของขนุนอยู่แล้ว และนี่เขาทำอะไรอยู่เนี่ย พีงงกับตัวเองแบบไม่เคยเป็นมาก่อนเขาไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้ไม่เคยต้องมานั่งกังวลเรื่องของคนอื่นอะไรแบบนี้นอกจากเพื่อนๆตัวเองเอ๊ะ…หรือเพราะเขาเห็นขนุนเป็นเหมือนน้อง อืม…น้องซินะใช่ๆน้อง พอได้ข้อสรุปพีก็เดินออกไปหาลูกค้าด้วยอารมณ์ที่สับสนเล็กน้อยทันที
_________________
จบไปเบาๆอีกตอนจ้า
ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านน้า
และขอบคุณทุกคอมเม้นกำลังใจ จุบุๅ
คนเจ้าชู้ที่ไม่เคยเจอกับความรัก พอเจอเข้าก็ทำไรไม่ถูก