ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่13 การต่อสู้สุดท้าย(100%)
ไรต์ บรรยาย
ตอนนี้พวกเซอร์และฮันก็ออกมาจากปราสาทกันหมดแล้วอิไลที่เป็นเซอร์ไวเวอร์คนใหม่ก็เดินเข้ามาถามเอมี่ว่า
"ผมอยากรู้ว่าเธอรู้ชื่อของผมได้ยังไง?"
ตอนนี้เอมี่เหงื่อตกได้แต่คิดในใจว่า'ซวยล่ะสิ'แต่จะให้เอมี่ตอบไปว่า'ก็ฉันเป็นคนมาจากมิติอื่นและนายเป็นตัวละครในเกมน่ะสิฉันถึงรู้น่ะ'แบบนี้หรอ!? ก็ไม่ได้อยู่ดีเอมี่อ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบไปว่ายังไงจนทามาโมะเข้ามาพูดเปลี่ยนเรื่องว่า
"ขอบคุณที่ส่งนกฮูกมาป้องกันฉันนะ"
"ไม่เป็นไรหรอก"
อิไลจึงต้องหันไปคุยกับทามาโมะแทนทำให้เอมี่เดินออกมาอย่างเนียนๆตอนนี้เอมี่ก็อารมณ์กลับมาเป็นปกติแล้วทำให้สกินของเอมี่กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิมแล้วล่ะ บอกเลยว่าตอนที่เอมี่ทรมานอาคิตะมันกลับไม่รู้สึกผิดสักนิดแต่กลับกันมันกลับรู้สึกสะใจมากเลยล่ะ
"เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ยเอมี่?"
นาอิบเดินเข้ามาถามเอมี่ที่ตอนนี้นั่งมองไปยังคฤหาสน์ของฮันเตอร์อยู่เอมี่จึงตอบไปว่า
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอกแล้วนายล่ะนาอิบ?เป็นอะไรมั้ย?"
เอมี่ถามกลับไปพรางมองนาอิบตั้งแต่หัวจรดเท้าก็โล่งใจเมื่อไม่เห็นรอยแผลอะไรบนตัวของนาอิบ
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก"
นาอิบตอบมาก่อนจะนั่งลงข้างๆเอมี่พร้อมกับกุมมือของเอมี่ไว้เอมี่ก็กุมมือของนาอิบไว้เหมือนกัน'อยากอยู่แบบนี้ต่อไปไม่อยากจากนาอิบไปไหนแต่ว่า...คงเป็นไปไม่ได้หรอก เพราะฉันกับทามาโมะก็ต้องกลับไปที่มิติตัวเองอยู่ดีแล้วจากนั้น...พวกนาอิบก็ลืมพวกเราแล้วล่ะ'พอเอมี่คิดแบบนั้นแล้ว ในใจก็เจ็บขึ้นมาทันทีต้องจากกับคนที่ตัวเองรักนี้มันทรมานมากเลยนะ
ตูมมม~!!!!!
พวกเซอร์กับฮันเตอร์ทุกคนต่างหันไปมองทางเสียงระเบิดอย่างตกใจก่อนจะเห็นแสงสีแดงและสีดำพุ่งออกมาจากคฤหาสน์ของฮันเตอร์เดาได้ไม่ยากเลยว่า เกิดอะไรขึ้นบ้างแสงสีแดงคือลอร่าส่วนแสงสีดำคืออแมนด้าที่ตอนนี้โดนราชินีปีศาจสิงร่างอยู่
ตูม!! ตูม!! ตูม!!
เสียงระเบิดดังขึ้นอย่างต่อเนื่องและรุนแรงขึ้นจนดาร์คทีเซียต้องกางบาเรียปกป้องทุกคนไว้
ตูมมม~!!!!
เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะเงียบไปพร้อมกับที่มีสองร่างบางพุ่งเข้าปะทะกันด้วยอาวุธ
"ไม่มีทางจะช่วยอแมนด้าได้แล้วหรอ?"
โจเซฟหันมาถามดาร์คทีเซียเธอจึงตอบมาว่า
"วิธีน่ะมีแต่ต้องใช้เวลาหน่อยซึ่งฉันก็ใช้วิธีนั้นอยู่"
ใช้อยู่?หมายความว่ายังไงกัน?ดาร์คทีเซียหันไปมองการต่อสู้ที่เริ่มรุนแรงขึ้นอีกครั้งแล้วทั้งสองคนก็ตะโกนออกมาว่า
"ยอมแพ้สะเถอะ!!ยังไงข้าก็ไม่คืนเด็กคนนี้ให้กับเจ้าหรอก!!"
"ไม่มีทาง!!ถ้าฉันไม่สามารถช่วยน้องสาวได้!!ฉันขอยอมตายแบบไม่ได้ไปผุดไปเกิดเลยดีกว่า!!"
พอลอร่าพูดจบก็ยิงลูกธนูออกไปรวดเดียว5อันพร้อมกับยิงเพิ่มไปอีกทีละ5อันแต่ลิลิตก็ใช้ดาบกันไว้ได้ก่อนจะพุ่งเข้ามาประชิดตัวของลอร่าแล้วฟันออกไป แต่ลอร่าก็หลบออกมาได้ถึงจะโดนปาดตรงแขนไปก็เถอะ
"ยังอีกหรอดาร์คทีเซีย!?"
โจเซฟถามขึ้นมาอย่างร้อนรนคงเป็นห่วงอแมนด้ามากๆสินะเอมี่เองก็เป็นห่วงเหมือนกันได้แต่ภาวนาว่าให้ลอร่าช่วยอแมนด้าออกมาได้น่ะ
"ใกล้แล้วรออีก15นาที"
ดาร์คทีเซียพูดขึ้นมาพร้อมกับคอยกางบาเรียป้องกันพวกเราเอาไว้อีก15นาทีหรอเธอกำลังใช้วิธีไหนกันแน่นะดาร์คทีเซีย
ทามาโมะ บรรยาย
หลังจากที่ดาร์คทีเซียบอกว่าขอเวลาอีก15นาทีฉันก็คอยมองดูรอบๆเผื่อจะมีช่องว่างให้ฉันปามีดเข้าไปเบี่ยงเบนความสนใจของลิลิตได้บ้างแล้วก็เจอ!
ฟิ้ว~!
เสียงของคมมีดที่แหวกอากาศทำให้ลิลิตหันมาสนใจก่อนจะเบี่ยงตัวหลบแต่นั่นก็ทำให้ลอร่าเข้ามาประชิดตัวของเธอได้พร้อมกับล็อกตัวของลิลิตเอาไว้ ดาร์คทีเซียที่ยืนนิ่งอยู่นานก็พุ่งเข้าไปด้วยความเร็วทันทีพร้อมกับที่ในมือมีเชือกตอนไหนก็ไม่รู้แต่ที่แน่ๆเชือกนั้นไม่ธรรมดาน่าดู เพราะมันส่องแสงสีทองออกมาด้วยน่ะสิแล้วดาร์คทีเซียก็มัดตัวของลิลิตทันทีลอร่ากระโดดหลบออกมาทันทำให้ลิลิตสิ้นฤทธิ์ทันที
"แน่จริงก็อย่าใช้เชือกแห่งจุดจบสิ!!"
ลิลิตตะโกนออกมาอย่างหัวเสียแต่ดาร์คทีเซียก็ไม่สนใจแล้วก็กดลิลิตลงไปกับพื้นให้เธอนั่งคุกเข่าพร้อมกับพูดว่า
"ไว้รอลูซิเฟอร์มาก่อนฉันถึงจะคลายเชือกให้"
อะไรนะ!?ราชาปีศาจลูซิเฟอร์นั่นน่ะหรอ!?จะให้เขามาหรอ!?แล้วพวกเราจะไม่โดนฆ่าหมกคฤหาสน์หรือไงกัน!?ว่าแต่...ทำไมดาร์คทีเซียถึงได้พูดแบบนั้นล่ะหรือว่าเธอรู้จักกับราชาปีศาจคนนั้นกัน?
"ดาร์คทีเซียเธอรู้จักกับราชาปีศาจหรอ?"
ด้วยความสงสัยฉันจึงถามออกไปเจ้าตัวหันมาทางฉันก่อนจะตอบมาว่า
"..ใช่พวกเราเป็นเพื่อนกันน่ะ"
ฉันถึงกับตาเบิกกว้างทันทีไม่ใช่แค่ฉันหรอกคนอื่นๆก็ตกใจเหมือนกันใครจะไปคิดล่ะว่าเจ้าของเกมIdentity Vอย่างดาร์คทีเซียจะเป็นเพื่อนกับราชาปีศาจลูซิเฟอร์น่ะ!
"ปะ..เป็นเพื่อนกันงั้นก็หมายความว่า..."
"เปล่าฉันไม่ใช่ปีศาจหรอกแค่...แม่มดคนหนึ่งก็เท่านั้นแหละ"
แม่มด?ดาร์คทีเซียคือแม่มด!แต่ว่าเธอคงเป็นแม่มดที่มีพลังเวทย์เยอะสินะถึงได้ฟื้นคืนชีพคนตายได้น่ะ
"เหอะ! แม่มดคนหนึ่งที่ไม่มีปัญญาจะเลี้ยงลูกสาวตัวเองน่ะสิ!ถึงได้ส่งลูกตัวเองไปยังมิติอื่นน่ะ!"
ฉันถึงกับตกใจทันทีเมื่อรู้ว่าดาร์คทีเซียมีลูกและยังเป็นผู้หญิงอีกแถมส่งไปที่มิติอื่นอีกแล้วตอนนี้ลูกของดาร์คทีเซียจะเป็นยังไงล่ะ?
"พอเถอะลิลิตอีกเดี๋ยวเรื่องมันก็จบแล้วล่ะ"
ดาร์คทีเซียพูดขึ้นมาแต่ฉันสัมผัสได้ว่าน้ำเสียงของเธอดูเศร้านิดๆแต่ดูเหมือนลิลิตจะไม่หยุดง่ายๆเธอพูดขึ้นมาอีกว่า
"ทำไม?กลัวล่ะสิที่จะให้ลูกสาวรู้ความจริงน่ะ?"
ฉันรู้สึกไปเองรึป่าวนะว่าลิลิตจงใจเน้นคำว่าลูกสาวมาทางฉันน่ะคงไม่หรอกมั้ง
"..."
ดาร์คทีเซียเงียบไม่ตอบอะไรลิลิตจึงส่งเสียงหึในลำคอก่อนจะตะโกนออกมาว่า
"งั้นข้าจะบอกให้!ว่าใครคือลูกสาวของดาร์คทีเซีย!"
"พอเถอะลิลิตเดี๋ยวก็โดนคุณดาร์คทีเซียฆ่าหรอก"
ลอร่าเดินเข้ามาบอกให้ลิลิตหยุดทำไมล่ะ?หรือเธอรู้ว่าใครคือลูกสาวของดาร์คทีเซียกัน
"ข้าไม่หยุด!ถ้ายัยนี้อยากฆ่าข้าก็เชิญเลย!แต่ข้าจะขอบอกก่อนว่าใครคือลูกสาวของยัยแม่มดนี้!"
ตอนนี้พวกฉันทุกคนต่างตั้งใจฟังมากว่าใครคือลูกสาวของดาร์คทีเซียแล้วลิลิตก็หันมาทางฉันก่อนจะตะโกนออกมาว่า
"ก็เจ้ายังไงล่ะ!จิ้งจอกเก้าหางทามาโมะ!"
_____________________
ความจริงเปิดเภิย!แท้จริงแล้วทามาโมะคือลูกของดาร์คทีเซีย!เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปรออ่านกันนะค่าาา!!!
_____________________
มาต่อแล้วคะที่ลงช้าเพราะติดกีฬาสีคะ
_____________________
..........อะไรนะ!?ตอนนี้ฉันมั่นใจว่าดวงตาของฉันเบิกกว้างอย่างตกใจเพราะความจริงที่ได้รับรู้
"ปะ..ปะ..เป็นไปไม่ได้ก็คุณพ่อคุณแม่ของฉันน่ะเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุรถยนต์ไปแล้วนิ!"
ฉันที่พึ่งหาเสียงตัวเองเจอก็พูดออกไปทันที
"เหอะ! ผู้หญิงที่เลี้ยงดูเจ้ามาก็คือน้องสาวของยัยนกนี้!ส่วนผู้ชายก็เป็นคนรักของน้องสาวยัยนกนี้อีก!ทีนี้เจ้าคงพอจะปะติปะต่อเรื่องราวได้หรือยังล่ะ?"
ฉันคิดตามที่ลิลิตพูดก็พบว่ามันเป็นเรื่องจริงทุ้งหมด!จริงอย฿ที่รูปร่างหน้าตาฉันจะคล้ายคุณแม่แต่ทางคุณพ่อฉันไม่เหมือนเลยสักอย่างคิดได้แค่อย่างเดียวนั่นแหละ ว่าฉันน่ะ...โดนหลอกมาโดยตลอดทั้งเรื่องครอบครัวและเรื่องนี้อีกแต่ทำไมล่ะ?ทำไมดาร์คทีเซียถึงต้องเอาฉันไปที่มิติอื่นล่ะ!?
"เจ้าคงสงสัยสินะ?ว่าทำไมยัยนกนี้ถึงส่งเจ้าไปมิติอื่น?"
ลิลิตถามขึ้นมาเหมือนกับอ่านใจฉันได้ฉันหันไปมองทางดาร์คทีเซียที่เงียบอยู่จนเธอยอมพูดออกมาทั้งหมดว่า
"การที่ทามาโมะจะอยู่ที่มิตินี้มันอันตรายเกินไปเพราะว่าเธอเป็นลูกครึ่งที่มิติแห่งนี้จะไม่ยอมให้พวกลูกครึ่งมีชีวิตรอดเด็ดขาดเพราะมันเหมือนกับเป็นการทำให้เผ่าพันธ์ของตนแปดเปื้อน และการที่ฉันส่งเธอไปที่อื่นโดยให้น้องสาวดูแลก็เพื่อให้เธอพร้อม"
"พร้อม?พร้อมอะไร?"
ฉันถามออกไปก่อนดาร์คทีเซียจะตอบมาว่า
"พร้อมสำหรับการเป็นราชินีจิ้งจอกเก้าหางยังไงล่ะ"
อะ..อะ..อะไรนะ!?ฉันเนี่ยนะราชินีจิ้งจอกเก้าหางน่ะ!?ตอนนี้ฉันช็อตจนพูดอะไรไม่ออกแล้วตกลงแล้ว...ฉันเป็นคนในมิตินี้แล้วก็โดนดาร์คทีเซียส่งไปที่อื่นเพื่อปกป้องฉัน จากพวกคนที่คิดจะฆ่าฉันแล้วก็พาฉันกับเอมี่มาที่นี้เพื่อเล่นเกมหรอ?แต่มันดูไม่มีเหตุผลเอาสะเลย
"ถ้าพวกเจ้าคุยกันเสร็จแล้วบอกข้าด้วยล่ะ"
ในขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้นก็มีเสียงผู้ชายพูดขึ้นมาทำให้พวกเราทั้งหมดหันไปมองก่อนจะยกอาวุธขึ้นมาป้องกันไว้เพราะผู้ชายที่อยู่ข้างหลังพวกเรามีลักษณะคือ ผมสีดำสนิทสั้นระต้นคอ ดวงตาเรียวสีม่วงอเมทิส จมูกเชิดขึ้นรับกับใบหน้าคมคายที่ยังดูเยาว์วัย และที่สำคัญปีกค้างคาวสีดำสนิทที่อยู่ข้างหลังบ่งบอกได้ว่าผู้ชายคนนี้คือลูซิเฟอร์ราชาปีศาจทั้งมวล
(แปะรูปลูซิเฟอร์คะ//ไรต์)
"ข้าแค่มาตามลิลิตกลับ"
ลูซิเฟอร์พูดขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าไปหาลิลิตที่ยังอยู่ในร่างของอแมนด้าพร้อมกับพูดว่า
"คืนเด็กคนนี้ให้ยัยดูริลไปซะเถอะลิลิต"
"แต่ถ้าเจ้าได้ดื่มเลือดของเด็กคนนี้เจ้าก็จะได้พลังมหาศาลเลยนะลูฟ(ชื่อย่อลูซิเฟอร์คะ//ไรต์)"
ลิลิตพูดมาอย่างไม่เข้าใจแต่ว่า...ดูริลหรอ?คงเป็นชื่อจริงๆของดาร์คทีเซียสินะและลูซิเฟอร์ตอบไปว่า
"ข้าไม่จำเป็นต้องดื่มเลือดของเด็กคนนี้หรอกเพราะข้ากับดูริลได้เซ็นสัญญากันแล้ว"
เซ็นสัญญา?สัญญาอะไรกัน?ลิลิตกำลังจะพูดขัดแต่ก็เงียบไปก่อนจะพูดออกมาว่า
"ก็ได้ข้าจะคืนเด็กคนนี้ให้แต่คำสาปข้าไม่คลายให้นะเพราะสิ่งที่ปลดคำสาปของข้าน่ะอยู่ใกล้แค่นี้เอง"
พูดจบไอมารสีดำก็เข้ามาล้อมตัวของอแมนด้าก่อนจะย้ายมาอยู่ข้างๆร่างของอแมนด้าที่สลบไปปรากฏเป็นรูปร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่มีลักษณะคือ ผมสีดำสนิทยาวเลยก้น ดวงตากลมโตสีฟ้าใสที่ไม่น่าเชื่อว่าปีศาจจะมีดวงตาสีนี้ จมูกเชิดขึ้นรับกับใบหน้าเรียวรูปไข่ที่ตอนนี้กำลังทำหน้าไม่พอใจอยู่พูดได้เต็มคำว่างดงามมาก
(แปะรูปลิลิตคะ//ไรต์)
"แล้วก็เจ้าดวงสาวน้อยเจ้าควรรีบกลับไปหาซาตานนะเพราะข้าขี้เกียจมานั่งฟังเจ้านั่นบ่นคิดถึงเจ้าอยู่แหน่ะ"
ลูซิเฟอร์หันไปพูดกับลอร่าที่ยังอยู่ในร่างของปีศาจก่อนที่ลอร่าจะพยักหน้ารับแล้วลูซิเฟอร์ก็หันมาทางฉันฉันก็ประมาทสิเพราะพึ่งเคยเจอราชาปีศาจเป็นครั้งแรกนะ
"สีผมกับสีตาคงได้จากพ่อส่วนใบหน้าอันงดงามนั่นก็คงได้มาจากแม่ของเจ้านั่นแหละนะแต่ว่าข้าขอเตือนอะไรเจ้าไว้หน่อยนะแม่สาวจิ้งจอก"
ฉันเงียบเพื่อฟังสิ่งที่เขาจะพูดแล้วลูซิเฟอร์ก็พูดขึ้นมาว่า
"ถ้าเจ้าเลือกที่จะรับตำแหน่งราชินีก็ต้องเด็ดขาดและใจแข็งหน่อยไม่อย่างงั้นเจ้าก็ตาย"
แล้วลูซิเฟอร์ก็หันหลังกลับไปก่อนจะยื่นมือออกไปพร้อมๆกับที่ภาพข้างหน้าของลูซิเฟอร์กับลิลิตเกิดประตูขึ้นมาเป็นประตูขนาดใหญ่มากเลยล่ะ ตกแต่งด้วยลวดลายหรูหราด้วยทองคำแท้เป็นภาพวาดปีศาจต่างๆน่ะแต่ก่อนที่ลูซิเฟอร์จะเข้าประตูไปนั่นก็หันไปคุยกับดาร์คทีเซียไม่สิต้องเรียกว่า...คุณแม่แล้วล่ะนะ
"แล้วมนุษย์ผู้หญิงคนนั้นเจ้าจะส่งนางกลับมั้ย?"
ลูซิเฟอร์ถามพร้อมกับชี้นิ้วไปทางเอมี่ด้วยคุณแม่จึงตอบไปว่า
"ยังก่อนนางยังเล่มเกมไม่ครบกำหนดน่ะ"
ลูซิเฟอร์พยักหน้ารับก่อนจะจับมือลิลิตเดินเข้าประตูไปพร้อมกับที่ประตูปิดลงก่อนจะหายไปเหมือนไม่เคยมีอะไรมาตั้งไว้
เอมี่ บรรยาย
ตอนนี้เหตุการณ์ทุกอย่างสงบลงแล้วตอนที่ลิลิตบอกว่าทามาโมะเป็นลูกของดาร์คทีเซียฉันตกใจมากเลยล่ะแถมทามาโมะยังเป็นคนในมิติแห่งนี้อีก แสดงว่าต่อให้เล่นเกมครบตามที่กำหนดยังไงทามาโมะก็ต้องอยู่ที่นี้อยู่ดีแต่ฉันก็ไม่เสียใจหรอกนะถึงในใจจะอิจฉาก็เถอะแต่ว่าฉันดีใจมากกว่า ดีใจที่ทามาโมะได้พบกับแม่แท้ๆของตัวเอง และ ดีใจกับทามาโมะที่ได้อยู่กับแจ็คตลอดไป
"เอาล่ะเหตุการณ์ทุกอย่างสงบลงแล้วฉันหวังว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้จะเป็นบทเรียนให้กับทุกคนได้และรู้วิธีแก้ไขมันนะ?"
พวกเราพากันพยักหน้ารับก่อนที่จะมีเสียงดังขึ้นมาว่า
"อือ"
อแมนด้าฟื้นแล้ว!ฉันรีบวิ่งปรี่เข้ามาดูอาการเธอทันทีพร้อมกับทามาโมะส่วนลอร่าก็เดินเข้ามาใกล้นิดหน่อยไม่ได้เข้ามาประชิดอะไรมากนักคุณโจเซฟลองเรียกอแมนด้าดู
"อแมนด้า"
อแมนด้าค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะกระพริบตาเพื่อปรับสภาพก่อนจะหันซ้ายหันขวาฉันกับทามาโมะที่เห็นว่าอแมนด้ายังปกติอยู่ก็พากันยิ้มออกมาคุณโจเซฟยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะกอดอแมนด้าแน่น
"..ฉันยัง..ไม่ตายหรอ?"
อแมนด้าถามขึ้นมาอย่างแผ่วเบาทามาโมะจึงตอบไปว่า
"ถ้าเธอตายคงไม่ถามพวกฉันหรอกนะ"
เวลาแบบนี้ก็ยังกวนได้อีกนะเพื่อนฉันอแมนด้าจึงหันไปมองรอบๆก่อนจะสะดุดที่ลอร่าอ่า...พี่น้องเจอกันแล้ว
"พี่ลอร่า"
อแมนด้าพูดชื่อคนที่เจอออกมาลอร่าจึงเดินเข้ามาหาพร้อมกับนั่งลงข้างๆพรางส่งยิ้มให้ก่อนจะทักทายไปว่า
"ไม่ได้เจอกันตั้ง10กว่าปีแต่เธอก็ยังเหมือนเดิมนะยกเว้นแต่ส่วนสูงที่เพิ่มขึ้น"
คุณโจเซฟที่ได้ยินแบบนั้นก็ค่อยๆคลายอ้อมกอดพร้อมกับค่อยๆถอยออกมาเพราะเวลานี้เป็นการพูดคุยของสองพี่น้องอแมนด้ารีบโผล่เข้ากอดลอร่าทันทีที่พูดจบพร้อมกับพูดออกมาว่า
"หนูขอโทษเป็นเพราะหนูพี่ถึงต้องเป็นแบบนี้..ฮึก!..ถ้าตอนนั้นหนูฟังพ่อกับแม่พี่ก็คง..ฮึก!..ไม่เป็นแบบนี้"
อแมนด้าพูดพร้อมกับที่เสียงเริ่มสะอื้นลอร่าลูบหลังปลอบโยนก่อนจะพูดออกมาว่า
"ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกพี่เต็มใจเข้าไปช่วยเธอเองเพราะแบบนั้นแล้วเลิกร้องเถอะเดี๋ยวหมดสวยเอาน้าาา!"
ลอร่าพูดติดตลกคงอยากทำให้อแมนด้าคลายความกังวลลงสินะแต่ดูท่าอแมนด้าจะไม่สนเลยสักนิดแถมยังกอดลอร่าแน่นขึ้นอีกด้วยลอร่าปล่อยให้อแมนด้ากอดอยู่แบบนั้น เป็นเวลา10กว่านาทีก่อนจะพูดขึ้นมาว่า
"ได้เวลาที่พี่ต้องไปแล้ว"
อแมนด้าที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นกว่าเดิมอีกเข้าใจนะว่าการที่คนสำคัญของเราจากไปต่อหน้าน่ะมันรู้สึกยังไง
"พี่รู้ว่าเธอไม่อยากให้พี่ไปแต่ว่านะอแมนด้าพี่น่ะ...ได้ตายไปแล้วนะเพราะฉะนั้นแล้วเธอควรปล่อยพี่ไปได้แล้วล่ะพี่อยู่กับเธอเสมอที่ตรงนี้นะ^_^"
ลอร่าพูดพร้อมดันอแมนด้าออกก่อนจะเอานิ้วไปจิ้วตรงอกข้างซ้ายที่เป็นตำแหน่งของหัวใจพร้อมกับมอบรอยยิ้มสุดท้ายให้กับอแมนด้าอแมนด้าเม้นปากแน่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูสดใสขึ้นพร้อมพูดว่า
"ขอบคุณที่มาเป็นพี่สาวให้หนูนะคะพี่ลอร่า"
"พี่ตั้งหากที่ต้องเป็นคนพูดขอบคุณน่ะที่มาเป็นน้องสาวให้พี่น่ะ"
แล้วลอร่าก็ลุกขึ้นมาพรางเดินถอยหลังออกจากอแมนด้าพร้อมกับหันไปหาคุณโจเซฟและพูดว่า
"ฉันขอฝากคุณดูแลอแมนด้าด้วยถ้าคุณทำให้เธอเสียใจไม่ว่าจะเรื่องอะไร...ฉันจะมาหักคอคุณแน่!"
ประโยคแรกพูดด้วยน้ำเสียงปกติแต่ประโยคหลังเนี่ยสิขนลุกหมดแล้วจ้าาา!คุณโจเซฟก็รีบพยักหน้ารับก่อนที่ลอร่าจะส่งยิ้มให้กับอแมนด้าอีกครั้งและครั้งนี้คงเป็นรอยยิ้มสุดท้ายจริงๆ
"พี่จะไม่พูดว่าลาก่อนแต่พี่จะพูดว่าไว้พบกันใหม่"
ลอร่าพูดจบก็มีสัญลักษณ์วงแหวนเวทย์ขึ้นมาก่อนจะที่ตัวเธอจะหายไปพร้อมๆกับสัญลักษณ์นั่น
_____________________
เอาแค่นี้ไปก่อนนะคะไรต์รู้สึกว่าตับของไรต์เริ่มทำงบานหนักแล้วคะ
_____________________
มาต่อให้แล้วค่าาา
_____________________
ณ ห้องโถงรวม
ตอนนี้พวกเราทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องโถงรวมเพื่อมาฟังความเป็นไปของเรื่องทั้งหมดโดยดาร์คทีเซียไม่สิต้องเป็นคุณดูริลแล้วล่ะโดยคุณดูริลจะเป็นคนบอกทั้งหมดเอง
"เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเมื่อ2ปีก่อนฉันได้เชิญแฮสเทอร์เข้ามาร่วมเกมนี้โดยยื่นข้อเสนอให้ว่าถ้าเขาเล่นเกมนี้ชนะ100ครั้งจะได้ในสิ่งที่เขาต้องการ แต่แฮสเทอร์เขากลับคิดจะฆ่าพวกเซอร์จริงๆฉันจึงต้องขังเขาไว้ในคุกใต้ดินที่ห่างไกลจากที่นี้แต่ก็ไม่คิดว่าสองคนนั้นจะไปช่วยแฮสเทอร์ออกมาได้น่ะ"
พอพวกฉันทุกคนได้ฟังแบบไหนก็เงียบกันแต่ที่ฉันสงสัยคือความต้องการของแฮสเทอร์คืออะไร?
"ความต้องการของแฮสเทอร์คืออะไรหรอ?"
ฉันถามออกไปคุณดูริลเงียบไปแปปหนึ่งก่อนจะตอบมาว่า
"เขาต้องการเป็นเจ้าของเกมนี้ต่อจากฉันแต่ความต้องการนั้นน่ะเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วล่ะ"
"แต่เธอก็ยังตกลงเนี่ยนะ?"
คราวนี้นาอิบถามบ้างแต่คุณดูริลส่ายหน้าก่อนจะตอบมาว่า
"ก็แค่โกหกว่าจะให้เท่านั้นถ้าเกิดว่าฉันให้แฮสเทอร์เป็นเจ้าของเกมเกมนี้คงจะกลายเป็นเกมนรกทันทีเพราะเขาคงคิดจะทรมานพวกนายให้ตายอย่างช้าๆแน่นอน"
พอพวกเราได้ฟังแบบนั้นก็พากันคิดตามสิ่งที่คุณดูริลพูดก็พากันตัวสั่นทันทีเพราะจากการที่ต่อสู้กับแฮสเทอร์ทำให้รู้ว่าหมอนั่นเป็นคนที่ชอบทรมานคนมากๆแถมยังโหดเหี้ยมมากๆด้วย
"แล้วเธอจะเอายังไงเรื่องตำแหน่งน่ะ?"
คุณดูริลถามทามาโมะที่นั่งอยู่ข้างๆแจ็คทามาโมะที่โดนถามก็เงียบไปก่อนจะหลับตาลงคงนึกถึงเรื่องราวต่างๆอยู่สินะฉันน่ะไม่ว่าอะไรหรอกที่ทามาโมะจะอยู่ที่นี้น่ะดีสะอีกได้อยู่กับคุณแม่แล้วก็แจ็คน่ะ ถึงตัวของฉันจะไม่ได้อยู่ที่นี้ก็ตามแต่ฉัน...ไม่เสียใจเลยสักนิดหนึ่งทามาโมะลืมตาขึ้นมาก่อนจะระบายยิ้มแล้วตอบไปว่า
"ตำแหน่งราชินีอาจจะสูงเกินไปสำหรับฉันเพราะฉะนั่น...ฉันขอไม่รับตำแหน่งคะ"
ทามาโมะตอบออกมาอย่างหนักแน่นคุณดูริลกระตุกยิ้มอย่างเข้าใจก่อนจะถามต่อว่า
"แล้วถ้าเธอชนะครบ130ครั้งเธอจะขออะไรล่ะ?"
"ฉันขอยกอภิสิทธ์นั้นให้เอมี่เท่ากับว่าเอมี่สามารถขอพรได้2ครั้ง"
ฉันถึงกับเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะถามทามาโมะออกไปว่า
"ทะ..ทำไมล่ะทามาโมะ!?"
"เพราะว่าถึงฉันจะชนะครบยังไงก็ต้องอยู่ที่นี้อยู่ดีเพราะว่าฉันเป็นคนมิติแห่งนี้นี่เนอะเพราะแบบนั้นแล้วฉันจึงยกพรอีกข้อให้เธอไปเลยได้ใช่มั้ย?...คุณแม่"
คุณดูริลชะงักไปนิดหนึ่งที่ทามาโมะเรียกเธอว่าแม่ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะบอกว่า
"อย่างที่ทามาโมะบอกไม่ว่าจะชนะครบยังไงทามาโมะก็ต้องอยู่ที่นี้อยู่ดีต่างจากเธอเอมี่ยังไงเธอก็ต้องกลับไปอยู่ดีและเธอไม่สามารถขอให้อยู่ที่นี้ได้หรอกนะ"
เรื่องนั้นน่ะรู้อยู่แล้วล่ะว่าไม่สามารถอยู่กับนาอิบได้น่ะแต่ยังน้อยก็ยังมีเวลาให้ฉันได้อยู่กับนาอิบอยู่เพราะฉะนั่นแล้วฉันจะรีบเก็บเกี่ยวมันเอาไว้ให้มากที่สุด
นาอิบ บรรยาย
สวัสดีผมนาอิบตอนที่ผมได้ฟังว่าไม่ว่ายังไงเอมี่ก็ต้องกลับและไม่ใช่คนในมิตินี้ผมถึงกับหัวใจวูบทันทีเพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริงก็หมายความว่าเอมี่จะต้องจากผมไปอย่างงั้นหรอ? ไม่นะผมไม่อยากให้เธอไปไหนทั้งนั้นผมไม่อยากเสียคำสำคัญไปอีกแล้ว!
"เอาล่ะแยกย้ายไปพักผ่อนกันได้แล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปซ่อมคฤหาสน์ฮันเตอร์ให้ระหว่างนี้ให้ฮันเตอร์ทุกคนไปนอนพักกับเซอร์ไวเวอร์ตามใจเลยนะ"
คุณดูริลพูดขึ้นมาก่อนจะเดินจากไปแน่นอนว่าทามาโมะก็ต้องนอนกับเอมี่อยู่แล้วล่ะอย่าบอกนะว่า...เดอะริปเปอร์ต้องมานอนห้องผมน่ะ?เพราะห้องผมกับเอมี่มันอยู่ฝั่งตรงข้ามกันเองนี้ มีโอกาสสูงมากที่เจ้านั้นจะมาพักด้วยเพื่อมาดูทามาโมะนั่นแหละ
"นาอิบให้แจ็คนอนห้องเดียวกับนายได้มั้ย?"
แต่ผิดคาดที่ทามาโมะเป็นฝ่ายมาขอผมแทนเดอะริปเปอร์ผมก็พยักหน้าไปเพราะยังรับไม่ค่อยได้ที่เอมี่จะต้องไปน่ะ
"นี้ชาเขียวคืนนี้จะมานอนกับพวกฉันก็ไม่ว่าหรอกนะพอดีว่าพวกฉันอยากจะคุยอะไรกับพวกนายหน่อยน่ะ"
เอมี่พูดขึ้นมาก่อนจะจูงมือทามาโมะขึ้นไปบนห้องผมขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่าเอมี่จะบอกอะไรกับผมแต่ก็ต้องเก็บไว้ก่อนคงต้องไปจัดการธุระของตัวเองให้เสร็จแล้วไปที่ห้องของเธอนั่นแหละ
"ตามมา"
ผมพูดพร้อมกับเดินนำเดอะริปเปอร์มาบนห้องพอมาถึงห้องผมก็รีบเข้าไปที่ห้องน้ำทันที
10 นาทีผ่านไป
ผมที่แต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าเดอะริปเปอร์กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ผมก็บอกไปว่า
"ห้องน้ำว่างแล้วเร็วเข้าล่ะจะได้ไปหาสองคนนั้น"
เดอะริปเปอร์เพียงพยักหน้ารับก่อนจะวางหนังสือลงแล้วเดินเข้าไปห้องน้ำพร้อมกับชุดอยากรู้จริงว่าจะไม่ถอดหน้ากากออกหรือไงนะ?แต่ก็ชั่งเถอะไม่ใช่เรื่องของผมที่ต้องไปยุ่งนิ
10 นาทีผ่านไป
เดอะริปเปอร์ก็ออกมาพร้อมกับหน้ากากใบเดิมพอผมเห็นว่าเดอะริปเปอร์เรียบร้อยแล้วก็เดินออกมาตามด้วยหมอนั้นแล้วผมก็เคาะประตูห้องของเอมี่
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
แอ็ดดด!
รอแปปเดียวเอมี่ก็มาเปิดประตูพร้อมกับที่ผมยังเปียกอยู่เลยผมที่เห็นแบบนั้นก็ถามไปว่า
"ทำไมถึงไม่เช็ดให้แห้ง?"
"รอทามาโมะใช้ไดร์อยู่นั่นแหละเข้ามาสิ"
เอมี่ตอบผมจบก็เปิดประตูให้กว้างให้พวกเราเข้าไปก็เห็นว่าทามาโมะกำลังใช้ไดร์เป่าผมให้แห้งอยู่พอใช้เสร็จก็ให้เอมี่เจ้าตัวก็หันมาทางพวกเราพร้อมกับหวีผมไปด้วยก่อนจะพูดว่า
"นั่งตรงไหนก็เชิญเลยรอเอมี่แปปหนึ่งนะ"
ผมกับเดอะริปเปอร์พยักหน้ารับก่อนจะนั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่ที่มีอยู่สองตัวภายในห้องของเซอร์ไวเวอร์
"เสร็จแล้วมาคุยกัน"
เอมี่พูดพร้อมกับเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามแล้วก็โดนทามาโมะจับหวีผมไปผมจึงถามไปว่า
"แล้วเรื่องที่จะคุย?"
"พวกนายสองคนคงจะสงสัยกันบ้างแหละนะว่าเมื่อก่อนฉันกับเอมี่อยู่ที่มิติอื่นเป็นแบบไหนน่ะจริงมั้ย?"
ผมกับเดอะริปเปอร์ชะงักไปนิดหนึ่งเพราะทามาโมะพูดถูกผมสงสัยว่าที่มิติที่เอมี่จากมาเป็นแบบไหน
"อย่าบอกนะว่าเรื่องที่จะคุยคือ..."
"ใช้เรื่องที่นายคิดนั่นแหละแจ็คพวกฉันจะมาเล่าเรื่องของตัวเองที่อยู่ในมิตินั้นให้ฟังเพื่อพวกนายจะรู้จักพวกเรามากขึ้นน่ะ เสร็จแล้ว"
ทามาโมะพูดขึ้นมาพร้อมกับวางหวีลงหลังจากที่หวีผมให้เอมี่เสร็จแล้วก่อนจะมานั่งข้างๆเอมี่
"งั้นฉันจะเริ่มเล่าจากว่าพวกเราสองคนมาเป็นเพื่อนกันได้ยังไงถึงจะยาวไปหน่อยแต่ก็ช่วยฟังกันหน่อยนะ"
ผมกับเดอะริปเปอร์พยักหน้ารับก่อนที่เอมี่จะเริ่มเล่าว่า
"มันเริ่มเมื่อตอนที่ฉันกับทามาโมะอยู่ชั้นม.5..."
ตัดฉับ!!!
TBC.
_____________________
ค้างกันล่ะสิ?จงค้างต่อไปสะพวกรีดทั้งหลายเดี๋ยวคืนนี้ไรต์กะว่าจะเล่นเกมไอเดนข้ามปีใหม่กับพวกรุ่นน้องเลยคะเลยแต่งให้อีกตอนไม่ได้ขอโทษนะคะตอนหน้าจะเป็นอดีตของสองสาวแล้วนะคะรออ่านกันด้วยนะค่าาา!!!และอย่าลืมนะคะ 1 เม้น = 10 กำลังใจค่าาา!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น