[Identity V]ทำไมฉันกับเพื่อนต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย!?(แจ็คxOc) (นาอิบxOc)[END]

ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่16 เจอกันอีกครั้งหนึ่ง(END)

ตอนนี้ก็เป็นตอนสุดท้ายแล้วนะค่าาาไรต์จึงให้เอมี่บรรยายทั้งหมดนะคะแล้วตอนต่อไปก็จะเป็นตอนพิเศษแล้วคะ

______________________________

ซากุระ บรรยาย

1 เดือนผ่านไป

นี่ก็เดือนหนึ่งแล้วที่ฉันกลับมาจากเกมIdentity Vซารุเองก็ปรับตัวได้แล้วด้วยและวันนี้เป็นวันจบการศึกษาของพวกเราสองคนกับเพื่อนๆในห้องด้วย

"เอ้า! ยิ้มสวยๆกันนะวันนี้เป็นวันพิเศษของพวกเธอแล้ว! 1 2 3"

แชะ!

ตากล้องพูดขึ้นมาพวกฉันจึงยิ้มให้สวยที่สุดและต้องรอรูปอีก1วันเป็นที่ระลึกแล้วพวกเราก็แยกย้ายกันไปถ่ายรูปตามสถานที่ต่างๆบางคนถ่ายกับเพื่อนสนิท ลางคนถ่ายกับครอบครัว และบางคนก็ถ่ายกับแฟน ฉันหลุบตาลงต่ำเมื่อเห็นคู่รักคู่หนึ่งถ่ายรูปกันอย่างมีความสุขต่อให้ผ่านมาเดือนหนึ่งแล้วฉันก็ยังเศร้าอยู่ดีต่อให้จะปั้นยิ้มมากแค่ไหน แต่ถ้าจิตใจเศร้าก็เปล่าประโยชน์แน่นอนว่าฉันกับซารุถ่ายรูปกันก่อนจะไปถ่ายกับคุณพ่อคุณแม่ที่นานๆทีจะมาหาพวกเราสักครั้งเพราะพวกท่านมีงานด่วนตลอด แค่หาเวลาว่างยังยากเลยเพราะแบบนี้ฉันเลยตั้งใจเรียนจะได้เป็นหมอให้คุณพ่อคุณแม่ภูมิใจส่วนซารุบอกว่าจะสานต่องานของคุณพ่อคุณแม่ เลยตั้งใจเรียนมากขึ้นจนทำสำเร็จตอนนี้ฉันออกมานั่งอยู่พักที่สวนของมหาลัยที่ไม่มีคนเลย เพราะตอนนี้ทุกคนสนใจกับการถ่ายรูปในวันจบการศึกษาของตัวเองอยู่ซึ่งนั่นก็ดีแล้วล่ะฉันจะได้อยู่คนเดียวสักทีแต่ดูเหมือนโชคชะตาจะไม่เป็นใจให้สะเลย เพราะฉันได้ยินเสียงเดินเข้ามาจึงหันไปมองก่อนจะพบว่าเป็นไคโตะเพื่อนร่วมห้องของฉันเองและฉันก็รู้ว่าเขามาหาฉันเรื่องอะไร

"ซากุระคือฉัน..."

ก่อนที่เขาจะพูดจบฉันก็พูดแทรกทันทีว่า

"ฉันบอกนายไปแล้วนะไคโตะว่าฉันรักนายไม่ได้"

"ทำไมล่ะ!?เธอเองก็ไม่มีใครไม่ใช่หรอ!?เพราะฉะนั่นเราลองมาคบกันดูได้มั้ย?ขอร้องล่ะซากุระ"

ฉันที่ได้ฟังแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาที่ฉันไม่มีใครก็เพราะฉันรักแต่นาอิบน่ะสิแล้วจะให้ฉันไปมีคนอื่นเนี่ยนะ?ไม่มีทาง!

"ขอโทษนะไคโตะแต่นายควรไปเถอะสักวันนายต้องได้เจอผู้หญิงที่รักนายจากใจจริงอย่างแน่นอน"

พอไคโตะได้ยินแบบนั้นก็ก้มหน้าลงก่อนจะพูดออกมาว่า

"งั้นหรอ?ฉันกับเธอคงเป็นได้แค่เพื่อนกันสินะ?โอเคซากุระฉันขอโทษที่มาตามตอแยเธอแบบนั้นนะฉันจะพยายามตัดใจจากเธอแล้วฉันก็จะรอ รอผู้หญิงที่รักฉันจากใจจริงอย่างที่เธอพูดนะ"

"ขอโทษนะไคโตะแต่พวกเรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะ"

"อืม เข้าใจแล้วล่ะฉันขอตัวล่ะดูเหมือนเธออยากอยู่คนเดียว"

ฉันไม่พูดอะไรเพียงยกยิ้มนิดๆให้ก่อนที่ไคโตะจะเดินออกไปตอนนี้จึงมีแค่ฉันเท่านั้นก่อนที่ฉันจะมองไปทางพระอาทิตย์ที่ใกล้ตกดินพร้อมกับพึมพำว่า

"อยากให้นายมาดูด้วยกันจังเมื่อไหร่เกมจะจบนะ?ฉันน่ะ...คิดถึงนายมากๆเลยนะนาอิบนายเองก็คิดเหมือนกับฉันใช่มั้ย? ฮึก"

ฉันเริ่มสะอื้นออกมาตลอด1เดือนที่ผ่านมาฉันมักจะมาหาที่เงียบๆเพื่อร้องไห้มันจะช่วยให้ฉันมีสติเตือนตัวเองมากขึ้นว่าอย่าไปรักผู้ชายคนอื่นนอกจากนาอิบ ถึงเขาจะดีแค่ไหนก็ตามแต่นาอิบน่ะคือชีวิตของฉันเลยนะฉันจะไม่ยอมทิ้งเขาไปเด็ดขาด!

10 นาทีผ่านไป

พอฉันร้องไห้จนพอใจแล้วก็ไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าให้เรียบร้อยก่อนจะกลับมาและเห็นว่าซารุหันซ้ายหันขวาเพื่อหาใครบางคนอยู่ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกฉันเองแหละ ฉันจึงเดินเข้าไปหาซารุพรางพูดว่า

"ขอโทษที่ให้รอนานนะซารุ"

"ทีหลังอย่าหายไปนานสิผมเป็นห่วงนะ"

ซารุพูดอย่างงอนๆพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่นฉันที่เห็นแบบนั้นก็อดขำไม่ได้ก่อนจะเอื่อมมือไปหยิกแก้มนุ่มนิ่มของซารุพร้อมกับพูดว่า

"ทีหลังจะไม่หายไปนานอีกแล้วล่ะขอโทษนะ ป่ะ พวกพี่สตาฟเรียกรวมตัวกันแล้ว"

ฉันพูดเสร็จก็จับมือของซารุไปทางอาคาร3ทันทีมหาลัยของพวกฉันจะจัดงานเลี้ยงเพื่อลานักศึกษาที่จบการศึกษากันทุกปีและจะมีงานเลี้ยงรุ่นอีกทีตอน3ปีข้างหน้าทุกครั้ง แบบนี้ไงล่ะมหาลัยที่นี้จึงมีชื่อเสียงมากๆน่ะแถมการสอนก็ยังยอดเยี่ยมอีกด้วยอธิบายได้ละเอียดจนเข้าใจอย่างถ่องแท้ และที่นี้ก็ไม่ได้เข้มงวดอะไรขนาดนั้นคล้ายๆกับว่าเรียนแบบสบายๆก็พอเพราะครูที่นี้ไม่อยากให้นักศึกษาเครียดมากเดี๋ยวจะส่งผลเสียต่อสุขภาพเปล่าๆ ตอนนี้ฉันกับซารุก็เปลี่ยนชุดเป็นชุดลำลองธรรมดาแล้วล่ะนักศึกษาที่จบแล้วจะต้องค้างคืนที่มหาลัยเพื่อมาทำกิจกรรมรอบกองไฟกัน จะได้สร้างมิตรภาพกับคนอื่นๆที่ไม่ใช่ห้องตัวเองด้วย

"เอาล่ะคะน้องๆ!วันนี้ก็เป็นวันพิเศษสำหรับพวกน้องๆกันพี่ก็ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะที่ทุกคนจบการศึกษาแล้ววันนี้ก็มีกิจกรรมมากมายที่พวกพี่จะให้พวกน้องเล่นกัน เช่น ทดสอบความกล้า ลอดถ้ำเสือ และ เก็บเทียนตามกำหนด พวกพี่ๆได้วางเทียนตามสถานที่ของมหาลัยกันแล้วพวกน้องก็แค่ต้องเก็บเทียนให้ครบ10แท่งก็เท่านั้นฟังดูง่าย แต่พี่ขอเตือนว่าจะมีพี่สตาฟคนอื่นๆคอยหลอกพวกน้องอยู่นะเพราะฉะนั่นกิจกรรมในครั้งนี้จะทดสอบว่าพวกน้องๆมีความฉลาดและไหวพริบดีแค่ไหนถ้าทุกคนพร้อมแล้วก็เตรียมตัวกันให้ดี อ้อ แล้วพี่ก็ขอบอกว่ากิจกรรมทดสอบความกล้าต้องไปคนเดียวนะโอเคถ้ารู้แบบนี้แล้วก็..."

พี่สตาฟคนหนึ่งที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้นมาอย่างร่าเริ่งคงจะสนุกสินะที่ได้แกล้งพวกเราเนี่ย?

"เริ่มกิจกรรมได้!!!กิจกรรมแรกได้แก่...ลอดถ้ำเสือ!!!"

"เฮ้~!!!"

พวกเราต่างดีใจกันใหญ่ที่ยังไม่เจอทดสอบความกล้าแต่ลอดถ้ำเสือของพวกพี่เขาน่ะจะต้องมีอะไรอยู่แน่ๆฉันเชื่ออย่างงั้นนะ

"คนต่อไปเชิญเลยครับคนสวย"

พี่สตาฟผู้ชายคนหนึ่งพูดกับฉันฉันจึงพูดขอบคุณเขาไปพรางมุดตัวเข้าไปในโพลงที่พวกพี่เขาจัดให้ภายในมืดมากแต่ฉันก็ค่อยๆคลานไปจนเริ่มรู้สึกแปลกๆ ว่าทำไมถึงไม่มีอะไรเลยล่ะทั้งๆที่ตอนแรกพอมีคนเข้ามาก็ต้องมีเสียงร้องแล้วแท้ๆแต่ของฉันกลับไม่เจออะไรเลยพอฉันออกมาพี่สตาฟผู้หญิงก็เข้ามาทาแป้งตรงแก้มฉัน ฉันก็ปล่อยให้พี่แกระเลงหน้าฉันต่อไปจนพอใจก่อนจะเดินมารวมตัวกับคนอื่นๆ

"ซากุระเธอเจออะไรบ้างอ่ะ?"

เพื่อนผู้หญิงในห้องที่ชื่อว่า คิมิโกะ ถามฉันอย่างสงสัยคงเพราะตัวฉันไม่เลอะอะไรมากสินะ

"ฉันไม่เจออะไรเลยตอนแรกก็คิดว่าต้องโดนแน่ๆแต่พอเข้ามาก็ไม่โดนอะไรเลย"

"แกนี่โชคดีมากๆเลยนะ"

"ไม่หรอกน่าเดี๋ยวพอกิจกรรมอื่นๆฉันก็คงโดนนั่นแหละ"

ฉันพูดออกไปพรางหันไปทางถ้ำลอดเสือที่ตอนนี้ซารุออกมาแล้วและก็โดนพี่สตาฟคนเดิมทาแป้งเข้าให้ก่อนจะเดินมารวมตัวกับพวกฉัน

"ดูท่าพี่สตาฟคงหลงรักนายแล้วล่ะซารุทาแป้งเป็นรูปหัวใจขนาดนี้น่ะ"

ฉันพูดแซวซารุทันทีเมื่อเห็นว่ารูปแป้งที่พี่เขาทามันเป็นรูปหัวใจแถมทาสวยด้วยนะ

"อย่าแซวกันสิพี่เขาก็แค่แหย่เล่นหรอกพี่เขามีแฟนแล้วนะนู่นคนนู่น"

ซารุพูดพรางชี้ไปทางพี่สตาฟผู้ชายคนหนึ่งที่คุมแถวไม่ให้ผิดระเบียบถือว่าพี่เขาหล่อมากเลยล่ะเป็นคู่ที่ดีจังนะฉันเอง...ก็อยากให้นาอิบมาอยู่ด้วยจัง พอฉันคิดถึงนาอิบทีไรก็สลดทุกทีแต่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างเร็วเมื่อพี่สตาฟที่เป็นหัวหน้าพูดว่า

"เอาล่ะ กิจกรรมแรกผ่านไปแรกเหลืออีกแค่สองซึ่งพวกพี่ก็ได้จัดเตรียมของพร้อมแล้วเหมือนกันและพี่ขอบอกอีกว่ากิจกรรมทั้งสองนี่พวกพี่จะนำรวมกันซึ่งหมายความว่าพวกน้องๆจะต้องเดินรอบๆแถวๆอาคาร 1 2 และ 3 เพื่อหาเทียนให้ครบ10แท่งแล้วก็ต้องไปคนเดียวด้วยนะเป็นไง~?น่าสนุกล่ะสี๊~?"

พวกเราต่างร้องโอดครวญกันทันทีเพราะนอกจากจะเดินคนเดียวแล้วยังต้องไปตามอาคารต่างๆเพื่อหาเทียนอีกต้องโดนหลอกจนผมฟูแน่ฉัน เห็นฉันทำตัวร่าเริ่งและชอบความท้าทายฉันเองก็กลัวผีเป็นเหมือนกันนะไม่ใช่จะให้ฉันร่าเริ่งอยู่ได้ตลอดน่ะแต่ดีหน่อยที่พวกพี่เขาแจกไฟฉายให้กับพวกเราก่อนที่จะมีคนโดนเป็นคนแรก

13 นาทีผ่านไป

หลังจากที่คนแรกไปแล้วพอครบ13นาทีพี่สตาฟแกก็ให้คนอื่นต่อเลยบอกเลยสีหน้าของแต่ล่ะคนคือกลัวมากๆโดยเฉพาะผู้หญิงเนี่ยแหละแทบจะร้องไห้กันทุกคนอยู่แล้ว

"คนต่อไปพยายามเข้าล่ะน้อง"

"ขอบคุณคะ"

ฉันรับไฟฉายมาแต่ฉันคิดไปเองหรือเปล่านะว่าพี่แกตั้งใจให้โดนมือพี่เขานะ?ช่างเถอะเอาสมาธิมาใช้กับกิจกรรมทั้งสองอันนี้น่าจะดีกว่าแล้วฉันก็เดินออกมาตามทางที่พวกพี่ๆจัดไว้ให้ แล้วฉันก็เจอเทียนแท่งแรกเหลือแค่9แท่งเท่านั้นพอฉันเดินออกมาอีกนิดก็ได้ยินเสียงกรี๊ดของผู้หญิงที่เดินออกมาก่อนฉัน บ่งบอกได้ว่าทางข้างหน้าฉันต้องโดนแน่ๆแต่ฉันก็ต้องเดินไปอยู่ดี

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าของฉันกระทบกับพื้นดังเป็นจังหวะก่อนจะได้ยินเสียงแปลกๆที่พุ่มไม้ใกล้ๆ

แซ่กๆ!

ฉันหยุดชะงักทันทีพรางเม้นปากแน่นและระหว่างนั้นฉันก็เหลือบไปเห็นเทียนแท่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆกับพุ่มไม้ที่ส่งเสียงเมื่อกี้เป็นการหลอกที่ทำให้คนอื่นตกใจมากเลยล่ะ แต่ขอโทษนะพอดีฉันดูออกหมดแล้วคะฉันจึงต้องเดินเข้าไปหยิบเทียนแท่งนั้นก่อนจะโดน...

แฮร่~!

จั้มสแกใส่ก็น่ากลัวอยู่หรอกนะลงทุนเอาน้ำแดงมาทำเป็นเลือดแถมยังแต่งหน้าให้เหมือนกับเนื้อสมองไหลออกมาอีกเป็นใครมาเจอแบบนี้ก็คงต้องร้องแหละ แต่พอดีโดนจั้มสแกบ่อยจนชินแล้วก็เลยนิ่งๆเลยต้องขอบคุณคุณโจเซฟนะเนี่ย

"ไม่ตกใจหน่อยหรอ?"

พี่สตาฟที่แต่งเป็นผีถามอย่างสงสัยฉันจึงยกยิ้มให้ก่อนจะตอบไปว่า

"พอดีโดนแบบนี้บ่อยจนชินแล้วคะและหนูขอแนะนำให้เพิ่มเลือดเข้าไปอีกนะคะจะได้น่ากลัวมากขึ้นคะไปนะคะพยายามหลอกคนให้ได้นะคะพี่"

พอฉันพูดจบก็เดินออกมาตามทางพึ่งรู้นะเนี่ยว่ามหาลัยของฉันจะมืดมากๆถ้าปิดไฟน่ะ

"ช่วย~ด้วย~"

ฉันทำเป็นไม่ได้ยินเสียงก่อนจะก้มหาเทียนต่อไปแล้วก็เจอรวมแล้วก็เป็น3แท่งเหลืออีก7แท่งพยายามเข้าตัวฉัน

"ช่วย~ฉัน~ด้วย~"

เสียงหลอนใช้ได้ต้องเล่นตามพี่แกมั้ย?โอเคเล่นก็เล่นฉันทำเป็นหันซ้ายหันขวาอย่างหวาดระแวงก่อาจะเจอกับพี่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่ชุดสีขาวตรงแขนกับขามีเลือดไหลออกมา ถือว่าคนนี้ทำได้เนียนมากๆเลยล่ะฉันจึงแกล้งถามเสียงสั่นออกไปว่า

"จะ..จะ..ให้ฉันช่วยอะไรคะ?"

"ช่วย~อุทิศ~ส่วนบุญ~กุศล~ให้ฉัน~ด้วย~"

อือหือเหมือนจริงสุดๆนี้ถ้าพี่เขาไม่ทาปากเป็นสีแดงสดล่ะก็ฉันคงคิดว่าเจอผีของจริงเข้าแล้วล่ะฉันจึงแกล้งรีบตอบอย่างตะกุกตะกักว่า

"ดะ..ดะ..ได้คะ!เดี๋ยวฉันจะอุทิศส่วนบุญกุศลไปให้เพราะฉะนั่นอย่ามาหลอกฉันอีกเลยนะคะ!"

ฉันพูดพร้อมกับเอามือขึ้นมาบังหน้าไว้เสียงเงียบหายไปฉันจึงเอามือลงก็เห็นว่าพี่แกหายไปแล้วหายไปอยู่หลังต้นไม้นั่นแหละเห็นชายเสื้อสีขาวโผล่ก็รู้แล้วฉันจึงรีบเดินออกมาอย่างเร็วจนมาเจอกับ...

"หวัดดี~สาวน้อย~"

พี่ผู้ชายคนหนึ่งไม่สิสองคนตั้งหากเพราะผีในครั้งนี้โผล่มาด้วยกันถึงสองตนทันทีคนหนึ่งแต่งเป็นผีร่ม(ไรต์ไม่รู้ว่าคนญี่ปุ่นเรียกยังไงเลยเขียนแบบนี้นะคะ//ไรต์)อีกคนแต่งเป็นผีคอยาว ซึ่งทำได้เหมือนจริงมากๆฉันเหลือบไปเห็นเทียนอีกแท่งที่อยู่ข้างริมฟุตบาทจึงเดินผ่านผีสองตนเข้าไปเก็บ ทำเหมือนกับว่าพวกเขาไม่มีตัวตนเหลืออีก6แท่งเท่านั้น

"น้องคร้าบ~สนใจพี่สองคนหน่อยก็ดีน้าาา~"

และแล้วพี่สตาฟสองคนก็ยอมเภิยตัวฉันจึงหัวเราะในลำคอก่อนจะพูดออกไปว่า

"คิคิ ขอโทษนะคะแต่พอดีหนูเจอแบบนี้บ่อยๆจนชินแล้วล่ะคะ"

"น้องมีสัมผัสที่6หรอ?"

พี่สตาฟคนหนึ่งถามอย่างตกใจฉันส่ายหัวก่อนจะตอบไปว่า

"เปล่าคะแต่เพื่อนหนูคนหนึ่งมีคะแรงมากด้วยแรงขนาดที่ว่าคุยกับวิณญาณและสัมผัสได้เลยล่ะคะ^_^"

พี่สตาฟสองคนถึงกับชะงักฉันจึงก้มหัวขอตัวลาทันทีระหว่างทางฉันก็เจอเทียนอีก2แท่งจึงเก็บรวมกันเป็น6แท่งเหลืออีกแค่4แท่งเท่านั้นสู้ๆเข้าตัวฉัน

10 นาทีผ่านไป

และแล้วฉันก็เก็บเทียนครบ10แท่งก่อนจะเดินวนกลับมาที่จุดเริ่มต้นอีกครั้งก็เห็นว่าคนอื่นๆที่ไปก่อนหน้านี้กลับมากันหมดแล้วฉันจึงเอาเทียนไปให้กับพี่สตาฟผู้หญิงที่เป็นคนคอยเช็คความเรียบร้อย

"เก่งมากเลยคะน้องน้องเป็นคนแรกเลยล่ะที่กลับมาได้อย่างปกติน่ะคนอื่นๆไม่ตัวสั่นก็เป็นลมไปเลยน้องไม่กลัวเลยหรอ?"

"จะว่ากลัวก็กลัวอยู่คะแต่พอดีหนูโดนบ่อยจนชินแล้วล่ะคะ^_^"

พี่สตาฟแกชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะยิ้มให้ฉันฉันจึงเดินเข้าไปนั่งรวมกับผู้หญิงในห้องของฉันพวกเราต่างพากันเล่าถึงผีที่เจอมาจนเวลาผ่านไปเรื่อยๆคนอื่นๆก็มากันครบหมดพี่สตาฟคนเดิมจึงประกาศว่า

"ถือว่าน้องๆทุกคนทำได้ดีมากเก็บเทียนครบหมดทุกคนไม่ขาดไม่เกินและพี่ก็ขอประกาศให้น้องๆไปอาบน้ำแล้วเข้านอนกันได้เลย!"

"เย้~!!!!"

พวกเราร้องออกมาอย่างดีใจเพราะจะได้พักกันสักทีพอทุกคนอาบน้ำเสร็จก็เข้านอนตามที่พี่เขาจัดให้ทันทีแน่นอนว่าแยกหญิงชายนะ

"สนุกจริงๆเลยว่ามั้ยทุกคน~?"

คิมิโกะถามขึ้นมาขณะนอนอยู่บนฟูกพวกฉันก็ได้แต่ยิ้มรับก่อนที่คิมิโกะจะเด้งตัวขึ้นมาพร้อมกับพูดว่า

"ก่อนที่พวกเราจะนอนมาถามเรื่องสเป็คของผู้ชายที่ชอบกันดีกว่าเอามั้ย?"

"เอา!"

ทุกคนยกเว้นฉันตอบอย่างพร้อมเพรียงก่อนจะตั้งวงกันฉันที่กำลังจะปฏิเสธก็โดนคิมิโกะพูดขัดก่อนว่า

"เธอก็ต้องมาร่วมด้วยนะซากุระอย่าพึ่งรีบหลับสิมาๆ"

ฉันจึงต้องจำยอมไปร่วมด้วยก่อนที่คิมิโกะจะเป็นคนเริ่มก่อน

"ฉันน่ะนะชอบผู้ชายที่ อบอุ่น อ่อนโยน สุภาพบุรุษมากๆเลยล่ะถ้าเจอผู้ชายแบบนี้ที่ไหนบอกฉันด้วยล่ะ"

"555!"

พวกฉันพากันหัวเราะออกมาก่อนที่คนอื่นๆจะเริ่มพูดบ้างจนมาถึงฉัน

"เอ้าซากุระตาเธอพูดแล้ว"

"ฉันหรอ?อืม...แปปนะ"

ฉันบอกก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบตุ๊กตานาอิบออกมาก่อนจะนั่งลงที่เดิมพร้อมกับพูดว่า

"สเป็คของฉันก็แบบนี้เลย"

ฉันพูดพร้อมชูตุ๊กตาในมือไปมาคิมิโกะก็พูดขึ้นว่า

"แกชอบนาอิบในเกมไอเดนติตี้วีอ่ะนะ?"

"อ่าหะ"

ฉันตอบไปที่จริงต้องพูดว่าเป็นแฟนเลยตั้งหากแต่ใครจะไปเชื่อล่ะว่าฉันทะลุมิติเข้าไปในเกมน่ะ

"จะว่าไปพอพูดถึงเกมไอเดนเขาประกาศว่าจะยุบเกมทิ้งเพราะเหตุผลบางอย่างทำให้คนที่เป็นแฟนเกมนี้ไม่พอใจมากๆเลยล่ะ"

ฉันถึงกับชะงักเมื่ออายูมิจังเพื่อนร่วมห้องอีกคนพูดขึ้นมาเกมไอเดนจะถูกยุบทิ้งหรอ?เพราะอะไรล่ะ? อ๊ะ! จริงสิพรของทามาโมะไงล่ะ!ยัยนั้นเคยขอให้เจ๊มิชิโกะกลับไปอยู่กับคนที่ตัวเองรัก ตอนที่เกมจบงั้นก็หมายความว่าการที่เกมไอเดนโดนยุบทิ้งแบบนี้เกมคงจบแล้วสินะ ทุกๆคนในเกมก็จะกลับมาใช้ชีวิตอย่างปกติแบบนี้ฉันจะได้มีโอกาศเจอกับพวกเขาอีกครั้งมั้ยนะ?

"ซากุระแก...ร้องไห้หรอ?"

ฉันที่กำลังคิดอยู่ก็หลุดออกจากภวังค์ก่อนจะจับขอบตาของตัวเองดูก็เป็นจริงอย่างที่คิมิโกะพูดฉันร้องไห้แต่...เมื่อไหรกันล่ะ?

"แกเป็นอะไรมากมั้ย?"

"ไม่..ฉันไม่เป็นอะไรหรอก..แค่รู้สึกว่าฉันกำลังจะได้เจอกับคนสำคัญน่ะ"

ฉันพูดออกไปทั้งๆที่น้ำตาไหลไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมน้ำตามันไหลเสียใจที่เกมถูกยุบหรอ?ก็ไม่ใช่หรือเพราะ...ฉันกำลังดีใจอยู่ที่เกมมันจบลงแล้วทุกคนในนั้นก็ได้เป็นอิสระน่ะ ใช่สิต้องใช่แบบนั้นแน่ๆคิมิโกะกอดปลอบฉันพรางพูดว่า

"ถึงฉันจะไม่รู้ว่าแกร้องไห้เรื่องอะไรแต่ก็ร้องออกมาเถอะฉันจะปลอบแกเอง"

ฉันที่ได้ฟังแบบนั้นก็กอดคิมิโกะเอาไว้แน่นก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาเพื่อนคนอื่นๆก็พากันลูบหลังฉันอย่างเป็นกำลังใจจนฉันหลับไปเพราะเหนื่อยจากการร้องไห้

1 อาทิตย์ผ่านไป

หลังจากที่ฉันร้องไห้ในอ้อมกอดของคิมิโกะไปก็ผ่านมาแล้ว1อาทิตย์ตอนนี้ฉันก็ได้เป็นหมออย่างที่ใจหวังแล้วล่ะฉันจึงตั้งใจรักษาคนไข้มากๆเพื่อไม่ให้เขารู้สึกแย่ไม่งั้นมันจะส่งผลต่อสุขภาพด้วย

"คนเก่งขอหมอตรวจดูหน่อยน้า~"

ฉันพูดพร้อมรอยยิ้มเมื่อเดินเข้ามาตรวจดูเด็กในความดูแลของตัวเองแกเป็นเด็กผู้ชายที่น่ารักมากๆเลยล่ะ ผมสีเงินเป็นประกาย กับดวงตากลมโตสีฟ้าใส จมูกเชิดขึ้นเล็กน้อย ปากเรียวกระจิบ ใบหน้าที่ออกไปทางหวานมากกว่าหล่อ ทำให้ดูน่าเอ็นดูและน่าปกป้องมากๆเลยล่ะเด็กคนนี้มีชื่อว่า ยูกิ ริว ความหมายของมันคือมังกรหิมะแกป่วยเป็นโรคหัวใจฉันจึงพยายามทำให้แกร่าเริ่งเข้าไว้จะได้ไม่ส่งผลกระทบอะไรทั้งสิ้นเพราะแกอายุแค่13ปีเอง

"นี่พี่ซากุระพี่คิดว่าผมจะได้ออกไปเล่นเหมือนกับคนอื่นๆมั้ยครับ?"

พออยู่กับริวคุงสองคนฉันจะให้เรียกว่าพี่แต่ถ้าอยู่กับคนอื่นก็จะให้เรียกว่าคุณหมอตามปกติพอฉันเจอคำถามนี้เข้าไปก็มองไปที่ริวคุงที่ตอนนี้มองออกไปนอกหน้าต่างฉันจึงพูดออกไปว่า

"พี่จะไม่ปิดบังเธอหรอกนะว่าโอกาสที่เธอจะได้ออกไปเล่นเหมือนกับเด็กคนอื่นๆน่ะมันมีน้อย"

ฉันรู้ว่าการพูดแบบนี้ออกไปอาจจะทำให้เด็กรู้สึกแย่กว่าเดิมแต่คงต้องให้ทำใจไว้แต่เนิดๆนั่นแหละนะแต่ไม่ใช่ว่าฉันจะปล่อยให้ริวคุงเป็นอะไรนะฉันจะรักษาริวคุงจนกว่าเขาจะหายดีเลยล่ะ

"หรอครับ"

"แต่ว่า...พี่จะรักษาเธอให้หายจนเธอสามารถเป็นนักกีฬาระดับโลกได้เลยล่ะ^_^"

ริวคุงหันมามองฉันด้วยสายตาของความหวังและฉันจะรักษาให้แกหายให้ได้ก็สัญญาเอาไว้แล้วนี่

"ขอบคุณนะครับพี่ซากุระพี่น่ะเป็นนางฟ้าของผมเลยล่ะ^_^"

ฉันที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มรับก่อนจะตรวจอาการของริวคุงต่อก็พบว่าร่างกายยังปกติดีอยู่แถมอัตราการเต้นของหัวใจก็ปกติดีด้วยถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปโอกาสที่ริวคุงจะหายก็สูงขึ้นไปอีก

"คนเก่งเก่งมากเลยครับวันนี้ก็ปกติทุกอย่างถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปโอกาสที่ริวคุงจะหายก็สูงขึ้นมากเลยล่ะพยายามเข้านะริวคุง"

ฉันบอกกับริวคุงออกไปอย่างดีใจแกเองก็ยิ้มรับอย่างมีความสุขฉันจึงขอตัวออกมาเพื่อมาตรวจเอกสารต่อริวคุงมีพี่ชายอยู่หนึ่งคนเรียนอยู่ชั้นม.3ใกล้ๆกับโรงพยาบาลนี่เอง ตอนเย็นของทุกวันเขาจะมาเยี่ยมเพื่อให้กำลังใจกับริวคุงเสมอส่วนคุณพ่อคุณแม่ของทั้งสองคนทำงานต่างประเทษคอยส่งเงินมาให้ทุกๆเดือน ปีหนึ่งถึงจะกลับมาดูทั้งสองคนและซารุตะรายนั้นก็ตามคุณพ่อคุณแม่ไปทำงานด้วยคอยส่งรูปภาพและจดหมายมาให้ฉันอ่านเสมอ ฉันก็ยินดีกับแกเพราะทำงานได้อย่างราบลื่นและฉัยหวังว่ามันจะเป็นอย่างงั้นตลอดไปวันนี้ฉันไม่มีเวรสะด้วยสิกลับเลยแล้วกัน

"อ๊ะ! สวัสดีคะคุณหมออายาโตะ"

ฉันสวัสดีคุณหมอที่เดินผ่านไปเขาเป็นรุ่นพี่ฉันคอยให้คำปรึกษาอยู่ตลอดเวลาที่ฉันไม่เข้าใจก็เลยสนิทกันในระดับหนึ่งแค่ระดับหนึ่งนะ

"สวัสดีเช่นกันจะกลับแล้วหรอ?"

"คะฉันจะได้ไปซื้ออาหารสุนัขให้เจ้าชิบะน้อยด้วยคะงั้นขอให้คุณหมออายาโตะรักษาคนไข้ให้หายนะคะขอตัวคะ^_^"

ฉันยิ้มให้ก่อนจะก้มตัวลงแล้วเดินออกมาอย่างเร็วต่อให้เป็นรุ่นพี่ที่เคารพมากแค่ไหนแต่ถ้าเขาล้ำเส้นมามากเกินไปฉันคงต้องพูดให้ชัดเจนแล้วล่ะว่าฉันจะไม่รักใครอื่นนอกจากนาอิบเด็ดขาด

"เห้อ~"

ฉันที่เดินออกมาไกลแล้วก็ถอนหายใจออกมาคุณหมออายาโตะน่ะเป็นคนที่มีฝีมือมากแต่ติดตรงที่ว่านิสัยของเขาน่ะคืออยากได้อะไรก็ต้องได้ เพราะแบบนี้ฉันจึงรักษาระยะห่างเอาไว้เพื่อป้องกันตัวเองและเพื่อไม่ให้เขาเข้ามายุ่งกับฉันมากด้วยตอนนี้ฉันเดินตามทางฟุตบาทมีต้นซากุระแบ่งบานและร่วงลงมาอย่างสวยงาม อยากให้นายมาดูด้วยเหมือนกันนะนาอิบฉันคิดได้แบบนั้นก่อนจะหลับตาลงพรางพึมพำออกมาว่า

"ฉันอยากเจอนายจังนาอิบตอนนี้นายจะสบายดีมั้ยนะ?กำลังทำอะไรอยู่?คอยคิดถึงฉันอยู่มั้ยนะ?ฉันน่ะ..ฮึก..คิดถึง..ฮึก..นายมากๆเลยล่ะ..ฮึก..ทุกๆคืนฉันก็มักจะฝันเห็นนาย..ฮึก..ฉันอยากให้มันเป็นความจริง..ฮึก..ฉัน..ฮึก..ฉันอยากเจอนาย!"

ตอนนี้ฉันคงใกล้บ้าเต็มทีแล้วล่ะแต่ฉันก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกันฉันต้องขอระบายและปลดปล่อยมันออกมาบ้างขอล่ะโชคชะตาขอให้ฉันได้พบกับนาอิบอีกครั้งหนึ่งเถอะขอให้ได้..พบกัน..อีกครั้งหนึ่งก็ยังดี

"ถ้าฉันรู้ว่าเธอเป็นหนักขนาดนี้ฉันคงออกมาหาเธอตั้งแต่1อาทิตย์ที่แล้วแล้วล่ะ"

ฉันรีบหันหลังไปตามเสียงทันทีก่อนจะพบกับชายหนุ่มคนหนึ่งส่วมฮูดสีชาเขียว ผมสีน้ำตาลเฮเซลนัล  ดวงตาเรียวสีฟ้าใส  ปากได้รูปรับกับใบหน้าคมคายได้เป็นอย่างดีซึ่งลักษณะแบบนี้มีแค่คนเดียว  นาอิบ  ซูบีดาร์  ฉันมองคนข้างหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองก่อนจะลองเอื่อมมือไปจับใบหน้าของนาอิบดูเพื่อไม่ให้ฉันหลอนไปเอง

"นาอิบนายจริงๆใช่มั้ย?"

ฉันถามดูเพื่อความมั่นใจก่อนที่คนตรงหน้าจะจับมือฉันเอาไว้แล้วบีบเบาๆเพื่อยืนยันสิ่งที่ฉันพูดภาพข้างหน้าของฉันเริ่มเบลอเพราะม่านน้ำตาฉันเข้ากอดนาอิบแน่นพรางพูดออกมาว่า

"ฉันน่ะคิดถึงนายตลอดเวลาจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว!ชดใช้มาเลยนะโทษฐานที่ีทำให้ฉันเกือบเป็นโรคซึมเศร้าน่ะ!"

ฉันกอดนาอิบไว้แน่นมากกลัวเขาจะหายไปจริงๆแต่นาอิบกอดตอบฉันทำให้รู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝันก่อนที่เขาจะพูดว่า

"งั้นฉันจะชดใช้โดยการอยู่กับเธอตลอดไปเลย"

"พูดแล้วห้ามคืนคำนะไม่งั้นนายโดนดีแน่"

ฉันพูดขณะที่ซุกหน้าเข้ากับไหล่ของนาอิบเจ้าตัวก็ลูบหลังฉันอย่างปลอบโยนก่อนที่ฉันจะผละออกเช็ดน้ำตาเล็กน้อยก่อนจะถามนาอิบไปว่า

"นายมาที่ญี่ปุ่นได้ยังไงน่ะ?"

"เรื่องนั้นต้องขอบคุณทามาโมะเพื่อนเธอนั่นแหละที่เป็นคนเปิดประตูมิติพาฉันมาหาเธอได้น่ะ"

ทามาโมะหรอ?แสดงว่าทามาโมะก็สามารถควบคุมเวทย์มนต์ที่มีในตัวได้แล้วสินะ?ดีจริงๆเลย

"เดี๋ยวพรุ่งนี้เพื่อนเธอก็มาแล้วล่ะระหว่างนี้พาฉันชมเมืองหน่อยสิ"

ฉันยิ้มรับก่อนจะจับมือของนาอิบแล้วพาชมสถานที่ต่างๆอย่างร่าเริ่งและสนุกสนานจนตอนนี้ปาไป6โมงกว่าๆแล้วและฉันก็พานาอิบมาที่สวนสาธารณะเพื่อนั่งพัก  ก่อนจะเหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเข้าฉันจึงร้องเรียกเด็กคนนั้นดูว่าใช่เด็กที่ฉันคิดไว้หรือป่าว

"โซระจัง?"

เด็กผู้หญิงคนนั้นหันมาตามเสียงก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาหาฉันอย่างเร็วฉันจึงย่อตัวลงและอ้าแขนออกโซระจังจึงวิ่งเข้ามากอดฉันอย่างเร็วพรางร้องไห้ใหญ่เลยฉันจึงลูบหลังปลอบใจเธอสักแปปก่อนจะลองถามดูว่า

"ทะเลาะกับคุณแม่มาอีกแล้วสินะ?"

"ฮึก!ฮือออ!"

โซระจังกอดฉันแน่นมากฉันจึงต้องปลอบเธอไปก่อนผ่านไปสักแปปเธอก็เริ่มหยุดร้องไห้ก่อนจะผละออกจากฉันพร้อมกับพูดว่า

"หนูน่ะอยากจะเป็นหมอเหมือนพี่แต่ว่าคุณแม่น่ะอยากจะให้หนูเป็นนักบัญชีเพราะแบบนั้นหนูเลยทะเลาะกับท่านแล้วก็หนีออกจากบ้านมาคะ..ฮึก..ทำไมคุณแม่ถึงไม่เข้าใจหนูล่ะคะ?หนูน่ะอยากจะเป็นหมอคอยรักษาคุณแม่กับคุณพ่อในยามที่พวกท่านป่วยแต่พวกท่านกลับไม่เข้าใจหนูเลยคะ..ฮึก..หนูต้อง..ทำยังไงหรอคะ?"

ฉันที่ได้ฟังแบบนั้นก็พยายามหาคำพูดเพื่อจะไม่ให้กระทบกับจิตใจของโซระจังเพราะโซระจังก็เคยอยู่ในเคสรักษาของฉันแกป่วยเป็นโรคทางจิตที่เครียดมากๆหรือโดนกดดันมากๆ  สมองจะสั่งให้ฆ่าตัวตายทันทีแต่แกก็หายแล้วล่ะถ้าให้อยู่ในสถานที่ธรรมชาติและไม่ไปกดดันหรือทำให้เครียดน่ะนะ

"เอาล่ะโซระจังจากที่พี่ฟังที่หนูเล่ามาพี่ก็รู้สึกดีใจนะที่เป็นตัวอย่างให้กับเธอได้แต่การเป็นหมอน่ะมันไม่ง่ายนะโซระจังเธอจะต้องขยันเรียนให้มากกว่านักบัญชี  เพราะอาชีพหมอต้องเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงมากถ้าไม่มีความรับผิดชอบพอคนไข้ที่เราเป็นคนดูแลก็อาจจะเสียชีวิตได้  แล้วหนูล่ะโซระจัง?คิดว่าตัวเองมีความรับผิดชอบพอมั้ย?"

"พอคะ!หนูน่ะเพื่อให้คุณพ่อกับคุณแม่มีความสุขหนูจะขยันเรียนให้มากขึ้น!และจะต้องเป็นหมอที่เก่งเหมือนพี่ไม่สิจะเก่งให้มากกว่าพี่คะ!"

ฉันยิ้มรับกับคำตอบของโซระจังก่อนจะพูดออกไปอีกว่า

"งั้นหนูก็คงต้องพยายามเกลี้ยกล่อมคุณพ่อคุณแม่ให้ยอมรับให้ได้นะจ๊ะเพราะถ้าหนูทำสำเร็จเท่ากับว่าหนูมีความพยายามสูงมากๆเลยล่ะ"

"คะ!ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะพี่ซากุระ!พี่น่ะคือนางฟ้าของหนูเลยล่ะคะ!"

พอโซระจังพูดจบก็โค้งตัวลาก่อนจะวิ่งกลับบ้านไปฉันส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้ถึงเจ้าตัวจะมองไม่เห็นก็เถอะนะพยายามเข้าล่ะโซระจัง

"อะแห่ม!"

ฉันหันไปตามเสียงก็พบว่าเป็นนาอิบที่กระแอมเมื่อกี้อะไรกันเนี่ยแม้แต่เด็กผู้หญิงก็ยังหึงหรอ?ฮะๆๆน่ารักจริงๆเลยนะแฟนใครเนี่ย?

"เอาน้ำมั้ย?"

ฉันแกล้งถามไปนาอิบถึงกับหันหน้าไปอีกทางทันทีหว้าาา!งอนสะแล้วแบบนี้ต้องง้อ

"โอ้  ไม่งอนนะตัวเองคืนดีกับเค้าเถอะน้าาา!"

ฉันเริ่มง้อนาอิบทันทีโดยกอดแขนข้างซ้ายพรางถูหน้าไปมาให้เหมือนกับแมวด้วยไม่พอหรอกน่าต้องเจอไม้นี้

"เมี้ยวเจ้านายหายงอนซากุน้าาาซากุขอโทษที่คุยเพลินจนลืมเจ้านายหายงอนนะเมี้ยว?"

นี่ถ้ามีหูกับหางนี้จะได้ผลกว่ามั้ยนะ?(ได้ผลแน่ได้ผลดีจนไปจบที่ตะ---//ไรต์+สัญญาณขาดหาย)นาอิบหันมาฉันจึงทำตาปริบๆใส่ให้น่ารักที่สุดแต่ดูเหมือนจะได้ผลตรงกันข้ามแหะ

"อื้อ!"

จู่ๆนาอิบก็จับใบหน้าของฉันไว้พร้อมกับประกบปากลงมาฉันตกใจจนเผลออ้าปากออกทำให้นาอิบสอดลิ้นเข้ามาได้เขากวาดไปทั่วโผลงปากของฉันอย่างหิวกระหาย  ฉันแทบจะทรุดอยู่แล้วถ้าเกิดว่านาอิบไม่ประคองฉันเอาไว้ฉันก็คงเขากระแทกพื้นไปแล้วล่ะ

"อึก  อือออ"

แย่ล่ะ!เผลอหลุดเสียงออกไปสะแล้วสินาอิบยิ่งรุกเข้ามาใหญ่จนฉันต้องทุบอกให้เขาหยุดไม่อย่างงั้นจะเป็นฉันสะเองที่จะตายน่ะนาอิบค่อยๆผละออกอย่างอ้อยอิ่งพร้อมกับเลียปากพรางพูดว่า

"หวานดีนิงั้นคืนนี้ฉันขออีกแล้วกัน"

ฉ่า!

ฉันถึงกับหน้าแดงทันทีเมื่อได้ยินนาอิบพูดจบม่ายยยน้าาาานี่ฉันขุดหลุมฝังตัวเองหรอเนี่ย!?ม่ายยยย!!!

"บ้า!"

ฉันพูดพร้อมกับรีบเดินออกมาทันทีนาอิบก็เดินตามมาติดๆจนมาถึงบ้านที่ฉันเก็บเงินซื้อไว้โดยเฉพาะเป็นบ้านเดี่ยวที่อยู่ใกล้กับโรงพยาบาลที่ฉันทำงานอยู่  และแถวนี้ก็มีวิวสวยๆให้ชมตอนที่มีวันหยุดด้วย

"สวยดีนิ"

นาอิบพูดขึ้นหลังจากสำรวจบ้านเสร็จมีอยู่2ห้องนอน2ห้องน้ำแต่ล่ะห้องก็มีเครื่องปรับอากาศเป็นของตัวเองบอกได้เลยว่าคุ้มสุดๆกับเงินที่ฉันจ่ายไป

"ห้องนอนเธอห้องไหน?"

นาอิบถามอีกครั้งฉันหันไปสบตากับนาอิบพรางหรี่ตาลงอย่างจับผิดนาอิบหันไปมองทางอื่นเพื่อหลบตาฉันอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะที่นายถามห้องของฉันน่ะเพราะอะไร

"ห้องที่มีประตูรายดอกซากุระนั่นแหละห้องของฉัน"

แต่สุดท้ายฉันก็เลือกที่จะบอกออกไปอยู่ดีเพราะยังไงสะนาอิบก็ไม่ทำอะไรหรอกคงแค่อยากมานอนด้วยก็เท่านั่นแหละ

"นี่นาอิบเล่าเรื่องตอนที่ฉันไม่อยู่ให้ฟังหน่อยสิ"

"ตอนนั้นฉันแทบจะเล่นเกมไม่ได้เลยล่ะเรียกได้ว่าเสียศูนย์ไปหลายวันเลยล่ะต้องให้ทามาโมะเพื่อนเธอมาปลอบหลายรอบแหนะแถมเดอะริปเปอร์ก็เกือบจะฆ่าฉันแล้วโทษฐานที่ไปยุ่งกับแฟนมันเยอะ"

ฉันถึงกับหลุดขำออกมาทันทีนาอิบจึงเอาฮูดมาปิดใบหน้าไว้ฉันจึงขอให้เขาเล่าต่อนาอิบจึงเล่าต่อว่า

"พอผ่านไปได้3วันคุณดูริลก็มาบอกว่าอีกเดือนหนึ่งจะปิดเกมลงแล้วปล่อยให้พวกเราทุกคนเป็นอิสระฉันจึงกลับมาตั้งใจเล่นเกมได้อีกครั้งหนึ่งเพื่อที่จะได้เจอเธอจนมาถึงวันนี้"

นาอิบพูดขณะจับใบหน้าของฉันไปด้วยสายตาของนาอิบเต็มไปด้วยความคิดถึงและโหยหาฉันจับมือของนาอิบแล้วบีบมันเบาๆเพราะฉันก็เหมือนกับนาอิบ  ตลอด1เดือนที่ผ่านมามันช่างทรมานเหลือเกินกับการรอคอยน่ะ

"ต่อไปนี้พวกเราจะไม่แยกจากกันอีกแล้วใช่มั้ย?"

ฉันถามออกไปเพื่อความมั่นใจอีกครั้งหนึ่งนาอิบเข้ามากอดฉันเพื่อยืนยันว่าเขาจะอยู่ตรงนี้อยู่กับฉันตลอดไป

"แน่นอนฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้นถ้าไม่มีเธอ"

END.

__________________

และแล้วววววเรื่องนี้ก็จบแล้วค่าาาาา!!!!ขอบคุณรีดทุกๆท่านมากที่อุตสาเข้ามาอ่านและติดตามกันนะคะแถมคอยเม้นให้กำลังใจไรต์อีกด้วยไรต์ดีใจมากๆเลยล่ะคะเหลือแค่แต่งตอนพิเศษของคู่อื่นๆให้จบเรื่องนี้ก็จะจบอย่างถาวรแล้วล่ะค่าาาา!!!เจอกันในตอนพิเศษนะค่าาา!!!^0^