คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 สัตว์เลี้ยงxและxพบเจอ
_________________________
คาเรียน่า บรรยาย
"ถึงรูปร่างจะเด็กแต่อายุฉันมากกว่านายนะ!"
"โกหกอีกล่ะสิ"
เจ้าหมอนี้นิ!ฆ่าทิ้งซะเลยดีมั้ยนะ!?ก็บอกอยู่ว่าไม่ใช่เด็กน่ะ!ยังจะมายัดเยี่ยดความเป็นเด็กให้อีกนะ! อ๊ะ! ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลยงั้นขอแนะนำตัวเองนะฉันชื่อ คาเรียน่า วิเวียร์ธาร์น ส่วนคนที่ฉันต่อล้อต่อเถียงอยู่ด้วยก็คือ...
"ถ้านายยังไม่หยุดกวนฉันอีกฉันจะฆ่านายทิ้งซะจิน!"
ใช่ จิน ฟรีคส์ ที่เป็นพ่อของกอร์นจากอนิเมะเรื่องHunter×Hunterนั่นแหละและถ้าจะถามว่าทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี้ล่ะก็มันต้องย้อนไปเมื่อ1ชั่วโมงที่แล้ว
(ก่อนหน้านี้1ชั่วโมง)
(ภายในห้องทำงาน)
ก็อก! ก็อก! ก็อก!
"เข้ามา"
แอ็ด~!
"ฮาย~ เรียกหนูมามีอะไรเหรอคะ?พี่รีบอร์น"(ไรท์จะนำตัวละครจากเมะเรื่องอื่นมาปนด้วยนะคะ//ไรท์)
ฉันถามพร้อมกับเดินเข้ามาในห้องทำงานของพี่ชายคนโตเปลี่ยนไปเหมือนกันนะไม่ได้เข้ามาตั้งนานแหนะ
"ไปตามเลออนกับลีออนมาให้พี่หน่อยพอดีพี่เปิดประตูมิติทิ้งไว้แล้วพวกมันก็เข้าไปน่ะ"
ฉันถึงกับมองหน้าพี่รีบอร์นด้วยสีหน้าเรียบนิ่งทันทีเรียกมานึกว่าจะมีภารกิจสำคัญให้ทำที่ไหนได้ดันเรียกมาจะให้ไปตามสัตว์เลี้ยงนี่เอง!
"นั่นสัตว์เลี้ยงของพี่นะทำไมฉันต้องไปตาม?"
"ฉันมีภารกิจต้องไปทำเลยไปตามเองไม่ได้และถ้าเธอตาม2ตัวนั้นไปจะได้เจอเบาะแสของท่านแม่ด้วย"
"ไปแล้วนะคะ!"
พูดจบฉันก็หันหลังเตรียมเดินออกจากห้องไปยังมิติที่2ตัวนั้นไปทันทีแต่ก็โดนพี่รีบอร์นเรียกไว้ก่อน
"เดี๋ยวก่อนคาเรย์"
"มีอะไรอีกคะ?"
"ไปด้วยร่างนี้มันสะดุดตาเกินไปเธอต้องไปด้วยร่างอื่น"
ฉันถึงกับขมวดคิ้วสงสัยทันทีที่ได้ยินจบนี่พี่ชายฉันจะแกล้งอะไรอีกล่ะ?ไปแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วจะเคลื่อนไหวหรือซ่อนตัวก็สะดวกด้วย
"แล้วต้องไปด้วยร่างไหนคะ?"
"ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง"
พูดจบก็เปิดประตูมิติและถีบฉันเข้าประตูมิติทันที!ตัวฉันที่ตั้งหลักไม่ทันเลยไม่รู้ตัวว่าพี่รีบอร์นได้ร่ายเวทย์บางอย่างใส่ตัวเอง
"พี่รีบอร์น~!!!"
(จบการย้อนความ)
เพราะแบบนั้นแหละเลยทำให้ฉันกลายเป็นเด็กอายุ12ไปแล้วน่ะสิ!(ไรท์จะให้คาเรย์มาก่อนที่พวกกอร์นจะสอบ1ปีเพื่อให้รู้จักกับพวกประธานเนเทโล่ค่ะ//ไรท์)แถมประตูมิติยังมาส่งฉันที่หน้าตึกสมาคมฮันเตอร์อีก!
"ยอมรับซะว่าเธอเป็นเด็ก!"
ปึด!
ทนไม่ไหวแล้วนะ!ปกติฉันไม่ใช่คนที่มีความรู้สึกนะเพราะว่าฉันน่ะไร้ความรู้สึกหรืออารมณ์น่ะสิส่วนที่ฉันเถียงจินไปมาแบบคนปกติได้เพราะฉันใส่หน้ากากไงที่จริงก็ไม่อยากใส่หรอกแต่ถ้าไม่ใส่ก็จะทำให้พวกเพื่อนที่สนิทกันไม่สบายใจน่ะสิพวกนั้นเคยบอกกับฉันว่า
'ใส่หน้ากากแสดงอารมณ์มันก็ดีกว่าใบหน้าเรียบนิ่งเหมือนตุ๊กตานั่นแหละ'
แล้วนั้นก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันใส่หน้ากากแสดงอารมณ์หรือความรู้สึกตั้งแต่นั้นมาเอาเป็นว่าเรื่องของฉันช่างมันเถอะตอนนี้ขอเถียงจินต่อล่ะ
"ฉันอายุ1,000ปีเป็นทวดของทวดของทวดของทวดของทวดของทวดของทวดแล้วก็ของทวดนายอีกด้วยซ้ำ!"
"..."x(ทุกคน)
ลืมบอกไปตอนนี้ฉันอยู่ในห้องประชุมของสมาคมฮันเตอร์เลยได้เจอกับพวก12นักษัตรและประธานของสมาคมฮันเตอร์บุคคลที่ถูกย่งย่องว่าเป็นผู้ใช้เน็นที่เก่งที่สุดในโลกประธานเนเทโล่
"ไม่เถียงต่อแล้วหรอ? เหอะ เด็กก็เงี้ยแหละจะมาเถียงชนะผู้ใหญ่ได้ไง"
"ฉันว่ายัยเด็กนี้หัวสมองโดนกระทบกระเทือนมาแน่พาไปส่งโรงบาลเถอะ"
"ฉันก็ว่างั้นแหละเดี๋ยวโทรเรียกรถโรงบาลให้มารับนะ"
"น่าสงสารจริงๆเกิดมาสวยซะเปล่าแต่หัวสมองฟั่นเฟือนซะได้"
และอีกคำพูดมากมายที่ถาโถมเข้ามาจนฉันถึงกับเงยหน้ามองทุกคนภายในห้องด้วยสายตาที่ว่างเปล่าทันทีทำให้พวกนั้นพากันชะงักแล้วเริ่มเหงื่อตกกัน
ครืน~! กึกๆๆ!
บรรยากาศรอบตัวลดต่ำลงจนหนาวเข้ากระดูกแถมตึกของสมาคมดูสั่นๆด้วยทำให้ภายในตึกเกิดเสียงกรี๊ดร้องของพนักงานทันที
"ไม่พูดต่อล่ะ?หรือเพราะจิตสังหารของฉันมันน่ากลัวเกินไป?ฉันปล่อยไปแค่20%เองนะแค่นี้ก็กลัวกันหมดแล้วเหรอ?ทั้งๆที่พวกนายใช้เน็นคุมร่างกันอยู่แท้ๆ"
เฮือก!!
ทั้งหมดพากันสะดุ้งเฮือกกับน้ำเสียงของฉันที่มันดูเย็นกว่าน้ำแข็งพันปีอีกฉันจึงพูดไปอีกว่า
"ทีนี้ก็คงเลิกคิดว่าฉันเป็นเด็กแล้วสินะ?แต่ถ้ายังไม่เลิกคิดกันฉันคงต้อง..."
ฉันหยุดพูดไปเพื่อให้พวกนั้นลุ้นกันก่อนจะยกยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาให้ดูน่ากลัวขึ้นและพูดต่อว่า
"พาไปทัวร์นรกล่ะนะ:)"
"...ขอโทษ..."
เท่านั้นฉันก็สลายจิตสังหารทิ้งแล้วยิ้มแบบปกติทันทีพร้อมกับหันไปทางจินแล้วพูดชมด้วยรอยยิ้มขี้เล่น
"ฉลาดมากที่ตัดสินใจขอโทษน่ะไม่งั้นนายต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่เอาล่ะฉันจะถือว่าเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้นพวกนายก็ลืมๆกันไปนะงั้นฉันขอแนะนำตัวหน่อยฉันมีชื่อว่า คาเรียน่า วิเวียร์ธาร์น ส่วนพวกนายไม่ต้องแนะนำตัวกันหรอกเพราะฉันรู้จักอยู่แล้ว:)"
"หมายความว่าไงที่รู้จักพวกเราอยู่แล้ว?"
"จะให้บอกมันก็ผิดกฏซะด้วยสิแต่เอาเถอะฉันเป็นพวกชอบแหกกฏอยู่แล้วจะบอกให้ก็ได้"
คงต้องให้พวกเขาช่วยตามหาล่ะนะเพราะเลออนกับลีออนเป็นกิ่งก่าที่ฉลาดมากเหมือนพี่รีบอร์นเลยล่ะพูดได้ว่าเจ้าของเป็นยังไงสัตว์เลี้ยงก็เป็นแบบนั้น
"อะแฮ่ม! ที่จริงแล้วฉันมาจากมิติเซเรเนียหรือก็คือมิติคู่ขนานน่ะเพราะแบบนั้นเลยได้รู้จักกับพวกนายทุกคน"
"..."x(พวกจิน)
หลังจากที่ฉันพูดจบภายในห้องประชุมก็เกิดความเงียบเข้าครอบงำก็รู้อยู่แล้วล่ะว่าต้องไม่เชื่อแน่ๆน่ะเพราะมันเป็นเรื่องที่โอเวอร์มาก
"ฉันรู้ว่าพวกนายไม่เชื่อแต่ที่ฉันพูดเป็นความจริงมีหลักฐานนะเป็นวีดีโอน่ะถ้าเอารูปมาพวกนายก็จะหาว่าฉันตัดต่ออีก"
ขณะพูดฉันก็หยิบของบางสิ่งขึ้นมาซึ่งมันมีลักษณะคล้ายกล้องของสมัยโบราณที่เลนส์กล้องยื่นออกมาแถมมีดวงตาอยู่กลางเลนส์และปีกค้างคาวติดอยู่ด้วย(นึกถึงกล้องในเกมidentity vค่ะ//ไรท์)
"สิ่งนี้คือกล้องดวงตาเป็นสิ่งของที่จำเป็นมากในมิติของฉันมันสามารถอัดวีดีโอได้เหมือนกับกล้องทั่วไปแต่ที่มันพิเศษกว่านั้นคือมันบินตามถ่ายภาพได้และอ่านใจคนที่โดนถ่ายได้ด้วย:)"
"โฮ้~ เป็นกล้องที่สุดยอดมากเลยนะ"
ประธานเนเทโล่พูดชมขณะมองกล้องดวงตาในมือฉันอย่างสนใจฉันจึงวางกล้องลงบนโต๊ะแล้วกดปุ่มถ่ายรูปเพื่อให้มันทำงานทันที
พรึ่บ!
"เป็นภาพ2Dที่เหมือน3Dมากเลยนะ โอ๊ะ นั่นมันตัวฉันนิ"
หลังจากหน้าจอโปร่งแสงฉายภาพขึ้นมาทุกคนก็ให้ความสนใจทันทีและแน่นอนว่าคนแรกที่อยู่ในวีดีโอก็ไม่พ้นประธานเนเทโล่อยู่แล้ว
[คาเรย์จังมาถ่ายวีดีโอหรือมาหาหนูจินกันล่ะ?]
[ทั้ง2อย่างค่ะพอดีอยากจะดูโฉมหน้าของคนที่ได้ฉายาว่านางมารน่ะค่ะ^_^]
"เมื่อกี้ฉันหูฟาดหรือเปล่าที่ได้ยินว่าตัวฉันเป็นนางมาร?"
"นายได้ยินถูกแล้วล่ะฉันลืมบอกไปว่าตัวนายในมิติเซเรเนียเป็นผู้หญิงน่ะ"
"ห๋า~!!!!"x(พวกเนเทโล่)
ดีนะที่อุดหูทันไม่งั้นหูได้หนวกแน่ไอ้เราก็ผิดเองแหละที่ไม่ได้บอกให้ละเอียดกว่านี้ครั้งหน้าคงต้องบอกให้ละเอียดกว่าเดิมแล้วสิจะได้ไม่ต้องมาสูญเสียการได้ยินขนาดปิดหูยังดังทะลุเข้ามาเลย
"พอดีฉันลืมบอกไปน่ะว่าต่อให้เป็นมิติคู่ขนานก็ใช่ว่าจะเหมือนกันหมดนะ"
"ละ..แล้วมีใครเปลี่ยนอีกบ้าง?"
"ไม่มีอ่ะทุกคนเหมือนเดิมหมดยกเว้นนายที่เป็นผู้หญิง"
พอฉันตอบไปทุกคนยกเว้นจินก็ถอนหายใจโล่งอกกันหมดสงสัยคงไม่อยากเปลี่ยนเป็นเพศตรงข้ามล่ะมั้ง
[โฮะๆ นางมารรึ?ยากหน่อยที่จะได้เห็นนะเพราะเธอจะเจอนางฟ้าก่อนน่ะ]
และเพราะเสียงของคุณเนเทโล่ในวีดีโอทำให้ทุกคนหันไปสนใจต่อในคลิปนั้นเปลี่ยนสถานที่เป็นห้องประชุมแล้วก็เห็นทุกคนกันหมดกำลังเอ่อ...ทะเลาะกันอยู่
[นั่นมันเค้กของฉันนะเฟ้ย!แกกล้ามากินได้ยังไง!?]
[ของคุณเหรอ?ขอโทษนะครับคุณเค็นไซพอดีไม่ได้มีป้ายชื่อติดอยู่ผมก็นึกว่ากินได้นิครับ]
[ฉันจะฆ่าแก!พรีสตอง!]
[ถ้าทำได้ก็เข้ามาเลยครับ!]
ไร้สาระใช่มั้ยล่ะ?ที่ทั้งคู่ทะเลาะกันเพราะเค้กชิ้นเดียวน่ะ?แต่ก็เป็นสีสันในสมาคมล่ะนะแต่ต่อจากนี้ตังหากที่มันจะเริ่มสนุกน่ะ หึหึหึ
[โครม! ตุบ! ตับ! ชิ้ง! เปรี้ยง! ตูม!]
"โฮะๆๆ ฝั่งนั้นดูจะสนุกกันทุกวันเลยสินะ?ดูจากสีหน้าก็รู้แล้ว"
"จะบอกว่าทุกคนในมิติเซเรเนียเป็นพวกบ้าการต่อสู้กับบ้าเลือดก็ได้ค่ะ"
[แอ็ด~]
[นี่ทุกคนเสียงดังอะ--]
ฟิ้ว~!
[จิน!/จินจัง!/คุณจิน!ระวัง!!]
"!!!"x(พวกเนเทโล่)
ก็นะไม่แปลกหรอกที่จะตกใจกันน่ะเพราะอาวุธของเค็นไซที่ดูคล้ายกับกรงเล็บ(คิดเองค่ะ//ไรท์)ได้ถูกพริสตองปัดออกแล้วมันก็พุ่งเข้าไปหาจินจังที่เปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็วแล้ว!
[เคร้ง~!]
[ว้าว~ ปัดอาวุธที่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วขนาดนั้นได้เธอเนี่ยสุดยอดจังนะคุณนางมาร:)]
นี่คือเสียงของฉันหลังจากที่เห็นว่าจินจังปัดอาวุธออกได้อย่างสบายๆทั้งๆที่ตอนแรกยังตกใจอยู่เลยแท้ๆ
[อย่างเธอไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนั้นหรอกนะคุณราชินีแห่งความตาย]
[นับว่าเป็นเกียรติจริงๆที่1ใน5ของผู้ใช้เน็นที่เก่งที่สุดในโลกรู้จักฉันด้วย]
[ใครไม่รู้จักสิแปลกก็เธอเล่นสร้างชื่อเสียงไว้ซะขนาดนั้นแค่เห็นหน้าเธอใครๆเขาก็หนีหมดแล้ว]
พูดได้ดีมากแต่มันก็มีบางกลุ่มที่เข้ามาหาเรื่องฉันเหมือนกันนะสาเหตุเพราะอิจฉาในความสามารถของฉันโดยเฉพาะผู้หญิงที่คิดกันไปว่าที่ฉันเปิดหน้าตัวเองเพื่ออ่อยผู้ชายฉันล่ะอยากจะตะโกนบอกออกไปมากว่า'ต่อให้ปิดหน้าก็โดนมองอยู่ดีจากพวกที่มีเวทย์สังเกตการณ์สูงย่ะ!'
[แต่พวกเธอก็ไม่หนีนิแสดงว่าฉันไม่ได้น่ากลัวสักหน่อยเอาเป็นว่าพวกเรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ!*_*]
[.....เธอนี่ถ้าจะเพี้ยนแต่ก็น่าสนุกเป็นเพื่อนกับนักฆ่าก็คงไม่เลวเหมือนกัน:)]
[โอ๊ะ อะไรกันๆเป็นนางมารแท้ๆแต่กลับยิ้มสวยเหมือนนางฟ้าเชียวนะ]
[พรึ่บ! ตูม!]
[แค่พูดชมนิดเดียวก็เขินซะแล้วจินจังนี่น่ารักจังนะ:)]
[หนวกหู!หุบปากไปเลย!เดี๋ยวแม่ก็ฆ่าทิ้งซะนี่!]
[น่ากลัว~]
แล้วฉันกับจินจังก็วิ่งไล่กันเหมือนเด็กๆส่วนคนอื่นๆก็พากันโล่งอกที่เธอไม่ได้อาละวาดไม่งั้นตึกของสมาคมฮันเตอร์ได้หายไปจากเมืองแน่ๆ
"ทีนี้ก็คงเชื่อแล้วเนอะว่าฉันมาจากมิติคู่ขนานน่ะ?"
ฉันถามหลังจากวีดีโอหยุดแล้วเก็บกล้องดวงตาเข้ามิติเก็บของซึ่งฉันก็รู้สึกได้แหละว่าทุกคนเชื่อกันหมดแล้วยกเว้นจินที่ดูจะรับไม่ได้นะเรื่องที่ตัวเองเป็นผู้หญิงน่ะ
"แล้วเธอมาที่มิตินี้ทำไมล่ะ?ที่มิตินั้นดูจะดีกว่าที่นี้นะ"
"พอดีโดนพี่ชายสุดที่รักถีบส่งให้มาตามสัตว์เลี้ยงน่ะ"
ไรท์ บรรยาย
"พอดีโดนพี่ชายสุดที่รักถีบส่งให้มาตามสัตว์เลี้ยงน่ะ"
หลังจากที่หญิงสาวในร่างเด็กสาวพูดจบภายในห้องประชุมก็เกิดความเงียบเข้าอีกครั้งก่อนที่จินจะพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ
"เป็นพี่ชายที่ดีจังนะ"
"แน่นอนสิพี่รีบอร์นน่ะเป็นพี่ที่ดีมากๆเลยล่ะได้ถ้วยรางวัลพี่ชายดีเด่นไปครองทุกครั้งเลย"
"ฉันประชดโว๊ย!"
"อ้าว ก็นึกว่าชมจริง"
จินถึงกับกุมขมับทันทีพร้อมกับคิดในใจไปด้วยว่า
'ตกลงยัยนี่อายุ1,000ปีจริงหรือเปล่าเนี่ย?นิสัยอย่างกับเด็กชัดๆ'
"ฉันอายุ1,000ปีจริงและที่มีนิสัยเหมือนเด็กก็แค่ปรับให้เข้ากับสภาพร่างกายเท่านั้น"
"เธอ...อ่านใจคนได้?"
ร่างบางไม่ตอบแต่พยักหน้าแทนทำให้ร่างสูงหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกดูท่าผู้หญิงคนนี้เขาคงจะวางแผนกับเธอไม่ได้ซะแล้ว
"เอาเป็นว่าขอแนะนำตัวใหม่อีกครั้งนะฉันชื่อ คาเรียน่า วิเวียร์ธาร์น สาเหตุที่มามิติฮันเตอร์นี่ก็คือการตามหาสัตว์เลี้ยงพี่ชายและตามหาเบาะแสของท่านแม่ด้วยขอฝากตัวด้วยนะเพราะหลังจากนี้พวกเราจะอยู่ด้วยกันอีกนานเลยล่ะ^_^"
และนี้ก็คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวบทใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้นจะเป็นยังไงนั้นต้องมาอ่านกัน!
TBC.
________________________
และก็จบไปแล้วนะคะกับตอนที่1อาจจะน่าเบื่อไปหน่อยกับตอนแรกแต่ตอนต่อไปก็ได้เจอกับพวกกอร์นแล้วค่า~!แล้วก็ 1 เม้น = 100 กำลังใจ เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ^_^
ความคิดเห็น