คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3 ป่านูเมเล่xกับxสถานที่สอบรอบ2
___________________________
คาเรียน่า บรรยาย
นี่ก็ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วที่ฉันท้าคิรัวร์กับกอร์นวิ่งแข่งถึงตามจริงจะต้องหลังจากนี้ก็เถอะแต่ท้าก่อนมันก็ไม่เสียหายมากหรอก..........มั้งนะ
"เหลือเชื่อเลยนะที่พวกนายตามฉันทันน่ะ"
"ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายพูดไม่คิดว่าเด็กอายุ12อย่างพวกนายจะอึดขนาดนี้"
เปล่าเลยที่มิติเซเรเนียเด็กที่อายุ5ขวบจะเก่งกว่าพวกอายุ10ปีแล้วล่ะแต่ยังไงประสบการณ์ของคนอายุเยอะกว่าก็ได้เปรียบอยู่ดี
"นี่คาเรย์คือฉันสงสัยมาตั้งแต่เจอเธอแล้วล่ะทำไมถึงใส่ผ้าคลุมปิดหน้าล่ะ?"
"ไม่มีอะไรมากหรอกแค่ใส่มากะจะหาจังหวะเท่ๆเปิดตัวน่ะ"
"ไม่ใช่ว่าตัวเองน่าเกลียดเลยใส่ปิดไว้หรือไง?"
เจ้าเด็กหัวหงอกหน้าแมวนี่หาเรื่องให้มีปากเสียงกันตลอดสิน่าแต่ก็เอาเถอะยังดีกว่าไม่คุยกันเลยล่ะนะ
"ไม่แขวะฉันสักนาทีมันจะตายมั้ย?เจ้าหงอก"
"หงอกบ้านเธอสิ!เขาเรียกว่าสีขาวเงินเฟ้ย!ยัยเตี้ย!"
"คิดว่าตัวเองสูงตายล่ะเอาไว้สูงให้ถึงครึ่งของพี่ชายฉันก่อนเถอะแล้วค่อยมาคุยกัน"
บอกจบฉันก็เร่งสปีดทิ้งห่างทันทีด้วยร่างกายที่กลายเป็นเด็กทำให้หลบหลีกผู้คนได้อย่างง่ายดายแล้วฉันก็ใช้แรงไปไม่ถึง5%ด้วยซ้ำกับแค่วิ่งไปเรื่อยๆน่ะมันสบายมาก
"กอร์นพวกเราก็รีบไปเถอะไม่งั้นได้เลี้ยงข้าวยัยนั่นแน่ๆ"
"อื้ม!"
ฉันเหลือบไปมองข้างหลังก็เห็นว่าเจ้าสองเพื่อนซี้วิ่งขึ้นมาแล้วแต่ก็ยังห่างจากฉันอยู่ดีเอาเป็นว่าจะลดความเร็วลงมาหน่อยก็แล้วกัน
ตึกๆๆๆๆๆๆ!
"เป็นอะไรไปยัยเตี้ยเหนื่อยหรือไง?"
"เหอะ ระยะทางแค่นี้แถวบ้านฉันเรียกว่าเมตรเดียวด้วยซ้ำแล้วก็นะฉันลดความเร็วเองต่างหาก"
ให้ตายเถอะเริ่มเหนื่อยที่จะเถียงแล้วนะคงต้องเบี่ยงประเด็นที่จะชวนทะเลาะหน่อยแล้วนั่นก็คือ...
"จะว่าไปกอร์นนายถามฉันว่ามาสอบฮันเตอร์ทำไมฉันก็ตอบไปแล้วแล้วนายล่ะมาสอบทำไม?"
ที่ถามนี่แค่เลี่ยงการทะเลาะกับคิรัวร์หรอกไม่งั้นฉันคงได้เผลอตะวาดใส่แน่ๆอยู่ในร่างเด็กนี้ควบคุมอารมณ์ยากชะมัดถึงจะใส่หน้ากากก็เถอะ
"ฉันมาตามหาพ่อน่ะอยากรู้ว่าอาชีพฮันเตอร์ที่พ่อหลงไหลมันเป็นยังไงน่ะ"
"แล้วพ่อของนายเป็นคนยังไงเหรอ?"
ทีแบบนี้แหละไม่พูดจิกกัดฉันจะตามอารมณ์ของหมอนี่ไม่ทันแล้วนะว่าแล้วก็กรอกตาไปมาภายใตผ้าคลุมก่อนจะรอฟังคำตอบของกอร์นถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"ห๊ะ!? ไม่รู้เนี่ยนะหมายความว่าไง?"
"พ่อทิ้งฉันไว้กับคุณมิโตะน่ะฉันเห็นพ่อก็ในรูปที่แขวนไว้อยู่บนพนังบ้านของคุณมิโตะน่ะ"
"นายเนี่ยแปลกชะมัดแล้วคุณมิโตะนี่ใคร?"
"ก็ต้องเป็นคนในครอบครัวสิไม่มีพ่อคนไหนจะเอาลูกตัวเองไปให้คนแปลกหน้าหรอกนะจำเอาไว้ด้วยล่ะเจ้าหงอก"
พูดจบฉันก็เร่งสปีดนำทั้ง2คนทันทีไม่อยู่รอฟังคิรัวร์บ่นใส่หรอกไอ้เราก็แปลกนะเป็นคนไม่ชอบให้ทะเลาะกันแท้ๆแต่ดันไปจิกกัดเขาสะงั้น โอ๊ะ ใกล้ถึงทางออกแล้วในที่สุด
"ยัยเตี้ย!กลับมานี่เลยนะ!"
ฉันถึงกับชะงักนิดหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงของคิรัวร์พอหันไปมองก็พบว่าสองคนนั้นวิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้วแต่เรื่องอะไรที่ฉันจะยอมแพ้เล่า!
"แบร่!"
ขอแลบลิ้นใส่หน่อยแล้วกันพอคิรัวร์เห็นแบบนั้นก็ยิ่งโมโหแถมยังเพิ่มความเร็วขึ้นด้วย!แล้วจะอยู่ทำไมวิ่งสิค่ะ!รออะไรล่ะ!?
"ถึงแล้ว!ฉันชนะ!"
หมับ!
"ว๊าย!"
ฉันร้องขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อจู่ๆก็โดนคิรัวร์จับที่จริงฉันจะไม่ตกใจเลยถ้าหมอนี่ไม่ได้จับตรงเอวฉันน่ะ!คนเขายิ่งบ้าจี้อยู่ด้วยสิ
"ปล่อยเลยนะคิรัวร์!เล่นอะไรของนายเนี่ย!?"
"โทษฐานที่มาทำให้ฉันโกรธเธอต้องโดนแบบนี้ นี่แหนะๆๆๆ"
"อ๊ะ! 5555! หยุด 5555! นะ 5555! คิรัวร์! อ๊ะ! 55555!"
ใครก็ได้ช่วยฉันด้วยจะไม่ไหวอยู่แล้วเนี่ย!แล้วเจ้าหงอกนี่มันรู้ได้ยังไงกันว่าฉันบ้าจี้น่ะ!?ไม่สิอาจจะไม่รู้ก็ได้แต่แค่เดาสุ่มเอาแต่ก็เดาได้แม่นเหลือเกินนะ!
"พอได้แล้วล่ะคิรัวร์คาเรย์หายใจไม่ทันแล้วนะ"
เหมือนเสียงสวรรค์มาโปรดขอบคุณมากเลยนะกอร์นฉันจะเลี้ยงข้าวตอบแทนนายเองคิรัวร์ที่ได้ยินแบบนั้นก็หยุดจี้เอวฉันทำให้ฉันรีบถอยห่างจากตัวเจ้าหงอกทันที
"แฮ่ก!...แฮ่ก!...แฮ่ก!...ฝากเอาไว้ก่อนเถอะฉันจะเอาคืนนายเป็นเท่าตัวเลย"
"ก็เอาสิครั้งหน้าต่อให้กอร์นห้ามฉันก็ไม่หยุดแน่นอน:)"
เกลียดรอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์นั่นชะมัดมันทำให้ฉันนึกถึงหมอนั่นขึ้นมาเลยล่ะ
"กอร์น คิรัวร์ คาเรย์"
พวกฉันสามคนหันไปตามเสียงเรียกก็พบกับคุราปิก้าและเลโอลีโอที่วิ่งมาถึงแล้วอีกไม่นานเจ้าคนที่อ้างตัวว่าเป็นผู้คุมสอบก็จะโผล่มาแล้ว
"เหนื่อยหน่อยนะ อ่ะ นี่น้ำ"
"ขอบคุณนะว่าแต่เธอไปเอาน้ำมาจากไหน?"
"เสกมา"
"ห๊ะ!?"x4
ทั้งสี่คนพากันร้องขึ้นมาอย่างสงสัยก็นะใครจะไปเชื่อกันล่ะฉันจึงหัวเราะออกไปก่อนจะโกหกออกไปทั้งๆที่พูดความจริงแล้วแท้ๆ
"พอดีฉันพกไว้ในผ้าคลุมน่ะแต่สีหน้าของพวกนายในตอนนี้ตลกชะมัดถ้ามีกล้องคงถ่ายรูปไปแล้ว:)"
"เวลาแบบนี้ยังจะเล่นได้อีกนะเดี๋ยวก็จี้เอวต่อซะเลยนิ"
"ฝันไปเถอะ!ครั้งหน้าฉันจะไม่ยอมให้นายจี้เอวฉันได้หรอก!"
ฉันชี้หน้าคิรัวร์พร้อมกับประกาศทันทีแน่ล่ะใครจะไปยอมให้มาจี้เอวกันล่ะไม่งั้นฉันได้ขาดอากาศหายใจพอดี
"ว่าแต่นี้คือการสอบรอบที่2เหรอ?"
"ยังหรอกคุณซาธ็อตบอกว่าแค่ครึ่งทางเท่านั้น"
คุราปิก้ากับเลโอลีโอแสดงสีหน้าตกใจก็นะมันไกลมากสำหรับคนปกตินิแต่สำหรับฉันแค่นี้สบายมาก
"เอาล่ะครับกระผมจะขออธิบายว่าป่าที่อยู่ข้างหน้าพวกคุณนั้นคือป่าดิบชื้นนูเมเล่หรืออีกชื่อคือรังนักต้มตุ๋นในป่าแห่งนี้จะมีสัตว์ร้ายมากมายที่จะคอยหลอกผู้คนให้ติดกับดักแล้วกินนะครับถ้าทราบแล้วก็ขอให้ทุกคนตามกระผมมาแบบติดๆเลยนะครับ"
"คิดจะขู่ให้กลัวล่ะสิไม่ได้ผลหรอกน่า"
เชื่อเถอะเลโอลีโอนายจะเป็นคนแรกเลยล่ะที่โดนหลอกน่ะแต่ก็เอาเถอะขอดูละครลิงหลอกเจ้าดีกว่า
"อย่าไปโดนมันหลอกเชียวนะ!"
ทุกคนพากันหันไปตามเสียงก็พบกับชายคนหนึ่งที่มีสภาพไม่จืดเท่าไรแถมยังลากอะไรบางอย่างออกมาด้วย
"นี่คือลิงหน้าคนมันจะปลอมตัวเป็นมนุษย์แล้วเลียนแบบท่าทางเพื่อหลอกล่อให้ติดกับลิงหน้าคนน่ะโปรดปรานเนื้อมนุษย์ที่สุด"
"จริงด้วยเหมือนคุณซาธ็อตมากเลย"
แล้วคนอื่นๆก็เริ่มพากันสับสนว่าใครคือตัวจริงกันแน่ส่วนฉันก็ทำเพียงปิดปากหาวเพราะเริ่มเบื่อกับละครฉากนี้แล้วเมื่อไหร่ฮิโซกะจะจัดการสักทีนะเอาเป็นว่าเร่งละครฉากนี้หน่อยแล้วกัน
"ถ้างั้นขอดูใบอนุญาตฮันเตอร์ของคุณหน่อยสิจะได้พิสูจน์ว่าคุณไม่ได้โกหก"
"ใบอนุญาตฮันเตอร์ของฉันถูกเจ้านั้นขโมยปะ--"
"ไร้สาระใบอนุญาตฮันเตอร์เป็นสิ่งสำคัญเท่าชีวิตต้องรักษาให้ดีสิจะมาบอกว่าถูกขโมยไปได้ไง?มันไร้สาระมากและที่สำคัญในการสอบฮันเตอร์คนที่จะมาเป็นผู้คุมสอบได้น่ะต้องมีประสบการณ์การสู้มาก่อนและมาคุมสอบโดยไม่หวังผลตอบแทนการที่จู่ๆคุณก็ปรากฏตัวขึ้นมาในสภาพล่อแร่และมาบอกว่าเป็นผู้คุมสอบตัวจริงมันไม่ดูน่าสงสัยกว่าลิงหน้าคนอีกเหรอ?"
ฉันร่ายยาวขัดเมื่อเจ้าตัวประกอบกำลังจะบอกว่าใบอนุญาตฮันเตอร์ถูกขโมยและด้วยคำพูดของฉันทำให้คนอื่นๆพากันคิดตามและทำให้ตัวประกอบนั้นมองมาที่ฉันอย่างโกรธแค้น
"ยัยเด็กบ้า!กล้ามาหาว่าฉันโกหก--"
ฟึบๆๆ! ฟึบๆๆ! ฟึบๆๆ!
ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบก็โดนไพ่สามใบพุ่งเข้าหาซะก่อนและมีอีกสามใบที่พุ่งไปหาคุณซาธ็อตไม่พอแค่นั้นยังมีไพ่อีกสามใบที่พุ่งมาหาฉันด้วย!
"คาเรย์!!"
ไรท์ บรรยาย
คิรัวร์เรียกชื่อร่างบางอย่างตกใจเมื่อมีไพ่สามใบพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงขณะที่เขาจะขยับตัวเด็กสาวก็รับไพ่ไว้ได้แล้ว!
หมับๆๆ!
คาเรียน่าหันไปมองคนที่ปาไพ่มาด้วยสายตาเรียบนิ่งถึงอีกฝ่ายจะไม่เห็นก็เถอะแล้วเธอก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงเรียบเฉยว่า
"ฉันบอกไปแล้วนะว่าถ้าจะสู้ฉันจะเป็นคนเข้าไปท้าเองครั้งนี้ฉันจะยังไม่เอาเรื่องแล้วกันแต่ถ้ายังมีอีก..."
จู่ๆบรรยากาศรอบตัวของทุกคนก็ลดต่ำลงเหมือนอยู่ที่ขั่วโลกเหนือและใจกลางของบรรยากาศก็คือร่างบางของเด็กสาวที่กำลังก้าวเดินเข้าไปหานักมายากรหนุ่มอยู่
"ฉันคงต้องขอหัวของนายเข้าไปในของสะสมของฉันแล้วล่ะ"
หลังจากที่เจอจิตสังหารของเด็กสาวที่สวมผ้าคลุมไปทุกคนก็เงียบกันหมดพร้อมกับที่ซาธ็อตได้วิ่งนำทางทุกคนต่อและตอนนี้คาเรียน่าก็วิ่งอยู่กับพวกกอร์นเหมือนเดิม
"คาเรย์นี่เก่งจังนะเป็นฉันคงไม่กล้าพูดแบบนั้นกับฮิโซกะหรอก"
"ก็ไม่เท่าไรหรอกถ้าให้เทียบระหว่างพี่ชายฉันกับฮิโซกะบอกเลยว่าพี่ชายฉันน่ากลัวกว่านี้อีก"
"พี่ชายคาเรย์เป็นคนยังไงเหรอ?"
"อืม...จะดีก็ดีเหมือนเทวดาจะร้ายก็ร้ายยิ่งกว่าปีศาจพูดง่ายๆว่าบอกไม่ถูกเหมือนกัน"
คิรัวร์ที่ได้ยินแบบนั้นก็อดสงสัยไม่ได้เลยถามบ้างเพราะตั้งแต่ออกตัววิ่งมาเขาก็เงียบไปเลย
"แน่ใจนะว่าเป็นพี่น้องกันน่ะ?ทำไมถึงบอกไม่ถูกล่ะ?"
"ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะพี่ชายฉันเป็นนักฆ่าน่ะเลยทำให้บอกได้ยากว่าตกลงเป็นคนยังไงกันแน่"
หลังจากที่พูดจบเพื่อนใหม่ทั้งสองก็ไม่ถามอะไรอีกเลยซึ่งคาเรียน่าก็เดาไปว่าคงกำลังคิดบางอย่างอยู่ซึ่งเธอสามารถเลือกได้ว่าจะอ่านใจใครในกรณีนี้เธอขอไม่อ่านเพราะมันจะก้าวก่ายเกินไป
'คาเรย์ข้างหน้ามีกบซ่อนตัวอยู่'
'โอ๊ะ ขอบคุณเกือบลืมไปแล้วว่ามีกบซ่อนอยู่น่ะ'
เด็กสาวตอบไปก่อนจะค่อยๆวิ่งช้าลงทำให้กอร์นกับคิรัวร์สงสัยแล้วก็ต้องเปลี่ยนเป็นตกใจเมื่อจู่ๆร่างบางก็โผล่มาอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขาแล้วจับมือพวกเขาก่อนจะพากระโดดขึ้นสูง
"ยัยเตี้ย!เธอทำอะไรเนี่ย!?"
"คิรัวร์ดูนั่นสิ!"
กอร์นบอกแล้วชี้ลงข้างล่างทำให้คิรัวร์ก้มลงไปดูก็เจอกับปากของกบยักษ์ที่อ้ากว้างหวังจะเขมือบพวกเขาอยู่แต่ก็ทำไม่ได้เพราะพวกเขาอยู่สูงเกินไป
"ลงกันเองนะฉันจะจัดการกบให้"
"เห้ย! เดี๋ยวสิ!--"
คาเรียน่าไม่สนเสียงเรียกของเด็กชายผมเงินก่อนจะปล่อยมือของทั้งคู่แล้วม้วนตัวใช้สนเท้าฟาดลงไปที่หัวของกบด้วยแรงที่กะไว้5%
ตูม~!!
"อุตสากะแรงไว้5%แล้วนะทำไมมันถึงเพิ่มไปเป็น8%กันล่ะ?อ่า...อยากได้ร่างเดิมคืนจังเลย"
บ่นพึมพำเสร็จก็หันไปมองไปรอบๆเพื่อหาเพื่อนทั้ง2คนของเธอก็เห็นว่าทั้งคู่ลงมาถึงพื้นแล้ว
"ทั้ง2คนไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?"
"ไม่เป็นอะไรหรอกต้องขอบคุณคาเรย์ล่ะนะ:)"
"กะอีแค่กบมันต้องใช้แรงขนาดนั้นเลยรึไง?"
"นายนี่ตอบไม่ตรงคำถามเลยนะอุตสาถามด้วยความเป็นห่วงแท้ๆแล้วก็เรื่องเจ้ากบนั้นน่ะฉันกะแรงไว้5%แต่มันกลับเพิ่มไปเป็น8%เนี่ยสิ"
"..."
คิรัวร์ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้ยินแบบนั้นนี่เขาอ่อนแอถึงขนาดให้ผู้หญิงมาปกป้องเลยเหรอ?ไม่สิพี่ชายของเธอเป็นนักฆ่านิคงได้ฝึกมาเหมือนกันนั่นแหละ
"คิรัวร์"
"..."
"คิรัวร์!"
"..."
"คิรัวร์!!"
"หะ..ห๊ะ! มีอะไร?เรียกซะเสียงดังเชียว"
เด็กชายผมเงินถามเมื่อเด็กสาวเรียกชื่อตนอย่างดังส่วนกอร์นก็มองมาที่เขาอย่างเป็นห่วงก่อนจะถามว่า
"คิรัวร์นายเป็นอะไรหรือเปล่า?"
"เปล่านิฉันสบายดี"
"แน่ใจนะเจ้าแมวหงอก?เหม่อไปขนาดนั้นฉันคิดว่าเจ้ากบนั่นจะมาเอาวิณญาณนายไปแล้วซะอีก"
ได้ทีก็ขอแขวะคืนแต่ก็เพื่อเบี่ยงประเด็นที่เด็กชายผมเงินเป็นอยู่ล่ะนะ
"ว่าไงนะยัยเตี้ย!?ไหนพูดใหม่อีกทีดิ๊!"
"นอกจากผมจะหงอกแล้วหูยังหนวกอีกด้วยนายนี่น่าสงสารมากเลยนะคิรัวร์ว่างๆก็ไปหาหมอมั้งนะไม่ก็ให้เลโอลีโอเป็นคนตรวจให้"
และแล้วสงครามระหว่างแมวขาวและแมวดำก็เริ่มขึ้นส่วนเจ้านาย(?)อย่างกอร์นก็ได้แต่ยิ้มเจือนๆแต่มันก็ดีแล้วล่ะเพราะคิรัวร์จะได้ไม่เหม่อเหมือนเมื่อกี้อีก
"ตัวก็เตี้ย! อกก็แบน! นิสัยก็ป่าเถื่อน! แบบนี้ผู้ชายที่ไหนจะเอา!?"
"นายก็ด้วยนั่นแหละ! ผมก็หงอก! หุ่นก็งั้นๆ! หน้าตาก็ธรรมดา! ผู้หญิงที่ไหนจะเอา!?"
'คาเรย์ที่เจ้าพูดมามันตรงกันข้ามหมดเลยนะ'
'ใช่เจ้าหนูนั่นน่ะติดอันดับผู้ชายที่หล่อที่สุดของโลกได้สบายเลยนะ'
'นี่พวกเธอต้องเข้าข้างฉันสิ!ไม่ใช่ไปอวยเจ้าแมวหงอกนั่น!......ถึงที่พูดมาจะจริงก็เถอะ'
ได้แต่กัดฟันอย่างเจ็บใจคอยดูเถอะถ้าถึงการสอบรอบที่สามเมื่อไรเธอจะเปิดตัวอย่างอลังการเลยคอยดู!
"น่าๆทั้ง2คนใจเย็นเถอะตอนนี้รีบวิ่งดีกว่าไม่งั้นตามคนข้างหน้าไม่ทันแน่"
และด้วยคำพูดของกอร์นทำให้คาเรียน่ากับคิรัวร์หยุดทะเลาะกันแต่ก็ยังส่งสายตาอาฆาตใส่กันอยู่ถึงฝ่ายชายจะมองไม่เห็นดวงตาของฝ่ายหญิงก็เถอะ
"เพราะกอร์นหรอกนะฉันถึงหยุดน่ะ"
"นั่นมันคำพูดของฉันต่างหากไปกันเถอะกอร์น"
ผลสุดท้ายทั้งคู่ก็เลิกทะเลาะกันแต่ก็ไม่นานก็จะกลับมาจิกกัดกันอีกครั้งจนกระทั่งกอร์นได้วิ่งกลับไปทางเดิมเพราะรู้สึกไม่ดีมีแต่คาเรียน่าเท่านั้นที่รู้ว่ากอร์นวิ่งกลับไปช่วยเพื่อนทั้งสองคนส่วนคิรัวร์ก็เอาแต่วิ่งไปอย่างเดียวจนกระทั่งมาถึงสถานที่สอบรอบที่สองแล้ว
"นายคิดว่ากอร์นจะรอดกลับมามั้ย?"
"ไม่รอดก็ตายมีแค่นี้แหละ"
"นายนี่เย็นชาจังนะแต่ก็สมกับเป็นนักฆ่าดี:)"
"!!!เธอรู้ได้ไง!?"
คิรัวร์ถามอย่างตกใจเมื่อเด็กสาวรู้ว่าตัวเขาเป็นนักฆ่าทั้งๆที่เขาไม่ได้บอกนามสกุลหรือแสดงอะไรที่เป็นนักฆ่าให้เธอเห็นด้วยซ้ำ
"ฝีเท้าตอนวิ่งเบาจนไม่ได้ยินและจับจิตสังหารได้แถมท่าทางของนายดูหวาดระแวงทุกคนแต่ก็ตีหน้าซื่อไม่รู้อะไรทั้งนั้นคงพอที่จะบอกว่านายเป็นนักฆ่าแล้วล่ะแล้วก็นะคิรัวร์"
คาเรียน่าหยุดพูดไปก่อนจะเดินเข้ามาใกล้คิรัวร์ทำให้เด็กชายผมเงินเตรียมจะถอยหลังแต่ร่างบางรู้ทันเลยเข้ามาจับไหล่ทั้งสองข้างของเด็กชายผมขาวเงินอย่างรวดเร็วพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหูก่อนจะบอกว่า
"นักฆ่าย่อมเห็นนักฆ่าเหมือนกันนะ:)"
TBC.
______________________
หนูคาเรียน่าเป็นคนขี้แกล้งค่ะไม่ว่าจะผู้หญิงหรือชายใครที่ดูน่ารักในสายตานางนางจะทำแกล้งให้อีกฝ่ายเขินเลยค่ะ
อย่าลืมนะคะ 1 เม้น = 100 กำลังใจค่าาา~~~ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะบ๊ายบาย~^0^
ความคิดเห็น