การตัดสินใจ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ลองอ่านดูนะ

แล้วช่าวบอกด้วยว่าเป็นไงมั่ง

งานวิชาภาษาไทยอ่ะนะ

Tochiya

เนื้อเรื่อง

การตัดสินใจ

                สายฝนสาดกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง  เหมือนกำลังชะล้างแผ่นดินที่นองไปด้วยเลือด  สายลมกรรโชกแรง ฟังดูคล้ายกับเสียงสาปแช่ง ร้องขอชีวิตของผู้ที่ต้องมาสิ้นชีวิตลง ณ จุดนี้    ถัดไปไม่ไกลนัก  ปรากฏเงาร่างหนึ่งกำลังนั่งนิ่ง จ้องมองอดีตสมรภูมิที่ปัจจุบันเปรียบดังสุสานของผู้คนนับพัน   เสมือนกำลังจดจำภาพนี้ไว้ให้มั่น   แม้นว่า สายฝนจะหยุด  ร่างนั้นก็ยังคงไมมีทีท่าจะเคลื่อนย้ายไป 

" เทียนยื่อ  ท่านมาทำอะไรตรงนี้ "  ปรากฏร่างของผู้ที่เข้ามาใหม่  ที่กำลังก้าวขึ้นเนินมาหา

" ไม่มีอะไรหรอ " ผู้ที่ถูกเรียกตอบกลับไปโดยที่มิได้หันไปมอง  ยังผลให้อีกฝายเร่งก้าวเข้ามามากขึ้น

"จะไม่มีอะไรได้ไง  ดูท่านสิ ตอนนี้เปียกโชก ยังกับลูกหมาตกน้ำก็ไม่ปาน "  แต่ทว่าอีกฝ่ายก็ไม่สนใจ  ยังคงมองไปยังเบื้องหน้า  ทำให้ผู้ถามรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา  แต่แล้วอีกฝ่ายก็เอ่ยปากถามขึ้นมาว่า

" เจ้ารู้สึกยังไงกับภาพเบื้องหน้า จงป๋อ " ด้วยคำถามที่ไม่คาดคิดทำให้ อีกฝ่ายรู้สึกงุนงง  แต่ก็เอ่ยตอบ

" เบื้องหน้านั้น  ก็คือสมรภูมิที่เรารบกับพวกชิเมื่อวานไงเล่า "

" แล้วเจ้ารู้สึกอย่างไร " เทียนยื่อถามต่อ ทำให้จงป๋อยิ่งไม่เข้าใจอารมณ์ของบุคคลเบื้องหน้าว่าต้องการคำตอบแบบใดกัน  แต่ก่อนที่จะได้ตอบกลับไป  อีกฝ่ายก็เอ่ยขึ้นมาก่อนว่า

" เมื่อก่อนนั้น ครั้นเมื่อพวกเราได้ชัยมา ข้าก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง  ยิ่งรู้สึกสนุกสนานเมื่อได้อยู่ในสนามรบเข้าฆ่าฟันกับศัตรู  ยิ่งพวกมันล้มตายมากเท่าไร  ข้าก็ยิ่งรู้สึกยินดีเท่านั้น.... "

" แต่การรบเมื่อวานนี้  ทำให้ข้ามีความรู้สึกที่แตกต่างออกไป  ในขณะที่ข้ากำลังฟาดฟันกับศัตรูที่อยู่เบื้องหน้าจนกระทั้งหมดสิ้น  ข้าก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งแว่วเข้ามาในโสตประสาท............... " เมื่อเสียงเงียบลง  จงป๋อสังเกตเห็นแววตาของอีกฝ่ายแสดงถึงความปวดร้าวออกมา  

" เมื่อข้าหันไปทางต้นเสียง  ข้าก็พบว่า ศัตรูที่ข้าเพิ่งริดรอนชีวิตมานั้นเป็นเพียงเด็กน้อยที่อายุไม่ถึง สิบห้าซะด้วยซ้ำ.......... " จงป๋อตะลึงกับความจริงที่ตนได้รับทราบ   ไม่นึกเลยว่า  พวกเค้าได้บีบบังคับชาวชิ  จนกระทั่งต้องเกณฑ์เด็กมาสู้รบ 

" จงป๋อ  เจ้าว่าข้าควรทำเช่นไร  " เทียนยื่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาคล้ายอดกลั้นไว้แทบไม่ไหว  การสู้รบครั้งนี้  ทำให้เค้าคิดถึงวัยเยาว์  ที่เค้าโดนกองทัพชิ พรากบิดา มารดาไป  ทำให้เค้าตัดสินใจเข้ามาเป็นทหาร เพื่อต้องการล้างแค้นให้ผู้ให้กำเนิด  แต่เรื่องที่เค้าทำในตอนนี้ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับพวกทัพชิในกาลก่อนเลย  ดูท่าจะร้ายยิ่งกว่าทัพชิซะอีก  บีบบังคับชาวชิจนไร้หนทาง  แม้กระทั้งจักทัพรบ ก็เกณฑ์เอาเด็กที่ไร้เรียวแรง และประสบการณ์มา  แล้วอย่างนี้มันต่างจากการฆ่าตัวตายตรงไหน

" แล้วเจ้าว่าข้าควรทำเช่นไร  ข้าควรหยุดหรือไม่ "  อีกฝ่ายถามย้ำขึ้น  ด้วยน้ำเสียงที่ฟังไร้เรี่ยวแรง 

"เทียนยื่อ ข้าก็ไม่รู้ว่าจะช่วยเจ้าตัดสินใจเช่นไร  เมื่อได้ยินในสิ่งที่เจ้าเอ่ยให้ฟังข้าก็อดเศร้าโศกมิได้  แต่ข้าถือคติว่า 'ชายชาตินักรบ เมื่อตัดสินใจทำสิ่งใดแล้ว  ก็ควรยอมรับต่อผลที่ตามมา  นั่นแลจะเหมาะสม  แต่ถ้าเป็นการตัดสินใจที่จะหลีกลี้หนีปัญหาที่อยู่เบื้องหน้านั้น  เมื่อพ่ายแพ้ ก็จักถูกประณาม ทว่า ถ้าเป็นการตัดสินใจที่มุ่งมั่นและกล้าเผชิญกับปัญหาแล้วละก็ ต่อให้แพ้ ก็จักมีผู้คนยกย่อง สรรเสริญ' ข้าจะไม่บังคับให้เจ้าตักสินใจเลือกว่าจักทำเช่นไรต่อไป ว่าเจ้าจะหนีปัญหาในอดีตของเจ้า  หรือเจ้าจะเผชิญหน้ากับมัน  ขอให้เจ้าทบทวนให้ดีล่ะ " แล้วจงป๋อก็ก้าวเดินลงจากเนินไป   ครั้นห่างออกมาได้ประมาณ 4 เซี๊ยะ  ก็ได้ยินเสียงตะโกนลั่นทั่วท้องทุ่งสนามรบว่า

" จงป๋อ  ข้าจะช่วยเจ้าโค่นพวกชิ  และครองบัลลังค์ให้ได้   ข้าขอสาบาน "

*****************************************************

ช่วยๆออกความเห็นหน่อยเด้อ ว่าเป็นยังไงบ้าง

ถ้าอยากได้แบบไหน  เเนวไหน  ก็บอก กะว่าจาแต่งออกมาเหมือนกัน

เพื่อนมันรีฯว่าอยากได้ Y

ครายเห็นด้วยก็บอกบอกละกานนะ

จาเป็นพระคุณอย่างสูง

Tochiya