เรื่องวุ่นๆของสาวหล่อ

ลำดับตอนที่ #6 : [6]ว่าด้วยการลองกล้อง

ฝ่ายนกนั้นเมื่อเดินกลับมาถึงสตูดิโอ ก็พบว่าทางทีมงานนั้นได้จัดฉากเสร็จแล้ว  และกำลังตามหาตนอยู่  

" โอ้ ในที่สุด พี่ก็หาน้องเจอจนได้ มานี่เร็ว เดี๋ยวต้องถ่ายแล้ว รีบมาแต่งหน้าก่อนนะค่ะ " เจ้าของเสียงก็มิใช่ใครอื่น  ช่างแก้วขาเม้าท์นั่นเอง

" ครับพี่  แต่ว่าพี่เห็นเพื่อนผมไหมฮะ " เก๊กหล่อ ตีมาดขรึมไว้ก่อน ตามที่วีรยาสอนไว้เป๊ะๆ ท่องไว้ๆ  ภาพพจน์ของบริษัท  แม้ว่าจะกลัวแววตาอันร้อนแรงปานจะกลืนกินของเจ๊แกมากก็ตาม

" น้องหน้าหวานสุดสวยที่มาด้วยกันหรอจ๊ะ พี่ยังไม่เห็นเลย  เดี๋ยวก็คงกลับมาแล้วล่ะ รีบไปแต่งหน้ากับพี่ก่อน " ว่าแล้วก็ถือโอกาส จับมือลากแขนไปปล้ำ เอ๊ย แต่งหน้า

และแล้วเวลาก็ผ่านไปกว่า 30 นาที แต่นกรู้สึกว่ามันช่างยาวนานเสียเหลือเกิน ในเมื่อรู้สึกว่าควรจะแต่งเสร็จตั้งแต่20 นาที ที่แล้ว กลับต้องมานั่งต่อเพราะว่าช่างแต่งหน้าสาวนั่นเสียดายเวลาที่จะได้จ้องหน้าหล่อๆตอนหลับตาจึงทำเป็น ลบตรงนั้น เติมตรงนี้ กว่าจะบอกได้ว่าเสร็จแล้ว ( ด้วยน้ำเสียงอาลัยอาวรณ์สุดๆ ) ก็หลังจากที่วีรยาและหัวหน้าสต๊าฟมายืนรอส่งสายตามาให้จากหน้าประตู

" เสร็จได้ซักที่ มาเร็วจะได้ไปแต่งตัวกันข้างนอกเค้ารอกันนานแล้วนะ " วีรยาอดกัดไม่ได้  ดูสิ ตอนแต่งหน้าทำท่ายังจะกินหัวนกเข้าไปซะอย่างนั้น  

ทว่า ดูเหมือนเวรกำของนกยังไม่หมดสิ้น  หลังจากรอดพ้นจากเงื้อมมือของช่างแต่งหน้ามาได้ ก็ต้องมาผจญกับทีมงานสไตล์ลิสส์ดวงซวยของวีรยาที่รอนกมานานแสนนาน ซึ่งกว่าจะเสร็จก็กินเวลาพอสมควร ( นกเริ่มปลงตกในชะตาชีวิตของตน ) ซึ่งนกรู้สึกว่า ชุดมันก็ไม่ได้ต่างจากชุดที่ตนใส่มาซักเท่าไหร่ แต่ทำไมมันนานจังว่ะ

ก๊อก ก๊อก 

" ขอโทษนะครับ ถ้านายแบบแต่งตัวเสร็จแล้วก็ขอให้ไปลองฉากด้วยครับ " หัวหน้าสต๊าฟหน้าคมผิวเข้มเปิดประตูเข้ามาตามตัวหลังจากที่โวยช่างแต่งหน้าเสร็จ

" ครับ จะไปเดี๋ยวนี้ละคค.... " นกตอบรับ  แต่รีบลุกเกินไปหลังจากโดนจับนั่งมาเกือบชั่วโมงก็เกิดอาการหน้ามืด +เหน็บกิน จนเกิดอาการ วูบอยากจูบพื้นซะงั้น

เมื่อ นกก้าวเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยม แสงไฟก็พลันดับวูบลงในทันที ทำให้ร่างสูงชะงักไปสักครู่ แต่พอตั้งสติได้ ก็เคลื่อนไหวไปรอบๆเพื่อสำรวจห้อง ( ก็เค้าบอกว่าลองฉาก เราก็เดินให้คุ้นฉากดิ )  และแล้วสายตาของนกก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้ใบหน้าคมขมวดคิ้วเข้าหากัน  แต่เมื่อขยับเดินเข้าไปใกล้  จึงรู้ว่าเบื้องหน้านั้นเป็นกระจกบานใหญ่ที่แสดงภาพแสงไฟในเมืองตอนกลางคืน ดูสว่างไสวคล้ายแสงหิ่งห้อย

" น้องลองมาตรงที่โซฟาหน่อยสิครับ " ตากล้องที่มองนกผ่านเลนส์เอ่ยขึ้น  นกจึงเดินไปยังโซฟาตัวยาวสีดำกำมะหยี่ เมื่อโดนบอกให้ลองนั่งดูนกจึงทำตามอย่างว่าง่าย  สามารถสัมผัสถึงความนุ่มมือ  ทำให้อยากลองนอน ว่าแล้วร่างสูงก็ทอดกายลง  หูได้ยินเสียงสาวๆทีมงานอุทานออกมาเล็กน้อยแต่ก็ไม่สนใจ   นอนพลิกไป พลิกมา จับนาฬิกาขึ้นมาดู ถึงได้รู้ว่าเวลาได้ล่วงเลยไปถึง 3 ทุ่มแล้ว  จึงเผลอถอนหายใจ  เอามือก่ายหน้าผาก และแล้วไฟทั่วสตูฯก็สว่างขึ้น

" เสร็จแล้วครับน้อง ได้ภาพออกมาสวยมาก พวกเราเลิกกองได้ " ช่างกล้องเอ่ยขึ้นทันทีที่นกผวาลุกขึ้นมาจากโซฟา  

- ไหงเสร็จแล้วหล่ะ เมื่อกี๊บอกว่าแค่ลองกล้องไง  ทำไมไม่เห็นมีใครบอกเลยว่าเริ่มถ่ายจริงแล้ว -   ร่างสูงขมวดคิ้วคิด  ในขณะเดียวกันนั้นแม่ก็เดินเข้ามา พร้อมกับศิลา 

" เป็นไงบ้างละลูก  ไม่ต้องทำหน้างง  แม่เป็นบอกเค้าเอง  ว่าให้ถ่ายเลย แต่ให้บอกกับลูกว่าลองกล้องนะ จะได้ไม่เกร็ง  "  ทำให้ร่างสูงแสดงอาการเหวอออกมา 

" โห หลอกกันได้นะแม่  แล้วรูปมันจะออกมาดีหรอแม่  แค่นอนกลิ้งไป  กลิ้งมาเนี่ยนะ  ยังไม่ทันได้เก๊กเลย " นกอดบ่นไม่ได้  แล้วอย่างงี้ลูกค้าจะชอบไหมเนี่ย   เมื่อเห็นดังนั้น  ศิลาจึงออกความคิดบ้าง  

" ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่  เราว่าก็ดูดีออก  แต่ว่า........ "  ร่างโปร่งชะงักนึดหนึ่ง ทำให้ร่างสูงกระตุ้นถาม  ก็มันอยากรู้หนิว่า มันดีไม่ดียังไง

" แต่เราว่า มันจะดีกว่านี้ถ้าเค้าเปลี่ยนนายแบบอะ " ว่าแล้ว ก็เตรียมวิ่งหนีลูกเตะของเพื่อนรัก  แต่ก็พบกับความเงียบ แทนที่จะโวยวายตามปกติ  จึงหันมองหน้านกงงๆ  แต่ก็พบกับใบหน้าเรียบเฉยแทน

" ใช่ มันคงจะดีกว่านี้ ถ้าเป็นนายแบบ ผู้ชาย คนอื่น " นกตอบรับด้วยใบหน้ายิ้มๆ  พร้อมพูดต่อว่า

" แล้วนายหายไปไหนมาเนี่ย  กลับมาตอนไหน " 

" ก็กลับมาตอนที่นายกำลังถ่ายอยู่พอดี  ใช่  ทำไมแล้วนายไม่คิดจะเป็นห่วงเพื่อนคนนี้เลยหรอ " ศิลาหันมาคาดคั้นบ้าง

" ก็นึกว่ากลับมาที่สตูฯก่อนเราแล้วอ่ะ แต่พอมาถึงก็ไม่เห็นมี  ก็เลย.... "  ร่างสูงเริ่มชะงักเลียนแบบมั่ง

" ทำไม ไม่เห็นก็เลยตามหาใช่ม้า  มิน่า  ถึงได้ถ่ายกันช้าจัง แย่แล้วยังงี้ก็ต้องไปขอโทษทีมงานอะดิ "  ศิลาทำท่ารีบร้อนแต่นกก็เบรคไว้ทัน

" อย่างสำคัญตัวผิดไปหน่อยเลย  เราคิดว่านายจะหนีตามหนุ่มๆที่ไหนกลับบ้านไปแล้วต่างหาก " ว่าแล้วนกก็ต้องวิ่งหนีหลบฝ่ามือพิฆาตวิหกของศิลาอยู่ซักพัก จนแม่ทนไม่ไหว จึงเอ่ยปราม

" พอกันได้แล้วทั้งคู่เลย หยุดเล่นกันได้แล้ว วีเค้าไปเอารถมารับ จะได้กลับบ้านกัน " ว่าแล้วก็ลากตัวคนทั้งสองไปขึ้นรถ

" แม่ๆ เดี๋ยวก่อน นกยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย " นกท้วงออกมาเมื่อนึกได้ว่าตนยังอยู่ในชุดที่ถ่ายแบบ

" เอ้า แม่ยังไม่ได้บอกหรอว่า ทางนั้นเค้ายกชุดและนาฬิกาให้เลยนะ โทษที แม่คงลืมบอก " และแล้วคุณกนกกรก็ลากทั้งสองไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ และขับออกจากสตูฯไป

*************************************************** 

3 วันต่อมา

ณ บริษัท K&M 

หญิงสาววิ่งมาตามทางเดินยาวก่อนที่จะพลักประตูบานใหญ่เข้าไป  พบกับบุคคลอีก 2 คนภายในห้อง

" บอสคะ ทางนั้นเค้าส่งรูปมาให้แล้วค่ะ " วีรยารายงานก่อนส่งซองกระดาษที่มีความหนาพอประมาณให้  แล้วก็ส่งยิ้มให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในห้องอีกคน

" ไหนเอามาดูซิ " ว่าแล้วก็เปิดซอง เทของในซองออกมาดู  เป็นรูปของร่างสูงที่อยู่ในอิริยาบถต่างๆจำนวนมาก

" โห  ออกมาดูดีทุกรูปเลยนะค่ะเนี่ย " วีรยาออกปากชมไม่ได้  หลังจากเห็นรูปที่ดูราวกับนายแบบมืออาชีพ     

- ขนาดไม่รู้ตัวนะเนี่ยว่าโดนถ่ายอยู่ ยังออกมาดูดีขนาดเนี่ย  ถ้าจับมาฝึกสักหน่อย  จะขายดีขนาดไหน   โบนัสเอ๋ย  จะไปไหนเสีย -  และแล้วสาวเจ้าก็เข้าสู่โหมดฝันหวานไปแล้ว

" แน่นอนอยู่แล้ว  ให้รู้ซะมั่งว่าลูกใคร  มาเร็วมาช่วยกันเลือกหน่อยสิ   วี  ท็อป" 

" อืม  รูปเนี้ยก็ดูดี  แต่ไม่เห็นสินค้าเลย ส่วนรูปนี้ไม่สวย  " คุณกนกกร ตั้งใจเลือกรูป  พร้อมกับปรึกษาคนอื่นที่ว่ารูปไหนดูดีที่สุด  

" ว่าเป็นไงล่ะท็อป " ชายหนุ่มจึงชูรูปที่เข้าตาให้ดู    

" รูปนั้นก็ดีนะ   เอะๆ รูปนั้นเอาไปด้วยนะ ท๊อป "  คุณกนกกรสั่งการ และตัดสินใจ  จนในที่สุดก็ได้รูปที่คิดว่า ต้องถูกใจลูกค้าแน่ๆ  ประมาณ 6 รูปได้  

" เอ่อ บอสค่ะ "  แต่แล้ววีรยาก็ท้วงขึ้น และทำหน้ายุ่ง เมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้

" มีอะไรหรือจ๊ะวี " 

" แล้วบอสจะไม่บอกน้องนกซักหน่อยหรอคะ " หญิงสาวทำหน้าลำบากใจ – ก็ฤทธิ์น้องนกน้อยซะที่ไหนล่ะ – 

" เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง  เดี๋ยวชั้นจัดการเอง  ถ้านกมาโวยวายอะไรบอกว่าให้ไปคุยกับชั้น " เมื่อสั่งงานให้กับลูกน้องแล้ว  คุณกนกกรก็รีบไปจัดการสะสางงานที่อื่นต่อกับชายหนุ่ม

" แล้วเราจะรอดไหมเนี่ย " เมื่อลองนึกแล้ว  สาวเจ้าก็อดหวั่นไม่ได้ว่าตนต้องเจอกับอะไร  

*************************************************** 

มาหยอดวันละนิด จิตแจ่มใส

อย่าเพิ่งมาไล่กระทืบคนเขียนหละ  พยายามมาอัพต่อให้อยู่ครับ 

ปุ๊บ             

- เสียงหน้าตูทิ่มพื้นทำไมมันฟังดูนุ่มๆวะ แล้วไหงมันมาเจ๊บที่เอวแทนหน้า - จึงลองเงยหน้าดูจึงพบว่า  นายหน้าเข้มหัวหน้าสต๊าฟเอามือมารับตัวของตนไว้  จึงรีบลุกขึ้นมาทรงตัวไว้ 

" ขอบคุณมากครับ " พูดขอบคุณพร้อมก้มหัวให้แล้วรีบออกจากห้อง ไปลองฉากตามที่โดนเรียก

เมื่อนายแบบสุดหล่อออกไปทีมงานสไตล์ลิสส์และวีรยาก็กรูกันออกไปด้วยจนหมด เหลือเพียงแต่

" พวกนายแบบเค้าเอวบางกันขนาดนี้เลยหรอ " ร่างสูงพึมพำกับตนเอง  แล้วก็ส่ายหัว และกลับไปทำงานของตนต่อ  

*************************************************** 

" น้องมาทางนี้เลยครับ มาฟังคอนเซ็ปแล้วค่อยไปลองฉาก จะได้ไม่ตื่นเต้น "  เสียงทีมงานคนหนึ่งเรียกให้นกเดินเข้าไปหา  แล้วก็เกริ่นคอนเซ็ปให้ฟัง

" คือทางลูกค้าเค้าต้องการคอนเซ็ปง่ายๆ แบบว่า โดดเดี่ยว อ้าวว้าง และ ลึกลับ น่าค้นหานะน้อง พี่ว่าน้องทำได้สบายๆ เบๆ " พูดให้กำลังใจเสร็จแล้วก็จากไป ทิ้งให้นกยืนเอ๋อกับคำสั่งที่ได้รับมา

- ไรวะ ไอโดดเดี่ยวกับอ้าวว้างนะพอเข้าใจ  แต่ไอลึกลับกะน่าค้นหานะทำไงวะ แล้วไม่เห็นว่ามันจะไปด้วยกันได้เลย  เฮ้อ ตูละงง จะทำได้ไหมเนี่ย -  ขณะที่นกกำลังบ่นในใจอยู่นั้น ( ต้องในใจ ไม่งั้นเสียภาพที่เจ๊วีปั้นไว้ )

" น้องครับ ถ้าพร้อมแล้วก็มาลองฉากได้เลยครับ " ไอสต๊าฟตนเดิมกลับมาลากนก ไปที่ฉากที่ต้องใช้ถ่ายทำ

ที่เบื้องหน้าของนกนั้น จากเดิมที่เห็นในครั้งแรกที่ก้าวเข้ามาในสตูดิโอเมื่อเกือบๆ 2 ชั้วโมงก่อน นึกว่ากำลังสร้างตึกใหม่ เห็นมีการเทปูน ตอกเสาเข็มกันด้วย(เวอร์)  แต่ตอนนี้กลับปรากฏห้องรูปสี่เหลี่ยมที่มีเพียงหน้าต่างบานใหญ่ที่ท้ายห้อง  กับโซฟาสีเข้มที่ถูกล้อมลอบไปด้วยเล่มเทียนบนพื้นพรมสีดำตรงกลางห้อง ซึ่งดูเรียบง่ายมาก มองไป มองมา ก็ไม่เห็นอะไรอีก  จนอดค่อนไม่ได้ว่า – จัดห้องแค่นี้ ทำไมใช้เวลานานจัง เอาเวลาไปทำอะไรหมด – 

" น้องครับ เข้าไปลองฉากได้เลยครับ " สต๊าฟหันมาเรียกสตินก เมื่อรู้สึกว่านายแบบเริ่มบ่นงึมๆงำๆ