(Danganronpa Oc) Danganronpa V4 The end of killing game

ลำดับตอนที่ #24 : Chapter 2 Dead or lie? แรงจูงใจครั้งที่2 และผู้ปฏิวัติทั้ง 4 คน

  หลังจากนั้นโอริฮิเมะจังก็รีบใส่สปีด วิ่งกลับไปหยิบชุดเมดที่ห้องของตัวเองทันที ส่วนพวกเราที่เหลือก็เข้าไปนั่งรอเธอในเมดคาเฟ่ เอ...ชุดเมดอย่างนั้นหรอ? ฉันอยากจะลองใส่เร็วๆจังแฮะ

-5 นาทีต่อมา-

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "มาแล้วค่ะ!"

เมกุมิ เรย์ : "ดีเลย ถ้าอย่างนั้นพวกก็รีบเปลี่ยนชุดดีกว่าเนาะ^^"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "ฉันเอาที่คาดผมหูสัตว์มาด้วยนะคะ"

ทุกคน : "คาวาอี้!!!"

   หลังจากนั้นพวกเราเริ่มก็เปลี่ยนชุดกัน หรับผู้ชายอาจจะคิดว่ามันบ้าบอและไร้สาระ แต่สำหรับผู้หญิงอย่างพวกเราแล้วมันรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ นี่ฉันไม่ได้สนุกกับเพื่อนๆแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ? 

ทุกคน : "เปลี่ยนเสร็จแล้ว!!!"

มานามิ ไทโกะ : "สมแล้วที่ฮิเมะเป็นสุดยอดดีไซน์เนอร์ ชุดดูดีกว่าชุดเมดปกติอีกนะเนี่ย"

เอโนโมโตะ มินาโกะ : "ดิฉันชอบมากเลยล่ะค่ะ"

เมกุมิ เรย์ : "หวังว่าพวกผู้ชายคงจะยังไม่มาที่นี่-"

   ฉันยังพูดไม่ทันขาดคำ...ประตูของร้านเมดคาเฟ่ก็ถูกเปิดออก และแน่นอนว่าคนที่เปิดเข้ามาก็ไม่ใช่ใครอื่นเลยนอกจาก...พวกผู้ชายทุกไงล่ะ!!!

ทุกคน(ผู้ชาย) : "อะเฮือก!!! 0///0"

นานาเสะ มิโฮะ : "อะ...เอ่อคือว่า พะ...พวกเรา...///"

ฟุคาซาวะ ชิโอริ : "ยะ...อยู่ดีๆก็เข้ามาแบบนี้น่ะ มันเสียมารายาทนะคะ!!!///"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "ไม่ว่าในหัวของพวกเธอจะกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ ฉันก็ขอให้หยุดมันเดี๋ยวนี้เลยค่ะ ขอย้ำนะคะว่าเดี๋ยวนี้"

ทุกคน(ผู้ชาย) : "ขะ...ขอโทษครับ=///="

เมกุมิ เรย์ : "ไม่มีใครน่ากลัวเกินโอริฮิเมะจังอีกแล้วล่ะค่ะ=="

คิโยชิ ทาคุมิ : "ละ...แล้วพวกเธอจะใส่ชุดเมดทำไมกันเล่า///"

ชิโนฮาระ อัตสึโกะ : "ปาป๊า~ มาม๊าสวยรึเปล่าคะ"

ชิโนฮาระจังถามคิโยชิคุง พลางชี้ไปที่คนที่เธอเรียกว่ามาม๊า นั่นก็คือชิโอริจังนั่นเอง

คิโยชิ ทาคุมิ : "ถะ...ถามทำไมกันเล่าอัตสึโกะ///"

ฮิเดโอะ ยูกิ : "ดูจากชุดแล้วก็น่าจะเป็นของเธอสินะคาชิวากิ"

คาชิวากิ โอริฮเมะ : "ใช่ค่ะ แต่ไม่เห็นต้องทำตัวโอเวอร์กันขนาดนั้นก็ได้นะคะ พวกเราก็แค่ใส่ชุดเมดเอง"

อามามิ รันทาโร่ : "นะ...นั่นสินะ"

คีโบ/โอทากะ เคนตะ : "ต้องขอโทษด้วยครับ=///="

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "แต่แหม...พอทุกคนใส่แล้วน่ารักจังนะ โดยเฉพาะเธอเลยล่ะอัตจัง^^"

ชิโนฮาระ อัตสึโกะ : "จะ...จริงหรอ0///0"

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "ไม่จริงอะ== ใครมันจะไปพูดชมเด็กขี้เหร่อย่างเธอให้เมื่อยปากกันล่ะ"

ชิโนฮาระ อัตสึโกะ : "นะ...นาย!!!"

   ให้ตายสิ...อิซานากิคุงนี่ชอบกวนคนไปมาจริงๆ แต่เป็นคนอื่นคงจะคิดว่าเขาชอบชิโนฮาระจังอยู่แน่ๆ ถ้าไม่รู้ว่าอิซานากิคุงเป็นพวกโฮโมน่ะนะ(ไรท์//เหล่าสาววายเชิญจิ้นกันตามสบายค่ะ!!!)

ทาคาชิ จุนยะ : "ผู้หญิงเขาก็ชอบอะไรแบบนี้แหละ น้องสาวฉันก็เหมือนกัน"

อามามิ รันทาโร่ : "นี่ทาคาชิคุงก็มีน้องสาวเหมือนกันอย่านั้นหรอครับเนี่ย"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "หยุดความซิสค่อนของพวกเธอเอาไว้ก่อนนะคะ(ไรท์//คำว่าซิสค่อนโคตรจี้เลยอะฮิเมะจัง555) เพราะตอนนี้โมโนคุมะมาแล้วค่ะ"

   จบประโยคของโอริฮิเมะจัง...โมโนคุมะและพวกโมโนคุมาชก็ปรากฏตัวาทันที ว้าว! สุดยอดไปเลยเลย! นี่เธอมีตาทิพย์รึเปล่าเนี่ย!

โมโนคุมะ : "ว่าไงพวกแก!"

โมโนคุมาช : "โมโนคุมาช!!!"

คิโยชิ ทาคุมิ : "จะโผล่มาทำไมนักหน่าฟะ!"

โมโนคุมะ : "ไม่เห็นต้องถามมาก! ฉันก็ต้องมาประกาศแรงจูงใจในการฆาตกรรมอยู่แล้วสิฟะเจ้าหัวสีแสด!!!"

เอโนโมโตะ มินาโกะ : "ประกาศแรงจูงใจอีกแล้วหรอค่ะ?"

คีโบ : "นี่ยังคิดจะให้พวกเราฆ่ากันอยู่อีกหรอครับ!?"

โมโนคุมะ : "ถามอะไรโง่ๆ ถ้าไม่ให้พวกแกฆ่ากัน แล้วจะให้พวกแกทำอะไร! เล่นไฮโลรึไงฟะ! หรือว่าเป่ายิงฉุบกันฮะ!"

โมโนทาโร่ : "ใจเย็นๆก่อนคุณพ่อ"

โมโนฟันนี่ : "ใช่ๆ ถ้าคุณพ่อยังโมโหอยู่แบบนี้ เดี๋ยวพวกนั้นก็จะไม่ได้แรงจูงใจหรอก"

โมโนสุเกะ : "และถ้าไม่มีแรงจูงใจ เจ้าพวกนี้ก็จะไม่ฆ่ากันเองไงล่ะ"

โมโนแดม : ".................."

โมโนคุมะ : "เออ! รู้แล้วเฟ้ย! อะแฮ่มๆ...แรงจูงใจในการฆาตกรรมคราวนี้ก็คือ.....อดีตของพวกแกยังไงล่ะ"

ทุกคน : "อดีตของพวกเรา?"

โมโนคุมะ : "ใช่แล้ว!"

   หลังจากนั้นพวกโมโนคุมาชก็แจกซองจดหมายให้เราทั้ง14คน นี่อย่าบอกนะว่ารู้แล้วว่าคีโบคุงกับอามามิคุงเกินมาน่ะ

เมกุมิ เรย์ : "นี่มัน..."

เมื่อฉันลองเปิดจดหมายอ่านดูข้างใน ข้อความในนั้นมันทำให้ฉันตะลึงเป็นอย่างมาก เพราะในนั้นมันเขียนไว้ว่า...

   "สุดยอดนักเรียนมัธยมปลายประธานนักเรียน เมกุมิ เรย์ : คุณพ่อของเธอประสบอุบัติเหตุอาการเข้าขั้นโคม่านอนเป็นเจ้าชายนิทราตั้งแต่เธอยังเด็ก แม่ของเธอจึงต้องทำงานอย่างหนักเพื่อจ่ายทั้งค่าเทอม ค่ารักษาพยาบาล ค่าเช่าบ้าน และอีกมากมาย บลาบลาบลา แต่ตอนนี้แม่ของเธอก็ได้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เรื่องจะเป็นยังไงต่อกันน้าาา~ ไม่บอกหรอก อุปุปุปุปุ" 

เมกุมิ เรย์ : "คะ...คุณแม่..."

ฉันนิ่งอึ่งไปซักพัก...ก่อนจะได้ยินเสียงคนรอบข้างเริ่มพึมพำบางอย่างขึ้นมา

นานาเสะ มิโฮะ : "มะ...ไม่จริงน่า"

คิโยชิ ทาคุมิ : "บ้าชะมัด..."

โอทากะ เคนตะ : "นี่มันเรื่องจริงอย่างนั้นหรอ..."

และวินาทีที่ทุกคนกำลังกอยู่ในความสิ้นหวังอยู่นั้น ก็มีเสียงของ'พวกเขา'ดังขึ้นมา...

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "งี่เง่า..."

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "ปัญญาอ่อน~"

อามามิ รันทาโร่ : "ทุกคนก็อย่าไปใส่ใจกับมันให้มากเลย"

ฮิเดโอะ ยูกิ : "ทำได้แค่นี้เองสินะ"

หลังจากนั้นพวกเขาทั้ง4คนก็เดินออกไปข้างนอกร้านเมดคาเฟ่ทันที

โมโนคุมะ : "พะ...พวกแก..."

โมโนทาโร่ : "คะ...คุณพ่อ!"

โมโนคุมะ : "หึหึ... หึหึหึฮะๆฮ่าาาาาาาา~~~~~ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!! พวกแกทั้ง4คนต้องการที่จะประกาศตนต่อต้านเกมนี้กันสินะ! ดี...แล้วเราจะได้เห็นดีกันแน่!!!"

....................................................................................................................................

ไรท์เตอร์ : เอาแล้วไง! ชะตากรรมของ4คนนั้นจะเป็นยังกันนะ! แล้วใครจะตายเป็นรายต่อไป! ช่วยคอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ!!!