(Danganronpa Oc) Danganronpa V4 The end of killing game

ลำดับตอนที่ #25 : Chapter 2 Dead or lie? โดนรอบทำร้าย (Free Time Event)

หลังจากที่พวกเขาทั้ง4คนเดินออกไปจากเมดคาเฟ่ ฉันก็ตัดสินใจที่จะวิ่งตามไป

เมกุมิ เรย์ : "ดะ...เดี๋ยวก่อน! รอฉันด้วย!"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "อ๊ะ...เรย์จัง เธอจะมาร่วมมือกับพวกเราด้วยหรอคะ?"

เมกุมิ เรย์ : "ร่วมมืออย่างนั้นหรอ? หมายความว่ายังไงกัน?"

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "ถ้าอยากรู้ก็ตามพวกเรามาสิ"

ฮิเดโอะ ยูกิ : "เราคงจะไว้ใจเธอได้สินะ"

อามามิ รันทาโร่ : "คนที่รู้เรื่อง'หนังสือเล่มนั้น'นอกจากพวกเราก็มีคุณเมกุมิและมิชิโอะคุงที่ตายไปแล้วนั่นแหละ"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : “อะ...อามามิคุงคะ อย่าบอกนะว่าเธอลืมนับคีโบคุงไปด้วยน่ะ”

อามามิ รันทาโร่ : “อะ...จริงด้วยสินะ”

เมกุมิ เรย์ : “รู้สึกสงสารคีโบคุงจังแฮะ”

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : “ช่างหมอนั่นเถอะ เราไปรวมตัวกันที่ห้องพัฒนาทักษะของสุดยอดนักเรียนมัธยมปลายนักแข่งรถกันดีกว่า”

เมกุมิ เรย์ : “เอ๋? แต่นั่นมันเป็นห้องของทาคาชิคุงไม่ใช่หรอ?”

ฮิเดโอะ ยูกิ : “พอดีทาคาชิรู้ว่าพวกเราวางแผนอะไรกันอยู่ เลยอยากช่วยด้วย ก็เลยเสนอให้ไปใช้ห้องของเขาเพราะที่นั้นกล่องวงจรปิดมันเสียอยู่น่ะ”

เมกุมิ เรย์ : "อย่างนี้นี่เอง..."

แล้วฉันก็ตัดสินใจไปกับพวกเขาด้วย เฮ้อ...หวังว่าฉันคงคิดถูกนะ

-ห้องพัฒนาทักสะของสุดยอดนักเรียนมัธยมปลายนักแข่งรถ-

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "โห...นี่กว้างมากเลยนะเนี่ย"

เมกุมิ เรย์ : "นี่ห้องหรือสนามแข่งรถกันแน่=="

อามามิ รันทาโร่ : "เอาล่ะ...พวกคุณสองคนก็รอพวกเราอยู่ที่นี่ก่อนก็แล้วกัน"

อามามิคุงหันมาบอกฉันและโอริฮิเมะจัง เอ...แล้วนี่พวกเขาจะไปไหนกันอีกล่ะเนี่ย?

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "เอ๋...แต่ว่าฉันก็จะไปด้วยนะคะ ในเมื่อเราประกาศตนเป็นต่อต้านโมโนคุมะแล้ว ผู้อยู่เบื้องหลังต้องคิดจะกำจัดพวกเราแน่ๆ การที่ปล่อยให้เธอไปไหนมาไหนคนเดียวนับเป็นเรื่องเสี่ยงอันตรายค่ะ"

เธอพูดกับเขาด้วยสีหน้าจริงจัง

อามามิ รันทาโร่ : "ผมไม่ได้ไปคนเดียวหรอก ฮิเดโอะคุงกับอิซานากิคุงก็ไปด้วยเหมือนกันนะ"

ฮิเดโอะ ยูกิ : "นี่ตกลงเธอจะห่วงแค่อามามิคนเดียวสินะ"

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "เป็นห่วงผมกับยูกิจังหน่อยก็ได้มั้ง"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "ก็เป็นห่วงอยู่นี่ไงคะ"

ฮิเดโอะ ยูกิ/อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "หรอ~ =="

เมกุมิ เรย์ : เอาเถอะๆ เรารอกันอยู่ที่นี่ก็ได้นะโอริฮิเมะจัง"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "อืม...ก็ได้ค่ะ"

   แล้วหลังจากนั้นพวกเขา3คนก็เดินออกไปจากห้องพัฒนาทักษะของทาคาชิคุง ส่วนโอริฮิเมะจังก็คอยแอบมองตามหลังอยู่เป็นระยะๆ เธอนี่ห่วงพวกเขามากเลยนะเนี่ย เอ๊ะ...หรือแค่อามามิคุงคนเดียวกันแน่นะ=="

เมกุมิ เรย์ : "เอ่อ...โอริฮิเมะจัง ไหนๆเราก็ยังมีว่างเหลืออยู่...จะมาคุยด้วยกันหน่อยได้ไหมคะ?"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "ค่ะ..."

Free Time

เมกุมิ เรย์ : "ทำไมเธอถึงไม่สนแรงจูงใจเลยล่ะ ทั้งๆที่มันเกี่ยวกับครอบครัวแท้ๆ"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "ก็เพราะว่าฉันจำได้ยังไงล่ะคะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา..."

เมกุมิ เรย์ : "เอ๋? อะไรหรอคะ?"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "พวกเขาเสียชีวิตไปตั้งแต่ฉันอยู่ม.ต้นแล้วล่ะค่ะ"

เมกุมิ เรย์ : "จะ...จริงหรอ!!!"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "ค่ะ...พวกเขาประสบอุบัติเหตุรถตกเขาน่ะค่ะ ทั้งคุณ...คุณแม่...พี่ชาย ทุกคนไม่รอดกันหมดเลย"

เมกุมิ เรย์ : "ขะ...ขอโทษที่ถามนะ"

ฉันนี่แย่จริงๆ ดันไปทำให้เธอนึกถึงเรื่องแบบนี้ซะได้!

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "ไม่เป็นไรค่ะ..."

ฉันรีบชวนเธอเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างไวเพื่อฆ่าเวลา และไม่นาน...พวกเขาก็กลับมา

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "กลับมาแล้วจ้า~"

ฮิเดโอะ ยูกิ : "ขอโทษที่มาช้า"

เมกุมิ เรย์ : "มากันแล้วสินะ เอ๊ะ...อามามิคุงไม่ได้กลับมาด้วยหรอ?"

ฮิเดโอะ ยูกิ : "เอ๊ะ...แต่ตอนแรกก็ยังเห็นเดินมาด้วยกันอยู่เลยนะ"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "ฮะ!?"

โอริฮิเมะจังรีบลุกพรวดขึ้นมาทันที! ก่อนจะวิ่งไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "อามิคุง!!!"

เมกุมิ เรย์ : "ดะ...เดี๋ยวสิ!"

ฮิเดโอะ ยูกิ : "อะไรอีกล่ะเนี่ย!?"

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "รอผมด้วยสิ!"

พวกเรารีบวิ่งตามเธอไปทันที! ทำไมโอริฮิเมะจังถึงได้มีอาการร้อนรนขนาดนั้นนะ?

เมกุมิ เรย์ : "ใจเย็นๆก่อนสิ!!!"

   นี่เธอคิดมากไปรึเปล่าเนี่ย!? ฉันตะโกนออกมาในใจ แต่พอเราวิ่งมาถึงตรงห้องพัก...ฉันก็รีบเปลี่ยนความคิดนั้นของฉันทันที!

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "ฮะ!!! อะ...อามามิคุง...ค่อยๆลุกนะคะ!"

   โอริฮิเมะจังรีบพุ่งไปช่วยพยุงอามามิคุงที่กำลังเอามือกุมหัวของเขาอยู่ แถมเลือดก็ยังไหลออกมาจากแผลบนหัวของเขาด้วย!

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "อ๋า! นี่มันเกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย!?"

ฮิเดโอะ ยูกิ : "อย่าเพิ่งถามเลย รีบพาเขาไปห้องพยาบาลก่อนเร็ว!"

เมกุมิ เรย์ : "อะ...อืม!!!"

   พวกเรารีบพาอามามิคุงไปห้องพยาบาลให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะตอนนี้เลือดของเขาไหลไม่หยุดเลย ขืนปล่อยไว้เขาอาจจะช็อคเพราะเสียเลือดมากก็ได้

-ห้องพยาบาล-

   พอเรามาถึงห้องพยาบาล โอริฮิเมะจังก็รีบไปหยิบอุปกรณ์มาทำห้ามเลือดและทำแผลให้อามามิคุงอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเธอดูเป็นกังวนมากเลย...

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "อิซานากิคุง! ช่วยหยิบผ้าพันแผลมาให้หน่อยนะคะ!"

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "โอ! จะไปเดี๋ยวนี้แหละ!"

ฮิเดโอะ ยูกิ : "คาชิวากิ! ฉันได้ผ้าสะอาดมาแล้ว!"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "ขอบคุณมากค่ะ!"

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "เรย์จังมาช่วยผมหน่อยสิ! ผมหยิบผ้าพันแผลไม่ถึงอ่ะ!"

เมกุมิ เรย์ : "อะ...จะ...จ้า!"

ถึงจะค่อนข้างวุ่นวายในตอนแรก แต่ในที่สุดโอริฮิเมะจังก็ทำแผลให้อามามิคุงเสร็จจนได้

ฮิเดโอะ ยูกิ : "เขาอาการเป็นยังไงบาง?"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "ก็ดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ ให้พักซักหน่อยก็คงจะดี"

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "นี่พวกเราแค่ออกไปหยิบ'หลักฐาน'เองนะเนี่ย ก็โดนขนาดนี้แล้ว"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "มันต้องจงใจที่จะฆ่าอามามิคุงแน่ๆเลยล่ะค่ะ"

เมกุมิ เรย์ : "แล้วโอริฮิเมะจังรู้ได้ยังไงหรอ?"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "แผลของเขาน่ะค่ะ มันไม่ดูเหมือนว่าจะรอบทำร้ายเลย แต่ดูเหมือนจงใจจะฆ่าให้ตายมากกว่าถึงได้ฟาดมาซะแรงขนาดนั่นน่ะ อามามิคุงโชคดีมากนะคะที่รอดมาได้"

เมกุมิ เรย์ : "อย่างนั้นเองหรอเนี่ย"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "อ๊ะ...นี่ก็ใกล้เวลายามวิกาลแล้วด้วย ทุกคนกลับกันไปก่อนเถอะนะคะ เดี๋ยวฉันจะเฝ้าอามามิคุงเองค่ะ"

เมกุมิ เรย์ : "อืม"

-ห้องพัก-

เมกุมิ เรย์ : "วันนี้มีแต่เรื่องๆวุ่นๆเต็มไปหมดเลยแฮะ...นอนพักเอาแรงหน่อยดีกว่า อีก 10 นาที ก็จะถึงยามวิกาลอยู่แล้ว"

วันต่อมา(ทำไมมันเร็วจังฟะ!!!)

   หลังจากที่ฉันตื่นขึ้นมา ฉันก็รีบตรงไปห้องพยาบาลทันทีทั้งๆที่เสียงประกาศตอนเช้ายังไม่ดัง ฮิเดโอะคุงกับอิซานากิก็ดูเหมือนจะคิดแบบเดียวกันกับฉัน พวกเราทั้ง3คนจึงเดินไปพร้อมๆกัน

เมกุมิ เรย์ : "ขออนุญาติเข้าไปนะ"

   ฉันค่อยๆเปิดประตูเข้าไปข้างใน แล้วฉันก็เห็นโอริฮิเมะจังที่ฟุบหลับอยู่ข้างๆเตียงพยาบาลที่อามามิคุงนอนอยู่ โดยที่มือของเธอกำลังกุมมือของเขาเอาไว้อยู่

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "อืม..."

   โอริฮิเมะจังดูเหมือนว่าจะตื่นแล้ว...เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้น แต่ก็ยังกุมมือของอามามิคุงเอาไว้อยู่ ก่อนจะสังเกตเห็นว่าพวกฉันทั้ง3คนยืนอยู่หน้าประตูของห้องพยาบาล

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "อะ...เอ่อ...อรุณสวัสดิ์ค่ะ"

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "อรุณสวัสดิ์เช่นกันน้าเจ้าหญิง"

 ฮิเดโอะ ยูกิ : "นี่เธอเฝ้าอามามิทั้งคืนเลยหรอเนี่ย?"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "ค่ะ..."

เมกุมิ เรย์ : "มาโอริฮิเมะจัง เดี๋ยวฉันพาไปล้างหน้านะ^^"

เธอพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะลุกเดินไปที่ห้องน้ำกับฉัน

-ห้องน้ำ-

เมกุมิ เรย์ : "เฮ้อ...ไม่คิดเลยนะว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นได้น่ะ"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "ฉันก็ด้วยค่ะ แถมเรายังไม่รู้ว่าคนที่ทำเรื่องแบบนี้เป็นใครด้วย"

เมกุมิ เรย์ : "ชักจะเริ่มกังวนขึ้นมาซะแล้วสิ=="

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกค่ะเรย์จัง"

เมกุมิ เรย์ : "เอ๋?"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "ไม่ว่าใครที่บังอาจมาทำร้ายอามามิคุง...มันจะต้องไม่ตายดีแน่ๆค่ะ"

เมกุมิ เรย์ : "อะ...โอริฮิเมะ...จัง"

ฉันเริ่มรู้สึกขนลุกขึ้นมา เพราะว่าทั้งคำพูด...น้ำเสียง...แววตา...และสีหน้าของเธอในตอนนี้น่ะ มันน่ากลัวมาก มากซะจนฉันเผลอถอยหลังหนีเลยล่ะ แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นก็คือ...ประโยคต่อไปที่โอริฮิเมะจังได้พูดออกมา

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "และจะต้องตาย...ด้วยมือของฉันเอง!"

.....................................................................................................................................................

ไรท์เตอร์ : นะ...นี่โอริฮิเมะจังเป็นญาติกับ'กาไซ ยูโนะ' จากมิไรนิกกิและ 'อายาโนะ ไอชิ' จากเกมยันเดเระรึเปล่าคะเนี่ย!? ไรท์คาดว่าคนที่มารอบทำร้ายรันทาโร่คุงคงจะต้องดับอนาถคามือคุณเจ้าหญิงแน่ๆเลยล่ะค่ะ ขอไว้อาลัยให้ล่วงหน้าเลยก็แล้วกัน อ้อ! แล้วก็อย่าลืมแสดงความคิดเห็นกันไว้ด้วยนะคะ