(Danganronpa Oc) Danganronpa V4 The end of killing game

ลำดับตอนที่ #49 : Chapter 3 Despair again ลาก่อนะ...เริ่มการประหาร จบศาลชั้นเรียนที่3 (Class Trials End)

Closing Argument

"และนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด!!!"

   หลังจากที่โมโนคุมะได้ประกาศแรงจูงใจในการฆาตกรรม...คนร้ายก็ได้คิดที่จะก่อการฆาตกรรมขึ้น เพื่อกำจัดคนทรยศที่อยู่ในหมู่พวกเรา เริ่มแรก...คนร้ายได้ติดตั้งกับดักไว้ตามทางเดิน 2 จุด เพราะคนร้ายคิดว่าคนที่ออกมาข้างนอกตอนช่วงยามวิกาลน่าจะเป็นคนทรยศหรือคนที่คิดจะทำการฆาตกรร แต่คนที่มาติดกับดักนั้นกลับเป็นชิโนฮาระจังที่ออกมาซ้อมวิ่งตอนช่วงนั้นพอดี พอคนร้ายได้มาพบของชิโนฮาระจังก็เกิดความสับสนว่าเธอจะใช่คนทรยศจริงๆน่ะหรอ? เลยไปลื้อค้นของในห้องพัฒนาทักษะของเหยื่อเพื่อหาหลักฐานว่าชิโนฮาระจังใช่คนทรยศจริงๆรึเปล่า แต่เธอก็ไม่พบ เช้าวันต่อมา...ฉันและคนอื่นๆได้มาพบศพเข้า คนร้ายก็ได้อาสาที่จะถอนการติดตั้งกับดักให้ เพื่อจะได้ไม่ต้องมีใครต้องตายอีก แต่มันก็ช้าไปซะแล้ว...เมื่อชิโอริจังที่กำลังทำการสืบสวนอยู่บังเอิญไปเหยียบกับดักเข้าอีกคน ทำให้เธอตกเป็นเหยื่อคนที่2 ของคนร้ายโดยไม่ได้ตั้งใจ

     "และคนร้ายก็คือเธอจริงๆใช่ไหม? สุดยอดนักเรียนมัธยมปลายนักวิทยาศาสตร์ นานาเสะ มิโฮะ!!!" 

Break!!!

เมกุมิ เรย์ : "เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้ใช่ไหม?"

นานาเสะ มิโฮะ : "อืม...ทั้งหมดที่เธอพูดมาเป็นความจริงทุกอย่าง"

ฮิเดโอะ ยูกิ : "นะ...นานาเสะ...ฮึก..."

โมโนคุมะ : "พอกันทีกับละครหลังข่าวเคล้าน้ำตา! เรามาเริ่มโหวตกันได้แล้ว!"

   โมโนคุมะพูดขึ้นมา ฉันก้มมองที่หน้าจอข้างหน้าของฉัน...ก่อนจะกดโหวตให้สุดยอดนักเรียนมัธมปลายที่นักวิทยาศาสตร์

โมโนคุมาช : "เอาล่ะมาดูผลโหวตกันเลย!!!"

นานาเสะ มิโฮะ = 10 คะแนน

โมโนคุมะ : "ถูกต้องแล้วคราบ! คนที่ฆ่าคุณชิโนฮาระกับคุณฟุคาซาวะก็คือนานาเสะ มิโฮะนั่นเอง!"

โมโนคุมะประกาศออกมาแบบนั้น ส่วนฮิเดโอะคุงก็ยังร้องไห้ออกมาไม่หยุด

นานาเสะ มิโฮะ : "อะไรกันเล่าตาบ้ายูกิ เป็นผู้ชายน่ะไม่ควรร้องไห้ต่อหน้าผู้หญิงแบบนี้นะรู้ไหม"

ฮิเดโอะ ยูกิ : "ฉะ...ฉันรู้...แต่ว่าเธอไม่กลัวบ้างเลยหรอ...เธอกำลังจะตายนะ...และผมน่ะ...ไม่อยากให้เธอต้องตาย"

นานาเสะ มิโฮะ : "ถ้าจะบอกว่าไม่กลัวมันก็โกหกชัดๆ แต่ว่าฉันน่ะ...อยากให้ทุกคนรอดออกไปจากที่นี่ เพราะฉะนั้นสัญญานะ ว่าพวกนายจะมีชีวิตรอดไปให้ได้ เหมือนที่เคยสัญญาไว้กับฮิยามะไง"

โอทากะ เคนตะ : "คะ...ครับ เคนตะจะรอดออกไปพร้อมกับทุกๆคนให้ได้!"

มานามิ ไทโกะ : "ไทโกะเองก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไปเหมือนกัน!"

คีโบ : "ผมก็ขอสัญญาครับ"

อามามิ รันทาโร่ : "ผมเองก็จะไม่มีทางตายง่ายๆหรอกนะ"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "ฉันจะปกป้องทุกคนเองค่ะ! มิโฮะจังไม่ต้องห่วงนะคะ!"

คิโยชิ ทาคุมิ : "ฉันจะหาตัวผู้อยู่เบื้องแล้วก็ซัดหน้ามันซักมัดเอง!"

พวกเรา(เกือบจะ)ทุกคนพูดออกาด้วยสีหน้ามุ่งมั้น

เมกุมิ เรย์ : "ฉันขอสัญญา...ว่าฉันจะรอดออกไปพร้อมกับทุกคน แล้วก็จะพาเธอกับคนที่ตายที่นี่ออกไปด้วยเหมือนกัน!"

นานาเสะ มิโฮะ : "ขอบคุณนะเรย์"

ฮิเดโอะ ยูกิ : "ฉะ...ฉันก็จะไม่มีทางลืมเธอเด็ดขาดเลย"

นานาเสะ มิโฮะ : "ยูกิ..."

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "เหลือแค่เธอแล้วนะคะอิซานากิคุง"

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "ผมน่ะ...คงจะสัญญาไม่ได้หรอกนะ เพราะไม่ค่อยมั่นใจว่าตัวเองจะรอดน่ะ^^"

   เขาพูดออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วเอามือประสานที่ท้ายทอยของตนเอง ทำไมอิซานากิคุงถึงพูดเรื่องแบบนั้นออกมาด้วยท่าที่แบบนั้นล่ะ? นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ!

เมกุมิ เรย์ : "พวกเราไม่ตลกเลยนะอิซานากิคุง"

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "ผมก็ไม่ได้พูดเล่นซะหน่อยน้า~"

คิโยชิ ทาคุมิ : "เฮ้ย! อิซานากิ!"

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "หึ..."

เขาหันหน้าหนีพวกเราแล้วไปนอนเขี่ยพื้นเล่นหน้าตาเฉย

นานาเสะ มิโฮะ : "ช่างหมอนั่นเถอะน่า! แค่พวกเธอให้คำสัญญากับฉันก็ดีใจมากแล้วแหละ อิซานากิน่ะก็มีวิธีการแสดงอารมณ์ในแบบของตัวเองเหมือนกัน"

โมโนคุมะ : "เอาล่ะ! มาเริ่มการประหารของสุดยอดนักวิทยาศาสตร์กันได้แล้ว!!!"

ฮิเดโอะ ยูกิ : "นะ...นานาเสะ!!!"

นานาเสะ มิโฮะ : "ลาก่อนนะ...^^"

เริ่มการประหาร

   มีเชือกเส้นโผล่มารัดตัวของมิโฮะไว้ก่อนจะลากเธอออกไป มิโฮะถูกโมโนคุมะลากออกไปตามโถงทางเดินจนถึงห้องๆหนึ่งที่เหมือนกับแล็บหรือห้องทดลองอะไรซักอย่อง

Dead lab

   สารเคมีต่างๆที่อยู่ในหลอดทดลองเริ่มแตกออก มิโฮะหลบสารเคมีที่กระเด็นมาได้ แต่เธอโดนเศษแก้วบาดตามร่างกายเป็นจำนวนมาก ไฟในห้องทดลองเริ่มกระพริบติดๆดับๆทำให้มองอะไรไม่ค่อยเห็น "สึก!!!" มีเสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างแทงโดนวัตถุขนาดใหญ่ "ผึบ" พอไฟในห้องทดลองสว่างขึ้น ก็ปรากฏร่างอันไร้วิญญาณของนานาเสะ มิโฮะและโมโนแดม(ซึ้งมาได้ยังไงก็ไม่รู้)นอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้น...

ฮิเดโอะ ยูกิ : "นะ...นานาเสะ!!!"

คิโยชิ ทาคุมิ : "บ้าเอ๊ย!!! ฉันนี่มันแย่ที่สุด!!!"

โอทากะ เคนตะ : "ฮึก...ฮือ...ถ้าเคนตะแข็งแกร่งกว่านี่ทุกคนก็คงไม่ต้องมาตายแบบนี้..."

มานามิ ไทโกะ : "ไม่ได้ใช่ความผิดของใครหรอกนะ อย่าเพิ่งโทษตัวเองเลย"

คีโบ : "ใช่แล้วครับ สิ่งที่เราทำได้ตอนนี้ก็คือทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับคุณนานาเสะและคุณฮิยามะ"

อามามิ รันทาโร่ : "จะให้มามัวนั่งเสียใจคงไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกนะ"

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "เฮ้อ...กลับห้องดีกว่าแฮะ"

คิโยชิ ทาคุมิ : "เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนอิซานากิ!"

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "อะไรอีกล่ะ? ผมง่วงแล้วนะ"

คิโยชิ ทาคุมิ : "แกห้ามตายนะเว้ย!"

อิซานากิ มาซาฮิโกะ : "ก็ไม่รู้สิ"

   อิซานากิคุงตอบแบบกวนๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในลิฟต์...คนอื่นๆเองก็เช่นกัน และในขณะที่ฉันกำลังจะเดินตามทุกคนไป โอริฮิเมะจังก็มาจับไหล่ของฉันไว้

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "พรุ่งนี้ตอนเช้าหลังทานข้าวเสร็จช่วยมาพบฉันที่เส้นทางใหม่ด้วยนะคะ"

เมกุมิ เรย์ : "อะ...เอ๋ ทำไมหรอ?"

คาชิวากิ โอริฮิเมะ : "เดี๋ยวก็รู้เองค่ะ^^"

   แล้วเธอก็เดินนำหน้าฉันไป แต่ว่า...เอ๊ะ โอริฮิเมะจังทำของตกไว้นี่นา ฉันรีบก้มเก็บสิ่งนั้นขึ้นมาและกำลังจะตะโกนเรียกเธอ แต่ก็ต้องชะงัก...เมื่อฉันได้เห็นของที่โอริฮิเมะจังทำตกไว้ ...มันคือรูปภาพครอบครัวของเธอที่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน แต่สิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกสงสัยมาๆก็คือคนที่ดูแล้วน่าจะเป็นพี่ชายของโอริฮิเมะจังน่ะ...

เมกุมิ เรย์ : "ทำไมพี่ชายของโอริฮิเมะจัง...ถึงได้หน้าตาเหมือนกับโคสึเกะคุงขนาดนี้ล่ะ!?"

...............................................................................................................................................................

ไรท์เตอร์ : เอาแล้วไง! ฮิเมะจังทิ้งปริศนาไว้อีกแล้ว! พี่ชายของเธอจะเป็นใครกันน้า~ แล้วมาซาฮิโกะคุงจะรอดรึเปล่า? ช่วยแสดงความคิดเห็นกันไว้ด้วยนะคะ!^^