[ Shortfic Detective Conan ] Apis Cerana

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

B
E
R
L
I
N
❀

 

[ Shortfic Detective Conan ] Apis Cerana

ฉันคือนางพญาผึ้งที่กัดกินอยู่ภายใน

ผู้ทรยศต่อองค์กรแสนโง่งม

บทลงโทษสำหรับฉันคือ ความตาย

ความตายที่ถูกมอบโดยมัจจุราชสีเงิน

Apis Cerana

“ เอาเลยสิ.....บทลงโทษสำหรับผู้ทรยศองค์กร ”

“ ฆ่าฉันด้วยปืนกระบอกนั้น  นายทำได้อยู่แล้วยิน ”

Gin The Silver Death

“ คนอย่างเธอไม่จำเป็นต้องยิงให้เปลืองกระสุนหรอก ”

“ แบบนี้ดีกว่า......งั้นฉันให้เธอเป็นเหยื่อทดลองคนแรกละกัน ”

             ไม่ใช่ฟิคเรื่องแรกแต่ก็ขอฝากผลงานด้วยนะคะ เป็นฟิคที่เกิดจากอารมณ์ชั่ววูบกับพล็อตเด้งขึ้นมาในหัวขณะกำลังไล่ดูโคนัน  แล้วก็อยากรู้ว่าถ้าเฮียยีนฆ่าคนที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดจะรู้สึกยังไง เฮียแกจะเลือดเย็นเหมือนเดิมหรือเปล่า  ส่วนอันนี้เป็นแค่ฟิคสั้น ยังไม่มั่นใจว่าจะมีแพลนเรื่องยาวเหลือไม่ ไรท์ต้องดูอีกทีนะคะ

เกร็ดควรรู้

             ฉายา HONEY ของนางเอกได้มาจากเหล้ายี่ห้อ Jack Daniel's Honey  เป็นวิสกี้เชื้อสายอเมริกันเก่าแก่ที่เชื่อว่าผลิตออกมาเพื่อเอาใจสาวๆ  วิสกี้ตัวนี้โดดเด่นในเรื่องความหอมหวานที่เกิดจากการผสมผสาน Honey Liqueur 4 ชนิดจึงทำให้รสสัมผัสเหมือนกับนํ้าผึ้งจริงๆ   เพียงจิบแรกที่สัมผัสจะมีกลิ่นหอมหวานของนํ้าผึ้ง อบเชยและชินนาม่อนขึ้นมาอวลอยู่ที่จมูก  รวมไปถึงยังได้กลิ่นหอมอ่อนของมวลดอกไม้  เมื่อรสเหล้าผ่านลงคอก็จะได้กลิ่นหอมหวานแต่ไม่บาดคอของมิลค์ช็อกโกแลตและจะยิ่งอร่อยมากขึ้นหากนำไปแช่เย็นจัดก่อนดื่ม

             ส่วนชื่อ Apis Cerana  คือชื่อของผึ้งนํ้าหวานชนิดหนึ่งที่เป็นญาติกับ Apis Koschevnikovi ผึ้งชนิดนี้พบได้ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้  รวมทั้งจีน ญี่ปุ่น เนปาล ปาปัวนิกีนี บังกลาเทศและหมู่เกาะโซโลม่อน และป็นสายพันธุ์ผึ้งที่มีพฤติกรรมทางสังคทสูง

ร ะ ฆั ง ย า ม เ ช้ า

เนื้อเรื่อง

 

            เหตุผลที่คนทำเลวนั้นมีมากมาย เช่นเดียวกับเหตุผลที่คนฆ่าคน บ้างก็ไร้สาระ บ้างก็สมควร แต่เอาเข้าจริงๆ ทุกคนที่เกิดมาล้วนไม่สมควรตายไม่ว่าด้วยวิธีการใดก็ตาม  เพราะแม้คนๆนั้นจะเลวแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องได้รับบทลงโทษที่เท่าเทียมกัน

            สำหรับเธอแล้วโลกนี้ไม่ได้แบ่งจิตใจคนเป็นขาวหรือดำ เหมือนในหน้าบันทึกคำสอนไหนก็ตาม แต่คนเรานั้นเป็นสีเทา เป็นสีสองที่ผสานกันอย่างลงตัว  คนที่ทำเรื่องเลวๆอยู่ในเงามืด บางทีพวกเขาอาจจะทำเรื่องดีๆ  กลับกันคนดีบางคนยอมทำเรื่องเลวๆเพื่อปกป้องความดีงามในโลกแสงสว่างเบื้องหน้า

            แต่......

            [ ถึงไหนแล้ว ฮันนี่ ]

            “ อ้ะ! ”

            เสียงราบเรียบที่ไร้ซึ่งโทนสูงต่ำทำให้เด็กสาวหลุดจากภวังค์ความคิด  มือสัมผัสเครื่องมือสื่อสารเพื่อฟังเสียงจากปลายทางให้ชัดขึ้น  สายตาสะท้อนตัวเลขนับร้อยบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ เงาสะท้อนที่บิดเบี้ยวภายในห้องมืดมิดเช่นเดียวกับจิตใจของเด็กสาวไหวอิงไปมา

            “ อืม.....ตัวสุดท้ายแล้ว ”

            [ หืม......ไม่พอใจอะไรรึไง ]

            “ ใช่......บิงโก! ยินรหัสทั้งหมดคือ 853B18K192203 ”

            [ เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉัน ]   ปลายสายทำเสียงเย็นใส่เด็กสาวที่เมินเฉยต่อคำถามก่อนหน้า  เสียงจากคนเต็วเล็กนั่นแค่ฟังก็รู้ว่าไม่พอใจอะไรสักอย่าง

             แม้ว่าปากกำลังสนทนา แต่มือที่สวมใส่ถุงมือหนังกำลังกดรหัสบนกระเป๋าตามที่เด็กสาวบอกไว้

            “ ชิ......ฉันแค่ยังไม่ได้นอนพอใจยัง แค่นี้นะ! ”   เธอถอดเครื่องมือสื่อสารออกหลังจากที่งานของเธอเสร็จลุล่วง

            หน้าที่ของเธอนั้นคล้ายๆกับเหยี่ยวข่าว เพียงแต่แตกต่างตรงที่เธอมีหน้าที่ต้องหาข้อมูลทุกอย่างในเชิงลึก  ไม่ว่าข่าวแรกเริ่มนั้นจะเป็นอย่างไรเธอต้องหา ชื่อ สถานที่ บุคคล ญาติพี่น้องของเป้าหมาย เจาะระบบความปลอดภัยต่างๆเพื่อข้อมูลแล้วแจ้งข่าว สรุปรายงานผลให้แก่คนในองค์กรได้รับทราบ

            พวกเขามักเรียกเธอว่าผึ้งสื่อสาร และโค๊ดเนมที่เธอใช้คือฮันนี่

            เธอคือเงามืดที่อยู่ในเงาลึกสุดขององค์กร น้อยครั้งที่จะออกสู่ที่แจ้ง  วันๆเธออยู่แต่หน้าซูเปอร์คอมพิวเตอร์เพื่อหาข้อมูลต่างๆ

            แต่......

            เพราะแบบนี้แหละที่ทำให้ทุกอย่างมันง่าย  ง่ายต่อแผนที่เธอกำลังทำ  เธอสามารถกัดกินองค์กรได้จากภายใน เลือกเหยื่อหลายๆตัวเพื่อบดบังตัวตน  ใส่ข้อมูลปลอมๆที่เสี้ยมให้ผู้ทรยศคนอื่นทีละเล็กละน้อย  พิษอันหอมหวานที่หยอดให้เหล่าแขนขาขาขององค์กรทีละนิด

            รวมถึงพิษอีกหนึ่งหยดเมื่อครู่ด้วย รหัสเปิดกระเป๋าของเจ้าหน้าที่ซีไอเอคนนึงที่เธอให้ยินไป  แน่นอนว่ามันเป็นของจริงและยินเองก็ทำลายเครื่องส่งสัญญาณของฝ่ายนั้นไปแล้วด้วย แต่แล้วไงล่ะ? เธอสามารถปั่นหัวเขาเล่นได้

            ด้วยการเป็นผู้หวังดีส่งตำแหน่งของยินให้ซีไอเอไงล่ะ  อย่างน้อยการกระทำนี้ก็ช่วยถ่วงเวลาให้เธอได้บ้าง

            นายทำตัวเองนะยิน......

            “ เพราะจริงๆแล้วฉันไม่อยากทำนายเลย ”   ร่างของเด็กสาวก้าวออกจากห้องพร้อมกระเป๋าสีดำใบหนึ่ง

            เธอมุ่งตรงไปที่เฟอร์รารี่สีน้ำเงินคันสวยและขับออกไปจากที่แห่งนี้

            ตูม!

            เพียงขับออกมาได้ซักพัก สถานที่ที่เธอเคยอยู่กลับระเบิดเป็นจุน ทุกข้อมูลทุกอย่างถูกแผดเผาไปกับกองเพลิง  ไม่มีใครรู้ว่าเธอคิดจะทำอะไรและไปที่ไหน  เด็กสาวบนรถหรูเหยียดยิ้มพอใจ เธอปล่อยให้สายลมพัดผ่านร่างกาย

            “ ถ้าเธอรู้เธอคงยินดีแน่......เชอรี่ ”

            แต่ตอนนี้ฉันคงไม่ว่างบอกข่าวดีกับเธอแล้วล่ะ

 ♞

            ทางตอนใต้ของคันไซ กำลังมีรถปอร์เช่สีดำแล่นออกจากตัวเมืองด้วยความเร็ว  ปากของชายหนุ่มผมสีเงินกัดฟันกรอดอย่างแค้นเคือง  โชคดีที่เขาไหวตัวทันก่อนที่พวกซีไอเอจะมา งานนี้ต้องขอบคุณในสัญชาตญาณของตนเองและสายจากเบลม็อธ

            “ ไม่น่าเชื่อเลยนะลูกพี่ว่าฮันนี่จะทรยศองค์กรของพวกเรา ”   วอดก้าแอบเสมองคนข้างเบาะที่ได้แต่เงียบ แผ่ไอเย็นชวนสันหลังวาบออกมา   “ แถมยังจงใจจับพวกเราใส่พานให้พวกซีไอเออีก ”

            ได้ยินประโยคเช่นนั้นจากลูกน้องแล้ว สมองของชายหนุ่มเริ่มขบคิด

            “ ยิน......ฮันนี่ทรยศองค์กร เธอระเบิดศูนย์กลางข้อมูลและกำลังหลบหนี ”

            “ แล้วฉันได้รับคำสั่งจากท่านผู้นั้นว่า ให้ตามล่าและกำจัดคนทรยศทิ้งซะ เข้าใจไหม ”

            หากรวมคำพูดของเบลม็อธและการคิดวิเคราะห์ของเขาก็จะได้ข้อสรุปว่าฮันนี่คือผู้ทรยศจริงๆ ซ้ำร้ายยังตลบหลังให้พวกซีไอเอมาที่โกดังนั่นอีก

            หึ.....สมแล้ว

            “ ลูกพี่ แล้วตอนนี้เราจะหาตัวฮันนี่ได้ที่ไหนกันครับ ”

            “ ฉันรู้อยู่ที่นึง ”

            มีแค่ที่เดียวเท่านั้นที่ยัยเด็กนั่นจะไป

 ♞

            ณ เมืองชิระฮะมะ บริเวณจุดชมวิวหน้าผาหินซันเดเบกิแถบตอนใต้ของคันไซ ใบหน้าสวยของเด็กสาวกำลังทอดมองอาทิตย์อัสดงใกล้ลาลับฟ้า  เสียงคลื่นทะเลกระทบเข้ากับโขดหินฟังแล้วช่างไพเราะ  สีแสดที่ตัดกับท้องฟ้านั้นระยิบระยับเสียจนแสบตา  กลิ่นของทะเลชวนให้ผ่อนคลาย หากลองเงี่ยหูฟังดีๆสายลมที่หวืดหวือนั้นเหมือนกำลังพูดคุยกับเธอ

            เอี๊ยด!

            เสียงยางล้อรถเบรกกะทันหันพร้อมกลิ่นไหม้และกลิ่นไอบุหรี่อันคุ้นเคยจางๆ  ผู้มาเยือนใหม่นั้นไม่จำเป็นต้องหันไปมองเธอก็รู้ว่าคือใคร

            “ มาช้านะยิน ”   สายตายังคงมองไปที่ทิวทัศน์เบื้องหน้า  หัวของเธอถูกปืนจ่อไว้แต่เด็กสาวยังคงท่าทีสุขุมเฉกเช่นเดียวกับทะเลในยามนี้

            “ ตอบมา.....ว่าทั้งหมดทำไปเพื่ออะไร ”   ชายผู้มีผมสีเงินตัดกับอาภรณ์สีดำสนิทเอื้อนเอ่ยถามคำถามที่แล่นขึ้นมาในหัว

            ฮันนี่ค่อยๆหันหลังกลับ ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยส่งยิ้มยียวนที่คนตรงหน้าไม่ชอบใจให้   “ อ้าว......นึกว่ารู้แล้วซะอีก ”   

            “ ทั้งๆที่รู้ว่าฉันอยู่ที่นี่แท้ๆ ”   ใบหน้าที่ราวกับตุ๊กตาเครื่องแก้วฉาบด้วยความทะเล้น 

            กริ๊ก

            ชายหนุ่มบรรจงกดแฮมเมอร์ลง   “ อย่ามาเล่นลิ้น! เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ ”   เสียงฮึดฮัดกลินหายเข้าลำคอ ยินกำลังอดกลั้นอารมณ์คุกร่นที่ถูกเด็กตรงหน้ายั่วโมโหและเธอทำได้ดีซะด้วย

            “ เพื่อทำลายข้อมูลเดียว ”   ทั้งหมดทั้งมวลที่เธอยอมเสียเวลาก็เพื่อทำลายข้อมูลเดียว   “ ข้อมูลของยานรกนั่นที่พ่อแม่ฉันเป็นหนึ่งในผู้วิจัย ”

             ยาตัวเดียวกับที่เชอรี่เคยวิจัย

            “ หึ......ยาอาโพท็อกซินสินะ ”    ยินค่อยๆลดปืนลง

            แม้ว่าศูนย์วิจัยยาจะถูกเผาไปพร้อมกับการทรยศของเชอรี่ แต่ทางองค์กรก็ยังเก็บข้อมูลสำรองและหานักวิจัยเคมีต่างๆมาวิจัยต่อได้  ดังนั้นเธอจึงยอมและรวบรวมทำลายข้อมูลเกี่ยวกับตัวยานั่นใหม่ทั้งหมด  หากพวกนี้อยากวิจัยยานั่นต่อก็มีแต่ต้องหาตัวผู้วิจัยดั้งเดิมเท่านั้น ซึ่งหนึ่งคนนั้นหายสาบสูญและอีกหลายๆคนกลายเป็นผีเฝ้าหลุม

            “ โอเคเราคุยกันนานพอแล้ว ”   ฮันนี่กำมือแน่นเธอเตรียมใจไว้สำหรับทุกอย่าง เธอจำต้องเร่งเร้าอีกฝ่ายเพราะท่าทีของเขามันผิดวิสัยเกินไปสำหรับมือสังหาร ปกติยินจะฆ่าใครสักคน เขาไม่เคยเสียเวลาพล่ามบทสนทนานานเช่นนี้

               “ เอาล่ะ.....บทลงโทษสำหรับผู้ทรยศองค์กร ”

            “ ฆ่าฉันด้วยปืนกระบอกนั้น นายทำได้อยู่แล้วยิน ”   เด็กสาวกางแขนสองข้างออก เปิดโอกาสให้คนตรงข้ามสังหารเธอได้เต็มที่

             อย่างน้อยๆเธอขอตายด้วยปืนกระบอกนั้น

            เธอไม่คิดหนีให้ตนเองเหนื่อยอะไรทั้งนั้น  คนที่เธอปกป้องก็ไม่มี เป้าหมายชีวิตก็ไม่มีสักอย่าง ส่วนการมีชีวิตอยู่เพื่อใครสักคนนั้น เธอถูกคนตรงหน้าทรยศไปเรียบร้อยแล้ว

            คิดแล้วรู้สึกคับแน่นกลางอก  เธอกลายเป็นตัวโง่งมอยู่นานหากไม่นึกอยากเปิดข้อมูลเรื่องยานั่นอ่านหลังจากเชอรี่หายไป  เธอก็คงก้มหน้ารับใช้องค์กรนี้ต่อไปแบบไม่รู้อะไรเลย

             มันน่าสมเพชแค่ไหนกัน......

            คนที่เธอไว้ใจที่สุดกลับกลายเป็นคนที่ฆ่าพ่อแม่ของเธอ  ซ้ำร้ายที่ๆเธอยืนอยู่ตรงนี้คือสถานที่เดียวกับที่รถของพ่อแม่เธอตกผาและคนทำคือเขา ยิน มัจจุราชสีเงินผู้อำมหิต

             อำมหิตขนาดไหนกันหนอ แม้แต่ศพพ่อแม่เธอยังไม่เหลือแม้แต่กระดูก

            ชายหนุ่มผมสีเงินนิ่งเพียงครู่ ความเงียบของเขานั้นบ่งบอกว่ากำลังใช้ความคิดตัดสินใจบางสิ่ง  และพูดกับเด็กสาวผู้ทรยศด้วยน้ำเสียงราบเรียบ  มือขวาล้วงเอาบางสิ่งออกจากกระเป๋าเสื้อ

            “ คนอย่างเธอไม่จำเป็นต้องยิงให้เปลืองกระสุนหรอก ”

            “ แบบนี้ดีกว่า......งั้นฉันให้เธอเป็นเหยื่อทดลองคนแรกละกัน ”   ชูเม็ดยาสีดำเหลืองให้เด็กสาวดู

            มันเป็นยาอาโพท็อกซินตัวใหม่ที่ยังไม่ได้ทดลองกับมนุษย์แต่ผลทดลองกับหนูลองยาส่วนใหญ่คือพวกมันตายหมด  ชายหนุ่มโยนเม็ดยาเข้าปากแล้วบรรจงกรอกน้ำตาม

            รวบร่างเล็กของเด็กสาวเข้าหา ทาบทับริมฝีปากลง ถ่ายทอดเม็ดยาให้ฮันนี่ช้าๆ   แน่นอนว่าเหตุการณ์นี้ทำให้วอดก้าช็อกอ้าปากค้าง แต่ตอนนี้เขาไม่สนอะไรทั้งนั้น

            “ อึก.....”   ฮันนี่ค่อยๆกลืนเม็ดยาลงคอช้าๆ  รับความอุ่นจนถึงขั้นร้อนจากคนตรงหน้าอย่างไม่นึกรังเกียจ

            หึ......ไม่อยากยิงให้เปลืองกระสุนเหรอ? น่าขำ นายอยากเห็นฉันตายช้าๆมากกว่าน่ะสิ   ตายอย่างทรมานด้วยยานรกที่แสนเกลียดชัง  แม้ว่าคุณจะฆ่าพ่อแม่ฉัน แต่สุดท้ายก็เกลียดคุณไม่ลงเลย

            ตุบ!

            ร่างของฮันนี่ล่วงสู่พื้น  แขนขารู้สึกชาและเกร็งไปหมด  ปากสำลักเลือดคำโต ความร้อนผ่าวแทรกซึมทั่วร่าง สายตาพร่ามัวมองเห็นเส้นผมสีเงินปลิวไสวลางเลือน

            ยัง.....มันยังไม่จบ

            เธอค่อยๆทุลักทุเลลุกขึ้นจากพื้นอย่างยากลำบากอีกครั้ง  หากชีวิตของเธอต้องจบลงวันนี้ ขอให้เธอได้บอกอะไรสักอย่างกับเขาและขอให้ฉากจบนี้เป็นฉากจบที่สมบูรณ์เถอะ

            ฮันนี่เข้าไปดึงเสื้อโค้ดของยิน ขุดแรงเฮือกสุดท้าย  โน้มหน้าหาชายหนุ่มและกระซิบถ้อยคำบางอย่างกับเขา  มือที่ยังว่างแอบเลื่อนสัมผัสมือซ้ายเของชายหนุ่ม  ดึงปากกระบอกปืนจ่อที่อกซ้ายตน  นิ้วมือซ้อนทับกับนิ้วที่ยังค้างเติ่งของเขา  ค่อยๆลงน้ำหนักบนไกปืนช้าๆ

            เปรี้ยง!

            ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก  เลนส์นัยน์ตาสีมรกตขยายกว้าง  ช่วงที่เขาใช้เวลาขบคิดกับถ้อยคำนั้น มันทำให้เขาไม่รู้ตัวเลยว่าปืนของเขาได้เป่าร่างเล็กนั้น  หยาดโลหิตจากรูกลวงนั้นค่อยแทรกซึมตามเนื้อผ้า ความรู้สึกแสนชาและความเย็นของกระสุนสีเงินแล่นตัดผ่านขั้วหัวใจ

            สีแดงโลหิตกระจายไปทั่ว  แรงอัดของปืนปัดร่างนั้นล่วงหล่นสู่ผาหิน  เสียงน้ำทะแลแตกกระจายพร้อมๆกับคนทรยศที่หายไปกับผืนมหาสมุทร  เหนือน่านนํ้าสีครามหลอมรวมกับโลหิตสีสด  คิดอย่างไรก็รู้ว่าเธอไม่รอดแน่นอน  จุดที่ยิงคือจุดตายสำคัญ

            ภาพที่มัจจุราชสีเงินเห็นคือรอยยิ้มของเด็กสาว  แต่เขารู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นมันเหมือน รอยยิ้มแห่งชัยชนะ

            หลังจากที่ยินลงมือสังหารผู้ทรยศ    กลับกลายเป็นว่าตอนนี้เขามองทุกอย่างว่างเปล่าไปหมด   พ่นไอสีหมอกจากปากขึ้นสู่ฟากฟ้า บุหรี่ยี่ห้อโปรดทำให้รู้สึกคลายเครียด  เขายืนนิ่งปล่อยให้วอดก้าชโลมนํ้ามันทั่วรถสีนํ้าเงิน

             “ ลูกพี่ครับ ”    วอดก้าเอ่ยเรียกลูกพี่ตนเพื่อให้เขาจัดแจงทำลายหลักฐานนั่นให้มันจบๆ

             ยินหยิบซิบโป้ขึ้น แล้วโยนเข้าเฟอร์รารี่คันนั้น   บังเกิดเปลวเพลิงลุกโชดช่วง ไอความร้อนเข้ากระแทกหน้า  เพลิงสีชาดหล่อหลอมกับท้องฟ้ายามนี้   ทุกอย่างจบลงก็ถึงเวลาที่เขาต้องกลับ  ยินและวอดก้าขึ้นปอร์เช่คันเก่งของพวกเขา

             รถสีดำแล่นผ่านอุโมงค์ทอดยาว  พุ่งผ่านม่านเงาและแสงภายในราวกับอุโมงค์นั้นกำลังแบ่งช่วงสีแห่งขาวดำ  ศีรษะของยินพิงเอนข้างกระจกรถใสด้วยความเหนื่อยล้า  ทุกอย่างถูกความเงียบเข้าครอบคลุม

            “ เอ่อ.....ลูกพี่ทำไมลูกพี่ถึงไม่ยิงฮันนี่ให้มันจบๆ ”   วอดก้าถามขึ้น อันที่จริงลูกพี่เขาไม่น่าจะทำอะไรยุ่งยากอย่างกรอกยาพิษและแน่นอนว่าภาพนั้นของลูกพี่กับเด็กสาวยังติดตาไม่หาย

            “ แกคิดว่าฉันเห็นอาพิสมากี่ปี่กันล่ะ ”   ยินไม่ได้ให้คำตอบ แต่ส่งคำถามให้ลูกน้องขบคิดแทน

            “ ตะ.....ตั้งแต่เธอเด็กๆได้ ”   วอดก้าขุดลึกในความทรงจำ นับตั้งแต่ที่เขาพาเด็กคนนั้นเข้าองค์กรกับลูกพี่ก็ผ่านมาได้สิบสองปีแล้ว

            “ อืม.....แล้วใครเป็นคนสอนเรื่องต่างๆและดูแลยัยเด็กนั่นกันล่ะ ”   ดูแลทั้งๆที่มันไม่ได้เข้ากับเขาสักนิด

            “ ครับ.....คนคนนั้นก็คือลูกพี่ ”   คำตอบของวอดก้าค่อยๆกลืนหายเข้าลำคอ เขารวบรวบความกล้าถามคำถามอีกครั้ง   “ แล้วของในกระเป๋านั่นคืออะไรครับลูกพี่และตอนนั้นฮันนี่พูดอะไรกับลูกพี่เหรอครับ ”

            “ หุบปาก เลิกถามสักที ”   ยินช้อนหางตาใส่วอดก้า ตวาดเสียงเย็นจนฝ่ายนั้นได้แต่เหงื่อตกไม่กล้าพูดสิ่งใดต่ออีก

            ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง  ชายหนุ่มผมสีเงินหลับตาลง มือแอบลูบกระเป๋าสีดำอย่างเผลอไผล  ของที่อยู่ในนี้คือปืน  ปืนอิตาลีที่เขาซื้อเป็นของขวัญวันเกิดให้ฮันนี่  ตอนนี้เขายังไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงทิ้งมันไว้  หรือที่เธอทิ้งไว้ก็เพื่อตอกย้ำเขาเหรอ?

            ท่ามกลางถนนทอดยาว ชายหนุ่มนั่งนึกย้อนถึงใบหน้าของเด็กน้อยที่เขาเคยดูแลมากับมือ  สายสัมพันธ์นั้นย่อมมีแต่อุดมการณ์กับหน้าที่มันค้ำคอเกินกว่าที่เขาจะละเว้นเธอได้  เพราะฉะนั้นเขาจึงเลือกไม่ฆ่าเธอด้วยการยิง แต่เลือกให้กินยาพิษแทน

            เขายิงเด็กคนนั้นไม่ลงและไม่อยากให้ศพเธอย้อมไปด้วยเลือด แต่ไม่คิดว่าเธอจะยิงตัวเอง โดยใช้ปืนกระบอกโปรดที่เขายังถืออยู่

            อา.....สมแล้วที่ฉันฝึกมา

            เธอมันคาดเดาได้ยากเสียจริง  อาพิส

            อาพิส ชื่อที่เขาตั้งให้เด็กนั่น เพื่อให้เข้ากับดวงตาสีอำพันที่ตัดกับผมสีดำสลวย เป็นยัยเด็กที่สมกับโค๊ดเนมฮันนี่เสียจริง

            ยินฉีกยิ้ม  รอยยิ้มของเขาราวกับมัจจุราชสีเงินที่เย้ยหยันต่อความตาย แต่แท้จริงแล้วเขายิ้มให้กับความรู้สึกกลวงโบ๋ที่หายไปพร้อมกับร่างเล็กใต้ทะเลนั่น

            ยินนึกย้อนถึงคำพูดสุดท้ายที่เด็กสาวพูดกับเขาก่อนที่เธอจะหายไปในทะเล

            จบนี่แล้ว......ลืมฉันเถอะ

            เด็กบ้าเอ๊ย!  ฮ่าๆๆๆ  ไม่จำเป็นต้องพูดแบบนั้น  เธอก็รู้ว่าเขาเป็นโรคไม่ชอบจำชื่อกับหน้าของคนที่ฆ่า

           นอกจากเขาจะไม่จำแล้ว........แต่เขาจะจำเธอไปตลอดชีวิต  แค่คนเดียวเท่านั้น

            อาพิส เซราน่า  เด็กหญิงผู้มีผมสีดำกับนัยน์ตาสีอำพัน

 ♞

หลายเดือนถัดมา

            รถไฟสายบิสทรี่เทรน รถด่วนเบลเทลได้ทำการจอดเทียบชานชะลาอย่างกะทันหันหลังจากที่เกิดเหตุระเบิดและเหตุวุ่นวายอีกมากมาย ผู้คนต่างกรูกันออกจากรถไฟ รวมถึงเบลม็อธที่ปะปนกับฝูงชน

            เพียงจบบทสนทนากับยินที่รออยู่ ณ สถานีนาโกย่า หญิงสาวก็ได้รู้ความจริงว่า เธอนั้นฆ่าเชอรี่ไม่สำเร็จจากบทสนทนาของพวกเด็กๆ

            “ แต่ว่าน่าตกใจจริงๆนะครับ ว่าคุณไฮบาระจะไปอยู่ในตู้ที่เจ็ดห้องบีแบบนั้น ”

            “ แต่น่าเสียดายจังเลยที่ไปไม่ถึงสถานีนาโกย่า ”   เก็นตะเด็กที่ตัวใหญ่ที่สุดในกลุ่มบ่นอุบอิบ

            “ อ้ะ! จริงสิ เดี๋ยวอายูมิต้องโทรบอกพี่ราน่าก่อน ”

            “ นั่นสิครับ ก็พี่เขาอยู่ที่นู่นเรียบร้อยแล้วนี่นา ผมว่ารีบโทรบอกพี่ราน่าหน่อยก็ดี ”

สถานีนาโกย่า

            หลังจากผ่านเรื่องราวยินและวอดก้าเตรียมตัวออกจากสถานีเพื่อไปยังจุดหมายอันเป็นสถานที่นัดรวมตัวกับคนในองค์กร

            “ งั้นเหรอ ขอบใจมากนะอายูมิจัง เดี๋ยวพี่รีบย้อนไปหาพวกเธอที่นั่นนะ ”  

            ระหว่างทางชายหนุ่มก็เดินผ่านเด็กสาวคนนึงที่กำลังคุยโทรศัพท์ เพียงเสี้ยวนาทีที่เดินสวนกันยินสัมผัสได้ถึงความรู้สึกคุ้นเคยจากเด็กสาวคนนั้น

            “ บ้าน่า......”   เรียวขาสองข้างหยุดชะงักและมองตามเด็กผู้หญิงเมื่อครู่  เขาจดจ้องแผ่นหลังเล็กที่มีผมสั้นสีขาวประบ่าจนแน่ใจแล้วหันกลับมาเดินต่อ

            “ มีอะไรเหรอครับลูกพี่ ”

            “ เปล่า.....ไม่มีอะไร ”   

            เป็นไปไม่ได้......ก็เธอตายไปแล้วนี่

            คนตายฟื้นไม่ได้หรอก แค่คนหน้าเหมือนเท่านั้น

ด้านโคนัน

            “ แค่กๆ คุโด้คุง.....”   ไฮบาระดึงแขนเสื้อเพื่อสะกิดให้โคนันมาหาเธอ

            “ ฉันว่าเธอควรพักก่อนนะไฮบาระ ”   หนุ่มน้อยมองเด็กหญิงนอนหอบหายใจอย่างทรมานบนโซฟาในสถานีตำรวจ

            “ เรื่อง......แฮ่กๆ เรื่องราน่า ”

            ได้ยินคนป่วยพูดถึงพี่สาวอีกคนที่อยู่สถานีนาโกย่าแล้วโคนันถึงกับยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

            “ ไม่ต้องห่วงราน่าหรอกน่า ”

            “ พวกนั้นมันจำเธอไม่ได้อยู่แล้วล่ะ ”

            ถึงจำได้แต่ก็คงไม่คิดว่าใช่คนคนเดียวกันกับฮันนี่แน่  เพราะเจ้ายินคงคาดไม่ถึงเหมือนกันว่า คนทรยศที่โดนยิงตรงจุดสำคัญแล้วหายไปในทะเลนั้น

            ดันมีหัวใจอยู่ด้านขวาซะได้

 

             ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน จบไปแล้วกับฟิคสั้นเรื่องนี้ อาจไม่สนุกเท่าไหร่ต้องขออภัยด้วยนะคะ ^^  รู้สึกยังไงกับฟิคสั้นนี้เชิญติชมได้ตามอัธยาศัยเลยนะคะ  ส่วนเรื่องนี้จะมีตอนยาวมั้ยนั้น.......ฮุ ฮุ ฮุ ขอคิดอีกทีเนอะ 

แก้ไขคำและเพิ่มเนื้อหาบางส่วน