ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [ Fanfiction | Black Butler ] BLOODY ROSES (End)

    ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10 : คุณหนูผู้นั้น เอื้อมมือ [ 100 % ]

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 7.71K
      811
      5 มิ.ย. 61


     Chapter 10 

    Cette dame tendre la main








                      " พักเถอะนะ "


                      ตอนนั้น ยามที่เซบาสเตียนกระซิบบอกเธอว่า นายน้อยไม่สบายขอรับ   ขาเธอรีบจํ้าอ้าวไปหาชิเอลทันที

                      มือสัมผัสผิวกายร้อนฉ่าของหนุ่มน้อย  บัดนี้เธอกลับมาที่ทาวน์เฮาส์ในกรุงลอนดอนเรียบร้อยแล้ว   กว่าจะเอ่ยขอร้อง อ้อนวอนให้คนตัวเล็กนี้ยอมพักได้ทำเธอเหนื่อยเหมือนกัน

                      ซํ้ายังต้องห้ามปีศาจที่สมองไม่เข้าใจอะไรนอกจากทำตามคำสั่งนายให้เข้าใจด้วยว่าชิเอลต้องหายจากอาการไข้หวัดก่อน  ต้องขอบคุณโซมากับคุณอัคนีที่ช่วยอีกแรงจนประสบผล


                      " พี่เซีย......"


                      เสียงเล็กแหบพร่าขานเรียกชื่อเธอ  ดวงตาสีแซฟไฟร์ปรือตื่น ใบหน้าหวานปานเด็กหญิงเว้าวอน ยังคงดื้อด้านไม่พักผ่อน เพราะเธอรู้ว่าเด็กน้อยบรรพบุรุษผู้นี้จะพูดอะไรจึงเอ่ยดักไว้ก่อน


                      " หายแล้วค่อยว่ากัน นอนเถอะนะชิเอล "


                      เช็ดตัว ลูบหัว เฝ้าไข้สิ่งเล็กน้อยที่เธอพอจะทำให้เด็กคนนี้ได้ แม้ว่าเธอเป็นลูกเป็นหลานในอนาคตของเขาแต่ตอนนี้เธออายุมากกว่า อย่างไรเสียก็เป็นพี่สาวอยู่ดี    " ฟี้.... "    ยามได้ยินเสียงลมหายใจคงที่จึงเบาใจวางพาชุบนํ้าบนมือลง

                      โรคหอบ   ถือเป็นโรคที่ร้ายแรง ยุคของเธอยังไม่มียารักษาหรือวิธีรักษาให้หายขาด ยิ่งยุคนี้ยิ่งอันตรายไม่มีแม้แต่ยาเบต้า 2 ที่ใช้พ่นเพื่อขยายหลอดลม ถ้ายุคนี้มีชิเอลคงสบายกว่านี้



                      " ท่านเซีย.....ผมว่าท่านควรไปพักนะขอรับ "


                      ชายหนุ่มผิวสีแทนคนสนิทขององค์ชายโซมา ยื่นมือจับไหล่บางอันเหนื่อยล้าของเด็กสาว แม้ไม่ได้ป่วยเหมือนท่านชิเอล แต่สภาพอิดโรยเหมือนไม่ได้พักผ่อนนั้นเห็นแล้วมันทนไม่ได้  ตั้งแต่เห็นเธอกลับมาที่นี่เขายังไม่เห็นเธอได้พักซักนิดเดียว เสื้อที่เป็นชุดเมดที่เขาไม่รู้ว่าใส่ได้อย่างไรก็ยังไม่ได้เปลี่ยน

                      
                      พัก    นั่นสิเธอควรพักบ้าง  จำได้ว่าตื่นแต่เช้ามาแต่งตัวเข้าเฝ้าองค์ราชินี ควบม้าจากพระราชวัง จนกลับมาที่นี่เธอยังไม่ได้พักผ่อนเลยนี่นา   มิน่าถึงรู้สึกง่วงๆ

                      " ขอบคุณนะคะคุณอัคนี งั้นฉันฝากชิเอลด้วย "    จับมือหนาที่ค้างเติ่งอยู่บนไหล่เธอ ส่งยิ้มให้แม้มันจะไม่มีชีวิตชีวาในสายตาชายหนุ่มก็ตาม   ขาลุกเดินออกไปนอกห้องกลับห้องพักของตนเอง

                      
                      ทำไมเราต้องมาอยู่ที่นี่?


                      ระหว่างเดินกลับห้องสมองก็ขบคิด ถึงจุดยืนของตนเองที่เธอไม่เคยใส่ใจคิดแม้ซักครั้ง  เธอควรคิดได้แล้วถึงเหตุผลที่ตัวเองย้อนอดีตมา เธอมาที่นี่เพราะอะไรหรืออย่างไรเธอควรหาคำตอบให้ตนเองเสียที  เธอถูกเซบาสเตียนซึ่งไม่มั่นใจว่าใช่เจ้าตัวหรือไม่ ผลักตกลงบ่อนํ้า

                      ตอนนั้นเหมือนตกนํ้าทรมานแทบขาดใจ เงาพวกนั้นกลืนกิน ดึงเธอจมดิ่งสู่ความมืดมิด แล้วก็มาโผล่ที่นี่มาพบเจอเซบาสเตียนคนที่เขาไม่รู้จักเธอ  แต่คนที่ผลักเธอนั้นแสดงท่าทีราวกับรู้จักเธอมานาน



                      เพราะอะไรกันนะ? คิดให้ตายก็หาเหตุผลไม่ได้




                      " คุณหนูขอรับ "


                      เสียงหนึ่งเอ่ยเรียกเธอจากด้านหลัง ขาที่เหนื่อยล้าหยุดชะงักลง ดวงตาสีแซฟไฟร์ช้อนมองและเส้นผมสีนํ้าเงินเทาสะบัดตามแรงหัน  พบกับพ่อบ้านปีศาจหน้าเป็นกำลังส่งยิ้มและเดินมาหาเธอ   เขาคนนี้ที่เธออยากอยู่ให้ห่างที่สุดในยามนี่  บุคคลที่ชอบมาเวียนว่ายอยู่ในหัวเธอ


                      บุคคลที่เธอไม่ควรถลำเข้าไป


                      " มีอะไรเหรอเซบาสเตียน "


                     ชายหนุ่มใบหน้าคมสันได้รูป เส้นผมสีดำปรกหน้าในชุดพ่อบ้านเดินไปหาเด็กสาวที่แสดงท่าทีว่าไม่อยากเข้าใกล้เขาอย่างโจ่งแจ้ง   งานของเขาเสร็จหมดแล้วและไม่ต้องดูแลนายของเขา
    เพราะฉะนั้นอยากจะต่อที่ค้างเอาไว้ตอนที่อยู่คณะละครสัตว์


                      " กระผมอยากคุยกับคุณหนูขอรับ "

                      " ฉันไม่มีธุระจะคุยกับนายนะเซบาสเตียน "


                      พูดจบเธอสาวท้านหันหลังเตรียมตัวเดินหนี    " กระผมบอกคุณหนูแล้วไง "    ความเร็วที่เหนือกว่าจากความอมนุษย์ของเขาเพียงชั่วพริบตาเขาก็ประชิดตัวเธอได้โดยง่าย


                      " ว่ากระผมอยากล้างคราบมือพวกนั้นออก "


                      ภาพจำทุกฉากแล่นมาไม่หยุด ทั้งคำพูดหวานหู สัมผัสอ่อนโยนยามเขากอด คำพูดที่ทำให้ดวงใจของเธอหล่นตุ๊บหากปากของเขาไม่เอ่ยว่า ชิเอลไม่สบาย  เธอคงหลงคารมย์เขาไปแล้ว


    " สงสัยกระผมต้องกลืนกินคุณทั้งตัวตรงนี้ "


                      ประโยคนั้นที่ทำให้เธอเขินแทบคลั่งยังคงเวียนว่ายซํ้าๆ  ทำใจยอมรับยากว่าเธอแอบหลงเส่นห์ซาตานตนนี้ไปบ้าง  จะมีหญิงที่ไหนไม่หลงเขากันบ้าง สำหรับเธอไม่มากก็น้อยที่พยายามไม่หลงไปกับคำพูดแสนหวานและใบหน้าหล่อเหลานี่


                      โคตรต้องใช้ความพยายามเลยล่ะ

                      " ได้ข่าวว่านายห้ามแตะต้องตัวฉันไม่ใช่เหรอ ? ขัดคำสั่งนายมันไม่ดีนี่ "

                      " งั้นกระผมไม่แตะคุณหนูก็ได้ขอรับ "


                      สาวเท้าหันหลังรุดหน้ากลับห้องตนเองต่อ   ซะที่ไหนล่ะ?   ซาตานตนนี้ไม่โกหกแค่นายเท่านั้น แต่เธอไม่ใช่นายของเขา เขาเลยโกหกเธอได้    ปีศาจหนุ่มแม้ปากจะบอกว่าไม่แต่การกระทำกลับตรงข้าม เขาอุ้มเด็กสาวพาดบ่าพาร่างเล็กสูงเท่าไหล่หายเข้าไปในห้องของเธอ


                      ปัง !


                      เสียงประตูที่ไม่มีผู้ใดได้ยิน ภายในห้องมีเพียงคนสองคน เซบาสเตียนที่ควรเป็นปีศาจสุขุม เลือดเย็นกลับกลายเป็นปีศาจหน้าหนาในสายตาเธอไปแล้ว  เขาจับเธอเหวี่ยงลงอ่างอาบนํ้าทั้งที่ใส่เสื้อผ้าอยู่


                      " แค่ก ๆ "


                      สำลักนํ้าในคอออกมา นํ้าที่เข้าไปทำให้เธอแสบจมูก สองมือปาดหยดนํ้าตามใบหน้าออกแล้วถลึงตา ด่ากราดใส่พ่อบ้านปีศาจประสาทกลับ


                      " เป็นบ้าอะไรของนายเซบาสเตียน !! "


                      ดวงตาสีแดงวาวโรจน์จับจ้องใบหน้าหวานกรุ่นโกรธ  เสื้อผ้าเปียกปอนแนบเนื้อตามตัวเผยผิวกายลางๆของเด็กสาว   ฝ่ามือเย็นชืดของเขาเอื้อมสัมผัสใบหน้า ไล่นิ้วตั้งแต่ใบหูเล็กลามมาเรื่อยจนถึงริมฝีปากสีสวย


                      " กระผมก็ไม่ทราบว่าเป็นบ้าอะไรเหมือนกันขอรับ "


                     เขาไม่รู้ว่าเป็นอะไร รู้สึกอย่างเดียวคือความกระหายที่ต่างออกไปจากนายน้อยของเขา  ท้องไม่ได้ร้องหิวหาดวงวิญญาณแสนหวานนี้หรือมีความคิดอยากลิ้มลอง แต่มันเป็นสิ่งอื่นที่เขาไม่เข้าใจ   ใบหน้าสวยคมสันโน้มหน้าลง  มือข้างหนึ่งดันขอบนํ้าโอบล้อมทางหนีของเด็กสาว

                      มืออีกข้างปลดริบบิ้นบนคอเสื้อเธอออก  จรดริมฝีปากลงทาบทับริมฝีปากอวบอิ่มนุ่มนิ่ม  บดขยี้ริมฝีปากล่างของเธออย่างเมามันส์    ยามปากเล็กอ้าปากหาอากาศหายใจเขาจึงสบโอกาสสอดลิ้นนี้เกวี่ยตวัดลิ้นร้อนของเธอไม่หยุดหย่อน


                      " อื้อ อื้อ "


                      กำปั้นเล็กๆทุบลงแผ่นหลังเขา  ซีอาน่ากำลังครองสติตนเองฝีปากของเซบาสเตียนนั้นเรียกได้ว่าชํ่าชอง ประสบการที่สั่งสมมานานหลายศตวรรษกับหญิงนับไม่ถ้วนถูดงัดออกมาใช้  ทั้งเร่าร้อน รวดเร็วและฉํ่าหวาน หญิงใดได้ลิ้มลองต่างต้องโงหัวไม่ขึ้น


                      แต่ไม่ใช่กับเธอ


                      ฟันกรามขบเข้าหากัน จงใจกัดปากเขาเต็มแรงให้ได้เลือด  กลิ่นคาวคละฟุ้งกระจายไปทั่ว  ปากรับรสสนิมกับของเหลวข้นที่ไหลย้อยออกมาแต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ยอมหยุด


                      ไอ้ปีศาจหน้าด้าน!

                      " คุณหนูนี่ทำกระผมแปลกใจไม่หยุดเลย "


                      เขาถอนริมฝีปากออก เกลี่ยนิ้วเช็ดคราบเลือดที่ไหลย้อยจากปากเธอออกไป  จดจ้องดวงตาฉายแววโกรธดุจราชสีห์ตัวเมีย  หากทวนคำว่าแปลกใจ เขาแปลกใจที่เด็กสาวคนนี้ไม่เคลิบเคลิ้มไปกับฝีปากของเขา  ลองควานหาในความทรงจำจากผู้หญิงที่ผ่านๆมา ไม่เคยเลยที่จะไม่เคลิบเคลิ้มและหลงไปกับเสน่ห์ปีศาจที่เขามี


                      แต่คุณหนูไม่ใช่ไงขอรับ

                      " หากครั้งหน้าคุณหนูกัดอีก กระผมจะกัดคืนบ้าง "


                     เซบาสเตียนเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนหนามาคลุมร่างของเด็กสาวเอาไว้  เพียงเขาเข้าใกล้แค่นิดเดียวคุณหนูกลับตวัดดาบมากลางอกเขาจนได้เลือด


                     ฉัวะ !


                     " ถ้านายเข้าใกล้ฉัน หัวนายหลุดออกจากบ่าแน่ ไปให้พ้นซะ!! "

                    บังเอิญที่เธอขอดาบดีๆมาจากองค์ราชินีไว้ติดตัวยามต้องต่อสู้ แต่ไม่คิดเลยว่าจะต้องเอามาใช้กับเซบาสเตียน  เธอออกปากไล่ปีศาจหนุ่มอีกครั้ง    " ไปสิ !! "


                    " ขอรับ "


                    เขาโค้งศีรษะน้อยๆเดินออกไปจากห้องนํ้า   ปัง   ทันทีที่ประตูปิดลงซีอาน่าทิ้งดาบในมือออก  นั่งกอดเขางุดหน้าซ่อนใบหน้าร้อนผ่าวลง   แตะริมฝีปากบวมเจ่อที่ถูกเขาหยอกเย้าด้วยใบหน้าเห่อร้อน  กอดรัดตัวเองล้มตัวภายใต้ผิวนํ้าอยากให้สัมผัสเย็นยะเยือกของเขาละลายหายไปกับนํ้าในอ่างนี้


                     ขอร้องล่ะเซบาสเตียน.....

                     อย่ากระเถิบมาแทนที่เขาคนนั้นของฉันเลยนะ




                      ด้านปีศาจหนุ่มที่ออกมาจากห้องของซีอาน่าด้วยสภาพเปียกปอนและเสื้อขาดวิ่นเพราะเกิดจากคมดาบของคุณหนู  ส่วนแผลนั้นหายเป็นปลิดทิ้งแล้ว  เขาไม่คิดว่าคุณหนูจะเงื้อดาบฟันเขา ช่างเป็นปฎิกิริยาตอบสนองที่แปลกเสียจริง

                      " นึกว่าคุณหนูจะเขินนะขอรับ....."

                      เขาบ่นงึมงัมกับตนเองเบาๆ  ใช่.....ที่เขาจูบคุณหนูเพราะแค่อยากเห็นคุณหนูหน้าแดงเหมือนๆกับผู้หญิงคนอื่นเท่านั้นเอง  แต่ก็ไม่คุณหนูกลับโกรธซะงั้น โกรธเสียจนอยากฆ่าเขาเลยด้วย  แล้วแบบนี้ไม่ให้กระผมหลงใหลคุณหนูได้ไงล่ะขอรับ


                      " ต่อไปจะลองใช้วิธีไหนดี ? "

                      กระผมจะเลาะหน้ากากที่เรียกว่า กำแพง นั่นให้ได้ขอรับ











                      " ไข้ลดแล้ว "


                      มือเรียวสวยของเธอจับหน้าผากชิเอล  ถ้านับจากเมื่อวานเย็นถือว่าอาการดีขึ้นมาก คงพร้อมสำหรับทำงานต่อแล้ว  สีหน้า การหายใจเป็นปรกติคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง


                      " พี่เซีย....."


                      มือเล็กของชิเอลจับสัมผัสอุ่นๆบนหน้าผาก มันเป็นมือของพี่สาวเขา  หนุ่มน้อยปรือตาขึ้นหันเหศีรษะทุยได้รูปมองเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยเรียกชื่อเธอออกมาแม้ไม่มีอะไรจะพูดแค่เรียกชื่อเธอให้พออุ่นใจเท่านั้น

                      หลุบตาตํ่าลง ยันตัวลุกขึ้นจากเตียง กู่ร้องด้วยความดีใจยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย   ไอไข้หวัดบ้านี่หายได้ซักที   ดีใจที่ไม่ต้องนอนซมอยู่บนเตียงเยี่ยงผักปลาแล้วมีพวกน่ารำคาญจอมหนวกหูมาวอแวอยู่รอบตัว


                      " พี่แล้วเซบาสเตียนล่ะ ทำไมหมอนั่นไม่ปลุกผม "


                      อุตส่าห์ยํ้านักยํ้าหนาแล้วว่าถึงเวลาให้มาปลุกด้วย  หมอนั่นกล้าขัดคำสั่งงั้นหรือ?   ตื่นมาเกือบมืดแบบนี้จะไปทำอะไรได้  ป่านนี้พวกหนูคงวิ่งพล่านสบายใจไปแล้วมั้ง


                      " เซบาสเตียนเขาเตรียมอาหารให้เราอยู่  ที่ไม่ปลุกเพราะพี่ห้ามไว้เองแหละ "


                      ช้อนตามองใบหน้าและแววตาของชิเอล ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคิดอะไรอยู่  หายใจเข้าออกของชิเอลในทุกๆวันนั้นมีแต่การแก้แค้นและรับคำสั่งหล่อเลี้ยงชีวิต  ตื่นมาก็คิดแต่จับพวกหนูในคดีเด็กหาย


                      ก๊อก ก๊อก


                      เสียงเคาะฉุดรั้งดวงตาสองคู่จดจ้องบานประตู    " ขออนุญาตขอรับนายน้อย "    แต่ไอเสียงขานนี่สิที่ทำให้เธออยากลุกหนีซะเดี๋ยวนี้ แค่ได้ยินก็ไม่อยากเห็นหน้าแล้ว


                      " เข้ามา "


                      เสียงขานตอบติดจะเบื่อหน่ายของหนุ่มน้อย เอ่ยอนุญาตให้พ่อบ้านตนเข้ามาในห้องของเขาได้  ตอนแรกนึกอยากจะด่าเรื่องที่ไม่ปลุก แต่พี่เซียขอไว้เขาจะไม่บ่นอะไรซักคำ


                      " กระผมขอเสิร์ฟอาหารคํ่านะขอรับ "




                   
                      หลังจากที่ชิเอลฟื้นไข้แล้ว พวกเราก็เตรียมตัวออกเดินทางทันที  ใช้ความยากลำบากพอตัวกว่าจะฝ่าปราการแขนของโซมามาได้ ต้องขอบคุณรอยยิ้มอันสดใสกับนิสัยเจ้าเล่ห์ที่เด็กน้อยมี


                      " ไม่เอาด้วยหรอก !! "


                      เธอปฎิเสธเสียงแข็งเมื่อรับรู้ได้ว่าการเดินทางไปรังหนูในครั้งนี้คือเซบาสเตียนแบกไป   ไม่ใช่ว่ากลัวเขาแบกเธอไม่ไหว แต่ไม่คิดว่าจะให้หมอนี่ที่....จูบเธอในห้องนํ้าได้สัมผัสตัวอีก


                      " เฮ้อ.....เซบาสเตียน จัดการแบกพี่เซียซะ "

                      " ขอรับ "


                      ชิเอลถอนหายใจ ชี้นิ้วสั่งให้พ่อบ้านแบกเด็กสาวไปด้วย ยังไงเขาก็อยากพาเธอไปให้ได้แม้จะคัดค้านรั้นหัวชนฝาก็ตามที   ส่วนพ่อบ้านปีศาจก็ทำหน้าที่ได้ดี  ช่างเต็มใจแบกเธอเสียจริง  เขาคิดอยู่แล้วว่าคุณหนูต้องไม่ยอมและคิดอยู่แล้วว่านายน้อยต้องออกคำสั่ง


                      ถือว่าให้ผมแบกตุณหนูชดใช้เสื้อกระผมละกันขอรับ


                      ปีศาจหนุ่มส่งยิ้มให้เด็กสาวก่อนจะออกตัววิ่งด้วยความรวดเร็ว ผ่านหมู่แมกไม้กิ่งแล้วกิ่งเล่าไม่มีหยุด





    ณ คฤหาสน์บารอนเคลวิน


                      ใช้เวลาไม่นานพวกเราก็มาถึงที่หมาย  คฤหาสน์ใหญ่โตโออ่าของขุนนางยศบารอน  ชิเอลจับหมวกให้เข้าที่ ก้าวเท้าขึ้นบันไดไปหน้าประตู  มือเล็กที่ยังไม่ทันได้โดนลูกบิด  ประตูกลับเปิดออกพร้อมโฉมหน้าของโจ๊กเกอร์นักมายากรหนุ่มรอต้อนรับพวกเราอยู่


                      " สวัสดีไสมล์ ไม่สิท่านเอิร์ลแฟนธอมไฮฟ์ทางเรากำลังรอท่านอยู่ เชิญด้านในเลยขอรับ "


                      ผายมือเชื้อเชิญแขกเข้าด้านใน   ปัง   ประตูบานใหญ่ปิดลงพร้อมความมืดเข้าแทรกแซง  เสียงกึกกักเหมือนมีบางสิ่งขยับแล้วไฟบนเทียนทั่วทางเดินต่างติดพรึบไล่ไปเรื่อยๆ   ซีอาน่าเห็นห้องชัดๆแล้วได้แต่กรีดร้องในใจ


                      เทพยอร์นคุ้มครองข้าด้วย  กลับบ้านได้มั๊ย!!!!


                      ฝาผนังไม่ว่าจะบนล่างซ้ายขวาต่างประดับประดาไปด้วยหุ่นกระบอกชวนสยอง ดั่งหลุดเข้ามาในบ้านผีสิงตุ๊กตา ยิ่งพอเดาได้ว่าส่วนผสมที่เอามาทำพวกมันเป็นกระดูกคน ขาน้อยๆนี่ก็อยากใส่เกียร์วิ่งกลับบ้านแล้ว


                      ชิเอล ชิเอล.....น้องอยู่หนายยย.....พี่กลัว


                      ตอนนี้ปากเธอแห้งผาก รับรู้ได้ว่าตัวเองต้องหน้าซีดเยี่ยงไก่ต้มแล้วแน่ๆ  ทำไมรู้สึกเหมือนหุ่นกระบอกพวกนั้นจ้องเธอเลย  มือบางคว้าหาหนุ่มน้อยที่เป็นปราการสุดท้ายให้พักพิงในคฤหาสน์สยองพันนี้    หมับ!   หลับหูหลับตาคว้า คว้าได้ปุ๊บกอดแน่นดุจติดกาวตราช้างไว้


                      " ชะ.....ชิเอล "

                      อ่าว? ไม่ใช่ชิเอลนี่


                      พอเงยหน้ามองเพิ่งสังเกตุเห็นว่าไม่ใช่หนุ่มน้อยดั่งที่คิดไว้ กลับเป็นพ่อหนุ่มมือกระดูกโจ๊กเกอร์ ส่งยิ้มทะเล้นให้เธอแทน


                      " หากคุณหนูกลัวกอดผมได้ ไม่ว่าอะไรหรอกครับ "


                      ณ จุดๆนี้คว้าใครพักพิงได้เธอไม่สน ขอแค่แขนอุ่นๆกอดคลายความกลัวเป็นพอ  รอยยิ้มของพ่อนักมายากรหนุ่มช่างสดใสเจิดจ้าเสียจนต้องพิงหัวทุยได้รูปซบไหล่หนาออดอ้อน   โดยไม่รู้เลยว่าหนุ่มน้อยชิเอลกำหมัดแน่นขบฟันกรอดๆเหมือนคนเจ็บใจ ส่วนปีศาจหนุ่มนั้นยิ้มเหี้ยมตีสีหน้านิ่งคาดเดาไม่ได้ว่าคิดอะไรอยู่


                      



                      พวกเรามาถึงห้องอาหาร  ยืนรออยู่ครู่หนึ่งก็มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดมาจากหลังประตู  พอบานประตูเปิดออกเผยให้เห็นชายอวบอ้วนพันผ้าพันแผลมาพร้อมเด็กสองคนนั่งอยู่บนรถเข็น  สั่งให้มายากรหนุ่มจัดเตรียมอาหารและการแสดง

      
                      " อ่า~ ท่านเอิร์ลในที่สุดก็ได้พบกัน น่าอายจริงๆที่ต้องมาพบท่านในสภาพนี้ "

                      " ชิ! "


                      ชิเอลจิ๊ปากไม่สบอารมณ์ จะให้เขากินอาหารที่พวกหนูโสโครกเสิร์ฟให้เนี่ยนะ   ชิเอลไล่สายตามองเด็กผู้เสียหายทีละคน ดูจากสภาพแล้ว....เด็กพวกนี้ไม่ต่างอะไรกับศพเดินได้ซักนิด  เขากระซิบกระซาบกับเซบาสเตียน แล้วเสียงของบารอนเคลวินก็ขัดขึ้น


                      " จริงสิ....นั่งทานอาหารอย่างเดียวคงเบื่อแย่  โจ๊กเกอร์ไปเตรียมไอนั่นซิ "

                      " ตะ....แต่ว่า "

                      " บอกให้ทำไงล่ะ "

                      " อึก.....ครับ "


                      จากที่เธอดูโจ๊กเกอร์ไม่ได้มีความเต็มใจอยากทำเลยซักนิด เขากำลัง  ฝืน   กลํ้ากลืนฝืนทนทำตามคำสั่ง  นักมายากรหนุ่มเดินไปที่เวทีกวัดแกว่งไม้เท้ากล่าวเปิดการแสดงดั่งเช่นทุกทีที่เขาทำ


                      " ท่านเอิร์ล แฟนธอมไฮฟ์ ทางเราขอนำเสนอความสนุกที่ท่านจะไม่มีวันลืม "


                     ผ้าม่านเลื่อนขึ้นเผยให้เห็นเด็กจำนวนหลายสิบคนยืนเรียงรายกันอยู่  เขาดำเนินการแสดงต่อไป การแสดงแรกคือการไต่เชือกกลางเวหา เด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งก้าวไม่ถึงสองก้าวกลับล่วงหล่นลงพื้น


                      แผละ!

                      โฮกกก !  กร้วมม!!


                       เลือดต่างสาดกระเซ็น เสียงหัวเราะร่าชอบใจจากบารอนวิปลาส  ภาพที่เห็นช่างน่าสะอิดสะเอียน    " เซบาสเตียนหยุดที !! "    ชิเอลสั่งให้พ่อบ้านหยุดมีดที่ปาออกไป  เขาถอดหน้ากากเด็กหญิงบนวงล้ออก จึงได้รู้ว่าอยู่ในรายชื่อเด็กที่หายไป

                      การกระทำไร้มนุษยธรรม แค่นี้ก็เพียงพอต่อการรายงานให้องค์ราชินีทรงรับทราบและมากพอสำควรกำจัดทิ้ง  ชิเอลคว้าปืนจ่อขวับบารอนเคลวิน  นักมายากรหนุ่มเห็นพ่อผู้มีพระคุณโดนจ่อปืนจึงชักมีดออกจ่อคอชิเอล  ซีอาน่าเห็นหมอนี่คิดทำร้ายชิเอลเธอจึงชักดาบใต้กระโปรงจ่อคอเขาไว้และล็อกตัว


                      " เด็กพวกนั้นอยู่ที่ไหน "

                      " ฮ๊า~ เธออยากเจอเด็กพวกนั้นนี่เอง ตามมาสิพอดีฉันมีที่ที่นึงอยากให้เธอดูด้วย "










                      บารอนเคลวินพาพวกเรามาที่ชั้นใต้ดิน  ปากพรํ่าเพ้อบอกเสียใจที่ไม่ได้อยู่ในคำคืนนั้น    " คืนนั้น? "    คืนนั้นคือคืนไหนชิเอลนั้นสงสัย พอประตูบานใหญ่เปิดออกภาพตรงหน้าทำให้เขากลัว  ความทรงจำเลวร้ายในอดีตแล่นเป็นฉากๆ   เหล็กร้อนที่ตีตราบนแผ่นหลังตราบาปที่ไม่มีวันลบออก
    แท่นหินบูชาที่มีร่างผู้เป็นที่รักโชกเลือด  เสียงหัวเราะของพวกสารเลวที่เป็นดั่งฝันร้าย


                      สามปีกับการเตรียมการนรกพันนี้ให้เขาเห็นงั้นเหรอ   ไอ้สวะเอ๊ย!   ปากสกปรกของแกควรเลิกพล่ามได้ซักที   ชิเอลเหนี่ยวไกปืนใส่บารอนเคลวินแบบไม่ลังเล


                      กึก....เปรี้ยงง!


                      " ท่านพ่อ !!! "


                      โจ๊กเกอร์ปลดข้อมือกระดูกออก มือขวาชักมีดที่ซ้อนอยู่ วิ่งพุ่งใส่ชิเอล   พลั่ก!   ซีอาน่าขวางไว้ได้ทันลงมือถีบชายหนุ่มกระเด็นก่อนที่เซบาสเตียนจะเข้ามาได้ซะอีก   พอชายหนุ่มทำท่าจะลุกต่อเธอจัดแจงกระทืบหลังเขาซํ้า เหยียบให้มิดไม่ให้ขยับไปไหน   ลงดาบจ้วงแทงแผ่นหลังของเขา ปักดาบทะลุร่าง เข้าซอกหินคาไว้อย่างนั้นทำเช่นนี้เพื่อให้เขา ขยับไม่ได้


                      ฉึก !

             
                      " อ๊ากกกกก !! "


                     เสียงร้องแสนทรมานจากมายากรหนุ่ม เลือดสีแดงสดไหลย้อยทั่วพื้น    " อยู่นิ่งๆสิ "    เหลือบตามองใบหน้าหวานในคราแรกที่หวาดกลัวกอดแขนเขามาตลอดทางเดิน  บัดนี้กลับเย็นชา  เลือดเย็นเหน็บหนาวไปถึงกระดูก   เขากรอกตามองอีกด้านหนึ่งท่านเอิร์ลปีศาจเหยียบหัวและจ่อปืนใส่ผู้มีพระคุณของเขา


                      " ขอร้องอย่าฆ่าเขา!!  เขาเป็นผู้มีพระคุณของฉันถ้าฆ่าเขาล่ะก็ น้องชายน้องสาวของเราอีกมากมายจะทำยังไง "


                      " จับเด็กมา ทำตามคำสั่งคนพันนี้เพื่อแค่นั้น? "

       
                      ถึงกับก้มหัวรับใช้ปีศาจนรกตัวนี้ เพียงเพราะเป็นผู้มีพระคุณ  ช่างอ่อนแอเสียจริงๆ  ทั้งๆที่มีแขนขาจะหนีออกไปก็ได้แท้ๆ  สุดท้ายก็ไม่กล้า


                      " ขอร้องล่ะ....เรารู้ตั้งแต่แรกแล้วมันผิด "

                      " นายไม่ผิดหรอก.....มันเป็นเรื่องปรกติที่คนเราต่างดิ้นรนต่อสู้ในโลกของตัวเอง "


                      ชิเอลพูดขึ้น  มันไม่มีใครผิดหรอกสำหรับโลกที่บิดเบี้ยวนี่ ทุกชีวิตต่างดิ้นรนเพื่อตัวเองทั้งนั้น ฉากหน้าเหมือนทำเพื่อคนอื่นแต่สุดท้ายก็ตะเกียดตะกายเพื่อตัวเองทั้งนั้น  โลกนี้น่ะมันมีคนอยู่สองประเภท คนช่วงชิง และ คนถูกช่วงชิงยังไงล่ะและวันนี้.....


                      " อนาคตของนายน่ะผมจะเป็นคนช่วงชิงมันมาเอง "


                     คำพูดของชิเอลทำให้นักมายากรหนุ่มหลุดขำแทบบ้า    " คนของฉันกำลังไปที่คฤหาสน์ของนาย "    พูดอย่างภาคภูมิใจว่าคนของแฟนธอมไฮฟ์ต้องไม่รอดซักคนแน่ ฟังแล้วน่าขันทางนี้ตังหากล่ะที่ต้องพูด


                      คนของนายตังหากล่ะที่ไม่รอด


                      " อ๊ากก !! "


                      เพื่อให้เขาหายบ้าและคืนสติ ซีอาน่าดึงดาบที่ปักหลังเขาออก  นั่งลงตรงหน้าชายหนุ่มมองเขาด้วยสายตาเวทนาสงสารจับใจ  โดนหลอกไม่พอยังต้องเสียเพื่อนไปอีก  เขาก็แค่คนน่าสงสารที่เป็นเหยื่อให้กับผู้เหนือกว่า ไม่ว่ายุคสมัยไหนมันก็มีความเหลื่อมลํ้าทางสังคมทั้งสิ้นกับยุคที่ยังไม่มีกฎหมายที่พัฒนาแล้วอย่างยุคนี้ยิ่งเลวร้ายเข้าไปใหญ่  สุดท้ายขุนนางก็มีอำนาจที่สุด


                    " ฉันจะบอกอะไรให้นะ.....คนที่นายเรียกว่าพ่อ ยอมก้มหัวรับใช้ทำเรื่องเลวทรามนั่นน่ะ  เขาเอาน้องๆนายมาละเลงไว้กับที่นี่หมดแล้ว "

                        " เธอตั้งใจจะพูดอะไร "


                      ซีอาน่าหยิบกระดูกมือที่เขาถอดออกโชว์ขึ้น    " หมายความว่าเด็กๆที่นายจับมากลายเป็นไอนี่ไงล่ะ "    เธอเลยคิดว่าน้องๆในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าพวกนั้นคงโดนจับมาทำอวัยวะเทียมหมดแล้ว    " แล้วคิดว่าน้องๆของนายจะพ้นเหรอ ? "


                      สิ่งที่เธอพูดไปมันเป็นแค่การคาดเดาที่ไม่รู่ว่าใช่หรือไม่  ก็ โกหก ดีๆนี่เอง


                      " โย่~ ขอโทษที่มาสายนะ "


                      ซักพักคุณหมอในคณะละครสัตว์ปรากฎกายและนั่นที่ทำให้นักมายากรหนุ่มรู้ความจริงทั้งหมด  แหกปากร้องลั่นทุบแขนเทียมตนเองเยี่ยงคนเสียสติ  ซีอาน่ามองทุกอย่างด้วยดวงตาว่างเปล่าเธอก้มเก็บมือเทียมของนักมายากรหนุ่มแล้วแบกเขาพาดบ่า  เธอได้ตัดสินใจแล้ว


                      ฉันจะเอาเขาไปอยู่ด้วย

                      " ชิเอล.....พี่ออกไปรอข้างนอกก่อนนะ "

                      " ฮะ.....เฮ้ย !   เฮ้อ...."


                      ชิเอลพยายามเอ่ยปากห้าม ยามที่มองสีหน้าและแววตาของพี่สาวแล้วจึงได้แต่ปล่อยให้เธอทำตามใจ  หนุ่มน้อยเบ้ปากน้อยๆมองเด็กสาวแบกร่างผู้ชายตัวปลิว   " แรงเยอะจริงๆ "   ที่เขาไม่ห้ามเพราะรู้ว่าเธอตัดสินใจจะช่วยผู้ชายคนนั้นไปแล้ว

                      ถึงจะเป็นตระกูลแฟนธอมไฮฟ์เหมือนๆกันแต่สิ่งหนึ่งที่เธอแตกต่างจากเขานั้นคือ  ความสงสาร  ที่ไม่จำเป็นเอาซะเลยแถมชอบเอาตัวเองไปเสี่ยงอีกตังหาก

          
                     " เฮ้อ.... "


                     ชิเอลได้แต่ทอดถอนหายใจ คิดถึงผลที่ตามมาคงมีอีกมาก ก็ได้แต่หวังว่าพี่สาวของเขานั้นจะเก็บสุนัขของหนูโสโครกไปฝึกดีๆ

                      ฝึกดีมากพอที่จะไม่มีวันแว้งกัดเขาได้










                       ซีอาน่าออกมาจากคฤหาสน์บารอนเคลวินก่อนหน้าชิเอล โดยแบกร่างของโจ๊กเกอร์มาด้วย  เขากุมช่องท้องน้อยตัวเองที่ถูกเธอแทง นั่งร้องไห้ดั่งศพไร้วิญญาณคงมีหลายสิ่งที่เขาอยากถามเธอ


                      " ช่วยผมทำไม.....ทำไมไม่ปล่อยให้ผมตาย "

                      " นายบอกฉันเองนี่...."


                      ตอนที่เขาแหกปากร้องไห้ สายตาของเขามันอ้อนวอนเธอ    " เสี้ยวนึงที่นายอยากมีชีวิต ฉันก็แค่ช่วยนายออกมาแค่นั้น "    แม้ชีวิตต่อจากนี้ของเขาต้องจมปักกับความทุกข์ที่สูญเสียเพื่อนไปก็ตามทีและต้องก้มหน้ารับชะตากรรมที่ตัวเองก่อไว้


                      " แบบนั้นผมควรเรียกว่าเมตตาหรือบทลงโทษดี "

                      " ก็แล้วแต่นายสิ   นี่.....จากนี้ไปนายสนใจมาเป็นพ่อบ้านให้ฉันมั๊ย?  แน่นอนว่ายังมีอีกหลายสิ่งที่เราต้องตกลงกัน "   

                     ได้โจ๊กเกอร์มารับใช้คงไม่เลว จะได้มีข้ออ้างไม่ให้เซบาสเตียนเข้าใกล้ตัวเธอได้ด้วย มีคนดีๆมาช่วยงานเพิ่มในคฤหาสน์อีกคนคงไม่เสียหาย แถมผู้ชายคนนี้ก็ฝีมือไม่หยอก  ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัว  ได้ไม้กันหมา เอ๊ย! กันเซบาสเตียนเพิ่มอีกหนึ่ง


                      ชายหนุ่มจ้องเธอด้วยดวงตาเบิกโพลง รอยยิ้มใต้แสงจันทร์สีนํ้าเงินเฉกเช่นเดียวกับสีผมของเธอราวกับเทพธิดาอเวจีฉุดรั้งเขาจมดิ่งสู่ความมืดมิด  อ่อนโยนแต่ทว่าเหน็บหนาวดึงเขาสู่ห้วงหลงใหล มือบางที่ส่งยื่นมาพร้อมคำเชิญชวน

                      เขาควรเคียดแค้นสิ  จงเกลียดจงชังตระกูลปีศาจนี้สิ

                      " มาอยู่กับฉันตระกูลแฟนธอมไฮฟ์  อยู่เพื่อชดใช้สิ่งที่นายทำ จงทำงานเคียงข้างฉันร่วมกันเพื่อองค์ราชินี "


                      แต่ว่า....ขอโทษนะทุกคน


                      แขนซ้ายของชายหนุ่มเอื้อมมือออกไป  คว้ามือบางอันอบอุ่นเหมือนครั้งแรกที่เขาเคยคว้าไว้มืออุ่นของอดีตคนที่เขาเคยเรียกว่าพ่อ  แต่นี่ไม่ใช่.....เธอแตกต่างออกไป  เขารู้สึกแค่ว่าถ้าไม่เอื้อมมือคว้าเอาไว้  เขาคงไม่มีโอกาสได้ชดใช้ไปตลอดชีวิต อาจจะตายไปทั้งอย่างนั้นโดยที่ไม่มีใครเหลียวแล

                      " ครับ "

                      จะจับมือคุณไว้จนกว่าตัวเองจะตาย


                      ปึก!


                     เธอสับสันคอของนักมายากรหนุ่มจนเขาสลบหันหลังมองอีกสองบุคคลที่อยู่ด้านหลัง   คฤหาสน์ตระกูลเคลวินต่างมอดไหม้ด้วยไฟที่โหมกระหนํ่า  เซบาสเตียนวางชิเอลลงให้หนุ่มน้อยเดินมาหาเธอ


                      " ความสงสารที่ไม่จำเป็น.....พี่ดูแลเอาเองแล้วอย่าให้มันมาแว้งกัดผมได้ล่ะ "

                     " เชื่อพี่เหอะ  แต่ว่า....ความสงสารที่ไม่จำเป็นเหรอ? หึ หึ "    เธอแค่นเสียงหัวเราะ มันก็จริงที่เธอขี้สงสารแต่ชิเอลเองก็เหมือนกันนั่นแหละ    " ว่าพี่แต่ตัวเองก็คิดจะรับอุปถัมภ์สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าพวกนั้นต่อนี่ ใช่ไหม? "

                      " ชิ....ผมล่ะเบื่อคนรู้ทันอย่างพี่จริงๆ แล้วจะเอาไงกับหมอนี่ต่อ "


                     ชิเอลมองโจ๊กเกอร์ที่สลบเหมือดคาพื้นเดาๆว่าน่าจะเป็นฝีมือของพี่เซีย

      
                     " ให้เซบาสเตียนพาเขาไปหามาดามเรดที่โรงพยาบาล แล้วก็จัดการเรื่องแขนเทียมอันใหม่ก็ดี  หมอนี่คงช่วยงานเซบาสเตียนได้เยอะ ส่วนพวกเรารอเซบาสเตียนกลับมาอีกรอบคงไม่เสียหายอะไร  จริงสิ....แล้วพวกเด็กๆล่ะ? "


                      คำถามสุดท้ายทำให้เธอได้ความเงียบตอบกลับ    " เหรอ....."    สีหน้าของชิเอลเศร้าสร้อย  วันนี้เขาคงเจออะไรมาเยอะแค่เห็นฉากพวกนั้นก็คงเกินความอดทนแล้ว   เธอเข้าไปกอดหนุ่มน้อยแน่น


                      " ไม่เป็นไร.....มีพี่อยู่ทั้งคน "


                      เธอก็คิดเหมือนกับเขา เด็กพวกนั้นไม่ต่างอะไรกับศพที่ตายแล้ว  รอดกลับไปก็ไม่รู้ว่าเหมือนเดิมมั๊ย  แต่ที่แน่ๆคงไม่เหมือนเดิม  อยู่แบบนั้นไม่สู้ตายไปดีกว่าเหรอ? 


                      " เซบาสเตียนช่วยจัดการตามที่พี่เซียบอกด้วย แล้วรีบกับมารับพวกฉันให้เร็วที่สุดเข้าใจไหม "


                   " Yes ' My Lord. "

             
                      น้อมรับคำสั่งแบกร่างของโจ๊กเกอร์หายไป   ระหว่างทางเห็นคนกำลังขี่ม้าตรงไปที่นายของเขา  ไม่ต้องรอคำสั่งพุ่งเข้าจัดการและเดินทางพาเจ้านี่ไปโรงพยาบาลตามคำสั่ง  ก้มมองโจ๊กเกอร์เล็กน้อยเห็นแล้วพาลให้หงุดหงิด

                      " คุณหนูน่าจะหาไม้กันหมาดีๆกว่านี้หน่อยนะขอรับ "

                      เหมือนปีศาจหนุ่มจะรู้เจตนาของซีอาน่า  เมตตา สงสาร ความเห็นใจจากเธอที่มีต่อผู้ชายคนนี้เขานั้นไม่เข้าใจ แต่ที่เข้าใจอย่างนึงคือ ต่อไปเขาคงไม่ได้รับใช้คุณหนูแล้วสิ แต่ว่าหมอนี่คงไม่เท่าไหร่

                      กระผมถึงได้บอกไง ว่าคุณหนูควรหาไม้กันหมาดีกว่านี้




    TALK : คุณหนูเซียแบกหลัว แค่กก!!  สามี แค่กกก!!!  ไม่ใช่! พ่อบ้านคนใหม่กลับบ้านเจ้าคร่าาา

    อะแฮ่ม.....หลายคนสงสัยว่า เขาคนนั้น ของหนูเซียคือใคร  ไรท์ไม่บอกแต่เป็นคนในใจของหนูเซียก่อนที่จะย้อนมา(คนที่นางเอกจำหน้าไม่ได้แต่ถ้าเจอจะรู้สึกได้)





    JOKER : คุณหนูกับนายน้อยทุกท่านยินดีรับคนเลวอย่างผมรึเปล่าครับ.....

    JOKER : อย่างไรก็แล้วแต่ ผมได้รับความเมตตาจากคุณหนูกับนายน้อยทุกท่านมาแล้ว ผมจะตั้งใจทำงานให้ดีที่สุดครับ



    E
    R
    L
    I
    N
     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×