ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10 : คุณหนูผู้นั้น เอื้อมมือ [ 100 % ]
Chapter 10
Cette dame tendre la main
" พักเถอะนะ "
ตอนนั้น ยามที่เซบาสเตียนกระซิบบอกเธอว่า นายน้อยไม่สบายขอรับ ขาเธอรีบจํ้าอ้าวไปหาชิเอลทันที
มือสัมผัสผิวกายร้อนฉ่าของหนุ่มน้อย บัดนี้เธอกลับมาที่ทาวน์เฮาส์ในกรุงลอนดอนเรียบร้อยแล้ว กว่าจะเอ่ยขอร้อง อ้อนวอนให้คนตัวเล็กนี้ยอมพักได้ทำเธอเหนื่อยเหมือนกัน
ซํ้ายังต้องห้ามปีศาจที่สมองไม่เข้าใจอะไรนอกจากทำตามคำสั่งนายให้เข้าใจด้วยว่าชิเอลต้องหายจากอาการไข้หวัดก่อน ต้องขอบคุณโซมากับคุณอัคนีที่ช่วยอีกแรงจนประสบผล
" พี่เซีย......"
เสียงเล็กแหบพร่าขานเรียกชื่อเธอ ดวงตาสีแซฟไฟร์ปรือตื่น ใบหน้าหวานปานเด็กหญิงเว้าวอน ยังคงดื้อด้านไม่พักผ่อน เพราะเธอรู้ว่าเด็กน้อยบรรพบุรุษผู้นี้จะพูดอะไรจึงเอ่ยดักไว้ก่อน
" หายแล้วค่อยว่ากัน นอนเถอะนะชิเอล "
เช็ดตัว ลูบหัว เฝ้าไข้สิ่งเล็กน้อยที่เธอพอจะทำให้เด็กคนนี้ได้ แม้ว่าเธอเป็นลูกเป็นหลานในอนาคตของเขาแต่ตอนนี้เธออายุมากกว่า อย่างไรเสียก็เป็นพี่สาวอยู่ดี " ฟี้.... " ยามได้ยินเสียงลมหายใจคงที่จึงเบาใจวางพาชุบนํ้าบนมือลง
โรคหอบ ถือเป็นโรคที่ร้ายแรง ยุคของเธอยังไม่มียารักษาหรือวิธีรักษาให้หายขาด ยิ่งยุคนี้ยิ่งอันตรายไม่มีแม้แต่ยาเบต้า 2 ที่ใช้พ่นเพื่อขยายหลอดลม ถ้ายุคนี้มีชิเอลคงสบายกว่านี้
" ท่านเซีย.....ผมว่าท่านควรไปพักนะขอรับ "
ชายหนุ่มผิวสีแทนคนสนิทขององค์ชายโซมา ยื่นมือจับไหล่บางอันเหนื่อยล้าของเด็กสาว แม้ไม่ได้ป่วยเหมือนท่านชิเอล แต่สภาพอิดโรยเหมือนไม่ได้พักผ่อนนั้นเห็นแล้วมันทนไม่ได้ ตั้งแต่เห็นเธอกลับมาที่นี่เขายังไม่เห็นเธอได้พักซักนิดเดียว เสื้อที่เป็นชุดเมดที่เขาไม่รู้ว่าใส่ได้อย่างไรก็ยังไม่ได้เปลี่ยน
พัก นั่นสิเธอควรพักบ้าง จำได้ว่าตื่นแต่เช้ามาแต่งตัวเข้าเฝ้าองค์ราชินี ควบม้าจากพระราชวัง จนกลับมาที่นี่เธอยังไม่ได้พักผ่อนเลยนี่นา มิน่าถึงรู้สึกง่วงๆ
" ขอบคุณนะคะคุณอัคนี งั้นฉันฝากชิเอลด้วย " จับมือหนาที่ค้างเติ่งอยู่บนไหล่เธอ ส่งยิ้มให้แม้มันจะไม่มีชีวิตชีวาในสายตาชายหนุ่มก็ตาม ขาลุกเดินออกไปนอกห้องกลับห้องพักของตนเอง
ทำไมเราต้องมาอยู่ที่นี่?
ระหว่างเดินกลับห้องสมองก็ขบคิด ถึงจุดยืนของตนเองที่เธอไม่เคยใส่ใจคิดแม้ซักครั้ง เธอควรคิดได้แล้วถึงเหตุผลที่ตัวเองย้อนอดีตมา เธอมาที่นี่เพราะอะไรหรืออย่างไรเธอควรหาคำตอบให้ตนเองเสียที เธอถูกเซบาสเตียนซึ่งไม่มั่นใจว่าใช่เจ้าตัวหรือไม่ ผลักตกลงบ่อนํ้า
ตอนนั้นเหมือนตกนํ้าทรมานแทบขาดใจ เงาพวกนั้นกลืนกิน ดึงเธอจมดิ่งสู่ความมืดมิด แล้วก็มาโผล่ที่นี่มาพบเจอเซบาสเตียนคนที่เขาไม่รู้จักเธอ แต่คนที่ผลักเธอนั้นแสดงท่าทีราวกับรู้จักเธอมานาน
เพราะอะไรกันนะ? คิดให้ตายก็หาเหตุผลไม่ได้
" คุณหนูขอรับ "
เสียงหนึ่งเอ่ยเรียกเธอจากด้านหลัง ขาที่เหนื่อยล้าหยุดชะงักลง ดวงตาสีแซฟไฟร์ช้อนมองและเส้นผมสีนํ้าเงินเทาสะบัดตามแรงหัน พบกับพ่อบ้านปีศาจหน้าเป็นกำลังส่งยิ้มและเดินมาหาเธอ เขาคนนี้ที่เธออยากอยู่ให้ห่างที่สุดในยามนี่ บุคคลที่ชอบมาเวียนว่ายอยู่ในหัวเธอ
บุคคลที่เธอไม่ควรถลำเข้าไป
" มีอะไรเหรอเซบาสเตียน "
ชายหนุ่มใบหน้าคมสันได้รูป เส้นผมสีดำปรกหน้าในชุดพ่อบ้านเดินไปหาเด็กสาวที่แสดงท่าทีว่าไม่อยากเข้าใกล้เขาอย่างโจ่งแจ้ง งานของเขาเสร็จหมดแล้วและไม่ต้องดูแลนายของเขา
เพราะฉะนั้นอยากจะต่อที่ค้างเอาไว้ตอนที่อยู่คณะละครสัตว์
" กระผมอยากคุยกับคุณหนูขอรับ "
" ฉันไม่มีธุระจะคุยกับนายนะเซบาสเตียน "
พูดจบเธอสาวท้านหันหลังเตรียมตัวเดินหนี " กระผมบอกคุณหนูแล้วไง " ความเร็วที่เหนือกว่าจากความอมนุษย์ของเขาเพียงชั่วพริบตาเขาก็ประชิดตัวเธอได้โดยง่าย
" ว่ากระผมอยากล้างคราบมือพวกนั้นออก "
ภาพจำทุกฉากแล่นมาไม่หยุด ทั้งคำพูดหวานหู สัมผัสอ่อนโยนยามเขากอด คำพูดที่ทำให้ดวงใจของเธอหล่นตุ๊บหากปากของเขาไม่เอ่ยว่า ชิเอลไม่สบาย เธอคงหลงคารมย์เขาไปแล้ว
" สงสัยกระผมต้องกลืนกินคุณทั้งตัวตรงนี้ "
ประโยคนั้นที่ทำให้เธอเขินแทบคลั่งยังคงเวียนว่ายซํ้าๆ ทำใจยอมรับยากว่าเธอแอบหลงเส่นห์ซาตานตนนี้ไปบ้าง จะมีหญิงที่ไหนไม่หลงเขากันบ้าง สำหรับเธอไม่มากก็น้อยที่พยายามไม่หลงไปกับคำพูดแสนหวานและใบหน้าหล่อเหลานี่
โคตรต้องใช้ความพยายามเลยล่ะ
" ได้ข่าวว่านายห้ามแตะต้องตัวฉันไม่ใช่เหรอ ? ขัดคำสั่งนายมันไม่ดีนี่ "
" งั้นกระผมไม่แตะคุณหนูก็ได้ขอรับ "
สาวเท้าหันหลังรุดหน้ากลับห้องตนเองต่อ ซะที่ไหนล่ะ? ซาตานตนนี้ไม่โกหกแค่นายเท่านั้น แต่เธอไม่ใช่นายของเขา เขาเลยโกหกเธอได้ ปีศาจหนุ่มแม้ปากจะบอกว่าไม่แต่การกระทำกลับตรงข้าม เขาอุ้มเด็กสาวพาดบ่าพาร่างเล็กสูงเท่าไหล่หายเข้าไปในห้องของเธอ
ปัง !
เสียงประตูที่ไม่มีผู้ใดได้ยิน ภายในห้องมีเพียงคนสองคน เซบาสเตียนที่ควรเป็นปีศาจสุขุม เลือดเย็นกลับกลายเป็นปีศาจหน้าหนาในสายตาเธอไปแล้ว เขาจับเธอเหวี่ยงลงอ่างอาบนํ้าทั้งที่ใส่เสื้อผ้าอยู่
" แค่ก ๆ "
สำลักนํ้าในคอออกมา นํ้าที่เข้าไปทำให้เธอแสบจมูก สองมือปาดหยดนํ้าตามใบหน้าออกแล้วถลึงตา ด่ากราดใส่พ่อบ้านปีศาจประสาทกลับ
" เป็นบ้าอะไรของนายเซบาสเตียน !! "
ดวงตาสีแดงวาวโรจน์จับจ้องใบหน้าหวานกรุ่นโกรธ เสื้อผ้าเปียกปอนแนบเนื้อตามตัวเผยผิวกายลางๆของเด็กสาว ฝ่ามือเย็นชืดของเขาเอื้อมสัมผัสใบหน้า ไล่นิ้วตั้งแต่ใบหูเล็กลามมาเรื่อยจนถึงริมฝีปากสีสวย
" กระผมก็ไม่ทราบว่าเป็นบ้าอะไรเหมือนกันขอรับ "
เขาไม่รู้ว่าเป็นอะไร รู้สึกอย่างเดียวคือความกระหายที่ต่างออกไปจากนายน้อยของเขา ท้องไม่ได้ร้องหิวหาดวงวิญญาณแสนหวานนี้หรือมีความคิดอยากลิ้มลอง แต่มันเป็นสิ่งอื่นที่เขาไม่เข้าใจ ใบหน้าสวยคมสันโน้มหน้าลง มือข้างหนึ่งดันขอบนํ้าโอบล้อมทางหนีของเด็กสาว
มืออีกข้างปลดริบบิ้นบนคอเสื้อเธอออก จรดริมฝีปากลงทาบทับริมฝีปากอวบอิ่มนุ่มนิ่ม บดขยี้ริมฝีปากล่างของเธออย่างเมามันส์ ยามปากเล็กอ้าปากหาอากาศหายใจเขาจึงสบโอกาสสอดลิ้นนี้เกวี่ยตวัดลิ้นร้อนของเธอไม่หยุดหย่อน
" อื้อ อื้อ "
กำปั้นเล็กๆทุบลงแผ่นหลังเขา ซีอาน่ากำลังครองสติตนเองฝีปากของเซบาสเตียนนั้นเรียกได้ว่าชํ่าชอง ประสบการที่สั่งสมมานานหลายศตวรรษกับหญิงนับไม่ถ้วนถูดงัดออกมาใช้ ทั้งเร่าร้อน รวดเร็วและฉํ่าหวาน หญิงใดได้ลิ้มลองต่างต้องโงหัวไม่ขึ้น
แต่ไม่ใช่กับเธอ
ฟันกรามขบเข้าหากัน จงใจกัดปากเขาเต็มแรงให้ได้เลือด กลิ่นคาวคละฟุ้งกระจายไปทั่ว ปากรับรสสนิมกับของเหลวข้นที่ไหลย้อยออกมาแต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ยอมหยุด
ไอ้ปีศาจหน้าด้าน!
" คุณหนูนี่ทำกระผมแปลกใจไม่หยุดเลย "
เขาถอนริมฝีปากออก เกลี่ยนิ้วเช็ดคราบเลือดที่ไหลย้อยจากปากเธอออกไป จดจ้องดวงตาฉายแววโกรธดุจราชสีห์ตัวเมีย หากทวนคำว่าแปลกใจ เขาแปลกใจที่เด็กสาวคนนี้ไม่เคลิบเคลิ้มไปกับฝีปากของเขา ลองควานหาในความทรงจำจากผู้หญิงที่ผ่านๆมา ไม่เคยเลยที่จะไม่เคลิบเคลิ้มและหลงไปกับเสน่ห์ปีศาจที่เขามี
แต่คุณหนูไม่ใช่ไงขอรับ
" หากครั้งหน้าคุณหนูกัดอีก กระผมจะกัดคืนบ้าง "
เซบาสเตียนเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนหนามาคลุมร่างของเด็กสาวเอาไว้ เพียงเขาเข้าใกล้แค่นิดเดียวคุณหนูกลับตวัดดาบมากลางอกเขาจนได้เลือด
ฉัวะ !
" ถ้านายเข้าใกล้ฉัน หัวนายหลุดออกจากบ่าแน่ ไปให้พ้นซะ!! "
บังเอิญที่เธอขอดาบดีๆมาจากองค์ราชินีไว้ติดตัวยามต้องต่อสู้ แต่ไม่คิดเลยว่าจะต้องเอามาใช้กับเซบาสเตียน เธอออกปากไล่ปีศาจหนุ่มอีกครั้ง " ไปสิ !! "
" ขอรับ "
เขาโค้งศีรษะน้อยๆเดินออกไปจากห้องนํ้า ปัง ทันทีที่ประตูปิดลงซีอาน่าทิ้งดาบในมือออก นั่งกอดเขางุดหน้าซ่อนใบหน้าร้อนผ่าวลง แตะริมฝีปากบวมเจ่อที่ถูกเขาหยอกเย้าด้วยใบหน้าเห่อร้อน กอดรัดตัวเองล้มตัวภายใต้ผิวนํ้าอยากให้สัมผัสเย็นยะเยือกของเขาละลายหายไปกับนํ้าในอ่างนี้
ขอร้องล่ะเซบาสเตียน.....
อย่ากระเถิบมาแทนที่เขาคนนั้นของฉันเลยนะ
ด้านปีศาจหนุ่มที่ออกมาจากห้องของซีอาน่าด้วยสภาพเปียกปอนและเสื้อขาดวิ่นเพราะเกิดจากคมดาบของคุณหนู ส่วนแผลนั้นหายเป็นปลิดทิ้งแล้ว เขาไม่คิดว่าคุณหนูจะเงื้อดาบฟันเขา ช่างเป็นปฎิกิริยาตอบสนองที่แปลกเสียจริง
" นึกว่าคุณหนูจะเขินนะขอรับ....."
เขาบ่นงึมงัมกับตนเองเบาๆ ใช่.....ที่เขาจูบคุณหนูเพราะแค่อยากเห็นคุณหนูหน้าแดงเหมือนๆกับผู้หญิงคนอื่นเท่านั้นเอง แต่ก็ไม่คุณหนูกลับโกรธซะงั้น โกรธเสียจนอยากฆ่าเขาเลยด้วย แล้วแบบนี้ไม่ให้กระผมหลงใหลคุณหนูได้ไงล่ะขอรับ
" ต่อไปจะลองใช้วิธีไหนดี ? "
กระผมจะเลาะหน้ากากที่เรียกว่า กำแพง นั่นให้ได้ขอรับ
" ไข้ลดแล้ว "
มือเรียวสวยของเธอจับหน้าผากชิเอล ถ้านับจากเมื่อวานเย็นถือว่าอาการดีขึ้นมาก คงพร้อมสำหรับทำงานต่อแล้ว สีหน้า การหายใจเป็นปรกติคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
" พี่เซีย....."
มือเล็กของชิเอลจับสัมผัสอุ่นๆบนหน้าผาก มันเป็นมือของพี่สาวเขา หนุ่มน้อยปรือตาขึ้นหันเหศีรษะทุยได้รูปมองเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยเรียกชื่อเธอออกมาแม้ไม่มีอะไรจะพูดแค่เรียกชื่อเธอให้พออุ่นใจเท่านั้น
หลุบตาตํ่าลง ยันตัวลุกขึ้นจากเตียง กู่ร้องด้วยความดีใจยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ไอไข้หวัดบ้านี่หายได้ซักที ดีใจที่ไม่ต้องนอนซมอยู่บนเตียงเยี่ยงผักปลาแล้วมีพวกน่ารำคาญจอมหนวกหูมาวอแวอยู่รอบตัว
" พี่แล้วเซบาสเตียนล่ะ ทำไมหมอนั่นไม่ปลุกผม "
อุตส่าห์ยํ้านักยํ้าหนาแล้วว่าถึงเวลาให้มาปลุกด้วย หมอนั่นกล้าขัดคำสั่งงั้นหรือ? ตื่นมาเกือบมืดแบบนี้จะไปทำอะไรได้ ป่านนี้พวกหนูคงวิ่งพล่านสบายใจไปแล้วมั้ง
" เซบาสเตียนเขาเตรียมอาหารให้เราอยู่ ที่ไม่ปลุกเพราะพี่ห้ามไว้เองแหละ "
ช้อนตามองใบหน้าและแววตาของชิเอล ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคิดอะไรอยู่ หายใจเข้าออกของชิเอลในทุกๆวันนั้นมีแต่การแก้แค้นและรับคำสั่งหล่อเลี้ยงชีวิต ตื่นมาก็คิดแต่จับพวกหนูในคดีเด็กหาย
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะฉุดรั้งดวงตาสองคู่จดจ้องบานประตู " ขออนุญาตขอรับนายน้อย " แต่ไอเสียงขานนี่สิที่ทำให้เธออยากลุกหนีซะเดี๋ยวนี้ แค่ได้ยินก็ไม่อยากเห็นหน้าแล้ว
" เข้ามา "
เสียงขานตอบติดจะเบื่อหน่ายของหนุ่มน้อย เอ่ยอนุญาตให้พ่อบ้านตนเข้ามาในห้องของเขาได้ ตอนแรกนึกอยากจะด่าเรื่องที่ไม่ปลุก แต่พี่เซียขอไว้เขาจะไม่บ่นอะไรซักคำ
" กระผมขอเสิร์ฟอาหารคํ่านะขอรับ "
หลังจากที่ชิเอลฟื้นไข้แล้ว พวกเราก็เตรียมตัวออกเดินทางทันที ใช้ความยากลำบากพอตัวกว่าจะฝ่าปราการแขนของโซมามาได้ ต้องขอบคุณรอยยิ้มอันสดใสกับนิสัยเจ้าเล่ห์ที่เด็กน้อยมี
" ไม่เอาด้วยหรอก !! "
เธอปฎิเสธเสียงแข็งเมื่อรับรู้ได้ว่าการเดินทางไปรังหนูในครั้งนี้คือเซบาสเตียนแบกไป ไม่ใช่ว่ากลัวเขาแบกเธอไม่ไหว แต่ไม่คิดว่าจะให้หมอนี่ที่....จูบเธอในห้องนํ้าได้สัมผัสตัวอีก
" เฮ้อ.....เซบาสเตียน จัดการแบกพี่เซียซะ "
" ขอรับ "
ชิเอลถอนหายใจ ชี้นิ้วสั่งให้พ่อบ้านแบกเด็กสาวไปด้วย ยังไงเขาก็อยากพาเธอไปให้ได้แม้จะคัดค้านรั้นหัวชนฝาก็ตามที ส่วนพ่อบ้านปีศาจก็ทำหน้าที่ได้ดี ช่างเต็มใจแบกเธอเสียจริง เขาคิดอยู่แล้วว่าคุณหนูต้องไม่ยอมและคิดอยู่แล้วว่านายน้อยต้องออกคำสั่ง
ถือว่าให้ผมแบกตุณหนูชดใช้เสื้อกระผมละกันขอรับ
ปีศาจหนุ่มส่งยิ้มให้เด็กสาวก่อนจะออกตัววิ่งด้วยความรวดเร็ว ผ่านหมู่แมกไม้กิ่งแล้วกิ่งเล่าไม่มีหยุด
ณ คฤหาสน์บารอนเคลวิน
ใช้เวลาไม่นานพวกเราก็มาถึงที่หมาย คฤหาสน์ใหญ่โตโออ่าของขุนนางยศบารอน ชิเอลจับหมวกให้เข้าที่ ก้าวเท้าขึ้นบันไดไปหน้าประตู มือเล็กที่ยังไม่ทันได้โดนลูกบิด ประตูกลับเปิดออกพร้อมโฉมหน้าของโจ๊กเกอร์นักมายากรหนุ่มรอต้อนรับพวกเราอยู่
" สวัสดีไสมล์ ไม่สิท่านเอิร์ลแฟนธอมไฮฟ์ทางเรากำลังรอท่านอยู่ เชิญด้านในเลยขอรับ "
ผายมือเชื้อเชิญแขกเข้าด้านใน ปัง ประตูบานใหญ่ปิดลงพร้อมความมืดเข้าแทรกแซง เสียงกึกกักเหมือนมีบางสิ่งขยับแล้วไฟบนเทียนทั่วทางเดินต่างติดพรึบไล่ไปเรื่อยๆ ซีอาน่าเห็นห้องชัดๆแล้วได้แต่กรีดร้องในใจ
เทพยอร์นคุ้มครองข้าด้วย กลับบ้านได้มั๊ย!!!!
ฝาผนังไม่ว่าจะบนล่างซ้ายขวาต่างประดับประดาไปด้วยหุ่นกระบอกชวนสยอง ดั่งหลุดเข้ามาในบ้านผีสิงตุ๊กตา ยิ่งพอเดาได้ว่าส่วนผสมที่เอามาทำพวกมันเป็นกระดูกคน ขาน้อยๆนี่ก็อยากใส่เกียร์วิ่งกลับบ้านแล้ว
ชิเอล ชิเอล.....น้องอยู่หนายยย.....พี่กลัว
ตอนนี้ปากเธอแห้งผาก รับรู้ได้ว่าตัวเองต้องหน้าซีดเยี่ยงไก่ต้มแล้วแน่ๆ ทำไมรู้สึกเหมือนหุ่นกระบอกพวกนั้นจ้องเธอเลย มือบางคว้าหาหนุ่มน้อยที่เป็นปราการสุดท้ายให้พักพิงในคฤหาสน์สยองพันนี้ หมับ! หลับหูหลับตาคว้า คว้าได้ปุ๊บกอดแน่นดุจติดกาวตราช้างไว้
" ชะ.....ชิเอล "
อ่าว? ไม่ใช่ชิเอลนี่
พอเงยหน้ามองเพิ่งสังเกตุเห็นว่าไม่ใช่หนุ่มน้อยดั่งที่คิดไว้ กลับเป็นพ่อหนุ่มมือกระดูกโจ๊กเกอร์ ส่งยิ้มทะเล้นให้เธอแทน
" หากคุณหนูกลัวกอดผมได้ ไม่ว่าอะไรหรอกครับ "
ณ จุดๆนี้คว้าใครพักพิงได้เธอไม่สน ขอแค่แขนอุ่นๆกอดคลายความกลัวเป็นพอ รอยยิ้มของพ่อนักมายากรหนุ่มช่างสดใสเจิดจ้าเสียจนต้องพิงหัวทุยได้รูปซบไหล่หนาออดอ้อน โดยไม่รู้เลยว่าหนุ่มน้อยชิเอลกำหมัดแน่นขบฟันกรอดๆเหมือนคนเจ็บใจ ส่วนปีศาจหนุ่มนั้นยิ้มเหี้ยมตีสีหน้านิ่งคาดเดาไม่ได้ว่าคิดอะไรอยู่
พวกเรามาถึงห้องอาหาร ยืนรออยู่ครู่หนึ่งก็มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดมาจากหลังประตู พอบานประตูเปิดออกเผยให้เห็นชายอวบอ้วนพันผ้าพันแผลมาพร้อมเด็กสองคนนั่งอยู่บนรถเข็น สั่งให้มายากรหนุ่มจัดเตรียมอาหารและการแสดง
" อ่า~ ท่านเอิร์ลในที่สุดก็ได้พบกัน น่าอายจริงๆที่ต้องมาพบท่านในสภาพนี้ "
" ชิ! "
ชิเอลจิ๊ปากไม่สบอารมณ์ จะให้เขากินอาหารที่พวกหนูโสโครกเสิร์ฟให้เนี่ยนะ ชิเอลไล่สายตามองเด็กผู้เสียหายทีละคน ดูจากสภาพแล้ว....เด็กพวกนี้ไม่ต่างอะไรกับศพเดินได้ซักนิด เขากระซิบกระซาบกับเซบาสเตียน แล้วเสียงของบารอนเคลวินก็ขัดขึ้น
" จริงสิ....นั่งทานอาหารอย่างเดียวคงเบื่อแย่ โจ๊กเกอร์ไปเตรียมไอนั่นซิ "
" ตะ....แต่ว่า "
" บอกให้ทำไงล่ะ "
" อึก.....ครับ "
จากที่เธอดูโจ๊กเกอร์ไม่ได้มีความเต็มใจอยากทำเลยซักนิด เขากำลัง ฝืน กลํ้ากลืนฝืนทนทำตามคำสั่ง นักมายากรหนุ่มเดินไปที่เวทีกวัดแกว่งไม้เท้ากล่าวเปิดการแสดงดั่งเช่นทุกทีที่เขาทำ
" ท่านเอิร์ล แฟนธอมไฮฟ์ ทางเราขอนำเสนอความสนุกที่ท่านจะไม่มีวันลืม "
ผ้าม่านเลื่อนขึ้นเผยให้เห็นเด็กจำนวนหลายสิบคนยืนเรียงรายกันอยู่ เขาดำเนินการแสดงต่อไป การแสดงแรกคือการไต่เชือกกลางเวหา เด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งก้าวไม่ถึงสองก้าวกลับล่วงหล่นลงพื้น
แผละ!
โฮกกก ! กร้วมม!!
เลือดต่างสาดกระเซ็น เสียงหัวเราะร่าชอบใจจากบารอนวิปลาส ภาพที่เห็นช่างน่าสะอิดสะเอียน " เซบาสเตียนหยุดที !! " ชิเอลสั่งให้พ่อบ้านหยุดมีดที่ปาออกไป เขาถอดหน้ากากเด็กหญิงบนวงล้ออก จึงได้รู้ว่าอยู่ในรายชื่อเด็กที่หายไป
การกระทำไร้มนุษยธรรม แค่นี้ก็เพียงพอต่อการรายงานให้องค์ราชินีทรงรับทราบและมากพอสำควรกำจัดทิ้ง ชิเอลคว้าปืนจ่อขวับบารอนเคลวิน นักมายากรหนุ่มเห็นพ่อผู้มีพระคุณโดนจ่อปืนจึงชักมีดออกจ่อคอชิเอล ซีอาน่าเห็นหมอนี่คิดทำร้ายชิเอลเธอจึงชักดาบใต้กระโปรงจ่อคอเขาไว้และล็อกตัว
" เด็กพวกนั้นอยู่ที่ไหน "
" ฮ๊า~ เธออยากเจอเด็กพวกนั้นนี่เอง ตามมาสิพอดีฉันมีที่ที่นึงอยากให้เธอดูด้วย "
บารอนเคลวินพาพวกเรามาที่ชั้นใต้ดิน ปากพรํ่าเพ้อบอกเสียใจที่ไม่ได้อยู่ในคำคืนนั้น " คืนนั้น? " คืนนั้นคือคืนไหนชิเอลนั้นสงสัย พอประตูบานใหญ่เปิดออกภาพตรงหน้าทำให้เขากลัว ความทรงจำเลวร้ายในอดีตแล่นเป็นฉากๆ เหล็กร้อนที่ตีตราบนแผ่นหลังตราบาปที่ไม่มีวันลบออก
แท่นหินบูชาที่มีร่างผู้เป็นที่รักโชกเลือด เสียงหัวเราะของพวกสารเลวที่เป็นดั่งฝันร้าย
สามปีกับการเตรียมการนรกพันนี้ให้เขาเห็นงั้นเหรอ ไอ้สวะเอ๊ย! ปากสกปรกของแกควรเลิกพล่ามได้ซักที ชิเอลเหนี่ยวไกปืนใส่บารอนเคลวินแบบไม่ลังเล
กึก....เปรี้ยงง!
" ท่านพ่อ !!! "
โจ๊กเกอร์ปลดข้อมือกระดูกออก มือขวาชักมีดที่ซ้อนอยู่ วิ่งพุ่งใส่ชิเอล พลั่ก! ซีอาน่าขวางไว้ได้ทันลงมือถีบชายหนุ่มกระเด็นก่อนที่เซบาสเตียนจะเข้ามาได้ซะอีก พอชายหนุ่มทำท่าจะลุกต่อเธอจัดแจงกระทืบหลังเขาซํ้า เหยียบให้มิดไม่ให้ขยับไปไหน ลงดาบจ้วงแทงแผ่นหลังของเขา ปักดาบทะลุร่าง เข้าซอกหินคาไว้อย่างนั้นทำเช่นนี้เพื่อให้เขา ขยับไม่ได้
ฉึก !
" อ๊ากกกกก !! "
เสียงร้องแสนทรมานจากมายากรหนุ่ม เลือดสีแดงสดไหลย้อยทั่วพื้น " อยู่นิ่งๆสิ " เหลือบตามองใบหน้าหวานในคราแรกที่หวาดกลัวกอดแขนเขามาตลอดทางเดิน บัดนี้กลับเย็นชา เลือดเย็นเหน็บหนาวไปถึงกระดูก เขากรอกตามองอีกด้านหนึ่งท่านเอิร์ลปีศาจเหยียบหัวและจ่อปืนใส่ผู้มีพระคุณของเขา
" ขอร้องอย่าฆ่าเขา!! เขาเป็นผู้มีพระคุณของฉันถ้าฆ่าเขาล่ะก็ น้องชายน้องสาวของเราอีกมากมายจะทำยังไง "
" จับเด็กมา ทำตามคำสั่งคนพันนี้เพื่อแค่นั้น? "
ถึงกับก้มหัวรับใช้ปีศาจนรกตัวนี้ เพียงเพราะเป็นผู้มีพระคุณ ช่างอ่อนแอเสียจริงๆ ทั้งๆที่มีแขนขาจะหนีออกไปก็ได้แท้ๆ สุดท้ายก็ไม่กล้า
" ขอร้องล่ะ....เรารู้ตั้งแต่แรกแล้วมันผิด "
" นายไม่ผิดหรอก.....มันเป็นเรื่องปรกติที่คนเราต่างดิ้นรนต่อสู้ในโลกของตัวเอง "
ชิเอลพูดขึ้น มันไม่มีใครผิดหรอกสำหรับโลกที่บิดเบี้ยวนี่ ทุกชีวิตต่างดิ้นรนเพื่อตัวเองทั้งนั้น ฉากหน้าเหมือนทำเพื่อคนอื่นแต่สุดท้ายก็ตะเกียดตะกายเพื่อตัวเองทั้งนั้น โลกนี้น่ะมันมีคนอยู่สองประเภท คนช่วงชิง และ คนถูกช่วงชิงยังไงล่ะและวันนี้.....
" อนาคตของนายน่ะผมจะเป็นคนช่วงชิงมันมาเอง "
คำพูดของชิเอลทำให้นักมายากรหนุ่มหลุดขำแทบบ้า " คนของฉันกำลังไปที่คฤหาสน์ของนาย " พูดอย่างภาคภูมิใจว่าคนของแฟนธอมไฮฟ์ต้องไม่รอดซักคนแน่ ฟังแล้วน่าขันทางนี้ตังหากล่ะที่ต้องพูด
คนของนายตังหากล่ะที่ไม่รอด
" อ๊ากก !! "
เพื่อให้เขาหายบ้าและคืนสติ ซีอาน่าดึงดาบที่ปักหลังเขาออก นั่งลงตรงหน้าชายหนุ่มมองเขาด้วยสายตาเวทนาสงสารจับใจ โดนหลอกไม่พอยังต้องเสียเพื่อนไปอีก เขาก็แค่คนน่าสงสารที่เป็นเหยื่อให้กับผู้เหนือกว่า ไม่ว่ายุคสมัยไหนมันก็มีความเหลื่อมลํ้าทางสังคมทั้งสิ้นกับยุคที่ยังไม่มีกฎหมายที่พัฒนาแล้วอย่างยุคนี้ยิ่งเลวร้ายเข้าไปใหญ่ สุดท้ายขุนนางก็มีอำนาจที่สุด
" ฉันจะบอกอะไรให้นะ.....คนที่นายเรียกว่าพ่อ ยอมก้มหัวรับใช้ทำเรื่องเลวทรามนั่นน่ะ เขาเอาน้องๆนายมาละเลงไว้กับที่นี่หมดแล้ว "
" เธอตั้งใจจะพูดอะไร "
ซีอาน่าหยิบกระดูกมือที่เขาถอดออกโชว์ขึ้น " หมายความว่าเด็กๆที่นายจับมากลายเป็นไอนี่ไงล่ะ " เธอเลยคิดว่าน้องๆในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าพวกนั้นคงโดนจับมาทำอวัยวะเทียมหมดแล้ว " แล้วคิดว่าน้องๆของนายจะพ้นเหรอ ? "
สิ่งที่เธอพูดไปมันเป็นแค่การคาดเดาที่ไม่รู่ว่าใช่หรือไม่ ก็ โกหก ดีๆนี่เอง
" โย่~ ขอโทษที่มาสายนะ "
ซักพักคุณหมอในคณะละครสัตว์ปรากฎกายและนั่นที่ทำให้นักมายากรหนุ่มรู้ความจริงทั้งหมด แหกปากร้องลั่นทุบแขนเทียมตนเองเยี่ยงคนเสียสติ ซีอาน่ามองทุกอย่างด้วยดวงตาว่างเปล่าเธอก้มเก็บมือเทียมของนักมายากรหนุ่มแล้วแบกเขาพาดบ่า เธอได้ตัดสินใจแล้ว
ฉันจะเอาเขาไปอยู่ด้วย
" ชิเอล.....พี่ออกไปรอข้างนอกก่อนนะ "
" ฮะ.....เฮ้ย ! เฮ้อ...."
ชิเอลพยายามเอ่ยปากห้าม ยามที่มองสีหน้าและแววตาของพี่สาวแล้วจึงได้แต่ปล่อยให้เธอทำตามใจ หนุ่มน้อยเบ้ปากน้อยๆมองเด็กสาวแบกร่างผู้ชายตัวปลิว " แรงเยอะจริงๆ " ที่เขาไม่ห้ามเพราะรู้ว่าเธอตัดสินใจจะช่วยผู้ชายคนนั้นไปแล้ว
ถึงจะเป็นตระกูลแฟนธอมไฮฟ์เหมือนๆกันแต่สิ่งหนึ่งที่เธอแตกต่างจากเขานั้นคือ ความสงสาร ที่ไม่จำเป็นเอาซะเลยแถมชอบเอาตัวเองไปเสี่ยงอีกตังหาก
" เฮ้อ.... "
ชิเอลได้แต่ทอดถอนหายใจ คิดถึงผลที่ตามมาคงมีอีกมาก ก็ได้แต่หวังว่าพี่สาวของเขานั้นจะเก็บสุนัขของหนูโสโครกไปฝึกดีๆ
ฝึกดีมากพอที่จะไม่มีวันแว้งกัดเขาได้
ซีอาน่าออกมาจากคฤหาสน์บารอนเคลวินก่อนหน้าชิเอล โดยแบกร่างของโจ๊กเกอร์มาด้วย เขากุมช่องท้องน้อยตัวเองที่ถูกเธอแทง นั่งร้องไห้ดั่งศพไร้วิญญาณคงมีหลายสิ่งที่เขาอยากถามเธอ
" ช่วยผมทำไม.....ทำไมไม่ปล่อยให้ผมตาย "
" นายบอกฉันเองนี่...."
ตอนที่เขาแหกปากร้องไห้ สายตาของเขามันอ้อนวอนเธอ " เสี้ยวนึงที่นายอยากมีชีวิต ฉันก็แค่ช่วยนายออกมาแค่นั้น " แม้ชีวิตต่อจากนี้ของเขาต้องจมปักกับความทุกข์ที่สูญเสียเพื่อนไปก็ตามทีและต้องก้มหน้ารับชะตากรรมที่ตัวเองก่อไว้
" แบบนั้นผมควรเรียกว่าเมตตาหรือบทลงโทษดี "
" ก็แล้วแต่นายสิ นี่.....จากนี้ไปนายสนใจมาเป็นพ่อบ้านให้ฉันมั๊ย? แน่นอนว่ายังมีอีกหลายสิ่งที่เราต้องตกลงกัน "
ได้โจ๊กเกอร์มารับใช้คงไม่เลว จะได้มีข้ออ้างไม่ให้เซบาสเตียนเข้าใกล้ตัวเธอได้ด้วย มีคนดีๆมาช่วยงานเพิ่มในคฤหาสน์อีกคนคงไม่เสียหาย แถมผู้ชายคนนี้ก็ฝีมือไม่หยอก ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัว ได้ไม้กันหมา เอ๊ย! กันเซบาสเตียนเพิ่มอีกหนึ่ง
ชายหนุ่มจ้องเธอด้วยดวงตาเบิกโพลง รอยยิ้มใต้แสงจันทร์สีนํ้าเงินเฉกเช่นเดียวกับสีผมของเธอราวกับเทพธิดาอเวจีฉุดรั้งเขาจมดิ่งสู่ความมืดมิด อ่อนโยนแต่ทว่าเหน็บหนาวดึงเขาสู่ห้วงหลงใหล มือบางที่ส่งยื่นมาพร้อมคำเชิญชวน
เขาควรเคียดแค้นสิ จงเกลียดจงชังตระกูลปีศาจนี้สิ
" มาอยู่กับฉันตระกูลแฟนธอมไฮฟ์ อยู่เพื่อชดใช้สิ่งที่นายทำ จงทำงานเคียงข้างฉันร่วมกันเพื่อองค์ราชินี "
แต่ว่า....ขอโทษนะทุกคน
แขนซ้ายของชายหนุ่มเอื้อมมือออกไป คว้ามือบางอันอบอุ่นเหมือนครั้งแรกที่เขาเคยคว้าไว้มืออุ่นของอดีตคนที่เขาเคยเรียกว่าพ่อ แต่นี่ไม่ใช่.....เธอแตกต่างออกไป เขารู้สึกแค่ว่าถ้าไม่เอื้อมมือคว้าเอาไว้ เขาคงไม่มีโอกาสได้ชดใช้ไปตลอดชีวิต อาจจะตายไปทั้งอย่างนั้นโดยที่ไม่มีใครเหลียวแล
" ครับ "
จะจับมือคุณไว้จนกว่าตัวเองจะตาย
ปึก!
เธอสับสันคอของนักมายากรหนุ่มจนเขาสลบหันหลังมองอีกสองบุคคลที่อยู่ด้านหลัง คฤหาสน์ตระกูลเคลวินต่างมอดไหม้ด้วยไฟที่โหมกระหนํ่า เซบาสเตียนวางชิเอลลงให้หนุ่มน้อยเดินมาหาเธอ
" ความสงสารที่ไม่จำเป็น.....พี่ดูแลเอาเองแล้วอย่าให้มันมาแว้งกัดผมได้ล่ะ "
" เชื่อพี่เหอะ แต่ว่า....ความสงสารที่ไม่จำเป็นเหรอ? หึ หึ " เธอแค่นเสียงหัวเราะ มันก็จริงที่เธอขี้สงสารแต่ชิเอลเองก็เหมือนกันนั่นแหละ " ว่าพี่แต่ตัวเองก็คิดจะรับอุปถัมภ์สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าพวกนั้นต่อนี่ ใช่ไหม? "
" ชิ....ผมล่ะเบื่อคนรู้ทันอย่างพี่จริงๆ แล้วจะเอาไงกับหมอนี่ต่อ "
ชิเอลมองโจ๊กเกอร์ที่สลบเหมือดคาพื้นเดาๆว่าน่าจะเป็นฝีมือของพี่เซีย
" ให้เซบาสเตียนพาเขาไปหามาดามเรดที่โรงพยาบาล แล้วก็จัดการเรื่องแขนเทียมอันใหม่ก็ดี หมอนี่คงช่วยงานเซบาสเตียนได้เยอะ ส่วนพวกเรารอเซบาสเตียนกลับมาอีกรอบคงไม่เสียหายอะไร จริงสิ....แล้วพวกเด็กๆล่ะ? "
คำถามสุดท้ายทำให้เธอได้ความเงียบตอบกลับ " เหรอ....." สีหน้าของชิเอลเศร้าสร้อย วันนี้เขาคงเจออะไรมาเยอะแค่เห็นฉากพวกนั้นก็คงเกินความอดทนแล้ว เธอเข้าไปกอดหนุ่มน้อยแน่น
" ไม่เป็นไร.....มีพี่อยู่ทั้งคน "
เธอก็คิดเหมือนกับเขา เด็กพวกนั้นไม่ต่างอะไรกับศพที่ตายแล้ว รอดกลับไปก็ไม่รู้ว่าเหมือนเดิมมั๊ย แต่ที่แน่ๆคงไม่เหมือนเดิม อยู่แบบนั้นไม่สู้ตายไปดีกว่าเหรอ?
" เซบาสเตียนช่วยจัดการตามที่พี่เซียบอกด้วย แล้วรีบกับมารับพวกฉันให้เร็วที่สุดเข้าใจไหม "
" Yes ' My Lord. "
น้อมรับคำสั่งแบกร่างของโจ๊กเกอร์หายไป ระหว่างทางเห็นคนกำลังขี่ม้าตรงไปที่นายของเขา ไม่ต้องรอคำสั่งพุ่งเข้าจัดการและเดินทางพาเจ้านี่ไปโรงพยาบาลตามคำสั่ง ก้มมองโจ๊กเกอร์เล็กน้อยเห็นแล้วพาลให้หงุดหงิด
" คุณหนูน่าจะหาไม้กันหมาดีๆกว่านี้หน่อยนะขอรับ "
เหมือนปีศาจหนุ่มจะรู้เจตนาของซีอาน่า เมตตา สงสาร ความเห็นใจจากเธอที่มีต่อผู้ชายคนนี้เขานั้นไม่เข้าใจ แต่ที่เข้าใจอย่างนึงคือ ต่อไปเขาคงไม่ได้รับใช้คุณหนูแล้วสิ แต่ว่าหมอนี่คงไม่เท่าไหร่
กระผมถึงได้บอกไง ว่าคุณหนูควรหาไม้กันหมาดีกว่านี้
TALK : คุณหนูเซียแบกหลัว แค่กก!! สามี แค่กกก!!! ไม่ใช่! พ่อบ้านคนใหม่กลับบ้านเจ้าคร่าาา
อะแฮ่ม.....หลายคนสงสัยว่า เขาคนนั้น ของหนูเซียคือใคร ไรท์ไม่บอกแต่เป็นคนในใจของหนูเซียก่อนที่จะย้อนมา(คนที่นางเอกจำหน้าไม่ได้แต่ถ้าเจอจะรู้สึกได้)
JOKER : คุณหนูกับนายน้อยทุกท่านยินดีรับคนเลวอย่างผมรึเปล่าครับ.....
JOKER : อย่างไรก็แล้วแต่ ผมได้รับความเมตตาจากคุณหนูกับนายน้อยทุกท่านมาแล้ว ผมจะตั้งใจทำงานให้ดีที่สุดครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น