[ Fanfiction | Black Butler ] BLOODY ROSES (End)

ลำดับตอนที่ #31 : Chapter 25 | คุณหนูผู้นั้น สัตว์เดรัจฉาน [100%]

 Chapter 25 

Cette Dame Bête

    ทุกคนต่างอยู่ในสภาวะความเครียด ยิ่งมีมนุษย์หมาป่าโจมตี หวังลอบทำร้ายนายน้อยถึงห้อง เรื่องราวมันยิ่งยุ่งยากมากขึ้นกว่าเก่า  วูล์ฟแรมพ่อบ้านของเลดี้ซัลลิแวนต้องการให้พวกเราออกไปจากป่าแห่งนี้ในตอนเช้า  อีกทั้งเซบาสเตียนก็เพิ่งได้รับจดหมายตอบกลับจากองค์ราชินี  คุณหนูเองก็ไม่ยอมคุยกับเขาเลยตั้งแต่เมื่อวาน

                        กระผมจะต้องทำอย่างไรดีขอรับ

                        เซบาสเตียนอ่านเนื้อความในจดหมายก็ได้แต่ถอนหายใจ ตัวเขานั้นเป็นปีศาจ มีหน้าที่ตัดสินใจทำอะไรได้ต่อเมื่อเจ้านายรับสั่งเท่านั้น  คิ้วเรียวพลันขมวดเข้าหากัน  ทุกอย่างล้วนน่าหงุดหงิดไม่ได้ดั่งใจ  ถ้าหากปล่อยทุกอย่างเป็นเช่นนี้ต่อไปหรือไม่สามารถต่อรองพูดคุยกับนายน้อยได้แล้ว เขาจะถือว่าทั้งหมดนี้เท่ากับนายน้อยผิดสัญญา

                        อา......แม้จะเสียดายที่ผลไม้ยังไม่สุกงอมดี แต่มันก็คงพอเติมเต็มช่องว่างในท้องของเขาได้

                        ตัดกลับไปทางฝั่งซีอาน่า เด็กสาวรู้สึกกังวลอาการฝันร้ายที่มีมากหนักกว่าเก่าของชิเอล  ถึงแม้ตอนนี้เขาจะตื่นและมีท่าทีสงบแล้ว แต่ก็ยังต้องเฝ้าดูแลหรือทุเลาความเครียดอย่างใกล้ชิด  การดูแลชิเอลในตอนนี้มันเหนื่อยจริงๆ เขาไม่ต่างจากเด็กน้อยขี้แยเลย  ซีอาน่าถอนหายใจเบาๆ พลางประคองถาดเงินบนมือที่บรรจุด้วยกาใส่นมอุ่น  

                        “ได้โปรดเถอะครับคุณเซบาสเตียน นายน้อยยัง.....”

                        ขณะที่ขาก้าวใกล้ถึงห้องพักของชิเอล หูพลันได้ยินเสียงฟินีโหวกเหวกดังมาจากด้านในพร้อมๆกับตัวเขาที่ถูกโยนออกมาจากห้อง  สายตาของหนุ่มน้อยสะกิดเข้ากับเด็กสาว ฟินีจึงรีบลุกยืน  วิ่งพรวดขอความช่วยเหลือกับซีอาน่า

                        “คุณหนูช่วยด้วยครับ คุณเซบาสเตียนอยู่ในนั้น”

                        ว่าไงนะ?  เจ้าปีศาจบ้านั่น!

                        “ฟินี รับนี่ไว้ทีนะ”

                        เธอฝากถาดเงินให้ฟินี   รีบเคาะเรียกคนที่อยู่ด้านใน มือบิดลูกบิดที่ล็อคแน่นหนา  เด็กสาวแนบหูกับประตู ได้ยินเสียงชิเอลร้องไห้  ซีอาน่าขมวดคิ้ว รีบวิ่งเต็มฝ่าเท้าไปที่หน้าต่างทางเดินใกล้เคียง   เธอเปิดบานกระจกออก ปีนขึ้นไปบนขอบหน้าต่าง ก้มมองพื้นด้านล่างที่สูงลิ่ว กรอกตาหาระเบียงหน้าห้องของชิเอล  เด็กสาวกระโดดข้ามไป ไม่มีความลังเลแม้แต่นิดเดียว

                        ทว่า—ภาพที่อยู่ด้านในกลับทำให้ซีอาน่าชะงัก  รูปร่างเงาที่ดูคล้ายเซบาสเตียน บิดเบี้ยว  มวลไอดำพวกนั้นกำลังดูดกลืนชิเอลเข้าไป  ตาสีแดงฉานนับร้อยพวกนั้นช่างดูน่ากลัว  ไม่ต้องใช้อะไรกลั่นกรองเธอก็รู้ว่าเซบาสเตียนกำลังกลืนกินผู้ทำสัญญาไปทั้งแบบนั้น  เงานั้นมันบ้าคลั่งราวกับจะฉีกทึ้งร่างน้อยๆนั่น  ไร้ปราณี ดูแล้วไม่ต่างอะไรกับสัตว์เดรัจฉาน   เด็กสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะคว้าเอากระถางต้นไม้ใกล้เคียงฟาดไปที่หน้าต่าง 

                        เสียงดังเพล้งพร้อมเศษแก้วกระจายตัว  เซบาสเตียนละความสนใจมองซีอาน่า เธอหมายจะกระโจนเข้าหาร่างของชิเอล  แต่ก่อนที่มือเธอจะถึงตัวหนุ่มน้อย  เงาพวกนั้นก็พาลมารัดตัวเธอเช่นกัน  เสียงของเซบาสเตียนที่บัดนี้แหบพร่าพูดขึ้น

                        “ผู้ใดที่มาขวาง กระผมจะไม่สนใจนะขอรับ”  

                        สิ้นประโยค เงาพวกนั้นแทรกซึมรอบร่างบาง พร้อมที่จะกลืนกิน  “อ่อก อ่อก”  แม้พยายามเปล่งเสียงร้อง ทว่าเงาพวกนั้นกลับอุดปากซีอาน่าจนไม่สามารถเปล่งเสียงใดออกมาได้   เธอกรอกตาหาชิเอลที่มีสภาพไม่ต่างจากเธอ  ตอนนี้หายใจไม่ออก ใกล้จะสติหลุด

                          “ ไอ้ปีศาจงี่เง่า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! นี่เป็นคำสั่ง!!”   ขณะที่ซีอาน่ารู้สึกเฉียดใกล้ความตาย   ชิเอลพลันสติกลับคืนมาตะโกนลั่นและชูแขนขึ้นกลางอากาศ  ติเตียนพ่อบ้านปีศาจเสียยกใหญ่

                        “บ้าชิบ ฉันไม่เคยตื่นนอนด้วยการปลุกที่แย่แบบนี้มาก่อน”   ชิเอลมองร่างของปีศาจหนุ่มที่ส่งเสียงคำรามไม่ต่างจากสัตว์เดรัจฉานหิวโซ  มวลไอดำพวกนั้นค่อยๆหลอมรวมกลับคืนสู่รูปลักษณ์ของพ่อบ้านรูปงานดั่งเดิม  “นายรู้ไหมว่านี่เป็นการปฏิบัติต่อเจ้านายที่แย่มาก เซบาสเตียน”

                        เสี้ยวนัยน์ตาสีเลือดจดจ้องใบหน้าขุ่นเคืองของหนุ่มน้อยบนเตียง  สะท้อนเงาของชิเอลบนแววตาปีศาจหนุ่ม   มาสเตอร์คนเดิมของเขากลับมาแล้ว—เซบาสเตียนคุกเข่าลงพื้น  “อรุณสวัสดิ์ขอรับ มายลอร์ด”  มอบรอยยิ้มบางเบา มอบแด่นายเหนือหัวที่ตื่นแล้ว

                        “หึ”   ชิเอลหัวเราะในลำคอ

                        ตุบ!  เซบาสเตียนต้องหุบยิ้มทันควัน เมื่อนายน้อยถีบฝ่าเท้าลงที่บ่าของเขา   ใบหน้าเหยียดหยันฉายชัดบนหน้าชิเอล   “คิดจะกินฉันไปจริงๆแล้วใช่ไหม เมื่อกี้น่ะ?”  ถามคำถามพลางกดน้ำหนักเท้าลงบ่ามากขึ้น

                        เซบาสเตียนยิ้มตอบ  “ไม่เลย ไม่เลย กระผมทำไปแค่เก้าสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้นเอง”

                        “นั่นก็หมายความว่านายตัดสินใจไปแล้วไม่ใช่หรือไง”

                        “นั่นก็เพราะคุณทำตัวง้องแง้ง ร้องไห้งอแงเหมือนเด็ก กระผมเลยทนไม่ไหวน่ะขอรับ”

                        บทสนทนาลื่นไหลระหว่างเจ้านายและพ่อบ้านกำลังดำเนินต่อไป  ชิเอลสั่งให้เซบาสเตียนเรียกเหล่าคนรับใช้ที่แอบฟังอยู่นอกประตูเข้ามาด้านใน เพื่อขอโทษต่อการกระทำอันประมาท    ขอบคุณที่ดูแลและขอให้ลืมเรื่องน่าละอายทั้งหมดของเขา

                        “ช่วยลืมเรื่องเกี่ยวกับฉันเมื่อวานนี้ทั้งหมดทีเถอะ เดี๋ยวนี้เลย!”   ท่าทีของหนุ่มน้อยเรียกเสียงหัวเราะแก่คนรับใช้  ถึงจะบอกให้พวกเขาลืม มันคงเป็นเรื่องยาก   พอได้ยินพวกคนรับใช้หัวเราะแล้วชิเอลหน้าเห่อร้อน ภาพจำที่เขางอแง ทำตัวเป็นเด็กฉายชัดขึ้นบนหัว  เขาไม่ได้อยากทำมันหรอกแต่เพราะความกลัว มันทำให้เขาสูญเสียการควบคุมตัวเองไป

                        “อืม......อาการแบบนั้นก็พบได้บ่อยกับทหารบนสนามรบนะ”   บัลโดออกความเห็น  “ถึงจะฝึกมาดีแค่ไหน เมื่อพวกเขาบาดเจ็บเกินกว่าที่จิตใจรับได้ก็จะตกสู่สภาพเดียวกันไม่ต่างจากนายน้อยเลย  มันเป็นอาการช็อกรูปแบบหนึ่งล่ะมั้ง”

                        “ดูเหมือนจากอาการบาดเจ็บ แรงกดดันและคำสาปแช่งที่นายน้อยโดน จะส่งผลต่อจิตใจโดยตรงนะขอรับ”  เซบาสเตียนพูด

                        “คำสาปพวกนั้น มันส่งผลต่อฉันจริงๆนั่นแหละ เอาล่ะ.....”

                        ชิเอลละความสนใจจากทุกคน หาเด็กสาวที่ยืนเงียบท่ามกลางเศษกระจกใต้ล่าง  “ผมไม่ได้ลืมพี่หรอกนะ”  หนุ่มน้อยส่งยิ้มให้ซีอาน่า ภาพที่เธอทุ่มกระถางเพื่อช่วยเขายังคงจำได้ดี

                        ยังเป็นผู้หญิงที่บ้าดีเดือดเหมือนเดิมเลย

                        ชิเอลกวักนิ้วเรียกให้เด็กสาวไปหา  แล้วดึงซีอาน่าเข้าสวมกอด  “ผมไม่ชอบทำแบบนี้นักหรอก  แต่ผมขอกอดทีได้ไหม?”   เพื่อซึมซับความอบอุ่นและขอบคุณที่ช่วยอดทนดูแลเขาตอนอ่อนแอที่สุด   ชิเอลซุกไซร้บนไหล่บาง  พูดกระซิบข้างหูเธอ

                        “ขอบคุณนะครับ”

                        ซีอาน่ากอดตอบ  “ยินดีต้อนรับกลับนะ”   ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว นอกจากความรู้สึกโล่งอก

                        ชิเอลผละออก  “ผมว่าท่านพี่ควรไปทำแผล”   หนุ่มน้อยมองเลือดที่ไหลอาบแขนบาง

                        ซีอาน่าสำรวจตนเอง  เลือดไหลเต็มแขนซ้าย  มันคงโดนเศษกระจกเมื่อครู่บาด  หากชิเอลไม่บอก เธอคงไม่รู้ตัวเลยว่าบาดเจ็บ  แต่.......ก่อนที่เธอจะทำแผล  เธอขอทำบางอย่างก่อน  ซีอาน่าคิดว่าเขาสมควรโดน   เด็กสาวเดินเข้าหาปีศาจหนุ่ม

                        เพียะ!!   เสียงบางอย่างกระทบกับเนื้อ   ซีอาน่าไม่ผ่อนแรงในการตบหน้าเซบาสเตียนเลย   เขางุนงง เช่นเดียวกับคนอื่นๆในห้อง เว้นแต่ชิเอลที่รู้สึกว่าสมควรโดน  เด็กสาวสะบัดมือไล่ความเจ็บบนฝ่ามือ   ตบหน้าคนก็ใช่ว่าจะไม่เจ็บมือนะ 

                        “นายคงรู้ว่าฉันตบเพราะอะไรนะเซบาสเตียน”     ตบข้อหาที่เขาจะกินเธอเข้าไปจริงๆ   “ใจจริงฉันอยากชำแหละนายด้วยซ้ำ”   ตอนนี้เรียกได้ว่าเธอโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ชนิดที่อยากแยกชิ้นส่วนเซบาสเตียนเลยล่ะหากทำได้

                        “กระผมต้องขออภัยคุณหนูด้วยนะขอรับ”   ปีศาจหนุ่มฉีกยิ้ม   ปฏิกิริยารูปแบบใหม่จากคุณหนูนั้นช่างน่าสนใจ  ถึงจะโดนตบ  อย่างน้อยๆคุณหนูก็ยอมพูดกับเขาเสียที คิดว่านะ?  

                        อา—แต่ตอนนั้น ตอนที่เขากำลังเกือบกลืนกินครบร้อยเปอร์เซ็นต์นั้น รสชาติมันช่างหอมหวานไม่ใช่น้อย

                        น่าเสียดาย    เขาควรกินเธอไปทั้งแบบนั้นเลย

                        “เซบาสเตียน......”   ซีอาน่าเปรยขึ้น   “นายอยากโดนตบอีกทีไหม?”    สีหน้ามืดครึ้มพร้อมบรรยากาศหนาววาบแผ่จากตัวเด็กสาว  เธอรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร

                        เซบาสเตียนยิ้มอีกครั้ง   “ต่อให้โดนทั้งวันก็ยังไหว”   ยิ่งกวนโอ้ย บรรยากาศยิ่งแย่ลง  เขาแอบขำที่เด็กสาวโมโหจนหน้าแดง  ยิ่งโกรธ ยิ่งด่าทอ  เขายิ่งอยากแกล้งคุณหนูมากขึ้นกว่าเก่า   ปีศาจหนุ่มยื่นหน้าหาซีอาน่าเล็กน้อย  ขยับฝีปาก พูดประโยคสุดท้ายที่กลับทำให้เด็กสาวเปลี่ยนปฏิกิริยาแทบจะทันที

                        “แต่กระผมดุนะ คุณหนูไหวเหรอขอรับ?”   ลดเสียงให้เบาลง ยอกย้อนคำพูดของเธอ “คงรู้นะขอรับ  ว่ากระผมหมายถึงอะไร”

                        ซีอาน่าขมวดคิ้ว หน้าแดง สุดท้ายก็ยอมแพ้ สะบัดตัวหนีไม่พูดอะไรกับเขาอีกเลย

                    ผ่านไปนับชั่วโมง พวกเราต่างแยกย้ายกันตามแผน และไปสแตนด์บายเพื่อเตรียมพร้อมรอสัญญาณจากชิเอล  “สัญญาณของนายน้อยมาถึงแล้ว”   บัลโดพูดขึ้น ส่วนซีอาน่าแหงนมองท้องฟ้าที่สว่างวาบจากลูกไฟสีแดง 

                    “รีบตามมาเร็วเข้า!”   เธอออกคำสั่งกับคนรับใช้  วิ่งเต็มฝ่าเท้าไปทางทิศตะวันตก ที่เป็นต้นทางของพลุไฟ  วิ่งไปอย่างรวดเร็วก็พบเข้ากับชิเอลที่กำลังแบกเลดี้ซัลลิแวนอยู่กลางป่า

                    “มาช้านะครับท่านพี่”   ชิเอลถอนหายใจเล็กน้อย   “เอาเถอะ......เริ่มแผนการณ์ล่าถอยได้!”   หนุ่มน้อยออกคำสั่ง  แผนการที่ว่าคือการแยกย้ายกันหนีเป็นสามกลุ่ม  กลุ่มที่หนึ่งคือเขาที่จำต้องสลับเสื้อผ้ากับเลดี้ซัลลิแวน เผื่อฝ่ายตรงข้ามจะใช้สุนัขล่าเนื้อในการตามหากลิ่นของแม่มดเขียว

                    กลุ่มที่สองคือฟินีกับเลดี้ซัลลิแวน เขาสั่งให้ฟินีพาแม่มดเขียวหนีไปทางทิศเหนืออันเป็นพื้นที่ใกล้กับแม่น้ำ  กลุ่มที่สามคือท่านพี่กับโจ๊กเกอร์หน้าที่ของกลุ่มที่สามก็คือลอบสังหาร

                 ฟับ!

                    มีดบินจำนวนห้าเล่มปักกลางศีรษะของฝ่ายศัตรู  โจ๊กเกอร์ลอบโจมตีพวกมันจากที่สูง  เขาไม่มีปัญหาในที่มืด หรือแม้แต่ปัญหาการปีนป่าย ณ ที่สูง  ชายหนุ่มเบนนัยน์ตาสีน้ำขิงหาเลดี้เบื้องล่าง  คุณหนูซีอาน่าตวัดคมดาบอย่างแผ่วเบา บั่นศีรษะฝ่ายตรงข้ามคนแล้วคนเล่า อย่างเลือดเย็น ทว่า—เขากลับเห็นสีหน้าเคร่งเครียดผ่านสายตา  โจ๊กเกอร์จึงตัดสินใจโดดลงจากต้นไม้เพื่อมายืนเคียงข้างเธอ

                    “คุณหนูมีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ”   เขาเอ่ยถาม

                    “เราเจอปัญหาใหญ่แล้วโจ๊กเกอร์”   ซีอาน่าขมวดคิ้ว เหงื่อกายพลันไหลซึม   “รีบหนีเร็วเข้า!!”   เธอเอ่ยปากสั่ง ลากแขนพ่อบ้านหนุ่มวิ่งตามเธอมาด้วย

                    สาเหตุที่เธอหนีก็เพราะเธอได้ยินเสียงเครื่องจักร  บางทีมันอาจจะเป็นรถถัง  และมันก็เป็นรถถังแบบที่เธอคิดจริงๆ    ปืนใหญ่จับเป้าหมายมาที่พวกเธอ  แต่โชคดีที่มันยิงพลาด  เธอลากโจ๊กเกอร์มาถึงสุดปลายหน้าผา   “โดดเลย!!”  และเธอก็พาเขาโดดไปยังผาด้านล่างที่เป็นลำธารตื้นๆ

                    โจ๊กเกอร์เห็นท่าไม่ดี จึงพลิกตัวเองมาอยู่ด้านล่างและดึงตัวคุณหนูมากอดไว้  เพื่อที่จะให้ตัวเองเป็นฐานรองรับตอนตกลงไปด้านล่าง  สำหรับเขาต่อให้เธอทำอะไรบ้าบิ่นขนาดไหนก็จะต้องปกป้องเธอให้ถึงที่สุด  นี่แหละคุณหนูของเขา

                    ตูม!!

                    เสียงน้ำแตกกระจายออกจากกัน  ซีอาน่าลืมตาขึ้น   “โจ๊กเกอร์”  รีบเช็คอาการของพ่อบ้านหนุ่ม  เขาไม่เป็นอะไร  เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่เขาตกลงไปในพืชน้ำพอดี  มันหนามากพอที่จะรับแรงกระแทกของคนสองคน   “ยืนไหวไหม?”  เธอแบกเขาให้ลุกขึ้นยืน

                    “คุณหนูครับ!!”   ประจวบเหมาะพอดีกับที่ฟีนีและทานากะเข้ามาร่วมสมทบด้วย

                    “คุณหนูครับ นายน้อยเปลี่ยนสัญญาณใหม่แล้วครับ”   ทานากะแจ้งถึงพลุไฟอีกลูกที่ชิเอลเพิ่งส่งสัญญาณมา

                    ซีอาน่าพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ทว่า—ก่อนที่เธอจะดำเนินแผนการณ์ถัดไป กลับมีอีกบุคคลที่เหนือความคาดหมายปรากฏตัวขึ้น  นั่นคือดีเดอริค  พรีเฟ็คของวินเซนต์ แฟนธอมไฮฟ์หรือเป็นเพื่อนสนิทพ่อของชิเอล   อืม.......แต่เขาดูเปลี่ยนไปมากนับจากที่เธอเห็นจากรูปถ่ายรวม

                    เรียกว่าไงดีล่ะ  บวมก็ว่าได้มั้ง

                    “รีบตามมาเร็วเข้านังหนู เราจะใช้รถไฟของพวกมันไว้หลบหนี”   ดีเดอริค พูดพลางกระดิกนิ้วให้เหล่าคนรับใช้ตามเขามา

                    พวกเรารอบสังหารทหารที่คุมสถานีรถไฟจนหมด  ดีเดอริคอาสาควบคุมขบวนรถจักรไอน้ำ  และชิเอลกับเซบาสเตียนก็มาสมทบขึ้นรถไฟกันทั้งหมด  เหตุการณ์หลายอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว  วูล์ฟแรมพ่อบ้านของซัลลิแวนก็พ้นขีดอันตราย หลังจากที่เขาตัดสินใจทรยศและหันหลังให้กับกองทัพเยอรมัน

                    ทุกอย่างเหมือนจะจบไปด้วยดี  แต่—มันไม่จบสำหรับดีเดอริคและเธอ   หลังจากที่พวกเราผ่านสมรภูมิด้วยสภาพสะบักสะบอม จนมาพักที่คฤหาสน์ส่วนตัวของดีเดอริค  เธอกับเขานั่งอยู่ในห้องรับรองอย่างเงียบเชียบ   เมื่อคนอื่นๆในบ้านแฟนธอมไฮฟ์ต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน

                    เธอรู้ว่าเขาอยากจะคุยเรื่องอะไรกับเธอ

                    “นี่อาจเป็นครั้งแรกที่เราพบกัน”   ดีเดอริคเอ่ย   “แต่เธอทำให้ฉันนึกถึง…...”

                    “นึกถึงแม่ของวินเซนต์สินะคะ”   ซีอาน่าพูดขัดทั้งที่เขายังพูดไม่ทันจบประโยค  เธอจีบชาแดงหนึ่งอึก ก่อนที่จะวางถ้วยชาบนมือลง   “ฉันได้ยินบ่อยมากเลยค่ะ”

                    ดีเดอริคพยักหน้า  “อืม......เหมือนไปหมดทุกอย่างจนน่าตกใจเลยล่ะ”

                    “แล้ว.......คุณอยากจะคุยอะไรกับฉันเหรอคะท่านเดอริค”   เธอตวัดสายตาเย็นชาขึ้น 

                    “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากหรอก  ก็แค่เรื่องขององค์ราชินีเท่านั้น”   เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นระดับนึง   “สงสัยว่าการที่พระนางได้พบกับผู้ที่มีใบหน้าเหมือนกับพระสหายเก่าจะมีปฏิกิริยายังไง”

                    “พระนางก็พูดเหมือนคุณนั่นแหละค่ะ  และฉันคิดว่าองค์ราชินีคงตกใจอยู่ไม่น้อย  แต่คงไม่สร้างความกังวลของพระนางถึงกับต้องกำจัดสุนัขรับใช้ออกไปอีกตัวหรือสองตัว หรือล้างทั้งโคตรเหมือนแต่ก่อนค่ะ”    ซีอาน่าแสยะยิ้มอย่างสมเพช ต่อชะตากรรมที่ตระกูลแฟนธอมไฮฟ์ได้ประสบพบเจอมา  คิดอยู่แล้วว่าไม่ใช่แค่เธอคนเดียว ที่สงสัยต่อโศกนาฎกรรมในครั้งนั้น   ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้สาเหตุที่ทำให้พระนางถึงกับสั่งลบตระกูลตระกูลนึงออกไปก็เถอะ

                    แต่ก็คิดว่าวินเซนต์คงไปรู้อะไรที่ไม่ควรเข้า ถึงได้ถูกลบออกไป

                    “ฉันคิดอยู่แล้วว่าเธอต้องรู้”   ดีเดอริคกุมขมับ  เขาเองก็สงสัยในการตายของเพื่อนสนิทอยู่ไม่น้อย จึงลองตรวจสอบดูแบบผิวเผิน  แต่แค่ผิวเผินมันก็ทำให้เขาพบกับความดำมืดของราชวงศ์อังกฤษ   “แล้วไอหนูนั่นรู้รึเปล่า?”

                    “ไม่รู้หรอกค่ะ”   เพราะถ้ารู้ ชิเอลคงได้คลั่งหรือช็อกจนไม่เป็นทำอะไรแน่  หรืออีกนัยนึง องค์ราชินีอาจหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ แบบไม่มีจารึกให้คนรุ่นหลังได้รับรู้แน่

                    “ดีแล้วที่เขาไม่รู้”   เขาถอนหายใจ เอนกายกับโซฟาอย่างโล่งอก

                    “แต่อีกเดี๋ยวก็คงรู้......”    ซีอาน่าพึมพำและลุกขึ้นยืน   “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวไปพักผ่อนนะคะคุณเดอริค”   และเธอก็ออกจากห้องรับแขกไป

                     เด็กสาวกลับมาที่ห้องพักรับรองที่ดีเดอริคจัดสรร  พอเธอเปิดประตูเข้าไป ก็แทบผงะ   “นายมาทำอะไรที่นี่?”   ซีอาน่าเปิดไปพบกับเซบาสเตียนที่กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียงและกำลังคลายเนคไทออก

                    ปีศาจหนุ่มมิได้เอื้อนเอ่ยคำใด  เพียงแค่ชั่วกระพริบตา เขาก็เคลื่อนตัวมาโอบเอวซีอาน่าได้อย่างรวดเร็ว  “ปล่อยฉันนะ!”   เธอพยายามดันเขาออก แต่ขัดขืนไปก็เปลืองแรงตัวเองเปล่า  เธอลดแขนลง  ยืนนิ่งๆปล่อยให้เขาทำตามใจ

                    “มีอะไรก็ว่ามา”   ซีอาน่ากระแทกเสียงและไม่ยอมสบตาเขา 

                    “กระผมมาง้อคุณหนูขอรับ”   พูดจบเซบาสเตียน กระชากร่างเล็กมากอด และบรรจงกดริมฝีปากอย่างหนักหน่วง โดยที่ไม่ถามไถ่ความเต็มใจของเธอเลยสักคำ 

              (CUT)

TALK

ตามหาคัดซีนได้ที่เพจนะคะและกลับมาแล้วค่ะ  ปล.อาจไม่สนุกเท่าไหร่นะคะ  ง่วงๆเพลียๆเลยตัดๆค่ะ  แต่มีเซอร์วิสเป็นการไถ่โทษนะคะรีดเดอร์  ปล.2 ลิงก์นำทางจิ้มที่ Gif เซบบี้เลยค่ะ

#อิเซบง้อน้องแล้วค่ะ

#แต่ง้อตามวิธีดิบๆฉบับเซบ

B
E
R
L
I
N
❀