ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 十 一
เพลิงสีชาดยังคงลุกไหม้ แผดเผากระโปรงของสตรีทั้งสองช้าๆ แม้จะอยู่ใต้สายน้ำทะเลสาบอันเย็นชื่น
บ่าวรับใช้ก้มหมอบจนหน้าผากฝังลงดิน แหวกทางให้ท่านแม่ทัพและองค์รัชทายาทที่เพิ่งรุดหน้ามาถึง ยังไม่วายเหลือบมองอย่างกังวลไปที่ขอบทะเลสาบเป็นระยะ
“นี่มัน…” ใบหน้าสง่างามขององค์รัชทายาทฉายแววตะลึง ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
ท่านแม่ทัพกวาดตามองเหตุการณ์เบื้องหน้า ก่อนสังเกตเห็นสภาพราวผีตายโหงของเว่ยซูลี่ที่ยืนหลบข้างหลังเว่ยซูเม่ย และหยุดลงตรงฮูหยินใหญ่ผู้กำลังแช่น้ำในทะเลสาบเป็นลำดับสุดท้าย
เว่ยหลางพูดไม่ออก ก้อนเลือดจุกแน่นในลำคอ รู้สึกเหมือนถูกรัวตบบ้องหูนับร้อยครั้ง
ไม่ต้องอธิบายเลยว่าใบหน้าของเขาในยามนี้ทะมึนดำเพียงใด ทั้งองค์รัชทายาทก็ทรงเสด็จตามหลังอยู่ไม่ห่าง... จะให้ซ่อนไม่ทัน ปล่อยเลยไม่สืบหาสาเหตุก็ทำไม่ได้อีก
ฟ่านอวี่สะดุ้งเฮือก นางเผยรอยยิ้มแห้งๆ “ทะ… ท่านพี่… น้องเพียง... เพียงรู้สึกว่าอากาศในวันนี้อบอ้าวไปหน่อย… จึง… จึงมาแช่น้ำคลายร้อน… จะ… เจ้าค่ะ”
ฟ่านอวี่กล่าวพลางก่นด่าเด็กแฝดทั้งสองอยู่ในใจ หากมิใช่เพราะลูกของนังสารเลวแซ่เฝิงนั่น มีหรือที่นางผู้เป็นถึงฮูหยินใหญ่จะต้องทนแบกรับความอัปยศเช่นนี้!
แช่น้ำคลายร้อน? แช่น้ำคลายร้อน!
ฟ่านอวี่... ฮูหยินใหญ่ผู้นี้ เห็นแม่ทัพใหญ่เช่นเขาเป็นตัวตลกหรืออย่างไร นางกล่าวว่ามาแช่น้ำดับร้อน เขาก็ต้องเชื่อนางเช่นนั้นหรือ
เว่ยหลางตวัดตามองบ่าวรับใช้โดยพลัน “ยังไม่รีบพูด!”
บ่าวรับใช้ทั้งสี่แผ่นหลังสะท้านเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ให้ตายอย่างไรก็ไม่กล้าพูดออกมา
“ฮึ่ม! ดียิ่งนัก! เจ้าพวกสุนัขไร้ประโยชน์ จับไปโบยให้ตาย!” เว่ยหลางออกคำสั่งด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว แทบอยากกระโดดถีบคนพวกนี้ให้ตายตกตามกันไปเสีย
เมื่อได้ยินประกาศิตจากท่านแม่ทัพ บ่าวรับใช้ทั้งสี่ก็หวาดกลัวจนตัวสั่น รีบคลานเข่าไปเกาะแข้งเกาะขาเว่ยหลาง “พวกบ่าวไม่รู้… ไม่รู้จริงๆเจ้าค่ะ! ท่านแม่ทัพอย่าลงโทษพวกบ่าวเลยนะเจ้าคะ!”
“ท่านพี่!” ฟ่านอวี่ร้อนใจดั่งไฟลน ยามนี้ท่านพี่ถึงกับไม่ไว้หน้านางเชียวหรือ
เว่ยหลางสะบัดขาอย่างรังเกียจ ก่อนนึกขึ้นได้ว่าองค์รัชทายาททรงทอดพระเนตรอยู่ด้านหลัง จึงรีบเก็บสำรวมกิริยาท่าทาง
หางตามองเห็นใบหน้าแย้มยิ้มไม่ถือความขององค์รัชทายาท เว่ยหลางก็แสร้งป้องปากกระแอมไอ “อะแฮ่ม อวี่เอ๋อ… เจ้าบอกว่ามาแช่น้ำเล่นใช่หรือไม่? แล้วสภาพของลี่เอ๋อกับเม่ยเอ๋อ เจ้าจะอธิบายอย่างไร?”
ให้นางไปเล่าให้เด็กทารกฟัง เด็กพวกนั้นก็ยังไม่หลงเชื่อ!
ด้วยสภาพใบหน้าบวมปูดเหมือนก้นหมูของบุตรสาวฝาแฝด คำพูดแก้ตัวของฟ่านอวี่ที่พ่นออกมาจึงเต็มไปด้วยพิรุธ
เว่ยซูลี่เห็นองค์รัชทายาทมองมาทางตนก็ทั้งอับอายทั้งเสียใจ ยกมือปิดหน้าม่วงช้ำวิ่งหนีไปทันที
“ท่านพ่อ… ฮึก… เม่ยเอ๋อขอตัวนะเจ้าคะ” เว่ยซูเม่ยแสร้งบีบน้ำตา วิ่งตามพี่สาวฝาแฝดไปเช่นกัน
นางตระหนักดี... การเอ่ยฟ้องบิดาว่าพี่สี่หลบซ่อนอยู่ใต้ทะเลสาบเป็นเรื่องไม่สมควรอย่างยิ่ง พวกนางยังไม่กล้าตั้งตนเป็นศัตรูกับเว่ยจิ่นจี๋ที่มีทั้งพี่ชายพี่สาวคอยยืนให้ท้ายผู้นั้น
มิสู้ยอมเป็นผู้ถูกกระทำ ปล่อยไปตามยถากรรม โยนระเบิดลูกโตให้ฮูหยินใหญ่เป็นผู้รับเคราะห์แทน เพียงเท่านี้ท่านพ่อที่รู้สึกผิดต่อพวกนางจะต้องมาหาท่านแม่บ่อยขึ้นอย่างแน่นอน
ฟ่านอวี่กัดฟันกรอด จ้องมองแผ่นหลังของสองแฝดตาไม่กระพริบ
บุตรของนังสารเลว สารเลวทั้งตระกูล!
คราแรกเว่ยจิ่นจี๋รู้สึกโกรธเคืองมารดาอย่างที่สุด ทว่าเมื่อเห็นเงาร่างสูงส่งขององค์รัชทายาทกับท่านพ่อ นางก็เริ่มเข้าใจสิ่งที่ท่านแม่พยายามบอก จึงสงบอารมณ์โคจรพลังปราณเพื่อทนหายใจอยู่ใต้ผิวน้ำ
ท่านแม่กำลังช่วยมิให้นางต้องเผยสภาพน่าเกลียดต่อหน้าองค์รัชทายาท ช่วยนางรักษาความบริสุทธิ์
ฟ่านอวี่หันกลับมาพูดกับสามีด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว “ทะ... ท่านพี่… ลี่เอ๋อกับเม่ยเอ๋อเพียงซุกซนไป... ไปหน่อย พวกนางจึงสะดุดล้ม…”
“โอ้… คุณหนูตระกูลเว่ยช่างห้าวหาญสมเป็นสายเลือดแม่ทัพบูรพาจริงๆ หากไม่บอกว่าพวกนางเล่นล้มจนได้แผล เปิ่นหวางก็ยังคิดว่าพวกนางเพิ่งจะไปออกรบที่ใดมา?” องค์รัชทายาทกลั้วหัวเราะเอ่ยแทรก ใบหน้าสุขสำราญเด่นชัดบนความทุกข์ของผู้อื่น
แม้นี่จะไม่ใช่เรื่องของเขา แต่ก็รู้สึกสนใจไม่น้อย กว่าจะได้พบละครฉากเด็ดในบ้านผู้อื่นเช่นนี้ไม่ง่ายเลยทีเดียว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น