[衛霄] เพลิงวิญญาณบรรพกาล

ลำดับตอนที่ #12 : 十 二

          “ฮ่าๆๆ  มิกล้า… มิกล้า… ขายหน้าพระองค์แล้ว” แม้ใบหน้ายังคงแย้มยิ้มไปกับองค์รัชทายาท  หากในใจเว่ยหลางได้ลอบสาปส่งฟ่านอวี่ไม่หยุดหย่อน

          สมควรตายนัก!  นี่เขาแต่งหญิงโง่เง่าไร้สมองเช่นนี้มาเป็นฮูหยินได้อย่างไร

          เว่ยเซียวที่นั่งดูความลำบากของผู้อื่นอยู่หลังกอไผ่อดเลิกคิ้วไม่ได้  

          คนผู้นี้น่ะหรือ… องค์รัชทายาทที่ฉีกสัญญาหมั้นหมาย  ทำให้เว่ยเซียวคนเก่าต้องทุกข์ทรมานจนสิ้นใจตาย

          ผู้ที่เว่ยจิ่นจี๋ลุ่มหลงนักหนาก็คือชายหนุ่มที่ชอบจุ้นเรื่องชาวบ้านผู้นี้?

          ทันใดนั้น… รอยยิ้มสาวน้อยพลันเย็นเยียบ  ชวนให้ผู้คนหนาวเหน็บไปถึงขั้วกระดูก 

          ในเมื่อชู้รักของน้องสาวเสนอหน้ามาหาถึงที่  แล้วเหตุใดเจ้าถึงยังไม่โผล่หัวขึ้นมาเสียทีเล่า

          พรึ่บ!

          เว่ยเซียวรีดเค้นเพลิงสีชาดระลอกสุดท้ายส่งไปทางก้นทะเลสาบ  

          เมื่อพวกเจ้ามัวแต่เขินอายไม่กล้าสู้หน้า  เช่นนั้นพี่สาวผู้นี้จะเป็นแม่สื่อสงเคราะห์ให้เอง

          อย่าคิดว่านางจะไม่รู้ทันความคิดของฮูหยินใหญ่!

          ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นเปลวไฟลูกเล็กลอยละล่องไปยังใต้ก้นทะเลสาบ

          แม่ทัพเว่ยหลางที่กำลังอับอายจนหน้าเขียว  ครั้นส่งสายตาคาดโทษฟ่านอวี่เสร็จแล้วจึงหันไปเชิญองค์รัชทายาทกลับห้องหนังสือ

          ก่อนหน้าตาของตระกูลเว่ยจะถูกย่ำยีไปมากกว่านี้  เขาต้องรีบดึงองค์รัชทายาทออกไปให้พ้นโดยเร็วที่สุด

          ฟ่านอวี่ลอบปาดเหงื่อ  หัวใจระส่ำระสาย  การเปลี่ยนเท็จเป็นจริงครานี้นางทำได้ย่ำแย่นัก  ทว่าหากมันสามารถปกป้องบุตรสาวได้  ไม่ว่าสิ่งใดสำหรับนางล้วนไม่สลักสำคัญไปกว่าจี๋เอ๋อ

          “กรี๊ด!!”

          ขณะที่เหล่าบุรุษกำลังผละจากไป  ฟ่านอวี่ที่คิดว่าตนได้รอดพ้นสถานการณ์เลวร้ายนี้แล้ว  ทันใดนั้น... เรื่องไม่คาดฝันพลันบังเกิด

          จู่ๆ  เว่ยจิ่นจี๋ที่คิดจะดำน้ำว่ายหนีไปขึ้นทางอีกฟากของทะเลสาบ  ก็รู้สึกเหมือนถูกไฟลนก้น  

          นางดิ้นรนใต้น้ำอยู่นาน  สุดท้ายทนไม่ไหวแผดร้องเสียงลั่น  อ้าปากกลืนน้ำเข้าไปอึกใหญ่  ซ้ำเผลอถีบตัวพุ่งขึ้นมา

          นางบินด้วยท่าทางสวยงามไปตกลงที่เบื้องหน้ากลุ่มบุรุษ  ท่ามกลางสายตาตะลึงลานของทุกคน

          อาภรณ์สีชมพูเปียกน้ำแนบติดเรือนร่าง  กระโปรงขาดแหว่งเป็นรอยไหม้เผยเรียวขาเนียนดุจหยกอ่อน  ผมเผ้ายุ่งเหยิงและใบหน้าม่วงช้ำมีใบบัวสีเขียวแปะอยู่มากมาย  สภาพของนางประหนึ่งผีสาหร่ายในท้องทะเลแดนใต้

          เว่ยจิ่นจี๋ทั้งมึนงงทั้งตาลาย  ยกมือทุบนวดศีรษะเบาๆ  ยังไม่เข้าใจว่านางลอยขึ้นมาได้อย่างไร

          องครักษ์ผู้เคร่งขรึมพลันถือกระบี่ก้าวขึ้นหน้า  เขาตวาดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “เจ้าปีศาจชั่ว!  คิดลอบกัดองค์รัชทายาทงั้นรึ!”

          การแสดงออกขององครักษ์รักษาพระองค์ผู้นั้นเรียกสติทุกคนให้คืนกลับมา

          เว่ยหลางอ้าปากค้างจนน้ำลายหยดย้อย  ดวงตาถลนอยู่นอกเบ้า  จ้องมองสตรีผู้มีสภาพสกปรกไม่ต่างจากผีบ้าตนหนึ่ง

          ฟ่านอวี่เมื่อได้ยินองครักษ์เรียกบุตรสาวแสนรักว่า ‘ปีศาจชั่ว’ ไม่อาจฝืนใจยอมรับได้  พลันรู้สึกหน้ามืดเมาแดดหงายจมลงไปในทะเลสาบ

          “ฮูหยินใหญ่!” บ่าวรับใช้ของฟ่านอวี่ตะโกนร้อง  เห็นเช่นนั้นก็รีบโดดลงน้ำงมหานายหญิงของพวกตน

          องค์รัชทายาทแผ่นหลังสั่นเทิ้ม  พยายามที่จะไม่หลุดหัวเราะ  สายตาวาววับแทะโลมเรียวขาของสตรีตรงหน้าอย่างแนบเนียน

          เว่ยจิ่นจี๋ที่เพิ่งรับรู้ถึงสายตาผู้คนยกศีรษะขึ้นช้าๆ  สบเข้ากับใบหน้าบูดบึ้งของเว่ยหลางผู้เป็นบิดา 

          “ทะ… ท่านพ่อ…”

          คิ้วกระบี่พันกันยุ่ง... เมื่อได้สังเกตให้ละเอียดถี่ถ้วน  เว่ยหลางจึงค้นพบความจริงที่ว่านางผู้นี้มิใช่ ‘ปีศาจชั่ว’ อันใดนั่น  หากแต่เป็นเว่ยจิ่นจี๋… บุตรสาวคนที่สี่อันแสนสำคัญของเขาเอง!!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++