[衛霄] เพลิงวิญญาณบรรพกาล

ลำดับตอนที่ #8 : 八

          กระทั่งเช้าวันที่สี่  เมื่อชั้นก่อปราณทะลุสู่ขั้นหนึ่งในช่วงกลาง  เว่ยเซียวจึงได้เรียนรู้ถึงคำกล่าวที่ว่า… วันเวลาแห่งความสุขมักผ่านพ้นไปเร็วเสมอ

          ตึงๆๆๆ!

          เสียงฝีเท้ามากมายกรูกันมาทางนี้อีกแล้ว  เฮ้อ... มาทำอะไรกันอีกเนี่ย  ปล่อยให้นางอยู่อย่างสงบบ้างไม่ได้เลยหรือ

          เว่ยเซียวเอือมระอาคร้านจะเล่นเป็นเพื่อนพวกนาง  เช่นนั้นจึงปีนข้ามหน้าต่างไปหลบซ่อนข้างหลังเรือนพร้อมเงี่ยหูฟังสถานการณ์เงียบๆ

          ปัง!

          ประตูไม้แดงเก่าโทรมที่มิได้ลงดาลกั้น  ถูกผู้มาเยือนกระแทกเปิดโดยง่ายดาย

          “นังคนไร้ค่า! …หืม  มันหายไปไหนกัน?” เสียงแก่นแก้วของเด็กสาววัยสิบสี่เอ่ยถามคนด้านหลังด้วยไม่เข้าใจ  

          นางผู้นี้ก็คือเว่ยจิ่นจี๋  เกิดปีเดียวกันแต่ช้ากว่าเว่ยเซียวสองเดือน  คุณหนูสี่ผู้ถูกพี่ชายพี่สาวร่วมสายเลือดและมารดาให้ท้ายจนเสียนิสัย  มักระบายอารมณ์โดยเฆี่ยนตีบ่าวรับใช้จนถึงแก่ความตายเสมอ  

          ...หนึ่งในคนที่ต้องตกตายด้วยน้ำมือของนางก็คือบ่าวรับใช้ไป๋หลานผู้นั้น

          เว่ยซูลี่กวาดมองภายในห้องที่ไร้ซึ่งสัญญาณชีวิต  ใบหน้าฉายแววงุนงงเต็มเปี่ยม “มันไม่อยู่หรือพี่สี่?”  

          ก่อนจะนึกถึงความเป็นไปได้ข้อหนึ่ง “หรือว่า… มันจะหลบหนีออกจากจวนไปแล้ว!”

          ดวงตาของเว่ยจิ่นจี๋สาดประกายคมกล้าเมื่อได้ยินเช่นนั้น  ริมฝีปากนางเผยรอยยิ้มเหี้ยม “มันกล้าลอบออกจากจวนโดยไม่ขออนุญาตท่านพ่องั้นรึ?  ดี!  หลังจากมันกลับมาข้าจะลงมือสั่งสอนแทนท่านพ่อเอง”

          เว่ยซูเม่ยผู้ขลาดกลัวโผล่ศีรษะออกมาจากหลังของแฝดผู้พี่  กระพริบตามองห้องนอนเก่าโทรมที่ว่างเปล่า “พี่สี่… เรือนของนังนั่นโสโครกนัก… เกรงว่าหากรั้งอยู่นานกว่านี้… อาจทำให้ท่านแปดเปื้อนได้นะเจ้าคะ”

          เว่ยจิ่นจี๋เหลือบมองน้องหกด้วยหางตา  ใบหน้าโอหังเชิดขึ้นเล็กน้อย “ฮึ!  ก็จริงอย่างที่เจ้าว่า  เช่นนั้นพวกเราไปฟ้องท่านพ่อกันเถอะ  ข้ากำลังคิดจะไปพบองค์รัชทายาทอยู่พอดี”

          “นั่นสิเจ้าคะ  ไม่มีผู้ใดเหมาะสมกับองค์รัชทายาทมากไปกว่าพี่สี่อีกแล้ว… หากมิใช่เพราะนังนั่นมีพระราชทานหมั้นหมายกับพระองค์อยู่ก่อน…” เว่ยซูเม่ยสบโอกาสก็เติมเชื้อเพลิงโดยไม่ลังเล  ความพินาศของนังเว่ยเซียวสำหรับนางนับเป็นเรื่องน่ายินดีหาใดเปรียบ

          แก้แค้นที่วันนั้นมันหักหน้านางต่อหน้าท่านพ่อและบ่าวรับใช้ …ยืมมือพี่สี่จัดการได้คงไม่เลว

          เว่ยซูลี่ลอบยกนิ้วให้น้องสาวฝาแฝด  รีบเอ่ยสมทบทันที “จริงด้วยพี่สี่  ท่านต้องจัดการมันให้พ้นทางนะเจ้าคะ”

          หากได้เว่ยจิ่นจี๋เป็นผู้ลงมือแล้ว …อย่าว่าแต่ท่านพ่อจะไม่คิดเอาผิดนาง  นังสารเลวนั่นสุดท้ายไม่ตายก็ต้องพิการ  อยู่ไม่ได้… ตายก็ไม่ได้!

          เมื่อเอ่ยถึงพระราชทานหมั้นหมายระหว่างองค์รัชทายาทกับเว่ยเซียว  ใบหน้างามที่ฉายแววดื้อรั้นพลันไม่น่าดูขึ้นเรื่อยๆ  ฝ่ามือขาวกำหมัดแน่น

          เว่ยจิ่นจี๋ข่มกลั้นโทสะ  พยายามนึกย้อนถึงสัญญาที่ท่านพ่อให้ไว้กับตน “ไม่ต้องห่วง… ท่านพ่อรับปากข้าแล้วว่าจะออกหน้าพูดกับองค์รัชทายาท  เปลี่ยนแปลงสัญญาหมั้นหมายครั้งนี้ให้ข้า”

          อีกทั้งองค์รัชทายาทก็มีท่าทีพึงใจในตัวนางอยู่ไม่น้อย  เขาจะต้องไม่ปฏิเสธท่านพ่ออย่างแน่นอน

          เว่ยจิ่นจี๋ผู้ลุ่มหลงในรักปรับเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วยิ่ง  นางจูงมือสองแฝดหันหลังเดินออกไปอย่างกระตือรือร้น “พวกเราไปเถอะ  รีบไปหาท่านพ่อกัน!”

          หาท่านพ่อ?  นางจะไปให้ท่าองค์รัชทายาทไม่ใช่หรืออย่างไร

          เว่ยเซียวที่ยืนสังเกตการณ์เงียบๆมาตลอดลอบถอนใจสมเพช  เป็นเด็กเป็นเล็กก็หัดวิ่งตามก้นผู้ชายเสียแล้ว… น่าไม่อาย  น่าไม่อาย…

          เห็นคนทั้งสามกำลังข้ามพ้นธรณีประตูจากไปโดยไร้รอยขีดข่วน  เว่ยเซียวรีบอ้อมไปด้านข้างเรือน  เลือกจุดดงป่าไผ่หนาตาเพื่อใช้อำพรางตน

 
          จากนั้น  ฝ่ามือขาวเนียนผายไปทางคนทั้งสาม  สร้างเพลิงสีชาดลูกเล็กขึ้นมา  เป้าหมายคือชายกระโปรงสีชมพูของเว่ยจิ่นจี๋

          น้องสาวจะไปหาองค์รัชทายาทไม่ใช่หรือ  แต่งตัวเช่นนี้ไม่งามนัก… แต่ไม่ต้องห่วง  พี่สาวจะช่วยเจ้าแปลงโฉมเอง

          พรึ่บ!

          เหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้นโดยไร้ซึ่งทิศทางลม ณ ที่ตั้งเรือนรกร้างเปลี่ยวผู้คน  

          ขณะเว่ยจิ่นจี๋ก้าวนำไปด้วยใบหน้าบานแป้นดุจฝาโอ่ง  พลันสูดดมได้กลิ่นไหม้บางเบาลอยมาแตะปลายจมูก

          นางชะงักฝีเท้า  เริ่มหันมองไปรอบๆ  ยังไม่สำนึกว่าเรื่องเลวร้ายบางอย่างได้เกิดขึ้นกับตน “ใครเผาอะไรรึ”

          ต่างจากคุณหนูฝาแฝดทั้งสองด้านหลังที่บัดนี้หน้าถอดสีไปเรียบร้อย  ดวงตาพวกนางเพ่งมองชายกระโปรงสีชมพูของพี่สี่… ที่กำลังติดไฟลุกไหม้!

          “พะ… พี่สี่…” เว่ยซูเม่ยอ้ำอึ้งไม่กล้าพูด  ทำได้เพียงคว้าไหล่ของเว่ยจิ่นจี๋เอาไว้

          เว่ยจิ่นจี๋ขมวดคิ้วหันไปมองน้องหก “น้องสาว  เจ้ารั้งข้าทำไม?”

          เว่ยซูเม่ยสะดุ้งตกใจ  ส่ายหน้าเป็นพัลวัน  คำพูดสักคำยามนี้ก็ไม่มีความกล้าเพียงพอที่จะเอ่ย

          เห็นเปลวเพลิงดุจสีโลหิตเริ่มลามไหม้ขึ้นไปถึงกระโปรงส่วนข้อเท้าของเว่ยจิ่นจี๋  เว่ยซูลี่หลับตาแน่นปี๋  ยอมกัดฟันตะโกนออกมาในที่สุด “พี่สี่  ไฟ… มีไฟไหม้… กำลังไหม้ชายกระโปรงของท่าน!!”

          เว่ยจิ่นจี๋ทวนคำพูดน้องสาวพร้อมก้มมองชายกระโปรงของตน  ก่อนจะเห็นว่าเปลวเพลิงสีชาดกำลังลุกไหม้ไต่ขึ้นมาอย่างช้าๆ “ไฟไหม้กระโปรงของข้า?  ไฟไหม้… ฟะ... กรี๊ด!!” 

          หลังจากนั้น  ปฏิกิริยาของนางคือแผดร้องสุดเสียง  มือไม้พันกันสะเปะสะปะ  กระโดดโหยงเหยงด้วยท่าทางประหนึ่งลูกนกที่พร้อมออกบิน

          “กรี๊ดด!”

          คุณหนูฝาแฝดทั้งสองสะดุ้งตกใจเสียงโหยหวนของเว่ยจิ่นจี๋  อดไม่ได้ที่จะหวีดตามไปด้วย  กระทำราวกับเป็นอาภรณ์ของพวกนางเสียเองที่กำลังติดไฟ

          “หยุดโวยวายแล้วมาช่วยข้าดับไฟก่อนเร็ว!” เว่ยจิ่นจี๋ทั้งหวาดกลัวทั้งกรุ่นโกรธ  มือสองข้างจับจีบกระโปรงสะบัดพลางออกคำสั่งไปพลาง

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++