วีรชนเขตแดนร้าง

ท้องฟ้ายังคงเป็นสีฟ้าสดใส แผ่นดินยังคงรกร้างกว้างใหญ่ ผู้คนใน 'นครทารกประเสริฐ' ยังคงมากมายมหาศาลเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ทว่าวันนี้คนกลุ่มเล็กๆกลุ่มหนึ่งกำลังจับตามองเฒ่าสกปรกที่หมกกายอยู่ข้างทาง พลางเริ่มส่งเสียงซุบซิบสนทนา

"ท่านว่านั่นใช่ 'มัน' หรือไม่?" สตรีงามนางหนึ่งกล่าวถามขึ้นก่อน

"ท่านถามข้าแล้วจะให้ข้าถามผู้ใด? พวกเราล้วนได้รับข่าวสารชิ้นเดียวกันจาก 'ชุมนุมคัมภีร์ใบหน้า' ว่า 'มัน' กำลังคิดลงมือกระทำเรื่องราวบางประการอยู่ แต่สิ่งที่เฒ่าประหลาดนี้คิดกระทำจะเป็นเรื่องใด เกรงว่ากระทั่งตัวมันเองก็อาจจะยังไม่ล่วงรู้ด้วยซ้ำ" ชายหนุ่มที่สวมหน้ากากกล่าวขึ้นบ้าง

"เฮอะ ตัวประหลาดเฒ่านี้นอกจากกระทำการลอกเลียนคำพูดของผู้อื่นแล้ว ยังจะสามารถทำอันใดได้? คราก่อนข้าได้ยินว่ามันหรุบหางหลบหนีออกจากนครทารกประเสริฐก็ด้วยเรื่องนี้เอง" เด็กหนุ่มที่ตัดผมสั้นเกรียนแสดงความเห็นของตนด้วยสีหน้าเหยียดหยาม

ทันใดนั้นเด็กชายหญิงกลุ่มหนึ่งพลันวิ่งกรูเข้ามาห้อมล้อมร่างของชายชรา ทุกคนต่างยื้อแย่งกันฉุดดึงเสื้อผ้าปุปะนั้นโดยปราศจากท่าทีรังเกียจแม้แต่น้อย

"ตาเฒ่าเซียวกลับมาแล้ว! ตาเฒ่าเซียวกลับมาแล้ว!" เด็กหลายคนนั้นไม่สนใจว่ามือของพวกตนจะแปดเปื้อนคราบสกปรกจากร่างของมันหรือไม่ ทุกคนต่างแย้มยิ้มส่งเสียงหัวเราะทักทายอย่างมีความสุข

ดวงตาเกียจคร้านที่หรี่ปรือของเฒ่าสกปรกทอแววสำนึกตื้นตันออกมา มันยื่นมือแห้งสากของตนออกไปจับมือน้อยๆเหล่านั้นเอาไว้แล้วครุ่นคิดขึ้น "เด็กอันประเสริฐ สิ่งที่ค้ำจุนเรา 'อู้อมตะ' ให้บากหน้าชรากลับมาแสดงความทุเรศอีกครั้งก็คือพวกเจ้าทั้งหลายนี้เอง…"

"ตาเฒ่าเซียว ก่อนหน้านี้ท่านอพยพออกจาก ‘นครทารกประเสริฐ’ ไปเล่าเรื่องของพี่ชายที่ฝึกวิชา 'ประกายชาดเก้าชั้นฟ้า' ที่ ‘สำนักประทับอักษร’ ได้เพียงนิดเดียวก็ต้องหยุดเล่าอีก ครั้งนี้ท่านใช่จะกลับมาเล่าเรื่องของพี่ชายผู้นั้นต่ออีกหรือไม่?" เด็กหญิงตัวน้อยกล่าวถามด้วยใบหน้ามีความหวัง รอยลักยิ้มใต้พวงแก้มใสช่วยให้นางแลดูน่ารักน่าเอ็นดูเป็นพิเศษในยามยิ้มแย้ม

"ตาเฒ่าเซียว ข้าได้ยินท่านน้าเล่าให้ฟังว่าที่ท่านหายไปครั้งนั้นก็เนื่องจาก ‘นิกายเรืองโรจน์นิรันดร์’มาเชื้อเชิญท่านไปช่วยเหลือพวกมันเล่าเรื่องอย่างเป็นทางการ แต่เหตุใดผ่านมาเนิ่นนานแล้วเรื่องราวของพี่ชายผู้นั้นก็ยังไม่ถูกถ่ายทอดออกมาอีก?" เด็กชายอีกคนที่เติบโตรู้ความกว่าเอ่ยถามด้วยความสงสัย

เฒ่าสกปรกส่ายหน้าทอดถอนใจให้กับคำถามเหล่านั้น ตอนแรกมันยังทำท่าคล้ายจะกล่าวอันใดแต่สุดท้ายก็ทำเพียงฝืนยิ้มอย่างอับจนปัญญา "เรื่องราวน่าปวดหัวของพวกผู้ใหญ่นั้นมันก็เหม็นคลุ้งพอๆกับตัวของเราผู้เฒ่า พวกทารกเจ้ายังคงอย่าได้ล่วงรู้จะประเสริฐกว่า... พวกเจ้าเพียงรับทราบว่าเพื่อเป็นการตัดปัญหายุ่งยาก ข้าจึงตัดสินใจจะไม่เอ่ยถึงเรื่องราวของเด็กหนุ่มอัจฉริยะที่สำเร็จวิชาประกายชาดเก้าชั้นฟ้าผู้นั้นอีกก็พอ"

"เช่นนั้นแล้ว... หลังจากนี้พวกเรายังจะได้ฟังท่านเล่านิทานให้ฟังอีกหรือไม่?" เด็กน้อยผู้ถือถุงโอยัวะในมือกล่าวถามด้วยสีหน้ากระวนกระวาย

บรรยากาศโดยรอบพลันเงียบลงจนน่าอึดอัด เด็กทั้งหลายที่ห้อมล้อมอยู่ต่างกลั้นใจรอคอยคำตอบจากเฒ่าเซียว บุคคลที่จับกลุ่มวิพากษ์วิจารณ์ในตอนแรกก็เงี่ยหูฟังจนลืมสนทนาสืบต่อ

เมื่อเห็นใบหน้าที่ทอประกายด้วยความคาดหวังเหล่านั้น ดวงตาเศร้าหมองของเฒ่าเซียวพลันแปรเปลี่ยนเป็นมีชีวิตชีวาขึ้นมา มันยืดร่างขึ้น ใช้มือตบอกอันแห้งเหี่ยวของตนแล้วประกาศเสียงดังลั่น "นั่นย่อมแน่นอน พวกเจ้าคิดว่าข้ายอมละทิ้งผ้าห่มอุ่นในรังนอนออกมานั่งรับประทานลมหนาวอยู่ที่นี่ด้วยเหตุใด หากมิใช่ตระเตรียมเล่านิทานให้เหล่าทารกเจ้าฟังอีกครั้ง!"

มันแหกปากหัวร่ออย่างคลุ้มคลั่งตามสันดานเดิมที่ยากกลับกลายก่อนกล่าวสืบต่อ "เพื่อเป็นการชดเชยที่ทำให้พวกเจ้าทั้งหลายอารมณ์ค้างคา และตัวข้าเองก็เคยกล่าวไว้เมื่อนานมาแล้วว่าหากมีโอกาส จะเล่าวีรกรรมของบิดาผู้เย็นชาหากระอุอุ่นของมันให้ทุกคนได้รับฟัง ดังนั้นครั้งนี้ข้าจะเล่าเรื่องราวของบุรุษเหล็กผู้นั้นให้ฟังแทน ทั้งรับรองว่าหากยังเล่าไม่จบสิ้น ต่อให้พวกเจ้าหลบหนีไปไม่เหลือผู้ใดรับฟังต่อ ข้าก็จะยังไม่หยุดเล่า!"

ท่ามกลางเสียงโห่ร้องด้วยความยินดีของเหล่าเด็กน้อย เฒ่าเซียวแอบกล่าวต่อในใจ “แต่ข้าไม่ได้บอกนะ ว่าจะไม่แอบไปภาวนาเต๋าแห่งการอู้ระหว่างทาง ฮี่ฮี่ฮี่”