strawberries and cigarettes

Love will happen when it wants

I know it hurts sometime, but don’t let it go.

ช่ายสวี่คุน = สวี่คุน

หวังจื่ออี้ = เข้ม

          อาม่าเคยสอนแต่สำนวนบ้านนอกเข้ากรุง แต่นี่เจ๊กเข้ากรุง! ช่ายสวี่คุนคนจีนแท้ๆที่ย้ายมาอยู่เมืองไทยเมื่อ 5 ปีก่อนงงเป็นไก่ตาแตก เมื่อตนเองดั้งด้นมาไกลจากพัทยาเพื่อมาที่กรุงเทพเพื่อหางานทำ ใช่แล้วล่ะ ตอนนี้สวี่คุนไม่มีงานทำ แต่ใช่ว่าเขาจะตกงาน เขาพึ่งลาออกจากการเป็นครูโรงเรียนใกล้ทะเล มาหางานทำใหม่ในเมืองกรุง เป็นครูสอนภาษาจีนที่นั่นก็ไม่ได้แย่ เด็กๆก็ตั้งใจเรียนดี ผู้ปกครองเด็กๆก็ชอบหาของติดไม้ติดมือมาฝากเสมอ แต่ที่ต้องออกกระทันหันแบบนี้ก็เพราะทนอยู่กับคุณครูบางท่านไม่ไหวนี่สิ ชอบมองเขาด้วยสายตาโลมเลีย แถมยังจ้องจะฉวยโอกาสกับเขาเสมอ ถึงเขายังไม่ได้เปิดตัวจริงจัง แต่การที่เขาเป็นมนุษย์คนนึง เขาไม่ควรจะพบเจอกับอะไรแบบนี้ สวี่คุนเลยถอยตัวเองออกมา สวี่คุนไม่ใช่ผู้ชายอ้อนแอ้นเหมือนกับพระนายในนิยายหลายๆเรื่อง เขามีรูปร่างที่ค่อนข้างสูงโปร่ง แต่ติดไปทางผอมหน่อย แต่มองรวมๆก็ยังมีน้ำมีนวลอยู่ทำให้เป็นที่ดึงดูดสายตาของทั้งผู้หญิงและผู้ชาย

          ตอนนี้เขายืนอยู่หน้าคอนโดที่เช่าต่อจากเจ้าของเดิม ผ่านการพูดคุยในเฟซบุ๊ค คอนโดนี้ไม่ใช่คอนโดใหญ่ แต่มีระบบความปลอดภัยที่ดี เขาชอบตรงนี้แหละ คนเราสมัยนี้ไว้ใจกันได้ที่ไหน หลังจากที่จ่ายเงินให้แท็กซี่เสร็จ ยืนอ่านป้ายอยู่นานสองนาน เพราะสำหรับภาษาไทยเขาทำได้แค่การสื่อสารผ่านการพูดเท่านั้น

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” เสียงจากด้านข้างดึงความสนใจของเขาเป็นอย่างมาก เมื่อหันกลับไปหาต้นเสียง ก็เจอกับผู้ชายที่ค่อนข้างจะสูงกว่าเขาและแน่นอนว่ากำยำกว่า ถ้าเดาไม่ผิด ก็คงไม่พ้นยามสินะ

 “เอ่อ..คือ นี่ใช่ลูซิเฟอร์คอนโดรึเปล่าครับ พอดีผมอ่านป้ายไม่ออก” สวี่คุนตอบกลับด้วยสำเนียงแปล่งๆ

 “ใช่ครับ มาหาใครครับ”

 “ไม่ได้มาหาใครครับ ผมมาเช่าต่อจากคุณนก” สวี่คุนพูดพลางโชว์บทสนทนาระหว่างเขากับเจ้าของเก่าให้ดู

 “อ๋อ เมื่อเช้าคุณนกพึ่งแจ้งผมไว้ คุณเป็นชาวต่างชาติใช่ไหมครับ พอดีทางคอนโดต้องการถ่ายเอกสารพาสปอร์ตเก็บไว้ เผื่อมีเกิดอะไรฉุกเฉินขึ้นมา” ยามคนเดิมว่า

“เข้าใจครับ สักครู่นะครับ ผมคิดว่ามันคงจะอยู่... อยู่ไหนนะ”  เป็นฝ่ายสวี่คุนเองที่ลุกรี้ลุกรน เพราะตอนนี้ในกระเป๋าเป้ช่องหน้าของเขา เมื่อควานหากลับไม่พบของสำคัญ

          เข้ม เป็นยามที่นี่มาจะครึ่งปี ยังไม่เคยเห็นผู้ชายที่น่าสนใจขนาดนี้มาก่อน ถ้าถามถึงสเปกเขา ก็คงจะตอบได้ว่า คนนี้แหละใช่เลย เสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุม 2 เม็ดตามสภาพอากาศกับกางเกงสแล็คสีดำบวกกับรองเท้าผ้าใบยี่ห้อที่เขาไม่รู้จัก แต่คิดว่าคงจะแพงอยู่พอตัว

 “หาเจอไหมครับ ถ้าหาไม่เจอ ไว้วัน..”

 “เจอแล้ว! เจอแล้วครับ มาอยู่ตรงนี้ได้ไงเนี่ย” สวี่คุนบ่นกับตัวเองเบาๆแล้วยื่นพาสปอร์ตให้ยามหน้าคอนโดใหม่ของเขาไปถ่ายเอกสาร ระหว่างรอก็มองนั่นมองนี่ไปเรื่อย สายตาของเขาก็ไปสะดุดกับกรอบรูปบนโต๊ะทำงานในป้อมยาม รูปภาพถ่ายของเด็กผู้ชายในชุดมอปลายกับคนที่สวี่คุนคิดว่าคงจะเป็นพ่อหรือแม่ และให้เดาเด็กผู้ชายในรูปก็คือยามคนเมื่อกี้นั่นแหละ ไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลยนี่นา ดูแลตัวเองยังไงนะ ถึงหน้าเด็กขนาดนี้

 “เรียบร้อยแล้วครับคุณสวี่คุน” จื่ออี้พูดชื่ออีกฝ่ายเบาๆ เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองอ่านชื่อถูกหรือไม่

 “ถ้าออกเสียงยาก เรียกผมว่าคุนก็ได้ แล้วนาย?”

 “ครับ?”

 “ชื่อน่ะ คุณชื่ออะไรล่ะ”

 "เข้มครับ ผมชื่อเข้ม”

#ป้อมยามจื่อคุน

ไม่มีอะไรจะพูดคุยในตอนเปิดเรื่อง แต่เอาอิมเมจพี่เข้มไป !

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”