คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : อ้วน [100%]
“แบท้อแล้ว็อ้วนึ้นมาเลยเนอะ” านยอลพูแล้วส่ยิ้มให้ภรรยา อุมสมบูร์ริๆเมียใรเนี่ย
“านยอลอ่ะ พูอะไร็ไม่รู้แบท้อ้อินเยอะบำรุัวเล็เป็นเรื่อปิ เาไม่เรียว่าอ้วนหรอแบบนี้อ่ะ พูใหม่เลย”
“อ้วน็ืออ้วนสิ แบินนมมาว่า้าวอีน่ะ แถม่วนี้ินเยอะว่าเสเปอร์อีัวเลยลมๆแบบนี้ไรับ เียวพอลอลูออมาานว่าแบ็ะยิ่อ้วนเลยน่ะ เพราะเลี้ยลูทำานอีแถมอาะินิสัยินนมึๆินเยอะๆอี”
“พอแล้ว!! หยุพู ะลับบ้านแล้วานยอลนบ้า”
“เียวสิ ะลับบ้านไ้ไท้ออยู่เินทานเียวอันราย” านยอลใ้แนแร่โอบอฝ่ามือให่ลูบบนท้อนูนๆอแบฮยอน
“ไม่อยาอยู่้วยแล้ว มาว่าอ้วนไ้ไถ้าแบอ้วน านยอลนั้นแหละเป็นนทำให้อ้วน ปล่อยเลยไม่อยาุย้วยะลับบ้าน!!” แบฮยอนแะมือานยอลออ่อนะเินไปหยิบระเป๋าแล้วเินออาห้อไป นเราทำับ้าวอร่อยๆมาให้ินพูทำร้ายน้ำใเินไปแล้วานยอลนบ้า
วามเียบภายในห้อทำให้านยอลไ้ยินเสียนาฬิาที่ำลัเินอยู่ ร่าสูลุึ้นนั่แล้วถอนหายใะ 4ทุ่มแล้วทั้ที่วันนี้ไม่มีานิว่าะไ้ลับมานอนอุแม่ัวนุ่มับเสเปอร์แ่ลับไ้มานอนที่โฟาในห้อนั่เล่นแทน
“แบฮยอนอ่า โรธอะไรานเนี่ย” านยอลหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเปิแทไลน์ที่เาพยายามรัว้อวามไปหาแบฮยอนมันึ้นอ่านแ่ลับไร้วี่แววารอบลับ “อ่านแล้ว โยนโทรศัพท์ทิ้เหรอไแบอ่า ทำไมไม่อบเนี่ย” านยอลิ๊ปา่อนะไ้ยินเสียว่ามีนำลัเปิู้เย็น ไม่รอ้าเารีบลุึ้นไปูทันที ่อนะระุยิ้ม
“อือ านยอลปล่อยแบเลยน่ะ อึอั”
“แบอ่า พูอะไรใร้ายั ให้านไปนอน้วยไ้ยัรับ หื้อ?”
“ใรบอว่าะให้นอน้วย ะไปนอนที่ไหน็ไปแบอ้วนแล้วานนอน้วยไม่ไ้หรอ อือ หยุมออแบไ้แล้ว”
“านอยานอน้วยอ่ะ านิถึแบน่ะไม่ไ้นอนอเหมือนาอะไรไปเลย ไม่มีวามสุเลยแบะใร้ายไม่ยอมให้นอน้วยเลยเหรอ หื้อ? โรธอะไรานบอไ้ไหมานทำอะไรผิเหรอ”
“นี้านยัไม่รู้ัวอีเหรอ ให้ายสินอนนเียวแหละีแล้ว ปล่อย้วยแบะึ้นไปนอนแล้ว”
“เียวสิแบ ุยให้รู้เรื่อ่อน านทำอะไรให้แบไม่พอใเหรอรับ?”
“แบอ้วนแล้ว ะมาใส่ใทำไมอ่ะไม่้อมาสนใหรอ”
“ใรบอว่าแบอ้วน นท้อ็หุ่นแบบนี้ันแหละแบไม่อ้วนหรอ”
“ไม่้อมาพูเลนนที่บอว่าแบอ้วนือานนั้นแหละ านพูอนลาวันแถมพูย้ำๆอี ลอนนี้าน็ไม่้อมีน่อไปเลย แบไม่หี้แล้ว ฮึ ฮือ”
านยอลลืนน้ำลายลอเวลาแบฮยอนร้อให้มันทำให้เาปวใริๆ “แบอ่า อย่าร้อเลยน่ะ พี่อโทษมันไม่ี่อลูน่ะ”
“ฮึ เียวพอแบอ้วน ฮือ าน็หมรัแบแล้ว”
“ไม่ริ านไม่เยแม้แ่ิานรัแบมาน่ะ แบโรธที่านพูว่าแบอ้วนเหรอ หื้อ?”
แบฮยอนส่ายหัว “อนแร็น้อยใ พอิไปิมาแบ็ลัวานทิ้เพราะแบอ้วนอีหน่อยท่าน็หนีไปับนอื่นทิ้แบับลูไว้ แบอ้วนาน็เลิรัแบ ฮืออ”
อ้อมแนเล็ที่ระับอานยอลแน่น านยอลยมือึ้นลูบหัวเาทำผิไปแล้วริๆ ทั้ที่เป็นหมอแ่ลับลืมไปเสียไ้ว่านท้ออารมืแปรปรวนแถมอบิมาี้น้อยใ อาะมี้อีรที่มีอารม์ทาเพศ่าย?
“านสัาับแบหน่อยสิ ว่าะไปทิ้แบับลูไป”
านยอลไ้ยินสิ่ที่ภรรยาัวเล็พู่อนะันัวแบฮยอนออมือหนายึ้นมาเ็น้ำาให้ “านให้ำสัาไปแล้ว านไม่เยแม้แ่ะิไปมีนอื่น านรัแบมาที่สุานพุอะไรทำร้ายิใทำให้แบฮยอนนนี้ิมาานอโทษน่ะนี ยโทษให้านน่ะรับน่ะ”
แบฮยอนพยัหน้า
“หยุร้อเถอะน่ะเียวลูเิมาะี้แน่ะรับ เราึ้นไปนอนันีว่าเนอะมาเียวานอุ้ม”
“านอุ้มไหวเหรอ”
“สำหรับแบฮยอนไม่มีำว่าไม่ไหวหรอ” พูบแนแร่็้อนร่าุแม่ึ้นมาไว้ในอ้อมแนแล้วพาเินึ้นไปนอน านยอลน่ะานยอล่อไปนี้ะพูอะไร้อิ่อนพู
7.00 AM
วันนี้ือเ้าวันเสาร์านยอลออไปทำานแ่เ้ามืแล้ว เหลือแ่แบฮยอนับเสเปอร์พร้อม้วยัวเล็ในท้อ เพราะแบฮยอนเริ่มท้อโมาึ้นึไม่่อยไ้เปิร้านบ่อยๆ
“มะม๊าแบ เสเปอร์หิวนมัฮับ”
“ั้นหนู้อล้ามือ่อนน่ะลู เียวมะม๊าเอาุี้ให้น่ะ”
“ล้าเสร็แล้วฮับ มะม๊าเสเปอร์อยาไปให้ปะป๊าัฮับ มะม๊าพาไปหน่อยสิ”
“5555 นี้ปะป๊าบอหรืออยาไปหาริๆเนี่ย”
“เปล่าน่า เสเปอร์อยาไปหาริปะป๊าบอ บอว่าถ้าวันนี้ไปหาะื้อุ๊าุมะให้สอัววเลย”
“โอเรับ ั้นเียวมะม๊าพาไปหาเนอะ นมไ้แล้วรับ”
สอมือเล็หยิบุี้ึ้นมา่อนะัเี้ยวินอย่าอร่อย “มะม๊าทำนมอร่อยสุในโลเลย เสเปอร์๊อบอบ”
“อบ็อย่าทานเยอะน่ะลู”
“เียวอ้วนเหมือนมะม๊าใ่เปล่าฮับ”
“หื้อ? หนูว่าไน่ะ?”
“็ ็ถ้าทานนมเยอะๆ ปะป๊าบอะอ้วนเหมือนมะม๊าัวหนัอุ้มไม่ไหว”
“ปะป๊าบอหนูแบบนั้นเหรอลู”
“ใ่ฮับ”
แบฮยอนเบ้ปาให้ายเถอะานยอล แบฮยอนโรธานยอลแล้ว!
ความคิดเห็น