คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 9 : ห้องสวีท 2 ห้อง กับคน 3 คน 100%
ตอนที่ 9
ห้องสวีท 2 ห้อง กับคน 3 คน
" ยินดีต้อนรับ..สู่อาณาจักรอัยชิ"
ดวงตาสีทองเงยขึ้นสบชั่วครู่ ก่อนจะหลบตาไปทางอื่น การกระทำนั้นทำให้นาราคุอดยิ้มไม่ได้ มือหนาเชยคางขึ้นให้สบตา รอยยิ้มตรงมุมปากนั้นราวกับถูกใจใบหน้าหวานที่ขึ้นสีน้อยๆของเขา
" จะไปกันได้รึยัง..." เสียงตัดบทเรียบๆดังจากร่างสูงโปร่งผมเทา นัยน์คาที่มักจะดู่ราเริงคู่นั้นดูเฉยชาประหลาดโดยที่ตัวเขาเองก็ไม่ทราบได้ว่าเป็นเพราะอะไร
" นั่นสินะ ถ้ามัวแต่ละล้าละลังอยู่เดี๋ยวเย็นพอดี" นาราคุพูดเปรยขึ้น และเดินนำพวกเขาเข้าไปภายใน
ยิ่งเข้าไปเสียงที่ดังอยู่แล้วกลับยิ่งดังขึ้นไปอีก แต่..มันกลับดูมีชีวิตชีวาอย่างน่าแปลก ผู้คนต่างทำกิจวัตรประจำวันตามปกติโดยไม่มีใครสนใจ อาจเป็นเพราะในเมืองนี้มีทั้งปีศาจและมนุษย์รวมกันก็ได้
' แปลกจัง?..ที่นี่เหมือนกับว่า..ไม่ใส่ใจเรื่องที่ใครมีสายเลือดใหนอย่างงั้นแหละ '
เซ็ตโชมารุคิดขึ้นมา ตั้งแต่เกิดมาจนถึงบัดนี้เขายังไม่เคยเห็นอสูรและมนุษย์อยู่รวมกันแบบนี้มาก่อน
..แทบไม่เคยเห็น..กับความรื่นเริงแสนอบอุ่นแบบนี้...
" ชอบรึเปล่า?" น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามเบาๆ เซ็ตโชมารุหันมองชิคังที่มายืนข้างๆเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ก่อนจะเอ่ยตอบ
" ไม่รู้เหมือนกัน.." ร่างบางจ้องมองสองข้างทาง บางผู้คนยิ้มและหัวเราะ...บางคนก็ทำหน้าเศร้า แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น...
...มันก็ไม่เลวแฮะ...
ดูร่างสูงจะดูสีหน้าของเขาออกจึงอมยิ้มน้อยๆ
นาราคุพาพวกเขามาถึงหน้าโรงแรมแห่งหนึ่ง (ง่า..ไม่รู้ว่ายุคนั้นจะมีโรงแรมรึเปล่านะคะ) ป้ายชื่อร้านเขีนยเป็นอักษรภาษษอังกฤษสีทองว่า " Sweet Paradise"
" มาที่โรงแรมทำไม? จะค้างงั้นเหรอ?" ร่างบางเอ่ยถามเสียงใส แต่นาราคุกลับยิ้มเป็นคำตอบชวนหนาว
เขาถูกลากเข้าไปข้างในและตรงเข้าไปหาโต๊ะแคชเชียร์ที่กำลังมีชายฉกรรย์ไว้หนวดยืนยิ้มอย่างเป็นมิตรรับตามมารยาท และเอ่ยถามพวกเขา
" จะจองห้องกี่ห้องดีครับ?
" ขอห้องธรรมดา 3 ห้อง" นาราคุเอ่ยตอบ แต่นั่นก็ทำให้ร่างบางถ฿งกับสะดุ้งโหยง
'..มี 4 คน ทำไมถึงจองแค่ 3 ห้องล่ะ!! '
เหมือนจะอ่านสีหน้าของเขาออก ร่างสูงโปร่งจึงยิ้มน้อยๆและพูดแก้ขึ้น
" ทำไมทำหน้าอย่างงั้นล่ะ..ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก โฮโทเขาไม่ได้พักกับเราด้วย" คำพูดจากนาราคุทำให้เขาสบายใจไปเปราะหนึ่ง ..แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ..
" แล้วโฮโทจะไปใหน?" ร่างบางเอ่ยถาม แต่ผู้ตอบกลับเป็นบุคคลที่กำงเป็นหัวข้อการสนธนา
" ข้าไม่จำเป็นต้องกินและนอน...ที่ข้ามาที่นี่ก็เพราะมีงานที่ต้องทำเท่านั้น"
เสียงแหบตอบพอให้เขาเข้าใจ แต่ก่อนที่เขาจะขยับริมฝีปากถามว่ามันเป็นงานอะไร ร่างเตี้ยในชุดรุ่มร่ามสีน้ำตาลก็เดินลิ่วๆออกจากโรงแรมไปไกลโยชน์ เซ็คตโชมารุจึงตัดสินใจหันมาสนใจเรื่องห้อง
แต่ไม่รู้ไปทำกรรมอะไรไว้ หรือสวรรค์ลงโทษหรือกะไร เรื่องกลับกลายเป็นว่า
" ขอโทษนะครับคุณลูกค้า คือว่าห้องธรรมดาของเราเต็มหมดแล้วครับ " ชายฉกรรย์เอ่ยด้วยความสำนึกผิดก่อนจะยื่นกุญแจห้อง 2 ห้องให้นาราคุ
" ตอนนี้เราเหลือแค่ห้องสวีท 2 ห้องเท่านั้นแหละครับ"
" !!! " เซ็ตโชมารุเกือบอุทานออกมา
' งั้นก็แปลว่าเราจะต้องนอนร่วมห้องกัยคนใดคนหนึ่งน่ะสิ! ไม่เอานะ!'
" ข้าจะกลับ " ร่างบางเอ่ยเน้นเสียงชัดเจน แต่นั่นก็ทำให้คิ้วเข้มเลิกขึ้น
" ไหงงั้นล่ะ?" ร่างสูงเอ่ยถามทีเล่นทีจริง
" ข้าจะกลับ!!" เซ็ตโชมารุพูดชัดถ้อยชัดครับด้วยความอารมณ์เสีย ชายไว้หนวดจึงเริ่มมองพวกเขาด้วยสายตาแปลกๆ
" เอ่อ..มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ? " คนๆนั้นถามด้วยความประหม่าแต่นาราคุกลับส่งยิ้มหวานให้
" ไม่มีอะไรหรอกครับ..ก็แค่...." โดยไม่ทันตั้งตัว ร่างบางถูกโอบเข้าชิดแล้วกอดแน่น
" ตอนนี้คนรักของข้าเขากำลังงอน่ะ..ก็เลยไม่อยากนอนร่วมเตียงกับข้า แหม..ที่รัก ไม่เห็นจะต้องงอนนานแบบนี้เลยนี่นา" นาราคุพูดอ้อล้ออ้อเซาะกับเข้าหน้าตาย ใบหน้าสวยเหวออยู่ชั่วครู่ ก่อนที่หน้าจะขึ้นสีเมื่อเข้าใจถึงความหมาย
" ใครเป็นคนรั..!!" ร่างบางพูดเสียงค้าน แต่มือใหญ่กลับปิดปากของเขาแน่นจนเหลือเพียงเสียงอู้อี้
" อ๊อ..ที่แท้พวกคุณสองคนก็เป็นคนรักกัน..ไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะครับ เดี๋ยวผมจะลดราคาห้องให้เป็นพิเศษเลย.." การกระทำนี้รู้สึกจะเป็นทุนอยู่ไม่น้อย ทำให้นาราคุยิ้มหวานหยดส่งใหเขาที่กำลัวลังส่งสายตาเคืองๆไปให้ ร่างบางดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดแข็งแรง
นาราคุฉุดร่างบางหายไปโดยไม่ลืมโยนกุญแจ้องอีกห้องหนึ่งให้ชิคังที่ยื่นมือรับแบบเงียบๆ
" พวกนั้นเป็นเพื่อนคุณอย่างงั้นเหรอครับ?" ชายเจ้าของหน้าที่แคชเชียร์เอ่ยถามชิคัง
" คงงั้นแหละครับ " ร่างสูงเอ่ยเสียงราบเรียบ ดวงตาสีเทามองตามร่างสองร่างที่หายขึ้นไปบนชั้นสอง...สีหน้านั้น..ดูเรียบเฉยจนดูเย็นชา...
.................
เมื่อนาราคุนำ( ลาก) เซ็ตโชมารุมาถึงหน้าห้อง แต่เพราะร่างบางกลับดิ้นไม่หยุดจนต้องล็อคไว้แน่นจนไม่สามารถไขกุญแจได้ นั่นทำให้ร่างสูงขมวดคิ้ว
" นี่..ถ้ายังไม่หยุดดิ้นล่ะก็..ข้าจะจูบเจ้าตรงนี้แหละ.." ร่างสูงกระซิบข้างหู แต่นั่นก็ทำให้ร่างบางหยุดดิ้นได้ชะงัก นาราคุมองอย่างพอใจก่อนจะก้าวเข้าไปในห้อง
ห้อถูกจัดคล้ายห้องสูทหรูหรา เตียงนอนมีเสาร์ขนาดใหญ่ถูกตั้งอยู่กลางห้อง โทนสีห้องเป็นสีครีมสว่างดูแล้วสบายตา หน้าต่างสองบานคลุมด้วยผ้าม่านสีขาวปักลูกไม้ ผื้นพรขนสัตว์สีขาวราวกับจะเพิ่มความดูดีให้ห้องนั้นยิ่งขึ้น
ร่างบางผลักตัวเองออกจากครึ่งอสูรหนุ่ม ใบหน้าหวานดูขุ่นเคือง แต่ถ้าสังเกตดีๆ แก้มใสทั้งสองข้างนั้นกลับขึ้นสีเรื่อ
" ทำไมเจ้าพูดแบบนั้น! " เซ็ตโชมารุถามเสียงดัง แต่นาราคุกลับเพียงขยับยิ้มหวานและเดินเข้ามาใกล้
" หือ?..ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ?" สีหน้าแกล้งทำเป็นสงสัยในขณะที่เดินเข้าใกล้เรื่อยๆ
" ก็ที่เจ้าบอกว่า..ค..คือ " เสียงหวานๆน้นเริ่มตะกุกตะกัก ร่างบางถอยหลังลงเรื่อยๆ ก่อนขาจะชนกับขอบเตียงเบื้องหลัง ในเวลาเดียวกันที่นาราคุเชยคางเขาขึ้นสบตา
" อะไรล่ะ?" ดวงตาสีเลือดจ้องลึกลงไปในดวงตาสีอำพันสวยที่เริ่มหลบตา
" เอ่อ..ที่เจ้าบอกว่า.ค..คน "
"..คนรัก.." ดวงตาสีทองเงยขึ้นสบกับร่างสูงที่เป็นพูดแทน ร่างสูงยิ้มนุ่มนวลและดันเซ็ตโชมารุให้นาบลงกับเตียงโดยมีตัวเองขึ้นคร่อม
" จะทำอะไรน่ะ!!" ร่างบางดิ้นขลุกขลัก แต่นาราคุกลับยื่นหน้าเข้าใกล้และถามล้อ
" อายงั้นเหรอ?"
" เปล่านะ!..ข้า..ข้าไม่ได้อาย" ดวงหน้าหวานเอ่ยอ้อมแอ้ม แต่คำพูดมันช่างผิดกับสีแดงเรื่อตรงข้างแก้มที่เริ่มแดงจัดมากขึ้น
" คิก..ข้าไม่ทำอะไรหรอกน่า " ร่างสูพูดและลุกออกจากตัวร่างบาง เขาเห็นใบหน้าวานถอนหายใจเฮือกหนึ่งด้วยความโล่งอก ทำให้เขายิ้มอย่างขบขัน เซ็ตโชมารุดันตัวขึ้น แต่ก่อนที่จะทำอะไร ริมฝีปากบางจากร่างสูงโปร่งข้างกายก็ทาบเบาๆตรงแก้มใส
" !? " ดวงตาสีทองเบิกกว้าง และหันขวับมองครึ่งอสูรหนุ่มที่ยิ้มกริ่ม
" ยังไงข้าก็ไม่จูบละกัน" นั่นคือคำพูดต่อมา ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงก่ำซ่านจนดูน่ารักสำหรับเขา แต่ดูเหมือนจะเชยชมในใจได้ไม่นานเมื่อเขาต้องรีบหลบออกจาตรงนั้นเมื่อหมอนถูกพุ่งตรงเข้าหมายจะปทุษร้ายเขา
" ไอ้คนลามก!!" เสียงหวานๆด่าใส่เขา แต่มันช่างดูน่ารักน่ากอดเมื่อเอ่ยจากดวงหน้าแดงเรื่อนั่น
หมอนถูกปาโดยเป้าหมายคือ หัวดำที่วิ่งแน่บไปทั่วห้องและโปรยยิ้มหวานยั่วโมโห...โดยการกระทำตั้งแต่ต้นจนจบถูกมองจากบุคคลเบื้องนอกที่ยืนมองอยู่เงียบๆ
...ประตูห้องแง้มออกนิดนึง แต่นั่นก็พอที่สายตาคู่หนึ่งจะมองมาข้างใน ดวงตาสีเทาขุ่นมองคนสองคนข้างใน ดวงตาคู่นั้นกลับไม่ปรากฎแววตาใดๆนอกจากความเรียบเฉย รอยยิ้มที่มักมีเสมอกลับเรือนหายไป สายตา..จับจ้องไปที่ใบหน้าหวานเจ้าของเรือนผมสีเงินสลวยที่กำลังหน้าแดง ก่อนจะเบือนหน้าหนี โดยที่ประตูถูกปิดลงอย่างเงียบๆ....
'..เรา..กำลังอิจฉางั้นเหรอ?..'
....................................................
มาต่อแย้ววววววว!!!
หุๆๆๆ
ง่า..แต่ว่าท่านผูอ่านบางคนถ้าสังเกคว่ามันเหมือนอัพขาดๆตอนๆล่ะก็
คือว่าเราเอาเวิร์ดลงนี่ไม่ได้อ่ะ จึงต้องพิมพ์ใส่นี่เลย
แถมถ้าไม่บันทึกเป็นบางช่วงมันจะลบหายไปเลยอ่ะ
ถ้าไม่สะดวกขอโทษนะคะ
ความคิดเห็น