คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนพิเศษ 2( จบจริงๆ) :Harth Piece (inu x sess) 100%
( ด้วยความเจ็บใจแต่งใหม่ให้หมดเลย! (-_-*) )
ตอนพิเศษ (ภาคจบ)
.............................................
.....................
............
ถ้าจะพูดว่ายามนี้เป็นเวลาเย็นที่งดงามที่สุดเลยก็ว่าได้..
อาจเป็นเพราะมีนางฟ้าสีขาวองค์หนึ่งอยู่ล่ะมั้ง
...เรือนร่างบางนั่งทอดกายรับแสงตะวันสีส้มของเวลาที่คล้อยต่ำลง...สถานที่ที่กำลังอยู่ในเวลานี้ ถ้าพูดให้ถูกคือหลังคาของยอดปราสาทสูงใหญ่ที่ไม่ค่อยมีใครขึ้นเท่าไหร่นัก
ดวงตาสีทองอำพันคู่งามมักจะเฉยชาเสมอดั่งเช่นทุกครั้งที่พบกัน..เส้นผมดุจแพรไหมเงินล้อมรอบใบหน้าคมติดสวยเหมือนอิสตรี ผิวกายนวลเหมาะเจาะกับริมฝีปากได้รูปสีชมพู...
มันคือความสวยงามที่เขามักจะมองด้วยความหลงใหลเสมอ กว่าจะได้สติ มือหนาเลื่อนหลุดไปตามแผ่นกระเบื้องที่กำลังปีนขึ้นมาจนเกือบตก!
' เกือบไปๆ ' ดวงหน้าคมถอนหายใจยาว ก่อนจะตะเกียกตะกายขึ้นไปใหม่
" ท่านพี่!! " เขาตะโกนเรียกผู้เป็นพี่ดังลั่น แต่ดวงหน้าสวยเพียงเหลือบมองด้วยหางตาก่อนจะกลับไปทางเดิม เรียกใบหน้าคมให้มุ่ยลงในทันที
หมับ..
เพื่อเรียกความสนใจจึงตัดสินใจสวมวิญญาณลิงกระโดดกอดผู้เป็นพี่จากด้านหลังจนเกือบคะมำตกหลังคา ดวงตาสีสวยของเซ็ตโชมารุหันมาจ้องเขม็งใส่
" ทำอะไรเป็นเด็ก.." น้ำเสียงดุๆนั้นกลับทำให้ร่างสูงแต่ก็เตี้ยกว่าหน้าหงอ
" ท่านพี่อ่ะ TT อย่าดุดิ่" เซ็ตโชมารุมองใบหน้ามุ่ยของผู้เป็นน้องเรียบๆ พลางบ่นในใจเบาๆ
'..ติดพี่ตั้งแต่เล็กยันโตเลยให้ตายสิ..' ใบหน้าคมของผู้เป็นน้องชายตอนนี้เติบโตจากทารกเป็นเด็กหนุ่มวัย 17 ปี โครงหน้าที่ลอกบิดาราวกับพิมพ์ ซึ่งนั่นไม่นับรวมนิสัยของบิดาที่ติดลูกและหวงเป็นแม่จงอางหวงไข่
" ขึ้นมาบนนี้ทำไม?" เซ็ตโชมารุเอ่ยถาม
" ท่านพี่นั่นแหละขึ้นมาทำอะไรบนนี้..รู้มั้ยมันอันตราย" ผู้เป็นน้องเริ่มบ่นในทันที เขารู้สึกไม่ค่อยพอใจไอ้นิสัยจะทำอะไรก็ทำของพี่ตัวเองซะจริงๆ เพราะชอบทำให้เขาเป็นห่วงอยู่เรื่อย
" ถ้าอันตรายนักก็ลงไปซะสิ" น้ำเสียงห้วนๆทำให้ไหล่ห่อเหี่ยวลงทันใด
" ท่านพี่ใจร้าย! ข้าอุตส่าเป็นห่วงไม่เห็นต้องไล่เลยนี่!" น้ำเสียงตัดพ้อบอกถึงอารมณ์หงุดหงิด ร่างสูงปล่อยผู้เป็นพี่ชายออกและนั่งหันหลังให้ผู้เป็นพี่ ใบหน้าบอกถึงความไม่พอใจอย่างแรง ซึ่งนั่นเป็นสัญญาณ...
..งอน..ที่ไม่ง้อเป็นเรื่อง..
เซ็ตโชมารุทำหน้าเบื่อๆและเหลือบตามองผู้เป็นน้องชายที่ตีหน้าเคือง เขาค่อยๆเขยิบเข้าใกล้
" อินุ..พี่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นนะ..นี่" ร่างบางพยายามสะกิดเรียกแต่เด็กหนุ่มกลับหันหน้าหนีเหมือนยังโกรธไม่หาย ร่างบางจึงต้องงัดไม้ตาย
" อินุยาฉะ..โกรธพี่เหรอ" น้ำเสียงหวานแต่แผ่วเบา ศีรษะอิงตรงหัวไหล่กว้างของน้องชาย มือเรียวเล็กกอดแขนด้านซ้ายแน่น ดวงตาสีน้ำผึ้งหวานนั้นดูสั่นไหวในขณะช้อนมองผู้เป็นน้องด้วยสายตาออดอ้อนผิดวิสัย
แต่นั่นก็ทำให้อินุยาฉะใจอ่อนยวบ มือกร้านโอบเอวบางแนบชิดตัว หัวสีเงินซบลงบนอกกว้างของเขาในขณะเซ็ตโชมารุกอดตอบ
" ท่านพี่เล่นไม้นี้..ใครจะไปโกรธได้ล่ะ " อินุยาฉะผ่อนลมหายใจ แต่ก็อมยิ้มน้อยๆไม่ได้
" ท่านพี่..ท่านรักข้ารึเปล่า? " อยู่ๆร่างสูงสูงก็ถามกะทันหัน ทำให้ผู้เป็นพีเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน
" ก็ต้องรักสิ..ก็เจ้าเป็นน้องชายคนเดียวของพี่นี่ " เซ็ตโชมารุตอบพลางยิ้มหวานโดยไม่สังเกตเห็นในดวงตาของผู้เป็นน้องที่เป็นประกายปวดร้าว
'..ใช่สิ เรามันก็แค่ถูกรักแบบน้องชายเท่านั้น..ก็เพียง เท่านั้นเอง' เขากระชับกอดแน่นขึ้น กลิ่นหอมอ่อนๆที่เขาชอบ..ชอบมากๆ
" ท่านพี่ตัวหอมจัง " พูดและซุกจมูกลงบนเรือนผมสีเงินสว่าง
" พี่ก็เป็นปกตินี่..เจ้าต่างหากที่ชอบพูดแปลก " ร่างบางพูดขึ้นโดยที่ใบหน้าสวยยังคงซบอกเขาอยู่
" ก็ผมรักพี่นี่นา" อินุยาฉะพูดเสียงเบา ดวงหน้าคมออกอ่อนโยนในขณะพูดแต่ร่างบางตรงหน้าก็ยังไม่เข้าใจ
" บอกรักบ่อยจังนะพักนี้..ถ้ามีแฟนและพูดกับเขาแบบนี้ เขาคงดีใจตายเลยล่ะ " คำพูดของพี่ชายทำให้เขารู้สึกอยากจับเซ็ตโชมารุเขย่าและตะโกนนับพันครั้งว่าคนที่เขารักน่ะ..คนที่เขารัก..
" พี่นี่ทึ่มชะมัด" คำพูดเบาๆแต่ก็ยังคงดังเข้าหูร่างบาง ใบหน้าสวยเริ่มมองด้วยความไม่พอใจ
" กล้าว่าพี่เหรอ "น้ำเสียงดุๆ ทำให้ร่างสูงยิ้มแหยๆ และยิ้มยามที่เชยคางของผู้เป็นพี่ขึ้น
" แหม..จะลงโทษข้ารึไง?" ไม่ทันขาดคำ ร่างสูงก็ถูกผลักพรืดไถลตามหลังคา
" เหวอ!! " มือหนาคว้าขอบหลังไว้ได้อย่างทันท่วงที ดวงตาตื่นๆตวัดมองผู้กระทำ
" ใช่ล่ะมั้ง " เสียงหวานพูดและยิ้มกว้างสดใส
" สมน้ำหน้า" พูดและวิ่งลงจากหลังคาด้วยท่วงท่าสบายใจ ผิดกับผู้เป็นน้องที่ตะโกนโหวกเหวก
" ท่านพี่!..ฝากไว้ก่อนเถอะ!! "
...............................
...ในห้องกว้างสีขาวสะอาด บุรุษร่างบางในชุดอาภรณ์ขาวบางๆซึ่งเป็นชุดนอนกำลังยืนมองดวงจันทร์ทราทรงกลมบนพื้นฟ้ามืดสนิท
'.อินุยาฉะจะลงมาได้รึเปล่านะ ' เซ็ตโชมารุคิดอย่างเป็นห่วง แต่ก็อมยิ้มไม่ได้ มันเป็นรอยยิ้มที่ใครไม่ค่อยได้เห็น นอกจากเพียงผู้เป็นน้องเท่านั้นที่มักจะเห็นมันฉายบนใบหน้าของเขาเสมอ
เบื้องหลัง ร่างสูงกำลังย่องเข้าหาช้าๆ
" อ่ะ! " ร่างบางอุทานด้วยความตกใจเมื่อถูกรวบเอวและจับโยนไปที่เตียง
" ทำข้าไว้แสบนะท่านพี่ หึๆๆ" เสียงเหี้ยมๆดังจากผู้เป็นน้องชายซึ่งเข้ามากะทันหัน ร่างบางหน้าซีดแต่ก่อนที่จะเอ่ยอะไร ร่างสูงก็กระโจนพรวดเข้าหา
" คิก ฮะๆๆ ทำ..ทำอะไรน่ะ " เซ็ตโชมารุพยายามกลั้นหัวเราะเมื่ออินุยาฉะจี้ตรงเอวเขา ร่างบางเอามือปัดออกและหัวเราะคิก
" เล่นอะไรของเจ้าเนี่ย "
ดวงตาสีทองมองใบหน้าหวานในยามหัวเราะของผู้เป็นพี่อย่างลืมตัว ผิวขาวนวลละเอียดน่าจับต้องยิ่งนักในยามที่มันอาบไล้ด้วยแสงจันทร์ แพขนตางอนยาวแต่งแต้มให้ดวงตาสีน้ำผึ้งหวานนั้นงดงามราวกับของล้ำค่า แม้แต่จมูกกับริมฝีปากอิ่มยวนใจนั้นยังทำให้เขาใจเต้นรัว
ภาพทุกสิ่งเหมือนจะถูกฉุดกระชาก เขาค่อยๆโน้มตัวลงไปใกล้กับดวงหน้างดงามเกินชายนั้นช้า เสียงหัวเราะค่อยๆเงียบลงพร้อมความแปลกใจในดวงตาคู่นั้น
" อินุ?.." อินุยาฉะประกบริมฝีปากอิ่มชมพูของเซ็ตโชมารุด้วยความนุ่มนวล ดวงตาสีทองเบิกกว้างด้วยความตกใจ
มันเป็นรสสัมผัสที่แผ่วเบา..และนุ่มนวลชวนเคลิบเคลิ้ม ราวกับขนนก แสนหอมหวาน...
...ราวกับอยู่ใต้มนตร์สะกด..
เมื่อถอนริมฝีปากออก เขาเห็นดวงตาสีทองเต็มไปด้วยความตกใจ ตอนนั้นเองกว่าเขาจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป
" ท่าน..พี่.." อินุยาฉะเริ่มตื่นตระหนกและเลิ่กลั่ก
'..นี่เราทำอะไร!!..'
" ข้าขอโทษ..คือ..คือข้าไม่ได้ตั้งใจ..ข้า " เขารีบลุกพรวดออกจากเตียง ใบหน้าคมบอกถึงความสำนึกผิดและ..กลัว...กลัวว่าคนตรงหน้าจะคิดยังไง เขาหันหลังหนีแต่กลับถูกดึงไว้
มือเรียวสวยของเซ็ตโชมารุจับแขนเสื้อของอินุยาฉะไว้แน่น ดวงตาสีทองมองมาแบบสื่อความหมายบางอย่าง ร่างบางก้มหน้าริมฝีปากอิ่มนั้นเหมือนพยายามจะพูด
" พ..พี่ เอ่อ..ไม่ได้โกรธอะไรหรอก..คือพี่.." แก้มใสนั้นเริ่มขึ้นสี
" ถ้าเป็นเจ้า..พี่..ก็ไม่รังเกียจหรอก..เอ่อ...พี่หมายถึง " ยิ่งพูดเหมือนลิ้นยิ่งพันกัน ดวงหน้าหวานแดงจัดอย่างควบคุมไม่อยู่ แต่สำหรับอีกคนหนึ่งแล้ว หัวใจกลับพองโตเหมือนจะหลุดจากอก
" ที่พูดคือ..พี่อยากบอกเจ้าว่า" แต่ไม่ทันพูดจบ นิ้วชี้ก็ยื่นมาแตะริมฝีปากและส่ายหน้าเหมือนบอกว่าอย่าพูดอีกเลย
ร่างสูงช้อนเซ็ตโชมารุขึ้นแนบอกและวางลงบนเตียง แผ่นหลังสัมผัสได้ถึงความนิ่มของเครื่องนอน ดวงหน้าแดงเรื่อขณะมองร่างสูงที่คร่อมอยู่เหนือร่างตน มือหนาลูบแก้มนวลใสอย่างปลอบโยน และพูดเสียงเบา
" ข้าขอถามท่าน..ท่านรักข้ารึเปล่า?" มันเป็นคำถามที่แสนอ่อนโยนในขณะที่ค่อนเปลื้อเสื้อผ้าของตัวเองและผู้เป็นพี่ชายออกจนหมด แต่เซ็ตโชมารุกลับยิ้มอบอุ่นและโอบแขนกระชับรอบคอของน้องชาย
" รักสิ..รักมากด้วย" คำพูดนั้นทำให้เขาเป็นสุขใจนัก
รสสัมผัสจากริมฝีปากอิ่มนั้นราวกับน้ำผึ้งดุจสีในดวงตาคู่นั้น ผิวกายช่างนวลเนียนปลุกเร้าเพลงรักให้โหมหระหน่ำ เสียงครวญครางด้วยความสุขสมกับคำพร่ำเรียกชื่อก้องสะท้อนไปทั่วห้องกว้างใหญ่ เหงื่อชโลมกายในบทเพลงสวาทต้องห้ามระหว่างสายเลือด การรวมเป็นหนึ่งเดียวถึงจะผิดกฎสวรรค์แต่ถ้ารักแล้ว..จะรักต่อไป..
...มันเป็นรัก..ที่ถึงจะผิดก็ยังรัก..
..มันก็แค่เสี้ยวของหัวใจที่จะมอบให้ใครคนหนึ่ง..
...รักต้องห้ามที่งดงาม..และเคียดแค้น...
..ความหอมหวาน..ในรสแห่งรัก..
...รักต้องห้ามของสายเลือด...
..............................................
คอมฯไม่ทรยศแล้วววว!!!~ ดีใจหลายๆๆๆๆ
ขอโทษผู้อ่านสำหรับการรอคอยนะคะ ถ้าไม่ชอบก็บอกได้นะคะTT
ปล.เม้นต์เป็นกำลังใจด้วยน้า~~~
ความคิดเห็น