คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ตอนพิเศษสุด้าย! เหตุผลของความเกลียด (?? x ??)ไม่บอกแต่เป็นคู่ที่คุ้นเคย (ลากดำ)
ตอนพิเศษสุดท้าย
เหตุผลของความเกลียด
(ลากดำโลดดด)
“ข้าไม่มีวันยกโทษให้เจ้าและไม่มีทางอภัยให้”
..............................
“เซ็ตโชมารุ..ทำไมเจ้าถึงตามล่านาราคุล่ะ?”มันเป็นคำถามของน้องชายครึ่งอสูร หากผู้ถูกถามกลับยืนนิ่ง ร่างบางหันแผ่นหลังให้และปล่อยให้เหลือแต่ความเงียบ
รอบข้างเกิดเป็นหลุมเป็นบ่อจากฝีมือคมดาบ ชายหนุ่มชุดแดงพยุงตัวขึ้นจากพื้นด้วยสีหน้าเหมือนไม่พอใจ ดวงตาสีเดียวกันบอกถึงสายเลือดจ้องมองผู้เป็นพี่ที่หยุดเดินกะทันหันและเฝ้ารอคำตอบที่เขาแสนสงสัย เพราะไม่ว่าใครในที่นี้ล้วนมีสาเหตุในการตามล่านาราคุเท่านั้น..แต่อินุยาฉะก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดีว่าเซ็ตโชมารุนั้น คิดแค้นนาราคุเรื่องใด
‘..ทำไม?งั้นเหรอ..’
ดวงตาสีทองราวอัญมณียังคงเรียบเฉยแต่เบื้องลึกลงไปมันกลับสั่นไหวอย่างไม่เคยเป็น คำพูดของอินุยาฉะทำให้ความทรงจำที่พยายามยากลืมที่สุดผุดขึ้นมาเป็นฉากๆ แทบอยากจะโยนความรู้สึกนั้นทิ้ง..
แต่ไม่ว่าใครจะพูดหรือไม่พูด..เขาก็ต้องนึกถึงเรื่องคืนนั้นอยู่ดี..
..คืนนั้น..ที่ท้องฟ้ายามกลางคืนสว่างไสวด้วยแสงจันทรา..
เรือนร่างบางทรุดนั่งหน้าต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ริมฝีปากอิ่มเผยอหายใจแรงราวกับเหนื่อยจัดทั้งๆที่เขาแทบไม่ได้ออกแรงเลย
‘..บ้าเอ๊ย!..’
เซ็ตโชมารุสบถในใจ มือเรียวกระชากบางอย่างออกจากคอก่อนจะชักสีหน้าเมื่อมองเห็นสิ่งที่อยู่ในมือ
เข็มเรียวเล็กส่องประกายแวววาว ถ้าไม่สังเกตดีๆคงไม่เห็นยาบางอย่างที่เคลือบอยู่บนพื้นผิวมัน เขาไม่รู้ว่ามันเป็นยาอะไร..แต่มันทำให้เขารู้สึกไม่ดีเลยซักนิด
ร่างกายรู้สึกกระสับส่าย ไม่สบายตัว และยังรู้สึกร้อนราวกับถูกไฟลนจนหยาดเหงื่อไหลชุ่ม ใจเต้นรัวเร็วจนแทบจะยืนไม่ไหว มันเป็นความรู้สึกที่เขาแทบจะร้องครางเสียให้ได้ ปีศาจหนุ่มไม่ได้โง่เขารู้ว่ายาที่เคลือบอยู่คืออะไร
..ยากระตุ้น!..
‘..ถ้าเจอตัวไอ้คนทำล่ะก็..จะขยี้ให้เละ!!..’
ร่างบางคิด เสื้อถูกขยุ้มจนยับยู่ยี่ พลางใบหน้าที่มักจะเฉยชาก็แสดงถึงอารมณ์บางอย่างที่ปะทุอย่างไม่เคยเป็น
“ท่านดูอัดอั้นนะ..”ร่างบางสะดุ้งโหยง ดวงหน้าสวยหันขวับมองที่มาก่อนจะหรี่ตาลง
“มันไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า..นาราคุ“เซ็ตโชมารุพยายามรักษาสีหน้าไว้เพื่อปกปิดแต่ก็พบว่ามันยากเหลือเกิน แต่ชายหนุ่มที่ปรากฏตัวกะทันหันในชุดหนังลิบาบูนร์กลับขยับรอยยิ้มเหยียด
“เย็นชาจังนะ..ท่านน่ะ”ร่างสูงใหญ่สาวเท้าเข้าใกล้ขณะเซ็ตโชมารุพยุงตัวลุกขึ้น
“ข้าไม่มีธุระอะไรกับเจ้า..จะไปใหนก็ไป”เขาเอ่ยเสียงตัดรอน และหันหลังเดิน เขาอยากจะหนีไปจากตรงนี้ทีสุด เพาะตนเองในสภาพนี้เขาไม่ต้องการให้ใครเห็นทั้งสิ้น แต่ทันใดนั้น..ขาเขากลับรู้สึกอ่อนแรงจนเสียหลักล้มไปเบื้องหลัง
แต่ก่อนที่จะกระแทกพื้น อ้อมกอดแข็งแกร่งของคนๆหนึ่งก็รับไว้อย่างทันท่วงที
เซ็ตโชมารุตอนนี้นอนล้มอยู่ในอ้อมกอดของครึ่งปีศาจใต้หนังลิงที่นั่งมองเขาพลางยิ้มระรื่น
“เจ้า!!..ทำอะไร!?” แต่ชายครึ่งปีศาจกลับอมยิ้มน้อยๆ
“ช่วยท่านไง”มือหนาโอบกระชับร่างบางแน่นขึ้นและไล้มือตามสาบเสื้ออย่างอยู่ไม่สุข ขณะริมฝีปากร้อนก็ไล่ตามผิวหนังมายังต้นคออย่างบรรจงจนร่างกายที่ๆถูกสัมผัสสั่นเกร็ง
ปลายนิ้วสากนัวเนียตามร่างกายไม่มีหยุดขณะเกราะสีดำก็ถูกปลดไปอยู่ข้างๆโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ สัมผัสนุ่มนวลนั้นพลันทำให้ร่างกายร้อนฉ่า เซ็ตโชมารุพยายามอดทนต่อความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขาอยากจะเบือนหน้าหนีต่อสายตาสีแดงราวทับทิมไปที่อื่น เพราะร่างกายนี้ แค่เพียงมือคู่นั้นสัมผัสกลับรู้สึกวูบวาบจนยากที่จะควบคุม ถึงมันจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาก็ตาม..แต่มันช่างน่าอายเสียจนอยากจะแทรกดิ้นหนี
“หยุด!!เจ้าทำแบบนี้ไม่ได้!!”เซ็ตโชมารุตะคอกเสียงกร้าว ร่างบางพยายามดิ้นออกจากวงแขนแข็งแกร่ง
“ทำไมข้าถึงจะทำไม่ได้..ข้ามีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้ที่ข้าอยากทำ”นาราคุยิ้ม”และข้าก็ไม่อยากให้ท่านเซ็ตโชมารุอัดอั้นกับความรู้สึกปรารถนาแบบนั้นด้วย..ไม่สิ..ถึงข้าจะเรียกว่าเซ็ตโชมารุเฉยๆตอนนี้เจ้าคงไม่ว่าสินะ” ชายหนุ่มเปลี่ยนสรรพนามจากท่านเป็นเจ้าอย่างรวดเร็ว ดวงหน้าสวยเขม้นมองอย่างโมโห
“อย่ามาบังอาจเรียกข้าอย่างสนิดสนม!“ร่งบางพูดเสียงห้วนเย็นชาแต่ร้อนรน“ไม่ว่าเจ้าจะมีสิทธิ์หรือไม่มีสิทธิ์ ข้าสั่งให้หยุดการกระทำของเจ้าซะ!!”
นาราคุอมยิ้มกับท่าทีดื้อแพ่งนั้น ร่างบางยังคงพยายามดิ้นจากตัวเขาแม้แก้มนวลใสนั้นจะแดงเรื่อและเรือนร่างอรชรที่ร้อนจากอารมณ์ที่เขารู้ดีว่าอะไร
“ถ้าข้าบอกว่าไม่ล่ะ”
“เจ้า..อุ๊บ!!”พูดเพียงแค่คำเดียว เสียงนุ่มก็ถูกกลืนลงคอจากร่างสูงที่จูบริมฝีปากกลีบกุหลาบอย่างนุ่มนวลแต่ร้อนแรง เซ็ตโชมารุทุบบ่ากว้างอั๊กๆแต่นาราคุกลับใช้ลิ้นร้อนสอดแทรกไปทั่วโพรงปากหวานอย่างต่อเนื่องไม่สะทกสะท้าน
ร่างบางร้องประท้วงในลำคอเสียงดัง พร้อมสบถด่าในหลายครั้ง เรี่ยวแรงเหตุใดไม่รู้มันกลับเหือดหาย หากมือเรียวยังคงทุบร่างสูงเพื่อให้ตนป็นอิสระ รู้สึกชายหนุ่มจะเริ่มเจ็บจึงถอยออกจากริมฝีปากหอมหวานอย่างเสียดาย ใบหน้าหวานแดงจัดโดยไม่รู้ตัว ร่างกายพยายามดันตัวออกอย่างดื้อดึง นาราคุจึงตัดปัญหาโดยการพลิกตัวอสูรหนุ่มให้หันหลังโดยสองแขนกอดรัดร่างนุ่มร้อนให้แนบชิดกับแผ่นอกกว้าง
นาราคุเริ่มขยับมืออีกครั้ง ก่อนมือสากจะสอดเข้าไปในกิโมโนอย่างซุกซน จอมอสูรสะดุ้งโหยงและกัดฟันแน่นพยายามกลั้นเสียงอุทานจากริมฝีปาก เมื่อปลายนิ้วเบียดตรงปลายปถุมสีอ่อน
“เจ้ามัน! อ่ะ! อา..“ร่างบางเริ่มตัวสั่น ทุกสัมผัส..ทุกความรู้สึก ล้วนวูบวาบและร้อนรุ่ม มือร้อนลากไล่เลี่ยไปเรื่อยๆจากแผ่นอกลงมายังหน้าท้อง กิโมโนเลื่อนหลุดมาแถวข้อศอก เผยผิวเนียนที่เปลี่ยนเป็นสีชมพู
เขารู้สึกได้ถึงกายสูงใหญ่ที่ร้อนรุ่มเฉกเช่นเดียวกัน สัมผัสจากนุ่มนวลเริ่มแปรเปลี่ยนมาเป็นรุนแรงจนอสูรหนุ่มต้องเผยอริมฝีปากหอบแรง ฟันคมของชายหนุ่มผมดำขบกัดบนหัวไหล่เนียนจนเกิดเป็นรอยจ้ำ ทุกๆที่ริมฝีปากร้อนชื้นนั้นผ่าน บังเกิดเป็นรอยแดงช้ำราวกับเครื่องประดับบนเนินเนื้อสวย ชายหนุ่มครึ่งอสูรค่อยๆร่นกางเกงสีขาวของเซ็ตโชมารุจากบั้นเอวลงมากรอมเข่า
“ยะ..หยุดเจ้าไม่มีสิทธิ์!“รางบางกล่าวเสียงสั่นเมื่อเรียวขาถูกแยกออก แต่หากร่างกายกลับไม่ยอมขยับตามคำขอ นาราคุลูบไล้ตามต้นขาสวยและขึ้นมาสัมผัสตรงส่วนปลายของจุดอ่อนไหว
“อื๊อ!” เซ็ตโชมารุร้องลั่น มือหนานวดเค้นส่วนนั้นจนร่างบางแทบดิ้นด้วยความเสียวซ่านร่างบางเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าสวยแดงเรื่อและพยายามสกัดกั้นเสียงครางที่แสนน่าอาย "เจ้า..อ่ะเลวที่สุด!" เสียงนั่นช่างกระเส่าจนน่าตกใจ
นาราคุอมยิ้มและเล่นนิ้วตรงส่วนปลายอย่างเบามือราวกับแกล้งร่างบางในอ้อมกอด เซ็ตโชมารุเกร็งตัวและจิกเล็บลงบนท่อนแขนของครึ่งอสูรหนุ่ม เซ็ตโชมารุหยุดดิ้น แต่ไม่ใช่เพราะยอมจำนน หากอสูรหนุ่มในตอนนี้พยายามรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงให้คงที่ หากมันช่างทำได้อยากเสียเมื่อชายหนุ่มผมดำกำลังรุกไล่เข้ามาเรื่อยๆไม่หยุด
“อ๊ะ!“ร่างบางกระตุกและบิดตัว เมื่อนิ้วชี้และกลางที่ว่างอีกข้างของนาราคุค่อยๆสอดแทรกตามช่องทางด้านหลัง และดันเข้าดันออกจนชายหนุ่มแทบจะครางลั่น ความแสบเกิดขึ้นตามนิ้วมือที่สอดใส่
“ไม่!เจ็บ!”ร่างบางถูกมือหนากดลงไม่ให้ขยับเขยื้อน ร่างบางพายามดิ้นแต่ก็ไม่หลุด "เจ้าชั่ว!อ่ะ เอาเออกไป..เอามันออก!"
“เดี๋ยวก็ชิน..ไม่เป็นไร..แล้วเจ้าจะรู้สึกดี”นาราคุกล่าวเสียงนุ่มนวลขณะกุมส่วนอ่อนไหวและรูดขึ้นลงอย่างรวดเร็วพร้อมเร่งจังหวะช่องทางเบื้องหลัง
“อ่ะ..อย่านาราคุ ไม่..อ่ะ!” ร่างบางครวญครางเสียงสั่น " ระเรื่องแบบนี้.." เรียวขาสั่นระริกและเกร็งจนร่างสูงต้องจุมพิตตรงแก้มแดงเรื่ออย่างปลอบโยน
“บอกข้าว่าอย่า..ใจจริงเจ้าอยากให้ข้าหยุดรึเปล่า?เซ็ตโชมารุ”นาราคุกระซิบข้างหู มือหนาเร่งจังหวะจนร่างบางร้อนรุ่มไปทั่วกาย พลางเสียงหวานก็ครางห้ามปานใจจะขาด
นาราคุอมยิ้มน้อยๆ เมื่อเรือนร่างในอ้อมกอดทั้งๆที่ปรารถนาแทบขาดใจกลับพยายามปฏิเสธอย่างดื้อดึง แม้ปากจะร้องห้ามแต่เมื่อมันถูกปล่อยออกจากอสูรหนุ่มที่คล้อยตามเขาแบนี้..มันช่างน่ารักน่าแกล้งเสียจริงๆ ทันใดมือของชายหนุ่มก็ชะงักการกระทำลง สองนิ้วค่อยๆดึงออกอย่างแผ่วเบาปล่อยให้เซ็ตโชมารุนอนหอบหายใจรวยริน
“ทะ..ทำไม?”ชายหนุ่มไม่เข้าใจกับการกระทำนั้น แต่นาราคุกลับโปรยยิ้มนุ่มนวล
“เจ้าเป็นคนบอกให้ข้าหยุดเองไม่ใช่เหรอ?” คำพูดนั้นทำให้เซ็ตโชมารุกัดฟันกรอด
‘แกล้งกันชัดๆ!’
ความรู้สึกปะทุพลุ่งพล่านจนแทบจะทนไม่ไหว ยากระตุ้นยังคงออกฤทธิ์ของมันอย่างดีในตัวของอสูรหนุ่มรูปงาม ผิวเนียนนุ่มรุ่มร้อนราวกับไฟลน หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงจากการหอบหายใจที่ถี่ขึ้น หน้าแปลกทั้งๆที่นาราคุหยุดมือแล้วแต่ร่างกายมันกับยิ่งทรมานกว่าเก่า เซ็ตโชมารุตัวสั่นและเกร็งตัวเพื่อพยายามหยุดยั้งความต้องการทางร่างกายที่ไม่มีวันหยุด
“ทรมานรึ?..ก็คงจะเป็นอย่างงั้น ตัวเจ้ายังไม่ได้ปลดปล่อยเลยซักครั้งนี่นะ“นาราคุกล่าวราวเยาะเย้ย มือหนาลูบไล้ตามส่วนต้นขาเพื่อแกล้ง หากมันได้ผลอย่างดีทีเดียวต่ออสูรหนุ่มที่เกือบร้องคราง
“ถ้าอยากหายทรมาน..ก็อ้อนวอนข้าสิ“นาราคุเอ่ยขณะเรียวปากคลอเคลียอยู่แถวลำคอยาวระหง ชายหนุ่มตัวสั่น มือเรียวกำแน่นจนเล็บจิกลงบนเนื้อ
..ร่างกาย..มันเรียกหาเหลือเกิน..
แม้สมองจะสั่งให้หยุด...แต่ร่างกายมันกลับต้องการ...
“นะ..นาราคุ“เขาพยายามกัดฟันพูดอย่างเหลือทน“ช่วย..ขะ..ข้า.”
“คำอ้อนวอนล่ะ“ชายหนุ่มกล่าว เซ็ตโชมารุแทบจะพยายามกัดลิ้นตายกับคำพูดของตนที่กำลังเอ่ยต่อมา
“ได้โปรด.ช่วยข้า..นารา....คุ“ร่างบางพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น นั่นทำให่ใจเขาลิงโลดและยิ้มอย่างผู้มีชัยชนะเรียวปากที่เอ่ยออกมาอย่างเจ็บใจเผยอขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่มันราวกับยั่วยวนใจครึ่งอสูรหนุ่มยิ่งนัก
“ตามประสงค์”
“อ๊า!!!“เซ็ตโชมารุกรีดร้องลั่น แก่นกายของร่าสูงสอดใส่เข้าไปในช่องทางโดยไม่ตั้งตัว ความแสบตรงทางผ่นแทบจะทำให้ดิ้นตายหากนาราคุไม่กอดรัดตัวเขาให้อยู่เฉยๆ
“แน่นจัง..อย่าเกร็งสิเซ็ตโชมารุ อย่างนี้ข้าจะเข้าไปได้อย่างไรเล่า“ชายหนุ่มผมดำกล่าวเสียงนุ่มแต่หางเสียงกลับสั่น นาราคุจูบตรงหลังต้นคอเพื่อคลายความตรึงเครียด วงแขนใหญ่โอบกระชับร่างบางด้านหน้าให้ติดแผ่นหลังของเขาก่อนจะค่อยๆแทรกแก่นกายเข้าไปจนสุด
ร่างกายผู้รองรับสั่นและร้อนรุ่ม เขาอมยิ้มก่อนจะพูดขึ้น
“จะขยับแล้วนะ“ไม่ทันสิ้นคำพูด ส่วนแข็งแกร่งก็ขยับออกจนสุดและสวนเข้าไปใหม่ และดึงออก ทำอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนทั้งสองแทบจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
“อ่ะ อ๊ะ“เซ็ตโชมารุกระตุกถี่ ร่างบางปลดปล่อยของเหลวสีขุ่นออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ เซ็ตโชมารุหอบหายใจอย่างผ่อนคลายก่อนแทบจะร้องลั่นเมื่อส่วนใหญ่โตภายในกระแทกเต็มแรง
“ข้ายังไม่ได้ปลดปล่อย คิดหรือเจ้าจะรอดจากข้า“นาราคุกระซิบเสียงเจ้าเล่ห์ร่างบางสะท้านเฮือกเมื่อส่วนกายของชายหนุ่มถูกดึงออก
“โอ้ย!“ร่างบางถูกกระแทกให้แผ่นหลังติดกับต้นไม้ ดวงตาสีทองมองร่างสูงเบื้องหน้าที่กดไหล่เขาไม่ให้ขยับไปไหน เซ็ตโชมารุพยายามดิ้นให้หลุด แต่แรงที่เหลืออยู่มันช่างน้อยนิด กางเกงของทั้งเขาและร่างสูงถูกกระชากออกอย่างไม่ใยดี ขาเรียวถูกจับแยกอกจากกันก่อนนาราคุจะกระแทกตัวเองเข้าไปในร่างกายของเขาจนสุด
“อ๊ะๆ อย่า!อ๊า! ไม่ นารา..เจ็บ หะ!"“ร่างสูงกระแทกกระทั้นภายในพลางหอบหายใจด้วยความสุขสม ผิดกับเรือนร่างข้างใต้ที่ทรมานแสนสาหัส แผ่นหลังของเขากระแทกเปลือกต้นไม้จนเป็นเลือดไหลซิบ
อากาศหนาวของยามราตรีราวกับไม่วันกระทบกระเทือนถึงร่างกายทั้งสองที่กำลังหลอมรวมกันเป็นหนึ่งด้วยความหยาบกระด้าง เรียวปากร้องครางตามจังหวะการรุกไร่ที่ไม่มีสนสิ้นสุด ร่างบางปลดปล่อยแล้วปลดปล่อยอีกจนขาเนียนสวยชุ่มไปด้วยน้ำกาม หากร่างสูงยังไม่พอใจ
นาราคุจับตัวร่างบางให้โน้มมาซบแผ่นอกชื้นเหงื่อของเขา การขยับทั้งๆที่ยังมีส่วนนั้นสอดใส่อยู่ช่างทำให้เกิดความรู้สึกที่เสียวซ่านจนร่างสูงลืมตัวคราง ก่อนมือหนากุมสะโพกเล็กไว้มั่นและกระแทกตัวขึ้นตามใจปรารถนา
“อ๊าๆ อ่ะอ๊ะๆๆ!"“เสียงหวานร้องลั่น แขนเรียวโอบรอบคอร่างสูงไว้เพื่อบรรเทาอาการ เล็บคมขยุ้มตรงเส้นผมหยิกสลวยของชายหนุ่มแน่น ร่างบางรู้สึกได้ถึงลมหายใจแรงและร้อนของนาราคุที่เต็มไปด้วยอารมณ์ปรารถนา เรือนรางบางขาวผ่องช่างร้อนรุ่มจนนาราคุอดใจไม่ไหวที่กระแทกขึ้นไปแรงจนร่างบางสะดุ้ง "อ๊า อย่า!"
“หึ น่ารักมาก เซ็ตโชมารุ น่ารักมาก“เสียงทุ้มกล่าวชมเชยและพอใจกับการกระทำของตัวเอง เรียวขาเกร็งแน่นจนร่างบางต้องแอ่นสะโพกรับสัมผัสปสานกับเสียงครางร่างสูงยังคงควบตัวไปตามจังหวะทีรุนแรงขึ้นแทบจะทำให้ร่างกายทั้งสองลุกเป็นไฟ เรียวปากบางเฉียบเบียดบดบนริมีปากร้อนอย่างรุนแรง ลิ้นเล็กตอบรับอย่างวาบหวามพอกันจนทั้งสองยังนัวเนียกันไม่ไปไหน
จนในที่สุด ร่างสูงถอนกายออกและกระแทกเข้าไปจนสุดเป็นครั้งสุดท้าย ของเหลวสีขุ่นถูกปลดปล่อยออกจนชุ่มร่างทั้งสอง นาราคุหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อนและอิงศีรษะบนไหล่เล็ก ดวงตาสีแดงเลือดมองใบหน้าหวานที่แทบจะหมดสติอยู่รอมร่อและพยุงร่างบางให้นอนลงอย่างแผ่วเบา
“หลับฝันดีนะ..ท่านจอมอสูรผู้แสนน่ารัก“
และนั่นคือประโยคสุดท้ายก่อนทุกสิ่งจะเหลือเพียงความมืดใต้นิทรา
ในวันเช้าตรู่ เขาพบว่าตัวเองตื่นขึ้นมาในที่เดิม ไร้ร่างของครึ่งปีศาจหนุ่ม เสื้อผ้าของเขาถูกสวมใส่และถูกน้ำชะระร่างกายจนสะอาด
...แต่นั่นก็ไม่สามารถลบลอยตรีตรานั้นได้เลย...ความเหนื่อยอ่อนที่ประดังด้วยความเกลียดชัง
..ข้าเกลียดเจ้า..ทำไมเจ้านั่นถึงทำ...
เป็นคำถามที่วนเวียนไปมาในสมอง
แต่...เขาไม่ต้องการเหตุผลสำหรับการกระทำ...เขาเกลียด..เกลียดดวงตาสีแดงคู่นั้น...เกลียด...ไม่มีวันให้อภัยต่อการกระทำของมัน!!!..
เซ็ตโชมารุยังคงยืนนิ่งกับคำตอบที่เขาจะเอ่ยตอบแก่น้องชายต่างมารดา
“ข้าไม่มีวันยกโทษให้มัน“ มันเป็นเสียงที่เรียบเฉยราวกับอากาศที่ไหวผ่าน...แต่ความเกลียดชังนี้ก็ยังคงสุมอยู่ภายในอกเรื่อยมา...
ความเกลียดไม่ต้องการเพียงเหตุผล..
.....................
นายนี่มาพร้อมความ sm จริงๆนะน นาราคุ = =
ความคิดเห็น