คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ตอนที่ 16 : ความโกรธเกรี้ยวของเซ็ตโชมารุ
ตอนที่ 16
ข้า..คืออะไรสำหรับเจ้า..
.................................................
ถ้าทุกสิ่งหยุดได้..เขาก็อยากไห้มันหยุด
อสูรหนุ่มจับจ้องไปที่ประตูกระจกซึ่งเงาสูงใหญ่หายไปนานหลายนาน ก่อนจะผ่อนลมหายใจยาวเหยียด
ถ้านาราคุยังคงอยู่ตรงที่เดิม..เขาคงไม่มีทางที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอกแบบนี้หรอก..
เสียงน้ำดังเบาๆ เซ็ตโชมารุเงยหน้ามองเพดานอย่างเหม่อลอย ใบหน้าของเขาร้อนผ่าวเหมือนเป็นไข้ หัวใจเต้นผิดจังหวะ....หรือว่าเขาจะเป็นไข้จริงๆนะ?
“ นาราคุ..ถ้าข้าไม่สบายก็เป็นเพราะเจ้าคนเดียว” ชายหนุ่มเริ่มพาลโทษครึ่งอสูรนัยน์ตาแดง ดวงตาสีอำพันสั่นไหว เรียวปากเม้มแน่นก่อนเซ็ตโชมารุจะเริ่มตั้งสติและปิดก๊อกน้ำลง หยดน้ำยังคงเหลือค้างขณะร่างเพรียวบางก้าวออกจากห้องน้ำ ไอน้ำร้อนๆลอยตามเป็นสาย
เซ็ตโชมารุใส่ชุดอาบน้ำสีขาว ส่วนชายสั้นเหนือเข่า มือเรียวขยี้ผ้าขนหนูกับเส้นผมสีเงินเปียกชื้นเพื่อไห้แห้ง เขาเลือกที่จะออกมาเปลี่ยนเสื้อข้างนอก เพราะพื้นในห้องน้ำนั้นเปียโชกเสียจนใส่ไม่ได้ และถ้าออกมาเปลี่ยนตอนที่นาราคุไม่อยู่ก็คงไม่เป็นไร ผ้าม่านถูกเลื่อนปิดพร้อมกับหน้าต่างกันความปลอดภัย
“ เฮ้ย!! นาราคุ เจ้าจะออกมาได้รึยัง” เสียงชิคังดังลั่นมาจากห้องข้างๆ
“น่ารำคาญโว้ย!”เสียงตอบกลับมาช่างมีถ้อยคำที่ไร้คำสุภาพแสนคุ้นเคยโดยไม่ไม่ต้องนึกไห้เปลืองสมองว่าเป็นเสียงของใคร
‘..เจ้าพวกนั้นทำอะไรอยู่น่ะ..’ - -‘
เขามองอย่างสงสัย และเริ่มถอดเสื้ออาบน้ำออกจนเหลือเพียงร่างเปลือยและหยิบกิโมโนขึ้นมา
ปัง!!
ประตูเปิดดังโครมใหญ่อย่างไม่ตั้งตัว
“ เจ้านาราคุ เป็นอะไรของมัน.......เซ็ตโชมารุข้าขอยืม.....อ่ะ!!” ชิคังที่ก้าวพรวดพราดตีหน้าหงิกก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นเซ็ตโชมารุ
อสูรหนุ่มอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ ผิวกายขาวถูกอาบอิงด้วยแสงอ่อนๆเกือบทั่วทั้งตัว เรือนร่างบอบบางและขาวผ่องกระตุ้นบางอย่างไห้สูบฉีดไปทั่วร่าง ร่างแยกหนุ่มตะลึงงันและหน้าขึ้นสีจนแดงจัดราวมะเขือเทศ
“ เจ้า!!”
“ เอ่อ..ขะ..ข้า..ข้าไม่ได้ตั้งใจ..ข้า..คือ” ชิคังละล่ำละลัก สมองเขาอื้ออึงและมึนตึ้บ..ร่างบางเบิกตากว้างและจ้องมองเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อก่อนเสียงๆหนึ่งจะดังลั่นไปทั่วโรงแรม
เพี๊ยะ!!!!!!!!!!!!!!!
ปัง!!
ชิคังถูกโยนออกมานอกห้องโดยที่ชายหนุ่มนั่งปุกลุก จังงังอยู่หน้าประตูด้วยความช็อก แก้มซ้ายเจ็บแปล๊บและแดงเถือกเป็นรอยห้านิ้ว ดวงตาสีเทาเบิกกว้างมองประตูที่ปิดใส่หน้าพร้อมคำด่าลั่น
“ ไอ้โรคจิตชิคัง!!”
ชิคังนำมือลูบแก้มและเบ้หน้า ก่อนลุกขึ้น ชายหนุ่มผมเทารัวประตูถี่ๆและพูดเสียงดัง
“ นี่..เซ็ตโชมารุ ข้าไม่ได้ตั้งใจ!! ข้าไม่รู้ว่าเจ้า..เอ่อ..นั่นแหละ ข้าไม่รู้จริงๆ ข้าไม่ได้โรคจิตนะ..เฮ้เซ็ตโชมารุ เซ็ตโชมารู๊~~~~” ชายหนุ่มพูดเหมือนจะตาย และน้ำตาตก
“ เซ็ตโชมารุๆๆ เปิดไห้ข้าทีนะ..นะๆๆๆๆๆๆๆ” ร่างสูงอ้อนเสียงแจ้วอย่างไม่อายสายตาชาบ้านที่จ้องตาไม่กระพริบ ชิคังทุบประตูเสียงดังลั่นและตะโกนเสียงดัง..จนกระทั่ง
โครม! ประตูดีดเปิดออกจนร่างสูงผงะถอย เซ็ตโชมารุยืนตีหน้ายักษ์อยู่ระหว่างธรณีประตู ดวงตาสีสวยขุ่นมัวมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ และแน่นอน..เสื้อผ้าถูกใส่เรียบร้อย
“ อะไร!!!” ร่างบางตวาดจนชายหนุ่มตัวลีบ
“ อย่าตวาดสิ TT” แต่ร่างบางกลับยิ่งหน้าหงิก และเชิดหน้าหนี
“ อย่างพึ่งโกรธข้าสิ..ข้าไม่ได้ตั้งใจ..ข้าแค่จะขอยืมห้องน้ำเท่านั้น ข้าไม่ได้ตั้งใจจะดูนะ เชื่อข้านะ..นะเซ็ตโชมารุ” ร่างแยกหนุ่มเริ่มใช้ลูกไม้อ้อน ดวงตาสีเทาราวหมอกจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำผึ้งงามหมายจำทำไห้ร่างบางใจอ่อน แต่..สีที่งดงามในดวงตาคู่นั้นกลับทำไห้หัวใจเขากระตุกเหมือนถูกไฟช๊อต และเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีแทน
เซ็ตโชมารุมองชิคังด้วยสายหงุดหงิด ก่อนจะหลีกทางไห้ชายหนุ่มเข้ามา
“ เดี๊ยวข้าหาผ้าขนหนูไห้..” ร่างบางพูดเสียงเรียบแต่ก็แฝงความขัดเคือง ผ้าขนหนูถูกใส่ไว้ในตู้เกือบทั้งหมด ชายหนุ่มหยิบผ้าผืนหนึ่งขึ้นมาและโยนไห้ชิคังที่อ้ารับ
“ แป๊บเดียวเดี๊ยวข้าก็ออกมา..” ชิคังพูดและยิ้มอารมณ์ดี
“ ทำไมข้าต้องสนเจ้าด้วยมิทราบ” ร่างบางพูดเสียงเย็นๆ ซึ่งรอยยิ้มของชายหนุ่มร่างแยกกลับยังไม่เลือนหาย แถมยังยักคิ้วไห้ทีหนึ่งอย่างกวนอารมณ์ ซึ่งร่างบางดันหลังชายหนุ่มเข้าห้องน้ำอย่างนึกโมโห
“เข้าไปเร็วๆ!!”
“ จ๊า จ้ะ ^^”
เสียงแว่วกวนประสาทดังตามประตูที่ถูกปิดใส่หน้าดังลั่น ดวงตาสีเทาจับจ้องยังประตูและอมยิ้มน้อยๆ ทว่าอสูรหนุ่มคงโกรธเขานานเชียวล่ะทีนี้ ชิคังแง้มประตูไห้เลื่อนออกเล็กน้อยพลางมองร่างบางซึ่งกำลังดึงผ้าคลุมเตียงไห้เขาที พลางปากก็บ่นขมุบขมิบ โดยชื่อที่ลอยมาต่างผสมโลงทั้งตัวเขาและนาราคุ
รอยยิ้มฉาบบนใบหน้าโดยที่เจ้าตัวยังคงจับจ้องเจ้าของเรือนผมสีเงินไม่ละสายตา ก่อนแก้วตาสีเทาจะหลุบต่ำพร้อมประตูที่เลื่อนปิดลงอย่างเงียบเชียบ
.......................................................................
เวลาค่อยๆคล้อยลงบ่าย ยามเช้าซึ่งผู้คนบางเบาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มทั้งสามลงมาชั้นล่างเพื่อกินอาหารเช้าร้อนๆซึ่งประกอบด้วยขนมปัง..และของเบาๆท้องเหมาะกับยามเช้า..และแน่นอน...การกินอาหารครั้งนั้นย่อมมีอะไรที่วุ่นวาย
การทะเลาะของอสูรหนุ่มหน้าสวยกับชายผมดำกลับกลายเป็นกิจรวัตรประจำวันซึ่งขาดไม่ได้ของโรงแรม sweat paradise เสียงใสๆที่เย็นชาตวาดรอนกับเจ้าของนัยน์ตาสีแดงซึ่งโต้ตอบด้วยเสียงห้าวห้วน และมีฝาแฝดผมเทาจับแยกด้วยรอยิ้มนุ่มนวลหากฉายแววยียวนกับร่างบางซึ่งแยกเขี้ยวใส่เสมอๆ
พวกเขาไม่เคยสงสัยว่าใครที่ไหนจะมาพักโรงแรมแห่งนี้..แต่มันก็อดใคร่รู้ไม่ได้ถ้าผู้มาเยือนนั้นไม่ใช่ชายหนุ่มซึ่งมีรูปโฉมหน้ามองอย่างเหลือเชื่อ..
แต่บางอย่าง..ซึ่งสะท้อนอยู่ในสายตาของทั้งสามกับแฝงด้วยไอมืดบางอย่างที่ไม่หน้าเข้าใกล้...ถ้าคิดพยายามคนๆนั้นคงโง่เต็มที
เวลาที่ผ่านไป..และผ่านไป...ทุกวี่ทุกวัน..การทะเลาะกันระหว่างอสูรและครึ่งอสูรหนุ่มดำเนินไปเรื่อยๆแบบดูก็ไม่มีเบื่อ..จนพักหลังๆเริ่มมีการตั้งพนันว่าใครจะชนะเสียด้วยซ้ำ หากส่วนใหญ่แล้ว...ชายหนุ่มโฉมงามก็มักจะคว้าชัยไปเสมอๆ..เช่น................ตอนนี้
“ พูดได้ไงว่าไม่รู้!!..นั่นมันของสำคัญของข้านะ!!” เสียงคุ้นเคยตวาดแว๊ดใส่ดังลั่นในห้องกินข้าว ดวงตาสีทองโกรธจัดเขม้นร่างสูงกว่าซึ่งพูดได้หน้าตาเฉย
“ แล้วไง!! ก็ข้าไม่รู้จริงๆนี่”นาราคุโต้กลับเสียงเรียบและหงุดหงิด ร่างบางเม้มปากอย่างไม่อยากเชื่อ และลุกขึ้นจากเก้าอี้และพูดกับนาราคุด้วยน้ำเสียงที่โกรธใช่ย่อย
“นั่นมันเป็นของๆข้า!..เป็นของดูต่างหน้าท่านพ่อ เจ้าเอาไปไว้ไหน?!!” นัยน์ตาสีเลือดตวัดมองเซ็ตโชมารุก่อนพูดเสียงนิ่งๆ
“ มันก็แค่ดาบ และข้าก็ไม่มีธุระไปดูแลของๆเจ้าด้วย เจ้าต่างหากล่ะควรดูแล “
เซ็ตโชมารุแทบอยากกระโดดบีบคอร่างสูงเบื้องหน้าเสียจริงๆ ดวงตาสีแดงจ้องประสานกับสีทองอำพันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ น่าๆใจเย็นก่อนสิเซ็ตโชมารุ ( ‘‘^o^)/ นาราคุเจ้าก็คิดดีๆก่อนสิ (^o^’’ )/” ชิคังพยายามไกล่เกลี่ย และเหงื่อตก
เหตุทะเลาะกันนี้เกิดจากยามเช้าตรู่..ด้วยคำถามง่ายๆของเซ็ตโชมารุซึ่งถามนาราคุว่า “เจ้าเอาดาบข้าไปไว้ไหน?..และ...คำตอบของนาราคุทำไห้ร่างบางแทบฟิวส์ขาดจนเขาต้องมานั่งมองและพยายามทำไห้ทั้งคู่เย็นลง
แต่มันก็ได้ผลเมื่อร่างบางค่อยๆทรุดนั่งลง ถึงจะเหล่หางตามองร่างสูงอย่างหงุดหงิด
“ ว่ามา..” แต่คำพูดของเซ็ตโชมารุกลับลายเป็นคำผ่านหู
“ อะไร?..” ชายหนุ่มตาวาวขึ้นทันทีพร้อมเตรียมลุกฆ่าร่างสูงได้ทุกเมื่อ จนชิคังต้องแทบปาดเหงื่อ ร่างแยกเตะเข้าที่แข้งใต้โต๊ะเข้าอย่างจังจนนาราคุสะดุ้ง และมองชิคังตาเขียวก่อนจะพ่นลมหายใจ
“ก็ได้ๆ..ข้าเก็บมันไว้เอง”
“เอามาคืนข้ามาสิ” เซ็ตโชมารุพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ ใบหน้าหวานบอกจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อ
“ข้าไม่ไห้..ไม่อยากไห้เจ้าเอาดาบนั่นมาฟันข้าที่หลัง”
เซ็ตโชมารุจ้องถลึงร่างสูงปานจะกินเลือดกินเนื้อ...
“งั้นก็ขอรู้ไว้ว่าแค่กรงเล็บข้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ..ขี้ขลาดนัก” คำพูดนั้นทำไห้นาราคุเริ่มโกรธเป็นครั้งแรก ดวงตาสีแดงทับทิมวาวโรจน์ขึ้นเป็นเปลวเพลิง นาราคุคว้าข้อมือของเซ็ตโชมารุแน่นหากร่างบางยังคงจ้องกลับไม่เกรงกลัว
“ ข้าไม่ได้ขี้ขลาด แค่ระวังตัว..ถอนคำพูดซะ”
“ หึ..งั้นแปลว่าไม่ได้ขี้ขลาด..แต่แค่เกี่ยงวิธีว่างั้นสิ..” อสูรหนุ่มสะบัดมือหลุดและลุกขึ้น โดยนาราคุถึงกับชะงักกับคำพูดแทงใจดำ ร่างบางลุกพรวดและเดินจ้ำๆออกจากโต๊ะทันที
“ ข้าจะไปเดินเล่น..ใครตามมาข้าฆ่าทิ้งแน่!!” คำประกาศกร้าวทำเอาผู้แอบตามนับไม่ถ้วนผิวปากทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กันถ้วนหน้า นาราคุเบ้หน้าหนีด้วยความแพ้อย่างราบคาบและนั่งกัดฟันกรอดบนโต๊ะ
“ ไม่ตามไปงั้นเหรอไง?” ชิคังพูดลองที หากนาราคุกลับเงียบกริบเพราะอารมณ์ยังขุ่นมัวไม่หาย ดวงตาสีเทาจ้องมองอ่างครุ่นคิด ก่อนจะอมยิ้ม
“เอ..ปล่อยไปจะดีเร้อ..พักนี้พวกเราถูกคนสะกดรอยตามเยอะด้วย เจ้าคงรู้นาราคุ” ชิคังพูดเสียงยานคางเล็กน้อยและเท้าคางอย่างสบายอารมณ์พลางดูอาการของครึ่งอสูรหนุ่มซึ่งยังคงนิ่ง
“เห็นเค้าว่ากันว่า พวกสโตรกเก้อน่ะ มีอยู่สองประเภทคือดูอยู่ห่างๆ..กับ...พวกที่อาศัยจังหวะตอนเหยื่อเผลอและจับตัวไปทำอะไรโรคจิต” ในตอนนี้นาราคุเริ่มมีอาการขยับตัวเล็กน้อย พร้อมสีหน้าที่เริ่มเปลี่ยน
‘..ต้องใส่ไฟอีกหน่อย..’
“...แถมเมื่อไม่นานมานี้มีข่าวว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งถูกชายติดตาม และอาศัยที่ลับตา ขมขื่นผู้หญิงคนนั้นจนถึงเช้า “ ชิคังยิ้มน้อยๆ “ น่าสงสารเนอะ”
“ แต่เซ็ตโชมารุเป็นผู้ชาย “ เสียงค้านของนาราคุดังแทรกขึ้นโดยเจ้าตัวหารู้ไม่ว่าติดกับชายผมเทาเข้าแล้วเต็มเปา ชิคังแสร้งทำทีแปลกใจและพูดขึ้น
“ เหรอ..ก็เจ้าไม่ได้สนไม่ใช่เหรอ” คำทักทำเอาร่างสูงชะงัก และปิดปากเงียบ ชิคังลุกขึ้นและบิดกาย พลางพูดขึ้นเบาๆ
“ เซ็ตโชมารุก็ออกจะสวยขนาดนั้น..บางทีอาจถูกเข้าใจผิดก็เป็นได้..แถมถ้าไปเจอพวกลักเพศเข้าล่ะก็..อาจจะถูกทำเรื่องอย่างว่า อย่างนู้นอย่างนี้สารพัด”
‘..อย่างนู้นอย่างนี้!!..เรื่องอย่างว่า!!!!..’
สีหน้านิ่งๆเริ่มเป็นกังวลโดยรอยยิ้มชั่วร้ายเริ่มปรากฏบนริมฝีปากของร่างแยกหนุ่ม
“ หรือ..บางทีอาจจะถูกชายโฮโมแสนใจดี พาไปเลี้ยงก็ได้ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นอย่างน้อยเขาก็ไม่ซ่อนดาบของคนอื่นไว้..เพราะเซ็ตโชมารุน่าจะชอบคนที่อ่อนโยนและเอาใจเขา ทั้งไม่ขัดใจและใจดีมากกว่า..ว่างั้นมั้ย..เน้ออออออ” ร่างสูงลากเสียงยาวขณะแว่บหายไปในทันที พร้อมคำพูดที่ก้องสะท้อนเข้าไปในใจของครึ่งอสูรหนุ่มซึ่งหน้าซีดเผือดอย่างไร้สาเหตุ ใบหน้าคมเข้มเริ่มกังวลปนหงุดหงิดกับความรู้สึกตัวเอง ก่อนจะพรวดพราดตามเซ็ตโชมารุไปอย่างรวดเร็ว
ดวงตาสีเลือดกวาดมองหาร่างผมเงินอย่างรีบร้อน อสูรหนุ่มบอกว่าไปเดินเล่น..แต่ที่ไหนเล่า!? ในเมื่อเมืองอัยชิมันไม้ได้เล็กเลยซักนิด..
เวลาเริ่มผ่านไปเรื่อยๆ ทำไห้ครึ่งอสูรแสนเจ้าเล่ห์เริ่มร้อนใจขึ้นเรื่อยๆ โดยที่เจ้าตัวเองก็พาลไห้รู้สึกหงุดหงิดตลอดว่าทำไมเขาถึงต้องมาตามชายหน้าสวยจอมดื้อดึงนั่นทุกครั้ง
พลัน! ขณะที่ตัวเองกำลังหงุดหงิดอยู่นั่นเอง สายตาก็เหลือบเห็นปลายเส้นผมสีเงินสวยคุ้นเคย กับร่างบางซึ่งกำลังเดินผ่านแถวกำแพงเมืองที่ผู้คนบางตาและหายลับไปบนเขา
“ กว่าจะเจอนะ..เด็กดื้อ” นาราคุพูดยิ้มๆ และเดินจ้ำๆตาม
แต่ภาพที่เขาเห็นต่อมา ทำไห้ความโมโหพุ่งริ้วเป็นสาย
เซ็ตโชมารุกำลังยืนอยู่ใต้ต้นไม้........กับชายหนุ่มคนหนึ่ง...ชายที่เขาไม่รู้จัก ชายผู้มีผมสีทองและนัยน์ตาสีดำสนิท ใบหน้ามนเข้ารูปดูดีเสียจนหงุดหงิด อสูรหนุ่มกำลังยิ้มอย่างที่ยากนักจะยิ้มไห้เขา เลือดเริ่มขึ้นหน้าจนอยากฆ่าไอ้ผู้ชายนั่นไห้รู้รอด โดยเฉพาะมือของมันที่กำลังยุ่มย่ามกับเอวของร่างบางราวกับปลาหมึก ไม่รีรอ ร่างสูงวิ่งพรวดตรงเข้าไปหา
ผั๊วะ!
นาราคุต่อยหน้าชายหนุ่มปริศนาจนหงายหลังท่ามกลางความตกใจของเซ็ตโชมารุ
“ เจ้า..ทำอะไรของเจ้าน่ะ!!!!” เมื่อเห็นว่าเป็นเขา ชายหนุ่มก็ตวาดอย่างหงุดหงิด
“ ข้ากำลังช่วยเจ้านะ!..ไอ้นี่มันโรคจิอย่าไปยุ่งกับมัน!!!” เขาชี้หน้าชายที่ล้มก้นจ้ำเบ้าซึ่งกำลังเงยน้ามองเขาอย่างงุนงง หากเซ็ตโชมารุกลับมองนาราคุอย่างโมโห ก่อนตรงเข้าไปพยุงชายผมทองคนนั้น
ดวงตาสีเลือดวาวโรจน์
“ อย่าไปยุ่งกับมัน!!” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดนั้นทำไห้ร่างบางตวัดมอง
“ เจ้าเป็นบ้าอะไร!..เขาก็แค่มาถามทางข้าก็เท่านั้น!!” ดวงตาสีสวยราวอัญมณีมีแววขุ่นมัว ก่อนจะถามชายผู้นั้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“ เป็นอะไรรึเปล่า?” ดวงตาสีรัตติกาลอมยิ้ม
“ แค่มีคนสวยเป็นห่วงก็หายเจ็บแล้วล่ะ^o^” ชายผมทองเอ่ยเสียงหวานพลางมองใบหน้าของชายหนุ่มด้วยสายตาปลกประหลาด (ที่แท้เป็นชาววายนั่นเอง!!)
นามของเขาคือจิคาคุ ช่างเป็นโชคดีของนักพเนจรสำหรับเขาจริงๆที่มาเจอชายผู้เป็นอาหารตาอาหารใจ..ถึงจะเย็นชาไปหน่อยแต่หนุ่มหม้ออย่างเข่าก็ไม่ยั่นถ้าเป็นปีศาจน่ารักแบนี้
..แต่..ดันมีไอ้ตาไฟแดงมากวนเสียนี่..
จิคาคุเหลือบมองชายหนุ่มซึ่งเขม่นมองเขาด้วยสายตาอันตราย ใบหน้าคมคายซึ่งเขาไม่อยากยอมรับว่าหล่อลากเสียขนาดคนอย่างเขายังต้องพิจารณาตัวเองใหม่..ยิ่งมองยิ่งหงุดหงิด
รอยยิ้มมากเล่ห์ปรากฏที่ริมฝีปาก แผนชั่วเริ่มปรากฏเป็นรูปเป็นร่าง
“ โอ้ยเจ็บ!! “ ชายพเนจรร้องเสียงหลง และเอามือกุมหน้าตัวเอง เซ็ตโชมารุถามด้วยความแปลกใจ
“ ไหนบอกไม่เจ็บไง? ข้าขอดูหน่อย” คำเป็นห่วงเรียกรังสีอำมหิตแผ่มาจากร่างสูงสมส่วน จิคาคุตีสีหน้าแสร้งทำอย่างร้ายกาจ
“ข้าเจ็บตรงนี้มากเลย..เจ็บ”
“ ไหนล่ะ?..ไม่เห็นมีเลย??” จุดที่ชายผมทองชี้นั้นไม่มีอะไรเลย สร้างความสงสัยไห้เป็นอันมาก ไม่ทันไรเขาก็ถูกจับมืออย่างแผ่วเบาและนำไปจับที่ริมฝีปากบางของจิคาคุอย่างนิ่มนวล
“ ตรงนี้ไงล่ะ..ดูตรงนี้สิ “ ร่างสูงกล่าวเสียงพราวเสน่ห์ และนั่นเป็นการทิ้งลูกระเบิดลูกเล็กๆที่กำลังทำไห้พายุก่อตัวขึ้น..ซึ่งแน่น่อน พายุนั่นไม่ได้มาจากใครนอกจากร่างสูงผมดำที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ก่อนนัดอีกนัดจะตามมาพร้อมพายุโซนร้อน
ร่างสูงขยับตัวอย่างจงใจ ทำไห้ร่างบางเสียหลักล้มไปด้านหน้าลงในอ้อมแขนที่อ้ารับของจิคาคุ ก่อนะกอดหมับอย่างชื่นใจ
“ ระวังๆหน่อย พื้นแถวนี้มันลื่น” และปิดท้ายด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ ก่อนเสร็จสิ้นด้วยการยิ้มกวนประสาทไห้แก่นาราคุ
เปรี๊ยะ!!..
ฟ้าผ่าเปรี้ยงกลางศีรษะสีดำสนิทที่พัดกระพือด้วยอารมณ์โกรธจัด นาราคุเดินพรวดพราดและกระชากร่างบางออกจากจิคาคุพร้อมมองด้วยสายตาเกรี้ยวกราด
“ ถ้าเจ้าเอามือแม้ซักนิ้วก้าวก่ายอีกล่ะก็..เจ้าจะไม่มีมือไห้ใช้อีกในวันพรุ่ง!! พวกข้าขอตัว!!” สิ้นคำพูด ร่างสูงก็กึ่งเดินกึ่งลากเซ็ตโชมารุที่พยายามดิ้นอย่างไม่พอใจ จิคาคุได้แต่มองตามตาละห้อย
“ คนสวยไปเสียแล้วสิ..”
ทางด้านนาราคุซึ่งโกรธหัวฟัดหวัวเหวี่ยง พลางสบถแช่งด่าจิคาคุเป็นขบวนสวด จนถ้าเจ้าตัวมาได้ยินเข้าคงหนีเตลิดเป็นแน่ ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดเท่านั้น
‘..ไอ้ผมทองนั่นมีสิทธิ์อะไรมาแตะเซ็ตโชมารุ!’
หากความคิดนั้นทำไห้เขาสะดุ้งโหยงทันที...นี่เขา..เขากำลัง..แม้นาราคุจะไม่อยากรับ..แต่เขากำลัง
..หวง..
..หึงหวง..ทั้งๆที่ไม่ควร..
“ บ้าเอ๊ย!!” ดวงตาสีทับทิมสวยสะบัดมองดวงหน้าหวานที่ขุ่นมัว ก่อนจะรู้ตัวว่าเขาฉุดลากร่างบางมาตามทางจนถึงกลางเขา..นาราคุจึงปล่อยมือเซ็ตโชมารุที่ยกขึ้นมาเป่าเบาๆด้วยความเจ็บ..ข้อมือตรงที่เขาจับนั้นแดงเป็นรอยนิ้ว
“ เอ่อ..เจ็บรึเปล่า?” เขากล่าว โดยดวงตาสีทองจ้องถลึงมาราวบอกว่า ..ไม่มีตาดูรึไง!!
ร่างบางเดินหนีเขาอย่างหงุดหงิด และทรุดนั่งใกล้กับพุ่มไม้หนา ดวงหน้าติดสวยดูไม่สบอารมณ์หนัก นาราคุนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ
ดวงตาสีทองเหลือบมองอย่างเงียบๆ และลุกเดินหนีไปนั่งฝั่งตรงข้ามและสะบัดหน้าหนี
...งอน...
‘..ยังโกรธอยู่สินะเนี่ย - -‘’ ”
นาราคุมองด้วยสีหน้าเจื่อนๆ...เอาไงดีเรา..
คิ้วเรียวขมวดมุ่นจากความยุ่งใจ ...เส้นด้ายเส้นหนึ่งกำลังพันอิรุงตุงนังในใจเขาจนเป็นปมใหญ่ที่ไม่มีวันแก้ออก...คงไม่มีใครเดาออกว่าปมนั้นคืออะไร..ปมที่ทำไห้เขาสับสนและหัวปั่นเรื่อยมา
ครึ่งอสูรผมดำค่อยๆเดินไปหาร่างบางซึ่งตีหน้ายุ่ง ดวงตาสีสวยขุ่นมัวเงยสบร่างสูง...จ้องกันอยู่นาน เขาทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่เซ็ตโชมารุกลับหลบสายตา การกระทำนั้นทำไห้นาราคุอ้ำอึ้งและทรุดนั่งข้างๆร่างบางที่คราวนี้ไม่ได้เดินหนีอีก แต่ไม่ยอมมองหน้าเขา
“ เซ็ตโชมารุ...”
“............” เสียงเรียกของเขายังคงไร้ซึ่งการตอบรับ ชายหนุ่มหน้าสวยยังคงไม่แสดงสีหน้าใดๆ
“ นี่ เซ็ตโชมารุ....”
“.........”
“ เซ็ตโชมารุ!!” แม้แต่เสียงตะโกน ร่างบางก็ยังนิ่งเฉย นาราคุจึงใช้วิธีสุดท้าย
“ เซ็ต – โช – จัง!!!!”
ป้าบ!
ตามดังคาด มือเรียวขาวฟาดเปรี้ยงที่ไหล่จนหน้าเกือบคว่ำ เขารีบจับกุมข้อมือเล็กอย่างทันท่วงที ก่อนอีกมือจะคว้าเอวบางและกอดแน่น ดวงตาสีทองหงุดหงิดจ้องประสานกับนัยน์ตาสีแดงเข้าพอดิบพอดี ร่างกายที่แนบชิดติดกันจนไม่สามารถขยับหนีไปได้ แต่ไม่วายเบือนหน้าหนี จนนาราคุเริ่มส่งสายตาไม่สบสบอารมณ์
“นี่ เซ็ตโชมารุ..เจ้าเลิกโมโหข้าซักทีจะได้มั้ย” นาราคุพูด น้ำเสียงอ่อนๆแต่ก็ดูแข็งกระด้างเหมือนเคย
“ ข้าไม่ได้โมโห แต่ข้าโกรธ!” ร่างบางกล่าวเสียงเย็น นัยน์ตาสีอร่ามทองมองผ่านเขาไปจ้องที่ไหนซักแห่ง...และพยายามเต็มที่ที่จะไม่สบตากับเขา
“ ..เหรอ..แต่เจ้าก็ยอมพูดกับข้าแล้วนิ่” รอมยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดพรายบนริมฝีปาก
“ ไอ้เจ้า!!..” ดวงตาสีทองหันสบอย่างลืมตัวเพราะความโกรธ ก่อนจะรู้ตัว แต่ไม่ทันแล้วเมื่อร่างสูงขืนใบหน้าหวานไห้สบตา นัยน์ตาสีเลือดดึงดูดจนไม่กล้าที่จะละไป
“เซ็ตโชมารุ..เจ้าเลิกโกรธข้าซักทีเถอะ” นาราคุพูดเสียงเบาราวกระซิบแต่ร่างบางกลับไม่ยอมแพ้
“ งั้นคืนดาบข้ามาเป็นอันจบ!!..ข้าจะได้หาย” เสียงนุ่มเริ่มกระชาก ผมสีเงินสะท้อนแสงเป็นประกายระยับรับกับใบหน้างดงามที่ดูโกรธเกรี้ยวนั้น ดวงตาสีแดงเริ่มไม่พอใจ
“ เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือว่าอยู่ในฐานะอะไร!..ข้าพาเจ้ามาเพราะพลังของเจ้า! ตอนนี้เจ้าก็ไม่ต่างจากคนของข้า..ไม่ใช่นักโทษจอมดื้อแบบนี้!!” คำพูดแสนกระด้างนั้นราวบางสิ่งที่ฟาดเปรี้ยงกลางใจ ร่างบางนิ่งและตัวแข็ง
‘..นักโทษ! พลังเรอะ!!!..’
โครม!!
ร่างสูงถูกผลักจนหงายหลัง ด้วยพละกำลังจากร่างบางที่มากกว่าปกติเพราะเลือดขึ้นหน้า ก่อนจะตวาดกร้าว
“ ถ้าข้าเป็นได้เพียงแค่นั้นสำหรับเจ้า!! ก็อย่ามายุ่งกับข้า! ทำไมถึงต้องมาสนใจข้าด้วยเล่าว่าข้ารู้สึกอย่างไร! โกรธใคร ! ชอบใคร!” นาราคุจังงังเพราะตกใจ ร่างบางกัดฟันแน่น
“ นักโทษเรอะ!! พลังของข้ารึ! เจ้ามันบ้าที่สุด..สำหรับ เจ้าน่ะ!!ข้า!...ข้า........” เสียงตะโกนอย่างโกรธจัดเงียบหายเข้าไปในลำคอในบัดดล ดวงตาสีทองเบิกกว้างตกใจ ก่อนจะกัดปากตัวเองแน่นอย่างอึดอัด ดวงตาสีเลือดยังคงจับจ้องมองร่างบางอยู่ เซ็ตโชมารุจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีเลือดและเบือนหนี ก่อนจะเดินกึ่งวิ่งจากไป ทิศทางที่ร่างบางไปคือทางไปโรมแรม sweet paradise
นาราคุได้แต่ตัวแข็งอยู่บนพื้น เสียงเรียกที่ควรเอ่ยออกไปพลันกล้ำกลืนลงคอ เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น..มัน..ราวกับสิ่งเลวร้ายที่พรั่งพรูออกมา..ทั้งๆที่เมื่อไม่นานมานี้มันดีกว่านี้แท้ๆ
‘..เจ้ากำลังจะพูดอะไรนะ..เซ็ตโชมารุ..’
.....................................
มาต่อแย้วค่า ^^ อุๆๆๆๆๆๆๆ
ช้าไปรึเปล่าคะ ไม่เนอะๆๆๆๆ ^^'''' <<เหงื่อตก
ท่านผู้อ่านอย่าโกรธข้าน้อยน้า TT ตอนนี้มันเริ่มเลยเถิดยังไงๆ ไม่รู้ เลยจากตอนจบมั่กๆ
^^ แต่ก็จะพยายามต่อมันไห้จบ เพื่ออนาคตของนาราคุกับเซ็ตจัง ^O^/ (อนาคตของว่าที่สามีภรรยา)
กรี๊ดๆๆๆๆๆ แทบคลั่งตายเจ้าค่า วันนี้ไปโละอินุยาฉะดู กำลังเคลิ้มตอนที่รินจังถูกลักพาตัวและเซ็ตโชมารุไปสู้กับนาราคุ อ๊าก!!!>< กลืนกินเข้าไปในตัวเหรอ OoO!! หรือว่านาราจะ XXX เซ็ต ม่ายยยยย!! ม่ายยยยยยยยยยย!!....... อย่าช้า ป้าบ (บาจาใครลอยมา)
โฮ่ๆๆๆ ยังมีอีกเดอ้ ตอนที่อินุ เซ็ต กับนาราไปยังอีกโลกหนึ่งเพื่อเอาเศษลูกแก้วชิ้นสุดท้าย หุๆๆ อันนี้ต้องดูเป็นแบบอนิเมะแล้วถึงจะอกวาย อ๊ากกก อยากชัก (เรื่องของเอ็ง : ผู้อ่าน//จายร้ายTT ซ เซ)
ปล. เม้นต์ไม่เม้นต์ตามใจเด้อ ข้าน้อยไม่ว่านักอ่านเงาทั้งหลายค่าค่า ^^ ตามบาย โฉบมาเม็ต์ทีหรือไม่ก็บ่ว่าจ้า สบายมาก แค่มาอ่านก็ดีแล้ว โหวตไม่ว่า อ่านก็ดีใจแล้ว^^
ความคิดเห็น