คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ตอนที่ 17 : ความในใจที่ยอมรับกับคำสัญญาของชิคัง
คำพูดในใจเรียกร้องหาคำตอบ นาราคุกระแทกตัวกับพื้นอย่างเหนื่อยอ่อนและเอามือบังหน้ากันแสงแดดที่สะท้อนเข้าตา สีทองสว่างนั้นสะท้อนภาพนัยน์ตาสีทองงดงามที่สวยที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น..สีที่งดงามไม่ว่ายามไหน..
..งดงามที่สุด..
“นี่น้องชาย..สุดสวยของเจ้าไปนู่นแล้วนะ ไม่ตามไปจะดีเหรอ?” เสียงยียวนหนึ่ง ดังขึ้น ดวงตาสีแดงเหลือบมองใบหน้าหนึ่งเหนือหัวซึ่งกำลังยิ้มกว้าง ประดับบนใบหน้าคมคายที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีทอง
..ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบอารมณ์ในบัดดล..
จิคาคุแย้มยิ้ม ก่อนจะนั่งปุ่ข้างๆครึ่งอสูรหนุ่มที่เขยิบตัวหนี แต่ชายพเณจรกลับเขยิบตัวตาม
“ น้องชายเอ๊ย!..ข้าล่ะอยากบอกเจ้าจริงๆ..วิธีเจ้าเนี่ยห่วยแตกบรมเลย เขาต้องพูดจาหวานๆสุภาพ และค่อยๆป้อล้ออ้อเฉาะแบบเนียนๆ ไปพูดแบบนั้นเขาก็โกรธสิ” ชายหนุ่มหัวทองตีหลังร่างสูงพั่บๆอย่างอารมณ์ดี นาราคุมองตาขวางและปัดมือนั่นออก
“ข้าไม่ใช่น้องเจ้า!” เสียงห้วนๆดังแข็งกร้าว ร่างสูงลุกพรวดแต่กลับถูกดักหน้า
“ ไห้ข้าช่วยหน่อยมั้ยล่ะ?” จิคาคุถามเสียงเจ้าเล่ห์ ซึ่งนาราคุไม่ชอบเลยซักนิดเดียว ดวงตาสีเลือดจ้องเขม็งไปยังร่างสูงที่ยิ้มเจื่อนและหลีกทางพลางยกมือยอมแพ้
นาราคุเดินจ้ำผ่านจิคาคุที่พูดคำบางคำที่เรียกร่างสูงไห้ชะงัก
“อยากรู้มั้ยล่ะที่คนสวยนั่นอยากพูดกับเจ้า”
คำพูดดั่งเช่นปริศนา นาราคุหยุดฝีเท้าลงและหันมองชายผมทอง
“เจ้ารู้?” นาราคุเอ่ยทวน ซึ่งจิคาคุยิ้มรับมันพลางเอ่ยเสียงเจ้าเล่ห์
“ ใช่..ผู้ชำนาญอย่างข้าต้องรู้ แต่ถ้าเจ้าอยากฟังจากเซ็ตโชมารุ เจ้าต้องทำตามที่ข้าบอก” รอยยิ้มแสนแสร้งทำนั้นทำไห้ดวงหน้าคมเบ้ลง แต่.....
เขาอยากรู้..คำนั้นที่ติดค้างไว้..อยากรู้จนแทบบ้า
..แม้ตอนนี้เขาก็ยังไม่เชื่อตัวเอง...ครึ่งอสูรที่ใช้ทุกชีวิตเป็นเครื่องมือ
..แผนอันแยบยลมากมายที่ไม่สนใจชีวิตใครๆ..กระทำทุกอย่างด้วยความเล่ห์ทุบาย..
แต่ครึ่งอสูรเจ้าเล่ห์อย่างเขากลับกลายเป็นปลาเกยตื้น..ทำอะไรไม่ถูก..เพียงอสูรหนุ่มเพียงคนเดียว
“ว่ามา”
จิคาคุอมยิ้มสนุกสนาน
“ ไห้มั้นได้อย่างนี้เด้!!”
...........................................................................
ข้า..เป็นอะไร..ทุกสิ่งทุกอย่างมันคือแผนการของเจ้ารึ?!!!
ดวงตาสีทองสวยงามเหม่อมองไปไกลแสนไกล ไกลออกไป ท่ามกลางความเดียวดายซึ่งฉายชัดบนดวงหน้าหวานคม สวยงาม ปานรูปพระจันทร์หายเข้าไปใต้กลีบผมซึ่งบดบังหน้าผากเกือบถึงตาเกิดเป็นเงามืดอันน่าโดดเดี่ยว
..ตัวเขารู้ดีจากสีหน้าของนาราคุ..หมอนั่นไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น
..เพราะทุกครั้ง..เรื่อยไป..คำพูดของนาราคุทิ่มแทงใจเขาเสมออย่างน่าแปลก
..ยิ่งวันนี้..ไม่สิ...ตั้งแต่อยู่ด้วยกัน..เขาช่างสับสนเหลือเกินต่อทีท่าของร่างสูง
เซ็ตโชมารุหยุดเดิน เงาใบไม้เหนือหัวสั่นไหวตามลมที่ลอยผ่านร่าง พัดเรือนผมปลิวสยายโอบร่างราวอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น
..บางครั้งก็อ่อนโยน..บางครั้งก็ร้ายกาจ..ในบางทีก็ยิ้มอย่างอบอุ่น..แต่ไม่นานกลับพูดกับเขาอย่างเลวร้ายจนเจ็บไปทั้งใจ
ถ้าเป็นเมื่อก่อน..วาจาเยี่ยงนี้ไม่มีผลต่อเขาเลยแม้นเพียงนิดเดียว..มันคงไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าคนๆนั้น..
..ไม่ใช่นาราคุ
ดวงตาสีแดงซึ่งสะกดทุกสิ่ง รอยยิ้มยากจะพบถึงความอ่อนโยนหากมีเสน่ห์จนใจเต้นรัวแรง..ภายใต้ดวงหน้าคมคายอันแข็งกระด้างนั้นยังคงซ่อนทุกสิ่งไว้..
..ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเริ่มชอบรอยยิ้มและดวงตาสีเลือดคู่นั้น
..ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน..เข้าไม่รู้เลย?!!!!
“ถ้าข้าเป็นเพียงนักโทษที่เจ้าต้องการอาศัยแค่พลัง..ตราบตั้งแต่ต้นทำไมต้องมายุ่งกับข้าด้วยล่ะ!!..ทั้งที่!!..ทั้งที่ขังข้าไว้ในคุกใต้ดินอย่างเดิมก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ!”ร่างบางตะโกนเสียงดังก้องจนสัตว์เล็กใหญ่แตกกระเจิง
เซ็ตโชมารุทรุดนั่งและกอดเข่าตัวเอง..ใบหน้าหวานดูอ่อนแรง นัยน์ตาสีทองสวยหม่นหมองและซุกหน้าลงกับเข่า
เขาเกือบหลุดพูดคำบางคำออกไป..แทบอยากจะกัดปากตัวเองไห้แตก..ความรู้สึกที่มีต่อนาราคุยังสับสน
..หากสิ่งนั้นมันไม่ใช่..ไม่ได้สับสน..แต่รู้เพียงไม่ยอมรับ
แค่เพียงไม่รู้เท่านั้น...นาราคุ คิดยังไง..ดวงตาสีแดงที่เดายากแสนเดายาก..มันมีบางอย่างที่ซ่อนไว้..บางอย่างซึ่งเขาไม่รู้..บางอย่างที่ปิดกั้นความรู้สึกไม่ไห้เอ่ยออกไป
..คำว่า “รัก”..
“อย่ารักเลยได้โปรดเถอะ..ข้าไม่อยากรัก” เสียงกระซิบของเซ็ตโชมารุดังแผ่วเบาเกือบหายกับสายลม
เซ็ตโชมารุปล่อยคำนั้นไห้ถูกกลบด้วยเสียงสรรพสิ่งรอบกาย ใบหน้าที่ดูเศร้าหมอง..เศร้าและแสนเศร้า..ความไม่รู้และสับสนมากมายเป็นทวีคูณ ดวงตาแสนเศร้าเริ่มขุ่นมัว หงุดหงิด และเปลี่ยนเป็นโกรธอย่างรวดเร็ว
และ ณ บัดนี้..ปรอทวัดอารมณ์ก็แตกเพล๊ง ระดับ MAX
“ไอ้ตัวต้นเหตุก็คือเจ้าตาแดงนั่นน่ะแหละ!!” เซ็ตโชมารุโวยลั่นและลุกพรวด ความโมโหปะทุอีกครั้ง พร้อมสติที่หลุดแบบสุดๆ
“ข้าไม่อยการัก!..ได้ยินมั้ยว่าไม่อยากรัก!!!! โว้ย!!!! ทำไมเจ้าหมอนั่นต้องทำตัวก้ำกึ่งแบบนี้ด้วยน๊า~~~!!!!!” ร่างบางขยี้หัวตัวเองจนยุ่งไปหมด ดวงหน้าหวานงอง้ำ..ขีดแก้มแดงเรื่อและร้อนฉ่า
“ ไม่..อยาก..รัก” ร่างบางกระซิบ ใบหน้าแดงซ่าน
“ก็รัก..แล้วนี่..”
คำเบาๆ เบาจนแทบไม่ได้ยินนอกจากตัวเอง ก่อนเรือนผมจะกลืนหายไปกับใบไม้
พร้อมสายลมเบาๆพัดท่ามกลางแสงอรุณรุ่ง และเสียงเพลงที่ลอยมาตามลม เซ็ตโชมารุเดินเลียบๆเคียงๆตามป่า สัตว์มากมายล้วนเดินผ่านเขา..นัยน์ตาสีทองมองเหม่อไปรอบๆ ยามกลางวันของที่นี่สว่างจ้างดงาม
ร่างบางเดินเข้าโรงแรมอย่างอ่อนแรงผิดสังเกต ชิคังซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลมองด้วยความสงสัยขณะอสูรหนุ่มเดินมานั่งที่โทฟาข้างๆ ใบหน้าที่ดูเหม่อๆ ผิดวิสัยของเซ็ตโชมารุ
“เป็นอะไรมากรึเปล่า..ไม่สบายรึ?” ชิคังเอามือแนบหน้าผากร่างบาง..ตัวของเซ็ตโชมารุอุ่นๆแต่ไม่ร้อนขณะเจ้าตัวถอนหายใจ
“ข้าปวดหัว..เหนื่อย” คำสั้นๆ สรุปใจความพอเข้าใจ ชายหนุ่มนวดขมับตัวเองอย่างเหนื่อยอ่อน
“ หือ..ไม่สบายเหรอ” ชิคังถาม หากร่างบางกลับไม่ตอบ
‘..ไม่สบายหรือปกติ..ที่ข้าปวดหัวอยู่นี่ก็เพราะนาราคุ..ทำไมเจ้าหมอนั่นต้องพูดแบบนั้นด้วย!!..โอ๊ย หงุดหงิดๆ ทำไมข้าต้องเป็นอย่างงี้ด้วย..’ <<เพราะรักไง^^ :เซฯ// อย่ายุ่งได้มั้ย!! >//<:เซ็ตฯ
“ หา!! เซ็ตโชมารุไม่สบาย!!” เสียงดังระงมไปทั่วโรมเหมือนนัดหมาย เจ้าของเสียงนับสิบกระโจนเข้าหาจนทั้งเซ็ตโชมารุและชิคังผงะ
คำพูดเป็นห่วงมากมายถูกถามเซ็งแซ่ แถมทั้งผู้ชายและผู้หญิงต่างทำสีหน้าทุกข์ร้อนเสมือนตัวเป็นแทน แถมยังดูเดือดร้อนยิ่งกว่าคนเป็นเสียอีก แถมเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนพวกนี้เป็นใคร ไม่ว่ายังมีแอบจับนู่นจบนี่พอเป็นพิธี โดยหารู้ไม่ว่า..ไปสะกิดต่อมเดือดของเซ็ตโชมารุเข้าอย่างจัง
“หุบปากซักที!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงตวาดก้องดังไปทั่วโรงแรม ทุกสิ่งเปลี่ยนเป็นเงียบสงัดในบัดดลด้วยความตกใจ แม้แต่ชิคังก็ยังแทบหงายหลัง ร่างบางลุกพรวด
“ไปไห้พ้น!!!!” โดยไม่ต้องรอซ้ำสอง ขบวนการห่วงเซ็ตมารุสลายตัวเหมือนไอน้ำที่หายไปกลางอากาศ
ดวงตาสีทองปานจะฆ่าคนไห้ตายตอนนี้..แต่ร่างบางคงไม่ฆ่าไห้เสียมือ..เพราะคนที่เขาอยากฆ่าตอนนี้ที่สุดคือเจ้าของนัยน์ตาสีแดงสด ร่างบางทิ้งตัวอย่างเหนื่อยอ่อนและหลับตาอย่างหงุดหงิด ชิคังค่อยๆขยับเข้าใกล้ด้วยความระมัดระวัง
“ เจ้าไปเจออะไรมาน่ะ?”
“ ....ไม่มี....” เสียงของเซ็ตโชมารุฟังดูห้วน ชิคังขมวดคิ้วก่อนพูดชื่อหนึ่ง
“ นาราคุ”
พรวด!!
เซ็ตโชมารุดีดตัวขึ้นเหมือนติดสปริง นัยน์ตาดูตื่นๆและมองซ้ายมองขวา พอรู้ตัวอีกทีก็ตวัดมองร่างสูงผมเทาอย่างหงุดหงิด ซึ่งชายหนุ่มจ้องกลับอย่างรู้ทัน ร่างบางเดินจ้ำๆขึ้นไปชั้นสองไปที่ห้อง ปากอิ่มสีชมพูขยับขมุบขมิบก่อนจะเดินเข้าไปในห้องและปิดประตู หากหน้าแปลกเมื่อไม่มีเสียงประตูกระทบผนัง ดวงตาสีทองตวัดมองก็เห็นมือของชิคังที่กั้นไว้พร้อมร่างสูงที่ก้าวตามเข้ามา
“ มีอะไร?” เซ็ตโชมารุพูดเสียงเรียบสนิท และนั่งบนขอบเตียงพร้อมชิคัง
“เจ้ามีเรื่องอะไรกับนาราคุหรือ?” คำถามยังคงไร้ซึ่งคำตอบ เซ็ตโชมารุเงียบกริบ ชิคังเขยิบตัวเข้าใกล้ก่อนจะจับคางร่างบางไห้สบตา
ม่านหมอกสีเทาจ้องประสานกับดวงตาสีทอง ราวกับบางสิ่งที่กำลังจ้องทะลุไปถึงใจ เซ็ตโชมารุหลบตาชิคังในทันที ชิคังพ่นลมหายใจช้าๆ
“มีสินะ..” ชิคังยิ้มอ่อนโยนก่อนลูบหัวร่างบางเบาๆ “น่าไม่ต้องเครียด”
“ข้าไม่ได้เครียดซักหน่อย” เซ็ตโชมารุพูดอิดออด แต่เมื่อเจอรอยยิ้มนุ่มนวลบนใบหน้าคมก็ต้องก้มหน้าลงต่ำ ชิคังหัวเราะเบาๆก่อนทาบมือบนหน้าผากร่างบาง
“เจ้านี่ตัวอุ่นๆนะ..ระวังไม่สบาย” ร่างสูงพูดอย่างเป็นห่วง เซ็ตโชมารุถอนหายใจ ศีรษะรู้สึกปวดแปล๊บๆ
“เหนื่อย..” เซ็ตโชมารุพูดเสียงเบา
“หือ..อ่ะ!!” ชิคังถึงกับชะงัก อสูรหนุ่มล้มตัวลงนอนหนุนตักเขาเสียงั้น ชายหนุ่มหน้าแดงแป๊ดก่อนพยายาม ควบคุมสติ
“เจ้า!!..เจ้าทำอะไรของเจ้าน่ะ!” ชิคังพูดติดๆขัดๆ หากร่างบางกลับพูดปัดๆ
“ น่ารำคาญ..ขอนอนหน่อยสิ ทำเป็นงกไปได้”
“..เจ้ารู้ตัวมั้ยว่ากำลังนอนตักข้าอยู่..ทำไมไม่ไปนอนหมอนเล่า -_-‘ “
ชิคังบ่นเบาๆพลางกอดอก หากคราวนี้ไม่มีเสียงเถียงหรือคำบ่นใดๆ ร่างแยกหนุ่มก้มมองอย่างแปลกใจ ก็ต้องอมยิ้มอย่างเอ็นดู เซ็ตโชมารุผล็อยหลับอบย่างง่ายดายบนตักของเขา ใบหน้าหวานที่ดูผ่อนคลายและน่ารักยามหลับตาพริ้มดูไปแล้วก็อดจะหัวเราะเบาๆไม่ได้..อสูรจอมดื้อกลับหลับเอาง่ายๆแบบนี้ต่อหน้าเขา..ดูเหมือนหลับกลางวันเสียด้วยสิ
ดวงตาสีเทาไล่มองตั้งแต่ปอมผมระหน้าผาก ปานรูปจันทร์เสี้ยว จมูกโด่งได้รูป มาตามแพขนตาหนาชี้งอน และแก้มนวลใส ริมฝีปากคู่สวยเป็นสีระเรื่อ ไล่มาจรดปลายคอยาวระหง มือหนาปัดเส้นผมออกจากดวงหน้านวลงดงามปานอิสตรีเบาๆ และยิ้มอีกครั้ง..
“มาหลับแบบนี้..ไม่ระวังเลยนะ”เสียงทุ้มนุ่มเอ่ย ในดวงตาสีเทามองร่างบางอย่างสื่อความหมายบางอย่าง หากเจ้าตัวคงไม่รู้และไม่รับรู้
ดวงตาสีเทาสับสนปนเปไปมาระหว่างเศร้าและสุขใจ..เศราที่เซ็ตโชมารุไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย..สุขที่เขาได้ใกล้ชิดร่างบางได้ขนาดนี้
..ชิคังเกลียดที่ถูกเปรียบเป็นตัวแทนกับนาราคุ..หากตอนนี้
..เขากลับรู้สึกว่า..ถึงจะถูกเซ็ตโชมารุไห้เป็นตัวแทนของนาราคุเขาก็ไม่รังเกียจเลยซักนิดเดียว
..แค่ไห้เซ็ตโชมารุมองเขา..แค่นั้นก็พอ
มือหนาลูบใบหน้าตัวเองพลางยิ้มสังเวช..เขาเกลียดใบหน้านี้เหลือเกิน..เกลียดที่มันเป็นใบหน้าของคนที่ร่างบางรักแต่ไม่ใช่เขาที่เซ็ตโชมารุรัก..ในใจได้แต่วอนขออย่าไห้สองคนนี้รู้ใจกันเลย..หากปัญหาที่เขารู้ดีคือ ตัวนาราคุเอง
..เซ็ตโชมารุพอรู้สึกตัว..แต่นาราคุปฏิเสธมัน..ปฏิเสธมันเรื่อยมาตั้งแต่นาราคุแยกออกจาก “ผู้หญิงคนนั้น”..
“ข้าไม่อยากไห้เจ้าเจ็บเซ็ตโชมารุ..ถ้าเจ้าเจ็บเพราะเจ้านั่นข้าจะไม่ยอมอีกแล้ว..จะไม่ปล่อยเจ้าไป..ข้าไห้สัญญา”ร่างสูงพูดเสียงเบาและเกลี่ยแก้มของเซ็ตโชมารุและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ชิคังค่อยๆช้อนเซ็ตโชมารุขึ้นและจับไห้นอนบนเตียง
“ อืม..” ร่างบางส่งเสียงคราง ก่อนจะนอนขดตัวราวกับแมว ชิคังเริ่มคิดน้อยๆว่า เซ็ตโชมารุนี่น่าจะเป็นปีศาจแมวเสียมากกว่าปีศาจสุนัข
ชายหนุ่มยิ้มนุ่มนวลและก้มตัวห่มผ้าไห้อสูรหนุ่ม พลันชะงักกึก ใบหน้าสวยอยู่ใกล้กันราวสวรรค์แกล้ง ปากอวบอิ่มสีอ่อนเผยอขึ้น ราวจงใจยั่วเขา บางอย่างก่อสุมขึ้นในอกพร้อมหัวใจที่เต้นระรัว ชิคังโน้มตัวลงช้าๆ เขาพยายามหยุด ..แต่มันอยากเกินห้ามใจ .......ยามที่ประกบกับริมฝีปากอุ่นๆ
..ทุกอย่างเปลี่ยนเป็นเงียบงัน
ร่างสูงค่อยๆถอนปากออก ดวงตาสีเทาดูหลงใหลก่อนจะจุมพิตอีกครั้ง สัมผัสหวานแผ่ซ่านทั่วปากจนอยากเกินจะถอนออก บางอย่างกำลังครอบงำเขาไห้ถลำลึกเข้าไปเรื่อยๆ เสียงครางในลำคอของเซ็ตโชมารุดังเรียกสติชิคังไห้คืนเดิม ชายหนุ่มแทบกระโดดออกจากเตียงกับการกระทำอันลืมตัวนี้ ถ้าวงแขนเล็กไม่โอบกอดเข้าไว้ก่อน
..ตึกตักๆ..ๆ
เสียงหัวใจดังจนได้ยินชัดเจน ความคิดหวังลึกๆผุดขึ้นมา ก่อนจะมลายหายไปในทันทีที่ได้ยินคำต่อมา
“..นา..รา..คุ..” ดวงตาสีเทาหลุบต่ำ ใจเจ็บแล้วเจ็บอีก ความอิจฉาก่อตัวขึ้นจนควบคุมเกือบไม่อยู่ ร่างสูงดึงตัวเองออกจากอ้อมกอด และยืนอยู่ข้างเตียงจ้องมองลงมาอย่างทุกข์ใจ
“ข้าโง่มากเลยใช่มั้ย?” ชิคังพูด ท้องฟ้ายามบ่ายแก่สว่างจ้าแสบตา หากเขากลับไม่รู้สึกอันใด..ช่างน่าสมเพชสิ้นดี
“ อืม..ชิ..คัง..” ชื่อของเขาถูกเอ่ยเบาราวเสียงกระซิบ ไม่มีคำใดออกมาจากริมฝีปากบางเฉียบของชิคัง มีเพียงดวงตาที่เบิกกว้างขึ้น
รอยยิ้มอันยินดีปรากฏอีกครั้ง..ถึงจะรู้ว่าความหวังนี้จะโง่แค่ไหน..หากเขาก็หวังว่าซักวันว่าดวงตาสีทองนี้จะมองมาทางเขา
..ชิคังจรดริมฝีปากบนหน้าผากร่างบางเบาๆ ก่อนกระซิบเสียงอ่อนโยน
“ หลับฝันดีนะเซ็ตโชมารุ..ไม่ว่ายังไงข้าก็จะรอ”
....
..
แสงอาทิตย์เคยส่องถึงใจเจ้า..แสงอาทิตย์เคยส่องถึงใจข้า
..แล้วดวงจันทราที่เจ้าเคยบอกว่าจะอยู่ด้วยกัน..เจ้าเก็บมันไว้ที่ไหนหรือ..
............................................
หึๆๆๆ มีตัวละครสมมุติโผล่มาอีกแล้ว จิคาคุนี่มีผลกับเนื้อเรื่องอย่างแรกค่ะ แต่อนาคตเขาจะเป็นสิ่งที่ใครๆไม่คาดคิด และจะมีผลต่อชิคังมาก(แต่ไม่ไช่ทางรัก เพราะจับชิคังเคะยากอ่ะ)
..อาพสองตอนรวดอีกแย้ววววว ดีใจมั้ยคะ ถ้าดีใจก็เม้นต์นะคะ อีกในตอนข้างหน้าผู้หญิงที่เป็นศัตรูหัวใจของเซ็ตจังจะปรากฎออกมาจริงๆแล้ว แต่มีไม่มากหรอกค่ะ
ปล.ไปและ (บอกทำไมวะ)
ความคิดเห็น