คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : ตอนที่ 22 : ความเศร้าที่มากับสายฝน 2
ตอนที่ 22
ความเศร้าที่มากับสายฝน
“ข้ารักเจ้า”
.......
....
..
.
เพียงคำพูดเดียว คำพูดนั้นกลับสะท้อนลึกเข้าไปในใจ...คำๆเดียว หากกลับดังซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนยากจะควบคุม ดวงตาสีทองสวยเบิกกว้างราวกับไม่เชื่อหู คำว่ารักที่ออกจากปากครึ่งอสูรหนุ่มมันช่างเบาหวิวและไม่น่าเชื่อ แต่ภายในดวงตาสีทับทิมเลือดนั้น..ไม่ได้มีแววล้อเล่นอันใด
ภายใต้ฟ้าฝนคำนองเลืองลั่น เซ็ตโชมารุถูกดันจนติดกำแพงจนไม่อาจหลบหนีต่อสายตาที่จับจ้องมองมาของชายหนุ่มผมดำ เวลาผ่านไปดั่งยาวนานเสมือนเม็ดฝนค่อยๆตกช้าลงจนเห็นหยาดน้ำทีละหยดๆ นาราคุทิ้งมือไว้ข้างลำตัวอย่างสงบและยืนมองใบหน้าสวยงามอย่างอ่อนโยน
“ เซ็ตโชมารุ..ข้ารักเจ้า” รอยยิ้มอ่อนโยนเป็นครั้งแรกแย้มบนใบหน้าคมคายหล่อเหลา ดวงตาสีทองเบิกกว้างอย่างตกใจ แต่ไม่ทันได้เอ่ยปาก ร่างบางก็ถูกดึงไปกอดแน่น! ใจของอสรูรหนุ่มเต้นรัวเร็วราวกับกลองกับกายอันอบอุ่นที่กอดตัวเองไว้แน่น
ใช่..มันช้างอบอุ่นเหลือเกิน..แต่ทำไม
‘..ข้ารักเจ้า..’
ทำไมล่ะ...
‘..เซ็ตโชมาร..ข้ารักเจ้า..’
ทำไมถึงพึ่งมาพูดเอาป่านนี้!!..
พลั่ก!
เรี่ยวแรงที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนดันนาราคุจนกระเด็นถอยหลัง ชายหนุ่มดูงงงวยและมองสีหน้าอันเย็นชาของเซ็ตโชมารุ..มันช่างเย็นชาจนน่าใจหาย
“ เป็นอะไรไปน่ะ ?” มือหนาจับที่ต้นแขนเบา แต่ชายผมเงินกลับกระเถิบตัวหนี ดวงตาสีทองจ้องมองอย่างเยือกเย็น
“ อย่ามายุ่งกับข้าอีก..”
นาราคุนิ่งอึ้งขณะที่เซ็ตโชมารุเดินหันหลังหนีไปอีกครั้ง ความสงสัยและไม่เข้าใจเป็นตัวผลักดันให้ร่างสูงตามไป
“ เดี๊ยวเจ้าเป็นอะไรน่ะ!” เขาคว้าตัวเซ็ตโชมารุไว้ได้และบังคับให้หันมาเผชิญหน้า แต่คราวนี้ราวกับสลับบทบาท เซ็ตโชมารุไม่พุดอะไรและไม่มองหน้านาราคุเลย จนร่างสูงสังหรณ์ร้ายจนใจสั่น
“ เอามือออกไปจากตัวข้า..” เสียงเย็นชาเอ่ยนิ่งสงบแต่ไม่ใช่กับใจครึ่งอสูรหนุ่มยามนี้
“ ไม่!!” ชายหนุ่มพูดเสียงดัง เขาไม่เคยเห็นเซ็ตโชมารุเป็นอย่างนี้ “ นกว่าเจ้าจะบอกว่าตัวเจ้าเป็นอะไร ข้าทำอะไรผิดเซ็ตโชมารุ!”
ดวงตาสีเลือดมองเสี้ยวหน้าที่โผล่พ้นเงามืดใต้ไรผมสีเงินอันเย็นชาอย่างเจ็บปวด หากเสียงสายฝนกับสายฟ้าเท่านั้นที่เป็นคำตอบ ฝนกำลังโถมใส่ร่างทั้งสองไม่หยุดยั้ง ความเงียบนั้นทำให้ชายหนุ่มผมดำทำสีหน้าไม่ถูก
“ เอามือออกไป..” ร่างบางกล่าวคำเดิมด้วยน้ำเสียงห่างเหินจับใจ บางอย่างปะทุในใจจรยากจะปล่อยให้นิ่งสงบ มือหนาเชยคางมนขึ้นเบาๆและจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีน้ำผึ้งหวาน
“ ข้าทำผิดอะไร? ทำไมกัน?” ดวงตาสีเลือดซึ่งหยาบกร้านและกระด้างกำลังสั่นไหวอย่างเจ็บปวด..ไม่เคยเป็น..ไม่เคยที่จะแสดงสีหน้าอ่อนแอให้ใครเห็น..แต่กับเซ็ตโชมารุ..ทำไมเจ้าถึงทำให้ข้าอ่อนแอลงแบบนี้กัน..คำถามนี้วนเวียนในใจอย่างยาวนานขณะที่อสูรรูปงามเอ่ยขึ้น
“ ทำไมงั้นเหรอ?” ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น “ข้าต่างหากที่จะตองพูดคำนั้น!!”
เพี๊ยะ!!!!!
นาราคุหันหน้าตามแรงตบ ซีกหน้าหนึ่งเจ็บแปล๊บๆและเป็นรอยแดง หากมีส่วนหนึ่งภายในเจ็บยิ่งกว่า ดวงหน้าคมหันมองร่างบางที่ยินกัดปากแน่น และตะโกนลั่น
“ ทำไม!! ผิดอะไรงั้นเหรอ?! ลองถามตัวเจ้าเองดูสินาราคุ!! ตั้งแต่ต้นเจ้าทำอะไรกับข้าไว้บ้าง!!” น้ำตาที่พยามกั้นแล้วกั้นอีกกลับไหลช้าๆผ่านแก้ม ทั้งๆทีอยากจะหยุดมันไว้ หากกระทำไม่ได้..ข้าหยุดร้องไห้ไม่ได้
“ เจ้าขืนใจข้า!! เจ้าขังข้า!! เจ้าบังคับข้า!!และเจ้ายัง!!.....” เซ็ตโชมารุหลับตาแน่น
“ ทำลายหัวใจข้า..”
‘..โดยไปอยู่กับนาง..’
ดวงตาสีทองที่ทั้งเย็นชาและวูบไหว น้ำตาราวกับเกล็ดน้ำแข็งซึ่งกรีดดวงใจเป็นริ้วๆ
...เจ็บเสมอมา..เจ็บปวดมาตลอด..... ปากนั้นที่พูดคำทิ่มแทงมากมาย..และยิ่งเกลียดตัวเองที่หวั่นไหว....... ‘ผลอไปรักคนไร้หัวใจ’
อัสนีบาตรผ่านฟ้าอย่างไร้เสียง สายฝนตกกระทบเรือนร่างอย่างเย็นชา ดวงตาสีทองที่ห่างเหิน ดวงตาสีเลือกซึ่งเจ็บปวด มันดุจดั่งโรงละครแห่งความเศร้าที่มากับสายฝน
“ นับต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับข้าอีก อย่ามาแตะต้องตัวข้า อย่ามาให้เห็นหน้า ไม่วาอะไรจะเกิดขึ้น ข้าเกลียดที่จะต้องเห็นดวงตาของเจ้าแม้แค่วินาทีเดียว...”
‘..ข้าจะได้แน่ใจว่าไม่ควรรักเจ้า...’
คำพูดที่โผล่พ้นริมฝีปากราวกับหนามแหลมที่พุ่งทะลุใจจนชา เหมือนคำซึ่งสะท้อนในโถน้ำ..มันก้องสะท้านเข้าไปราวทั้งร่างจะฉีกสลาย ทั้งสีหน้าอันห่างเหิน ทั้งคำพูดแสนเย็นชา ความรู้สึกนี้มันยิ่งกว่าถูกมิซาเนะปัดรัก เจ็บยิ่งกว่าโดนทำร้ายครั้งไหน
ร่างสูงเดินเข้าไปหาช้าๆและจับใบหน้าด้านข้างของเซ็ตโชมารุเบาๆ
“ แต่ข้ารักเจ้า..”
ตึกตัก...
เสียงหัวใจในอกเต้นแรงจนเซ็ตโชมารุอยากแช่งด่า ก่อนจะบังคับความคิดของตัวเองอย่างสงบ มือเรียวสวยปัดมือของครึ่งอสูรตาแดงออก ดวงตาสีทองอำพันเบนหนีราวกับไม่อยากมองหน้า และพูดขึ้นเสียงแผ่วแต่เย็นชา
“แต่ข้าเกลียดเจ้า...”
กึก!!
เกลียด..คำๆนี้กำลังทำให้ครึ่งอสูรหนุ่มผู้เจ้าเล่ห์และหยาบกระด้างตายทั้งเปฌน ดวงตาสีเลือดเบิกกว้างและตระหนก ร่างสูงใหญ่ราวกับหินที่ขยับไม่ได้ เพราะหัวใจ..กำลังจะตาย..
‘..ข้าเกลียดเจ้า..’ พูดเป็นครั้งที่สอง..แต่กลับสร้างความเจ็บปวดยิ่งกว่าครั้งแรก เซ็ตโชมารุเดินหนีไปอย่างไม่ใยดีท่ามกลางห่าฝน แผ่นหลังบอบบางอันเย็นชา เรือนร่างงดงาทที่ปรารถนาจะโอบกอดกำลังทิ้งไปเฃเห็นเพียงประกายผมสีเงิน
..วิ่งสิ..วิ่งตามไปเลย..วิ่งไป ทำไมถึงไม่ขยับล่ะ....ไม่สิ..ไม่กล้าขยับ..เราไม่กล้าที่จะตามไป เพราะ....
กลัว....
กลัวว่าจะเห็นท่าทีอันห่างเหินแบบนั้นอีก..กลัว..
“ทำไมกัน?!!” ร่างสูงทรุดตัวลงกับดิน และทุบพื้นแฉะอย่างบ้าคลั่งจนน้ำแตกกระจาย..ถ้าตามไป!! แค่ตามไปอาจจะรั้งไว้ได้..ทำไม..ใช่เพราะกลัว..กลัว
“ ตั้งแต่เมื่อไหร่..เจ้าทำให้ข้าอ่อนแอขนาดนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” นาราคุกัดฟันพูด “ สำคัญกับข้าขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?!!!!”
‘ นาราคุ ‘ ภาพใบหน้าหวานเผยอยิ้มและเรียกชื่อผ่านแว่บเข้ามาในหัว
‘..เจ้านี่มันไร้มารยาทจริงๆ! ‘ ใบหน้ายามโกรธฉายชัดในมโนภาพ
‘..อ้าปากสิ..’ เซ็ตโชมารุกำลังถือช้อนข้าวเหมือนยื่นจะป้อนเขา ใบหน้าที่แดงน้อยๆมันช่างน่าถึงดูด
“ทำไมกัน!!!” ร่างสูงสบถลั่น ภาพทุกภาพราวกับย้ำถึงความบ้าของตัวเองที่ปล่อยให้หลุดมือไป
‘. เจ้าครึ่งอสูรงี่เง่า! อย่าหนีนะ ข้าจะเอาให้เข็ด!!’
‘..อย่าไปไหนนะนาราคุ....อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว..’ ภาพใบหน้าริ้นน้ำตาและสัญญาบางเบา
‘..เจ้า..สัญญาแล้วนะ.’
ดวงตาสีเลือดปิดแน่นและจับบริเวณริมฝีปาก..มันยังคงไว้ซึ่งรสชาติหอมหวานและอบอุ่นจากร่างบางไว้
“ เซ็ตโชมารุ..” นาราคุพูดเสียงเบา
“ เจ้าจะรู้มั้ย...ข้าอ่อนแอแบบนี้ก็เพราะเจ้า…”
“ ข้าจะทำอย่างไรดี..เจ้าเกลียดข้า..แต่ข้ารักเจ้าเหลือเกิน..เซ็ตโชมารุ”
เสียงทุ้มต่ำหายไปกับห่าฝนซึ่งราวกับจะตกตลอดนิรันดร สายฟ้าฟาดผ่านท้องฟ้าราวกับแสงไฟจากสวรรค์ที่สองผ่านเค้าหน้าชาย..ที่กำลังเศร้า กับชาย..ซึ่งกำลังเดินไปอย่างบอบช้ำ
ทุกอย่างกำลังเดินไป ใต้สายฝนที่พัดพาความเศร้ามา..และจะหายไปเมื่อหยุดตก...
........................................................
ยะโฮ่ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ท่านผู้อ่านที่น่าร๊ากกกกทุกท่าน ><
โละทั้งพื้นหลังและเพิ่มตอนใหม่ต้อนรับการกลับมาของข้าน้อย TAT คิดถึงทุกคน อยากจุ๊ฟซักร้อยที -3- (ใครจะกล้าให้จูบเนี่ย = =’’’)
สอบยากอ่ะ ยากมั่ก ทำไมยากงี้เนี่ยยยยยยย!!! อย่างที่บอกไว้ในเม้นต์สอบทำไมมันง่ายๆไม่ได้
อย่างคณิต ก็1 – 1 = 0
สังคมก็ เวลาพูดต้องพูดภาษาอะไรสำหรับคนไทย
วิทยาศาสตร์ก็เป็น O2 มีเลขอะไร = =
ไทยก็เป็น ก.ไก่ เขียนยังไง
อังกฤษ ก็ถามว่า a นี่อ่านว่า เอ รึเปล่า
สอบผ่านชัวร์!!!!
(มีเรอะเอ็ง!! //ม่ายมีอ่ะ TT)
ปล. รีกผู้อ่าน อย่าลืมติดตามต่อนะค้า
ความคิดเห็น