คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : ตอนที่ 27 : บ้าและโง่ (100%)
ตอนที่ 27
...........
ในรุ่งเช้าของวันถัดมา แดดอันร้อนแรงกำลังแผดเผาพื้นทรายไห้ร้อนระอุ ภาพตรงเส้นฟ้าบิดเบี้ยวเป็นไออยางน่ากลัว แม้จะอยู่ใต้ร่มเงา ทว่าความร้อนก็ไม่ทุเลาลง
“ชิคัง...ไหวมั้ย?”
“.....”
“ ชิคัง..”
“..ได้โปรดเถอะ..อย่าถาม..อะไรข้าตอนนี้เลย..” เสียงตอบรับฟังอ่อนระโหยโรยแรง เบาเสียจนลมร้อนแทบจะพัดมันหายไป
‘ ชาตินี้ทั้งชาติ..ข้าจะไม่มีวันแตะของในทะเลทรายอีกเป็นอันขาด!’ ชิคังประกาศกร้าวในใจก่อนแทบครางเมื่ออาการบิดปวดในท้องซ้ำมาอีกระลอก ตอนนี้เขากำลังเผชิญกับการปวกท้องหนักจากภัยพิษซาลาแมนเดอร์ที่ตกค้างจากเมื่อวานจนหน้าซีดเผือด เลยไม่อยากพูดอะไรทั้งสิ้นราวกับกลัวว่ามันจะกระทบของในท้องเขา
ดวงตาสีทองมองร่างสูงที่บัดนี้นอนคู้อยู่บนเสื่อนอนอย่างหมดสภาพ ใบหน้าสวยเรียบเฉยเช่นเดิมหากนัยน์ตาดูกังวล ‘ตอนแรกที่ชิคังบอกปวดท้องเราก็นึกวาไม่มีอะไร ใครจะไปรู้ว่าจะหนักแบบนี้..’
“อือ..” ร่างสูงครางก่อนบีบท้องตัวเองอย่างทรมานพาไห้ร่างบางยิ่งเป็นกังวล มือเรียวปาดเหงื่อเป็นเม็ดๆบนใบหน้าคมคายอย่างแผ่วเบา โดยคนที่ถูกเป็นห่วงตอนนี้กำลังตั้งมั่นกับความปวดเกินกว่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดวงหน้าติดสวยเริ่มปรากฏบางอย่างมากกว่าควมเย็นชา..คือความเป็นห่วงและสำนึกผิด ทันใดนั้นเหมือนจะคิดอะไรได้ ร่างบางรีบลุกขึ้นและเดินไปทางทะเลสาบทันที
...........................
ชิคังที่มีสติกึ่งหลับกึ่งตื่นปรือตาขึ้นในเวลาต่อมา แต่พบว่าคนที่นั่งเฝ้าอยู่ทีแรกหายไป
ดวงตาสีเทาขุ่นพยายามมองหาก่อนพยุงตัวลุกขึ้นแต่ก็ต้องกระตุกเมื่อความปวดท้องเข้าจู่โจมอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงจำยอมนอนบนเสื่อที่เดิม นัยน์ตาดูเศร้าลงวูบหนึ่งและปิดตาลงอีกครั้งด้วยความหงุดหงิดใจกับความเศร้านั้น ‘ งี่เง่าๆๆ! คิดว่าเขาจะมานั่งเฝ้าแกทั้งวันรึไงเจ้าบ้า!’
ทั้งๆที่คิดแบบนั้นแต่ความต้องการอยากไห้หมอนั่นมาอยู่ข้างๆเวลานี้ก็ยังไม่หาย อยากเห็นคนๆนั้นเป็นห่วงตัวเองบ้าง..แม้ซักนิดก็ยังดี..พอเผลอคิดแบบนั้นทำไห้ร่างสูงแทบดิ้น!
“ โว้ย! ปวดท้องตายไปเลยชิคัง! ตายๆไปเถอะ!” ชายหนุ่มกัดฟันพูดและดิ้นพล่านด้วยความหงุดหงิด
“เอ่อ..”
คนโวยวายนิ่งชะงักก่อนจะหันไปหาที่มา
“จะ..ให้ข้ามาเวลาอื่นมั้ย?” ร่างบางถามลองเชิง เซ็ตโชมารุกำลังยืนอยู่ตรงริมเสื่ออย่างไม่มั่นใจว่าจะเข้าไปดีมั้ย ตอนแรกก็กะจะไม่ทักแต่คาดว่าชายหนุ่มคงไม่หยุดง่ายๆจึงเอ่ยทักไป
ร่างสูงถลันลุกพรึ่บพร้อมอุทานอย่างลนลาน “ขอโทษ! ข้าไม่ได้..อุ๊บ!” อาการปวดท้องพุ่งปรี๊ดจนหน้าเหยเกและทรุดฮวบลงบนเสื่อ ร่างบางรีบรี่เข้าประคอง “บ้ารึไง! ใครสอนเจ้าให้ลุกพรวดแบบนั้นกัน!?” เซ็ตโชมารุบ่นเสียงดังขณะที่ชิคังยิ้มแหยๆ ก่อนดวงตาสีเทาจะสังเกตเห็นถ้วยใบไม้ที่บรรจุของเหลวสีแปลกๆบนมืออสูรหนุ่ม “อะไรน่ะ?”
“ยา..”
“ยา!? เอามาจากไหนกัน?” ทว่าคำตอบยังไม่กระจ่าง มือเรียวก็ดันถ้วยนั้นมาจ่อตรงปากชิคังอย่างรวดเร็ว “กินซะ..”
“จะไม่บอกเลยรึไงว่าทำจากอะไร?”
“ไม่รู้น่ะดีแล้ว” เมื่อได้ยินคำตอบ ร่างสูงจึงพยายามเขยิบตัวออกห่างอย่างหวั่นๆ เป็นเหตุให้เซ็ตโชมารุรีบคว้าตัวเขาไว้ก่อนง้างมือตั้งท่าเตรียมกรอกเหมือนเมื่อคืนอีกครั้ง “ไม่ต้องๆ ข้ากินแล้ว!”
ดวงตาสีทองมองสบอย่างลองเชิงว่า ‘แน่นะ?’ เขาจึงได้แต่พยักหน้าก่อนร่างบางจะอมยิ้มยื่นชามให้เขา
ชิคังมองสารประกอบจากน้ำแปลกๆหรืออีกนัยหนึ่ง น้ำอะไรซักอย่างด้วยความหวาดวิตก ทันใดนั้นความปวดท้องก็ประดังเข้ามาทำเอาแทบทรุด จึงรีบกระดกยา (?) ลงคอไปอย่างยากลำบาก รสชาติขมๆหวานๆผ่านลิ้นและไหลตามคอไปอย่างเชื่องช้าราวเวลาหยุดหมุน..ช่างเป็นรสชาติที่ผสมกันได้อย่างกลมกลืน!
“เป็นไง?” เซ็ตโชมารุถาม ร่างสูงจึงมองชามเปล่าสลับกับร่างบางไปมา “ก็..อร่อยดี”
ใบหน้าหวานมุ่นลง “ข้าถามถึงรู้สึกเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้ถามรสชาติ”
ชิคังชะงัก ก่อนจะนิ่งอย่างตรึกตรอง จะว่าไปตอนนี้ท้องเขารู้สึกเย็นวูบวาบอย่างน่าแปลก แถมความปวดก็ทุเลาลงถึงจะมีแปล๊บๆอยู่บ้าง แต่ก็พอเป็นพิธี “เหลือเชื่อ”
ริมฝีปากบางยิ้มอย่างผ่อนคลาย “ดีขึ้นเยอะเลย เจ้าไปเอายามาจากไหนฮึ? คงไม่ได้ไปขอพรจากยักษ์ในตะเกียงหรอกนะ”ร่างสูงถามหยอกๆ จึงถูกร่างบางมองด้วยสายตาขุ่นเคือง แต่หน้าแปลกที่เขากับยิ้มกว้างกว่าเก่าพาให้เซ็ตโชมารุหงุดหงิด “ยิ้มอะไรนักหนา”
ชิคังแค่หัวเราะเบาๆอย่างขบขันและใช้มือหนาขยี้ศีรษะเซ็ตโชมารุหวังจงใจแกล้ง “ก็ดีใจที่เจ้าเป็นห่วงข้าน่ะสิ ถามได้~~”
“นี่!” ร่างบางโวยวายลั่นและพยายามหนีคนร้ายที่พยายามทำไห้ผมเขากลายเป็นรังนก มือเรียวดันท่อนแขนแข็งแรงออกจากหัว แต่มันไม่วายกลับมาขยี้แล้วขยี้เล่าอย่างไม่เลิกรา
“ พอซักที บ้า!” ร่างสูงหัวเราะร่า แต่ก็ต้องชะงักกึก “เซ็ตโชมารุ มือเจ้า?”
อสูรผู้เย็นชาเอียงคอมอง”มือข้าทำไม” ดวงตาสีสวยราวน้ำผึ้งมองมือตัวเอง “ก็ไม่มีอะไรนี่?”
“ไม่มีที่ไหนกัน?!” มือหนาคว้าแขนของเซ็ตโชมารุขึ้น
มือเรียวงามตอนนี้แผลเล็กแผลน้อยเต็มไปหมด ส่วนใหญ่เป็นรอยข่วนมีเลือดซิบจางๆ แทบจะเป็นรอยถลอกแทบทั้งสิ้น“เจ้าไปทำอะไรมา?”
ดวงตาสีทองมองแผลตนเองก่อนนึกขึ้นได้ “คงเป็นตะบองเพชรมั้ง ตอนที่ข้าไปหายาไห้เจ้า ข้าไปเจอสมุนไหรแก้ปวดแถวๆดงพวกมันพอดี” ร่างบางพูดเหมือนปกติแต่ร่างสูงกับชะงักกึก ทว่าเซ็ตโชมารุกลับไม่เห็นมัน “เจ้ายังโชคดีที่เราอยู่ในทะเลทราย ไม่งั้นคงหาสมุนไหรแก้ปวดชะงักแบบนั้นไม่ได้หรอก..หือ..มีอะไร?”
ตอนนี้ดวงตาสีเทาดูเป็นประกายอย่างน่าแปลก แต่ไม่ใช่แพรวพราวอย่างยียวนกวนโมโห แต่..ชิคังกำลังโกรธ
“คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีก..” คิ้วเรียวมุ่นเข้าหากัน ก่อนถาม “ทำไม?”
“เพราะมันไม่จำเป็นน่ะสิ!” ร่างสูงพูดเสียงดังด้วยความหงุดหงิด ‘เรามันอ่อนแอถึงขนาดต้องให้เซ็ตโชมารุมาเจ็บตัวเชียวหรือ?!!’ พอคิดแบบนั้นก็ยิ่งหงุดหงิด แต่มันทำไห้อสูรหนุ่มไม่สบอารมณ์
“เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาสั่งข้าห้ามทำอะไร?!” ริมฝีปากได้รูปเม้มเข้าหากันด้วยความขุ่นเคือง “ข้าจะช่วยเจ้า ข้าก็จะช่วย!”
“แต่มันทำให้เจ้าเจ็บตัว!”
“ คิดว่าข้าจะตายด้วยแผลแค่นั้นรึไง อย่ามาดูถูกข้าแบบนี้!” ร่างบางขึ้นเสียงอย่ามีน้ำโหเมื่อคนที่ควรขอบคุณซักคำกลับมาว่าเขาซะงั้น..มันน่านัก!
“ข้าไม่ได้คิดแบบนั้น!” ร่างสูงค้าน “ข้า..แค่ไม่อยากเป็นตัวถ่วงเจ้า”
‘ เพราะข้าเป็นฝ่ายตามมาเอง..’
ร่างบางพยายามชักมือกลับทว่าร่างสูงไม่ยอมปล่อย ดวงตาสีเทาครุกรุ่นจ้องสบกับสีทองอำพันงดงามอย่างจริงจัง “ข้าแค่ ไม่อยากให้เจ้าเจ็บเพราะข้าเท่านั้น” ร่างบางชะงัก ทันใดนั้นดวงตาสีทองก็เรืองวาบอย่างโกรธจัด ก่อนตวาดลั่น “แล้วเจ้าคิดว่าข้าอยากให้เจ้าเจ็บเหรอ?!!!”
“เอ๋?”
“ถ้าคิดอยากให้ข้านั่งดูเจ้าเจ็บอยู่ฝ่ายเดียวก็ฝันไปเถอะ บ้าเอ๊ย!!” อสูรหนุ่มรูปงามสบถ และพยายามสะบัดมือออกอย่างขุ่นเคือง “คิดว่าเจ้าเห็นคนอื่นเจ็บและตัวเองก็เจ็บเป็นคนเดียวรึไง?!!! บ้าๆ!”
จากนั้นคำว่าบ้า และอีกนานาๆสารพัดบ้าก็ตามมาเป็นขบวนสวดจนร่างสูงนิ่งอึ้ง ดวงตาสีทองมองร่างบางที่พยายามแกะมือเขาออกเต็มที่อย่างน้อยใจปนเคือง ตอนนี้สมองของเขากำลังประมลวผลอย่างรวดเร็ว
‘คิดว่าเจ้าเห็นคนอื่นเจ็บและตัวเองก็เจ็บเป็นคนเดียวรึไง?!’
ทันใดนั้น รอยยิ้มบางๆก็ฉาบบนริมฝีปาก ผสานกับเสียงหงุดหงิดที่ยังไม่เลิก
“ถ้าเจ้าไม่ยอมปล่อยมือ ข้าจะ..!”
เสียงนุ่มๆแต่คำไม่นุ่มด้วยพลันกลืนหายไปในลำคอ เมื่ออยู่ๆคนที่นั่งจ๋องให้ถูกด่าตะกี้กลับล้มตัวหนุนตักร่างบางอย่างไร้มารยาท แถมยังนอนเอกเขนกโดยไม่ขออนุญาตซักแอะ ร่างบางนิ่งอึ้งกับคนที่เปลี่ยนอารมณ์กะทันหัน ใบหน้าขาวร้อนวูบและบ่นกลบเกลื่อน
“เมื่อกี้โกรธข้าอยู่ไม่ใช่เรอะไง?”
“เปล่านิ่~” เจ้าตัวพูดและฮัมเพลงหงุงหงิงกวนประสาท อสูรหนุ่มขึ้นสียงเย็น“ชิคัง!”
ดวงหน้าคมเงยมองพลางยิ้มน้อยๆ “ข้าแค่กังวลเกินเหตุเท่านั้น..”
“กังวล?” ชายหนุ่มยิ้ม “ใช่..ข้ากังวลว่าเจ้าจะคิดว่าข้าเป็นตัวถ่วงน่ะสิ..”
ดวงตาสีทองมองเสี้ยวหน้าคมที่ดูเหงาๆอย่างเงียบงัน เนตรสีเทาเข้มมองไปที่ไกลแสนไกลราวกำลังหลบตาร่างบาง ‘ทำไมชอบทำหน้าแบบนั้นนักนะ..ใบหน้าที่เดียวดาย..’ เซ็ตโชมารุยิ้มบางๆพลางคิดในใจ
‘ เจ้าปีศาจขี้เหงาเอ๊ย!..’
“บ้า..” ร่างบางว่า
“นั่นสินะ”
“ อภิมหาบ้า” คำนั้นทำไห้ชิคังหัวเราะ “รู้สึกข้าจะถูกว่าบ้ามาหลายคำแล้วนะ”
อสูรหนุ่มรูปงามส่งเสียงในลำคอ และเอ่ยเสียงเรียบ “ก็เพราะบ้าน่ะสิ คนบ้าน่ะไม่ต้องคิดมากหรอกนะว่าจะเป็นตัวถ่วงหรือไม่ใช่”
ชิคังเงยมอง ก่อนสบดวงตาสีน้ำผึ้งงดงาม
“ อีกอย่างเพราะข้ามันงี่เง่า ดันอยากให้คนบ้าซักคงอยู่ข้างๆน่ะสิ”
เหลือเพียงความเงียบระหว่างทั้งสอง ราวกับคำพูดนั้นซึมทราบลงในหัวใจเขา แค่เวลานั้นเท่านั้นที่เวลาเหมือนจะเคลื่อนช้าลง..ดวงตาสีอันนั้นราวกับตรึงเขาให้อยู่กับที่และตัวเขาองที่ไม่อยากละสายตาไป เหมือนมีเสียงใหนจากหัวใจซักที่ปลดออกส่วนหนึ่ง แม้จะเป็นเพียงส่วนหนึ่งแต่กลับทำให้หัวใจของเขาเบาหวิว
“งั้นถ้าคนบ้าซักคนสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างตลอดไปล่ะ?..” เขาถามเสียงทุ้มต่ำ
“ก็..” ดวงหน้าสวยก้มลงมาใกล้กับชิคังพลางพูดยิ้มๆ “คงต้องบอก..ไร้สาระเจ้าบ้า..ล่ะมั้ง”
ทันใดนั้น สัมผัสอุ่นชื้นที่ข้างแก้มเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวเมื่อชิคังดันตัวขึ้นจนชิดใบหน้าสวย ลมหายใจร้อนระอุประสานกันเงียบๆ ของคนหนึ่งที่เป็นสุข กับอีกคนซึ่งเอาแต่ตกใจลืมตัว จนร่างสูงลงมานอนหนุนตักเช่นเดิม และเอ่ยเสริม
“ข้าเปลี่ยนแล้ว” ใบหน้าคมคายดูอ่อนโยน “ข้าไม่ได้ดีใจ..แต่ข้าดีใจมากๆเลยต่างหาก ดีใจสุดๆไปเลย”
แก้มนวลพลันขึ้นสีเรื่อก่อนจเบือนน้าหนีรอยยิ้มนั้นด้วยหัวใจเต้นดัง “ไร้สาระ!”
‘ อะไรเล่า!~ เมื่อกี้ยังโมโหอยู่เลย คราวนี้ก็มายิ้มอีกแล้ว บ้ารึไง!’
ดวงตาสีอำพันเหลือบมองชิคังที่ส่งยิ้มไห้ก่อนบ่นในใจ
‘ตัวข้าก็เพี้ยน..ดันไปใจเต้นกับคนแบบนี้”
พลัน..ความคิดหนึ่งก็วูบเข้ามา ..แล้วแบบไหนล่ะที่ข้าสใควรใจเต้นด้วย?..อยู่ๆดวงตาสีทับทิมก็ผุดขึ้นมาจากความคิดทั้งๆที่พยายามปิดจุดนั้นที่สุดแล้วแท้ เปลือกตาเผลอปิดแน่นอย่างลืมตัวและตะโกนไล่ภาพใบหน้าคมสันแสนกระด้างแต่อ่อนโยนนั้นออกไป ‘ อย่านึกนะ!..ไม่ว่ายังไง!’
“อย่าไปนึกถึงคนแบบนั้นในเวลาแบบนี้” เสียงกระซิบดังแผ่วเบาและสั่นพร่าแต่ก็ดังเขาหูชิคัง
“เซ็ตโชมารุ?..”ชิคังมองภาพนั้นเงียบๆก่อนกุมมือเรียวแน่น..กุมไว้ไม่ยอมปล่อย
อสูรหนุ่มสะดุ้ง ก่อนส่ายหน้าเงียบๆ “ไม่มีอะไร..” ดวงตาสีอำพันเหม่อมองขอบฟ้าสีส้มฉานและแดงเข้ม..สีของทับทิม..ดวงแก้วอำพันหลุบลงโดยไม่อาจคาดเดาอารมณ์ได้ แต่ภายในมันสั่นสะท้านจนนึกแช่งตัวเอง..กับความเผลอไผลนี้...
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น..”
....................
...............
มาต่อแล้วเฟ้ยยยยยยยย วะฮะฮ่า >< แต่ = =
ใกล้สอบอีกแล้วอ่ะ มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยยยยยย!!!!!!!!!!!! ทำไมมันเร็วงี้ >< แต่ก็นั่นแหละ เพราะข้าพเจ้าชอบดองมันเลยกลายเป็นฉะนี้นและ
เหอๆๆ อย่างที่ท่านๆหนึ่งพูด ชิคังเราท้องเสียจนได้ อ๊ากก ท่นเซ็ต เอายามาป้อนข้าน้อยมั่งจิ่ >O<
(เปรี้ยง!) ใครถีบฟร้า!!
เอ่อ นอกเรื่องและ อย่างที่ทุกท่านเห็น ชื่อตอนทันคือบ้าและโง่ ถ้าท่านผู้อ่านเดาออก ตอนแรกจะเป็นบทของชิคังและเซ็ตนั่นคือ "บ่า" ส่วนอีกอันก็คือโง่
เหอๆๆๆคอยดูซิใครกันจะโง่ ><
ปล.รักนะจึงดองงงงงงงงงงงงงงงงง อ๊ากกกก!!! ตูมๆๆเพล้ง!!+*+
.........................
โง่..
โง่มาตลอด..โงจนวินาทีสุดท้าย
.............
.......
....
...
.
“ทำไมแค่คนๆเดียวถึงหาไม่พบ!” เสียงตวาดกร้าวดังลั่นไปทั่วปราสาท จนข้ารับใช้ที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าร่างสูงถึงกับตัวสั่นระริก
“ขะ..ข้าตามหาไม่เจอจริงๆขอรับ” สมุนปีศาจกล่าวตะกุกตะกัก
“ข้าไม่ต้องการคำแก้ตัว!!”
ถ้อยความดุดันและเกรี้ยวกราดพาไห้ปีศาจรับใช้เงียบสนิท ดวงตาแดงก่ำสีเลือดจ้องมองลงมาอย่างดุดัน ยามเมื่อสบพลันรู้สึกหนาวสันหลังราวกับมองเห็นซาตานอยู่เบื้องหน้า
“แล้วข่าวคราวของมันล่ะ?..” นาราคุถามเสียเย็น ปีศาจอีกคนหนึ่งรีบกระวีกระวาดเข้าหา
“ข่าวของนายท่านชิคังก็ไร้วี่แววเช่นกันขอรับ แต่มีข่าวลือว่า...”
ทว่าไม่ทันปีศาจตนนั้นจะพูดจบ ร่างอันอ่อนปวกเปียกของมันก็ถูกเสยกระแทกผนังดังโครม!!
“อั่ก!” เท้าของชายหนุ่มเหยียบลงบนอกของมันและขยี้ด้วยสีหน้าเลือดเย็น “ข้าบอกแล้วไม่ใช่เรอะไง?..ว่าอย่าเอ่ยชื่อชิคังโดยขึ้นว่านายท่าน ถ้าจะให้ดี..เรียกว่า ‘มัน’ก็พอ..”
ริมฝีปากเรียบเป็นเส้นตรงอย่างเยือกเย็น ขณะที่เสียงทุ้มต่ำเอื้อนเอ่ยกดดันจนแทบทำไห้ร่างใต้ฝ่าเท้ากัดลิ้นตายให้รู้แล้วรู้รอด
“ข้า..ข้าผิดไปแล้วนายท่าน..อภัยให้ข้า..”
นาราคุตัดบท “บอกข่าวลือของมันมา ข้าไม่อยากฟังคำแก้ตัว” ก่อนชักเท้าขึ้นเพื่อให้สมุนรายงานได้ถนัด
แม้มันจะรู้สึกเจ็บ แต่ความรักตัวกลัวตายขับให้มันพยุงตัวขึ้นและเอ่ยอย่างลำบาก “ ข่าวลือที่ข้าไปสืบมาบอกว่าเห็น ‘มัน’ บริเวณเส้นทางไปยังขอบทองไกลจากที่นี่พอสมควร นอกจากนั้นยังพบเห็นว่า ‘มัน’ เดินทางมากับคนๆหนึ่งด้วยขอรับ”
“คนๆหนึ่ง..” นาราคุทวน ขณะคิดตริตรองก็เอ่ยชื่อหนึ่งเสียงเบา “..เซ็ตโชมารุรึ?”
“ เรื่องนั้นยังพิสูจน์ไม่ได้ขอรับนายท่าน....” มันก้มหน้าอย่างสำนึกและเกรงกลัวเมื่อดวงตาของผู้เป็นนายจ้องลงมา “ดี..พวกเจ้าไปซะ และตามหาให้เจอ..”
“ขอรับ!”
ทันใดนั้น ปีศาจทั้งหมดก็เลือนหายไปราวกับหมอกควัน ร่างสูงที่เยือกเย็นถอนหายใจยืดยาวก่อนทรุดนั่งลงบนที่เท้าแขนอย่างหงุดหงิด... ‘ ผ่านมากว่าสามเดือนแล้วเรอะ..’
ดวงตาสีแดงไหววูบ
สามเดือนที่ปราศจากคนดื้อรั้น..
สามเดือนที่ว่างเปล่า..
“บ้าเอ๊ย!” ชายหนุ่มขยี้ผมหยัดศกของตัวเองอย่างหงุดหงิด ก่อนเอามือลูบหน้าอย่างหัวเสียโดยไม่รู้สาเหตุ
ผ่านมาสามเดือนแล้วที่เขาตามหาเซ็ตโชมารุแต่กลับไร้ร่องรอยอย่างน่าแปลก นอกเหนือจากการพบเห็นครั้งสุดท้ายที่อาณาจักรอัยชิแล้วก็ไร้ข่าวคราวอื่นเลย..เขาจึงย้ายการตามหาที่อาณาจักรอัยชิมาประจำการที่ปราสาทหลังเดิมของเขา แต่มันก็ไม่ต่างกัน..เขายังหาเซ็ตโชมารุไม่เจอ..
แต่มันก็มีข้อสงสัยอยู่อย่างหนึ่ง เพราะการที่ไม่เจออะไรเลยแบบนี้มันก็แปลกเกินไป
‘หรือว่าเราโดนบัง?!’
นาราคุครุ่นคิด แต่ใครกันล่ะที่จะบังเรา..ชิคังรึ?..หมอนั่นไม่เคยเรียนอาคมนี่นา..หรือจะเป็นเซ็ตโชมารุ?
..พอคิดแบบนั้นร่างสูงพลันใจหายวูบ..หากเขาใช้เวลาทั้งหมดเพื่อตามหาคนที่ไม่อยากเจอถึงขนาดใช้คาถาบังแบบนี้..มันจะมีความหมายอะไร?...ชายหนุ่มคิดอย่างสับสน ขณะนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
‘แล้วที่เซ็ตโชมารุจากเจ้าไป ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่อยากเห็นหน้าเจ้าหรอกรึ..’
มันคือเสียงอันเย็นชาในใจของครึ่งอสูรหนุ่มเอง..ชายหนุ่มปรือตาลงก่อนพึมพำเสียงแผ่ว “ไม่ใช่..มันเป็นความผิดของข้าต่างหาก.”
‘เพราะข้าเป็นคนไล่เขาไปเอง...’
..ไอ้โง่อย่างเราที่ผิด..ผิดมาเสมอ..ตลอดมา..แต่พอรู้ตัวสิ่งนั้นก็หายไป
ก่อนนั้น เสียงของหญิงสาวก็ดังเรียกเขา “ทำหน้าเครียดอีกแล้วนะที่รัก..”
นาราคุผงกหัวขึ้นก็พบมิซาเนะอยู่ที้ธรณีประตู มีรอยยิ้มหวานแต้มริมฝีปาก “มีอะไรรึมิซาเนะ?” ร่างบางมุ่หน้าและเดินนวยนาดเข้ามาหาเขา “แค่มาหาคนรักไม่เห็นจำเป็นต้องมีเหตุผล..”นางเอ่ย และประทับริมฝีปากลงบนแก้มซีดของเขาอย่างหยอกเย้า
“งั้นรึ..” ชายหนุ่มตอบเสียงราบเรียบก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างเบื่อๆ ดวงตาสีน้ำทะเลมองเค้ากลัดกลุ้มบนดวงหน้ามคายปานเทพบุตรและชักสีหน้าเคือง “นี่เจ้ายังไม่เลิกตามหาเขาอีกรึ?!”
นาราคุเบนสายตาสีเพลิงมองร่างบางข้างกายก่อนเอ่ยเบาๆ “ ใช่..”
“ทั้งๆที่เข้าทำร้ายข้างั้นเหรอ?!” หญิงสาวขึ้นเสียงสูงอย่างไม่พอใจ
“เรื่องนั้น..” นาราคุนิ่งไป ดวงหน้าคมหันมองเธออย่างเงียบงันเหมือนคิดอะไรบางอย่าง และเอ่ยขึ้นอีกครั้งอย่างลองเชิง “ข้าเองก็คิดจะถามเจ้านานแล้ว เซ็ตโชมารุ..ทำร้ายเจ้าจริงรึเปล่า?”
เฮือก!
ม่านตาเธอเบิกกว้างก่อนจะกลับเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มิซาเนะตีสีหน้าขุ่นเคืองอย่างแนบเนียน.. “ไม่เชื่อข้าเหรอ..” ในน้ำเสียงแฝงแววเง้างอนอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาสีน้ำทะเลสั่นไหวราวปวดใจแต่นัยน์ตาอีกคู่กลับจับจ้องใบหน้างดงามอย่างรอคำตอบ “คำตอบ..” เขาเอ่ย
ใบหน้านางบึ้งตึง “นับวันเจ้ายิ่งเย็นชานะที่รัก..”
“คำตอบล่ะ..”
เนตรสีน้ำทะเลเรืองกร้าวก่อนแปรเปลี่ยนเป็นสงบนิ่ง “เขาทำร้ายข้า ข้ายังคงยืนยันคำเดิม..”
น่าแปลกที่สีหน้าของเขากลับดูสงสัย แน่นอน นอกจากนั้นคือความกังวล ดวงตาสีแดงเบือนหนีจากเธอจ้องมองไปยังผนังห้องอย่างครุ่นคิด มิซาเนะเหยียดยิ้มอย่างรู้ทัน ‘สงสัยข้างั้นรึ? หึ ไม่น่ารักเสียเลยนะ..’ ร่างบางโน้มตัวขึ้นคร่อมนาราคุทั้งๆที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้และโอบแขนรอบคอแกร่ง
“ทำไมล่ะนาราคุ..ทั้งๆที่เขาทำร้ายข้าแต่เจ้าก็ยังคิดถึงเขารึ?” นาราคุไม่ตอบ สีหน้าของเขาเรียบเฉย มิซาเนะเหยียดยิ้มก่อนเปรยทับเสียงเบา
“แล้ว..ทั้งๆที่เขา..ทิ้งเจ้าไปงั้นหรือ?”
กึก!
ร่างหนาพลันชะงักราวกับมีบางอย่างพุ่งตรงเข้าหัวใจจนจุก โดยไม่รู้ว่าหญิงสาวเหนือร่างกำลังอมยิ้มน้อยๆเมื่อเป็นดังคาด นัยน์ตาสีเขียวฟ้ามองใบหน้าคมคายอย่างหลงใหลและเจ้าเล่ห์ “เขาทิ้งเจ้าไปอย่างไม่ใยดี ไร้คำบอกลา ไร้เยื่อใย..ไปกับชิคัง..” นางกระซิบ “อ้อใช่..ชิคังเป็นคนที่เจ้าไว้ใจที่สุดนี่นา คงเจ็บมากสินะนาราคุ”
เรือนผมสีดำเคลื่อนปิดบังดวงตาจนยากจะคาดเดาอารมณ์ของดวงหน้าคมคายที่เย็นชาราวกับรูปสลัก ร่างบางโอบกอดนาราคุไว้และลูบไล้เส้นผมเขาอย่างปลอบโยน “แต่ข้ายังอยู่ที่นี่กับเจ้า ผิดกับเขาที่ไป..”
“นอกจากข้าแล้วไม่มีใครอยู่ข้างเจ้า..มีแค่ข้าเท่านั้นที่อยู่กับเจ้า”
“มิซาเนะ..” นาราคุกระซิบ มือหนาเอื้อมไปสัมผัสเอวบอบบางอย่างแผ่วเบา นางยิ้มหวานอย่างยินดี ‘แบบนี้สิ..นาราคุที่น่ารัก’
ทว่าเขากลับผลักนางออกอย่างเบามือ ท่ามกลางความงงงวยเขาลุกขึ้น “ข้าขอตัว..” สิ้นคำครึ่งอสูรหนุ่มเดินจากไปอย่างเฉยเมยปล่อยหญิงสาวให้ยืนเก้อ ในช่วงวินาทีแห่งความอึ้งนั้นเสียงประตูปิดก็กระชากสตินางกลับมา มิซาเนะกัดฟันกรอดอย่างเคืองแค้นจ้องมองประตูที่ตอนนี้ปิดสนิท
สายตาคั่งแค้น แต่ไม่ได้ส่งให้นาราคุ
‘ทำไม! แม้ตัวไม่อยู่ทำไมต้องมาคอยรังควานข้าด้วย เซ็ตโชมารุ!!’
.......................
‘เซ็ตโชมารุทิ้งเจ้าไป..’
ข้ารู้
‘ไปกับชิคัง..’
ข้ารู้แล้ว
‘ไปโดยไม่บอกลา..’
รู้..
‘ทำไมล่ะ?..’
เพราะข้ามันโง่ไง..
นาราคุเดินเรื่อยเปื่อยไปตามทางเดินเพื่อสงบสติอารมณ์ แม้ใบหน้าของเขาจะดูเรียบนิ่งแต่ภายในนั้นกำลังเผชิญหน้ากับคำพูดของมิซาเนะที่วนเวียน ทิ่งแทงลงในห้วงคิดและจิตใจ..กรีดมันด้วยความสำนึกผิดและเกรี้ยวกราด
เกรี้ยวกราดตนเอง..แต่ข้าจะทำอะไรได้นอกจากจะเดินเป็นวงกลม วนไปวนมาใต้ความโง่นี้
“คิดสินาราคุ คิด!” เขาพึมพำกับตัวเอง..คิดเข้าว่าจะทำอย่างไร..เซ็ตโชมารุควรจะไปอยู่ที่ใหน..แต่สมองของเขาสับสนเกินกว่าจะรวบรวมความคิด
เหอะ เออใช่! แค่คิดก็จะเจอคนๆหนึ่งในโลกที่กว้างใหญ่พอๆกับท้องฟ้า ง่ายตายล่ะเจ้าโง่!!...ร่างสูงสบถในใจ ใบหน้าคมคายดูกลุ้มใจและทรมาน กว่าจะรู้ตัวเขาก็ออกมานอกปราสาทในสวนด้านหลังอันเงียบสงบ..ต้นไม้หลายต้นสูงใหญ่เกือบจะเท่ากับปราสาท ร่มรื่นด้วยแปลงดอกไม้เป็นหย่อมๆทว่าไร้สีสัน มีแต่สีเขียวเพราะยังไม่ถึงหน้าออกดอก นาราคุสูดลมหายใจยาวเพื่อทำไห้สมองโล่งขณะขบคิดไป ภาพหนึ่งก็ผุดขึ้นมา
ภาพคืนนั้นท่ามกลางหิ่งห้อยใต้ต้นไม้ใหญ่..ไม่ใช่แค้นั้น เฉพาะใบหน้าขอเงซ็ตโชมารุเท่านั้นที่โผล่ขึ้นมา
พลันความคิดหนึ่งก็วูบขึ้น
‘ ถ้าเจ้าเจอแล้วจะทำอย่างไร? เซ็ตโชมารุจะกลับไปกับเจ้าหรือ?’
ข้าก็ไม่รู้..
.......
....
..
.
จากนั้นเขาก็เดินไปที่ปราสาทก่อนจะนึกถึงมิซาเนะ การที่เขาทำกิริยาแบบนั้นมันออกจากเสียมารยาทเป็นอย่างมาก..ถึงใจเขาจะสงสัยเรื่องที่เซ็ตโชมารุทำร้ายนางจริง แต่มันก็ไม่มีอะไรที่จะสงสัย..ในเมื่อหลักฐานมันชัดอยู่แล้ว
มิซาเนะไม่อยู่ในห้องของเขา ชายหนุ่มจึงไปที่ห้องของนาง ทว่าเคาะอยู่นานนางก็ไม่เปิด..หรือว่านางโกรธข้า..นาราคุจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องนาง
‘ไม่อยู่รึ?..’
ที่แท้เธอไม่อยู่ในห้อง ทว่าก่อนคนหมดอาลัยตายอยากจะเดินกลับไปทางเดิม ดวงตาก็พลันไปสะดุดกลับแสงเรืองๆในห้องเป็นแสงสีอมแดงที่ส่องประกายว่ายวนอยู่หลังม่านตรงมุมห้องราวกับกั้นสิ่งนั้นออกจากทุกสิ่งที่อยู่ภายนอก..นาราคุขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหามัน
มือหนาเลื่อนม่านออกและพบชามหินอ่อนขนาดกลางตั้งอยู่บนท่านหินสีขาวสะอาด ลวดลายมังกรขดเลี้ยวไปตามขอบอย่างมีชีวิตชีวา นาราคุรับรู้ได้ถึงพลังบางอย่างที่แผ่ออกมาจากสิ่งที่อยู่ในชามนั่นทว่าไร้ภัยคุกคาม ก่อนความสงสยจะชักนำดวงหน้าคมราวเทพบุตรให้ก้มมอง
ตึกตัก..
นี่มัน
ตึกตัก..ตึกตัก
น้ำสีแดงที่สว่างเรืองรองถูกบรรจุอยู่ในชามอย่างสวยงาม ทว่าหัวใจเขากลับเต้นระรัวด้วยสิ่งอื่น..เหนือผิวน้ำมันกำลังฉายภาพบางอย่างแต่ไม่ใช่ใบหน้าของเขา..ดวงตาสีทองอำพันงดงามราวอัญมณี ใบหน้าคมทว่างามราวปติมากรรมมองคล้ายอิสตรีและเส้นผมสีเงินยวงเป็นประกายมิรู้เบื่อ ผสานกับปานรูปพระจันทร์กลางหน้าผากซึ่งมีเพียงคนเดียวเท่านั้น
แววตาดื้อรั้นเย็นชา..ราวกับมีด..แสนคุ้นเคยและทิ่มแทง
“เซ็ตโช..มารุ..” ชายหนุ่มเผลอกระซิบเรียกและเงียบลงราวกับคนในภาพจะได้ยิน แต่คนในภาพก็ยังมองไปที่อื่น..ดวงตาสีเลือดเผลอจับจ้องใบหน้านั้นอยู่นานก่อนจะเรียกสติตัวเองอีกครั้ง
‘..ทำไมมิซาเนะถึงต้องคอบจับตาดูเซ็ตโชมารุด้วยล่ะ?’ ชายหนุ่มคิดอย่างแปลกใจ แต่บางอย่างในเวทย์มองนี้แตกต่างจากที่เขาเคยเห็นมา ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงไปใกล้ก่อนจะสัมผัสบางอย่างนอกเหนือจากนั้น..นี่!
เวทย์บัง..
นาราคุเจอคนร้ายแล้ว
ทันใดนั้นประตูเบื้องหลังก็เปิดออก พร้อมเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาในห้อง แต้เขายังคงจับจ้องเข้าไปในอ่างอย่างเฉยเมยขณะเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ นาราคุหรือ? มาทำอะไรใน..!?” เสียงหวานยั่วยวนพลันกลืนหายไปเมื่อเห็นว่าร่างสูงกำลังทำอะไร
เนตรสีเลือดเย็นยะเยียบสบกัยนัยน์ตาสีน้ำทะเลตื่นตระหนก ร่างบางแข็งทื่ออยู่หน้าประตูกึ่งเปิดกึ่งปิด “ข้าอธิบายได้..”
ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น นึกครึ้มแปลกใจเมื่อได้ยินคำนี้จากนางและหันมาเผชิญหน้าหญิงสาว “ลองสิ..”
มิซาเนะอึ้งเมื่อได้ยิน น่าแปลกที่ริมฝีปากอิ่มรู้สึกแห้งผากและไม่อาจเอื้อนเอ่ยอะไรได้ จนนาราคุเป็นฝ่ายถามขึ้นเอง “ทำไมเจ้าถึงขัดขวางไม่ให้ข้าหาเซ็ตโชมารุเจอ?..”น้ำเสียงเย็นเยียบแฝงบางอย่างที่หนาวยะเยือกไว้ มิซาเนะนิ่งเงียบเพื่อสงบสติอารมณ์ใต้ความเรียบเฉย..สูดหายใจเข้าและออกก่อนเหยียดรอยยิ้มเศร้าที่นางเคยชินอย่างแนบเนียนเพื่อปิดบังความตระหนก
“ เจ้าต้องการคำตอบหรือ?”
“ อย่าได้เล่นลิ้นกับข้า..” นาราคุตัดบท “บอกมาว่าทำใม?..”
มิซาเนะเงียบลง..ไม่ได้โกรธที่ถูกขัดแต่กำลังตรึกตรอง
“เพราะข้าเป็นอิสตรี..”
“ว่าไงนะ?”
“อิสตรี..” นางย้ำ “เจ้าจะหาเหตุผลใดจากอิสตรีโดยเฉพาะเรื่องความรัก..”
นาราคุหรี่ตาลง ริมฝีปากบางเฉียบเหยียดยิ้มอย่างนุ่มนวล..นาราคุคนเดิมที่เกรี้ยวกราดกลับมาแล้ว “นั่นหาใช่เหตุผล..”
“เปล่าเลยที่รัก...ทุกอย่างคือเหตุผล” นางเอ่ย “เพราะข้ารักเจ้าข้าจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้เจ้าอยู่กับข้า..แต่เจ้ารักเขา ข้าจึงมีความริษยา และความรู้สึกนี้ก็เป็นธรรมชาติของสตรี..ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยหากข้าจะพยามทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เจ้าเจอเขา”
“เจ้าคงมีเรื่องที่โกหกข้ามากมายสินะ”
นางยิ้มหวาน “ข้าจะไปโกหกเจ้าเรื่องไหนอีก”
ปัง!
เฮือก!
ผนังสั่นสะเทือนพร้อมเสียงอันดังเมื่อนาราคุทุบโครมเข้าที่กำแพงขณะใช้ดวงตาสีเลือดจับจ้องมายังมิซาเนะอย่างเยือกเย็น “ครั้งสุดท้าย ข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งที่สาม..เจ้าโกหกเรื่องใดกับข้า” ร่างบางสะท้านเฮือกเมื่อจับจ้องใบหน้าคมทว่าเย็นชานั้น..เขารู้อะไร..หรือเรื่องที่ข้าใส่ร้ายเซ็ตโชมารุ..
“มีคนพบเจ้าอยู่กับเซ็ตโชมารุอยู่ในสวนสาธารณะ..” นาราคุเอ่ยจนนางสะดุ้งเล็กน้อย และยิ้มสบายๆ “แล้วไงล่ะ?”
คิ้วเรียวเข้มเลิกขึ้นพร้อมรอยยิ้มชวนยะเยือก “ต้องให้ข้าบอกหรือว่าร่องรอยบนตัวเจ้าน่ะใครเป็นคนทำกันแน่?”
“ใครบอกเจ้า!” แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มหวานนั่นนางก็ได้รู้ตัวว่าติดกับแล้ว
“ใครหรือ?” นาราคุเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบเย็นราวกับรอคำตอบ มิซาเนะสะบัดสีหน้าอย่างเคืองโกรธ “แล้วจะทำไม สงสัยเรื่องนี้อยู่แล้วมิใช่หรือ จะถามข้าให้ได้อะไร!” ยิ่งมองใบหน้าคมนั่นยิ่งเจ็บใจ ยิ่งรู้ว่าคนเบื้องหน้าบีบนางให้พูดก็ยิ่งโมโห
นาราคุพูด “เจ้าบอกข้าสิ..”
“ก็ได้!” หญิงสาวปิดประตูดังปังแล้วก้าวเข้ามาภายใน “ในเมื่อเจ้าก็สงสัยข้าอยู่แล้วข้าจะบอกให้เอาบุญ” ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง และเอ่นพูดเสียงเย็น
“คนที่ทำร้ายข้าไม่ใช่เซ็ตโชมารุ ชัดเจนรึยัง” นางแสยะยิ้ม “แล้วนอกจากนั้น..ทั้งรอยช้ำที่ข้าบอกเซ็ตโชมารุทำ ข้าเองที่ทำมันขึ้นมา”
“ว่าไงนะ?” ถึงเรื่องที่เซ็ตโชมารุไม่ได้ทำเขาพอเดาได้ แต่เรื่องรอยช้ำนั้นชายหนุ่มไม่เคยคิดมาก่อน..เธอ ถึงกับทำร้ายตัวเองเลยงั้นเหรอ “ทำไมล่ะ ทำไมถึงต้องทำถึงขนาดนั้น?”
หญิงสาวชะงักงัน ดวงเนตรล้ำลึกทอประกายบางอย่างก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “ทำไมน่ะรึ?”
หญิงสาวเดินตรงเข้าหาร่างสูงใหญ่ช้าๆและโอบกอดรอบคอเขาอย่างหวงแหน ปลายนิ้วแตะเบาๆตรงผิวน้ำตรงใบหน้าของเซ็ตโชมารุ “เพราะข้ารักเจ้าน่ะสิ รักมากกว่าใครและไม่มีวันยกให้ใคร แต่..”
ทันใดนั้นมิซาเนะก็กระชากคอเสื้อนาราคุลงมาจรดชิดใบหน้าและตวาด
“ถึงหยั่งงั้นเจ้าก็ยังตามหาเขา!! ตามหาทั้งๆที่ไม่รู้ว่าอยู่ไหน!” ดวงตาสีเลือดพลันเบิกกว้างเมื่อเห็นน้ำตาของนางที่ไหลอาบแก้ม “ถามข้าหรือว่าทำไม! เจ้ากล้าดียังไง..ทั้งที่เจ้าบอกรักข้าแต่ก็ยังตามหาเขาและปล่อยข้าไว้ ผลักไสข้าไป! เจ้าทรมานข้าทำไม!”
ไหล่อันบอบบางสั่นสะท้านจากแรงสะอื้น น้ำตาทำให้คราบเครื่องสำอางเปรอะเปื้อนใบหน้าจนไม่หลงเหลือความสวยงาม แต่นางก็ยังคงร่ำไห้สะอึกความเจ็บปวดและกล้ำกลืนมันลงไปก่อนซุกหน้าลงกับอกเขา
นาราคุได้แต่ทอดมองร่างในอ้อมอกอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร สัมผัสอันอ่อนแรงนี้ทำให้เขารู้สึกลำบากแต่ที่แน่นอนคือความโกรธของเขากำลังทุเลาลง “แล้วเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร?”
นางชะงัก และเงยหน้ามองคนรัก
นาราคุจำไม่ได้ว่าตอนนั้นทำสีหน้าอย่างไร หรือน้ำเสียงเป็นอย่างไรเพราะกำลังสับสน ‘..ข้าทำให้นางเจ็บข้ารู้..’ แต่ดวงตาของมิซาเนะมองข้าแปลกๆราวกับแปลกใจอะไรบางอย่าง
“จะให้ข้าทำอย่างไร ในเมื่อข้ารักเขา...อย่างไร?” เสียงข้าสั่นหรือนางถึงมองแบบนั้น?..ไม่..เสียงของข้ามั่งคง แล้วเหตุใดนางถึงมองข้าแบบนั้น
มิซาเนะหลุบตาลงปล่อยให้คาวมเงียบครอบงำไปทั่วทุกที่ “เจ้าจะทำอะไรหากเจอเซ็ตโชมารุ?..เจ้ารู้หรือว่าเขาจะกลับมาหาเจ้า?”
“เรื่องนั้น..”
“ ในตอนแรกเจ้าพาเขามาอย่างไร้ความสมัครใจ และตอนนี้เจ้าก็จะพาเขากลับมาอย่างฝืนบังคับ?..นาราคุ หรือว่าเจ้าลืมไปแล้วว่าจอมอสูรที่แสนรักหนีไปจากเจ้า” นางเอ่ยเสียงราบเรียบอย่างไม่เคยเป็น ดวงตาของนางจ้องลึกลงไปในดวงตาสีเลือดอย่างพินิจบางอย่าง “เจ้าอยากให้ข้าอธิบายมั้ยว่าการหนี มันหมายถึงรักหรือชัง?”
“แล้วเจ้ายังต้องการพบเขาอีกงั้นเรอะ?”
ดวงตาสีเลือดดูสับสนงุนงง ไม่เข้าใจว่านางถามเขาเพื่ออะไร เมื่อกี้ก็ยังก้นด่าเขาอยู่ไม่ใช่หรือ..ทว่าคำถามนั้นกลับทำให้เขาลังเล “ข้า...”
“ ถ้าเซ็ตโชมารุหมดรักเจ้าในที่สุด เจ้ายังตามหาเขาอีกเหรอ?..ถ้าผลสุดท้ายเขายิ่งเกลียดชังเจ้า บอกข้าสินาราคุ เจ้าจะทำเยี่ยงไร” แขนที่โอบรอบคอเปลี่ยนมาเป็นจับใบหน้าคม และฝืนให้สบตา “บังคับเขา ปล่อยไป..หรือทำลายด้วยมือของเจ้าเอง?”
“ข้า...”
“เจ้าก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแฃ้วไม่ใช่หรือ..ทำลายเซ็ตโชมารุซะ เหมือนที่เจ้าทำมาเสมอเมื่อไม่ได้”
นาราคุอ้ำอึ้ง ทำลายหรือ?..ไม่..ข้า
น่าแปลกที่คำถามของหญิงสาวพาให้เขาสะอึก
ถ้าเซ็ตโชมารุไม่กลับมา ถ้าเซ็ตโชมารุเกลียดเขา..ข้าจะทำอย่างไรน่ะหรือ?..
“ข้า..”
ความคิดกำลังตีอะรุงตุงนัง พันกันยุ่งเหยิง..เรารู้..เราทนไม่ได้ ไม่ว่าจะถูกเกลียด หรือถูกปฏิเสธ อะไรทั้งหมด..แค่คิดถึงวันนั้นก็ทรมานในใจ ยิ่งคิดว่าสายตาคู่งามกำลังมองเขาอย่างเกลียดชังก็ไม่อาจรับไหว แต่..
ค่ำคืนในวันที่ฝนตกยังอยู่ในความคิดเขาเสมอ เสียงของร่างบางที่ตวาดถามเขาทั้งน้ำตาว่าเป็นอะไรสำหรับเขา..น้ำตาและใบหน้าอันเจ็บปวดนั้นไม่มีวันลบเลือนไปได้
“ช่างมันเถอะเรื่องนั้นน่ะ”
“เอ๋?” หญิงสาวชะงักและมองมายังชายหนุ่ม นาราคุนำมือของนางออกจากใบหน้าและดันร่างบางออกอย่างเบามือ
“สำหรับข้ามันจะเป็อย่างไรช่างมัน..”
ข้าสัญญาไว้..สัญญาไว้แล้วในวันนั้น
‘ ได้โปรดอย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว..’ ทั้งๆที่ควรเข้าใจแท้ๆ..
‘ อือ..ข้าสัญญา..ข้าจะอยู่ข้างๆเจ้าจนตื่น’
“ข้า..ก็แค่อยากเจอเซ็ตโชมารุเท่านั้น!” นาราคุพูดเสียงดัง “ก็..แค่นั้นเอง..”
อยากเจอจนแทบบ้า..เพราะข้ามันโง่ถึงผิดสัญญา..
อยากเจอ..
“อยากเห็นหมอนั่นอีกครั้ง ข้าจะเจ็บก็ช่างแค่ขอให้ได้ยินเสียงอีกครั้ง ข้า..!”
ทำไมต้องตะโกนด้วย..บ้าเอ๊ย..!
ความในใจกำลังทะลักออกมาราวกับน้ำที่ไร้การกั้น ภาพความกลัวค่อยๆเลือนหายไปเหลือเพียงความปรถนาเพียงซักครั้ง
‘อยากกอด..อยากสัมผัส..อยากจูบ’
“ข้า..” นาราคุไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้ว ชายหนุ่มได้แต่นึกโมโหว่าทำไมมีแต่เรื่องของหมอนั่นเท่านั้นที่ทำให้ความคิดของข้าปั่นป่วน
ท่ามกลางวินาทีแห่งความสับสน มิซาเนะหลุบตาลงปล่อยให้ความรู้สึกของนาราคุกระทบใส่นาง ทั้งความอาทรและคิดถึง ความอ่อนแอซึ่งชายหนุ่มผู้นี้ไม่เคยแสดงให้เธอเห็น
นาราคุของเธอ..นาราคุที่มากด้วยอารมณ์ยวนและเจ้าเล่ห์ ฉเลียวฉลาดและไม่เคยยอมอ่อนข้อให้ใคร คนที่ไม่ว่าอยากได้สิ่งใดต้องได้ กลับจนตรอกและทรมาน..ทำไมกัน?!
เพราะเซ็ตโชมารุหรือ? เพราะอสูนตนเดียวเจ้าถึงกับ...
หญิงสาวลืมตาขึ้นอีกครั้งและจองสบกับเนตรอันลึกล้ำสีเพลิงแต่สับสน..
“ข้าเข้าใจแล้ว..” นาราคุแสดงสีหน้าแปลกใจ นางเอ่ยในที่สุด
“ข้าจะบอกให้ว่าเซ็ตโชมารุอยู่ที่ใหน..”
......................
คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ~~~ หลับตา!
คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ~~~เหงาจายยยยย >[ ]<
ฟิ้วๆๆๆ ปั๊ก!
(ติ๊งๆๆๆๆ)<< เสียงเลือดหยด มีใครเอามีดปักหัว
TToTT รักนะจึงดองเล่น โฮๆๆ ขอโทษนักอ่านทุกท่านนะคะที่มาอัพช้ามากกกกกกกก!!!!!!! ตอนนี้ปิดเทอมแล้วด้วย ซึ่งเป็นข่าวดีมากเลยเพราะข้าน้อยจะได้มีเวลาอัพบ่อย ทุกท่านคงจำข้าน้อยในช่วงแรกๆที่อัพสามวันครั้งและอัพเมื่อไหร่ไปตามถึงไอดีได้ดีใช่มั้ยคะ *-* ฮ่า~~ แต่น แตน แต๊น แต้น!!! เซออนแปลงร่างงงง !!!! ปุ๊ง! วะฮะฮ่า ๆ เซออนกลับไปเป็นตอนนั้นแย้ววว! เตรียมตัวไว้เถอะนักอ่านทั้งหลาย อัพเมื่อไหร่ไปตามถึงไอดี!!
เอ้อ คุยกันซักนิด ข้าน้อยกังวลว่าในตอนนี้กับตอนก่อนหน้าจะมันออกจะยืดไป ทุกท่านคิดยังไงคะ? ที่จริงข้าน้อยอยากเขียนเล่าถึงความสัมพันธุ์ของชิคังกับเซ็ตที่เริ่มใกล้ชิดกัน กับการเปลี่ยนไปของนาราคุที่ทำเพื่อท่านเซ็ตมากขึ้น จึงเขียนออกมาแบบนี้ ถ้ายืดไปก็บอกนะคะ (มีเสียงตะโกนจากที่ไกลๆ : มันยืดมาทั้งเรื่องแล้วเว้ยยย :กรรม = =)
ปล.รักคนอ่านนนนนนนนนนนนนนนนนนน
นับตั้งแต่ข้อความล่าสุดคือ 418 ข้าน้อยจะเริ่มตอบเม้นต์นะค้า ><~ แต่ไม่ใช่ข้าน้อยไม่ใส่ใจเม้นต์อื่นนะค้า พออ่านเม้นต์ของทุกท่านข้าน้อยก็ตัวลอยด้วยความปลื้ม >< บันไซ แต่บ้าไม่มีเวลาตอบ ฉะนั้นช่วงนี้ว่างจะเริ่มตอบแล้วค่ะ
ขอขอบคุณคอมเม้นต์ทุกท่านนะค้า >< (โค้งงงง)
ความคิดเห็น