คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : III_กระผมไม่ใช่กระต่ายธรรมดาขอรับ....
"เอ่อ...ไอ้ชื่อฉันก็อยากรรู้อยู่หรอกนะ...แต่ที่อยากรู้จริงๆคือนายเป็นตัวอะไรต่างหาก"เอริคลอยตุ๊บป่องอยู่กลางสระไม่ยอมเข้าไปไกล้เจ้ากระต่ายขาว บรรยากาศระหว่างหนึ่งคนกับหนึ่งตัวค่อนข้างแปลกประหลาดเพราะเเต่ละคนไม่รู้จะพูดอะไรกันก่อนดี
"โอ้ ถ้าเป็นโลกของคุณคงเรียกผมว่า 'กระต่าย' สินะขอรับ"
"ขอโทษนะ... แต่กระต่ายในโลกของผมมันพูดไม่ได้..."เส้นประสาทในหัวผมเริ่มตึงเมื่อเจอบุคลิกชวนขนลุกของสิ่งมีชีวิตต่างโลกที่อยู่ข้างหน้า "แล้วนายเป็นตัวอะไร มาจากดาวไหนล่ะ"ผมถามอีกเผื่อเจ้านี่อาจเป็นมนุษย์ต่างดาวก็ได้ ถ้าจับไปส่งสถาบันวิจัยอะไรงี้ ฉันจะได้ตังไหมน้า ไม่สิอาจจะเป็นฮีโร่ช่วยโลกก็ได้ ฮ่าๆๆๆ
"เปล่าขอรับกระผมมาจากอีกฝากนึงของโลกของคุณขอรับ"
"อีกฟาก??" หมายถึงอะไรฟะ ทางช้างเผือกเหรอ??
"อืม ผมควรจะอธิบายยังไงดี... อ้า ใช่เเล้ว ผมอยู่คนละมิติกับท่านขอรับ ใช้คำว่า'มิติ'นี่เอง" เจ้ากระต่ายขาวพูดพลางทำไม้ทำมือ ผมพยายามทำความเข้าใจกับคำพูดของเขา เอ่อ...ประมาณว่าเหมือนในนาเนีย แต่ไม่ใช่อวตารสินะ...
"แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ล่ะขอรับ คุณกระต่ายจากต่างมิติ" ผมถามด้วยคำพูดล้อเลียนการพูดของเขา แต่ไอ้ 'ขอรับ' นี่มันไม่เข้ากับอิมเมจผมเลยเเฮะ
"อุบัติเหตุน่ะขอรับ ผมเลยเด้งมาในโลกของคุณ และก็มาเจอกับคุณยังไงล่ะขอรับ แหม...ช่างเป็นโชคชะตาจริงๆ อ้อ เเล้วก็กรุณาเรียกผมด้วยชื่อด้วยนะขอรับ"
โชคชะตากับผีน่ะสิ...ดวงซวยซะมากกว่า
"อ๋อ เสียงตอนนั้นคือนายนี่เองสินะ งั้น...นายต้องการอะไรล่ะบักกี้ ที่ให้ผมสัญญาว่าจะช่วยเหลือนายน่ะ"
"ไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ เพราะคุณได้ช่วยกระผมไว้เเล้วล่ะขอรับ"เจ้ากระต่ายหัวเราะคิกคักสะใจที่เด็กหนุ่มยังไม่รู้ว่าได้ช่วยอะไรเขาไว้
"ก่อนอื่นผมอยากจะให้ท่านทราบสถานะของกระผมตอนนี้ก่อนขอรับ กระผมไม่ใช่กระต่ายธรรมดานะขอรับ แต่เป็นวิญญาณกระต่ายที่มาจากต่างโลกต่างหากล่ะขอรับ"เจ้ากระต่ายยืดอกดูท่าพี่แกจะภาคภูมิใจมาก
โอเค เเต่สำหรับผมมันดูไม่เเตกต่างกันเลยนะ...
"กระผมได้รับอุบัติเหตุจากโลกของผมจนกลายเป็นวิญญาณขอรับ แถมยังเคราะห์ซ้ำกรรมซัดกระผมดันหลุดมาในห้วงเวลาอันไร้ทที่สิ้นสุดขอรับ ร่างวิญญานของผมที่มีพลังอันน้อยนิดได้เเต่ลอยไปลอยมาอยู่ในห้วงของการเวลาโดยไม่สามารถทำอะไรได้จนกระทั้งมิติเวลาเกิดการบิดเบี้ยวจนช่วงเวลาที่เชื่อมต่อกับโลกของคุณเปิดขึ้นวิญญานของผมที่อาศัยอยู่ในนั้นเลยโดนดูดเข้ามาด้วย แล้วก็แวบเข้ามาที่โลกของคุณนี่แหละขอรับ ผมดีใจที่หลุดออกมาจากห้วงเวลาได้ แต่ผมดันมาโผล่ในโลกที่ไม่ใช่โลกของผมแถมผมยังอยู่ในสภาพวิญญานอีกต่างหาก เมื่อความหวังที่จะได้กลับบ้านของผมกำลังมอดดับ ผมก็ได้เจอกับคุณขอรับ คุณ ที่กำลังจะตาย.... และรู้ไหมครับว่าคนที่กำลังจะตายนั้นสามารถเชื่อมต่อและสื่อสารกับวิญญานได้ ผมเลยใช้โอกาสนี้เเลกเปลี่ยนกับคุณ เพื่อให้คุณมอบพลังวิญญานให้วิญญานเร่ร่อนอย่างกระผมให้สามารถเเข็งเเกร่งขึ้นได้!!! และเมื่อกระผมได้กลับไปบ้านเกิด ก็จะไม่ลืมบุญคุณของท่านเลยขอรับ จากนี้ไปตลอกจนรุ่นลูกหลาน..."
"หุบปากซะทีเถอะ!!!"ผมสาดนํ้าโครมใหญ่ใส่เจ้ากระต่ายขาว เจ้าตัวเล็กวิ่งวุ่นไปทั่วราวกับโดนนํ้าร้อนลวก รู้เเล้วไอ้สิ่งมีชีวิตต่างโลกนี่มันกลัวนํ้านี่เอง!!!
"จะสาดนํ้ามาทำไมล่ะขอรับ กระผมกลัวนํ้านะขอรับ!!!"บักกี้ใช้สองขาดึงหูทั้งสองข้างของตัวเองลงมาเพื่อกันนํ้าเข้าแล้วเอาตัวเองไปหลบหลังม้านั่งที่อยู่ริมผนัง
จะกลัวทำไมเเกเป็นวิญญานไม่ใช่เรอะ!!!
"ก็หัดย่ออัตชีวะประวัติงงๆนั่นให้เหลือประโยคเดียวซะเซ่ ฉันฟังไม่รู้เรื่องเลยว้อยยย"เด็กชายโวยลั่นจนเจ้ากระต่ายขาวกลัวหัวหด
"กระผมอยากกลับบ้านขอรับบบบบ"และร้องออกมาเสียงหลง
"เออ!! ค่อยรู้เรื่องหน่อย!!"ผมตะโกนโหวกเหวกโวยวายอยู่ในสระ แล้วก็มัวโมโหจนไม่ทันได้ดูว่ามีคุณลุงวัยกลางคนเดินเข้ามามองด้วยสายตางงๆว่าไอ้เด็กคนนี้มันพูดอะไรอยู่
"มีเรื่องอะไรหรือพ่อหนุ่ม"ชายคนนั้นถามจนผมสะดุ้งเฮือกไม่ทันไดรู้ว่ามีคนอยู่ แล้วมองไปที่กระต่ายขาว กลัวว่ามีใครจะเห็นมันรึเปล่าแต่มันยังอยู่ที่เดิมไม่กระดุกกระดิกไปไหน
"ไม่ต้องกลัวขอรับ กระผมเป็นแค่วิญญานเพราะฉะนั้นคนที่สามารถได้ยินเสียงและคุยกับผมได้มีเเค่คนที่ผมเชื่อมต่อด้วยก็คือคุณเท่านั้นขอรับ"กระต่ายขาวพูดออกมานั่นทำให้ผมโล่งใจไปได้เปราะหนึ่งเเบบนี้ก็คงไม่ต้องคอยกังวลเเล้วว่าจะมีใครเห็นรึเปล่าเเล้วสินะ
"เอ่อ...ไม่มีอะไรครับ ผมอยู่คนเดียวมันเลยฟุ้งซ่านน่ะฮ่าๆๆ ขอโทษที่ทำให้ตกใจ ผมไปก่อนนะครับ อ้อ ที่นี่สวยมากเลยนะครับบบ" ผมกระโดดขึ้นจากนํ้าแล้วรีบวิ่งไปเปลี่ยนชุดก่อนบึ่งออกไปข้างนอกเเล้วโบกมือลาชายวัยกลางคน คนนั้นที่เข้ามาทักผมดูเหมือนเขาจะเป็นเจ้าของที่ซะด้วย ถึงได้อยู่จนป่านนี้ แย่ล่ะสิ ดันทำเรื่องขายหน้าไปซะได้ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะมาสู้หน้าเขาได้ยังไงเนี่ย...โอ๊ย คิดมากรีบกลับดีกว่า!!
"เดี๋ยวก่อนพ่อหนุ่ม"ชายวัยกลางคนเจ้าของสโมสรทักขึ้นทำให้เท้าของผมที่กำลังเปลี่ยนเกียร์หมาโกยเอ้าออกไปด้วยความอับอายหยุดกลางคัน
"ถ้าที่นี่สวยล่ะก็พรุ่งนี้ก็มาอีกสิ"ชายคนนั้นยิ้มให้ผมด้วยความเป็นมิตร แม้เพียงชั่ววูบเดียวเเต่ผมรู้สึกว่าความเขินอายเมื่อกี้หายวับไปหมด ผมพยักหน้าให้แล้วยิ้มตอบก่อนจะวิ่งออกไปโดยมีผีกระต่ายวิ่งตามหลัง
ตอนนี้รอบกายผมเป็นช่วงกลางคืนทุกสิ่งมืดสนิทมีเพียงแสงไฟจากถนนเท่านั้นที่ส่องให้เห็นทางสลัวๆ ข้างๆและตอนนี้ผมมีวิญญานกระต่ายสีขาวที่เดินตามมาด้วยติดๆ
"เอาล่ะ เราพูดถึงไหนกันเเล้ว นายจะกลับไป เอ่อ...อีกมิตินึงใช่ม้า?"
"ใช่เเล้วขอรับ"
"แต่นายเป็นวิญญานไปแล้วไม่ใช่เหรอ กลับไปแล้วจะมีความหมายอะไร"เอริคพูดพร้อมมองไปทางบักกี้ซึ่งตอนนี้ถึงจะสามารถมองเห็นได้เเต่ร่างของบักกี้ก็เหมือนควันที่ก่อตัวขึ้นมามากกว่า
"คิกๆๆๆ เรื่องนั้นไม่ยากเลยขอรับ ในโลกของผมนั้นมีพลังที่เรียกว่าเวทย์มนต์อยู่ ขอเเค่กระผมมีมันมากกว่านี้ก็จะสามารถย้อนเวลาร่างกายให้กลับมาเหมือนเดิมได้ เหมือนครั้งที่ช่วยคุณยังไงล่ะขอรับ"บักกี้กระโดดไปข้างหน้าผม แล้วกระโดดเหยงๆเหมือนจะอวดพลังของเขา
"ยอดไปเลยแฮะ งี้นายก็ไม่ต่างจากอมตะเลยน่ะสิ"
"ก็ไม่เชิงขอรับกระผมเเค่ต้องการยืมร่างของคุณเพื่อซึมซับพลังเวทย์อันน้อยนิดของโลกนี้ แล้วค่อยเเหวกมิติกลับไปที่โลกเดิมของผม"
ยืมร่าง... อ้อ สิงร่างนี่เอง เฮ้อ...รู้สึกไม่ค่อยดีกับคำนี้เลยเเฮะ
"จะว่าไป... ผมขอบคุณนายจริงๆเลยนะที่ช่วยผมไว้ ซาบซึ้งมากๆ เลยล่ะ..."
"ไม่ต้องขอบคุณหรอกขอรับ ท่านก็ช่วยกระผมไว้เช่นกัน... แต่มีอย่างนึงที่กระผมอยากจะถามขอรับ"กระต่ายขาวหยุดเดินทำให้ผมที่ฟังเพลินๆไปต้องหยุดตามแล้วหันไปมอง
"ท่านรู้ได้อย่างไรขอรับว่ากระผมมีตัวตนอยู่ ทั้งที่คิดจะอำพรางไว้ตลอดไปเเล้วเเท้ๆ"
อ้อ... จะว่าไปแล้วก็ลืมเฉลยเรื่องนี้เลยนี่หว่า ตั้งเเต่ที่สโมสรสินะ...
"จริงๆแล้วผมก็ไม่ค่อยเเน่ใจหรอก ตอนนั้นเห็นไม่มีคนอยู่ ก็เลยลองพูดดู แต่...นึกไม่ถึงจริงๆว่านายจะโผล่ออกมาจริงๆ" ไม่ได้โม้นะ ผมแค่ลองเรียกดูจริงๆ แต่ในมโนภาพของผมเป็นเทวดาหรือไม่ก็นางฟ้าสวยๆจากสวรรค์ชั้นไหน แต่สุดท้ายก็ได้ไอ้กระต่ายงี่เง่านี่มา….
"หา!! แค่เล่นเฉยๆหรอกเหรอ!!"บักกี้อยากจะกระโดดไปเตะเจ้าผู้ชายเฮงซวยที่อยู่ตรงหน้านี่ซะจริงๆ ถ้าเขาไม่ได้อยู่ในรูปของวิญญานนะ
คุยไปคุยมาผมก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านเเล้วเรียบร้อย ไฟข้างในยังเปิดสว่างอยู่ เมทริซคงยังไม่นอน ผมเดินเข้าไปเงียบๆกับบักกี้
"เอ๋?? พรุ่งนี้เลยเหรอคะ"เสียงของเมทริซดังขึ้นเมื่อผมเปิดประตูเข้ามา ผมมองไปตามต้นเสียงเห็นเมทริซกำลังคุยโทรศัพท์อยู่บนโซฟา
"ค่ะ ได้ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ"
"คุยกับใครอยู่เหรอ?"ผมถามขึ้นมาจากความเงียบจนเมทริซที่ไม่ทันได้รู้เลยว่าผมเดินเข้ามาสะดุ้งเฮือก แต่เมื่อเห็นร่างพี่ชายที่ทำหน้าเหรอหราเข้ามาเธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
"กับพ่อน่ะ เขาบอกว่าจะมารับหนูกลับบ้านพรุ่งนี้"เมทริซกดวางสายพลางถอนหายใจ
"โห งั้นเหรอ... รีบร้อนจังน้า มีเรื่องอะไรรึเปล่า"
"ก็...ไม่รู้สิ"
ผมพยักหน้าแบบขอไปทีเเล้วก็ขึ้นห้องไป ตามด้วยเจ้ากระต่ายขาวที่ทำหน้างงๆ เเต่ก็เดินต้อยๆตามมาอย่างว่าง่าย แต่หลังจากผมเข้าไปในห้องตัวเองเเล้วปิดประตูปากหมอนี่ก็เริ่มเปิด
"พ่อของคุณทำไมหรือขอรับ แล้วน้องสาวของคุณกลับบ้านทำไมหรือขอรับ แล้วคุณไม่กลับบ้านกับน้องคุณเหรอขอรับ แล้ว แล้ว แล้ว แล้ว..."
"พอสักทีนายนี่พูดมากจริงเลย"ผมกดเสียงให้เบาลงเเทนที่จะแหกปากตะโกนเหมือนที่สโมสร ก็น้องผมอยู่ข้างล่างนี่นาแหกปากไปก็บรรลัยสิ
"เรื่องปกติน่า พ่อเขามักจะพาเมทริซกลับบ้านบ่อยๆ ถึงผมจะค่อยไม่รู้สาเหตุก็เหอะ แหม…คุณพ่อเขาก็คงคิดถึงลูกล่ะมั้ง"
"อ้าว แล้วคุณล่ะขอรับ รึว่าคุณเป็นลูกคนละพ่อกัน?"
"เปล่าพ่อเดียวกันนั่นเเหละ แต่พ่อเเม่เราเเยกทางกันตั้งเเต่เด็กๆ แม่เลี้ยงพวกเรามา แต่... แม่ก็เป็นเเค่ผู้หญิงคนเดียวเลยเลี้ยงเราไม่ไหว พ่อก็เลยเอาเมทริซไปเลี้ยง เธอเลยรู้จักพ่อมากกว่าฉัน เอ่อ...จริงๆไม่ได้แค่รู้จักมากกว่าหรอก แต่เพราะผม…แทบไม่เคยเห็นหน้าพ่อเลย"ผมเล่าความหลังให้กระต่ายขาวฟัง เรื่องที่พ่อเเม่เเยกทางกันอาจจะฟังดูรันทด แต่สำหรับผมที่ได้รับการดูเเลมาอย่างดีจากคุณแม่ที่อบอุ่น ผมเลยเเค่เฉยๆกับเรื่องนี้
"แล้วท่านแม่ของคุณล่ะขอรับ"
"หายไปแล้ว"
"อ๊ะ...เอ่อ ขออภัยขอรับ กระผมไม่ควรพูดเลย ขออภัยจริงๆ"
"เฮ้…ผมรู้นะว่านายคิดอะไรอยู่แต่แม่ผมไม่ได้ตายนะ เเค่หายไปเฉยๆ" เฮ้อ...เบื่อกระต่ายปากเสียนี่จริง นอนดีกว่า ผมโดดขึ้นไปบนที่นอนเเล้วเอาผ้าห่มคลุมทั้งตัว เจ้ากระต่ายที่เห็นอย่างนั้นได้เเต่ถอนหายใจเเล้วโดดลงไปนอนด้วย
"นี่มันที่นอนฉันนะ"เด็กหนุ่มพูดอู้อี้อยู่ผ้าห่มเพื่อทวงพื้นที่ แต่กระต่ายไม่สนใจยังนอนเเปะอยู่บนเตียงของเด็กหนุ่ม
"คุณนี่น่าสนใจจริงนะขอรับ"
"เรื่องอะไร"
"ก็...ดูคุณไม่ค่อยจะต๊กกะใจ กับการมีอยู่ของผมเลย แถมตอนคุณอยู่ในช่วงย้อนเวลา คุณยังไม่โหวกเหวกอีกต่างหาก ผมนึกว่าคุณจะกระโดดเข้าไปให้รถชนตายอีกรอบซะอีก"เจ้ากระต่ายพลิกตัวมานอนหงายเอามือหนุนหัวเท้าเล็กๆไขว่ห้างด้วยท่าทางสบายๆ
"แบบนั้นน่าสนใจตรงไหน เขาเรียกว่าตายด้านต่างหาก"เด็กหนุ่มเถียงขึ้นมาจากใต้ผ้าห่ม
"คิกๆๆๆ ไม่ใช่เเค่นั้นหรอกขอรับ แต่เป็นเรื่องที่คุณรู้เรื่องพลังของผมเเล้วยังเฉยอยู่ได้ต่างหาก คุณไม่สนใจจะใช้พลังของผมดูอดีต หรืออนาคตของคุณหน่อยเหรอ"บักกี้เอ่ยคำชวนที่ท้าทาย แต่ดูเหมือนเด็กหนุมจะไม่ใส่ใจเรื่องนั้น
"ไม่ล่ะ ผมไม่สนหรอกว่าอดีตหรืออนาคตจะเป็นยัง แค่ผมรู้ว่าปัจจุบันผมยังเป็นผมก็พอเเล้ว"
"คิกๆๆ ช่างเป็นคนดีจริงๆเลยนะขอรับ"
"ก็ไม่เชิงหรอก ก็มีอยู่อย่างนึงเหมือนกันที่ฉันต้องการจากนาย"ใต้ผ้าห่มมีการเคลื่อนไหวเด็กหนุ่มลุกขึ้นมาจากเตียงทำให้กระต่ายที่โดนเบียดต้องลุกตามขึ้นมาด้วย
"ฉันอยากเห็นน่ะ อยากรู้ด้วย โลกที่อยู่อีกมิตินึงมัน…จะเป็นยังไงนะ"เด็กหนุ่มเงยหน้าไปบนเพดานห้องสีขาวแล้ววาดภาพของอีกโลกไว้ในหัว นี่ต่างหากคือสิ่งที่เขาต้องการ… เป็นสิ่งที่น่าสนใจจริงๆ
"อะ อ้อ... คิกๆๆๆ ได้สิขอรับ ถ้าผมได้กลับไปเมื่อไร จะมารับคุณไปเที่ยวที่นั่นบ้างดีไหมขอรับ"เจ้ากระต่ายจ้องหน้าเด็กหนุ่มซึ่งเด็กหนุ่มก็ใช้ดวงตาสีเเดงนั้นจ้องตอบ ทั้งคูยิ้มให้กันเเล้วหัวเราะ
"นายสัญญาเเล้วนะ"เด็กหนุ่มพูด เเล้วก็กลับไปนอนเหมือนเดิม พร้อมกับเจ้ากระต่ายที่กำลังหลับตาพริ้ม
"ราตรีสวัสดิ์ขอรับ..."
....และนั่นก็เป็นไม่กี่คืน ในรอบหลายๆเดือน ที่ผมหลับสนิท
รุ่งเช้า....
เสียงจากรถที่มาจอดอยู่หน้าบ้านทำให้เด็กหนุ่มปรือตาตื่นขึ้นมาทั้งที่ยังง่วงงุน
รถของพ่องั้นเหรอ...
"ตื่นได้เเล้วบักกี้" เมื่อผมพูดเจ้ากระต่ายขาวก็โงหัวขึ้นมานั่นทำให้ผมโล่งอกเล็กน้อย เพราะยังไงเรื่องเมื่อวานก็ไม่ใช่ความฝัน
"มีอะไรหรือขอรับ"
"น่าจะเป็นพ่อ... พ่อฉันมาเเล้วควรไปทักทายซะหน่อย นายจะไปด้วยกันรึเปล่า"
"แน่นอนอยู่เเล้วขอรับ"เจ้ากระต่ายโดดลงจากเตียงไปบิดขี้เกียจ นี่ผมพึ่งเห็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย กระต่ายบิดขี้เกียจล่ะ
ผมลูบหัวฟูๆของตัวเองให้อยู่ทรงเเล้วลุกไปเปลี่ยนชุด ผมมองตัวเองอยู่หน้ากระจกซักพัก...จริงๆแล้วก็มองอยู่นาน
"เป็นอะไรหรือขอรับ"กระต่ายขาวถามขึ้น
"เปล่า... เเค่ประหม่าน่ะ รู้สึกว่าพ่อเป็นคนห่างเหินยังไงไม่รู้สิ ไม่กล้าสู้หน้าเลยเเฮะ..."
"ไม่ต้องห่วงขอรับ กระผมอยู่เป็นเพื่อนทั้งคน"เจ้ากระต่ายขาวทุบอกตัวเอง ผมคิดว่านั่นคงเป็นคำปลอบใจดีๆสินะ
ผมเดินออกมาจากห้องลงไปตามบันไดด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ และเมื่อผมเดินออกมาก็เห็น...หือ??
ใครมาเผาบ้านฉันเนี่ย!!??
ผมมองทั้งผนังทั้งเฟอร์นิเจอร์รอบบ้านที่อยู่ชั้นล่างเต็มไปด้วยไฟลุกลามไปทั่ว เจ้ากระต่ายขาวที่เดินตามมาก็ร้องเสียงหลงมาเกาะขาผมเมื่อเห็นไฟเริ่มลามเข้ามาหา นี่จะกลัวทำไม นายเป็นผีไม่ใช่เหรอ!!
"พี่คะ!! ระวัง!!"
เสียงของเมทริซตะโกนเข้ามาด้วยความตกใจพร้อมกับวิ่งเข้ามาหาผมที่ยังยืนงงๆอยู่ แต่ไม่ทันที่เธอจะวิ่งเข้ามาหาผม ผมก็โดนแรงบางอย่างอัดกระเเทกปลิวไปผมหลับตาปี๋เตรียมรับแรงกระแทก แต่...แทนที่ผมจะกระเเทกพื้นเเรงๆ ก็กลับมาโผล่บนฟ้าซะงั้น!!! ทำไมผมถึงรู้ว่าเป็นฟ้าน่ะเหรอ เพราะผมมองเห็นพื้นอยู่ห่างเป็นกิโลเลยนี่ไง!!!
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก"เสียงร้องหลงของกระต่ายขาวดังอยู่ข้างหูผมจนหูจะเเตก
"นายจะร้องทำไม!!!"
"ผมกลัวความสู๊งงงงงงงง"
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น