คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : Chapter 9 กัด.... "ครูเลี้ยง" [ อาร์ x กร ]
Chapter 9 [ อาร์ x ร]
ั.... “รูเลี้ย”
_captainz_
อาร์
“ร้านนี้เลยรู อร่อยมา” ผมเินนำรูรมาั้แ่้าล่านึ้นบันไเลื่อน นถึั้นสอ และนถึร้านไอิมที่ผมอบมาินบ่อยๆ
“เอาสิ” เาบอ ผมหันยิ้มๆนิ ่อนะออเิน่อ นำรูโหเ้าไปในร้าน
ร้านไอิมร้านนี้เป็นร้านโปรผมเลยนะรับ เพล็เพราะ ฟัสบาย อิน็อร่อย เ้าอี้็พอีู พอี้นมา ไอิมที่ผมอบมาสุ ไม่อยาะบอเลยรับ ลัวะโนล้อ555
“ไปนั่ในๆละัน” รูรบอแล้วเินผ่านหน้าผมไป
“เี๋ยวรับ” ผมรีบว้ามือร่าสูเอาไว้เลยรับ “ไปนั่ทำไม้าใน บ้าป่าว”
“อาร์นนท์” รูรส่เสียพูปราม ผมนี่หน้าเื่อนลนิๆเลยรับ
“นั่แถวนี้นี่แหละรับ” ผมบอแล้วเินไปนั่ลับโ๊ะิระ ใล้ๆ ือผมไม่อบนั่้าในอะรับ ือมันไม่่อยโล่สบายเท่าไร อีอย่านะรับ ไอ้้าในน่ะ มันมีเบาะนวมสู บัสายาน้านอไ้ แล้วผมเยไปนั่ับเพื่อนนะรับ มีแ่พวู่รัมาสวีทัน ไหมะหอม ะูบ ไม่อายันเลยอะรับ ผมึไม่อบ้าในัเท่าไร ้านออะีแล้ว โล่ มอนผ่านไปมาไ้้วย แถมใล้เาท์เอร์สั่อะไร็สะว
“แล้วแ่” รูรพูอย่ายอมๆ ่อนะเินมานั่ลับเ้าอี้ร้ามผม
“ออนุาวาเมนูนะรับ” พี่พยัหน้าาน่ารันหนึ่พูอ่อนะวาเมนูหนารูปเล่มสวยลลาโ๊ะ
“รับผม” ผมอบ่อนะยิ้มโว์ฟันให้พี่เา พี่นนั้น็ยิ้มอบนะรับ ่อนะ้มหัวอัวออไป ผม็รีบใ้มือหยิบเอาเมนูนั้นึ้นมาาูเลยรับ หิวั อย่าินน
“ไม่แบ่ผมูหรือไรับ” นที่ถูเมนูบัอยู่พูเสียเอือมๆ ผมเอี้ยวหัวผ่านเมนูไปมอ็เห็นว่าเาำลัมอผม้วยสายานิ่ๆ
“แปบรับ ผมหิว” ผมอบามร ็หิวไรับ เลย้อรีบเลือะไ้สั่ “แปบเียวรับ..” ผมลาเสียามพร้อมับไล่สายามอไปที่ระาษหนา “อ่า..” เอาเลือไม่ถูรับ พูเลย ไม่ใ่ผมอบหลายอย่านพรับ ผมมีอย่าหนึ่ที่อบ แ่..
มันไม่น่าะีนัถ้าิน่อหน้ารูร
เสียฟอร์มาย - -
ผมอบสรอว์เบอร์รี่อะรับ
สีมพูอ่อนอมัน่าน่าินเหลือเิน
ไม่ไ้ไรับ
มันเสียฟอร์ม
นัเรียนหล่อมาแมนอย่าผมะมาินสรอว์เบอร์รี่่อหน้ารูหน้าเ๊นิ่แบบนี้ไม่ไ้เียว เพราะะนั้นผม็เลยะ้อเลืออะไรมาินแทนเ้าสีมพูนั่น แ่ะอะไรล่ะรับ ็อโแลเหรอ ไม่เอาอะรับ ผมไม่อบสัเท่าไร มันหวานไป บาที็มไป แ่พี่พีอะรับ โรอบมันเลย ินไ้วันหนึ่อย่าเยอะ หรือผมะินวนิลลา ไม่เอาอะรับ ลิ่นมันหอม็ริ แ่ผมไม่อบ ให้เหุที่ไม่อบไม่ไ้อะรับ แ่รู้ว่าไม่อบ เพราะที่อบน่ะ ือ สอวร์เบอ..
“เราไม่ไ้มีเวลานั่ินสั 3 วันนะรับ” หน่ะ มีเสียสี
“มัน้อ่อยๆเลือสิรับ” นเรามัน้อพิถีพิถันะมาสั่ปุ๊บปั๊บไม่ไ้หรอ เี๋ยวินไม่หม เสียายแย่ รูภาสรอุส่าห์เลี้ย ริไหมละรับ
“ั้นเอามาให้ผม่อน”
“อ่ะรับ” ผมบอพร้อมส่ให้รูร ือผมัสินใไม่ไ้ไ
“อบุรับ” รูรบอนิ่ๆพร้อมใ้มือรับไปาู เาไล่สายามอมันอย่าไว แล้ว.. “ผมไม่อบอหวาน”
ผ่า
แล้วะเอาไปทำไม
“ถ้าสั่ บอเอาน้ำเปล่าให้ผม้วยนะรับ” รูรบอ่อนะเอาเมนูวาที่ลาโ๊ะแล้วล้วโทรศัพท์ออมา
“ั้น..อาร์สั่นะรับ”
“เ็มที่รับ” ไอ้ผม็อยาะเ็มที่ แ่ไอ้ที่ะเอามาเ็มที่เนี่ยย มันไม่โอเับภาพลัษ์ เอาไีว้ะ
ในหัวผมำลัีันอย่าหนั ระหว่าภาพลัษ์ ับวามสุใ ถ้าผมเลือภาพลัษ์ ผมะ้อินอไม่อบไป ึ่นั่น็ะไม่ีนั แล้วถ้าผมะินออบมัน็ะฟิน และสุใับผมมา โอ๊ยยย นี่เป็นารินไอิมที่ผมเรียที่สุแล้วรับเนี่ย
“อ่ะแฮ่ม” เสียระแอมัมาานอีฝั่ ทำให้ผมเหลือบาาที่ำลั้อมอเมนู ึ้นไปมอหน้าร่าสู ็เห็นว่าเาำลัมอผมอยู่เหมือนัน้วยรอยยิ้มมุมปา “ไม่้ออายหรอรับ” เาพูึ้นเสียำๆ
“อะไรรับ” ผมถามลับอย่าๆ
“หึ ไม่รู้สิรับ” เาพูพร้อมโยหัวนิๆ “ุร้อไห้่อหน้าผมมาแล้วนะรับ” รูรพู่อ
“ไม่เ้าะ..” ปาผมำลัะบอไม่เ้าใ แ่หัวอันาลา็ิไ้่อน ว่า.. ที่เาะสื่อืออะไร ็ือ ารที่ผมร้อไห้นั่นน่าอายว่าารินสรอว์เบอร์รี่ ใ่ไหมรับใ่ไหม “หืม” ผมส่เสียถามในลำอ ถ้าเป็นอย่าที่ผมิ แล้วรูรรู้ไ้ไว้ะรับ
“ผมมีประวัินะรับ”
“เี๋ยวนะรู”
“ทำไมรับ อาร์นนท์อบินไอิมสรอว์เบอร์รี่”
“!!!!!!”
ูว่าแล้วเียววววว
ำว่ามีประวัิอรูเานี่ลึึ้ว่านั้นเยอะรับ เพราะผมำไ้ว่า ผมเียน่ออโปรในประวัิว่าไอิมสีมพูนั่นน่ะ เมื่ออนประถม อืมมม นีู่ม.5 มันยัอยู่อีเหรอว้ะ ือหลัาึ้นม.1 มาวามมาแมนและวามฟอร์มสูอผม็เยอะึ้นอะรับ อโปร็เลยลายเป็นอที่ไม่ใ่แบบสรอว์เบอร์รี่แล้ว
“ามสบายนะรับ ผมไม่อะไรแล้ว” รูรพูยิ้มๆ่อนะ้มโทรศัพท์่อ อ่า พูมาั้น็ี ผมะไ้ผ่อนลาย
“พี่รับ” ผมะโนเรียพี่พนัานเลยรับ พี่เา็ยิ้มรับแล้วเินมาที่โ๊ะ “เอาสรอว์เบอร์รี่นะรับ แบบเ้าลูนี่แหละรับ สรอว์เบอร์รี่หมเลย” ผมสั่พร้อมับเหลือบามอรูรที่มอผมเหมือนันไป้วย
“ทั้หม..” พี่พนัานทวนถาม
“ใ่รับ ือพี่ายผมอบ” ผมบอพี่เาพร้อมับยิ้มวนให้ับนอีฝั่ ที่ำลัทำหน้าุใส่ผมอยู่ ล
“รับ รอสัรู่นะรับ”
“รับผม” ผมานรับ แล้วพี่นนั้น็เินไป
“หึ” รูรยิ้มเยาะ ผมยิ้มริใแบบไม่สนใเา
“รูเอาอะไรไหมรับ” ผมถาม้วยมารยาทที่ไ้รับารอบรมอย่าี เาอุส่าห์เลี้ยผมเนอะ ็้อวนินเป็นธรรมา ะให้นเลี้ยมามอเราิน็อายาย
“ไม่รับ ผมไม่อบ”
“มีั้เยอะแยะ รู็เลือสิรับ” ร้านนี้มีาฟาแฟอะไรั้เยอะแยะนะรับ ไม่ใ่แ่ไอิม
“ถ้าะิน ผมินอุ็ไ้” รูรบอ “แ่ิมๆน่ะรับ”
“อ๋อรับ” ผมานรับ่อนะล้วเอาโทรศัพท์ัวเอออมาเล่นมั่ระหว่ารอ
“เอ้า ร” เสียทัที่ไมุ่้นัมาเมื่อผม้มหน้าไ้เพียแปบเียว
“รับแบม” ผมเหลือบาึ้นไป็เห็นรูรำลัหันไปยิ้มหน้าบานับผู้หิัวเล็น่ารัผิวาวหน้าาีในุ..ุอะไรสัอย่าอะรับ ที่ท่อนบนท่อนล่ามันิันอะ
“มาทำอะไระเนี่ย” เธอถาม
“พาน้อมาินไอิมน่ะรับ” หูยยยย เสียอ่อนเสียหวานเียวแหละ ทีับผมนี่ อาร์นนท์! อาร์! อาร์อย่าทำั้น! อาร์หยุ! โหยยย สอมารานหวะ
“น้อ..?”
“รับ อาร์ าิผมน่ะรับ” โหอ่า “อาร์สวัสีพี่แบมสิ”
“หืมมม” ผมเยหน้ามอผู้หินนั้นนิๆ เอาื่อผมไปบอว่าเป็นน้อเพื่อให้เป็นพี่ายที่แสนีไม่พอ ะให้ไหว้ใร็ไม่รู้อี เหอๆ “หวัีรับ”
“่ะ น้อน่ารัเหมือน...รเลยนะะ” พี่แบมอะไรนั่นพูพร้อมทำหน้าเินอย่าน่ารั รูผมนี่ยิ้มเลยรับ
“รับ” รูรานรับหน้าบาน ไอ้อาร์นนี้ไม่อบนีบันเลยรับ “แล้วนี่แบมมานเียวเหรอรับ”
“เพื่อนพี่เาอยู่นู่นน่ะ” ผมอบแทนพี่แบม ือผมเห็น้อพี่เามาทัแล้วรับ ว่า้าหลัน่ะ มีลุ่มผู้หิรุ่นเียวัน ยืนทำหน้ายิ้มเินๆแล้ววัมือให้พี่แบม เียร์ันอยู่อะรับ ่ายๆ
“ะ..ใ่่ะ แบมมาับเพื่อน” เธอทำหน้าเื่อนอบลับมา ส่วนรูรนี่มอผม้วยสายาึัเลยรับ
“ั้นินอะไรไหมรับ ผมเลี้ยเอ” รูรเปลี่ยนหน้าาุผมเป็นยิ้มหวานเพราะหันไปหาพี่แบม ทำป๋าให่เลยแฮะ
“ออนุาเสิร์ฟนะรับ” พี่พนัานหน้าหล่อนเิมมาเินมาวาถ้วยไอิมนาให่รลาโ๊ะ ผมยิ้มหวาน ลาภปาไอ้อาร์เลยแหละรับ
“ไม่เอาีว่า่ะ เี๋ยวเพื่อนรอ”
“ผมเลี้ยเพื่อนแบม้วย็ไ้นะรับ” รูรพูพร้อมลุึ้นยืน่อนะหันไปมอที่ลุ่มผู้หินั่น
“ะีเหรอะ” เธอถาม้วยหน้าเินๆ
“ีรับ เี๋ยวผมมา” รูรบอพร้อมับเินไปหาผู้หินั่น แล้ว..
“น้อเป็นน้อรริเหรอะ” นละน เหวยยย นละนเลยรับ ผู้หิหน้าเินเมื่อี้หายไป เหลือเพียนที่ทำหน้าเบื่อๆมอผมอยู่
“เปล่ารับ” ็ไม่ใ่น้อนี่หว่า ลูศิษย์
“แล้วมายุ่อะไรับระ ไม่เห็นเหรอไว่าพี่ำลั..”
“เฟอยู่” ผมพูั ถ้าแสัวริมาี้ แสว่าะี้็แสล้วนๆ
“เ็นี่!” เธอทำหน้าัใ ผมยิ้มอย่าไม่สะทสะท้าน “แล้วนี่เป็นผู้ายเหรอะ ินะสาวเียว” เอ้าเห้ย เินไปแล้วนะเว้ย
“ยุ่รับ”
“อึ๋ย” เธอทำบึนปามอผมเหยียๆ “ยัไ็เถอะ่ะ แ่หลัานี้น้อห้ามยุ่ ะไปไหน็ไป ทำอะไร็เิ”
“ัไปรับพี่” ผมอบยิ้มๆ่อนะ้มลินไอิม่อ พูเอนะเว้ยย เี๋ยวเอๆ
ภาสร
แบมไม่ใ่นที่ผมอบนะรับ เธอน่ะ เพื่อนผม สนิทมา้วย ผมไม่ไ้อบเธอ ้วยวามที่อนเรียนเธออย่วยเหลือแล้ว็ูแลผมลอ เรา็เลยสนิทัน แ่นั้นแหละรับ แ่ผมไม่ไ้เอับเธอนานแล้ว ผม็เลยอยาะวนพูุยสัสรร์ันสัหน่อย ผมิว่าอาร์นี่ะไม่มาวาารุยหรอมั้รับ แู่า็อแรที่บอว่าเพื่อนแบมอยู่้าหลั นี่ผมยอมเลยรับ
“เี๋ยวผมเอาเาอี้ให้นะรับ” ผมพูพร้อมับหันัวไปยเ้าอีมาอี สามัว เพราะาเิมมันมีว่าอยู่แล้ว 2 น่ะรับ
รื
ระหว่าที่ผมำลัย เสียลาเ้าอี้็ัมานผมหันมอ ็เห็นอาร์นนท์ลาเ้าอี้อัวเอามาประิับัวอผม
“อ่ะ เินั่รับ” ผมพูบอ เพื่อนแบมและแบมรวมัน 5 น ็นั่ล้วยัน อนนี้็เลยนั่ันแบบ ผม อาร์นนท์ เพื่อนแบม 4 น แล้ว็แบมที่ิับผม “สั่ันเลยนะรับ”
“่ะ” เสียใสอผู้หิอบพร้อมันยิ้มๆ
“เรใั่ะ” แบมบอ
“ั้น็ไม่้อินรับ” เสียอาร์ทาวาผมอบแทน ่อนที่เาะับไอิมที่้อนอย่าหน้าาเย
“่ะ..” แบมอบเสียแผ่วๆ
“อาร์ล้อเล่นน่ะรับ ามสบายนะแบม” ผมหันไปมอเพื่อนเพื่อันเธอะิมาที่เ็ผมพู แบมเธอ็พยัหน้ารับนิๆ ่อนะะโไปมอเมนูับเพื่อน
“พี่รรับ”
“หืมมมมมมมม” เสียอเ็้าๆผมัมาอีรอบพร้อมับำเรียใหม่ทำผมไปเลย
“ิมไหมรับ อร่อยนะ” เาพูพร้อมับเอา้อนที่ไอศรีมสีมพูอยู่อย่าพูนๆมา่อที่ปาผม
“ไม่เอาน่ะ” ผมปิเสธ เพราะไม่่อยอบอหวานัเท่าไร
“เอาสิรับ เี๋ยวอาร์ให้ราวัล”
“ห๊ะ..อื้ออออ” ผมอ้าปาอย่าๆ เป็นโอาสให้เ็นัเรียนยัเอา้อนไอิมนั่นเ้ามาในปา วามเย็นและวามหวานทำผมเลี่ยน แ่ะาย็ไม่ไ้รับ นเยอะ ็เลย้อฝืนๆินไป
“อร่อยไหมรับ” อาร์หันมาถามยิ้มๆ
ุ๊บ!
เายิ้มหวานลอยหน้าลอยาสัพั ่อนะยื่นหน้าเ้ามาริมฝีปาลที่มุมปาผมัุ๊บ แล้วผละออไป้วยรอยยิ้มเหมือนเิม ผมมออย่าไม่เ้าใและะลึเป็นอย่ามา
“อ๊ะ..อาร์..” เสียผมร้อื่ออเาอย่าแผ่วเบา
“แม่ร่ว....” เสียอสาวๆ ที่พูออมาพร้อมับใบหน้าใ
“รี๊” แบมร้อเสียแหลมออมา
“ปาเลอะน่ะรับ” อาร์บอยิ้มๆ “เอาอีไหมรับ” เาถามอีพร้อมับเอา้อนูึ้น ผมส่ายหน้าอบแ่ไม่ไ้พูไป ำลั้ารับ อึ้นทำอะไรไม่ถู
“เอ่อ..พวเราอัวีว่า่ะ พอีหนัะมาแล้ว” เพื่อนอแบมนหนึ่บอ้วยหน้าแ่ำ ่อนะลุึ้นยืนันทุน
“ไปนะะ” เพื่อนออนบอพร้อมับระุแนอแบมให้เินออไป เพื่อนสนิทผมอย่าแบมเธอทำหน้าโมโหและเหมือนะไม่ยอมออแ่สุท้าย็ยอม
“ามสบายนะะ ไม่ิว่าะแฟน อวยพร่ะ” เพื่อนที่ออไปนสุท้ายพูยิ้มๆ ่อนะวิ่ออไป...
“อาร์..นนท์!” ผมเรียื่อน้าๆเสีย่ำพร้อมับหันไปมอ้วยสายาุๆ
“ทำไมรับ พี่-ร” เาเน้นรเาว่าพี่ร แล้วยัิ้ววนๆใส่ผม
“ทำบ้าอะไรอุ”
“รููไม่ออเหรอว่าพี่แบมไรนั่นน่ะะาบรูน่ะ” อาร์นนท์บออย่าไม่ใส่ใพลาัไอิมใส่ปา
“แุ่มาหอมแ้มผม”
“แ้มที่ไหน มุมปา”
“หึ้ยย” ผมเอนหลัหลบพร้อมับส่เสียออมาอย่าัใ เพราะเ็ในปรอผมเาพูพร้อมยนิ้วมาิ้มลที่ำแหน่อปาเา
“หมั่นไส้มารู”
“อะไรอี”
“็ถ้าพี่เาไม่มาว่าเรื่อไอิมผม ผม็ไม่ทำหรอ”
“ว่าเมื่อไร” ผมถามลับเสียุ่น
“อนรูเินออไป พอๆ ไม่พูถึละ โมโห ิน่อเถอะ” เาบอแล้ว้มหน้าลัไอิม่อ ผมมอเ็นั่น้วยวามรู้สึหลาหลาย ทั้โมโห ทั้ ทั้ไม่เ้าใ
“ผมีุไ้ไหมเนี่ย” ผมพูอย่าพึมพำ
“ไม่ไ้นะรู ผมไม่ผิ”
“ไม่ผิยัไ ุหอม..มุมปาผม”
“ทำไมอะ แ่มุมปา ผู้าย้วยันน่า ไม่มีไรเสียหาย”
“แ่..”
ุ๊บ
“อื้อออออ” ผมร้อออมาโยที่หน้าบี้อยู่แถวๆปาออาร์ เา.. เารั้อผมเ้ามา แล้วลในระยะที่ปาอผมะลพอีมุมปาอเา วามรู้สึแรือ.. หวาน.. วามหวานอไอิมที่เลือบปาือสิ่แรที่ผมรู้สึไ้ ่อนะใ้วย้ำนะรับ..
“อาร์นนท์!”
“หายัน” เาพูยิ้มๆ แล้ว้มิน่อ
เี๋ยวผมะ้อำราบะแล้ว
ทำแบบนี้มันเินไปนะรับ.
.
.
.
.
.
.
อาร์
“อาาาาาาาาาาาา” พอเินมาถึลานอรถที่ไม่มีนแบบ้าใน ผม็เหยียแนบิี้เียเลยรับ อิ่มมาๆ ไอิมสรอว์เบอร์รี่ที่รั 9 ลูแบบลท้อผมนเียว ไม่สิ ลท้อรูรไปำหนึ่ ็อนที่ผมป้อนเาไรับ นอาอนที่ผมป้อนะทำให้เาไ้ินไอิมแล้ว ยัทำให้เาูะโรธผม้วยนะรับ
“ึ้นรถรับ” รูในเสื้อสูทสีำที่ผมบอให้ใส่บอเสียแ็ๆ พร้อมันึ้นรถนำผมไป ผม็รีบามึ้นไปสิรับ เี๋ยวรูเาทิ้ผมะทำไละ
“ลับบ้านเลยป้ะรับ” ผมหันไปถามยิ้มๆ
“รับ” รูรอบสั้นๆพร้อมเลื่อนรถออาที่อ ผมมอหน้าร่าสูนนั้นพร้อมับิ้วมวอย่าใ้วามิ
‘โรธริเหรอวะ’
ผมิว่าเาะโรธมาั้แ่อนำลัินหลัาที่รูรมาที่มุมปาผมแล้วรับ สสัยะรัเียสัมผัสาผู้าย้วยัน แล้วบวับที่ผมทำให้พี่แบมนั่นอารม์และออไป มันะมีผล่อารีบันอเาล่ะมั๊รับ รูร็เลยโรธผมี้อะ
“รูร.” ผมเรียื่อเาะที่รูำลัั้ใมอไป้าหน้า “โรธผมเหรอรับ” ผมถามออไปโยที่ร่าสูไม่ไ้มีารหันมาหืออืออนเรียเลยันิ “ผมอโทษนะรู”
“เหอะ” รูรส่เสียในลำอ ผมนี่ใื้นึ้นมาเลยรับ อย่าน้อยเา็สนใผมอยู่
“ผมแ่เล่นๆนะรับรู”
“ุบอว่าแบบนั้นมันเล่นๆเหรออาร์นนท์” รูรอบผมแล้วรับ อบพร้อมับหันหน้ามามอ้วยาำหนิ ัวผมแทบะพรุนไปเพราะสายานั่นแล้วรับ
“เอ่อ... อโทษรับ” ผมบอเสียเบาๆล “แ่ผมแ่เล่นๆริๆนะรับ ะให้ผมไปอธิบายับพี่แบม็ไ้ รูระไ้ีบพี่เา่อไ้”
ึ
“อื้อออออออออ” หลัาที่ผมพูบ สัาไฟสามสี็เปลี่ยนาเียวเหลือและแในที่สุ รูรอรถามราร ่อนะหันมามอผม ่อนะเอี้ยวัวมา.. ปิปาผมอ้วยปาบาอเา ปานั้นยี้ลมาเ็มๆ วามรู้สึถึน้ำลายและลมหายใร้อนๆัเนมาในอนนั้น แ่เพียแปบเียว็ผละออ
“อ่ะ ผม็เล่นๆ” รูรบอ “แล้วุรู้สึยัไ” เาถามผม้วยน้ำเสียเรีย
“เสียาย..” ผมพูพึมพำ เสียาย..เสียายเพราะ.. “นั่นูบแรผมนะรู!!!” ผมแหปาลั่นรถอย่าโมโห ูบแร ูบแรอผม
โว๊ยยยยยยยยยยยยย
ูบแร
เสียไปให้ับรูประำั้นแล้ว
สาวๆอพี่อาร์ะลายเป็นปาที่สอ พี่เสียใ้วยริๆนะน้อ
TT
“ูบแร?” รูรทวนถามๆ
“เอ่อสิ้รู โห้ยยย มีน้ำไหมะล้า โว๊ยยย ทำไมทำแบบนี้วะรู” ผมร้อโอรวอย่าโหยหวน พร้อมับหันมอไปรอบๆรถ
“ไม่มี..รับ” รูรมีอาารลนลานามผม
“โอ๊ยน้ำลายรูะยัเปียอยู่เลยอะ” ผมโอรวพร้อมิ้นไปมาับเบาะ ่อนะเหลือบไปเห็นเสื้อเิ้รูรัวนั้น้าหลั ผม็เอี้ยวัวไปหยิบ “อือๆๆๆๆ” ผมเ็เสื้อสีาวอนพราูบแรแบบไม่ลัวะเ็บปา
“เี๋ยวปา้ำหรอรับ” รูรบอน้ำเสียเป็นห่ว พร้อมับใบหน้าที่ยัใไม่หาย
“ูบแรนะรู!” ผมหันไปบอเสียัอย่าหัวเสีย แล้วยี้ผ้านั่นับปาัวเอ่อ
“เอาเถอะ ผมแ่เล่นๆ” เาล้อเลียนผมอะรับ ูแล้วะหายโรธผมแล้ว้วย แ่ผมนี่แหละรับ ะโรธ่อ “ทำใรับ เสียไปแล้ว”
“โห้ยยยย”
“ฮ่าๆ” เาำอะรับ
“ผมโรธรูแน่รับ”
“ามสบายรับ” รูรบอหน้ายิ้มๆ “เพราะยัไุ็เสียูบแรมาแล้ว”
“รูร!!!!”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ถึแล้วรับ” รูรอรถรบ้านผม ในเวลาประมา 19.00 ว่าๆ “อาร์นนท์”
“อะไรรับ” ผมถามลับโยที่ยันั่นิ่บนรถ อารม์ำลัรุรุ่นเลยรับ ูบแรผมอะ ผมนั่ิมาลอทา ว่ามันะแ้ไ้ไหม
“ุไม่้อิมาหรอน่า” รูรบอเสียริั “ูบมัน้อแลลิ้น ไม่็นานว่านี้ นั่นแ่ปาแะปาน่า”
“แ่ผมถือ”
“ปล่อยวาสิรับ ฮ่า” เาำอีแล้วรับ ะริั็ำลอ
“ผมะทำไับรูี” ผมแล้ถามพร้อมับหรี่ามอรูรอย่าร้ายๆ
“สวัสีผม แล้ว็ลารถไปรับ”
“โห๊ะ!”
“อ่ะ ทำสิรับ ีสุแล้ว”
“สวัสีรับ” ผมยมือไหว้แล้วเรียมะเปิประูลรถ
“ผมอโทษที่เล่นแบบนั้น แล้วพราูบแรอุนะรับอาร์นนท์” ทำไม..
ทำไมผม้อมาหน้าร้อนับำพูและน้ำเสียนุ่มๆนั่น้วยวะรับ -/////-
“รับ ผม็อโทษรูนะรับ”
“อืม เ้าบ้านไปอาบน้ำทำารบ้านนอนนะรับ อย่าเล่นเมส์ึละ” รูรพู่อ
“รู็อย่าีบพี่แบมนึละ” ผมแล้แวลับ
“ผมไม่ไ้ีบแบมรับ เราเพื่อนัน”
“เหรอรับบ ไปีว่า”
“รับ” รูรานรับ ผมหันไปยิ้มทีหนึ่พลาใ้มือับเรียมะเปิ
“ฝันีล่วหน้านะรับรู”
“รับนัเรียน”
-----------------------------------------------------------------------
อโทษที่ไรท์มา้า
รูปหายามาริๆ555
อนนี้็ะแสถึพันาอู่นี้แล้วเนอะรับ ไรท์ีใอะ ที่หลายนอบู่นี้ อบุนะรับ
เี๋ยวไรท์ะมา่อพรุ่นี้นะรับ
น่าะเป็นพาร์ทอพอร์ระพี เพราะอนหน้าอพอร์ระพีะทำให้ เิู่รออเรื่อ How? ีบผียัไีรับ
ฝาิามหน่อยนะรับ
เม้นให้ไรท์้วยนะรับบบบบ
ความคิดเห็น