คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #57 : Chapter 12 กัด.... "ผมจะดูแลครู" [ อาร์ x กร ]
Chapter 12 [ อาร์ x ร]
ั.... “ผมะูแลรู”
_captainz_
อาร์
“ถอาเรับ” ผมบอรูรอีรอบ้วยเสียสั่นอัวเอ
“ถอ? ทำไม” เาถามผมลับ้วยใบหน้าอย่ามา
“ฮึ..” สะอื้นแปบรับ มันุอยู่ที่อ “พับาาเไม่ไ้ ็้อถอล มันะไม่ไ้รูแผล.. แผลที่ไม่รู้ว่าเยอะแ่ไหน” พอพูถึแผลรูรแล้วผม็นึไปว่าัวเอเป็นนทำนะรับ มันเป็นวามผิแหละรับริๆแล้วน่ะ ถ้าไม่เล่นเอาทาลอยไปมาเี่ยวฟิวเอร์บอร์ให้รูรเป็นห่วแล้วถลาเ้ามา่วยผม นประูทั้บานเือบะทับเาอยู่แล้ว
“มันะีเหรอรับ”
“ีรับ..”
“แ่อนาาร”
“ผมไม่ถือ..” อนนี้ผมสนเรื่ออะไรหรอรับ ผมสนแผลรูรอย่าเียว ผมอยาเห็นว่ามันเป็นยัไบ้า
“มันะน่าเลียนะรับ ถ้าใรมาเห็นมันะมีแ่เสียับเสีย รูรบอหน้าเรีย
“แ่..ฮึ..ฮือออออ” ผมโมโหรูรแ่ทำอะไรไม่ไ้อะรับ ็้อร้อไห้ระบาย เ้ามา่วยผมแล้วเ็บัว ผม็เ็บใะแย่ละ แล้วพอะรัษาะูแล รูร็ไม่ยอมผมอี “อาร์..อึ..อาร์็แ่อยาะู..ฮึฮือ..แล” ผมร้อไห้โยมีรูรมอมา้วยใบหน้าใและเลิลั่ทำอะไรไม่ถู “ทำไมอะ..ฮึรู.ทำไม!..ให้อาร์ูแลไม่ไ้ไ๊..ฮือออออ”
“ไ้รับไ้ๆ” รูรรีบานพร้อมลูบผมหน้าอผมึ้นราวับำลัปลอบ “ถอาเเหรอรับ” เาบอพลาทำวาวาถามมาแบบไม่อยาไ้รับำอบ ผมพยัหน้าอบหึๆ “เหออออ..รับ” เสียถอนหายใยาวอร่าสูเิึ้นพร้อมับมือให่ที่ับเ้าที่เ็มัสีำเา ร่าสูเย่ารหัวๆเพื่อให้มันหลุออาัน ่อานั้น็ัารปละอาเแล้วรูิปลนสุ “ะี..”
“ีรับฮึ” พอเาทำามที่้อารน้ำาับอารม์โมโหุ่นมัวมัน็หายไปนะรับ
พรึบ
รูร้มหน้ารับำอบอผม่อนะันาเสะแลสีำสนิทออมานสุปลายเท้าอย่ารวเร็ว
“ี๊แสบบบ” อนถอาเมัน็มาพร้อมเสียราแสนเ็บปวอรู และ..
“รูร..” ผมเรียื่อรูเา้วยเสียแผ่วและสั่นเรือ วามรู้สึผิีื้นึ้นมาอีรอบ น้ำาใสึ้นมาลอนภาพที่ผมเห็นนั้นพร่ามัว
“อย่าร้อนะรับ”
“มันทำไม่ไ้”
“ไ้สิรับ ุแ่เลิี้แย แล้วเอาร่านัเลออมา”
“เหอะ...” ผมส่เสียอบในลำอ ่อนะะพยายามลั้นลูสะอื้นเอาไว้ “ล้าแผล่อน..” ผมบอพลาหมุนัวเ้า๊อน้ำ ับผ้าผืนน้อยสีาวไปุ บิหมาๆ แล้วหันลับมาที่ท่อนาแร่ ่อยๆบรรบวามือถือผ้าลไป ปาไปมาเบาๆเพื่อำัฝุ่นและราบสปร
“ี๊..อืมมมม” เาส่เสียมาเบาๆนะรับ แ่็เม้มปาเอาไว้เหมือนะลั้นเสีย้วย ผมยิ้มให้รูรนิๆเพื่อะเป็นารให้ำลัใับเา เายิ้มลับ “ไม่้อยิ้มมาเป็นหมอถอนฟันเ็หรอรับ ผมทนไ้อยู่แล้ว”
“เหรอ.อย่าให้ไ้ยินว่าร้อนะรับ” ผมเยหน้าบออย่าท้าทาย
“ร้อแบบไหนรับ ฮือๆ หรือเปล่า”
“ล้ออี่อยนะรับ” ผมบอ
“นัเลแล้วเนี่ย” รูรยิ้มๆ
“โว๊ะ เสีย’มาธิ” มันไม่ถึับเสียสมาธิริๆหรอรับ ผมแ่บอไปเพื่อะไ้ให้รูหยุวนอะรับ เี๋ยวผมเผลอสำลีุบแอลอฮอล์ลไปแรเิน
“ผมไม่ินะรับว่าุะมีเบาเป็น” รูรพู่อ
“ผมไม่ใ่นรุนแร”
“ไม่ริอะรับ ผมเยอ่านประวัิุนะ มีอันหนึ่บอว่าุอ้อนโรอาหารไ้วันหนึ่ั้หลายัน”
“หือออ” ผมมวใส่พร้อมับหยุารระทำทั้หม “ใรเียนประวัิว้ะ” ผมพึมพำถามเสียุ่น
“ไม่รู้สิ ี๊”
“โทษรับๆ” พอี๊แล้วผมใอโทษเลยรับ ผมเผลอลแรไปอะรับ
“่อยๆรับ” รูรบอ ผมลับลมาเพ่วามสนใไปที่รอยถลอมามายบนแท่อเา แ่ทีู่แล้วะหนัสุ็เป็นรหัวเ่านะรับ มันไม่มีเลือออมา แ่มันรอยถลอแๆ ทั้หม็เพราะวามโ่อผมเอแหละรับ
.
.
.
.
.
.
.
“เสร็แล้วรับ เพี๊ย!” ผมบอับัวเอหลัาลยาในแผลที่หัวเ่าอรูร แล้วาม้วยลมที่เป่าาปาลไปอย่าแผ่วเบา
“ทำอะไรน่ะรับ” รูรถึารระทำอผมลับอย่าๆ
“แม่ทำให้ผมบ่อยๆ” ผมอบ “ลับบ้านันเถอะรับ”
“รับ” รูรานรับพร้อมับยับะ้าวาลเีย ผม็หันัวเ็บอเ้าที่..
“าเ/าเ!” รับ แล้ว็เหมือนเราะนึไ้พร้อมับว่ารูรใส่แ่ั้นใส่าวลายน้ำเินรเป้าและอบ
“ลืม” ผมหันไปบอเายิ้มๆ ่อนะลุึ้นเินไปทีู่้เ็บเสื้อผ้าในห้อนี้ “รูน่าะใส่บ็อเอร์นะรับ” ผมะโนุยะำลัหา
“ไม่อบรับ”
“ทำไมละ”
“ุ็ไม่ใส่นี่รับ” ผมหันไปหาร่าสูหลัาไ้ยินประโยนี้
“รู้ไ้ไอะ”
“อนุปลระุมเสื้อให้ผมเ็เหื่อ ผมเห็นแ่ั้นใน”
“อ๋อ..” าีแฮะ “แล้วรูไม่ิว่าะ้อมาถอาเี้เหรอรับ”
“แล้วุิไหมละ”
“ไม่อะรับ”
“เหมือนัน” เห้ยเี๋ยว - -
“ะย้อนทุำถามเลยป่ะรับ” ผมพูแบบเ็ๆ
“เหอะๆๆ” รูรำแห้ๆ พร้อมับ้มมอาัวเอ ผมมอนาถลออีสัพั่อนะลับมา้นู้่อ นเอับเป้าหมายนั่นือาเาสามส่วนที่เรียมเอาไว้ให้เ็นัเรียนเปลี่ยนสำหรับนอน ผมยิ้มร่าในวามเ่อัวเอ “รูใส่นี่นะรับ”
“ไมู่ลไปหน่อยเหรอ” เาถาม วาหล่อเหลามอ้อที่เสื้อเิ้บนัวสลับับาเที่มือผม ทำไมว้ะรับ เิ้ระุมเยอะๆับาเสามส่วนแบบผูมันไม่เ้าันรไหน
“ไม่หรอน่า รูหล่อ ใส่อะไร็ไ้” ผมบออย่ายอๆ
“ั้น็ไ้” เาูไม่่อยบ้ายอเลยนะรับ พอผมมนี่เินแบบ้าหน้ายิ้มแป้นมารับาเไปสวม ท่วท่าารเินอเาทำให้เ้าแท่เนื้อที่อ่อนนุ่มอยู่ใ้ั้นในยับนูนึ้นลามารเิน ผมมอมัน้วยอารม์เ้นระเส่า หัวใเ้นแร เลือสูบี นลุวาบไปทั้ัว นี่ผมยัไม่ินับอลับผู้ายอีเหรอรับเนี่ย
“้อะผมลัวแล้วนะรับ”
“หา..?”
“ุน่ะ มออะไรผมนานั้น”
“บ้า ใระมอรู”
“ุไรับ เมื่อี้้อะอผมแทบะหหลบ”
“ทุเรศน่ารู”
“ลามปามแล้วรับ”
“็รูพูแบบนั้นอะ” ผมะโนสวนลับไป มันอายอะรับ แล้วผมำลัะเถียแพ้เพราะสถานะนัเรียนรู ้อสู้้วยวามั
“็ุทำรินี่รับ”
“ไม่ไ”
“ริรับ” รูยับอไม่ยอมแพ้ผม พลาผูเือหูาเไป้วย
“โห๊ะ ผมไปรอที่รถแล้วัน” เลิเถียแล้วรับ ไม่อยาะโหอีเี๋ยวเ้าที่ห้อพยาบาลลโทษผม
“รถใรรับ”
“รูไ ถามแปล” ผมอบวนๆ ่อนะเินออมาโยมีรูรามมาิๆ หันหน้าไปมอเาแล้ว็ลั้นำไม่ไหวอะรับ เิ้ับสามส่วนไม่เ้าันริๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“บ้านุนี่ไปทาไหนนะรับ” ะับรถอยู่บนถนนทาแยสี่ทา นับสภาพาไม่โอเ็หันมาถาม ( อนแรผมะให้ที่บ้านมารับแล้วส่รูรแล้วนะรับ แ่เาไม่ยอม บอว่าไหว แล้วู่ะไม่ให้ผมลับ้วย ็นั่นแหละรับ ยอม )
“ไม่้อไปบ้านผมหรอรับ”
“หืม?”
“ไปบ้านรูนั่นแหละ” ผมัสินใไว้แล้วรับ ว่าผมะไป้าบ้านรูร ผมะไปูแลรู
“ผมไม่ไ้ลับบ้าน ผมะเ้าอนโ”
“ั้น็ไปอนโรู”
“อะไรอุ ออธิบายยาวๆ”
“็.. ผมะไป้าะรู ะไู้แล”
“บ้าน่า” เาทำหน้าึเรียเพื่อเสริมับำพู “ไม่้อูแลนานั้น็ไ้ ผมบอแล้วว่าไหม”
“ไม่ิๆ ผมเป็นนทำรูนะรับ”
“เินไปน่ะรับ” รูรบอ
“รูร...” ้อเล่นบทราม่าสิรับ “รูไม่อยาให้ผมูแลเหรอรับ..”
“เอ่อ..”
“รูลัวอาร์เป็นัวปัหาทำรูเ็บอีใ่ไหมละรับ” อนแรว่าะเล่นๆนะรับ พอพูแล้วมันุอ ยิ่รูรมีอาารอึอัไม่พูไม่อบอะไร้วย
“ไม่..”
“อาร์ูแลรูไ้นะรับ.. เื่อผมสิรับ”
“แ่..”
“ผมรู้สึผิมาๆเลยนะรับ อยาะูแลเพื่อรับผิอบที่ทำผิ ..แ่รู...รู..”
“โอเรับ ไปอนโผมเลย” พูไม่ทันบประโยรูหล่อสอนิ็แทรเ้ามาอย่าั ผมยิ้มรับับำลนั้น “ุนะุ..” เสียอรูรเป็นเสียสุท้ายที่ไ้ยินบนรถ ่าน่าเียบในวามิอัวเอ ผมำลัิว่าะบอที่บ้านยัไี เพราะผมใ้โวามานอนบ้านนอื่นหมแล้วในเือนนี้ แ่นี่มันเรื่อำเป็นนี่รับ ะให้ทำไไ้ ส่วนรูริอะไรอยู่ผม็ไม่รู้นะรับ แู่เรียพอสมวร
“อ้าวเหย...” รถันหรูเหมาะับรูมัธยมนนี้ะลอหน้าอนโให่ใลาเมือที่ึุ่้นาและุ้นเยับผมมาๆ เพราะนี่มันอนโพี่พี
หมายวามว่า..
อ้าว่ามานอนะพี่พีเพราะิถึ็ไ้!
แท๊นแท๋นนนน
ฟ้าเป็นใเหลือเิน
เอื้อ
“ุยิ้มอะไรนเียวรับ” นที่พาผมมาเอ่ยถาม
“นี่อนโพี่ผมอะ”
“พี่นไหน”
“พี่พี”
“ผมไม่เห็นเยเห็นหน้า”
“รูะรู้ไ้ไว่านไหนพี่ผม”
“็หน้าะเหมือนๆุ”
“ใ่รับ หล่อเหมือนัน” ผมบออย่าภาภูมิใในเื้ออพ่อและแม่ ร่าสูทำบึนปาระอาใส่ แล้วเินนำผมเ้าไปในอนโ ผมยิ้มริ่มพลาล้วโทรศัพท์ออมา เ้าแอปพลิเั่นสีฟ้าสใสที่แม่แยออมาาแอปัวเอฟสีน้ำเิน
แะ
ผมถ่ายไม่ัพอที่ะให้รูร้าหน้าไ้ยิน เาึไม่ไ้สนใ ผม็ไม่ไ้อยาให้เาสนใไรหรอรับ
‘มาอนโพี่พีนะ’ ผมพิมพ์ยิๆเร็วๆแล้วส่ให้แอ ‘ิว ิวาร์’
ไม่นานรับ พี่มัน็ออนแล้วอบลับ
‘ไปทำไมรับน้อรั’
‘มา้าับพี่พีรับ ิถึมา’ ผมอบลับอย่าทันวัน พี่มัน็อ่านอย่าไวนะรับ อันที่ริ็ิถึริๆแหละรับ เอรั้ล่าสุ็วันที่ไปินิมับไอ้โ่นั่นแหละรับ ิถึพี่พอร์้วย
‘แน่นะ’
‘แน่เะ’
‘ัไป เี๋ยวึๆะโทรไปเ็ แหลมาบร้อนะรับ’
‘อย่าโหิเ’
‘เใ้โวาหมละนะ’
‘รู้วววว แ่มานอนะพี่พีริๆ’ โหอีแล้วรับเนี่ย 555
‘รับเ เี๋ยวึเ้าโทรเ็’
‘ื้อออ ไม่้อหรอน่า อยู่อนโริๆ’
ปึ!
“โอ๊ยยย..” ผม้มหน้าพิมพ์แแล้วไม่ไ้มอทาอะรับ นระ..ไม่ใ่หวะ..าเสามส่วน..เสื้อเิ้..ไอ้ห่า อรูร
“เินเร็วๆไ้ไหมรับ ผมอาย”
“เอ่อ...” อนแร็ๆนะรับ อายอะไร พอมอรอบแล้วเห็นว่าเามอมาที่าเัวนั้นแล้วยิ้มๆัน็เ้าใรับทุน
----------------------------------------------------------
เี๋ยวันมา่อนะรับบบ
รีบแ่มั่เล้ยยย ยี้ให้ฟินที่สุเท่าที่ะทำไ้ ื้อออ
อำลัใหน่อยยย เม้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ฝาเพันหน่อนนะรับ ิ้มเลยนะร้าบบบบบบ ไล์เพให้้วยนะรับบ -2- ุยันไ้นะรับ ันไม่ัทุน
ความคิดเห็น