ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลำนำรักจักรราศี : บทนำ
บทนำ
‘พลังจักรราศีคือตัวแทนของแม่
ถ้าพลังนี้ยังอยู่ สักวันแม่จะกลับมา
ฟีลันเดรสจงจำคำพ่อ อย่าโทษตัวเองเรื่องแม่
แต่จงมีชีวิตอยู่ให้สมกับที่แม่เสียสละเพื่อเจ้า...’
เสาระเบียงหินอ่อนตั้งตระหง่านไปสุดแนวปราสาท แสงสีทองของอาทิตย์ยามเช้าอาบทั่วสวนในเขตพระราชฐาน สายลมจากโตรกสูงพัดทิวสนให้สะบัดไหว บรรยากาศที่แสนสบายนี้ ถูกทำลายลงด้วยเสียงโทสะที่ครุกรุ่นของตุลาการสูงสุดกิออส พระอนุชาขององค์จักรพรรดิ
“หาฟีลันเดรสให้เจอ จะจับมัดส่งกลับเกาะลาวาไปเลยก็ได้ สร้างปัญหาไม่เคยเปลี่ยน ไร้ความรับผิดชอบ ไม่มีสิ่งที่ธาตุแห่งกษัตริย์พึงจะมี หากไม่เกรงพระทัยองค์จักรพรรดิ ข้าจะเอาโทษให้หนัก!”
เหล่าทหารรวมถึงนางกำนัลต่างพากันวิ่งพล่านไปทั่วปราสาทด้วยความร้อนใจ นางกำนัลสองคนแยกออกมาหาเรื่อยมาจนถึงหน้าโตรกสูง ซึ่งมองลงไปเห็นแม่น้ำสายยาวอยู่ลิบลิ่ว ฝั่งตรงข้ามเป็นทิวเขาสลับซับซ้อน ไกลออกไปเป็นนครล้ำสมัยที่เต็มไปด้วยตึกสูงระฟ้า นั่นทำให้หนึ่งในนางกำนัลนึกอะไรขึ้นได้
“ทรงเข้าไปในเมืองแล้วกระมัง ไปรอที่สถานีอวกาศ อย่างที่ทำอยู่ทุกวันตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่” สองสาวหยุดพูดคุยกันเมื่อมีโอกาส โดยหารู้ไม่ว่าคนที่พวกนางกำลังตามหาอยู่นั้นเพิ่งไต่หน้าผานี้ลงไป และแค่เพียงพวกนางชะโงกหน้ามองก็จะเจอ “อุตส่าห์มารอเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ แต่ก็ไม่ได้เข้าเฝ้า แถมนี่ก็ต้องกลับเกาะลาวาวันนี้แล้วด้วย คงจะน้อยพระทัยที่ท่านกิออสเอาแต่เร่งรัดให้กลับ”
เสียงคุยดังมาถึงหูคนที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ชะง่อนหิน
“ข้าละสงสารเจ้าชายนัก ถูกองค์ราชินีและท่านกิออสกีดกันไม่ให้อยู่ใกล้องค์จักรพรรดิ ปีนึงจึงจะได้รับอนุญาตให้กลับมายังปราสาทกรีนเดรียส แต่กลายเป็นช่วงที่องค์จักรพรรดิเสด็จเยือนอาณาจักรอื่นเสียนั่น!”
“อย่าพูดดังไป หาเรื่องหัวขาดแล้วเจ้า!” คนแรกบอกอย่างระมัดระวัง “แต่จะว่าไปมันก็จริงนะคนที่เราเอ่ยถึงเป็นเจ้าชาย แม้ไม่ใช่องค์รัชทายาท แต่ทรงเป็นโอรสที่องค์จักรพรรดิรักยิ่งกว่าสิ่งใด”
“เพราะเรื่องนี้ก็ไม่แปลกที่องค์ราชินีจะไม่พอพระทัย ข้าสงสารเจ้าชายฟีลันเดรสนัก อยู่ที่นี่ก็เหมือนอยู่เพียงลำพัง ไม่มีพระมารดาปกป้อง พระญาติอื่น ๆ ก็ไม่ยอมรับ ถึงจะไม่พูดออกมาตรง ๆ แต่พอโดนรังแกก็ไม่เคยมีใครเข้าข้าง ทุกคนนึกถึงเพียงรัชทายาทโอลาเดรส ช่างน่าเวทนาเจ้าชายน้อยนัก หากข้าต้องตกยู่ในสภาพเช่นเดียวกับเจ้าชายฟีลันเดรส ข้าขอเป็นข้ารับใช้อย่างนี้ยังดีเสียกว่า”
“เฮ้อ ถึงพวกเราจะสงสารเจ้าชายน้อยเพียงใดแต่จะทำอะไรได้เล่า ข้าว่าเรารีบตามหาพระองค์กันเถอะ เดี๋ยวจะโดนท่านกิออสเอาโทษอีก”
เสียงพูดคุยห่างออกไปเรื่อย ๆ จวบกระทั่งคล้อยหลังพวกนาง เจ้าชายที่ถูกเอ่ยถึงจึงเริ่มไต่หน้าผาต่อไป ใช้เวลาไม่นานเท้าทั้งสองก็ก้าวลงเหยียบลานหิน เวลาเดียวกับที่แสงทองของอาทิตย์สาดลงมาถึง แม้จะอยู่ลึกลงไปแต่ที่นี่ยังเขียวชอุ่มและเต็มไปด้วยดอกไม้ป่าสีสวยสด ที่ผีเสื้อน้อยใหญ่กำลังบินเก็บเกี่ยวน้ำหวาน พวกมันแตกตื่นเล็กน้อยเมื่อเจ้าของร่างเล็กขยับตัวนั่งลงบนพื้น จุดเดียวกับที่เคยนั่งคู่องค์จักรพรรดิเมื่อครั้งก่อน
‘ฐานทัพลับแห่งนี้มีเพียงพ่อและเจ้าที่เข้ามาได้ เพราะประตูกลด้านหน้าจะเปิดให้เฉพาะผู้ที่รู้คาถา ซึ่งพ่อจะสอนให้เพียงเจ้า จำไว้นะฟีล มีเพียงลูกและพ่อเท่านั้นที่จะมานั่งอยู่ตรงนี้ได้’
เมื่อต้องการเข้าเฝ้าพระบิดา เจ้าชายน้อยจะทำเหมือนตัวเองหายตัวไป เพื่อให้คนตามหา เพราะรู้ว่าพระบิดาจะหาเขาเจอที่นี่ แล้วทุกครั้งที่มาเฝ้ารอ ไม่นานนักประตูกลด้านหน้าก็จะเปิดออก แต่คงไม่ใช่กับครั้งนี้ เพราะไม่ว่าจะรอนานเท่าไหร่พระบิดาก็ยังไม่เสด็จมา ถ้าเขาไม่ได้เข้าเฝ้าวันนี้ ก็ต้องรออีกหนึ่งปี ครั้นองค์จักรพรรดิจะเสด็จไปที่เกาะลาวาก็คงไม่ง่าย เจ้าชายองค์น้อยจะไม่ได้พบพระบิดาอีกนาน
“ต้องทำอย่างไร จึงจะได้เข้าเฝ้า” น้ำเสียงที่เอ่ยนั้นเริ่มสั่นเครือ ความอดทนจวนจะหมด หยาดน้ำใสเอ่อคลอดวงตาสีทอง ต่อให้พยายามเข้มแข็ง แต่อย่างไรฟีลันเดรสก็เป็นเพียงเด็กตัวน้อย “ไม่ทรงรักลูกแล้วหรือพระเจ้าค่ะ ทรงรู้ว่าลูกมีเพียงท่าน แต่ไยยังทิ้งลูก”
ใครคนหนึ่งก้าวออกมาจากที่ซ่อน รอยยิ้มบาง ๆ เจือบนใบหน้าคมสันเมื่อได้เห็นเจ้าชายพระองค์น้อยซุกหน้ากับเข่าและเริ่มสะอื้นไห้ ทำตัวไม่ต่างจากเด็กทั่วไป เป็นภาพที่ไม่ได้เห็นบ่อยนัก
“ฟีล…” เสียงเรียกที่คุ้นเคยแทบทำให้เจ้าชายน้อยหยุดหายใจ แต่ยังไม่กล้าหันไปมอง เพราะกลัวจะผิดหวัง นั่นอาจเป็นเพียงเสียงลม หากอาการตัวแข็งของเด็กชายตัวน้อยทำให้ผู้มากวัยกว่าเผยรอยยิ้มอย่างนึกเอ็นดู “จะไม่หันกลับมามองพ่อหน่อยหรือ”
พร้อมเสียงเรียก ร่างเล็ก ๆ โผเข้าหาองค์จักรพรรดิที่กำลังย่อตัวลงโอบรับลูกน้อยซึ่งปล่อยโฮลั่นไว้แนบพระอุระ เพื่อหวังปลอบประโลม ทว่ามันกลับยิ่งทำให้อีกฝ่ายร้องไห้พร้อมพร่ำคำเรียกที่ฟังไม่ได้ศัพท์ แต่รับรู้ว่าเป็นอาการปลื้มตื้นตัน
“เป็นไงเทพองค์น้อยของพ่อ” สรรพนามที่องค์จักรพรรดิใช้เรียกเจ้าชายฟีลันเดรสแสดงถึงความพิเศษที่ใคร ๆ ก็สัมผัสได้ “พ่อคิดว่าหนึ่งปีที่ถูกฝึก จะทำให้เทพองค์น้อยของพ่อเข้มแข็งซะอีก พ่อคงต้องเอาโทษพวกครูฝึกเสียกระมัง ฝึกอย่างไร ฟีลันเดรสของพ่อกลายเป็นคนขี้แยได้เพียงนี้”
องค์จักรพรรดิทรงนึกขันกับท่าทางพยายามหยุดร้องไห้ของคนในอ้อมพระกรนัก ยิ่งมองสบตาลูกน้อยยิ่งหวนนึกถึงสตรีหนึ่งเดียวที่ทรงรักหมดพระทัย ฟีลันเดรสคือสิ่งล้ำค่าที่นางมอบให้ เด็กตัวน้อยเกิดขึ้นเพราะคำขอของพระองค์ ขอที่จะมีโอรสน้อยนี้โดยไม่รู้ว่านั่นเป็นเหตุให้ทรงสูญเสียนางไปในภายหลัง
“ลูกไม่ได้ร้องไห้ซะหน่อย” น้ำตาหยดสุดท้ายถูกเช็ดออกด้วยมือป้อม แต่ร่างน้อยยังมีอาการถอนสะอื้น “ลูกไม่ได้ขี้แยขึ้นนะพระเจ้าค่ะ ลูกแค่ต้องการเข้าเฝ้าท่านพ่อ แต่ท่านอากิออสก็เร่งรัดจะให้ลูกกลับเกาะลาวา ลูกก็เลย…”
องค์จักรพรรดิรู้ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นกับฟีลันเดรส แต่แกล้งมองไม่เห็น ด้วยทรงต้องการฝึกให้โอรสน้อยเผชิญกับความเจ็บปวดเสียใจ เพื่อที่เมื่อรู้จักจะได้เข้าใจและไม่ไปทำให้ใครต้องพบเจอมัน แต่พระองค์จะไม่ทรงอยู่เฉยแน่ ถ้าพวกนั้นล้ำเส้นมากกว่านี้ เพราะสำหรับพระองค์ เจ้าชายน้อยคือความรักต่อเทพีไลอา ที่จะไม่มีวันปล่อยให้ใครมาหยามเกียรติ
“พ่อจะปกป้องลูกก็ได้ แต่ลูกรู้ใช่ไหม ไยพ่อจึงไม่ทำ” เจ้าชายน้อยพยักหน้ารับเมื่อมองสบพระเนตร “ฟีล…ลูกต้องเข้มแข็งให้เหมือนแม่ ที่เสียสละมอบพลังจักรราศีให้ลูกโดยไม่นึกถึงชีวิตของนาง อย่าร้องไห้ อย่าแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น อย่าคิดว่าตัวเองไร้ค่า เพราะเจ้าคือสิ่งล้ำค่าของพ่อและแม่ จงอดทนรอวันที่แม่จะกลับมา ถ้าพลังจักรราศียังอยู่กับลูก แม่จะต้องกลับมาได้ ลูกรู้ว่าจะต้องทำอย่างไรใช่ไหมฟีล...”
“พระเจ้าค่ะ พลังนี้จะไม่มีวันได้ห่างกายลูก มันจะไม่มีวันไปอยู่ในมือใคร นอกจากลูก”
‘พลังจักรราศีคือตัวแทนของแม่
ถ้าพลังนี้ยังอยู่ สักวันแม่จะกลับมา
ฟีลันเดรสจงจำคำพ่อ อย่าโทษตัวเองเรื่องแม่
แต่จงมีชีวิตอยู่ให้สมกับที่แม่เสียสละเพื่อเจ้า...’
เสาระเบียงหินอ่อนตั้งตระหง่านไปสุดแนวปราสาท แสงสีทองของอาทิตย์ยามเช้าอาบทั่วสวนในเขตพระราชฐาน สายลมจากโตรกสูงพัดทิวสนให้สะบัดไหว บรรยากาศที่แสนสบายนี้ ถูกทำลายลงด้วยเสียงโทสะที่ครุกรุ่นของตุลาการสูงสุดกิออส พระอนุชาขององค์จักรพรรดิ
“หาฟีลันเดรสให้เจอ จะจับมัดส่งกลับเกาะลาวาไปเลยก็ได้ สร้างปัญหาไม่เคยเปลี่ยน ไร้ความรับผิดชอบ ไม่มีสิ่งที่ธาตุแห่งกษัตริย์พึงจะมี หากไม่เกรงพระทัยองค์จักรพรรดิ ข้าจะเอาโทษให้หนัก!”
เหล่าทหารรวมถึงนางกำนัลต่างพากันวิ่งพล่านไปทั่วปราสาทด้วยความร้อนใจ นางกำนัลสองคนแยกออกมาหาเรื่อยมาจนถึงหน้าโตรกสูง ซึ่งมองลงไปเห็นแม่น้ำสายยาวอยู่ลิบลิ่ว ฝั่งตรงข้ามเป็นทิวเขาสลับซับซ้อน ไกลออกไปเป็นนครล้ำสมัยที่เต็มไปด้วยตึกสูงระฟ้า นั่นทำให้หนึ่งในนางกำนัลนึกอะไรขึ้นได้
“ทรงเข้าไปในเมืองแล้วกระมัง ไปรอที่สถานีอวกาศ อย่างที่ทำอยู่ทุกวันตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่” สองสาวหยุดพูดคุยกันเมื่อมีโอกาส โดยหารู้ไม่ว่าคนที่พวกนางกำลังตามหาอยู่นั้นเพิ่งไต่หน้าผานี้ลงไป และแค่เพียงพวกนางชะโงกหน้ามองก็จะเจอ “อุตส่าห์มารอเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ แต่ก็ไม่ได้เข้าเฝ้า แถมนี่ก็ต้องกลับเกาะลาวาวันนี้แล้วด้วย คงจะน้อยพระทัยที่ท่านกิออสเอาแต่เร่งรัดให้กลับ”
เสียงคุยดังมาถึงหูคนที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ชะง่อนหิน
“ข้าละสงสารเจ้าชายนัก ถูกองค์ราชินีและท่านกิออสกีดกันไม่ให้อยู่ใกล้องค์จักรพรรดิ ปีนึงจึงจะได้รับอนุญาตให้กลับมายังปราสาทกรีนเดรียส แต่กลายเป็นช่วงที่องค์จักรพรรดิเสด็จเยือนอาณาจักรอื่นเสียนั่น!”
“อย่าพูดดังไป หาเรื่องหัวขาดแล้วเจ้า!” คนแรกบอกอย่างระมัดระวัง “แต่จะว่าไปมันก็จริงนะคนที่เราเอ่ยถึงเป็นเจ้าชาย แม้ไม่ใช่องค์รัชทายาท แต่ทรงเป็นโอรสที่องค์จักรพรรดิรักยิ่งกว่าสิ่งใด”
“เพราะเรื่องนี้ก็ไม่แปลกที่องค์ราชินีจะไม่พอพระทัย ข้าสงสารเจ้าชายฟีลันเดรสนัก อยู่ที่นี่ก็เหมือนอยู่เพียงลำพัง ไม่มีพระมารดาปกป้อง พระญาติอื่น ๆ ก็ไม่ยอมรับ ถึงจะไม่พูดออกมาตรง ๆ แต่พอโดนรังแกก็ไม่เคยมีใครเข้าข้าง ทุกคนนึกถึงเพียงรัชทายาทโอลาเดรส ช่างน่าเวทนาเจ้าชายน้อยนัก หากข้าต้องตกยู่ในสภาพเช่นเดียวกับเจ้าชายฟีลันเดรส ข้าขอเป็นข้ารับใช้อย่างนี้ยังดีเสียกว่า”
“เฮ้อ ถึงพวกเราจะสงสารเจ้าชายน้อยเพียงใดแต่จะทำอะไรได้เล่า ข้าว่าเรารีบตามหาพระองค์กันเถอะ เดี๋ยวจะโดนท่านกิออสเอาโทษอีก”
เสียงพูดคุยห่างออกไปเรื่อย ๆ จวบกระทั่งคล้อยหลังพวกนาง เจ้าชายที่ถูกเอ่ยถึงจึงเริ่มไต่หน้าผาต่อไป ใช้เวลาไม่นานเท้าทั้งสองก็ก้าวลงเหยียบลานหิน เวลาเดียวกับที่แสงทองของอาทิตย์สาดลงมาถึง แม้จะอยู่ลึกลงไปแต่ที่นี่ยังเขียวชอุ่มและเต็มไปด้วยดอกไม้ป่าสีสวยสด ที่ผีเสื้อน้อยใหญ่กำลังบินเก็บเกี่ยวน้ำหวาน พวกมันแตกตื่นเล็กน้อยเมื่อเจ้าของร่างเล็กขยับตัวนั่งลงบนพื้น จุดเดียวกับที่เคยนั่งคู่องค์จักรพรรดิเมื่อครั้งก่อน
‘ฐานทัพลับแห่งนี้มีเพียงพ่อและเจ้าที่เข้ามาได้ เพราะประตูกลด้านหน้าจะเปิดให้เฉพาะผู้ที่รู้คาถา ซึ่งพ่อจะสอนให้เพียงเจ้า จำไว้นะฟีล มีเพียงลูกและพ่อเท่านั้นที่จะมานั่งอยู่ตรงนี้ได้’
เมื่อต้องการเข้าเฝ้าพระบิดา เจ้าชายน้อยจะทำเหมือนตัวเองหายตัวไป เพื่อให้คนตามหา เพราะรู้ว่าพระบิดาจะหาเขาเจอที่นี่ แล้วทุกครั้งที่มาเฝ้ารอ ไม่นานนักประตูกลด้านหน้าก็จะเปิดออก แต่คงไม่ใช่กับครั้งนี้ เพราะไม่ว่าจะรอนานเท่าไหร่พระบิดาก็ยังไม่เสด็จมา ถ้าเขาไม่ได้เข้าเฝ้าวันนี้ ก็ต้องรออีกหนึ่งปี ครั้นองค์จักรพรรดิจะเสด็จไปที่เกาะลาวาก็คงไม่ง่าย เจ้าชายองค์น้อยจะไม่ได้พบพระบิดาอีกนาน
“ต้องทำอย่างไร จึงจะได้เข้าเฝ้า” น้ำเสียงที่เอ่ยนั้นเริ่มสั่นเครือ ความอดทนจวนจะหมด หยาดน้ำใสเอ่อคลอดวงตาสีทอง ต่อให้พยายามเข้มแข็ง แต่อย่างไรฟีลันเดรสก็เป็นเพียงเด็กตัวน้อย “ไม่ทรงรักลูกแล้วหรือพระเจ้าค่ะ ทรงรู้ว่าลูกมีเพียงท่าน แต่ไยยังทิ้งลูก”
ใครคนหนึ่งก้าวออกมาจากที่ซ่อน รอยยิ้มบาง ๆ เจือบนใบหน้าคมสันเมื่อได้เห็นเจ้าชายพระองค์น้อยซุกหน้ากับเข่าและเริ่มสะอื้นไห้ ทำตัวไม่ต่างจากเด็กทั่วไป เป็นภาพที่ไม่ได้เห็นบ่อยนัก
“ฟีล…” เสียงเรียกที่คุ้นเคยแทบทำให้เจ้าชายน้อยหยุดหายใจ แต่ยังไม่กล้าหันไปมอง เพราะกลัวจะผิดหวัง นั่นอาจเป็นเพียงเสียงลม หากอาการตัวแข็งของเด็กชายตัวน้อยทำให้ผู้มากวัยกว่าเผยรอยยิ้มอย่างนึกเอ็นดู “จะไม่หันกลับมามองพ่อหน่อยหรือ”
พร้อมเสียงเรียก ร่างเล็ก ๆ โผเข้าหาองค์จักรพรรดิที่กำลังย่อตัวลงโอบรับลูกน้อยซึ่งปล่อยโฮลั่นไว้แนบพระอุระ เพื่อหวังปลอบประโลม ทว่ามันกลับยิ่งทำให้อีกฝ่ายร้องไห้พร้อมพร่ำคำเรียกที่ฟังไม่ได้ศัพท์ แต่รับรู้ว่าเป็นอาการปลื้มตื้นตัน
“เป็นไงเทพองค์น้อยของพ่อ” สรรพนามที่องค์จักรพรรดิใช้เรียกเจ้าชายฟีลันเดรสแสดงถึงความพิเศษที่ใคร ๆ ก็สัมผัสได้ “พ่อคิดว่าหนึ่งปีที่ถูกฝึก จะทำให้เทพองค์น้อยของพ่อเข้มแข็งซะอีก พ่อคงต้องเอาโทษพวกครูฝึกเสียกระมัง ฝึกอย่างไร ฟีลันเดรสของพ่อกลายเป็นคนขี้แยได้เพียงนี้”
องค์จักรพรรดิทรงนึกขันกับท่าทางพยายามหยุดร้องไห้ของคนในอ้อมพระกรนัก ยิ่งมองสบตาลูกน้อยยิ่งหวนนึกถึงสตรีหนึ่งเดียวที่ทรงรักหมดพระทัย ฟีลันเดรสคือสิ่งล้ำค่าที่นางมอบให้ เด็กตัวน้อยเกิดขึ้นเพราะคำขอของพระองค์ ขอที่จะมีโอรสน้อยนี้โดยไม่รู้ว่านั่นเป็นเหตุให้ทรงสูญเสียนางไปในภายหลัง
“ลูกไม่ได้ร้องไห้ซะหน่อย” น้ำตาหยดสุดท้ายถูกเช็ดออกด้วยมือป้อม แต่ร่างน้อยยังมีอาการถอนสะอื้น “ลูกไม่ได้ขี้แยขึ้นนะพระเจ้าค่ะ ลูกแค่ต้องการเข้าเฝ้าท่านพ่อ แต่ท่านอากิออสก็เร่งรัดจะให้ลูกกลับเกาะลาวา ลูกก็เลย…”
องค์จักรพรรดิรู้ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นกับฟีลันเดรส แต่แกล้งมองไม่เห็น ด้วยทรงต้องการฝึกให้โอรสน้อยเผชิญกับความเจ็บปวดเสียใจ เพื่อที่เมื่อรู้จักจะได้เข้าใจและไม่ไปทำให้ใครต้องพบเจอมัน แต่พระองค์จะไม่ทรงอยู่เฉยแน่ ถ้าพวกนั้นล้ำเส้นมากกว่านี้ เพราะสำหรับพระองค์ เจ้าชายน้อยคือความรักต่อเทพีไลอา ที่จะไม่มีวันปล่อยให้ใครมาหยามเกียรติ
“พ่อจะปกป้องลูกก็ได้ แต่ลูกรู้ใช่ไหม ไยพ่อจึงไม่ทำ” เจ้าชายน้อยพยักหน้ารับเมื่อมองสบพระเนตร “ฟีล…ลูกต้องเข้มแข็งให้เหมือนแม่ ที่เสียสละมอบพลังจักรราศีให้ลูกโดยไม่นึกถึงชีวิตของนาง อย่าร้องไห้ อย่าแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น อย่าคิดว่าตัวเองไร้ค่า เพราะเจ้าคือสิ่งล้ำค่าของพ่อและแม่ จงอดทนรอวันที่แม่จะกลับมา ถ้าพลังจักรราศียังอยู่กับลูก แม่จะต้องกลับมาได้ ลูกรู้ว่าจะต้องทำอย่างไรใช่ไหมฟีล...”
“พระเจ้าค่ะ พลังนี้จะไม่มีวันได้ห่างกายลูก มันจะไม่มีวันไปอยู่ในมือใคร นอกจากลูก”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น