คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : - ( s h o r t f i c ) - เจ็บนิดเดียวเดี๋ยวก็เช้า ( l o a d i n g . . . )
1
- ( C O F F E E M A I D ) -
ถ้าถามว่า Coffee Maid นี้หมายความว่าอะไร ก็ตรงๆ ตัวเลยนั่นแหละ คนรับใช้ในร้านกาแฟ นั่นเพราะสภาพของผมที่กำลังวุ่นวายหัวปั่นหันหน้าหันหลังเป็นบ้าเป็นบออยู่ในตอนนี้ไม่ได้ต่างอะไรจากคนใช้เลย เป็นการเริ่มงานวันแรกที่ทำเอาเกือบกลายร่างเป็นยักษ์ทศกัณฐ์
“แบคฮยอน เอาพิชเชอร์ไปเก็บในตู้เย็นให้ที”
ร่างสูงส่งพิชเชอร์ซึ่งมันคืออุปกรณ์ใส่น้ำหรือนมที่ใช้ในร้านกาแฟ เพื่อให้สะดวกต่อการใช้งาน ลักษณะเหมือนเหยือกน้ำมีหูจบแต่เป็นสแตนเลสมาให้ผมที่ยืนเหมือนเครื่องเออเร่อไม่ทำการทำงานอยู่ตอนนี้
“ระวังนะ มันร้อน”
เรื่องร้ายๆ มักมีเรื่องดีๆ ซ่อนอยู่
มันคงจะเป็นแบบนั้นจริงๆ ถึงแม้จะโดนใช้เหมือนเป็นทาสมาตั้งแต่เช้าแล้ว แต่อย่างน้อยเขาก็ยังได้รับความเป็นห่วงเป็นใยจากเพื่อนร่วมงานอยู่บ้าง ถึงมันจะเบาบางมากก็ตามเถอะ
“อื้ม...”
ผมรับมาแบบระวังสุดตัวเพราะเคยพลาดมาแล้ว มือยังพองอยู่เลย พอเก็บเสร็จก็หันกลับมาที่เคาน์เตอร์พยายามจะช่วยอีกคนแต่ก็ไม่สมปรารถนา ก็ธรรมดาแหละครับ คนพึ่งมาทำงานวันแรก ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไร จนบางทีก็กลัวหายใจแรงเกินไปจนไปสะดุดงานที่อีกคนกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำ ไม่รู้ว่าจะไปยืนอยู่ตรงไหนดี อยากหลบไปนั่งร้องไห้อยู่หลังร้านสักพักจังเลยครับ ลูกค้าก็เข้ามาซื้ออยู่เรื่อยๆ จนอีกคนไม่มีเวลาสอนงานผมเท่าไหร่
“แบคฮยอนมาชงกาแฟมา จำสูตรได้ยัง”
แหม่...
ผมว่าผมก็ไม่ได้หัวฟูเหมือนอัลเบิร์ต ไอสไตน์สักหน่อย ท่าทางผมดูฉลาดมาเลยดิ พึ่งให้ผมจดสูตรเมื่อเช้า แล้วจะให้จำได้เลยรึไง จิตใจทำด้วยอะไร...
“พอได้แหละมั้ง”
แต่ผมก็ไม่ได้ตอบไปตามสิ่งที่คิดอยู่ในใจ เพราะเกรงว่าเพื่อนร่วมงานนามว่า ‘ปาร์คชานยอล’ จะอดใจในความกวนประสาทของผมไม่ไหวจนเผลอเอาช้อนชงกาแฟเสียบสะดือผมตายคาร้าน
“ลองมาชงดู จะได้จำไวขึ้น”
ผมเดินไปอย่างว่าง่าย แม้ภายในใจจะร่ำร้องว่า ‘ไม่เอา กูไม่มั่นใจ กูกลัว... กูกลัวลูกค้าแดกไปแล้วตายห่าทำไง T_T
แต่มันก็เป็นงานไง เพราะมันคืองาน ผมเลยต้องกัดฟันเดินไปตรงเคาน์เตอร์ชงกาแฟ แต่ก็จริงอย่างที่ชานยอลเขาบอกแหละครับ ถ้าไม่ลองทำแล้วเมื่อไหร่ผมจะทำเป็น
“นมข้นต้องใส่เท่าไหร่?”
พอเดินมาถึงปุ๊บ ชานยอลก็ยิงคำถามใส่ผมปั๊บเลยครับ
เกร็งดิ!!... คือรู้นะว่ามันต้องใส่ 30 cc แต่ผมก็ไม่กล้าตอบ ให้ฟีลเหมือนออกไปพรีเซ็นต์หน้าชั้นเรียนเลยครับ ถึงแม้อีกฝ่ายจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่เขาก็ทำงานมาก่อนไง ผมรู้ว่าเขารู้ผมเลยเกร็ง เข้าใจผมใช่ไหม...
“จำไม่ได้อะ...”
“30 ไง สูตรก็ 60-30-15 ไง สูตรมาตรฐานต้องจำให้ได้ดิ น้ำกาแฟ 60 นมข้นหวาน 30 นมข้นจืด 15”
ผมจำได้นะ แต่ทำไมไม่รู้ ผมถึงไม่กล้าตอบว่าผมจำได้อะ กดดันนะเว้ย T_T
“ก็...”
“ไม่ต้องตื่นเต้น ใจเย็นๆ”
ขอบคุณนะ... แต่เพราะนายกดดันเราอะ เราถึงตื่นเต้น <<< ในใจคิดแบบนี้แต่ไม่กล้าพูด
“หล่อๆๆๆ อย่างผม... แล้วใครจะทนไหวเล่า~~~~~~”
ผมชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงใครสักคนร้องเพลงดังมาจากหน้าร้าน ก่อนจะเงยหน้าจากแก้วกาแฟที่กำลังชงขึ้นไปมองตามเสียง แล้วก็ต้องกลั้นขำ เมื่อคนที่ร้องกำลังยืนเกาะประตูร้านและเก๊กท่าอยู่ ในขณะที่ลูกค้าคนอื่นก็หันไปมองแล้วก็ขำเหมือนกับผม
“อเมริกาโน่อย่างไว...”
ชานยอลหันมาบอกผมก่อนจะหันไปอัดกาแฟอย่างเร่งรีบ ผมก็รีบทำอย่างงงๆ ก่อนที่ผู้ชายที่ยืนร้องเพลงอยู่หน้าร้านตะกี้จะเดินมาเท้าคางที่หน้าเคาน์เตอร์มองหน้าผมแล้วร้องขึ้นว่า...
“หน้าตาดูดีอย่างนี้ใครๆ ก็เรียกไอ้หล่อเหลา~”
“เอ่อ...จะ...”
“แต่น้องคนนี้ดูดี~”
คุณลูกค้าพูดพร้อมกับเท้าคางมองหน้าผม...
“คุณได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้!~... ไปกินข้าวกันไหมจ๊ะ~~ ^3^”
“…พี่จะรับอะไรดีครับ”
ผมถามตอบกลับไปด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้ม ในขณะที่หูก็แอบได้ยินชานยอลพูดเบาๆ ขึ้นมาว่า “อุบาทว์...”
“ยังเหมือนเดิม ยังไงก็ยังอย่างนั้น เวลาไม่เคยเปลี่ยนฉัน~~”
“อเมริกาโน่...”
ชานยอลหันมากระซิบบอกผมที่ข้างหู ก่อนจะหันไปทำอย่างอื่นและปล่อยให้ผมเผชิญโชคกับคนตรงหน้าต่อไปเพียงลำพัง
“เฮ้อ... วันนี้เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นบ้างดีกว่า เอาเป็นเอสเพรสโซ่สูตรพี่ได้ไหมครับน้อง”
“ครับ?”
“ขอเป็นเอสเพรสโซ่สูตร... สามสิบยี่สิบสามห้าน้ำร้อยกว่าๆ~ ชอบมะๆ”
ตอนนี้ผมได้แต่ตั้งคำถามในใจว่าพี่เขาพี้กัญชามาหรือว่าถูกที่บ้านเลี้ยงดูมาแบบมิวสิคัลเขาถึงได้สนทนาเป็นภาษาเพลงตลอดเวลา
แต่บางครั้งการตั้งคำถามก็ไม่จำเป็นเลยครับ เพราะหลายอย่างในชีวิตไม่มีคำเฉลย เช่นเดียวกับตอนนี้... เรื่องมันช่างหน้าเศร้าเหลือเกิน
“ขอเร็วๆ หน่อยนะครับ พี่คริสอู๋ฟานคนนี้เป็นแฟนคลับพัดชาเลยเป็นคนที่ทนไม่พอรอไม่ไหว... ขอโทษที่ความอดทนไม่พอกับการให้ฉันนั่งรอ~~”
t o b e c o n t i n u e d …
ธีมเพลงเพื่อคริส... 555555555555555555555
PS. อันนี้เป็น short fic มีประมาณสามสี่ตอน เขียนมาให้อ่านกันเล่นๆ
เม้ามอยฟิคเรื่องนี้ได้ที่แท็ก #เจ็บนิดเดียวเดี๋ยวก็เช้า
ยาวสัดจ้า 5555555555555555555555555
ด้วยรักและเคารพ #เลิฟ
ความคิดเห็น