กว่าจะเข้ามา

ดีจ้าไดอะรี่ที่รัก

จะเข้ามาหลายวันแล้วแต่ไม่มีโอกาสว่างสักกะทีนึง เข้ามาคราวนี้มีหลายเรื่องหลายปัญหา
ที่อยากเล่าอยากระบายให้ฟัง เริ่มด้วยเรื่องดีๆก่อนเลยละกัน

ในวันพุธที่ผ่านมาเราต้องช่วยเพื่อนๆทำอุปกรณ์ประกอบการแสดงโฆษณาก็ช่วยกันหลายคนอ่านะแต่ก็เสร็จเกือบค่ำอยู่ดีอ๊ะแหละ พอทำอุปกรณ์ต่างๆเสร็จมันก็ประมาณหกโมงเย็นกว่าแล้ว เราเดินออกมาพร้อมเพื่อนคนนึงคือป้าลอย(พลอย) ป้าลอยต้องอยู่คอยแม่หน้าโรงเรียน เราก็เลยเดินมาคอยรถคนเดียวที่หน้าเทคนิคที่อยู่ติดกันกับโรงเรียน แต่ก็นะรถมอ'ไซค์ ช่วงเวลาเกือบค่ำอย่างนี้มันช่างหายากเย็น เรายืนคอยอยู่ประมาณ สิบนาที
ในที่สุดก็มีรถลุงอ้วนๆคนนึงผ่านมา เรารีบกวักมือเรียกด้วยความดีใจ แต่พระเจ้าช่วยเขาคนนั้นเดินผ่านมา เขาคนที่ฉันแอบชอบมาตลอดตั้งแต่มอสอง

ตอนอยู่มอต้นเราอยู่ห้องเดียวกัน ในความคิดของคนอื่นเขาอาจจะไม่ได้ดูดี แต่สำหรับฉันเขาคือที่หนึ่ง(อาจเพราะไม่เคยมองใคร) ตอนนั้นฉันไม่เคยสนใจใครเลยไม่ว่าจะมีสักกี่คนเข้ามาฉันก็ไม่เหลียวมอง(อย่างจริงจัง)แต่...ทำไมนะ แล้วเมื่อไหร่เขาจะรู้สึกเหมือนที่ฉันรู้สึก

พอจะขึ้นมอสี่ฉันภาวนามาตลอดให้ได้อยู่ห้องเดียวกันอีก แต่...สวรรค์ช่างไม่สงสาร ฉันได้อยู่ห้องหนึ่ง ส่วนเขาห้องสอง พอรู้ผลประกาศการจัดอันดับห้อง ฉันเริ่มคิดที่จะตัดใจจากเขา แต่ไม่เลย ไม่ว่าวันเวลาผ่านมาเท่าไหร่ แม้เราจะอยู่ต่างห้องกันแล้ว ฉันก็ยังไม่เคยลืมเขาได้สักที

เขาทักฉันก่อนเพราะตอนนั้นกะลังดีใจที่จะได้กลับบ้านเลยไม่ได้สังเกตุว่าใครผ่านมา ฉันอึ้งไปสักประมาณสามวิ แล้วถามกลับไปว่า"กลับยังไงพ่อมารับหรอ"เพราะปกติเขาจะมีพ่อหรือแม่ที่มารับมาส่งเสมอแบบว่าคุณชายอ่านะ เขาบอกว่า"กลับเอง"แค่นั้นสั้นๆ แต่ก็ทำเอาใจฉันเต้นแรงเลยทีเดียว

ช่วงเวลานั้นฉันนึกอยากกลับบ้านกับเขาเพราะบ้านเราไปทางเดียวกัน แต่ด้วยความดีที่มีเหลืออยู่เล็กน้อย เห็นว่ามันคงไม่งาม ก็เลยต้องบังคับใจตัวเองให้ไปขึ้นรถลุงอ้วนที่คอยอยู่นานแล้ว

แล้วเมื่อไหร่นะ... เมื่อไหร่ที่เราจะได้กลับบ้านพร้อมกัน เมื่อไหร่เราจะได้เดินจูงมือกัน
...สักที...

กว่าจะเข้ามา

ความคิดเห็น