แสงสว่าง

กาลครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้

องค์หญิงน้อยผู้แสนน่ารัก

แห่งนคร"โมจิหย่อยดีนะ"

ได้เสด็จประพาสป่า

เมื่อไปได้ระยะหนึ่ง

องค์หญิงน้อยสั่งให้ทหารหยุดพัก

พร้อมทั้งมองหาที่ประทับ

แล้วพระองค์ก็ทรงสะดุดตากับแผ่นหินที่วางอยู่ตรงหน้า 

จึงไม่รอช้ารีบเสด็จไปประทับ ณ ที่นั้นทันที

........................

องค์หญิงน้อยแหงนมองท้องฟ้า

หวังที่จะได้พบแสงสีทองของดวงตะวันในยามเช้า

แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น

ในป่าแห่งนี้มีเพียงแสงรำไรที่ลอดผ่านร่มไม้มาเท่านั้นเอง

องค์หญิงจึงคิดได้ว่า

ร่มไม้แข่งกันสูงบังตะวันส่องแสงฉันใด

คนที่อยู่สูงก็ย่อมบดบังความอบอุ่นของผู้น้อยฉันนั้น

หากคิดจะช่วยเหลือบุคคลอื่น

ก็จงทำตัวให้ทัดเทียม

เพื่อให้เขาเหล่านั้นรู้สึกอุ่นใจ

อาเมน

จบแล้วนิทานเรื่องนี้คิดสดๆ ไม่มีสคริป ไม่มีสลิง

อิอิ เก่งเหมือนกันนะชั้น