ครูพูดหน้าเสาธง

วันนี้ที่หน้าเสาธงรองผู้อำนวยการ นราธิป ขึ้นพูดเพื่อลาไปดำรงตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการ  โรงเรียนไรไม่บอก เพราะไม่รู้  พูดดีมาก ซึ้งมากด้วย เกือบร้องไห้แน่ะ

"มีเด็กน้อยคนหนึ่ง เก็บดักแด้มาเลี้ยง คอยดูแลอย่างดี และในที่สุดเมื่อเปลือกดักแด้เริ่มร้าว ตัวหนอนกำลังจะออกมาสู่โลกกว้าง เด็กน้อยได้เห็นว่าหนอนดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด จึงเอากรรไกรมาตัดเปลือกไอ้แด้อันนั้นออก แต่อนิจจาเมื่อหนอนได้ออกมาจากไอ้แด้ มันกลับเป็นหนอนพิกลพิการ ปีกเหี่ยวแห้ง ไม่แข็งแรง แต่กระนั้นเด็กน้อยก็ยังหวังว่าสักวันหนึ่งมันจะกลายเป็นผีเสื้อที่สวยงาม โผบินขึ้นไปเปรียบประดุจอัญมณีบนท้องฟ้า 
และในที่สุดเด็กน้อยก็ได้รู้ว่า  หากเขาปล่อยให้หนอนดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดก่อนที่จะออกมาสู่โลกภายนอก ป่านนี้หนอนตัวนั้นก็คงจะกลายเป็นผีเสื้อแสนสวยไปแล้ว
ธรรมชาติก็เป็นอย่างนี้แหละ มีกฎในตัวของมันเอง หากเราไปฝืนก็อาจทำให้เกิดผลเสียได้ หรืออีกนัยหนึ่งของคติที่ได้จากเรื่องนี้คือ เมื่อลูกเปรียบเสมือนหนอน พ่อแม่คือเด็กน้อย หากพ่อแม่เอาใจลูกจนมากเกินพอดี เมื่อโตขึ้นลูกจะกลายเป็นคนที่ไม่มีคุณภาพ"

คนเราเมื่อโตขึ้น อายุย่างเข้าภาวะหนึ่งก็ย่อมมีหน้าที่ด้วยกันทั้งสิ้น แม้ไม่อยากจากลา แต่กระนั้นเมื่อหน้าที่มันค้ำคอ คำนั้นเราจึงจำต้องเอ่ย

จากนี้แม้หนูจะไม่ได้ฟังนิทานของครูอีกแล้ว แต่ขอสัญญาว่าจะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุดค่ะ

                                                                 


                                                                         รักครูเสมอ