Reborn : She, saw him เธอเห็นเขาแล้ว [1896]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ในที่สุดก็มาถึงจนได้

ตอนสุดท้ายของซีรี่ส์ 'เธอและเขา'

ใครยังไม่ได้อ่านตอนก่อนๆ นี่ลิงค์ตอนที่สอง

http://my.dek-d.com/agitoooo/writer/view.php?id=786014

(ลิงค์ตอนที่หนึ่งก็อยู่ตำแหน่งเดียวกันนี้ในตอนที่สอง)

เอาล่ะ อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย

ไปอ่านบทสรุปของรักหวานซึ้งปนน้ำตาของทั้งสองคนกันเถอะ!

Credit : thPeekaBoo แห่ง fanfiction.net

She, saw him

 

"Are you alright, Kyoya?"

Hibari just drank the water quietly.

The phone rang, and Hibari was ignoring it completely.

Dino sighed and answered the phone.

"Kyoya's-"

Dino stopped when he heard the cryings of Chrome.

"C-Chrome? Why are you crying?"

That sentence seemed to make Hibari snap out of his thoughts and snatched the phone over.

"Where are you?"

"The park..." Her voice changed, and Hibari knew it was because of the crying.

-x-

Walking around, Hibari saw someone squatting behind the bushes.

No doubt, it was Chrome.

He stood in front of her, and looked at her.

She was crying.

He didn't meant for it to happen.

"Chrome."

She looked up, and hugged him as she cried louder.

Hibari closed his eyes.

It was alright for him to be in the shadows.

It was really alright.

-x-

Hibari sat beside the bed, his hands were held by Chrome.

She was still trying to go into sleep.

-x-

As they walked back to Hibari's house, he was holding onto her hand lightly, leading her back.

Her other hand was covering half of her face, still crying.

Chrome wondered what kind of expression he was wearing when he held her hands.

Sad, disappointment, anger?

She wanted to know.

She didn't have the courage to ask.

At that moment,

She was touched by him,totally.

She wanted to keep holding onto that hand,

It kept her safe.

Without speaking, both of them walked to home,

Hand in hand.

-x-

Hibari took Chrome to the guest room, and when he walked out,

Chrome held onto his hand.

"Just awhile..." Chrome's hand was wet.

Hibari closed his eyes,

Just for her.

-x-

"How's Chrome?"

"She's asleep." Hibari sighed.

Dino looked at the phone and Hibari shrugged.

"What?"

"Well... Tsuna just called to ask if Chrome was here..."

Receiving the death glare from Hibari, he immediately continued.

"O-Of course I said no. And it seems that... Mukuro and Chrome are getting a divorce."

Hibari didn't felt happy or relieved.

He felt angry.

Even at this point of time,

Mukuro didn't called?

-x-

Chrome chewed the bread slowly, and Dino was relieved at that sight.

At least she started to eat on her own.

A week ago, she wasn't eating.

It almost seemed like she wanted to starve herself to death.

-x-

She was lying on the bed, she seemed tired.

"Chrome, eat something." Dino sighed.

Her hair covered her right eye, and she just lied there staring at Dino and the bowl of food.

"It's alright... I'm not hungry..." She mumbled softly.

Hibari entered the room, and the look given by Dino had already explained to him what happened.

Hibari sat beside the bed like yesterday, and held her hand up.

'I'll feed you,'

He wrote.

Chrome bit her bottom lip as she nodded her head.

Tears welled her eyes again.

Hibari got onto bed and helped her to sit up.

She leaned onto him, and watched how he scooped the rice up.

Hibari saw her closing her eyes, and he gave her palm a light tap.

Dino smiled slightly as Chrome finally ate the food.

-x-

Hibari ate quietly, and Dino smiled to himself.

'He's so obviously being happy that Chrome can finally eat."

The house phone rang, and Hibari stared at Dino.

"Me?"

Stare.

"... Alright," Dino sighed and went to answer it.

-x-

The dining room was quiet, until the chopsticks dropped to break the silence.

Hibari looked at the fallen chopsticks, and bent to pick them up.

Looking up, he sighed softly.

"I'll take a new-"

"It's alright... I'm full already."

Hibari felt like asking her,

Mukuro... was really that important?

He looked at the bowl,

The rice only had signs of being scooped up of three to four times.

"You can live without Mukuro." Hibari sat on the chair, looking at her.

"It's hard.."

Hibari saw tears falling, and he sighed.

Mukuro didn't enter her world at all, so why was she even getting use to the world without Mukuro?

It was his fault.

That made her world went wrong.

He lied,

And she cried.

-x-

Hibari stood up, and her hands were held.

'It's alright, I'm here.'

He wrote again.

Chrome tried to bit back a choked cry, but she failed to.

She tried getting off the chair, in the end her legs were too weak to support her, and she nearly fell.

Hibari quickly grabbed her hand, but he was pulled.

Chrome hugged him tightly, and Hibari could even hear the crying clearer.

The back of his shirt was gripped tightly by Chrome,

Hibari's hand ran through her hair lightly, while his right arm was around her waist, holding her a little closer.

He didn't push her away, yet he didn't pull her closer.

Both hurt.

Chrome's hands were trembling.

"Mukuro-sama..."

Hibari closed his eyes.

It was still Mukuro.

-x-

"Mukuro-sama..."

Dino looked at them, and frowned slightly.

Chrome actually said that.

'Well... It was quite understandable, sure she does love Mukuro a lot.' Dino sighed to himself.

-x-

It was a little moment later, when Chrome's crying had faded slowly, and her grip on Hibari loosened,

She nearly slid onto the ground, but Hibari held her safely.

"C-Chrome?" Dino quickly ran there,

"It's alright, she fell asleep." Hibari sighed softly before carrying her up.

As Hibari walked past Dino, he heard a sigh coming out from the Cavallone boss.

-x-

"Why were you sighing just now." Hibari looked at the person sitting in front of him.

"Well... Just now Tsuna called."

Hibari leaned back onto the couch,

"Again?"

"He said... Everyone in the family had been so gloomy... So he sort of prepare a villa in the forest for the Vongola to take a short break. He hopes you all can be there."

Dino emphasized on the, all.

Hibari closed his fists lightly,

It meant...

Mukuro will be there too?

-x-

Dino frowned in worry as Chrome got into the car,

As Hibari rested the luggage into the car boot, he felt someone pulling him.

"Ky-Kyoya, are you sure it's alright to let Chrome go?"

Hibari looked at him for a moment, before speaking.

"If Mukuro was the one that made her cry, he must be the one that stop her from crying."

Dino pushed close the boot, "You can be the one!"

Both of them remained silence.

Dino sighed, 'I've said the wrong thing.'

Walking until he was beside Hibari, he opened the boot.

"Sorry,"

Hibari placed the last luggage in, and pushed the car boot closed.

He couldn't be the one.

-x-

"Sorry Tsuna! We're late-"

Dino stopped at the sight of Mukuro.

Hibari noticed Chrome trembling slightly.

'Don't cry,' Chrome whispered to herself.

Hibari sighed softly and he felt Chrome holding onto his hand.

"W-Well, there are two rooms left, and-"

"Tsuna, it's alright. We'll settle this ourselves, turn in early," Dino took the keys and smiled.

Tsuna laughed nervously before exiting the main hall,

"Chrome,"

Hibari felt Chrome held his hand tighter when she heard Mukuro calling her,

As Mukuro slowly approached her, Hibari could just feel how her hand turned colder.

Dino sighed in frustration when these two were just looking at the floor, waiting for Mukuro to get there.

"M-Mukuro! We're sharing a room alright? Le-Let's go!" Dino quickly grabbed hold of Mukuro and pulled him out.

Hibari looked at Dino, what's he doing?

Dino turned and winked,

Which made the determination for Hibari to bite Dino to death burn.

"H-Hibari... Sorry."

She let go of his hand, and walked away.

Hibari closed his eyes.

He caused her to be like this.

It was his fault.

-x-

Chrome lit the candle, and the room was brightened.

Hibari slid the door open, and saw Chrome sitting there, looking at the candle.

"Say, Hibari. Isn't candle something to make people miserable?"

Hibari threw the bag onto the floor, and walked to her.

Looking at the candle, he noticed how Chrome's eyes looked like when her vision was on the candle.

"They make someone feel that, they finally got light and can be warm. They can be taken out of the darkness and coldness already. But when the fire finally burns out, all left was the wax to be with them."

Hibari saw how the wax slowly dripped,

"S-Sorry, I mumbled some stupid things... Here, changed into the yukata hm?"

Chrome took the two sets of yukata out of the closet and handed one of them to Hibari.

"I'll change first," Chrome forced a smile out before leaving the room.

Hibari looked at the door, and sighed.

It was so obvious she couldn't hold back her tears already.

-x-

"W-Wha, don't drink so much! Kyoya."

Hibari looked at the bottle which was almost empty.

"You know, I only had a cup. And you almost drank finish everything!" Dino sighed.

Hibari stared at the empty cup, and then poured more inside.

"What happened?"

"I'll try."

Dino blinked.

"What?"

"I'll try, to be the one."

Dino smiled.

-x-

She unrolled the futon mattresses, and pushed them together.

Looking at her hands, she was feeling guilty.

It was unfair to Hibari.

Hearing the door sliding open, her hands were entangled together,

Hibari saw that, and he sat beside her.

"It's unfair to you, isn't it?"

Chrome looked at Hibari, and one of her hand moved to his cheek.

"Stop being good to me, alright?"

Hibari's hand moved to his cheek, and got Chrome's.

Chrome bit her lip and shifted her hand away.

"You'll only become a substitute of Mukuro-sama, it's going to be unfair."

Hibari closed his hand,

Substitute of Mukuro eh...?

Hibari slowly held back Chrome's hand, and pulled her closer.

Now,

He felt, it's alright to be closer already.

He had found a reason, for him, to try,

To be the one.

"It's no good, I'll see him everyday, it'll be hard to forget him. You'll be suffering."

Chrome's cheeks had tears rolling down soon,

Hibari rested her hands on his shoulders,

"You're drunk," Chrome managed to say it out through her cryings.

Hibari stared at her, "I'm not,"

He slowly had his arms around her waist,

"You'll be hurt," Chrome shrugged slightly,

"It's alright."

It was alright.

As long as she get out of all these torment.

"You're silly," Chrome felt more tears escaping her eyes as she moved her hands from his shoulder to his cold cheeks.

Hibari closed his eyes,

That's right,

He was silly to do all these.

But it's worthy.

Chrome smiled, and moved forward, closer to Hibari.

Planting a quick and short kiss onto his lips.

Hibari opened his eyes, and looked at her.

Chrome was smiling,

"Thank you, Hibari."

-x-

Chrome opened her eyes, and looked at Hibari.

He was sleeping.

She felt fortunate.

She always thought that she had lost the most important person in her life,

But to be clear,

Why, it could be that.

She was going to get the real important person.

She will try.

To love him.

-x-

"Thank you, Hibari."

Hibari stared at her for a moment, before separating them.

"Turn in early."

Hibari's hands were moved away from her and she blushed a little.

She was moved.

"Hibari, thanks."

She didn't knew how many times she had said that already."

-x-

She looked at Hibari's face,

It's alright to look at him now, he's asleep anyway.

Her hand slowly moved to Hibari's face, but stopped.

'I'm going to hurt him.'

Chrome felt guilt was taking control of her.

"It's alright."

Chrome remembered this was what Hibari told her.

Was it really alright?

No matter how things would result in,

She had made up her mind.

There's no longer a person named 'Mukuro', in her life anymore.

No more.

-x-

"Ky-Kyoya..." She mumbled softly.

She saw Hibari opening his eyes slowly,

"Is it alright to call you that? Kyoya."

Hibari's eyes looked sleepy, and Chrome suddenly found out she had picked the wrong time.

"S-Sorry-"

"It's alright," Hibari closed his eyes again.

"Eh?"

"It's alright to call me that," Hibari made it clear.

He knew Chrome must be thinking that, it was alright for waking him up.

Chrome couldn't control herself but smiled that sweetly.

But Hibari couldn't see it.

"Kyoya, is it... Alright to hold your hand?"

Hibari resisted himself to open his eyes, he nodded his head lightly.

He sighed silently to himself when Chrome held his hand lightly.

"Kyoya,"

Suddenly he felt another hand covering his eyes.

"It's alright, you don't have to open your eyes."

Hibari heard nothing for a few seconds, until he felt the hand was removed from his eyes.

And, he felt his forehead being kissed lightly.

"Kyoya, goodnight."

The candle light went out,

But she didn't feel coldness, or darkness.

It's alright now.

He's with her.

She saw him.

เนื้อเรื่อง

เธอ, เห็นเขาแล้ว

 

“ไม่เป็นไรนะ เคียวยะ?”

 

ฮิบาริยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอย่างเงียบเชียบ

 

โทรศัพท์ดังขึ้น และฮิบาริก็ทำหูทวนลม ไม่สนใจโดยสิ้นเชิง

 

ดีโน่ถอนหายใจและรับโทรศัพท์แทน

 

“คือว่าเคียวยะ“

 

ดีโน่ชะงักเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของโคลม

 

“คโคลม? เธอร้องไห้ทำไม?”

 

ประโยคนั้นทำให้ฮิบารตื่นจากภวังค์และแย่งโทรศัพท์ไป

 

“เธออยู่ไหน?”

 

“ที่...สวนสาธารณะ...” เสียงเธอไม่เหมือนเดิม ฮิบาริรู้ว่ามันเป็นเพราะร้องไห้

 

-x-

 

เดินดูรอบๆ ฮิบาริเห็นใครคนหนึ่งนั่งขดตัวอยู่หลังพุ่มไม้

 

ไม่ต้องสงสัยเลย โคลม

 

เขาหยุดยืนตรงหน้า และก้มลงมองเธอ

 

เธอกำลังร้องไห้

 

เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้

 

“โคลม”

 

เธอเงยหน้าขึ้น เข้าสวมกอดเขาทั้งน้ำตาและเสียงร้องไห้ที่ดังขึ้น

 

ฮิบาริหลับตาลง

 

ถึงเขาจะต้องอยู่ในเงามืดก็ไม่เป็นไร

 

ไม่เป็นอะไรทั้งนั้น

 

-x-

 

ฮิบารินั่งอยู่ข้างเตียง มือของเขากุมอยู่กับโคลม

 

เธอยังพยายามจะนอนให้หลับ

 

-x-

 

ทั้งคู่เดินกลับไปที่บ้านของฮิบาริ เขากำมือเธอเอาไว้หลวมๆ นำทางเธอไป

 

มืออีกข้างของเธอปิดหน้าตัวเองเอาไว้ครึ่งหนึ่ง ยังร้องไห้ไม่หยุด

 

โคลมอยากรู้เหลือเกินว่าสีหน้าของเขาที่จับมือเธอเอาไว้เป็นแบบไหน

 

เศร้า, ผิดหวัง, โกรธ?

 

เธออยากจะรู้

 

เธอไม่มีความกล้าที่จะถาม

 

ในเวลานั้น

 

เธอถูกโอบอุ้มเอาไว้ โดยเขา

 

เธออยากจะกุมมือนั้นเอาไว้อย่างนี้

 

มันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

 

ในความเงียบ ทั้งคู่เดินกลับไปด้วยกัน

 

มือกุมมือ

 

-x-

 

ฮิบาริพาโคลมไปที่ห้องนอนรับรองแขก และตอนที่เขาจะเดินออกไป

 

โคลมรั้งมือเขาเอาไว้

 

“อีกสักนิดก็พอ...”

 

ฮิบาริหลับตาลง

 

เพื่อเธอเพียงคนเดียว

 

-x-

 

“โคลมเป็นไงบ้าง?”

 

“เธอหลับไปแล้ว”

 

ดีโน่มองโทรศัพท์ ทำให้ฮิบาริสงสัย

 

“อะไร?”

 

“ก็...เมื่อกี้สึนะโทรมาถามว่าโคลมอยู่ที่นี่รึเปล่าน่ะสิ...”

 

เจอกับสายตาและไอสังหารจากฮิบาริ เขารีบพูดต่อทันที

 

“มไม่ต้องห่วง ฉันบอกไปว่าไม่อยู่ แล้วยังมีอีกนะ ดูเหมือนว่าโคลมกับมุคุโร่กำลังจะหย่ากัน...”

 

ฮิบาริไม่ได้รู้สึกดีใจหรือว่าโล่งอก

 

เขาโกรธ

 

เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว

 

มุคุโร่ก็ยังไม่ติดต่อมาอีก

 

-x-

 

โคลมเคี้ยวขนมปังอย่างเชื่องช้า ดีโน่มองแล้วก็รู้สึกโล่งอก

 

อย่างน้อยเธอก็เริ่มกินข้าวกินปลาได้เองแล้ว

 

เมื่ออาทิตย์ก่อน เธอไม่ยอมกินอะไรเลย

 

ราวกับว่าเธอพยายามจะฆ่าตัวตายด้วยการอดอาหาร

 

-x-

 

เธอนอนแผ่อยู่บนเตียง ใบหน้าทรุดโทรมลงไปมาก

 

“โคลม กินอะไรหน่อยเถอะ” ดีโน่ถอนหายใจ

 

ปอยผมของเธอถูกปล่อยให้ตกลงมาปิดตาขวา และเธอก็นอนนิ่งไม่ขยับตัว ตามองดูดีโน่กับชามข้าวในมือเขา

 

“ไม่เป็นไรค่ะ...ฉันไม่หิว...” เธอพึมพำเสียงแผ่ว

 

ฮิบาริเข้ามาในห้อง หันไปเห็นสีหน้าดีโน่ก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

 

ฮิบารินั่งลงข้างเตียงเหมือนกับวันที่ผ่านๆ มา และจับมือเธอยกขึ้น

 

‘ฉันจะป้อนเธอ’

 

เขาเขียนลงบนฝ่ามือของเธอ

 

โคลมเม้มปากแน่นแล้วพยักหน้า

 

น้ำใสคลอที่เบ้าตาของเธออีกครั้ง

 

ฮิบาริโน้มตัวเข้าไปช่วยพยุงเธอขึ้นนั่ง

 

เธอเอนตัวเข้าไปหา มองดูเขาตักข้าวขึ้นจากชาม

 

ฮิบาริมองดูเธอหลับตาลง และสะกิดมือเธอเบาๆ ให้รู้ว่าช้อนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว...

 

ดีโน่ยิ้มบางๆ ขณะที่โคลมค่อยๆ รับช้อนเข้าไปในปาก

 

-x-

 

ฮิบาริรับประทานอาหารอย่างเงียบๆ และดีโน่ก็เอาแต่ยิ้มกับตัวเอง

 

‘หมอนี่กำลังดีใจอยู่แน่ๆ เลย ที่โคลมกินข้าวได้’

 

โทรศัพท์บ้านดังขึ้น ฮิบาริหันไปมองดีโน่

 

“ฉันเหรอ?”

 

จ้อง

 

“...ก็ได้” ดีโน่ถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์

 

-x-

 

ห้องรับประทานอาหารเงียบกริบ จนกระทั่งเสียงตะเกียบตกดังขึ้น

 

ฮิบาริมองดูตะเกียบที่ตกอยู่บนพื้น และก้มลงไปหยิบมัน

 

เขาเงยหน้าขึ้นก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

 

“ฉันจะไปเอาคู่ใหม่“

 

“ไม่เป็นไรค่ะ... ฉันอิ่มแล้ว”

 

ฮิบาริอยากถามเธอเหลือเกิน

 

มุคุโร่... สำคัญถึงขนาดนั้นเชียวเหรอ?

 

เขามองดูชามข้าว

 

ข้าวมีร่องรอยถูกตักไปเพียงสามสี่ครั้งเท่านั้น

 

“เธออยู่โดยไม่ต้องมีมุคุโร่ก็ได้” ฮิบารินั่งลงบนเก้าอี้ มองไปที่เธอ

 

“แต่มันยาก...”

 

ฮิบาริมองดูหยดน้ำตา แล้วก็ถอนหายใจ

 

มุคุโร่ไม่เคยเข้ามาในโลกของเธอเลย แต่เธอกลับต้องมาทนทุกข์กับโลกที่ไม่มีมุคุโร่

 

เป็นความผิดของเขาเอง

 

เขาเป็นคนทำให้โลกของเธอผิดเพี้ยน

 

เขาหลอกลวง

 

และเธอก็ร่ำไห้

 

-x-

 

ฮิบาริยืนขึ้น จับมือเธอยกขึ้น

 

‘ไม่เป็นไร ฉันอยู่นี่แล้ว’

 

เขาเขียนฝ่ามือของเธออีก

 

โคลมพยายามกลั้นเสียงสะอื้น แต่ก็ไม่เป็นผล

 

เธอลงจากเก้าอี้ แต่ที่สุดแล้วขาของเธอก็อ่อนแรงเกินกว่าจะรับน้ำหนักเธอไหว ทำให้เธอเกือบล้มลง

 

ฮิบาริรีบดึงมือเธอเอาไว้ แต่เขากลับเป็นฝ่ายถูกดึงเข้าไปหา

 

โคลมกอดเขาแน่น ฮิบาริยิ่งได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอชัดขึ้น

 

ด้านหลังของเสื้อเชิ้ตที่เขาสวมถูกมือของโคลมกำแน่น

 

มือของฮิบาริลูบเส้นผมของเธออย่างแผ่วเบา แขนขวาโอบเอว และดึงเธอใกล้เข้ามาอีกนิด

 

เขาไม่ผลักไส และก็ไม่ได้กอดเธออย่างแนบแน่น

 

ไม่ว่าอย่างไหนก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน

 

มือของโคลมสั่นระริก

 

“ท่านมุคุโร่...”

 

ฮิบาริหลับตาลง

 

ชื่อที่เธอเรียก ยังคงเป็นมุคุโร่

 

-x-

 

“ท่านมุคุโร่...”

 

ดีโน่มองทั้งคู่ และทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย

 

โคลมพูดชื่อนั้นออกมา

 

‘เอาเถอะ... ก็พอเข้าใจอยู่ เธอรักมุคุโร่มากเลยสินะ’ ดีโน่คิดอยู่ในใจ

 

-x-

 

ครู่หนึ่งต่อมา เมื่อเสียงร้องไห้ของโคลมเบาลงอย่างช้าๆ แขนที่กอดฮิบาริก็ค่อยๆ คลายลง

 

เธอเกือบทรุดลงกับพื้น แต่ฮิบาริพยุงเธอเอาไว้

 

“คโคลม?” ดีโน่รีบวิ่งเข้าไปดู

 

“ไม่มีอะไร เธอแค่หลับไป” ฮิบาริถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะอุ้มเธอขึ้น

 

ในตอนที่ฮิบาริเดินผ่านดีโน่ เขาได้ยินเสียงถอนหายใจดังมาจากบอสของคาบัคโรเน่

 

-x-

 

“ถอนหายใจทำไม?” ฮิบาริถามผู้ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา

 

“ก็...เมื่อกี้สึนะโทรมา”

 

ฮิบาริเอนตัวลงบนโซฟา

 

“อีกแล้วเหรอ?”

 

“หมอนั่นบอกว่า...หมู่นี้ทุกคนในแฟมิลี่ดูหดหู่กันมาก...หมอนั่นก็เลย คล้ายๆ ว่าจะเตรียมบ้านพักตากอากาศในป่าให้วองโกเล่ไปพักผ่อนกันซักระยะน่ะ หมอนั่นอยากให้พวกนายทุกคนไปให้ได้”

 

ดีโน่เน้นตรงคำว่า ทุกคน

 

ฮิบาริกำหมัดเบาๆ

 

หมายความว่า...

 

มุคุโร่ก็ด้วยสินะ?

 

-x-

 

ดีโน่นิ่วหน้าด้วยความเป็นห่วงขณะโคลมก้าวขึ้นไปบนรถ

 

ขณะที่ฮิบาริกำลังขนกระเป๋าเสื้อผ้าใส่ลงในกระโปรงหลังรถ เขาก็รู้สึกว่ามีใครดึงเขาออกไป

 

“คเคียวยะ แน่ใจแล้วเหรอ จะให้โคลมไปน่ะ?”

 

ฮิบาริมองหน้าอีกฝ่ายครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากตอบ

 

“ถ้ามุคุโร่เป็นคนทำให้เธอร้องไห้ เจ้านั่นก็ต้องเป็นคนทำให้เธอหยุดร้องไห้”

 

ดีโน่บังคับปิดฝากระโปรงลง “นายทำก็ได้นี่!”

 

ทั้งคู่เงียบไป

 

ดีโน่ถอนหายใจ ‘ฉันพูดผิดคิวอีกแล้วสิเนี่ย’

 

เขาเดินไปไปข้างๆ ฮิบาริ และเปิดฝากระโปรงกลับคืนอย่างเดิม

 

“ขอโทษที”

ฮิบาริวางกระเป๋าใบสุดท้าย แล้วจึงปิดฝากระโปรงลง

 

เขาเป็นไม่ได้หรอก

 

-x-

 

“โทษทีนะ สึนะ! เรามาสาย“

 

ดีโน่หยุดทันทีที่เห็นมุคุโร่

 

ฮิบาริรู้สึกได้ว่าร่างของโคลมกำลังสั่นไหว

 

‘อย่าร้องนะ’ โคลมบอกกับตัวเอง

 

ฮิบาริถอนหายใจอย่างเบาๆ เขารู้สึกว่าโคลมเกาะกุมมือของเขาเอาไว้

 

“คคือว่า เหลือห้องแค่สองห้อง แล้ว“

 

“สึนะ ไม่เป็นไร เราจัดการกันเองได้ รีบนอนแต่หัวค่ำล่ะ” ดีโน่รับกุญแจแล้วก็ยิ้ม

 

สึนะหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องโถง

 

“โคลมครับ”

 

ฮิบาริรู้สึกได้ว่าโคลมกำมือเขาแน่นขึ้นตอนที่มุคุโร่เรียกชื่อเธอ

 

แต่ละก้าวที่มุคุโร่ตรงเข้ามา ฮิบาริรู้สึกว่ามือของเธอเย็นลงเรื่อยๆ

 

ดีโน่ถอนหายใจด้วยความหงุดหงิดที่เห็นทั้งสองคนยืนนิ่งให้มุคุโร่เข้าไปใกล้เรื่อยๆ

 

“มมุคุโร่! เรานอนห้องเดียวกันก็ได้ เนอะ? ปไปกันเถอะ!” ดีโน่ดึงมุคุโร่และลากตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

 

ฮิบาริมองตามหลังดีโน่ เจ้านั่นคิดจะทำอะไร?

 

ดีโน่หันกลับมาขยิบตาให้

 

ความรู้สึกอยากขย้ำดีโน่ให้ตายก็สลายหายไป

 

“คคุณฮิบาริ...ขอโทษนะคะ”

 

เธอปล่อยมือเขา และเดินจากไป

 

ฮิบาริหลับตาลง

 

เขาทำให้เธอเป็นแบบนี้

 

ความผิดของเขาเอง

 

-x-

 

โคลมจุดเทียนไข และห้องก็สว่างขึ้น

 

ฮิบาริเลื่อนประตูเปิดออก เขาเห็นโคลมนั่งอยู่เฉยๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่เทียน

 

“คุณฮิบาริ เทียนไขเนี่ย ทำให้คนรู้สึกเศร้าใจนะคะ ว่ามั้ย?”

 

ฮิบาริวางกระเป๋าลงกับพื้น ก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอ

 

ชำเลืองมอง เขาสังเกตเห็นแววตาของโคลมที่จับจ้องมองดูเทียน

 

“เทียนทำให้เรารู้สึกว่าได้แสงสว่างและความอบอุ่น ทำให้ความมืดและความเหน็บหนาวหายไป แต่เมื่อไฟมอดลง ก็เหลือแต่ขี้ผึ้ง”

 

ฮิบาริมองดูขี้ผึ้งที่ละลายค่อยๆ หยดลงบนโต๊ะ

 

“ขขอโทษนะคะ ฉันบ่นพึมพำอะไรก็ไม่รู้... นี่ค่ะ เปลี่ยนใส่ยูคาตะสิคะ”

 

โคลมหยิบยูคาตะออกมาจากตู้สองชุด ส่งชุดหนึ่งให้ฮิบาริ

 

“ฉันจะเปลี่ยนก่อนนะคะ” โคลมยิ้มฝืนๆ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

 

ฮิบาริมองดูประตู แล้วก็ถอนหายใจ

 

ใครเห็นก็รู้ว่าเธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

 

-x-

 

“วหวา! อย่าดื่มเยอะนักสิ! เคียวยะ”

 

ฮิบาริมองดูขวดที่เกือบจะว่างเปล่า

 

“นายนี่ ฉันเพิ่งดื่มไปแก้วเดียว แต่นายซัดซะเกือบจะเรียบแล้ว!” ดีโน่ถอนหายใจ

 

ฮิบาริมองดูแก้วที่ว่างเปล่า แล้วก็รินเพิ่มอีก

 

“เกิดอะไรขึ้น?”

 

“ฉันจะลอง”

 

ดีโน่กะพริบตาปริบๆ

 

“อะไรเหรอ?”

 

“ฉันจะลองเป็นดู คนที่ทำให้เธอหยุดร้องไห้”

 

ดีโน่ยิ้มออกมา

 

-x-

 

เธอคลายม้วนฟูกทั้งสองออกและดันมันให้อยู่ติดกัน

 

มองดูมือตัวเอง เธอรู้สึกผิดเป็นอย่างยิ่ง

 

มันไม่ยุติธรรมเลย สำหรับฮิบาริ

 

ได้ยินเสียงประตูเลื่อนเปิดออก มือของเธอกุมเข้าหากัน

 

ฮิบาริมองเห็น และนั่งลงข้างๆ เธอ

 

“แบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับคุณเลย ใช่รึเปล่า?”

 

โคลมจ้องมองฮิบาริ มือข้างหนึ่งยกขึ้นประคองแก้มของเขา

 

“เลิกทำดีกับฉันได้แล้วล่ะค่ะ นะ?”

 

มือของฮิบาริยกขึ้นและกุมมือของโคลม

 

โคลมเม้มปาก ก่อนจะถอนมือกลับ

 

“คุณจะกลายเป็นตัวแทนของท่านมุคุโร่ไปนะ แบบนั้นมันไม่ยุติธรรมเลย”

 

ฮิบาริหุบมือลง

 

ตัวแทนของมุคุโร่อย่างนั้นเหรอ...?

 

ฮิบาริค่อยๆ กุมมือโคลม และดึงเธอเข้ามาใกล้

 

ตอนนี้

 

เขารู้สึกว่าถึงจะกอดเธอเอาไว้ก็ไม่เป็นไรแล้ว

 

เขาพบเหตุผล ที่จะให้เขา ได้ลองดู

 

ได้ลองเป็นดู

 

“ไม่มีประโยชน์หรอก ฉันจะต้องเห็นเขาทุกวัน คงยากมากที่จะลืมเขาได้ คุณจะต้องทุกข์ทรมาน”

 

น้ำใสไหลลงผ่านแก้มของโคลม

 

ฮิบาริวางมือสองข้างของเธอลงบนไหล่ของเขา

 

“คุณเมานี่” โคลมฝืนพูดสวนเสียงสะอื้นออกมา

 

ฮิบาริมองเธอ “ฉันเปล่า”

 

เขาค่อยๆ เลื่อนมือโอบเอวเธออย่างช้าๆ

 

“คุณจะต้องเจ็บปวดนะ”

 

“ไม่เป็นไร”

 

ไม่เป็นไร

 

ขอเพียงแค่ได้บรรเทาความทุกข์ทรมานของเธอ

 

“คุณนี่บ้าจริงๆ” โคลมรู้สึกว่าน้ำตาเอ่อขึ้นที่ขอบตาของเธออีก มือของเธอยกขึ้นจากไหล่ของเขาไปที่แก้มที่เย็นเฉียบ

 

ฮิบาริหลับตาลง

 

ใช่

 

เขาบ้าไปแล้วที่ทำเรื่องทั้งหมดนี่

 

แต่มันก็คุ้มค่า

 

โคลมยิ้ม และโน้มตัวไปข้างหน้า เข้าไปใกล้กับฮิบาริ

 

จุมพิตลงบนริมฝีปากของเขาและถอยออกมาอย่างรวดเร็ว

 

ฮิบาริลืมตาขึ้น และมองเธอ

 

โคลมกำลังยิ้ม

 

“ขอบคุณค่ะ คุณฮิบาริ”

 

-x-

 

โคลมลืมตาขึ้น และมองดูฮิบาริ

 

เขาหลับอยู่

 

เธอรู้สึกว่าตัวเองโชคดีเหลือเกิน

 

เธอคิดมาตลอดว่าเธอได้สูญเสียคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตไปแล้ว

 

แต่ถ้าจะพูดตามตรง

 

ไม่แน่ ตอนนี้เธออาจ

 

กำลังจะได้คนสำคัญที่แท้จริง

 

เธอจะลองดู

 

จะลองรักเขา

 

-x-

 

“ขอบคุณนะคะ คุณฮิบาริ”

 

ฮิบาริมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอยห่างออกมา

 

“รีบนอนซะล่ะ”

 

มือของฮิบาริปล่อยจากตัวโคลม และแก้มของเธอก็เกิดสีชมพูขึ้นจางๆ

 

เธอรู้สึกซาบซึ้งเหลือเกิน

 

“คุณฮิบาริ ขอบคุณมากค่ะ”

 

เธอไม่รู้ว่าตัวเองพูดคำนั้นออกไปกี่ครั้งแล้ว

 

-x-

 

เธอจ้องมองใบหน้าของฮิบาริ

 

ตอนนี้มองหน้าเขาได้ไม่เป็นไร เพราะเขาหลับอยู่

 

มือของเธอเอื้อมเข้าไปใกล้ใบหน้าของฮิบาริ แต่ก็หยุดชะงักไป

 

‘ฉันจะทำให้เขาต้องเจ็บปวด’

 

ความรู้สึกผิดเริ่มเอ่อขึ้นในใจเธอ

 

“ไม่เป็นไร”

 

โคลมนึกถึงคำที่ฮิบาริบอกกับเธอ

 

ไม่เป็นไรจริงๆ น่ะเหรอ?

 

ไม่ว่าสุดท้ายแล้วจะลงเอยอย่างไร

 

เธอก็ตัดสินใจแล้ว

 

ต่อไปนี้จะไม่มีผู้ที่ชื่อว่า ‘มุคุโร่’ อยู่ในชีวิตของเธออีกแล้ว

 

ไม่อีกแล้ว

 

-x-

 

“คเคียวยะ...” เธอพึมพำเสียงแผ่ว

 

เธอเห็นฮิบาริลืมตาขึ้นช้าๆ

 

“จะเป็นไรมั้ย ถ้าฉันจะเรียกคุณว่าเคียวยะ?”

 

ตาของฮิบาริดูสะลึมสะลือ โคลมรู้ในทันทีว่าเธอถามผิดเวลาแล้ว

 

“ขขอโทษ“

 

“ไม่เป็นไร” ตาของฮิบาริปิดลงอีกครั้ง

 

“เอ๋?”

 

“ถ้าเธออยากเรียก ก็ไม่เป็นไร” ฮิบาริพูดให้ชัด

 

เขารู้ว่าทีแรกโคลมต้องคิดว่าเขาหมายถึง ไม่เป็นไรที่เธอปลุกเขาตื่น

 

โคลมอดยิ้มหวานไม่ได้

 

แต่ฮิบาริมองไม่เห็นหรอก

 

“เคียวยะ ขอ...จับมือได้รึเปล่า?”

 

ฮิบาริพยายามไม่ลืมตา และพยักหน้าเบาๆ

 

เขาถอนหายใจกับตัวเองเงียบๆ ขณะที่โคลมกุมมือเขาเบาๆ

 

“เคียวยะ”

 

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีมือมาปิดตาเขาเอาไว้

 

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องลืมตาหรอก”

 

ฮิบาริไม่ได้ยินอะไรอยู่พักหนึ่ง จนกระทั่งเขารู้สึกว่ามือที่ปิดตาเขาอยู่ยกออกไป

 

และ เขาก็รู้สึกว่าหน้าผากเขาถูกจุมพิตเบาๆ

 

“เคียวยะ ราตรีสวัสดิ์”

 

แสงเทียนดับลง

 

แต่เธอไม่รู้สึกทั้งความเหน็บหนาว หรือว่าความมืด

 

ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว

 

เขาอยู่กับเธอ

 

เธอเห็นเขาแล้ว

 

THE END

 

--

 

R:”ในที่สุดก็จบลงจนได้ ฮือๆ~”

DX:”ภูมิใจอะไรขนาดนั้น แค่แปลงานคนอื่น”

 

R:”เรื่องมันซึ้งตะหากเฟ้ย! ฉันอ่านกี่รอบก็ยังซึ้ง~ ไม่เชื่อถามคนอ่านดูได้”

 

(คนอ่าน:”อ้าว! โยนเฉย!”)

DX:"ว่าแต่คนเขียนคนอื่นๆ เขาจะไม่หาว่าแกมองคนไทยสู้ต่างชาติไม่ได้รึไง?"

R:"ไม่รู้ดิ แต่ฉันมองว่างานดีก็คืองานดี ชาติไหนก็ไม่เกี่ยวกัน มันเกี่ยวที่คน" 

DX:”โอเคๆ ถ้างั้นเมื่อไรแกจะได้เขียนงานของตัวเองซะทีฟะ?”

 

R:”เร็วๆ นี้ -_-”

 

DX:”ง่ายไปมั้ง -_-^?”