ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    " YOU are the ONE " รักเราหวานซะ

    ลำดับตอนที่ #4 : บทที่สี่ -- freshy night 2

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 6.74K
      34
      4 ก.ย. 52

    บทที่สี่



                        ณัฐภัทรเดินลงมาถึงชั้นล่างของตึก  ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

                      ...จัมโบ้โทรมา...

                       “ ฮัลโหล ” เขากดรับสาย

                       “ เฮ้ย...อยู่ไหนวะ ? ”

                       เสียงของเพื่อนท่าทางรีบร้อนชอบกล

                      “ อยู่ชั้นหนึ่ง..กำลังจะกลับ ”

                      “ งั้นรออยู่นั่นเลยนะเว้ย...อย่าพึ่งกลับ ”

     
                       อะไรอีกล่ะ เพื่อนคนนี้   หรือจะกลับพร้อมกัน



                       สักพัก....ณัฐก็เห็นเพื่อนตัวอ้วนรีบวิ่งจ้ำอ้าวลงมา   จัมโบ้แทบจะกระชากแขนเขาให้ขึ้นบันไดตามทันที


                      “ เฮ้ย...ไอ้โบ้  มีไรวะ ? ” เขาได้แต่ตกใจกับท่าทีของเพื่อน

                      “ เดี๋ยวพอขึ้นไป ก็รู้เองแหละน่า ” จัมโบ้ยิ้มอย่างมีเลศนัย

                        ยังมีอะไรในงานอีกงั้นเหรอ ?   เฮ้อ...นึกว่าจะได้กลับไปนอนเล่นอยู่หอซะหน่อย... ไอ้เพื่อนตัวดีนี่ก็ ไม่ยอมให้กลับซะงั้น

                        จัมโบ้ ฉุดกระชากลากถู ณัฐ มาจนถึงห้องโถงจัดงาน...ห้องเดิม... แล้วรีบรุดเข้าไปยังหลังเวทีทันที



                       “ นี่ครับ..พี่ ” เพื่อนตัวอ้วนปล่อยมือ และดันหลังเขาให้เข้าไปหารุ่นพี่ผู้ชายท่าทางน่ากลัวอีกคน

                       “ โหน้อง...หายไปไหนมา ?  ปล่อยให้พี่ประกาศหาตั้งนาน นึกว่าจะสละสิทธิ์ซะแล้ว
    แต่ดีแล้วล่ะ..ที่มาทัน ”  

                       “ เอ้า...ไปยืนรวมกันกับกลุ่มเพื่อนทางนั้นเร็ว  เดี๋ยวงานกำลังจะเริ่มแล้ว ”

                        แล้วรุ่นพี่ก็เดินอย่างรีบเร่งไปอีกฝั่งของเวที  โดยที่เขายังไม่ทันที่จะอ้าปากถามว่านี่มันเรื่องอะไรด้วยซ้ำ

           
                       ณัฐ หันไปทางเจ้าจัมโบ้ ที่ยืนห่างจากเขาประมาณสองก้าว

                       “ เฮ้ย...นี่มันอะไรวะ ?  ” เขาถามด้วยความงุนงงสุดๆ

                       เจ้าเพื่อนตัวดียิ้มกว้างให้ด้วยความตื่นเต้น...


                       “ ก็งานประกวดไง.....แกถูกเสนอชื่อ !! ...”



                       ..หา !!..

                       ถูกเสนอชื่อ...เสนอชื่อ ...!

                       ประกวด  ‘หนุ่มหล่อ-สาวสวย’  งั้นเหรอ ?



                      “ ไม่เอาอ่ะ..ไม่ประกวด ”  ณัฐรีบส่ายหัวปฏิเสธอย่างรวดเร็ว


                      นี่มันออกจะเกินความคาดหมายไปสักนิด...

                      เพื่อนปีหนึ่งที่หล่อๆ เก่งๆ และมีความมั่นใจมากกว่าเขาก็มีตั้งเยอะ ซ้ำตัวเขาเองยังไม่ได้มีความสามารถพิเศษโดดเด่นอะไร  เขาไม่ได้อยากเป็นคนเด่นคนดังสักหน่อย

                      ทำไมล่ะ..ทำไมต้องเป็นเขาด้วย!!

                      ให้เขาใช้ชีวิตอย่างผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ไม่ได้หรือไง..



                     “ เฮ้ย..ไม่ได้ ! ” จัมโบ้รีบแย้งทันควัน 

                     “ ไม่ใช่ทุกคนจะได้ไปยืนตรงจุดนั้นซะหน่อย   มีโอกาสทั้งที...ก็รีบคว้ามันมาสิวะ   อย่าให้ได้เป็นฉันนะ  จะวิ่งขึ้นเวทีตั้งแต่ยังไม่ประกาศชื่อด้วยซ้ำ ”


                     “ แล้วทำไมไม่ประกวดเองเลยล่ะ ? ”  

                    “ ไอ้บ้า...ถ้าฉันประกวดได้  ฉันประกวดไปตั้งนานแล้ว ไอ้นี่..”

                     
                    “ ถือว่าขอร้องเถอะนะ..นะ ” จัมโบ้เปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อน พยายามอ้อนวอนเขาสุดฤทธิ์



                       ไอ้บ้าเอ้ย....นี่คิดจะถามเขาสักคำไหม ว่าอยากประกวดรึเปล่า ?

                      ‘ประกวด’    งั้นเหรอ ?

                      แค่ณัฐลองนึกถาพว่า เขาต้องไปยืนบนเวทีต่อหน้าผู้คนมากมาย  และทุกสายตาต่างจ้องมองมาที่เขา  ตอนนั้นเขาต้อง...

                      ต้องเป็นบ้าแน่ๆเลย !   โอ๊ย...แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว

                      ไม่อยากประกวดเล้ย...

                      สักพักเสียงพิธีกรและเสียงปรบมือก็ดังขึ้น เป็นสัญญาณว่า งานได้เริ่มขึ้นแล้ว จัมโบ้รีบหันมาพูดกับเขาอย่างรวดเร็ว
                    “ เฮ้ย...  สู้ ๆ นะเว้ย  ”


                      ทันใดนั้น ก็เห็นแพรเปิดประตูม่านกั้นเข้ามา พอมองเห็นเขา ก็รีบวิ่งปรี่เข้ามาหาโดยเร็วพร้อมกับยิ้มแก้มแทบปริ

                    
                     “ ณัฐ...สู้ๆนะ  เอาตำแหน่งมาให้ได้ !! ” แพรพูดด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับชูกำมือขึ้น

                     “ เราสองคนจะเชียร์อยู่ที่มุมนั้นนะ ”


                     “ สำหรับน้องที่ไม่เกี่ยวข้องให้ออกไปก่อนนะครับ ” รุ่นพี่ท่าทางน่ากลัว พูดตะโกนขึ้น
                      แล้วเพื่อนสองคนก็รีบวิ่งออกไปอย่างเร็วจี๋ ทิ้งท้ายแค่คำว่า “ โชคดีนะ ”



                     “ เฮ้ย..เดี๋ยวก่อน !! ”

                       เพื่อนทั้งสองทิ้งให้เขาทั้งยืนงง ทั้งรู้สึกโกรธขึ้นมานิดๆ

                        พวกนี้ไม่ได้ถามเขาเลยสักนิด..ว่าเขาอยากเข้าประกวดอะไรนี่รึเปล่า ?  ซ้ำยังมั่นใจในตัวเขาเต็มที่ว่าจะทำได้  ทั้งๆที่เขาเองต่างหากที่รู้ดีที่สุด  ว่าเขาคงทำไม่ได้...

                        
                         แต่จะว่าไปแล้ว....เพื่อนก็ไม่ได้ผิดอะไรซะหน่อยนี่นา

                         เขาเองต่างหาก...ที่ถูกเสนอชื่อแต่แรก
                         
                         ..........
                         ..........
                         ..........



                         เฮ้อ....แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ...?
     
                         มาถึงขั้นนี้แล้ว....คงมีอยู่ทางเดียวสินะ ....

         

    *****************


                           “ สวัสดีค่ะ....สวัสดีครับ  !! ” พิธีกรรุ่นพี่กำลังประกาศเสียงใสผ่านไมโครโฟน

                             พิธีกรรุ่นพี่ทั้งคู่แต่งตัวมาด้วยสีสันที่เรียกได้ว่าฉูดฉาดพอสมควร  ซึ่งการแต่งตัวค่อนไปในแนวแฟนตาซี หรือจะเรียกได้ว่า หยิบจับอะไรก็เอามาใส่ น่าจะเหมาะกว่า 

                           “ ดิฉัน  อ้อแอ้  ค่ะ ”
                           “ ส่วนผม   โอ้  นะครับ ”

                            “ ว้าย  โอ้!..มาริโอ้  เมาเร่อ เหรอคะ ? ”
                           “ ไม่ใช่ครับ  ผม  โอ้เอ้  ครับ  จะได้พ้องกับชื่อคุณไงครับ ”

                          “ ค่ะ...ซึ่งเราสองคนได้รับเกียรติเป็นพิธีกรรับเชิญในงานวันนี้ใช่มั้ยคะ คุณโอ้เอ้ ”
                          “ ได้รับเกียรติ  หรือได้รับเกลียดกันแน่ครับ ”

                           “ คาดว่าคงจะได้รับเกลียดมากกว่านะคะ ”

                           เสียงหัวเราะได้กระจายไปทั่วห้องได้อย่างรวดเร็ว  ทุกคนต่างรู้ดีว่า ทั้งคู่เป็นพิธีกรตลกคู่ขวัญ ที่มักจะเล่นเข้ากันได้ดีเสมอ  ตอนนี้ทุกคนจึงได้แต่จดจ่อฟังว่า ทั้งคู่จะพูดอะไรต่อไป

                         “ และต่อไปคงถึงเวลาที่ทุกคนรอคอยกันแล้วนะครับ ” 

                      “ ใช่ค่ะ....เพราะว่าต่อไป  จะเป็นงานสำคัญของค่ำคืนนี้  ที่เราคาดว่า ทุกคนคงกำลังรอคอยอย่างใจจดใจจ่อกันเลยทีเดียว ”

                       “ ใช่ครับ  เพราะเรากำลังพูดถึงการประกวด...”

                       “ หนุ่มหล่อ-สาวสวย   ของค่ำคืนนี้กันค่ะ/ครับ ”
     
                        เสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องดังกึกก้องทั่วห้องโถง
     



                         แต่จะมีใครจะรู้บ้าง....ว่ามีคนๆนึงที่ยืนอยู่ตรงนี้...ใจเต้นโครมครามและกำลังจะเป็นลมล้มพับลงไปแล้ว  ให้ตายสิ...คนอื่นๆไม่กลัวกันรึไงเนี่ย  ?   เขาพยายามมองผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกับเขาทีละคน  นั่น  ภัทร...แก้ม....กอหญ้า....เอก.... และฝ้าย  พึ่งสังเกตดีดี เพื่อนที่ยืนร่วมกับเขามี 5 คน  ถ้ารวมเขาเข้าไปด้วย ก็เป็น 6 คน  โดยที่เป็นฝ่ายชาย 3 คน และฝ่ายหญิง 3 คน งั้นเหรอ ?
     

                          ตอนนี้ม่านด้านหลังเวทีมีทั้งพวกเขา และพวกรุ่นพี่ที่เป็นสตาฟประมาณ 4-5 คน  มีรุ่นพี่คนหนึ่งที่พยายามอธิบายถึงรายละเอียดให้ฟัง  ณัฐจับใจความได้บ้าง ไม่ได้บ้าง เพราะสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่  เมื่อดึงสติให้กลับมา ก็เหมือนจะฟังได้ความว่า ให้น้องแต่ละคน แสดงความสามารถพิเศษมาคนละหนึ่งอย่าง  โดยที่การแสดงนั้นจะมีเวลาภายใน 5 นาทีเท่านั้น ใครแสดงได้ถูกใจคนดูและกรรมการมากที่สุด ก็จะมีสิทธิ์ชนะมากที่สุด
     
                           เมื่อสิ้นเสียงของรุ่นพี่  ณัฐภัทรแทบอยากจะหายตัวไปจากตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอดไป
     

                          ‘ความสามารถพิเศษ’   งั้นเหรอ ?
     
                          เขามีความสามารถพิเศษอะไรซะที่ไหนกัน  ??
     


                          แต่.....
                          
                          เพื่อนบางคนกลับสามารถให้คำตอบรุ่นพี่ได้แล้ว....

                          บางคนก็ร้องเพลง  บางคนเล่นกีตาร์  บางคนเต้นประกอบเพลง  อีกคนเล่าเรื่องตลก
     
      
                          สำหรับเขาน่ะเหรอ ? .....ถ้าพูดถึงการร้องเพลง  เขาไม่ชอบมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว  เพราะร้องได้ไม่ค่อยดี เลยไม่อยากจะร้องอีก  ส่วนเต้นนี่ไม่ต้องพูดถึง  แค่จะก้าวขาให้ถูกจังหวะก็ยากแล้ว   เครื่องดนตรีชนิดไหนเขาก็เล่นไม่เป็นทั้งนั้น   ความสามารถดาษดื่นที่คนอื่นทำได้  แต่เขาก็ทำไม่ได้

                           เฮ้อ...ช่างเป็นคนธรรมดาสามัญ ดีจริงๆเลยเรา...


                          ไม่อยากเป็นคนที่ไปยืนอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไรบนเวที

                          แล้วตอนนี้จะให้แสดงอะไรล่ะ

                          ...............
     
                          ยังมีอะไรอีก  ที่เขาสามารถทำได้  ??

                           ...............
     
                          อะไรที่เขาพอจะทำได้  ??

                           ...............
     
                          ต้องมีสักอย่างสิ....



                           “ แล้วน้องล่ะ ? ” รุ่นพี่สตาฟคนหนึ่งถามขึ้น  ณัฐแหงนหน้ามอง
     
                           “ ผมเหรอครับ ? ”
     

                           “ ใช่...เหลือน้องคนสุดท้ายแล้วนะ ”
     
                           เขามัวแต่นั่งคิดว่าจะแสดงอะไรดี จนไม่ทันรู้ตัวว่าเพื่อนแต่ละคนได้ให้คำตอบกับรุ่นพี่กันทุกคนแล้ว เหลือเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้น...
                           “ ............  ”
     
                           “....เอ่อ......”
     
                          รุ่นพี่มองหน้าเขา และรอคำตอบ

                           “ ............  ”




                           “ ....วาดภาพครับ.... ”



                           “ .......วาดภาพเหรอ ? ....” รุ่นพี่คนดังกล่าวทวนคำ พลางทำหน้าครุ่นคิด



                           “ ครับ  วาดภาพ ”


                           คงเป็นสิ่งนี้เท่านั้นแหละ ที่เขาพอจะทำได้..



                          “ อืมม..โอเค ” รุ่นพี่ตอบตกลง  “ แล้วต้องการอุปกรณ์อะไรบ้างล่ะ ? ”

                           “ แค่....กระดาษ กับดินสอ ก็พอแล้วครับ... ”

                                                                                                      *****************

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×