คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : บทที่สามสิบเก้า -- ไปเที่ยว 2
บทที่สามสิบเก้า
“ ไม่ได้ !! ” อยู่ดีๆก็มีเสียงหนึ่งตะโกนมาช่วยชีวิต
เขาหันไปมอง ก็เห็น ‘พี่สน’ เดินมาจนถึงตัวเขาเสียแล้ว
“ ขอโทษนะ...อยากได้เบอร์ไปทำไมเหรอ...? ” พี่สนพูดกับชายคนนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย
อีกฝ่ายมองหน้ารุ่นพี่แบบไม่สบอารมณ์ แล้วก็เอ่ยคำพูดหนึ่งออกมา
“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย..? ”
พี่สนคว้ามือของเขาไปกุมไว้ทันที
“ เกี่ยวแน่...เพราะคนที่มึงกำลังขอเบอร์อยู่...เป็นแฟนกู !! ” รุ่นพี่พูดเสียงเข้มแน่วแน่จนทำให้เขาตกใจ
นี่ขึ้นมึง...ขึ้นกู...กันเลยเหรอ...?
แล้วเรื่องเป็นแฟนกันจะไปบอกเขาทำไม..!!!
อีกฝ่ายได้ยินดังนั้นก็จ้องหน้าพี่สนเขม็ง เหลือบมองมาที่เขาแวบหนึ่ง และสบถในลำคอเล็กน้อยก่อนที่จะยอมเดินจากไปแต่โดยดี
...เฮ้อ...ตกใจหมด...นึกว่าจะมีเรื่องอะไรซะอีก...
เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นเดินลับไปไกลแล้ว รุ่นพี่ก็หันมามองเขาทันที
“ เป็นอะไรมั้ย..? ” ฝ่ายนั้นเปลี่ยนเป็นเสียงอ่อนโยน จนเขาตั้งตัวเกือบไม่ทัน
“ หือ..? ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ”
เขากำลังตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่...จึงยังไม่ค่อยมีสติสักเท่าไหร่
“ เมื่อกี้...ทำไมพี่ต้องพูดไม่เพราะกับเขาด้วยล่ะ..? ” เขาถามพี่สนออกไป
“ ก็มันบังอาจมาจับมือณัฐ ” พี่สนตอบตามตรง
ได้ยินดังนั้นเขาก็เลื่อนสายตาลงไปมองพื้นดินแทน
“ เค้าอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้ ”
“ ไม่ได้ตั้งใจเหรอ..? มันมองณัฐจนแทบจะกินอยู่แล้วเนี่ยนะ ”
ทั้งสายตานั้น ทั้งมือที่พยายามมาแตะต้องเขานั้น อันที่จริง...เขาก็รู้สึกตะหงิดๆใจอยู่เหมือนกัน เพียงแต่ไม่อยากจะคิดมาก...เพราะมันอาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญก็ได้
แต่เขาก็รู้สึกดีใจ...ที่พี่สนมาช่วยไว้ เพราะไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่รู้จะทำยังไงดีเหมือนกัน
เขาจ้องมองพี่สนสักพักใหญ่ๆ...แต่อยู่ดีๆก็เผลอหลุดยิ้มออกมา แล้วแกว่งแขนที่เราจับมือกันส่ายไปมาเบาๆ
“ พี่สนหึงเหรอ..? ” เขาเอียงหน้าถาม
รุ่นพี่หันมามองหน้าเขาด้วยสีหน้าแบบเดิม
“ ก็หึงน่ะสิ..ถามได้ !! ”
เขาได้ยินดังนั้นก็หุบยิ้มแล้วหลุบตาต่ำ ไม่นึกว่าพี่สนจะตอบตรงขนาดนั้น เขาแค่อยากลองถามประโยคเดิมที่พี่สนเคยถามเขาเหมือนเมื่อก่อนแค่นั้นเอง
ก็ถ้าเป็นเขา คงจะตอบกลับไปว่า...ไม่ได้หึงสักหน่อย...อะไรประมาณนั้น แต่เขาลืมไปว่าพี่สนคงไม่ใช่
“ ต่อไปนี้อย่าอยู่ห่างพี่นะ...เข้าใจมั้ย..? ”
เขามองอีกฝ่าย...แล้วผงกหัวเบาๆเป็นคำตอบ
...รู้สึกอุ่นใจจัง...ที่ได้ยินพี่สนพูดแบบนี้...
รุ่นพี่ถอนหายใจออกมาน้อยๆ แล้วกระชับมือเขาไว้แน่น
“ ไปกันเถอะ...คนอื่นเดินไปไกลแล้วนะ ”
“ อ๋อ...อืม ” เขาพยักหน้าให้
แล้วเราทั้งคู่ก็เดินจูงมือกันไป...โดยไม่สนใจสายตาหลายคู่ที่มองมา
****************
“ ณัฐชอบตัวนี้มั้ย..? ” พี่สนถามพร้อมกับยกเสื้อแขนยาวสีขาวตัวสวยขึ้นมาให้ดู
“ อื้อ ” เขาพยักหน้าให้
ตอนนี้เราทั้งคู่กำลังดูของที่ร้านแบรนด์ดังร้านหนึ่ง ส่วนรุ่นพี่คนอื่นก็ต่างแยกย้ายไปตามร้านที่ตัวเองสนใจ โดยตกลงกันว่า...เมื่อช็อปปิ้งกันเสร็จแล้วค่อยโทรหากันอีกที
“ แล้วถ้าเป็นสีนี้ล่ะ..? ” พี่สนถามเขาอีกครั้ง
เขาทำหน้างง...มันก็เหมือนกันนี่นา แค่เปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีดำเฉยๆ
“ อือ...ณัฐว่ามันก็สวยทั้งสองตัวแหละ แต่ตัวนี้น่าจะเหมาะกับพี่สนมากกว่า ”
“ โอเค ” พี่สนยิ้มบางให้ แล้วหันหน้าไปเรียกพนักงาน
“ พี่ครับ...งั้นเอาสองตัวนี้นะครับ แต่ว่าตัวสีขาว ขอเบอร์เล็กกว่านี้ได้มั้ยครับ..? ”
“ อ๋อ...ได้ค่ะ ” พนักงานสาวสวยยิ้มหวานให้กับรุ่นพี่ แล้วรีบบริการให้อย่างรวดเร็ว
พี่สนซื้อเสื้อแบบเดียวกันทำไมตั้งสองตัว...? จะซื้อไปฝากใครหรือเปล่า..?
“ ณัฐมาดูนี่สิ ” ฝ่ายนั้นกวักมือเรียกให้ไปดูสิ่งของบางอย่างที่วางโชว์ในตู้ใสระหว่างที่กำลังรอพี่พนักงานจัดหาเสื้อให้
“ หือ..? ” เขาถามทันทีเมื่อเดินไปถึง
“ สวยมั้ย..? ” รุ่นพี่ชี้ไปที่กระเป๋าสตางค์สีดำแถบเขียวใบเก๋
“ อืม...สวย ” แล้วสายตาเขาก็พลันไปเห็นกระเป๋าอีกใบที่อยู่ด้านข้าง
“ แต่ดูนี่สิ...มีสีฟ้าด้วยนะ...แบบเดียวกันเลย ” เขาพูดพลางชี้ไปที่กระเป๋าอีกใบที่วางอยู่ไม่ห่างกัน
“ นั่นสิ...แล้วณัฐว่าสีไหนสวยกว่ากันอ่ะ..? ”
เขาพยายามมองกระเป๋าสองใบสลับกันไปมา...มันก็สวยทั้งสองใบนะ ทั้งดูเท่และก็เก๋ไปในตัว เลือกไม่ถูก
“ ถ้าถามณัฐ...ณัฐก็ว่าสีเขียวสวยกว่า...แต่ถ้าพี่สนจะใช้...ณัฐคิดว่าสีฟ้าจะเหมาะกับพี่สนมากกว่า”
“ เหรอ..? ” รุ่นพี่หันหน้ามาถามแล้วยิ้มกว้าง
“ อือ ” เขาพยักหน้าให้
แล้วพี่สนก็เรียกพนักงานขายคนเดิมอีกครั้ง
“ พี่ครับ...งั้นเอากระเป๋าตังค์สองใบนี้ด้วยนะครับ ”
เอ๋...? แล้วทำไมถึงเอาสองใบล่ะ..? ตัดสินใจไม่ถูกเหรอ ?
ถ้าจะเอาสองใบตั้งแต่แรก จะมาถามเขาอีกทำไมกัน..?? เฮ้อ...
“ คิดเงินรวมกันเลยใช่มั้ยคะ...? ” เธอถามพลางส่งสายตาหวานให้รุ่นพี่
“ ครับ ”
“ ทั้งหมด 8,310 บาทค่ะ ”
หา !! เขาตกใจเล็กน้อย
แพงจัง...แค่เสื้อสองตัว กับกระเป๋าสองใบเนี่ยนะ..?
รุ่นพี่ไม่ได้มีท่าทีแปลกใจแต่อย่างใด...แล้วก็ยื่นบัตรเครดิตให้สาวสวยคนนั้นไป
...ว้าว...บัตรทองซะด้วย...
คนรวยนี่เขาใช้เงินโดยไม่รู้สึกเสียดายอย่างนี้เลยเหรอ..? เงินตั้งแปดพัน...อีกนิดเดียวก็จะถึงหมื่น เอาไปใช้อะไรได้อีกตั้งเยอะ...พี่สนฟุ่มเฟือยจริงๆเลย
หลังจากชำระเงินเสร็จเรียบร้อย เราทั้งสองก็เดินออกมาจากร้าน แล้วตระเวนไปตามร้านอื่นๆอีก แต่หลังจากนั้นเขากับพี่สนก็แค่เดินดูของไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น บางครั้งก็หยุดถ่ายรูปเล่นกับบรรยากาศภายในสถานที่นั้น และเวลาที่ได้เดินข้างกัน...บางครั้งพี่สนก็มาแอบกุมมือเขาไว้...แต่ว่า...เขาก็ไม่ยอมให้เกินหนึ่งนาทีหรอก
จะบ้าเหรอ...เดี๋ยวรุ่นพี่คนอื่นมาเห็นเข้าจะว่าไง..?
เป็นอย่างที่คิด...เพราะไม่นานเราทั้งสองคนก็เดินไปเจอพี่กฤต พี่นนท์ แล้วก็พี่โต้ง พวกรุ่นพี่ซื้อของกันเล็กๆน้อยๆเท่านั้น
“ ไม่ไหวว่ะ..แพง กูเก็บตังค์ไว้เที่ยวพรุ่งนี้ดีกว่า ” นั่นเป็นคำที่พี่โต้งเอ่ยขึ้น
ใช่...เขาเห็นด้วย เก็บตังค์ไว้ซื้อความสนุกจากการเที่ยวดีกว่าตั้งเยอะ
หลังจากนั้นก็เดินไปเจอกับพวกที่เหลือที่กำลังยืนอยู่หน้าร้านไอศครีมพอดี...เราทั้งเก้าคนยืนปรึกษากันสักพัก ในที่สุดจึงลงความเห็นกันว่า...จุดหมายต่อไปควรจะไปกันที่ ‘รีสอร์ท’ เลย เพราะตอนนี้ทุกคนอยากพักผ่อนเหลือเกิน คิดว่านอนพักเอาแรงเสร็จ พรุ่งนี้ค่อยเริ่มเที่ยวกันใหม่
แล้วเราก็เริ่มเดินทางมุ่งหน้าไปยังที่พักทันที
*****************
“ ทางนี้ว่ะ...กูว่าทางนี้ ” พี่เก่งพูดขึ้นหลังจากที่พี่นนท์เอ่ยถามทาง
“ ไอ้เก่ง...สรุปมึงจำได้หรือเปล่า..? ” พี่นนท์ตัดสินใจชะลอรถแล้วหันหน้ามาปรึกษาหารือกันใหม่
“ ไอ้สัด!!...ก็กูไม่ได้มาบ่อยนี่หว่า...ใครจะไปจำได้วะ ” พี่เก่งตอบทั้งที่สายตายังพิจารณาทางด้านหน้า
“ ใช่...ทางนี้แหละ กูพอจะจำได้รางๆ ” พี่กฤตเอ่ยขึ้นบ้าง
หลังจากคณะทัวร์ของเราขับหารีสอร์ทของลุงพี่เก่งอยู่นานเกือบชั่วโมง...จนพระอาทิตย์เริ่มจะตกดิน ในที่สุดก็หาเจอเสียที
เขามองดูทางด้านหน้าก็เห็นป้ายไม้ขนาดใหญ่ที่เขียนแกะสลักตัวบรรจงว่า...
‘ รีสอร์ทบ้านไม้ ’ ....ยินดีต้อนรับ
แล้วรถก็เคลื่อนตัวเลี้ยวเข้าไปภายในบริเวณรีสอร์ทอย่างช้าๆ...
“ ว้าวว ” เขาเผลออุทานออกมา เมื่อสายตามองออกไปข้างนอก
พี่สนโอบที่ไหล่เขาเบาๆแล้วมองตามบ้าง
เท่าที่เขามองเห็น รีสอร์ทแห่งนี้...เป็นรีสอร์ทที่ตกแต่งสไตล์ธรรมชาติทั้งหมด ทั้งต้นไม้สูงใหญ่ที่ถูกวางไว้อย่างเป็นระเบียบไปตามทางเดิน สวนดอกไม้หลากสีสันที่มองแล้วทำให้รู้สึกสดชื่น เขาเห็นบ้านหลายหลังตั้งคดเคี้ยวเรียงรายจนสุดลูกลูกตา แต่ละหลังมีความสวยงามแตกต่างกัน แต่ยังคงไว้ซึ่งความเป็นธรรมชาติ เพราะวัสดุที่ก่อสร้างทำมาจากไม้ทั้งหมด
เมื่อรถจอดเทียบท่าที่บ้านหลังใหญ่ที่อยู่ปากทางเข้า ทุกคนจึงทยอยลงจากรถโดยมีพี่เก่งเดินนำหน้าเพื่อเข้าไปที่บ้านหลังนั้น ส่วนคนอื่นๆก็เดินตามไปเช่นกัน
“ ทำไมมาช้ากันจัง !! ” เสียงเหมือนตะโกนดังแทรกออกมาจากบริเวณบ้าน
สายตาเขาหันไปมองด้วยความตกใจทันที ก็เห็นชายวัยกลางคนค่อนข้างมีอายุ รูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาดุดัน กำลังเดินออกมาจากส่วนที่เขาคิดว่าเป็นบริเวณที่ใช้สำหรับรองรับแขก
“ ขับรถหลงทางนิดหน่อยอ่ะครับ ” พี่เก่งตอบหลังจากยกมือไหว้อย่างเคารพ
คนที่เหลือก็รีบยกมือไหว้ทันที โดยเฉพาะเขา
นี่ลุงพี่เก่งเหรอ..?...ทำไมน่ากลัวจัง...
แล้วพี่เก่งก็ชี้นิ้วไปยังโต๊ะอาหารโต๊ะกว้างบ่งบอกให้ทุกคนไปนั่งรวมกันตรงนั้น และลุงคนนั้นก็เดินมานั่งที่หัวโต๊ะบ้าง เขาจึงรีบนั่งเก้าอี้อีกตัวข้างพี่สนทันที
“ หลงได้ไง...ทำไมไม่ถามทาง ถามเขาไปเลยว่ารีสอร์ทที่เจ้าของหน้าตาดีที่สุดอยู่ตรงไหน ? ฮ่ะ ๆ ๆ ” ฝ่ายนั้นพูดทีเล่นทีจริง...พูดเสร็จก็หัวเราะเสียงดังจนเขาตกใจ
...ขนาดหัวเราะแล้วหน้ายังไม่หายดุเลย...
เขาพยายามพิจารณาชายตรงหน้า
...หัวโล้น หนวดเครายาวเฟิ้ม หน้าดุอย่างกับโจร....นี่เหรอที่บอกว่าหน้าตาดีที่สุด
ได้แต่คิดว่า...บรรยากาศอันแสนสวยงามและร่มรื่นของรีสอร์ทแห่งนี้ช่างขัดกับบุคลิกของเจ้าของจริงๆ
“ มากันทุกคนเหมือนเดิมหรือเปล่า..? ” ลุงเอ่ยขึ้น
“ ก็เหมือนเดิมครับ...แต่เพิ่มมาคนหนึ่ง ” ไม่ทันที่พี่เก่งจะชี้นิ้วมาทางเขา ลุงคนนั้นก็หันมามองเขาอยู่ก่อนแล้ว
...หวา...มองมาแล้ว...
อย่าจ้องได้มั้ย..? ทำไมต้องทำหน้าดุใส่ด้วยล่ะ..?
แต่อยู่ดีๆฝ่ายนั้นก็เปลี่ยนเป็นยิ้มกรุ้มกริ่มแทน
“ สวยนี่หว่า..? ”
“ มีแฟนยังจ๊ะ...คนสวย ”
หา !!
ได้ยินดังนั้นเขาก็ตกใจจนแทบจะวิ่งหนี
นี่ถามแบบนี้...รู้หรือเปล่า..? ว่าเขาเป็นผู้ชาย
“ ลุงอ๊อด...เก็บงูหน่อย ” พี่เก่งรีบพูดตัดบทเสียก่อน
จากเหตุการณ์นั้น...ทุกคนบนโต๊ะก็หัวเราะเสียงดัง รวมทั้งพี่สนด้วย
มันน่าขำมากนักเหรอ..? ที่เขาถูกเรียกว่า ‘คนสวย’ เนี่ย
นี่ทุกคนไม่กลัวลุงของพี่เก่งกันหรือไง ทำไมถึงทำตัวตามสบายขนาดนั้น โดยเฉพาะพี่เก่งที่ถึงแม้ว่าจะเป็นลุง แต่รุ่นพี่ก็กล้าพูดตัดบทได้ด้วยท่าทางที่สบายๆเหมือนกับเพื่อนแซวกันเล่นอย่างนั้นแหละ
“ นี่คือของที่จะมาถวายของการมาพักฟรีคืนนี้ใช่มั้ย..? ” ลุงอ๊อดพยายามพูดเสียงหล่อและสายตายังไม่ละไปจากใบหน้าเขา
ทุกคนบนโต๊ะหัวเราะในท่าทางของฝ่ายนั้น ส่วนพี่เม้งก็เอาแต่นั่งกุมท้องเพราะขำไม่หยุด
“ ลุงครับ...น้องเค้าเป็นผู้ชายนะครับ ”
ในที่สุด...เสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น เมื่อพี่นนท์พูดประโยคที่เขากำลังรอคอย
อีกฝ่าย..เมื่อได้ยินดังนั้นก็ทำหน้าราวกับไม่อยากจะเชื่อสายตา แล้วยิ่งเพ่งมองมาที่เขาไปกันใหญ่ รวมทั้งมองที่แผ่นอกของเขาสลับกับใบหน้าไปมา...
“ หา !! ....ผู้ชายจริงเหรอ..?!!!!! ” ลุงตะโกนเสียงดังจนเขารีบหลับตาปี๋
ใช่ครับลุง...ผมเป็นผู้ชาย แต่เขาทำได้แค่นึกในใจเพราะไม่กล้าเอ่ยออกไป
“ ผู้ชายอะไร...สวยยิ่งกว่าผู้หญิงอีก ” ลุงค่อยๆลดระดับเสียงลงเมื่อรู้ตัวว่าพูดเสียงดังเกินไป
“ ฮ่า ๆ ๆ...ใช่ครับ ”
“ แฟนไอ้สนมัน ” พี่กฤตเอ่ยขึ้น
....................
...................
...................
สมองของเขาหยุดทำงานไปชั่วขณะ
หือ..?
....................
เมื่อกี้พี่กฤตพูดว่าอะไรนะ..??
....................
เขาได้ยินผิดไปหรือเปล่า...??
....................
พี่กฤตพูดว่า.....
เขาเป็นแฟนพี่สนงั้นเหรอ...?
******************
ความคิดเห็น