คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #63 : บทที่ห้าสิบเก้า -- ด้วยความคิดถึง
บทที่ห้าสิบเก้า
...เช้าวันเสาร์...
ร่างเพรียวได้แต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงเพราะไม่รู้จะทำอะไรดี ปกติแล้วเขาจะออกไปร้านดอกไม้เวลาไหนก็ได้เพราะแม่ไม่ได้บังคับ บางวันก็ตั้งแต่เช้า บางวันก็ช่วงบ่าย ไม่ออกไปเลยก็ยังได้ ส่วนวันนี้น่ะเหรอ ?...เขารู้สึกขี้เกียจยังไงชอบกล
นอนดูการ์ตูนที่ฉายในตอนเช้าจบไปก็หลายเรื่อง และตอนนี้ก็กำลังดูรายการอีกช่องหนึ่งที่น่าสนใจมากทีเดียว เป็นรายการทีวีของต่างประเทศ....ที่ชายคนหนึ่งกำลังละเล็ง ‘สีน้ำมัน’ บนผืนผ้าสี่เหลี่ยมแล้วพยายามอธิบายเทคนิคไปพร้อมกัน
เขาเลิกนอนกลิ้งด้วยความเบื่อหน่ายแล้วหันไปมองอย่างตั้งใจ...ได้แต่คิดกับตัวเองในใจว่า
เฮ้อ...ถ้าว่างขนาดนี้ไปลองเรียน ‘วาดภาพ’ ที่โรงเรียนศิลปะจะดีมั้ยนะ ?
แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างหมอนก็ดังขึ้นมาเสียก่อน !!!!!
เอ๋... ‘พี่สน’ นี่นา โทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย ??
เขายันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วกดรับสาย
“ ฮัลโหล ”
“ ณัฐ...ทำอะไรอยู่ ? ”
“ นั่งดูทีวี ”
“ งั้นตอนนี้ก็อยู่ที่บ้านใช่มั้ย ? ”
“ ใช่...ยังไม่ได้ออกไปไหนเลย ” เขาตอบไปแต่สายตายังคงจับจ้องภาพจากเครื่องตรงหน้า
“ ............................... ”
“ ณัฐ ?? ”
“ หือ ?? ” อาจจะเป็นเพราะเขายังคงตั้งใจมองการวาดภาพของคนในทีวี จึงไม่ค่อยสนใจตอบอีกฝ่ายมากนัก
“ พี่ขอถามอะไรณัฐหน่อยนะ ”
“ อะไรอ่ะ ? ”
“ บ้านณัฐนี่หลังไหนเหรอ ? ”
“ หลังสีขาว...หน้าบ้านมีต้นกล้วยไม้เยอะๆ ” เขาตอบเสียงเนือยออกไปตามอัตโนมัติ
“ เหรอ ? ถ้างั้นก็ขับผ่านมาแล้วดิ ”
“ พี่ครับ !!...งั้นเลี้ยวกลับไปซอยที่ผ่านมาเมื่อกี้เลยนะครับ ” เสียงของพี่สนที่พูดกับใครอีกคนดังแทรกเข้ามา
เอ๊ะ !!!
เขาละสายตาจากโทรทัศน์ แล้วลองมาคิดทบทวนอีกครั้ง
“ พี่สนพูดว่าไงนะเมื่อกี้ ??? ” ถามไปหัวใจก็พลันเต้นรัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“ ก็พี่หา ‘บ้านณัฐ’ ไม่เจอนี่นา ”
เขาตกใจทำตาโตเมื่อนึกอะไรออก
“ ตอนนี้พี่สนอยู่ที่ไหน ??!!!! ”
“ ก็...ใกล้จะถึงหน้าบ้านณัฐแล้วแหละ ”
หา !!!! นี่อย่าบอกนะว่าพี่สนมาหาเขาถึงบ้าน
“ จริงเหรอ ??!!! ” เขาอุทานสุดเสียง
คิดได้ดังนั้นเขาก็รีบวิ่งไปที่หน้าต่างแล้วชะโงกมองทางด้านนอกทันที สายตามองตามถนนเส้นเล็กที่ตัดผ่านหน้าบ้าน
ไม่นาน...เขาก็พบว่ามีรถแท็กซี่คันหนึ่งแล่นชะลอมาจอดที่หน้าบ้านอย่างช้าๆ พร้อมกับร่างของใครคนหนึ่งที่คุ้นตาเดินลงมาจากรถ
เป็นไปไม่ได้ !!!
“ พี่สน ??!!! ” เขาส่งเสียงด้วยความแปลกใจ
เขามองร่างสูงที่กำลังยืนชะเง้อมองอยู่หน้าบ้าน ไม่นาน...ฝ่ายนั้นก็หันขึ้นมามองทางหน้าต่างฝั่งที่เขายืนอยู่พอดี
ฝ่ายนั้นฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจพร้อมกับโบกมือให้
“ ที่รักลงมารับหน่อยสิ...พี่เข้าบ้านไม่ได้อ่ะ ”
*************************************
“ พี่สนหาบ้านณัฐเจอได้ยังไง ?!! ”
“ แล้วทำไมไม่บอกว่าจะมา ? ”
“ ทำแบบนี้ณัฐตกใจหมดเลยรู้มั้ย ? ”
เขาเอ่ยถามรัวเร็วด้วยความตกใจปนตื่นเต้น...หลังจากที่ลงไปเปิดประตูบ้านให้อีกฝ่าย
แต่พี่สนกลับยิ้มกว้างและยังคงยืนจ้องหน้าเขาอยู่อย่างนั้น
“ แล้วดีใจหรือเปล่าล่ะ ? ”
“ หือ...? ” เมื่อถูกอีกฝ่ายถามกลับแบบนั้นเขาก็ทำตัวไม่ถูกไปในทันที
“ ดีใจอะไรล่ะ ? ตกใจล่ะไม่ว่า !!! ” เขาแหงวใส่ทันที
ใครจะไปคิดว่าอยู่ดีๆพี่สนจะโผล่มาทักทายเขาถึงประตูหน้าบ้านแบบนี้
ส่วนเรื่องที่ถามว่าดีใจมั้ย ? เรื่องนั้น...มันก็ต้องดีใจแน่นอนอยู่แล้วสิ ถ้าไม่ต้องกลัวว่าคนอื่นอาจจะมาเห็นเข้า...เขาคงจะวิ่งเข้าไปกอดพี่สนให้ชื่นใจแล้ว
“ ก็พี่อยากเซอร์ไพรส์ณัฐนี่นา ”
เขายืนมองพิจารณาอีกฝ่าย....พี่สนใส่เสื้อยืดสีน้ำเงินสดใสและกางเกงยีนส์สีดำทรงเท่ ใส่นาฬิกาสีดำและหมวกแก๊บสีเดียวกัน พร้อมกับสะพายเป้ไว้ทางด้านหลัง
อืมม...ดูดี...อีกแล้ว...
หลังจากที่ยืนพิจารณาฝ่ายนั้นตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่นานเขาก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ พี่สน...ดำขึ้นตั้งเยอะแหนะ ”
“ ฮ่ะ ๆ ๆ ก็ออกคอมเมดมันต้องตากแดดทุกวันนี่นา ”
“ แล้วนี่จะให้พี่เข้าบ้านหรือเปล่าเนี่ย ?? ”
เพราะมัวแต่ตื่นเต้นและดีใจก็เลยยืนถามอีกฝ่ายอยู่นาน จนลืมไปว่าเขายังไม่ได้ชวนแขกที่มาใหม่เข้าบ้านเสียที
“ อ๋อ...อือ เข้ามาสิ ”
ดีนะ...ที่วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน เพราะแม่ออกไปร้าน และพ่อก็ออกไปทำธุระตั้งแต่เช้าเหมือนกัน จะมีก็แต่เพียงแม่บ้านที่จะมาซักผ้าและทำความสะอาดบ้านในตอนสายๆเท่านั้น
“ มีใครอยู่บ้านบ้างเหรอ ? ” พี่สนกระซิบถามเขาเบาๆ และเอาแต่มองซ้ายมองขวาเพื่อพิจารณาบ้านของเขาด้วยท่าทางที่ร่าเริงอย่างเห็นได้ชัด
“ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่หรอก พ่อออกไปทำธุระไม่รู้ว่าจะกลับตอนไหน ส่วนแม่ก็ออกไปทำงานที่ร้าน ณัฐอยู่บ้านแค่คนเดียว ”
ฝ่ายนั้นถอนหายใจใหญ่
“ เฮ้อ...น่าเสียดายจัง ”
“ เสียดายอะไร ? ”
เขาหันไปมองอีกฝ่ายแบบงงๆ ทั้งๆที่เขารู้สึก ‘โล่งอก’ แท้ๆที่พี่สนมาได้ถูกจังหวะเวลาที่ไม่มีใครอยู่บ้านแบบนี้
“ ก็พี่อยากเจอพ่อกับแม่ณัฐนี่นา ”
“ ไม่ได้นะ !! ”
“ พี่สนต้องรีบกลับก่อนที่พ่อกับแม่จะกลับมา ” เขารีบพูดออกไปอย่างรวดเร็ว ทั้งๆที่ภายในใจกลับไม่อยากให้เป็นแบบที่พูดเลยสักนิด
“ โอ้โห...มาไม่ทันไรก็รีบไล่เลยนะ พี่กลับแน่ ไม่ต้องห่วงหรอก ”
“ ว่าแต่ว่า...ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้านแน่นะ ? ” พี่สนถามย้ำอีกครั้งด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ ใช่ ”
เราทั้งสองเดินเข้ามาภายในตัวบ้าน พี่สนกวาดสายตามองรอบๆบ้านด้วยความสนใจ
“ อืมม...บ้านน่าอยู่ดีจัง ”
“ หลังเล็กๆ แต่ว่า ‘น่าอยู่’ มาก ”
“ พูดแบบนี้แสดงว่าบ้านพี่สนหลังใหญ่เหรอ ? ”
“ ฮ่ะ ๆ ๆ ” ฝ่ายนั้นหัวเราะแล้วหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาทำตัวราวกับแขกที่มาเยือนอยู่เป็นประจำ ส่วนเขาก็เดินตามหลังไปติดๆ
“ มานั่งนี่มา ” พี่สนตบโซฟาทางด้านข้าง
เขามองซ้ายมองขวาด้วยความกังวลเพราะกลัวว่าจะมีใครมาเห็นเข้า แต่แล้วกลับถูกดึงข้อมือจนถลาไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จนทำให้ร่างของเขาล้มลงบนตักของฝ่ายนั้นพอดิบพอดี
“ พี่สน ?!! ”
“ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน...ขอกอดให้ชื่นใจหน่อยสิ ” ฝ่ายนั้นยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“ ไม่เอานะ !! ห้ามทำอะไรรุ่มร่ามในบ้าน ” เขาทำท่าลุกลี้ลุกลนพยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอดนั้น
“ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ไม่ใช่เหรอ ? ”
“ แต่ก็อาจจะมีใครกลับมาตอนไหนก็ได้นี่นา...ณัฐกลัวใครมาเห็นเข้า ”
“ โอเค !! ” พี่สนพูดตัดบทอย่างรวดเร็ว แล้วปล่อยมือจากร่างของเขา
“ ถ้างั้น...แล้ว ‘ห้องนอน’ ณัฐอยู่ไหนล่ะ ? ”
หา !!! เขาทำตาโตเมื่อได้ยินดังนั้น
“ เปล่า ? นี่ไง...จะเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บ ” ฝ่ายนั้นชี้นิ้วอธิบาย
“ อ้อ ” เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่แล้วก็ต้องทำหน้างงอีกรอบ
“ เอ๋...แล้วทำไมพี่สนต้องเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บด้วยล่ะ ? วางไว้แถวนี้ก็ได้นี่นา ”
เขาเพียงแค่หมายความว่า...อีกไม่นานพี่สนก็คงจะกลับแล้ว ถ้าเอาขึ้นไปบนห้องก็ต้องเหนื่อยเอาลงมาอีกรอบ สู้เอาไว้ที่ข้างล่างนี้ยังจะง่ายเสียกว่า
“ เหอะน่า...ถ้าไม่บอก งั้นพี่จะเดินหาเองเลยนะ ”
ได้ยินแบบนั้นเขาก็เลยต้องจนใจ ยอมเดินนำทางขึ้นห้องนอนของเขาแต่โดยดี
***********************************
เมื่อเดินขึ้นมาจนถึงห้องเขาก็ค่อยๆเปิดบานประตูห้องนอนออก แต่แล้วทันใดนั้นพี่สนก็รีบแทรกตัวเข้ามา ดันประตูปิดและกดล็อกทันที
ฝ่ายนั้นถอดกระเป๋าวางลงพื้น แล้วถลาตัวเข้ามาโอบกอดเขาทางด้านหลังไว้อย่างรวดเร็วจนเขาตกใจ
“ พี่สน ?!! ”
“ พี่คิดถึงณัฐมากเลยรู้ไหม ? ” ฝ่ายนั้นกระซิบด้วยเสียงอ่อนโยน
“ ....................................... ” เมื่อได้รับสัมผัสอ้อมกอดจากพี่สน หัวใจที่แห้งเหี่ยวของเขาก็ค่อยๆชุ่มชื้นขึ้นมาอีกครั้ง
แก้มของรุ่นพี่คลอเคลียที่แก้มของเขาเบาๆเหมือนอย่างที่เคยทำ
“ ณัฐคิดถึงพี่บ้างหรือเปล่า ? ”
ไม่มีใครอยู่ในบ้านสักคนและตอนนี้พวกเขาทั้งสองก็กำลังอยู่ในห้องที่ปิดล็อกอย่างแน่นหนา เพราะฉะนั้นคงไม่มีใครมาเห็นเข้าอย่างแน่นอน
เขาจึงค่อยๆเอื้อมมือไปทาบทับกับแขนของอีกฝ่ายเบาๆเพื่อมอบความอบอุ่นกลับคืนไปเช่นกัน
“ ทำไมจะไม่คิดถึงล่ะ ? ” หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อได้พูดคำหวานที่ไม่ค่อยจะได้พูดต่อหน้าฝ่ายนั้นสักเท่าไหร่นัก
“ แต่ณัฐไม่เห็นทำท่าดีใจเลยอ่ะ ”
“ ก็ณัฐมัวแต่ตกใจอยู่นี่นา ” เขาก้มหน้าก้มตาตอบ
“ แล้วสรุปว่าคิดถึงมั้ย ? ”
“ อืมม...คิดถึง ”
“ มากมั้ย ? ”
“ พี่สนอ่ะ !! ” เขาตีแขนฝ่ายนั้นเบาๆ
“ ยังจะเอาอะไรอีก ” เขาแหงวใส่ทันที
บอกว่า ‘คิดถึง’ แล้วยังไม่พออีก...ได้คืบจะเอาศอกแท้ๆ
“ ถ้าคิดถึงพี่จริง...งั้น ‘พิสูจน์’ ให้ดูหน่อยสิ ” รุ่นพี่ส่งเสียงทะเล้น
“ พิสูจน์อะไรอีกล่ะ ? ”
“ จูบหน่อย ”
ได้ยินดังนั้นเขาก็แกล้งหันหน้าไปมองฝ่ายนั้นอยู่นานโดยไม่มีทีท่าว่าจะทำตามที่พี่สนบอกสักนิด แต่อีกฝ่ายกลับมองเข้ามาภายในดวงตาของเขาอย่างรอคอย ดวงตาคมคู่นั้นราวกับจะสามารถทะลุทะลวงเข้ามาภายในใจโดยไม่อาจต้านทานได้ รู้สึกตัวอีกที...เขาก็เผลอใจเต้นแรงกับสายตาแบบนี้อีกแล้ว
อาจจะเป็นเพราะไม่ได้เจอกันนาน...พอมาพบกันอีกครั้งเขาก็เลยรู้สึก ‘หวั่นไหว’ ได้ง่ายๆล่ะมั้ง ?
ร่างเพรียวค่อยๆหันกลับหลังภายใต้การควบคุมของอ้อมแขนอีกฝ่าย เขายกแขนขึ้นไปโอบรอบคอรุ่นพี่ไว้ แล้วเขย่งปลายเท้าเล็กน้อย....
เขาพริ้มตาหลับลง...ก่อนที่ริมฝีปากของเราทั้งคู่จะสัมผัสกัน ความหอมหวานจากรสจูบที่เขาเคยนึกถึงหลายต่อหลายครั้งของรุ่นพี่ได้กลับมาหาเขาอีกครั้งแล้ว
...คิดถึงพี่สนจังเลย...คิดถึงจูบแบบนี้ด้วย...
ริมฝีปากบดเบียดแผ่วเบาในช่วงแรก แล้วเปลี่ยนมาเป็นจูบที่เร่าร้อนแสดงถึงความโหยหาเขาค่อยๆแทรกลิ้นออกมาเพื่อตอบสนองฝ่ายนั้นบ้าง ส่วนอีกฝ่ายก็ใช้ลิ้นนุ่มควานจนทั่วปาก และบางครั้งก็แกล้งดูดดุนลิ้นเขาเสียยกใหญ่จนต้องเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ
เราทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม...และเนิ่นนาน...ให้สมกับความคิดถึงที่สะสมมาหลายวัน
จูบจนกระทั่งหายใจติดขัด...จูบจนหอบเหนื่อยไปตามๆกัน
“ พอแล้ว... ” เขาผละริมฝีปากออกเพราะหายใจไม่ทัน
ร่างสูงเปลี่ยนเป็นหอมที่หน้าผาก...เปลือกตา...แก้มทั้งสองข้าง แล้วทิ้งท้ายด้วยจุมพิตที่ริมฝีปากอ่อนนุ่มอย่างแผ่วเบา
อีกฝ่ายก้มลงมองแล้วยิ้มกว้างออกมา
“ เมื่อกี้...แสดงว่า ‘คิดถึงมาก’ ใช่มั้ย ? ”
เขาทำปากยื่นให้...แต่ใบหน้ากลับแดงก่ำ แก้เขินด้วยการค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าไปพิงซบฝ่ายนั้นแทน
เขาสูดหายใจลึกเอาความสุขเข้าปอด
...อ้อมกอดของพี่สน...อบอุ่นจังเลย...
“ พี่สนรู้ที่อยู่ณัฐได้ยังไง ? ” เขาเอ่ยถามสิ่งที่สงสัยทันที
“ ไม่เห็นยากเลย...ทั้งบัตรประชาชนในกระเป๋าตังค์ ทั้งประวัตินักศึกษาที่ณัฐเคยกรอกก็มีที่อยู่ของณัฐทั้งนั้นแหละ...พี่ก็แค่จดมา ”
“ ขนาดนั้นเลยเหรอ ? ”
“ ก็อยากมาหานี่นา ”
เขาแอบอมยิ้มบางกับตัวเอง เมื่อได้รู้ว่าพี่สนอยากมาหาเขามากจนต้องตามจดที่อยู่เขาเสียยกใหญ่...ดีใจจังเลยแฮะ เพราะอีกฝ่ายคงไม่กล้าโทรมาถามเองเพราะกลัวจะไม่เซอร์ไพรส์สินะ
“ แต่ถึงรู้ที่อยู่ก็หาไม่เจอง่ายๆนะ ” เขายังคงถามต่อทั้งที่หัวใจพองโตด้วยความตื้นตันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
รุ่นพี่คลี่ยิ้มอย่างเอ็นดู แล้วขยี้หัวเขาเบาๆ
“ ก็ถึงได้หลงทางจนต้องโทรมาถามนี่ไงล่ะ ”
“ ..................................... ”
“ พี่สน ?? ”
“ ฮึ ?? ”
“ แล้วพี่สนจะกลับตอนไหนเหรอ ? ”
เขาไม่รู้ว่าสีหน้าของคนทางด้านบนเปลี่ยนเป็นหุบยิ้มทันที
ฝ่ายนั้นผละกอดออกจากร่างของเขา แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่อยู่ไม่ไกล
“ พูดแบบนี้อีกแล้ว !! ณัฐอยากให้พี่กลับขนาดนั้นเลยเหรอ ? ” รุ่นพี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
หวา !! นี่เขาทำให้พี่สนเคืองเหรอเนี่ย ?
คิดได้ดังนั้นเขาก็รีบนั่งลงบนเตียงข้างๆกัน แล้วปฏิเสธทันที
“ เปล่านะ ? เปล่าสักหน่อย ”
“ รู้หรือเปล่า ? ว่าพี่อยากมาหาณัฐแค่ไหน พอเสร็จจากคอมเมดพี่ก็ต้องรออีกตั้งสองวันกว่าจะถึงวันหยุดถึงจะมาหาณัฐได้ แล้วนี่ก็รีบขึ้นเครื่องเดินทางมาตั้งแต่เช้า ”
“ แต่พอมาเจอณัฐ...ณัฐก็พูดแต่ว่า ‘ ให้พี่รีบกลับก่อนที่พ่อแม่จะกลับมา’ บ้างล่ะ ? ‘ ถามว่าพี่จะกลับตอนไหน’ บ้างล่ะ ? อย่างนี้มันน่าน้อยใจมั้ยล่ะ ”
ได้ยินแบบนั้นเขาก็รีบไปนอนข้างๆพี่สนด้วยความลนลาน แล้วยกศีรษะขึ้นพิงไหล่ฝ่ายนั้นเหมือนที่เคยทำ
“ ไม่ใช่นะ !! ณัฐไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ” ยกแขนขึ้นมาวางบนแผ่นอกอีกฝ่ายแล้วรีบอธิบายต่อ
“ ณัฐแค่อยากถามว่า..พี่สนอยู่ได้ถึงวันไหน ?...ต่างหาก ”
“ เพราะวันจันทร์พี่สนก็คงมีเรียน แต่ถ้าพรุ่งนี้พี่สนไม่มีธุระอะไร...ณัฐก็อยากจะให้พี่สน ‘อยู่ต่อ’ ก่อนได้ไหม?...แล้วตอนเย็นๆค่อยกลับ ” เขารีบพูดรัวเร็วแล้วแหงนขึ้นมามองใบหน้าของอีกฝ่าย
“ ................................ ” รุ่นพี่ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ จนเขาชักจะเริ่มหงุดหงิดขึ้นมานิดๆ
“ ณัฐจะพูดแบบนี้ต่างหากล่ะ ?! ” เขาแกล้งทำหน้ามุ่ยใส่...เพราะเขาอุตส่าห์ยอมพูดอย่างที่ใจต้องการขนาดนี้แล้ว ถ้าพี่สนยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกก็ไม่รู้จะว่ายังไงดีแล้ว
สุดท้ายเขาก็แอบเห็นรุ่นพี่อมยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“ ณัฐอยากให้พี่ ‘อยู่ต่อ’ จริงๆเหรอ ? ”
“ แต่ถ้าไม่อยากอยู่...ก็ไม่เป็นไรนะ ไม่บังคับ...ถือว่าชวนแล้ว ”
เขาพยายามจะยันตัวขึ้น แต่แล้วกลับถูกรั้งตัวมากอดไว้เสียก่อน !!
พี่สนพลิกตัวขึ้นมาระดมจูบที่แก้มทั้งสองข้างของเขาเสียยกใหญ่
“ เมื่อกี้ ‘ง้อ’ ได้น่ารักมากเลย !! ”
“ แฟนใครเนี่ย ? รักตายเลยยยย !! ”
“ อื้อออ ” เขารีบหลับตาปี๋
รุ่นพี่กอดเขาไว้แน่นแล้วกลิ้งไปกลิ้งมาหลายรอบจนเกือบจะตกเตียงที่มีขนาดเพียงแค่สามฟุตครึ่ง
“ ฮ่ะ ๆ พี่สนพอแล้ว...เวียนหัว ”
สุดท้ายรุ่นพี่ก็ยอมหยุด...ด้วยท่าทางที่ร่างของเขานอนทาบทับฝ่ายนั้นอยู่ด้านบน เขาจึงรีบพูดต่อ
“ แต่ว่า... ”
เขาเอื้อมมือขึ้นมาบีบแก้มของพี่สนยืดออกอย่างหมั่นเขี้ยว
“ ณัฐไม่ให้พี่สนนอนที่นี่นะ ”
“ อ้าว ?? แล้วจะให้นอนไหนล่ะ ? ” ฝ่ายนั้นคิ้วขมวดขึ้นมาทันที
“ ก็นอนที่ไหนก็ได้ โรงแรมก็ได้...แต่ไม่ใช่ที่ ‘บ้านหลังนี้’ ”
***************************************
พอสายจนเกือบเที่ยง...หลังจากที่นอนเล่นคุยกันอยู่นานและเขาอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อย ก็ตั้งใจว่าจะพาพี่สนออกนอกบ้านเพื่อที่จะไปหาที่พักในคืนนี้
แต่พอเดินออกมานอกประตูบ้านเขาก็ต้องเปลี่ยนใจ...เมื่อเห็นลางๆว่า ‘แม่’ ของเขากำลังเดินมาแต่ไกลเพื่อมุ่งตรงมาที่บ้านหลังนี้
“ หา !! แม่ณัฐมาแล้ว ” เขาส่งเสียงบอกพี่สนด้วยความตื่นเต้น
“ ไหน ?? ” ฝ่ายนั้นชะเง้อมองบ้าง
“ ไม่ต้องแล้ว...งั้นพี่สนไปหาโรงแรมเองละกันนะ ” เขาดันหลังฝ่ายนั้นให้รีบเดิน
“ ณัฐคงไม่ได้ไปด้วยแล้วล่ะ ”
“ อ้าว ?? ”
“ พี่สนรีบเดินไปเถอะ เดี๋ยวแม่ณัฐจะมาเห็นเราเข้า...ถ้างั้นเจอกันพรุ่งนี้เช้านะ ” เขารีบโบกมือลาให้อย่างอัตโนมัติ
รุ่นพี่ทำหน้าเซ็งเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยอมหันกลับและออกเดินไปอีกทางแต่โดยดี
...เฮ้อ...
เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อมั่นใจว่าพี่สนเดินไปไกลแล้ว และแม่ของเขากำลังจะมาถึง เขาจึงรีบเดินเข้าไปในบ้านทันที
ขณะที่กำลังนั่งเปิดทีวีและแกล้งดูอย่างสบายใจอยู่นั้น ไม่นาน...เสียงสดใสของผู้เป็นแม่ก็ดังเข้ามาให้ได้ยิน
“ ณัฐอยู่มั้ยลูก ?? ”
“ ครับ ”
เขาหันหลังมามองหวังว่าจะยิ้มรับ แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนใจเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาในบ้านไม่ได้มีแค่แม่คนเดียว
แต่ยังมี....คนที่เขาพึ่งจะไล่ให้ไป...เมื่อกี้อีกด้วย !!!
ฝ่ายนั้นยิ้มหวานกลับมาให้เหมือนไม่ยินดียินร้าย แต่เขาสิ...หัวใจหล่นไปจนถึงตาตุ่ม !!!
ทำไมพี่สนมากับแม่ได้ล่ะเนี่ย !!!???
“ ณัฐ...มี ‘รุ่นพี่’ มาหาน่ะลูก ” แม่ของเขาพูดด้วยรอยยิ้มพร้อมกับผายมือไปทางพี่สน
“ หวัดดี...น้องณัฐ !! ” จากรอยยิ้มหวานนั้นเปลี่ยนเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์ในทันที
****************************************
ความคิดเห็น