คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : Chapter 29
“เฮ้อ”
เสียงถอนหายใจเบา ๆ ดังมาจากร่างเล็กที่นั่งจิบน้ำชาอยู่ที่ชานระเบียง ดวงตาสีดำสนิทสอดส่องมองหาคนหัวทอง ๆ มาตั้งนานแล้ว แต่ไม่ยักจะเห็นสักที กะจากเวลา ถ้ากำลังเดินตามหาเขาอยู่ ต่อให้นี่เป็นที่สุดท้ายที่จะนึกขึ้นได้ ป่านนี้ก็น่าจะมาถึงแล้วไม่ใช่หรอ หรือว่าจะ...
...กลับไปแล้ว
ถ้ากลับไปแล้วจริง ๆ ละก็น่าดู ให้เด็กคิด เด็กยังคิดได้เลยว่าต้องมาคุยกันให้รู้เรื่องในวันนี้ ดันเต้เองหลังจากเขาเดินออกมา ยังเหลือบเห็นเลยว่ารีบวิ่งแจ้นไปหาพี่ชายเขา แล้วเจ้าอาจารย์หัวทองนั้นจะนึกไม่ออกเชียวหรอว่าจะต้องมาคุยกับเขาต่อ เอ หรือว่า...
...อเลาดิไล่กลับไป
แต่ถึงจะโดนไล่ยังไงก็น่าจะดื้อมาคุยกันให้รู้เรื่องสิ ไม่ใช่โดนไล่ก็ยอมกลับไปง่าย ๆ แบบนั้น ไม่เอา ๆ เหตุผลแบบนี้มันออกจะน้อยไปหน่อย เอ๊ะ แล้วถ้า...
...โดนท่านพ่อสั่งลูกน้องให้โยนออกไป
เป็นไปไม่ได้หรอก ท่านพ่อเป็นคนบอกเองนี่หน่าว่าให้คุยกันก่อน ถ้าความรู้สึกตรงกันก็ให้คบกันได้ ท่านพ่อเป็นคนรักษาสัญญามาก เพราะงั้นไม่มีทางเป็นแบบนี้เด็ดขาด แต่จะว่าไป ถ้าเกิด...
...ดีโน่ไม่ได้รักเขาจริง ๆ
นั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลย ไม่ได้จะเข้าข้างตัวเองหรอก แต่แค่เห็นแววตาเวลาที่มองมาแล้วมันรับรู้ได้จริง ๆ ว่าคน ๆ นั้นรักเขา ใครจะโกหกได้แม้กระทั่งแววตาละ...แต่แบบนั้นก็มีนี่หน่า อย่างในกรณีของ...
...แกรนด์เซีย
แต่อันนั้นเพราะมีอารมณ์ร่วมด้วยหรอก มันเศร้าตาม เสียใจตามเลยไม่ได้สังเกตให้ดี แต่อันนี้สังเกตดีจริง ๆ แล้วว่านั้นนะ ความรู้สึกดีชัวร์ ๆ เลยที่มีให้ ไม่ได้คิดไปเองคนเดียวแน่นอน เอ๊ะ หรือจะคิดไปเอง เพราะเราเองก็รู้สึกดี ๆ กับอาจารย์ เลยไม่ทันได้สังเกตจริง ๆ จัง ๆ หรือเปล่านะ
“โอ้ย”
เจ้าตัวยกมือนวดหว่างคิ้วตัวเองเบา ๆ เมื่อเริ่มรู้สึกปวดหัวตุบ ๆ จากเหตุผลร้อยแปดที่ยกขึ้นมาขบคิดเมื่อกี้นี้ แล้วทำไม จะต้องคิดมากด้วยเนี้ย ส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเหลือบไปเห็นหัวทอง ๆ คุ้นตาที่กำลังวิ่งมาทางนี้
“เคียวยะ”
“.....”
“นี่เคียวยะ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”
ดีโน่ถือวิสาสะนั่งลงใกล้ ๆ คนร่างบางทันที ก่อนมือแกร่งจะจับไหล่บางหมุนให้หันหน้ามาเจอกัน ดวงตาสีอำพันจ้องมองอยู่กับดวงตาสีดำสนิทอย่างลึกซึ้ง
“เรื่องอะไร”
เสียงหวานเอ่ยถามแผ่วเบา เกือบจะกลั้นหายใจอยู่ร่อมร่อเพราะความตื่นเต้น มือทั้งสองข้างกำแน่น แถมยังเกร็งซะเห็นข้อขาวขึ้นชัดเจน
“คือ...”
“.....”
“ฉัน...”
“.....”
“ฉัน...”
“.....”
ความกดดันเข้าครอบคลุมคนสองคนเอาไว้ เหงื่อเย็น ๆ ไหลออกตามไรผมสีดำและสีทอง ดีโน่บีบไหล่อีกคนแรงขึ้น แต่ทางฮิบาริก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเจ้าตัวเองก็กำลังลุ้นอยู่กับคำพูดถัดไปของอีกคนอยู่
“ฉัน...”
“.....”
“...อยู่กินข้าวเย็นด้วยคนนะ”
(…)
เหมือนจะได้ยินเสียงลมพัดวี้ววิ้ว เสียงหรีดริ่งเรไรร้องกันระงม ความเงียบสงัดเกิดขึ้นทันทีที่ดีโน่พูดจบ
“แหะ ๆ”
เมื่อรู้ตัวว่าทำผิดก็พร้อมจะแก้ไข แต่ตอนนี้มันคิดวิธีอะไรไม่ออกเลยได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ส่งเป็นทัพหน้าไปก่อน ไว้ขอรวบรวมความกล้าอีกสักนิด จะบอกรักนะมันไม่ได้บอกกันง่าย ๆ นะ พอคนที่รักมาอยู่ตรงหน้า รู้กันบ้างไหมว่าความกล้ามันก็หายไปหมดเลย ดวงตาสีอำพันแอบเหลือบมองไปทางผู้สังเกตการณ์สองคนที่แอบสุ่มอยู่ตรงต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลเท่าไหร่แล้วก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ตอบกลับไปเหมือนกัน ดูจากสภาพหน้าตาย ๆ แบบนั้นแล้วคงจะได้ยินที่เขาพูดไปแน่ ๆ เลย
ตอนนั้นที่คุยกับอเลาดิรู้เรื่องแล้ว ไม่นานดันเต้พี่ชายเขาก็วิ่งมาสมทบ เจ้าตัวบอกว่าคุยกับลูกศิษย์ของเขาเรียบร้อยแล้ว แล้วก็ปรับความเข้าใจกันได้แล้วด้วย ต่อจากนั้นก็ลากอเลาดิไปตกลงอะไรกันก็ไม่รู้ ยืนรออยู่ไม่นานทั้งคู่ก็กลับมา แถมพี่ชายเขายังอวดอีกว่าตอนนี้ได้เป็นแฟนกับอเลาดิแล้วนะ เขาเลยแสดงความยินดีด้วยแล้วขอตัวมาคุยกับเคียวยะให้รู้เรื่อง แต่ไป ๆ มา ๆ ทำไมสองคนนี้ถึงได้ตามมาด้วยก็ไม่รู้
“.....”
ฮิบาริไม่ได้ตอบอะไรแต่สะบัดตัวออกเบา ๆ แล้วหันกลับมานั่งจิบน้ำชาต่อ สีหน้านิ่งสนิทอย่างจะบอกให้รู้ว่าตอนนี้ไม่สบอารมณ์อย่างแรงเลยนะ
“เคียวยะ”
ดีโน่สะดุ้งโหยงเมื่ออีกคนไม่ตอบอะไรแต่กับหันมาค้อนขวับให้วงเบอเร้อ รอยยิ้มแห้ง ๆ จึงถูกส่งไปขัดหน้าทัพอีกครั้ง โธ่ ที่รักจ๊า คือเมื่อกี้รวบรวมความกล้าได้แล้วนะจ๊ะ แต่พอตัวเองหันมาค้อนเข้าให้แบบนี้ ความกล้ามันก็วิ่งหายไปอีกแล้วอะ
“เรียกแล้วไม่พูด”
เจ้าตัวตวัดเสียงแข็งใส่ ก่อนจะปรายตามามองนิดหนึ่งแล้วกับไปนั่งชมนกชมไม้ต่อเหมือนเดิม อาจารย์บ้า มาทำให้ลุ้นให้ตื่นเต้นซะตั้งนาน สุดท้ายแล้วอะไรก็ไม่รู้
“คือฉันจะบอกว่า”
“.....”
ดีโน่มองคนที่เลิกคิ้วเป็นเชิงถามแล้วก็ต้องสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะผ่อนออกมาเพื่อทำใจ มือแกร่งลูบอกตัวเองเบา ๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา
“ฉัน...”
“.....”
“...จะกินข้าวเย็นที่นี่นะ”
เหมือนเส้นสติจะขาดผึง คนร่างเล็กลุกขึ้นยืนทันทีที่อีกคนพูดจบ ก่อนจะตวาดใส่เสียงดังแล้วก้าวฉับ ๆ เดินหนีหายไปเลย
“รู้แล้วว่าอยากกินข้าว ไม่ต้องมาย้ำ!!!”
“เคียวยะ เคียวยะ”
ดีโน่ตะโกนเรียกก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งตามไป สองขายาว ๆ ตามอีกคนไปทันได้ในที่สุด อ้อมแขนแกร่งตวัดกอดร่างคนรักจากทางด้านหลัง
“ปล่อย”
เจ้าตัวตะโกนลั่นก่อนจะพยายามดิ้นให้หลุดออกจากการจับกุม สองมือเล็กพยายามจะแกะมือของอีกคนออก เมื่อไม่ได้ผลเลยตัดสินใจหยิกเข้าให้เต็มแรง
“โอ้ยเจ็บ เคียวยะเจ็บ”
ดีโน่ร้องลั่นเมื่อโดนหยิกแรง ๆ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ก็ยังไม่ยอมปล่อยกอดของตัวเองออก แม้ว่าตอนนี้จะมีเลือดไหลซิบออกมาแล้วก็ตาม
“เจ็บก็ปล่อยสิ ปล่อยผมนะ”
“ไม่ปล่อย ถ้าปล่อยเคียวยะก็จะหนีฉันไปอีกนะสิ”
“ผมไม่ได้หนี แค่ไม่อยากเห็นหน้าอาจารย์เท่านั้นแหละ”
“แล้วเขาไม่เรียกว่าหนีหรือไง”
ตัวเล็ก ๆ หยุดดิ้นเมื่อเห็นว่าจะหยิกจะจิกยังไงอีกคนก็ยังไม่ยอมปล่อยเขาสักที ยิ่งเห็นเลือดที่ไหลออกมาก็ยิ่งรู้สึกผิด แต่จะยังไงก็ยังโมโหอยู่ดีแหละ มาหลอกให้ตั้งใจฟังตั้งสองรอบ แต่สุดท้ายก็พูดเรื่องกินข้าวเย็นทั้งสองรอบ
“ขอโทษนะ โกรธหรอ”
“มาก”
เจ้าตัวตอบโดยไม่ต้องหยุดคิด ก่อนจะสะบัดหน้าใส่ อาการกระฟัดกระเฟียดเกิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจ มือเล็ก ๆ อดหยิกลงไปอีกครั้งอย่างหมันไส้ไม่ได้
“โอ้ย เจ็บ...”
“มีอะไรกันหรือเปล่า”
เสียงที่แทรกขึ้นทำเอาทั้งสองคนรีบดีดตัวออกจากกันทันที ฮิบาริและดีโน่ยืนนิ่งสงบเสงี่ยมต่อหน้าผู้ใหญ่ ก่อนจะแอบเหลือบมองกันนิด ๆ ซึ่งคนตัวเล็กก็ยังคงจิกตาใส่ ส่วนคนตัวใหญ่ก็ทำได้แค่ยิ้มให้แห้ง ๆ
“ไม่มีครับ”
“งั้นหรอ แต่ฉันเห็นเหมือนจะทะเลาะกันอยู่นะ”
เจ้าบ้านฮิบาริพูดขึ้นก่อนจะมองสำรวจทั้งสองคน มุมปากกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มนิด ๆ ก่อนจะจางหายไป ดวงตาคมจ้องสบกับลูกชายตรง ๆ แล้วย้ายไปที่อีกคนซึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ กัน
“แค่คุยกันยังไม่เข้าใจครับท่านพ่อ”
“ครับ ยังตกลงกันไม่เรียบร้อย”
ดีโน่ตอบก่อนจะยิ้มกลับไปอย่างมีมารยาท อยู่ต่อหน้าคน ๆ นี้ทีไรให้ความรู้สึกกดดันทุกทีเลยสิน่า ทำยังไงถึงจะมีภูมิคุ้มกันได้บ้างนะ เพราะต่อจากนี้คงได้เจอหน้ากันทุกวันแน่ ๆ เลย จะต้องเป็นพ่อตากับลูกเขยกันอยู่แล้วนี่
“งั้นก็ไปคุยกันต่อเถอะ ได้เรื่องยังไงก็มาบอกแล้วกันนะ ฉันว่าจะไปดูอเลาดิสักหน่อย”
“ครับท่านพ่อ”
“ครับ”
คนเป็นพ่อเดินหายไปอีกทาง คนเป็นลูกก็กำลังจะหายไปอีกทาง ดีโน่ที่มองส่งคนอายุมากกว่าไปจนลับสายตาหันกลับมามองทางข้างตัวบ้าง แต่พอเห็นว่าข้างกายไร้ร่างเล็ก ๆ ของลูกศิษย์แล้วก็รีบมองหา แต่ไม่ว่าจะชะเง้อซ้าย ชะเง้อขวายังไงก็ไม่เห็น
“หายไปไหนแล้วนะ”
ดีโน่บ่นพึมพำก่อนจะขยี้ผมตัวเองอย่างหัวเสีย ดวงตาสีอำพันกวาดมองไปทั่วแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของลูกศิษย์ ตัวเล็ก ๆ นี่หายไปไวจริง ๆ
“ฮู...แกจะมัวแต่เขินไม่ได้แล้วนะดีโน่”
เจ้าตัวผ่อนลมหายใจออกมาก่อนจะพูดกับตัวเองเบา ๆ ยกมือขึ้นทุบออกตัวเองสองครั้งอย่างจะเรียกขวัญกำลังใจ พอเตรียมตัวพร้อมแล้วก็ออกตามหาเป้าหมายต่อทันที...คราวนี้จะบอกรักนายให้ได้เลย เคียวยะ
.......................................................................
Writer talk : มาอัพแล้วนะคะ ไรท์เตอร์หายไปนานเลยละ ใครที่ได้อ่านฟิค D18 I won't love you 2 คงพอจะรู้แล้วนะว่าไรท์เตอร์หายไปเพราะอะไร ส่วนใครที่ยังไม่ได้อ่านก็ลองไปอ่านเอานะคะ(อ้าว จะพูดทำเพื่อ) ฮ่า ๆ ไรท์เตอร์นิ้วเคล็ดนะคะ เพิ่งหายก็เลยเพิ่งกลับมา ขอโทษทีนะคะ ^_^
ปล. เรื่องนี้ตอนหน้าก็จบแล้วนะคะ ยังไงก็อย่าลืมมาลุ้นตอนจบด้วยกันนะ
ความคิดเห็น